ထို့ကြောင့်...episode 19
----------------------
ကျွန်တော်တို့၏ ငယ်ဘဝကို ပြန်တွေးကြည့်လျှင် ပုံစံခွက်ထဲ အသားကျနေတဲ့ အရာဝတ္တုတစ်ခုလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ မွေးလာကတည်းက ပုံစံသွင်းပေးမဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိကြတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်က စတုရန်းဆို ကျွန်တော်တို့ကလဲ စတုရန်းအသွင်ရှိမှ ဟန်ချက်ညီ်သည်ဟု ယူဆခံရတယ်။ အနားလေးဘက်ရှိသည်တူသော်လည်း ကျွန်တော်တို့မှာ ထောင့်မှန်စတုဂံဖြစ်ခွင့်မရှိပေ။
တကယ်တော့ လူတိုင်းမှာ အခက်အခဲကိုယ်စီရှိကြသည်။ ကိုယ်ချင်းစာတရားတော့ ကိုယ်စီမရှိကြ။
တစ်ခါတစ်လေကျွန်တော်အရမ်းနာကျင်ရပါသည်။ အယူအဆကွဲလွဲမှုတွေကြား ကျွန်တော်တို့ကြားက သံယောဇဉ်ကြိုးမျှင်ကို မပြတ်တောက်အောင်ထိန်းသိမ်းရင်း ရွေးချယ်မှုအမှားလေးတွေရှိခဲ့သည်။ ကျွန်တော်တို့အတွက် ဝေးကွာခြင်းတွေသာအမြစ်တွယ်စေမည်ဟု အစကကြိုသိခဲ့လျှင် ဒီလမ်းကိုကျွန်တော်ရွေးဖြစ်မည်မဟုတ်။ တကယ်တော့ အသာ၏ ရည်မှန်းချက်သည် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဝေးကွာခြင်း၏ အလယ်တစ်နေရာပင်ဖြစ်၏။
အသာသည် ကျောင်းဆက်မတက်ပဲ အပြင်ဖြေဖြေရန်ဆုံးဖြတ်ကာ အဆောင်တွင် ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစားနေလေ၏။ ပြီးနောက် ဘိုင်အိုတွဲမှ အီကိုတွဲကို အသာကပြောင်းလိုက်သည်။ ကျွန်တော်က ဗိုလ်သင်တန်းလျှောက်ရန် ကိုယ်စွမ်းရှိသလောက် ကြိုးစားရင်း သူ့ရည်မှန်းချက်ကို တစ်ထောင့်တစ်နေရာက ပါဝင်ဖြည့်ဆည်းပေးမိသည်။ ကိုယ့်အတွက်ကိုကြိုးစားရင်း သူ့အတွက်ကိုလဲပြန်ငဲ့ကြည့်ကာ တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ သူ့အဆောင်သို့သွားဖြစ်သည်။ သူကြိုက်တတ်သည့် အကြော်အလှော်များကို မေမေ့ဆီမှ ပညာယူသင်ကာ ကြော်လှော်ပြီးပို့ပေးဖြစ်သည်။ နေ့မအားညမအား ကြိုးစားနေရသော်လည်း တစ်ပတ်တစ်ခါ သူ့အပြုံးလေးမြင်ရသည်နှင့် အမောကပြေ၏။ သူ့အတွက်ဆိုသည့် စိတ်ဆန္ဒသည် ကျွန်တော့်ကို ပင်ပန်းစေရန်အလို့ငှါ မတတ်စွမ်းနိုင်ပါ။ ထိုလောက်ထိပင် အသာသည် ကျွန်တော့်အား လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်နိုင်သူဖြစ်လေ၏။
ဗိုလ်သင်တန်း တက်သည့်တစ်လျှောက် 'ပင်ပန်းတယ်´ ဆိုသည့်ဝေါဟရထပ်ကျော်လွန်ကာ ပို၍ပင်ပန်းခဲ့ပါသည်။ ယခင်က ပင်ပင်ပန်းပန်းဆိုဘာမှမလုပ်တတ်သောကျွန်တော့်အတွက် ယခုမူ ပေါက်တူးပေါက်ရသည်က အသေးအမွှား ကိစ္စလေးတစ်ခုဖြစ်လာ၏။ ယခင်က မနက်အိပ်ရေးပျက်မခံနိုင်သော်လည်း သင်တန်းတွင်တော့ မနက်ငါးနာရီပုံမှန်ထဖြစ်ပါသည်။ အမောမခံနိုင်၍ လမ်းပင် ကျယ်ကျယ်မလှမ်းသော ကျွန်တော်က ၃မိုင် ၅မိုင် မနားတမ်းပြေးနိုင်သည်ဆို အသာရယ်လေမလား။ အရင်ကငါးကိုမစားသော်လည်း ခုတော့ အရိုးနွှင်ပေးသူမရှိလဲ ကြိတ်မှိတ်ကာစားနေရသည်ကိုရော သူသိလေမလား။ (ထမင်းဟင်းကုန်အောင်မစားလျှင် စီနီယာတွေကအပြစ်ပေးတတ်၏)။ အရင်လို လိုအပ်တိုင်း ဆိုးနွဲ့ဂျီကျ၍ရသော အသာဘေးတွင်မရှိသည်မှ အပ ကျွန်တော့်အတွက်အဆင်ပြေပါသည်။ အဆင်ပြေအောင်လည်း နေရပါသည်။
သူနှင့်ကျွန်တော်တို့၏ မနီးစပ်ခြင်းသည် တစ်နေ့တစ်ခြားပို၍ဝေးလာသည်ကိုတော့ သူရောကျွန်တော်ပါသတိပြုမိကြလိမ့်မည်။
အို...သတိရတိုင်း ပြေးတွေ့လို့မရတဲ့ ဒီအခြေအနေကြီးကို ကျွန်တော်သိပ်မုန်းတာပဲ။
တစ်ပတ်လုံးပင်ပန်းရသမျှကို တနင်္ဂနွေ အောက်ပတ်စ်(outpass) ထွက်မှ သူ့ဆီဖုန်းဆက်ရင်း စိတ်အနွမ်းဖြေရသည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း အသာ့ဆီမှာ စာလွှာများရရှိတတ်၏။ တစ်ပတ်တစ်ခါဖုန်းနှင့်အဆက်အသွယ်ရှိကြသည်ဆိုသော်လည်း အသာကမူ သူခံစားမှုရှိသည့်အခါတိုင်း စာရေးထားသည်ဟုဆိုသည်။ ထိုစာများကိုလည်း ကျွန်တော့်ဆီသို့ပို့တတ်၏။
အသာ၏ စာများသည် တစ်စောင်နှင့်တစ်စောင် စိတ်ခံစားချက်ခြင်းမတူပေ။ တစ်ခါတစ်ရံ အသာက ပုံမှန်အတိုင်းရှိသော စိတ်အခြေအနေတွင် ရေးတတ်၍ တစ်ခါတစ်ရံကျ သူ့စိတ်မူမမှန်သည့်အခြေအနေတွင်ရေးကြောင်း စာလွှာများတွင်ပေါ်လွင်နေသည်။ ကျွန်တော် ဒေါက်တင်ပြီးနောက် ပထမဆုံး သူ့ဆီကပါးသော စာသည် သူ့ရည်မှန်းချက်ကို ထုတ်ပြောလာခြင်းဖြစ်သည်။
''ပိုင်ရေ........
သတိတရ စာရေးလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာအရမ်းအေးတယ်လို့ကြားတယ်။ နွေးနွေးထွေးထွေးတော့နေရပါတယ်နော်။ ဒီမှာက နွေလဲပူ ဆောင်းလဲပူတာပဲ။ ဒီနှစ်စာသင်ရတာ အရင်နှစ်လောက်ပျော်စရာမကောင်းတော့ဘူး။ တစ်နှစ်လုံး ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိနဲ့။ ခုစာမေးပွဲနားကပ်လာမှ ရင်ခုန်လာရတယ်။ ငါဒီတစ်ခါသေချာပေါက်အောင်မှာပါ။ မင်းနဲ့အတူတူ ဗိုလ်သင်တန်းတက်မယ်စိတ်ကူးထားတယ်။ အဲ့ခါကျ မင်းကငါ့စီနီယာပေါ့။ မင်းဆုံးမတာလေးတွေခံချင်တယ် ပိုင်။ ပင်ပန်းလည်း အားမလျော့နဲ့နော်။ ငါတို့ပြန်ဆုံဦးမှာပါ...။´´
ကံကြမ္မာသည် ကျွန်တော်တို့ကို ဆုံတွေ့ရန် အခွင့်ပေးလာပြန်သည်ထင်၏။ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ကျွန်တော်သိလိုက်သည့်အချိန်သည် စိန်ပန်းပွင့်နီနီရဲရဲတွေပျံ့ကျဲနေသော လမ်းမထက်တစ်နေရာဖြစ်၏။ စာရွက်ကိုကိုင်ပြီး မိနစ်အတော်ကြာ ကျွန်တော် ငိုင်နေမိသည်။ အို...ကျွန်တော်တို့ ပြန်ဆုံတွေ့ဦးမှာကို မယုံတရဲရှိလှ၏။ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဒီစာက ကျွန်တော် တစ်နှစ်လုံး အားရှိပါးရှိကြိုးစားရန် အားဆေးတစ်ခွက်ပင်။ စာအဆုံးတွင် အတွေးလေးက ဝဲလွင့်ကာ သူနှင့်အတူရှိမည့် နေ့ရက်များကို စိတ်ကူးယဉ်နေမိသည်။ ကျွန်တော့်ဂျူနီယာဖြစ်လာမည့် သူ၏ဒေါက်မကျိုးသည့်အမူအကျင့်တွေကို ပြင်ပေးရဦးမည်။
'' အသာ....
မင်းရည်မှန်းချက်အတွက် ဆုံးဖြတ်တာလား၊ ငါနဲ့နည်းဖို့အတွက် ဆုံးဖြတ်တာလား သေချာမသိပေမဲ့ မင်းဆုံးဖြတ်ချက်ကို ငါကျေနပ်ပါတယ်။ မင်းစာဖတ်ပြီးပြီးခြင်းပဲ ငါ့စိတ်ကူးတွေက အတူတူရှိနေမိသွားပြီ အသာ။ မင်းဒီကိုရောက်မှ နာနာလေးဆုံးမဦးမယ်။ ငါကမင်းစီနီယာဆိုတော့ တာဝန်အပြည့်ရှိတယ်လေ။ မင်းနဲ့ငါ အောက်ပတ်စ်အတူထွက်ကြမယ်နော်။ ဒီမှာက ရှမ်းအစားအစာတွေသိပ်ပေါတယ်။ အမြဲအေးပေမဲ့လည်း အမြဲချွေးထွက်နေရတယ်။ အလှဆုံးမြို့ဆိုပေမဲ့ မင်းမရှိတော့ ငါ့အတွက် နည်းနည်းအကျည်းတန်ဆန်တာပေါ့ကွာ။ အော်ဒါနဲ့ အရပ်လေးရှည်အောင်တော့လုပ်ပါဦး။ စာမေးပွဲဖြေနိုင်ပါစေကွာ´´
သူ့ခံစားချက်တွေ ပြင်းထန်လှသည့်အချိန်များတွင်တော့ အသာက ပေါက်ကွဲတတ်လေသည်။ သူ့ပေါက်ကွဲသည့်အခါများတွင် စာလွှာများက ကဗျာဆန်လျှင်ဆန်တတ်သည်။ ဒါမှမဟုတ် ဒေါသမာန်ဆောင်လျှင် ဆောင်သည်။ ကဗျာဆန်သည့်အခါ သူ့အရေးအသားကနူးညံ့ပြီး မာန်ထောင်သည့်အခါများတွင်ခက်ထန်လေ့ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့ ဒေါသမာန်ထောင်ရင်း ကဗျာဆန်တတ်ပြန်လေ၏။
''ပိုင်ရေ...
အချစ်ဆိုတာ လုပ်ယူလို့မရမှန်း အချစ်ကိုငါတို့ထပ်အရင်တွေ့ရှိခဲ့ကြတဲ့ လူကြီးတွေကမသိကြတာအံ့သြပါရဲ့နော်။ နွေဟာ မင်းမရှိလို့ပိုပူလောင်တယ်။ နွေဆိုတာနေမှမဟုတ်တာ အမှန်ကနွေးရမှာလေ၊ ဒါပေမဲ့ ပူလောင်တယ်ဟာ။ တစ်နေ့ကတောင်ပေါ်တန်းရောက်တယ်။ မင်းသွားခဲ့တဲ့ ရဲတိုက်အိုကြီးတွေကို ဖျက်လိုက်ပြီ။ အဲ့ဒီအခါမှဓမ္မတာကိုနားလည်တော့တယ်။ ဟောင်းတိုင်း ပျက်ရတာပဲလား၊ မပျက်ရင်တောင် ဖျက်ပြစ်ခံရတယ်...ပိုင်။ ငါတော့ မင်းရဲ့အဟောင်းလူမဖြစ်ချင်ဘူးနော်။ မင်းရင်ထဲက ငါ့ကိုယ်ငါအပျက်စီးမခံနိုင်ဘူး။ ငါကမင်းအတွက် အသစ်အသစ်တွေနဲ့ အမြဲတမ်းတည်ရှိနေမဲ့သူပဲ။ အဲ့ဒါကိုမင်းအမြဲမှတ်ထားနော်။
ဆုံချင်လှပြီ...ပိုင်ရေ။ စာမေးပွဲပြီးတော့ ပိုလွမ်းလာတယ်။ မင်းကိုလွမ်းတိုင်းသာ ပန်းတစ်ပွင့်ပွင့်မယ်ဆို။ ဒီကမ်ဘာမှာပျားပိတုန်းတွေမင်းမူသွားလိမ့်မယ်ကွယ်။ ကဗျာဆရာတွေကပြောတယ် ပိုင်။ အလွမ်းဆိုတာခါးတယ်တဲ့။ ငါ့အတွက်တော့ အလွမ်းကတစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုချိုမြိန်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပိုင်ရယ် အလွမ်းနဲ့နေသားကျသွားမှာကိုတော့ ကြောက်မိတယ်၊ အစစအရာရာဂရုစိုက်ပါ၊ ဘယ်သူ့အတွက်မှ မင်းရှိမနေတောင် ငါ့အတွက်မင်းရှိနေဖို့လိုတယ်´´
အသာစာမေးပွဲအောင်သည့် သတင်းကြားသောအခါကများဆို ကျွန်တော်ထခုန်မိယုံမတတ် ဝမ်းသာပီတိဖြစ်ရပါ၏။ သို့သော် ကျွန်တော့်၏အသိကိုသတိနှင့်ယှဉ်လိုက်နိုင်သည်။ ကျွန်တော်ရောက်နေသော နေရာသည် သတိလက်လွတ် ဝမ်းသာရမည့်အခြေအနေမပေးသော ကားလမ်းမဘေးရှိ ဖုန်းဆိုင်လေးတစ်နေရာတွင်ဖြစ်၏။ ဘယ်လောက်ထိများထိုနေ့က ကျွန်တော်ဝမ်းသာခဲ့ရသလဲဆို အောက်ပက်စ်ထွက်လာသော ကျွန်တော်တို့အဆောင်က သူငယ်ချင်းတိုင်းကို 'ဒေါ်လာ´စားသောက်ဆိုင်(ခုတော့မရှိတော့ပြီ) တွင် စားချင်တာဝယ်ကျွေးဖြစ်လေသည်။
''အသာ....
ပီတိပြုံးတစ်ဝေဝေနဲ့ဒီစာကိုငါရေးလိုက်ပါတယ်။ စာမေးပွဲအောင်တဲ့အတွက် ဂုဏ်ယူမိပါတယ်နော်။ ငါတို့ပြန်ဆုံဖို့အတွက် ၂၀ရာခိုင်နှုန်းကသေချာနေပြီလေ။ ငါအရမ်းပျော်တာပဲ။ နောက်နှစ်ဆို ငါတို့အတူပြန်နေရတော့မယ်။ ပျော့လွန်းလို့ ဘာဆက်ရေးရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူးအသာရေ။ ခုလဲ စာရေးနေရင်း ဝမ်းသာမျက်ရည်ကျမိပြန်ပါပြီ။ နောက်အပတ်တွေငါဖုန်းဆက်ဖြစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး ပနှစ်ဝက်စာမေးပွဲကြီးရှိလို့ အောက်ပတ်စ်မရဘူးအသာ။ စာတော့ရေးနော်။
မျှော်နေမဲ့ ပိုင်´´
ဗိုလ်သင်တန်းတက်သည့်တစ်လျှောက် မှတ်မှတ်ရရပင် ကျွန်တော်စားသောက်ချိန်မမှန်ခဲ့။ ထမင်းနှင့်ဟင်း ကုန်အောင်မစားလျှင် စီနီယာများက အပြစ်ပေးသည်ဆိုသော်လည်း စီနီယာများထမင်းလာမစားခင် ကြို၍ကျွန်တော်က ထမင်းကိုလျော့ထည့်ကာ ဟင်းများကို တစ်ခြားအပတ်စဉ်တူတစ်ယောက်စီထည့်လျှင်ထည့် မထည့်လျှင် လွှင့်ပစ်တတ်သည်။ ပထမနှစ်ဝက်ဆုံးသည်အထိ သင်တန်းကကျွေးသော ထမင်းကိုကျွန်တော်မစားနိုင်သေး။ အိမ်ကပို့ပေးသော မုန့်မျိုးစုံနှင့် ခေါက်ဆွဲခြောက်များကို အဟာရအဖြစ်စားသောက်လာခဲ့သည်။
စာမေးပွဲကာလတွင်တော့ စာကျက်ရန်အကြောင်းပြကာ ဂါဒီယန်များ စားရိပ်သာခေါ်လျှင်ပင် မလိုက်တော့ပဲ အအေးနှင့်ခေါက်ဆွဲခြောက်ကိုသာ ကြုံသလိုစားသောက်ဖြစ်နေသည်။ ထိုကဲ့သို့စားသောက်မှုပုံစံက ပနှစ်ဝက်စာမေးပွဲဖြေပြီးနောက် ဆုံးနေ့တွင် ကျွန်တော့်အားဒုက္ခပေးလေသည်။
အဲ့ဒီနေ့က လစာထုတ်ရက်ဖြစ်၍ တပ်ခွဲမှူးရုံးခန်းတွင် လစာထုတ်ပြီးသည်နှင့် စားရိပ်သာသို့မသွားပဲ ဗျူဟာဆိုင်(စားသောက်ဆိုင်) တွင် စပရိုက်အချိုရည်ဘူး၊ အသုပ်စုံတစ်ပွဲနှင့် ယမ်ယမ်ခေါက်ဆွဲခြောင်သုံးထုပ်ဝယ်ကာ အဆောင်ပြန်စားလေသည်။
စပရိုက်ချက်(surprise check) တန်းစီပြီး အဆောင်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ကုတင်ပေါ်ထိုင်ထိုင်ခြင်းပင် ဗိုက်ထဲမှာ အူခနဲ တစ်ခုခုပွင့်ထွက်သွားသည်ကိုခံစားလိုက်ရပြီး မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်လာတော့သည်။ ဘယ်လိုမှမခံရပ်နိုင်သည့်အခါ ကုတင်ပေါ်တွင် လူးလှဲ၍ လှိမ့်မိနေသည်။ ဘေးနားသို့သူငယ်ချင်းများက ပြာပြာသလဲ ဝိုင်းဝန်းမေးမြန်းကြသော်လည်း ကျွန်တော်အားယူ၍မဖြေနိုင်။ အစာအိမ်ဟိုးအထဲမှနေ၍ ခက်ရင်းခွနှင့်ထိုးနှက်လိုက်သလို မခံမရပ်နိုင်စူးကနဲနာကျင်နေပေသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် လူးလိမ့်နေရင်းမှ အရှိန်မထိန်းနိုင်ပဲ ကုတင်အောက်ပင်ပြုတ်ကျသွားလေပြီ။ သူငယ်ချင်းများက တွဲထူပေးသော်လည်း အော်ဟစ်မြည်တမ်းရင်း ရုန်းကန်နေမိသည်။
အင်တိတ်(intake) ကိုင် အပွိုင့်မန့်(appointment) မှတစ်ဆင့် အရာရှိတပ်ခွဲမှူးထံသတင်းပို့ကာ ကျွန်တော့်ကို ကျောင်းဆေးခန်းသို့ပို့သည်။ ကျောင်းဆေးခန်းမှမရသောအခါ ဆေးရုံသို့ပို့ရ၏။
အစာအိမ်အချဉ်ရည်များသည် ပြန်အန်ထွက်ကာ ကျွန်တော်အဝတ်အစားတွေအကုန်လုံးစိုရွှဲနေပေပြီ။ ကိုယ်သည်ကွေးနေလျှင် ကွေးသည့်အတိုင်းနေမှရသည် ဆန့်၍မရ။ ဆန့်ထားလျှင်လည်း ဆန့်နေမှရသည် ကွေး၍မရ။ နည်းနည်းလေးလှုပ်လိုက်သည်နှင့် ဗိုက်ထဲ အလွန်အမင်းပင် နာကျင်လာသည်ကိုခံစားရသည်။
နာကျင်မှုဒဏ်ကို အလူးအလဲခံစားရင်း ဆေးရုံရောက်သည့်အခါ ကျွန်တော်မြော့နေရှာပြီ။ သို့သော်လည်း အားတင်းထား၏။ အတွေးထဲ အသာနှင့် ပြန်ဆုံရမည်ကို ထပ်တလဲလဲစဉ်းစားရင်း သတိမလွတ်သွားရန် စိတ်ကိုတင်းထားသည်။
သူနာပြုများ၊ ဆရာဝန်များက တစ်ယောက်တစ်လှည့်ကျွန်တော့်ဆီလာကာ အခြေအနေကိုစစ်ဆေး၏။ နှာခေါင်းအတွင်း ပိုက်ထိုးထည့်ကာ အစာအိမ်ထဲမှ အချဉ်ရည်များကို စုပ်ထုတ်သည်။ ပြီးနောက် ဓာတ်မှန်ရိုက်ရသည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ခွဲမည့်နေရာကို အမှတ်အသားလုပ်သည်။ အဲ့ဒီအထိ ကျွန်တော်သတိကောင်းစွာရှိသေးသည်။ အားလုံးကိုမှတ်မိနေသည်။ မနက်သုံးနာရီခွဲမည့်အချိန်ကိုသတ်မှတ်ပြီးနောက် ကျွန်တော့်ကိုဆည်းပိုက်သွင်းလေ၏။ ထိုအခါကျ ကျွန်တော် မျက်ဖြူလန်ကာ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့လောက်အောင် အသိနှင့်သတိက ရှေ့ရောက် နောက်ရောက်ဖြစ်နေလေ၏။ အတွေးထဲ စွဲမြဲအောင် အားစိုက်ကြည့်နေသော အသာ၏ပုံရိပ်သည်ပင် မပီပင်ဝိုးတဝါးဖြစ်၍လာပေသည်။ ငါကြိုးစားထားသမျှ ရေစုန်မျှောရတော့မယ် ထင်တယ်အသာ....။
မနက်သုံးနာရီတိတိတွင် ကျွန်တော့်အား အော်ပရေးရှင်းဝင်လေ၏။ မေ့ဆေးပေးလိုက်သည်အချိန်မှစ၍ ကျွန်တော်ဘာမှမသိတော့ပဲ လောကကြီးနှင့်ခေတ္တအဆက်သွယ်ပြတ်သွားသည်။
ကျွန်တော်ပြန်သတိရသောအခါ မနက်ပင် မိုးအတော်လင်းနေပြီ။
မေ့ဆေးအရှိမပြေသေးပဲရှိကာ ခေါင်းထဲတွင် ရီဝေဝေမူးမောနေသည်။ ခွဲစိတ်ခံထားရမှုမဖြစ်ပါစေနှင့်ဟုဆုတောင်းရင်း စောင်ကိုဖယ်ကာ ဗိုက်ကိုလှန်ကြည့်လိုက်သည်။ ဝမ်းဗိုက်အလယ်တည့်တည့်တွင် ဆီးစပ်မှနေ၍ အရှိုက်ထိကပ်ထားသော ပက်တီးစကိုမြင်တွေ့ရသည်နှင့် ရင်တစ်ခုလုံးစို့တက်လာသည်။ ချုပ်ထားသည်မှာ အနည်းဆုံး ဆယ်ချက်လောက်တော့ရှိပေမည်။ ညာဘက်ခြမ်းတွင်လည်း အစာအိမ်ထဲရှိအချဉ်ရည်များကို စုပ်ထုတ်သော ပိုက်တစ်ချောင်းကို ဗိုက်ထဲထိုးသွင်းထားသည့်အတွက် ဘေးသို့လှည့်ယူမရပဲရှိနေသည်။ လက်မတွင် ညှပ်တစ်ခုကလည်း ညှပ်ထားပြီး သွေးခုန်နှုန်းတိုင်းတာ၏။ နှာခေါင်းပိုက်နှင့် ဆီးပိုက်ကတော့ လူကို တော်တော်အနေရခက်စေပါသည်။ စခွဲခွဲခြင်းတွင် အစားအစာမစားရ ရေမသောက်ပဲ တစ်ပတ်နေရသည်။ တပ်ခွဲမှူးက အိမ်သို့အကြောင်းကြားပေးသည့်အတွက် နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် မေမေအားခြင်းရောက်လာသည်။ မေမေနှင့်အတူ အသာဆီမှ စာလည်းပါလာသည်။
''ပိုင်ရေ....
ညကအိပ်မက်ဆိုးမက်တယ်ကွာ။ မင်းတစ်ခုခုဖြစ်နေပြီဆိုတာ ငါအတတ်သိလိုက်တယ်။ ငါအိပ်ရာကလန့်နိုးနိုးခြင်း ဒီစာကိုရေးလိုက်ပါတယ်။ မနက်ဖြန်မနက် မင်းအိမ်ကို အရဲစွန့်သွားပြီး မင်းမေမေကို မင်းအကြောင်းမေးရဦးမယ်။ ဒီစာရတာနဲ့ ငါ့ဆီစာပြန်ပေးပါနော်။ ငါ ဗိုလ်သင်တန်း ရေးဖြေဖြေပြီးပြီ။´´
စာဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဝေ့တက်လာသော မျက်ရည်များကို ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်တော့။ ကျွန်တော့်ကြောင့် အသာကိုသောကအပူတွေမပေးလိုပေ။
"သား ခုလိုဖြစ်တာ အသာသိသွားသေးလားမေမေ"
မေမေသည် ရွှန်းလဲ့လဲ့ ဝဲနေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် စူးရှရှကြည့်ရင်း ခေါင်းကို တစ်ချက်ခြင်းညိတ်လေသည်။
" မေမေ ဒီကိုတက်လာဖို့လုပ်တုန်း သူရောက်လာတာ သားအကြောင်းမေးလို့ မေမေပြောလိုက်တယ်၊ သူက အဲ့စာထုတ်ပေးတယ်"
" အသာရယ်....."
"မငိုနဲ့လေသား၊ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့ ကိုယ့်ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ရမယ်လေ"
မေမေက ကျွန်တော့်အား နှစ်သိမ့်ပေးနေသော်လည်း အသာနှင့်ကျွန်တော် ခုချိန်ထိပတ်သက်နေသည်ကို သဘောတွေ့လိမ့်မည်မဟုတ်မှန်း စိမ်းကားလှသည့် မေမေ့မျက်ဝန်းတွင် ပေါ်လွင်နေသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော့်ကျန်းမာရေးအခြေအနေကြောင့် သူ(မ)ထုတ်ဖော်ပြောကြားခြင်မရှိခဲ့။
''အသာ....
ငါအစာအိမ်ပေါက်ပြီး ဗိုက်ခွဲရတယ်။ ဒါပေမဲ့မစိုးရိမ်ပါနဲ့နော်။ ခုအားလုံးအဆင်ပြေနေပါပြီ။ ငါမင်းအတွက် စိတ်ကိုတင်းထားတုန်းပဲသိလား။ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းအလာကိုစောင့်နေမယ်။´´
တစ်ပတ်အကြာတွင် ကျွန်တော့်အားချုပ်ရိုးဖြေ၏။ ချုပ်ရိုးဖြေပြီးသည်နှင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်အတွက် အမင်္ဂလာ သတင်းကကြားရလာပြန်သည်။ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကြောင့် ကျွန်တော့်ကို ဆေးအဆင့်နှိမ့်ကာ ထွက်ခွင့်ပေးမည်တဲ့။ အို...ကျွန်တော်မျှော်မှန်းထားတာ ဒီလိုအခြေအနေမှမဟုတ်ပဲ။ ကျွန်တော် အသာ့ကို ဒီမှာ စောင့်ရဦးမည်လေ။
''အသာရေ...
စိတ်မကောင်းခြင်းများစွာနှင့် စာရေးလိုက်ပါတယ်။ ငါမင်းရည်မှန်းချက်ကို မဖြည့်ပေးနိုင်းတော့ဘူးကွာ။ ငါ့ကိုဆေးအဆင့်နှိမ့်ပြီး ထွက်ခွင့်ပေးမယ်တဲ့။ ငါဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲပြောခဲ့ပါဦး။ မင်းရည်မှန်းချက်ကို မင်းကိုယ်တိုင်တစ်ယောက်တည်းလျှောက်လှမ်းရတော့မယ်။ ငါဘေးကမလိုက်ပေးနိုင်တာတော့ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ´´
ထိုစာပို့ပြီး ငါးရက်မြောက်နေ့တွင် အသာ့ဆီမှ စာပြန်လာသည်။ ထိုစာကို ဖတ်လိုက်ရသည်နှင့် ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်ခံလိုက်ရသလိူ ပူလောင်သွားတော့သည်။
''ပိုင်ရေ......
သတိတရစာရေးလိုက်ပါတယ်။ မင်းပင်ပန်းနေလား? လို့မမေးရက်နိုင်အောင်ပဲ မင်းပင်ပန်းခြင်းတွေကို ငါခံစားနေရတယ်။ ဖြစ်လာတဲ့အကြောင်း အကောင်းဘက်ကပဲတွေးပါနော်။ ငါတို့ရဲ့ရေစက်က ဒီလောက်ပဲထင်ပါ့ကွာ...။ မင်းဂျူနီယာအဖြစ်နေချင်တဲ့ငါ့အိပ်မက်တွေလဲ ပျက်သုဉ်းခဲ့ပါပြီ။
မင်းရဲ့ဆုံးမမှုတွေကိုနာခံချင်နေတဲ့ ငါ့အတွေးတွေလဲ မြေမြှုပ်ပြစ်လိုက်ရပြီ။ ငါတို့ဘက်မှာ ပတ်ဝန်းကျင်အပြင် ကံတရားကလဲ ရှိမနေဘူးကွာ။ ငါဗိုလ်သင်တန်း ရေးဖြေကျတယ်။ ငါဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲဟင်။ ငါမင်းနဲ့အတူရှိနေချင်သေးတယ်။ မထင်ထားတာတွေဟာဖြစ်လာတတ်တယ်နော်။ ငါအရမ်းစိတ်တွေလေနေတယ်။´´
ကျွန်တော်တို့ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဟင်။ မျက်နှာသာမပေးသော ကံတရားကို ရင်ဆိုင်ရန် ကျွန်တော့်မာနလေးက အမောက်ထောင်လာပြန်သည်။ အသာ့ရည်မှန်းချက်ကို သူကိုယ်တိုင် ပန်းတိုင်ရောက်သည်အထိမလျှောက်လှမ်းနိုင်သည့်အတွက် ကျွန်တော်ပင်ဆက်လျှောက်လှမ်းမည်ဟူသည့်မာနလေးက အကိုင်းအခက်တွေဝေဝေဆာဆာဖြင့် ဆက်၍ ရှင်သန်လာလေသည်။ တစ်ချိန်က တွေးထင်ခဲ့ဖူးသော ဝေးကွာခြင်းကိုလည်း ကျွန်တော်ဂရုမထားတော့။ မျက်နှာသာမပေးသည့် ကံတရားကို ဒူးနှင့်တိုက်ပြစ်မည်ဟု ကျုံးဝါးလေ၏။
နောက်တစ်နေ့တွင် ဆေးရုံအုပ်ကြီးနှင့် တွေ့ရသည့်အခါ ထင်သည့်အတိုင်း ဆေးအဆင့်နှိမ့်ရန်ပြောလာသည်။ သို့သော်ကျွန်တော်သည် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ဘူးခံငြင်းသည်။ ကျွန်တော် စစ်ဗိုလ်မဖြစ်မချင်း စိတ်ကိုမလျော့နိုင်။ ကျွန်တော်နှင့်အသာနီးစပ်ခွင့်မရရှိလျှင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ သူ့ရည်မှန်းချက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းသွားချင်မိသည်။ ဆေးရုံအုပ်က အတင်းအကြပ် ပြောသော်လည်း ကျွန်တော်သည် ခေါင်းကို သွင်သွင်ခါဆဲပင်။
သူက ကျွန်တော့်အခြေအနေကို လေ့လာသည့်အနေဖြင့် ကျွန်တော့်၏ လုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်းကို စမ်းသပ်သည်။ ပထမဆုံး ထိုင်ထလုပ်ခိုင်း၏။ ကျွန်တော်မမှု။ တည့်တည့်မတ်မတ်လမ်းလျှောက်ခိုင်းပြန်သည်။ နာကျင်မှုကို အနည်းငယ်အံတုကာ ခါးကိုမတ်မတ်ထား၍ လျှောက်ပြလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် လက်ထောက်မှောက်ချခိုင်းသည်။ ဒီတစ်ခါတော် သိသိသာသာ နာလာ၏။ ချုပ်ရိုးက သိပ်မကျက်သေးသည့်အတွက်
စူးစူးနစ်နစ်ပင် နာလေသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော့်အတွေးထဲ နာကျင်မှုကိုပေးမဝင်ပဲ အသာ၏အပြုံးကိုသာတွေးနေမိသည်။ ကျွန်တော်ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အသာ၏ရည်မှန်းချက်ကို ဖြည့်ပေးသွားချင်ပါသည်။ ကျွန်တော့်ဆန္ဒများ ပြည့်ဝသွားသည်ဟုပြောရမည်။ ဆေးရုံအုပ်ကြီးက ဆေးအဆင့်နိမ့်မည့် အစီအစဉ်ကို လက်လျော့လိုက်တော့၏။
ဆက်ရန်
အရောင်မဲ့