"ရဲ! အဲ့မှာဘာလုပ်နေတာလဲ"
သူလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်မလေးတစ်
ယောက်~~~
အဲ့တစ်ယောက်ကိုမြင်တော့ သူ့ကိုယ်လုံးအောက်က
ဟိုအနှီကောင်လေးကလဲ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည်~~~
ပြီးတော့သူ့အောက်က အမြန်တိုးထွက်လိုက်ကာ~~~
"ဘာ~~ဘာမှ~~မလုပ်ပါဘူး"
"သူက ဘယ်သူလဲ"
သူသိချင်စိတ်နဲ့ အလောတကြီးမေးလိုက်သည်~~
"ကျနော့် ကောင်မလေး"
"ဘာ!"
သူကိုယ်ထဲကေသွးတွေ ပြောင်းပြန်စီးသွားသလား
တောင်မသိ~~~
သူနဲ့မတွေ့တဲ့နှစ်တွေမှာ ဒီကောင်က~~~
"ရဲ! သူကဘယ်သူလဲဟင်"
"မသိဘူး"
~~အမယ်! ချက်ချင်းကြီးလေသံတွေက ပြောင်းသွား
တာ~~~
"အာ့ဆိုလဲ သွားရအောင်လေ! ဒီမှာရဲ အတွက်
ထမင်းချိုင့်ပါလာတယ် သွားစားရအောင်!
လာ!"
သူရှေ့မှာတင် အဲ့ကောင်မလေးက အနှီကောင်လေးလက်ကို တွဲကာထွက်သွားသည်~~~
~~လင်းရဲမာန်! မင်းပြောင်းလဲသွားပြီ~~
~~~~~~~
"ရဲ! စားလေ"
သူ့ရှေ့မှာ ထမင်းလုတ်ကို စိတ်မပါတပါ စားနေတဲ့
သူချစ်ရတဲ့ ရဲ!
"အင်း"
"ဒါနဲ့နင်ငါ့ကို ဟိုတစ်ယောက်ရှေ့မှာ ဘယ်လိုပြော
လိုက်တယ်~~အဟိ"
"ဟမ်~~aww sorry နော်~~"
"ဘာလဲ! မရဘူးနော်~~ပြောပြီးသားကို ပြန်မပြင်
ကြေးကွာ!"
သူပြောလိုက်တော့ ခေါင်းလေးငုံ့သွားတဲ့ ရဲ!
"ဘာလဲဟာ! ငါကစတာကို~~စိတ်ဆိုးသွားတာ
လားဟင်~~~
ငါ နင်လက်ခံမဲ့အချိန်အထိ စောင့်မယ်လို့ ပြောထား
ပြီးပြီပဲ~~"
တကယ်တော့ သူ့ခံစားချက်တေွကို ရဲ ကိုဖွင့်ပြော
ထားပြီးသား~~~
ရဲ ကတော့ စဉ်းစားပါရစေဦးတဲ့~~~
ဆန်းတော့ ဆန်းတယ်မလား~~~
မိန်းကလေးဘက်က ယောက်ျားလေးကိုအရင်
ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်ပြောရတာ~~~
မတတ်နိုင်~~~
သူ့ဘက်ကသာ စမပြောရင် ဒီတစ်သက် ရဲနဲ့ ဆုံနိုင်ဖို့ဆိုတာ ေ၀းလာေ၀း~~~
ဘာရမလဲ~~ဆူးခက်နွယ်ပဲမလား~~~
လိုချင်တာကို မရရအောင် ယူတတ်တဲ့ ဆူးခက်နွယ်
ပါဆို~~~
ရဲနဲ့ ဒီလို အခြေအနေရောက်အောင်လဲ သူမနည်း
ဖန်တီးယူခဲ့ရတာ~~~
ဒီကြားထဲ ပြင်ဦးလွင်ကို ပြန်ပြောင်းသွားတာမို့
မနည်းလိုက်စုံစမ်းခဲ့ရတာ~~
မဖြူ စင်လွန်းဆီက ph no တောင်းပြီး ph တွေ
တဂွမ်ဂွမ် ဆက်လိုက်ရတာကလဲမနည်း~~
ပြင်ဦးလွင်ကို အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာပြီး
တော့ လိုက်သွားရတာလဲ အခေါက်ပေါင်း
ကုဋေကုဋာ~~
ရဲ မေမေတို့နဲ့လဲ ရင်းနှီးအောင် နေထားသင့်တယ်မလား~~
အခုတော့ မန်းဆေးမှာတက်နေတဲ့ ရဲက ရန်ကုန်မှာ house ဆင်းရမှာဆိုတော့ ကံတရားက သူ့ကိုပဲ
မျက်နှာသာပေးတာများလား~~
"ရဲ တစ်နေ့ နင်ငါ့လက်တွဲဖော် ဖြစ်ကိုဖြစ်လာရမယ်
ငါ နင့်ကိုပဲ ယူမှာ!"
~~~~~~~~
သူဒီနေ့ night duty ကျတာမို့ အိမ်မပြန်ဖြစ်~~~
ဒေါ်လေးမေကိုလဲ ph ဆက်ပြောပြီးသား~~~
"ဆရာမ ကျနော်အခန်းထဲ တချက်သွားနားလိုက်ဦး
မယ်! ကိစ္စရှိရင် ကျနော့ကို နားနေခန်းမှာ
လာခေါ်ပါ"
စောနကပဲကပဲ သူ့လူနာတွေဆီ တစ်ခေါက် round
လှည့်ပြီးပြီမို့ ခနလောက်အနားယူဖို့ ထွက်လာခဲ့
လိုက်သည်~~
ရုတ်တရက် သူ့ရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ အလုပ်သင်လေးတွေ~~~
"ခနနေဦး!"
သူပြောလိုက်တော့ အားလုံးရဲ့ခြေလှမ်းတွေကရပ်သွားသည်~~
"လင်းရဲမာန် ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကို တွေ့မိလား"
"..........."
ဘာမှ ပြန်မပြော~~သူ့ကိုမျက်လုံးလေးတွေပြူ းပြီး
တော့ပဲ ကြည့်နေကြသည်~~
"မျက်မှန်တပ်ထားတဲ့ အရပ်ပုပု အသားဖြူ ဖြူ နဲ့ ချစ်စရာကောင်လေးလေ"
~~အာ! ငါဘာတွေပြောနေမိပါလိမ့် ဘယ်ကချစ်စရာကောင်လေးက ပါသွားပါလိမ့်~~~
သူဒီဆေးရုံမှာ အနေတည်လာခဲ့သမျှ အဲ့ကောင်လေး
ကြောင့် သူ့သိက္ခာတွေတော့ ရေစုန်မျော~~~
အဲ့တော့မှ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ထပြော
သည်~~
"Aww ဟိုတစ်ယောက်ထင်တယ် နားနေခန်းထဲမှာ
ခေါင်းမူးနေလို့ဆိုလား ခနနားနေတာ တွေ့တယ်"
သူခြေလှမ်းတွေက အလုပ်သင်တွေ နားနေခန်းဆီကို စက်တပ်ထားသကဲ့သို့~~~
အခန်းထဲ ေ၀့ကြည့်လိုက်သည်~~~
တွေ့ပါပြီ~~~
အခန်းရဲ့ ထောင့်ဆုံးကုတင်လေးမှာ ထိုင်နေတဲ့
ထိုအနှီကောင်~~~~
ခေါင်းမူးနေတယ်လို့်သာ ပြောတာ~~
ဘေးကပေါက်ဖော်တွေနဲ့ ပေါက်ပေါက်တွေဖောက်
နေတာတော့ ပါးစပ်တောင်မစိ~~~
"အဟမ်း! လင်းရဲမာန်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ရှိလား!"
သူအော်ပြောလိုက်တော့ အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေက
သူ့ဆီ~~~
သူကအစထဲက ခပ်တည်တည်ပဲနေတတ်တာမို့
အားလုံးက သူ့ကိုရှိန်ကြတာတော့မဆန်း~~
"ရှိ~~ရှိပါတယ်"
တိုးညှင်းတဲ့အသံနဲ့ သူ့ကိုပြန်ဖြေတဲ့ အဲ့အနှီကောင်~
~~အမယ်! ခုနကတော့ သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ~~
"ဆေးရုံအုပ်ကြီး ခေါ်နေလို့ နောက်ကလိုက်ခဲ့"
ပြောပြီး သူ အရှေ့က ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်~~
ခနကြာတော့ အနောက်ကလိုက်လာတဲ့ ခြေသံတစ်စုံ~~~
လူရှင်းတဲ့ ကော်ရစ်တာဘက်အရောက်~~~
သူအနောက်က အဲ့ကောင်လေး လက်ကိုဆွဲယူပြီး
ကိုယ်လုံးကို နံရံမှာပြေးကပ်လိုက်သည်~~~
ပတ်၀န်းကျင်ကတော့ မီးရောင်လေးကလွဲလို့ ပကတိ
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်~~~
"အင့်"
ခန္ဓာကိုယ်လေးက သိမ့်ကနဲ~~~
သူကိုမျက်လုံး၀ိုင်းလေးတွေနဲ့ ပြန်ကြည့်နေတဲ့
ထိုအနှီကောင်~~~
တစ်ယောက်အသက်ရှုသံ တစ်ယောက်ကြားနိုင်တဲ့
အနေအထား~~
"ဆေး~~ဆေးရုံအုပ်ကြီး~~ခေါ်တယ်ဆို~~"
"အင်း"
သူ အဲ့ကောင်လေးမျက်မှန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်~~
"ခင်~ခင်ဗျား~~ဘာလုပ်မို့လဲ"
သူ့လက်တွေက အဲ့ကောင်လေး ပါးစပ်နား~~~
"ဟ"
"ဟမ်~~ဘာ~ဘာလုပ်မလို့လဲ"
သူစိတ်မရှည်တော့တာနဲ့ ပါးစပ်ကိုဆွဲညှစ်လိုက်ပြီး ယူလာတဲ့ ဆေးလုံးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်~~
"ခေါင်းမူးပျောက်ဆေး~~သောက်လိုက်!"
ဆေးကပဲ ခါးလို့လားမသိ~~~
ရှုံ့့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ သူ့ကိုပြန်ကြည့်နေတဲ့ထိုအနှီကောင်~~~
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲ့ပုံစံလေးကလဲ တစ်မျိုးချစ်ဖို့ကောင်း
နေသည်~~
တကယ့်ကလေးလေး တစ်ယောက်ပုံ~~~
"မင်း ငါ့ကိုမှတ်မိတယ်မလား"
"မမှတ်မိဘူး"
"တကယ်လား!"
သူလျင်မြန်စွာပဲ အဲ့ကောင်လေးကိုယ်လုံးကို ဆွဲ
လှည့်လိုက်သည်~~~
မျက်နှာဖက်အခြမ်းကို နံရံနဲ့ ကပ်ထားလိုက်ပြီး
နောက်ကျောဘက်အခြမ်းက သူ့ရှေ့မှာ~~
အဲ့ကောင်လေးလက်နှစ်ဖက်လုံးကိုလဲ နောက်ပြန်
လှန်ပြီးကိုင်ထားလိုက်သည်~~
"အား! နာတယ်"
တိုးလျပြီး စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အော်သံလေး~~
အသံလေးကအစ ချစ်စရာ~~~
"မင်းငါ့ကို တကယ်မသိဘူးလား"
ဘာမှပြန်မဖြေ~~~
"ကောင်းပြီလေ"
သူအဲ့ကောင်လေး ခါးမှာပတ်ထားတဲ့ ခါးပတ်ကြိုးကို
ဖြုတ်လိုက်သည်~~~
ပြီးတာနဲ့ ဘေးဘက်ကို ပစ်ချလိုက်သည်~~
"ခင်~~ခင်ဗျား~~ဘာလုပ်တာလဲ"
လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုတော့ သူ နောက်ပြန်ကိုင်ထား
တာမို့လှုပ်လို့မရ~~~
"ကျနော့်ကို~~လွှတ်ပေး~~"
သူ့လက်တွေက style pant အနက်ရောင်လေးရဲ့
တစ်လုံးတည်းသော ကြယ်သီးကိုဖြုတ်လိုက်သည်
"ခင်ဗျား~~တော်တော့နော်~~လူယုတ်မာကြီး"
ပြီးတာနဲ့ style pant ကို တင်ပါးနောက်ကနေ
အောက်ဘက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်~~
အထဲမှ တင်ပါးစိုင်လုံးလုံးလေးတွေပေါ်မှာ
boxer အဖြူ ရောင်လေးက ထင်းခနဲ~~~
သူ့ရင်ခုန်သံ စည်းချက်တွေက မမှန်ချင်တော့~~
"မင်းက ငါ့ကွယ်ရာမှာ ရည်းစားထားတယ်ပေါ့လေ"
သူလူယုတ်မာအပြုံး ပြုံးလိုက်သည်~~~
ပြီးတော့ အဲ့ကောင်လေး နား နားကိုကပ်လိုက်ပြီး~
"မင်း ၁၈ နှစ်ပြည့်သွားပြီမလား!"
~~~~~~~~~~~~
ူ