<<Και un και deux και trois- όχι έτσι μον σερί!>>φώναξε για άλλη μια φορά η Ζουλί στην Άννα, που είχε απλωθεί φαρδιά πλατιά στο πάτωμα της σκηνής.
Το κλαμπ δεν είχε ανοίξει φυσικά ακόμα, είχε μόνο μερικά άτομα από το προσωπικό που καθάριζαν και την Άννα με την Ζουλί, την Γαλλίδα χορογράφο, που προσπαθούσε να της μάθει τα βασικά για το πολ ντάνσινγκ.
Η Άννα δυσκολευόταν αρκετά να δουλέψει με τον στύλο, ωστόσο η σωματική της διάπλαση την βοηθούσε σε μερικές κινήσεις και αυτό έδινε θάρρος στην Ζουλί.
<<Δεξιόστγοφα και προσγειώνεσαι μαλακά, όχι σαν τσουβάλι d'accord;>>
Η Άννα έγνεψε θετικά και σκούπισε τον ιδρώτα που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μέτωπό της με την αναστροφή του χεριού της.
<<Πάμε.>>είπε η Ζουλί με ένα παλαμάκι.<<Και une, deux, trois και quatre.>>μετρούσε καθώς η Άννα έκανε τις κινήσεις που της έδειχνε κρατώντας όσο περισσότερο μπορούσε τον στύλο που είχε τυλιχτεί ανάμεσα στα πόδια της και προσγειώθηκε μαλακά αυτή τη φορά στο έδαφος.
<<Μπγαβό!>>αναφώνησε η Ζουλί.<<Λοιπόν σερί διάλειμμα για νεγό και συνεχίζουμε. Έχουμε πολύ δουλειά.>>
<<Ναι.>>είπε η Άννα αναστενάζοντας. Είχε πραγματικά κουραστεί έπειτα από μια εξαντλητική βάρδια στο νοσοκομείο και ένα συνεχόμενο δίωρο μαθήματα χορού. Ούτε να φάει δεν είχε προλάβει.
Φυσικά στον Γιόζεφ δεν είχε πει κουβέντα για όλο αυτό. Του είπε πως απλώς θα δούλευε διπλοβάρδιες και θα αργούσε να γυρίσει σπίτι. Αυτή θα χόρευε σε πλούσιους και ο αδερφός της θα νόμιζε πως βοηθάει αρρώστους στις εφημερίες.
Δεν χρειαζόταν όμως να το μάθει, το έκανε μόνο για αυτόν. Δέκα μήνες, σχεδόν ένας χρόνος. Θα περνούσε.
Κατευθύνθηκε στο μπαρ για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό και κατέβασε το περιεχόμενό του λαίμαργα. Το μαγαζί άδειο της φαινόταν σχεδόν αθώο, δεν έμοιαζε με το μέρος που πραγματικά ήταν όταν έπεφτε η νύχτα.
Δεν ήθελε να μπλέξει με αυτόν τον κόσμο και θα έκανε τα πάντα για να κρατήσει αποστάσεις. Θα έκανε την δουλειά της και θα έφευγε, αποφεύγοντας τους πάντες, θα μιλούσε μόνο εφόσον ήταν απαραίτητο.
Αναστέναξε κουρασμένα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκατά πήγαινε λάθος σε αυτή την ζωή. Πως επέλεγε ο θεός τα άτομα που θα τιμωρήσει; Δεν έφτανε που δεν είχε τους γονείς της; Έπρεπε να τραβήξει κι άλλα ζόρια;
Τα δάχτυλά της μπλέχτηκαν σε μια διακοσμητική κουρτίνα από διάφορους κρυστάλλους που κρεμόντουσαν από ψηλά και έφταναν μέχρι κάτω, καθώς αντανακλούσαν το φως και έκαναν διάφορους ιριδισμούς σαν καλειδοσκόπιο.
<<Είναι αληθινά διαμάντια.>>άκουσε μια φωνή πίσω της να λέει και έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια της.
<<Συγκινήθηκα.>>απάντησε ειρωνικά, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει. Μπορούσε να μυρίσει το άρωμά του.
<<Είπες κάτι Μπελίκοβα;>>ρώτησε πιο αυστηρά αυτή τη φορά.<<Και γύρνα και κοίτα με όταν σου μιλάω.>>
Κάποιος δεν είχε ξυπνήσει καλά σήμερα.
Η Άννα γύρισε και κοίταξε τον Νικολάι στα μάτια με θάρρος.<<Με συγχωρείτε κύριε Κοβάσεβιτς>>του είπε προσπαθώντας να διώξει την ειρωνεία από την φωνή της.
Ο Νικολάι έσφιξε τα δόντια του και την κοίταξε εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω. Φορούσε ένα βαμβακερό σορτσάκι και ένα φανελένιο μπλουζάκι, ενώ στο ένα της γόνατο υπήρχε μια επιγονατίδα. Τα μακριά μαλλιά της, ήταν πιασμένα ψηλά, ενώ ούτε ίχνος μακιγιάζ δεν κάλυπτε το πανέμορφο πρόσωπό της.
Δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που είχε αντικρίσει χθες, μα για κάποιον λόγο του φαινόταν ακόμα πιο σέξι, έτσι αναψοκοκκινισμένη από τις πρόβες και ανεπιτήδευτη. Τα χείλη της ήταν μισάνοιχτα και υγρά και σε προκαλούσαν έντονα.
Γύρισε το βλέμμα του στα μάτια της.<<Έλα μαζί μου, πρέπει να σε δει το αφεντικό.>>της είπε και η Άννα πάγωσε στη θέση της.
<<Ποιο αφεντικό; Δεν είσαι εσύ το αφεντικό;>>ρώτησε αμέσως.
<<Σε κάποιον λογοδοτώ Μπελίκοβα, πρέπει να σε εγκρίνει.>>είπε και γυρίζοντας της την πλάτη, ξεκίνησε να κατευθύνεται προς τον επάνω όροφο.
Η κοπέλα τον ακολούθησε σαστισμένη.<<Και δηλαδή αν δεν με εγκρίνει; Θα πεθάνει ο αδερφός μου; Είχαμε μια συμφωνία!>> του φώναξε απελπισμένη, μα ο Νικολάι συνέχισε να προχωρά ανενόχλητος μπροστά, μέχρι που στάθηκε έξω από μια κλειστή πόρτα.
<<Δεν μιλάς και να κάνεις ο,τι σου πει.>>την συμβούλεψε πριν χτυπήσει την πόρτα και πάρει άδεια για να περάσουν μέσα στο γραφείο.
Η καρδιά της Άννας πήγαινε να σπάσει. Δεν το πίστευε πως έπρεπε και πάλι να υποστεί αυτήν την διαδικασία, να περάσει κάποια αξιολόγηση. Τι θα γινόταν αν δεν του άρεσε; Γαμώτο!
Η Άννα στάθηκε δίπλα στον Νικολάι τρομοκρατημένη και το βλέμμα της έπεσε στην φιγούρα ενός άνδρα που στεκόταν όρθιος στο παράθυρο, με το κινητό κολλημένο στο αφτί του, να μιλάει σε μία γλώσσα που η ίδια δεν αναγνώριζε.
Τι σκατά συνέβαινε;
Ήταν ένας εντυπωσιακός άνδρας, ντυμένος με μαύρο κουστούμι, καστανά μαλλιά και πιο μεσογειακό δέρμα για να είναι Ρώσος. Η Άννα πρόσεξε πως στο χέρι που κρατούσε το κινητό, φορούσε μια βέρα και έσμιξε τα φρύδια της παραξενεμένη. Παντρεύεται ο υπόκοσμος;
Μόλις ο Άλεξ έκλεισε το τηλέφωνο, γύρισε να τους κοιτάξει. Το βλέμμα του έπεσε πάνω της και την κοίταξε απροκάλυπτα από πάνω μέχρι κάτω.
Το βλέμμα του δεν ήταν καθόλου περίεργο, παρά εξεταστικό και αυστηρό.
<<Αυτή είναι;>>ρώτησε τον Νικολάι και παρόλο που τα ρωσικά του ήταν άπταιστα η Άννα μπορούσε να διακρίνει μια ανεπαίσθητη προφορά.
<<Ναι, αφεντικό.>>απάντησε χαλαρά ο Νικολάι και ένιωσε την Άννα δίπλα του να τσιτώνεται.
Ο Άλεξ ξεφύσησε και την κοίταξε καλά.<<Κάνε μια στροφή.>>της είπε και η Άννα κοκάλωσε στην θέση της τρομοκρατημένη. Ένιωθε τα πόδια της να παραλύουν έτσι αυστηρά που την κοίταζαν τα καστανά του μάτια.
<<Είναι κουφή;>>απευθύνθηκε στον Νικολάι αυτή τη φορά, ο οποίος την κοίταξε στα μάτια προειδοποιητικά.
Της έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι του να κάνει αυτό που της είπε και η Άννα υπάκουσε τρομαγμένη και έφερε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της. Ο Άλεξ κοίταξε την Άννα και έπειτα τον Νικολάι.
<<Την δοκίμασες;>>ρώτησε και ο Νικολάι έγνεψε θετικά.
<<Θα μάθει εύκολα, έχει προοπτικές.>>του είπε σοβαρά και η Άννα έμεινε να ακούει την συζήτηση έτοιμη να εκραγεί.
<<Την πήδηξες;>>ρώτησε ο Άλεξ και η Άννα έβγαλε μια κραυγή έκπληξης.
<<Δεν σας επιτρέπω!>>είπε αμέσως και ο Άλεξ σήκωσε το ένα του φρύδι κοιτάζοντάς την περίεργα. Του αντιμίλησε;
<<Όχι. Μιλάει πολύ, αλλά αυτό διορθώνεται.>>απάντησε αμέσως ο Νικολάι δεικτικά, για να μην αφήσει την Άννα να ξανά μιλήσει.
<<Καλή είναι.>>γύρισε το βλέμμα του στην Άννα αυστηρά.<<Μέχρι την επόμενη φορά που θα την δω να έχει συμμορφωθεί περισσότερο.>>είπε και η Άννα ένιωσε το λαιμό της να στεγνώνει από τον τόνο του.
Μπορεί να την τρόμαζε, αλλά ποιος νομίζει ότι είναι;
<<Έγινε αφεντικό.>>είπε ο Νικολάι και την τράβηξε από το μπράτσο ξαφνιάζοντας την.
Την έσυρε έξω από το δωμάτιο και την τράβηξε μερικά μέτρα μακριά πριν την κολλήσει δυνατά στον τοίχο. Φαινόταν έξαλλος μαζί της.
<<Τι σου είπα;>>την ρώτησε μπροστά στο πρόσωπό της. Τα μάτια του πετούσαν θυμωμένες φωτιές. Δεν γούσταρε να τον εκθέτει κανείς στο αφεντικό του, πάντοτε ήταν τύπος και υπογραμμός στη δουλειά του.
<<Συγνώμη, στη δουλειά μου περιλαμβάνεται και το σεξ; Αυτό δεν είναι στριπτιτζάδικο, είναι μπουρδέλο!>>φώναξε και αμέσως ο Νικολάι της έκλεισε το στόμα με την παλάμη του και έφερε το πρόσωπό του εκατοστά από το δικό της.
<<Άκου Άννα, σιχαίνομαι να παίζουν με την υπομονή μου και εσύ το κάνεις.>>της είπε αυστηρά και συνέχισε.<<Δεν θα πηδιέσαι με κανέναν, το πολύ να κάνεις κανέναν ιδιωτικό χορό αλλά έχουμε πολύ καλύτερες για να το ζητήσουν από εσένα. Αν ξανά αντιμιλήσεις στο αφεντικό να ξέρεις έχεις πάρει πόδι. Απορίες;>>
Έβγαλε την παλάμη του από το στόμα της και η κοπέλα έγλειψε τα χείλη της.<<Και γιατί σε ρώτησε αν με πήδηξες; Πηδάτε τις χορεύτριες;>>ρώτησε η Άννα σοκαρισμένη και τον κοίταξε στα μάτια έντρομη.
<<Το αφεντικό έχει γυναίκα.>>είπε μέσα από τα δόντια του, δεν φαινόταν να του αρέσει η συζήτηση.
<<Εσύ;>>
<<Εγώ δεν έχω γυναίκα.>>της απάντησε κοφτά.<<Πληθυντικός.>>της υπενθύμισε εκνευρισμένα.
<<Δεν ρωτάω αυτό!>>δήλωσε και σταύρωσε τα χέρια μπροστά στο στήθος της.
<<Τι ρωτάς Μπελίκοβα; Αν πηδάω τις χορεύτριες; Τι σκατά σε ενδιαφέρει;>>
<<Θα είμαι και εγώ χορεύτρια οπότε νομίζω με αφορά.>>του απάντησε με πείσμα και είδε την θυμωμένη του έκφραση να γίνεται με μιας ειρωνική.
Τα χείλη του έγιναν ένα στραβό τόξο και έφερε το πρόσωπό του μια ανάσα από το δικό της, κάνοντάς την να πάψει να αναπνέει.
<<Αν ήθελα να σε πηδήξω, θα το είχα κάνει.>>της είπε χαλαρά και για κάποιον απροσδιόριστο εντελώς λόγο την πείραξε. Σαν να πέταξε ένα καρφάκι στον εγωισμό της.
Ποιος νομίζει ότι είναι;
<<Δεν είσαι καν ο τύπος μου.>>του δήλωσε με θάρρος.
<<Πρώτων, αν θυμάμαι καλά μου ζήτησες χθες να σε πηδήξω.>>της είπε ήρεμα, με την αισθησιακή φωνή του να χαϊδεύει το πρόσωπό της.<<Και δεύτερον, αν μου ξαναμιλήσεις στον ενικό, θα σε πάρει ο διάολος.>>η Άννα ένιωσε έναν κόμπο χαμηλά στο στομάχι της να την καίει ανεξέλεγκτα.
Γιατί τα χείλη του ήταν τόσο καλοσχηματισμένα και τόσο κοντά της;
Ο Νικολάι πήρε το πρόσωπό του από κοντά της αφήνοντάς την να αναπνεύσει ανακουφισμένη.<<Πήγαινε για πρόβα.>>της είπε αυστηρά και αμέσως της γύρισε την πλάτη και χώθηκε στο γραφείο του.
Τι αγροίκος ήταν αυτός τέλος πάντων; Αν αναγκαζόταν να τον βλέπει κάθε μέρα πραγματικά δεν θα γλίτωνε από τα χέρια της. Ας όψεται που έπεσε στην ανάγκη του. Όμως που θα πάει, θα τελειώσουν αυτοί οι μήνες και θα του τα ψάλει ένα χεράκι, όπως δεν του τα έχει πει κανένας!