'Draco, het spijt me zo!' Ik liep vlug achter de blonde jongen aan toen hij na onze laatste les door de kerkers liep, op weg naar de leerlingenkamer.
'Wat spijt je?' vroeg Draco mij die halverwege de smalle, kille gang halt hield en zich naar mij omdraaide. 'Dat je Potter hebt gezoend?'
'Ja.' Het kwam er zachter en zwakker uit dan gedacht.
'Waarom spijt dat je?' Draco zijn blik was nog steeds zo ondoorgrondelijk. Het maakte me bang. 'Waarom bied je daar überhaupt je excuses voor aan?'
'I-ik weet het niet.' stotterde ik. 'Ik voelde mij gewoon schuldig.'
'Nou, dat hoeft heus niet. Het doet mij namelijk niets.' zei Draco koeltjes en glimlachte scheef naar mij.
'Doet het je dan echt niets?' vroeg ik hem. Ik kon gewoon niet geloven dat Draco zo koel kon blijven, na alles wat hij mij had gezegd.
'Wat?' Draco hield zijn hoofd schuin en keek mij vragend aan.
'Dat we elkaar uit het oog verliezen, Draco!' De woorden kwamen er wanhopig uit en Draco leek dit te horen.
'Natuurlijk doet het mij wat.' zuchtte Draco die zijn schouders liet zakken en daardoor meer verslagen leek.
'Je laat het anders niet echt merken. Je begint zelfs weer gemeen tegen mij te doen.' zei ik hem verwijtend. 'En waar heb ik dat aan te danken? Ik was niet de gene die een idiote weddenschap had met Blaise.'
Draco was stil en ontweek mijn blik. 'Ik weet het, Audrey.' zei hij zachtjes. 'En dat spijt mij echt ontzettend.'
'Weet je nog dat je zei dat je er alles aan zou doen om mijn vertrouwen terug te winnen?' hielp ik de blonde jongen herinneren. 'Ik heb er nog niets van gemerkt.'
'Audrey, dit is ook niet makkelijk voor mij.' Draco keek weer op in mijn ogen en ik kon nu pas zien hoe gebroken zijn grijze kijkers wel niet stonden. 'Ik heb echt spijt van die stomme weddenschap. Ik ben meer gebroken dan je denkt.'
Voor ik het wist was Draco al dichter naar mij toegestapt en stond hij nu recht voor mij. Nerveus deed ik een stap bij de jongen vandaan maar ik voelde al direct de kille wand van de kerkers tegen mijn rug. Draco plaatste zijn beide handen ieder aan weerskanten van mij en leunde iets naar voren.
Hij sloot zijn ogen en ademde diep in. 'Ik hou van je.'
'Dat doe je niet.' zei ik de jongen zachtjes en keek hem strak aan. Ik kon zien hoe zijn gezicht vertrok bij mijn woorden en hij opende zijn ogen.
Zijn storm grijze ogen staarde mij gekweld aan. Draco ademde weer uit en ik kon zijn mint adem weer voor het eerst reuken na een lange tijd. En ik had die geur eerlijk waar gemist.
'Je hebt het toch nog niet opgegeven in mij?' De blonde jongen klonk onzeker en ik hoorde iets van angst in zijn stem.
'Nee.' zei ik hem eerlijk en voelde hoe mijn hart weer als een bezetenen begon te kloppen. Zijn aanwezigheid maakte mij nog steeds zenuwachtig. Ik voelde nog steeds iedere keer die vlinders in mijn buik wanneer hij dicht bij mij was en ik in zijn ogen keek.
Draco leunde nog iets naar voren zodat hij zijn voorhoofd tegen dat van mij kon leunen. Een kleine glimlach sierde zijn bleke gezicht toen ik het toe liet en hem niet van mij wegduwde. Hij besloot nog iets verder te gaan en zijn linkerhand op te tillen en op mijn wang te plaatsen. Zijn hand voelde koud aan op mijn gloeiende huid, maar ik liet het toe.
'Ik dacht heel even,' zei Draco zachtjes. 'dat ik mij nu aan je zou verbranden.'
'Ik ook.' mompelde ik met ingehouden adem en keek de jongen voor een lange tijd aan. 'Hoe is het met je handen?'
'Beter.' beantwoordde Draco mijn vraag en hield zijn hand van mijn wang af om het mij te kunnen laten zien.
De brandplekken die voorheen nog zo duidelijk te zien waren zijn duidelijk verminderd. De huid was enkel nog rood en geïrriteerd.
'Het spijt mij nog steeds dat ik je verbrand heb.' Ik voelde mij nog steeds schuldig.
'Ach ja, achteraf heb ik het verdiend.' grijnsde de jongen naar mij. 'Je weet wat ze zeggen: Speel niet met vuur want anders verbrand je je eigen handen.'
----------------------
Nog 1 vote en dan hebben wij alweer de 1.000 bereikt! Echt, ik kan jullie allemaal niet genoeg bedanken. Jullie zijn geweldig!!! <3