Έπιασε τον εαυτό της να της αρέσει η καθημερινότητά της και αυτό ήταν πραγματικά περίεργο. Παρόλο που κατάφερνε να κοιμηθεί ελάχιστες ώρες όταν γυρνούσε από τις πρόβες μέχρι να πιάσει δουλειά στο νοσοκομείο, η Άννα ένιωθε πως ο χορός αντί να την εξαντλεί της έδινε ζωή.
Το ευχάριστο ήταν ότι το κλαμπ λειτουργούσε ως καμπαρέ και δεν ήταν όλα τα νούμερα με στριπτίζ. Ήταν δομημένες, σέξι χορογραφίες και μερικές φορές η Ζουλί την άφηνε να έχει και αυτή λόγο ως έμπειρη χορεύτρια. Μπορεί να έκανε μπαλέτο, όμως αυτό ήταν η βάση πολλών χορών.
Η Άννα ακόμη δεν είχε βγει σε κάποιο πρόγραμμα, παρόλο που τους τελευταίους δύο μήνες προπονούνταν παραπάνω από εντατικά. Ο στύλος ήταν δύσκολος, ήθελε δύναμη και για το συνδυάσεις την δύναμη και την χάρη που έπρεπε να αποπνέει κανείς χορεύοντας επάνω του φάνταζε βουνό. Αν και είχε αρχίσει να γίνεται όλο και καλύτερη σε αυτό και μάλλον τις επόμενες εβδομάδες θα κατάφερνε να μπει και στα σόου.
Το καλό ήταν πως ακόμη ο Γιόζεφ ήταν εντελώς ανυποψίαστος και επίσης η Άννα δεν είχε αντιληφθεί καμία περίεργη κίνηση από μέρους του. Όχι ότι είχε την ευκαιρία να τον βλέπει και πολύ με το πρόγραμμα που είχε αποκτήσει, μα δεν τον είδε καμία μέρα μελανιασμένο, της υποσχέθηκε ότι έκοψε τα χαρτιά και τα τυχερά παιχνίδια μαχαίρι. Ωστόσο η Άννα πάντοτε κρατούσε μία πισινή.
Αυτό που πίκραινε κάπως την Άννα καθ' όλη αυτή την περίοδο της ζωής της, ήταν οι υπόλοιπες χορεύτριες. Για κάποιον λόγο ήταν εχθρικές απέναντί της, μα η Ζουλί την καθησύχαζε πως πάντοτε έτσι είναι στην αρχή με τις καινούριες. Ήταν όμως ένα περίεργο περιβάλλον για την Άννα, ειδικά όταν έπρεπε να συνεργαστούν σε κάποια χορευτικά.
Ευτυχώς για σήμερα δούλευε μόνη της με την Ζουλί και δεν θα αναγκαζόταν για άλλη μια φορά να καταπίνει τα πικρόχολα σχόλια.
<<Πάμε σερί,σφίξε τα πόδια!>>φώναξε η Ζουλί στην Άννα που προσπαθούσε να βγάλει σωστά την φιγούρα στον στύλο.
Ήταν αρκετά ψηλά και πάντοτε οι προσγειώσεις την άγχωναν.
<<Δάχτυλα μαλακά, με χάρη.>>είπε η Ζουλί και η Άννα χαλάρωσε το κράτημα της, προσπαθώντας να το κάνει πιο ντελικάτο.
Έριξε το κεφάλι της κάτω έτσι όπως στεκόταν ανάποδα και άφησε τα μαλλιά της να πέσουν κάτω, γλείφοντας σχεδόν το πάτωμα.
<<Τέλεια! Γυρνάμε.>>έδινε οδηγίες η Ζουλί, καθώς το βλέμμα της Άννας κόλλησε στην είσοδο που μόλις είχε ανοίξει.
Μέσα στο μαγαζί, πέρασε ο Νικολάι μαζί με έναν ακόμη άνδρα που η Άννα δεν είχε ξαναδεί. Τώρα ο Νικολάι, ήταν μία περίεργη κατηγορία ανθρώπου από μόνος του. Ερχόταν συνήθως στο μαγαζί όταν η Άννα τελείωνε με τις πρόβες, το βράδυ πριν ανοίξουν. Η Άννα βέβαια είχε μάθει πως έλεγχε και άλλα μαγαζιά τα οποία ανήκαν στο μεγάλο αφεντικό, μα αυτό ήταν κυρίως η βάση του.
Πολλά ακούγονταν εδώ μέσα, μα το μάτι της Άννας δεν είχε πάρει καμία ατασθαλία. Ίσως επειδή δεν είχε αρχίσει ακόμη να δουλεύει πραγματικά το βράδυ για να δει πως είναι, παρόλο που δεν ήταν λίγες οι φορές που κάθισε να παρακολουθήσει τα σόου για να βελτιωθεί και η ίδια.
Τώρα τα μάτια του είχαν καρφωθεί πάνω της, καθώς συνομιλούσε χαλαρά με τον τύπο δίπλα του. Ήταν ντυμένος με ένα κουστούμι που τον αγκάλιαζε τέλεια. Πάντα ντυνόταν στην πένα για κάποιον λόγο.
Η Άννα γύρισε και πάλι όρθια και το βλέμμα της κόλλησε ξανά με το δικό του.
Γιατί την κοίταζε τόσο έντονα;
Ήταν λες και όλοι οι εξωτερικοί ήχοι ξαφνικά σιώπησαν. Δεν άκουγε την Ζουλί, ούτε το προσωπικό που προετοίμαζε το μαγαζί ή την ρυθμική μουσική που έπαιζε στα ηχεία.
Τα μάτια του στα δικά της. Κενό ήχου. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Τα χείλη της μισάνοιξαν καθώς τα μάτια της ρούφαγαν κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του. Ήταν τόσο όμορφος.
Έπρεπε όμως να κατέβει, τα χέρια της άρχισαν να την πονούν. Ξεκίνησε να γλιστρά αργά στον στύλο, μα δεν είχε καταλάβει πως μούδιασαν τα άκρα της και χωρίς να μπορεί να το ελέγξει προσγειώθηκε άγαρμπα στο έδαφος πάνω στα οπίσθια της.
<<Άουτς!>>αυτό σίγουρα θα αφήσει μελανιά.
<<Σερί! Που το έχεις το μυαλό σου;>>αναφώνησε η Ζουλί και έτρεξε δίπλα της.
Το βλέμμα της Άννας είχε κολλήσει ακόμη στον Νικολάι ο οποίος χαμογέλασε στραβά και κοίταξε τον τύπο δίπλα του, πριν αρχίσουν να ανεβαίνουν τις σκάλες για τον επάνω όροφο.
Τέλεια, είχε γίνει ρεζίλι.
Η Ζουλί ακολούθησε το βλέμμα της και έπειτα κοίταξε την Άννα με έκπληξη.<<Μον ντιε! Τον μεσιέ Νικολά κοιτάς σαν λουκουμάκι σερί;>>είπε πειραχτικά και η Άννα έστρεψε τα μεγάλα, γαλάζια της μάτια προς το μέρος της.
<<Τι είναι αυτά που λες Ζουλί;>>είπε αμυντικά και σηκώθηκε φουριόζα από το πάτωμα.
<<Σου μιλούσα και δεν άκουγες, πονηγούλα!>>
Η Άννα άνοιξε το στόμα της να πει κάτι και έπειτα το έκλεισε. Ένιωσε τα μάγουλά της να φλέγονται.
<<Ο μεσιέ Νικολά είναι αυστηγός αλλά ωραίος άνδγας!>>συνέχισε η Ζουλί και η Άννα της έριξε μία δολοφονική ματιά.
<<Μαλάκας είναι, τι να την κάνεις την ομορφιά;>>αναρωτήθηκε και η Ζουλί σήκωσε τους ώμους της, χωρίς να πει κάτι.
<<Εσύ...ξέρεις κάτι για αυτόν και καμία από τις χορεύτριες;>>ρώτησε η Άννα όσο μπορούσε πιο αδιάφορα και ήπιε λίγο νερό από το μπουκαλάκι της, προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα της Ζουλί.
<<Τι εννοείς;>>ρώτησε με απορία.
Η Άννα την κοίταξε για μια στιγμή<<Ε να...ξέρεις, αν παίζει κάτι με καμία;>>μακάρι να ακουγόταν όντως αδιάφορη.
<<Δεν ξέγω κάτι για σχέση, μον σερί.>>είπε η Ζουλί.
<<Μήπως κάνει απλώς σεξ με καμία;>>
<<Α!>>αναφώνησε η Ζουλί.<<Ουί σερί, με όλες.>>είπε με πλήρη φυσικότητα και η Άννα παραλίγο να ξεφωνίσει ξαφνιασμένη και να φτύσει όλο το νερό στο πάτωμα σαν συντριβάνι.
Με όλες; Είναι δυνατόν;
Και στην τελική αυτήν τι την ένοιαζε, δεν είναι ότι δεν το περίμενε κιόλας, δεν φαινόταν και κανένα παιδί της εκκλησίας!
Η Άννα ξεφύσησε και κοίταξε την Ζουλί.<<Συνεχίζουμε;>>ρώτησε αποφασιστικά και η Ζουλί αμέσως της έγνεψε θετικά.
Παρόλα αυτά, η Άννα όφειλε να παραδεχτεί πως οι χορεύτριες του μαγαζιού ήταν όλες πανέμορφες. Ειδικά η Ντέμπορα με το σοκολατένιο δέρμα και τους απίστευτους γοφούς. Μάλλον αυτή θα ήταν η αγαπημένη του.
Η Άννα ένιωσε άσχημα για μια στιγμή για το γαλατερό, χλωμό της χρώμα. Δεν θα μπορούσε να είναι τόσο σέξι όσο μία εξωτική καλλονή, ήταν μια συνηθισμένη Ρωσίδα.
Βέβαια, αυτό δεν θα έπρεπε να την νοιάζει, μα ίσως της άρεσε λίγο ο Νικολάι. Εμφανισιακά απλώς την τραβούσε, είχε και κάτι αιώνες να κάνει σεξ και ένιωθε μια ακανόνιστη έλξη για αυτόν τον άνδρα.
Όχι ότι τον συναναστρεφόταν ιδιαίτερα, αντίθετα μάλιστα οι τελευταίες κουβέντες που αντάλλαξαν ήταν πριν δυο μήνες. Απλώς όταν τον έβλεπε να μπαίνει στο μαγαζί, να δίνει τις διαταγές του πάντα σοβαρός με ένα ύφος επαγγελματικό και βαρύ, κάτι πάθαινε.
Προσπάθησε να διώξει αυτές τις σκέψεις από το μυαλό της. Ήταν ανόητες.
Μόλις τελείωσε την πρόβα με την Ζουλί, αποφάσισε να πάει σπίτι από το να καθίσει για άλλη μια φορά να παρακολουθήσει το σόου. Ένιωθε πραγματικά εξαντλημένη και η ξεκούραση θα της έκανε καλό. Δεν ήθελε να καταρρεύσει με τους ρυθμούς που πήγαινε.
Μόλις έφτασε σπίτι, προς μεγάλη της έκπληξη, βρισκόταν στον καναπέ του σαλονιού ο αδερφός της και χάζευε τηλεόραση με ένα κουτί πίτσας επάνω στο σώμα του.
<<Καλώς την, πως και νωρίς;>>την ρώτησε και μπουκώθηκε με το κομμάτι, χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από την οθόνη.
Η Άννα άφησε τα κλειδιά της στο έπιπλο δίπλα από την πόρτα.<<Δεν είχε καθόλου δουλειά και αντάλλαξα βάρδια με την Μάσα, είπα να ξεκουραστώ λίγο.>>είπε γρήγορα την πρώτη δικαιολογία που της ήρθε στο μυαλό.<<Εσύ; Γιατί δεν είσαι στο κλαμπ;>>
<<Θα κάνουν ανακαίνιση οπότε θα μείνει κλειστό για μία εβδομάδα.>>είπε και η Άννα απλώθηκε στον καναπέ δίπλα στον αδερφό της εξαντλημένη. Ένιωθε πραγματικά όλο της το σώμα πιασμένο από τις ατελείωτες πρόβες.
<<Πίτσα;>>πρότεινε ο Γιόζεφ και η Άννα άρπαξε ένα κομμάτι με ευχαρίστηση. Ούτε η ίδια ήξερε από πότε είχε να βάλει κάτι στο στόμα της.
Την έβγαζε με ένα σάντουιτς από το κυλικείο του νοσοκομείου εδώ και μέρες και καταπονούσε ακραία τον οργανισμό της αλλά που καιρός και όρεξη να μαγειρέψει.
<<Αδυνάτισες.>>την μάλωσε ο Γιόζεφ καθώς η Άννα προσπαθούσε να ξεφορτωθεί το παλτό της.<<Τώρα που δεν θα δουλεύω θα έρχομαι στο νοσοκομείο να σου φέρνω φαγητό. Θα αρχίσω να μαγειρεύω τίποτα της προκοπής.>>
Η Άννα γούρλωσε τα μάτια της.<<Όχι!>>είπε απότομα και προσπάθησε να ηρεμήσει για να μην καρφωθεί.<<Στην απογευματινή βάρδια συνήθως γίνεται της τρελής και η προϊσταμένη δεν θα εκτιμήσει να έρχεται για επισκέψεις ο αδερφός μου και να μου φέρνει κολατσιό. Είναι πολύ αυστηρή.>>είπε βιαστικά.
<<Καλά θα σου φέρνω το πρωί.>>της είπε κοιτάζοντάς την περίεργα.
Η Άννα ένιωσε να ανακουφίζεται για λίγο, μα ο Γιόζεφ έπιασε το χέρι της και το κοίταξε εξεταστικά.<<Τι είναι αυτά Άννα;>>ρώτησε αναφερόμενος στις μπλαβινιές που υπήρχαν στα χέρια της.
Που να έβλεπε τα πόδια της! Ο χορός ήταν σκληρός καμία φορά, ειδικά οι εξαντλητικές πρόβες με την Ζουλί. Έπρεπε να βγαίνουν όλες οι κινήσεις τέλειες.
<<Ε...ξέρεις στις απογευματινές βάρδιες όπως σου είπα γίνεται χαμός. Ξέρεις όταν έχουμε έκτακτα περιστατικά τρέχω σαν την τρελή και όλο χτυπάω. Ξέρεις τι ατσούμπαλη είμαι.>>είπε βιαστικά και ευχήθηκε να την πίστευε. Πόσες φορές είχε πει 'ξέρεις' σε μια πρόταση; Μήπως καρφωνόταν;
Σιχαινόταν που είπε τόσα απανωτά ψέματα στον δίδυμο αδερφό της. Αν μάθαινε την αλήθεια θα θύμωνε τόσο πολύ μαζί της.
<<Θα την βρω την άκρη μικρή, όλα θα στρώσουν.>>της υποσχέθηκε ο Γιόζεφ πνιγμένος από τις τύψεις που η αδερφή του αναγκαζόταν να λιώνει στην δουλειά.
<<Εγώ βγήκα πρώτη Γιόζεφ, άρα εσύ είσαι μικρός κατά δύο λεπτά.>>τον πείραξε και τον άκουσε να γελάει. Δεν ήθελε άλλο αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα. <<Τι βλέπεις;>>ρώτησε για να αλλάξει το θέμα.
<<Ταινία.>>της απάντησε απαλά και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Ήθελε να κάνει ένα μπάνιο και να ξαπλώσει, μα της έλειψαν αφόρητα αυτές οι στιγμές με τον αδερφό της. Πίτσα και ταινία στον καναπέ, είχαν να το κάνουν χρόνια.
Άρπαξε την ευκαιρία και βολεύτηκε στην αγκαλιά του, χαζεύοντας την ταινία μέχρι να την πάρει ο ύπνος γαλήνια.
_______________________________________________
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕI 1/9/23 ΑΠΟ ΕΚΔOΣΕΙΣ SILK!
Βρείτε το στο παρακάτω link:
https://harlenic.gr/product/%cf%87%cf%8c%cf%81%ce%b5%cf%88%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b1/