Chapter 27
Asher's POV
"So... how are you doing?" Boy, this is really awkward.
"I'm doing great. Actually, I might stay here for a few weeks only because I have to fly back in New York for a meeting. I'm just here to spend some time with my son."
Nandito kami ngayon sa sasakyan at hindi ko alam kung bakit pero para akong nahihirapang huminga sa sobrang awkward. I can't blame them though. It's been years since we spent a time together with just the three of us.
Oo, malayo sa amin sina Yvette pero nagkasundo ang mga magulang ko na hindi na sila dapat magkita pa. Dahil kapag nagkikita sila, bumabalik lang yung mga mapapait na alaala na gusto nilang malimutan.
Nakakabingi yung katahimikan pero syempre hindi na ako magrereklamo pa. Eto na yon eh. Magkakasama na kaming tatlo ngayon. Sobrang tagal ko ng hinihintay na dumating tong araw na to, magrereklamo pa ba ako?
Sana lang talaga hindi pa bumalik si Yvette. Gusto kong mabigyan ng oras na magkasama ang mga magulang ko. Pakiramdam ko, deserve nila yon. Ayokong paasahin yung sarili ko pero hindi ko rin naman maitatanggi na umaasa pa rin talaga ako na magkakabalikan sila. Sana talaga.
"That's great then. So where would you be staying?"
"I already booked a hotel near Manila." Ramdam ko na hindi komportable si Mom dahil hindi siya makatingin sa gawi ni Dad. Bakit ba kasi ako gumitna sa kanila? Wrong move.
"Cancel it." Pareho kaming nagulat at napatingin kay Dad nang bigla niyang sinabi 'yon.
"Excuse me? Then where would you want me to stay?" Gulat na tanong ni Mom. Hindi ko mabasa kung ano ba yung nasa isip ni Dad kaya kahit ako wala akong idea sa gusto niyang iparating.
"Stay at our house. There's no need to waste money by booking a hotel when you can stay at our house for free." Halos manlaki yung mata ko nung sinabi ni Dad yon. For real? He's letting Mom stay in our house?
"I don't think your wife would appreciate your idea."
"She won't mind. After all, I'm doing this for our son. I know he would want to spend more time with you. So it's no big deal."
Di na kami nakasagot ni Mom siguro dahil na rin sa gulat. Oo, masaya ako na nagkita at nag-usap na uli yung parents ko. Pero kung magpapatuloy na ganito ang set up nila hanggang sa dumating sina Yvette at iwan uli ni Dad si Mom, hindi ko na alam ang gagawin ko. I just hope na bago bumalik sina Yvette, bumalik na rin yung feelings ni Dad para kay Mom.
Pagkadating namin sa bahay ay nananatili pa rin kaming tahimik. Kahit ako ay hindi makapagsalita dahil hindi ko naman alam yung sasabihin ko.
"I'll ask the maid to clean the guest room for you. You can sit down and rest here for a while until your room is ready." Hindi na hinintay pa ni Dad na makasagot si Mom dahil tumalikod na ito at pumunta sa itaas.
"What happened to your Dad?" Tanong sa akin ni Mom.
"I don't know. Pagkagising ko sinabihan niya lang ako na sasama siya sa akin. That's all I know."
"Did they fight?"
"Who?" Nagtatakang tanong ko.
"Your Dad and your Sister's Mom?"
"I don't know. Hindi ko nga alam na aalis pala si Yvette."
Umupo ako sa tabi ni Mom at nagulat na lang ako nung bigla na lang siyang lumuha.
"The three of us should have been like this years ago if not only for your sister and her mom. This should have been ours. Your Dad should have been mine." Hindi ko alam ang gagawin ko para mapatahan si Mom. Kahit naman ako nasasaktan. But it must be more painful for her dahil siya naman talaga ang naagawan. I still have my Dad but she lost her husband.
Years have passed pero hanggang ngayon mahal na mahal pa rin ni Mom si Dad. How I wish ganon din yung nararamdaman ni Dad para kay Mom. But it's too complicated now.
"Sir, ready na po yung room ni Ma'am." Bigla naman lumapit sa amin yung maid kaya naman tinulungan ko na si Mommy iakyat yun gamit niya at hinayaan ko muna siya magpahinga.
Masakit para sa akin makita ko yung Nanay ko na umiiyak at wala akong magawa para mapatahan siya. Bakit ba kasi dumating pa sa buhay namin sina Yvette?
Kung tutuusin, tama si Mom eh. Kami dapat yung kasama ni Daddy noon pa man. Kami dapat yung nakatira sa iisang bahay. Kami dapat yung kinikilala niyang pamilya. Kami dapat 'yon at hindi sina Yvette. Lahat ng mga dapat sa amin ay bigla na lang nawala dahil lang sa kanila.
Kaya hindi ko masisi si Mom kung bakit ang laki ng galit niya kina Yvette. Siya ang nawalan at naagawan. Siya ang pinakanasaktan sa aming lahat.
Pumunta muna ako sa kwarto ko at nagpalit ng damit. Tinignan ko yung phone ko at nakita kong maraming text messages si Bianca pero hindi ko muna yon binuksan dahil wala ako sa mood.
Masaya ako na magkakasama kaming tatlo nila Dad at Mom pero ang gulo pa rin ng sitwasyon namin ngayon. Kung sana ganoon lang kadali na sabihan si Dad na iwan sina Yvette para sa amin ni Mom. Selfish, oo. Pero nagparaya na naman kami noon. Hindi ba pwedeng kami naman ngayon?
Pakiramdam ko ang sama kong tao para sabihin ngayon na sana hindi na lang nabuo si Yvette pero masisisi niyo ba ako? Mahal ko pareho ang mga magulang ko. Kung meron lang ako magagawa para mapasaya sila, gagawin ko.
Sometimes we tend to be selfish for the ones we love.