Please hide my identity as I am using my real and only account.
So, I have a 2-year old kid who has been diagnosed with severe asthma and weak immune system that he needs intensive care and isolation.
On his first year, ako yung nag-aalaga and I feed him with exclusive breastfeeding milk. 2nd year, kumuha kami ng yaya na tawagin nalang nating si Manang Dolor. Tumagal samin si Manang Dolor for a year pero kailangan nyang umalis. Kailangan naming kumuha agad ng bagong yaya since me and my partner can't afford to stop working.
I'll name her Manang Sel. That's where it all started.
On her first week, nawi-weird-uhan ako sa kanya kasi she don't really talk that much tapos lagi syang nakatingin lang sa labas. And for a week, she wore the same clothes na suot nya nung dumating sya.
Bale, June 1, 2019 sya nag-start samin.
Sa first week nya, I was trying to get to know her since I don't wanna leave my kid with a complete stranger. But all I ever knew was her house located in somewhere in Manila.
2nd week, everything seems normal pero may ilang reklamo kami ng husband ko since there was this time na nahuli kong hindi nya masyadong hinuhugasan yung bottles ng bata and at night, whenever I check on my kid, lagi syang nakahubad. Which is isa sa bilin namin na bantayan yung likod and all.
It was just me and my husband that will talk about it.
Hindi namin sya mapaalis that time kasi biyenan ko ang nag-hire sa kanya (we live in the same roof, btw)
So, we kept those complaints between us.
3rd week, was the worst.
One of my sisters is pregnant. 7 months pregnant with a healthy baby girl. Bumisita sya samin with my mom. And they stayed for 3 days.
Everyone in the family has the ability to sense if there's something bad in a place (regardless if it's spirit, people, the place's history or what) especially my mom. Since she and my dad were pastors specialising in prayer and deliverance (yung sa mga exorcism and the kinds).
Going back, first day, my mom started to feel that her head feels heavy and big and para siyang hindi makahinga. Sabi nya, something was off and a spirit doesn't want her there.
I disregarded it since aware naman na akong meron dun sa bahay na yun pero pag nakatira ka don, they won't bother you.
The first morning na nandon sila, bumaba yung sister ko to have some breakfast. Nasa baba rin si Manang Sel and my kid. Binati ni Manang Sel yung sister ko with the verbatim: "Good morning, buntis".
Knowing that it was their very first time meeting, and if you gonna take a look at my sister, hindi masyadong recognizable yung tiyan nya. Tas nakamaluwag na shirt yung sister ko that time so normally, napagkakamalan lang siyang mataba.
My sister were shocked kasi sinabi nya yun habang bumababa si ate sa hagdan. At take note, hindi sya nakatingin. Binalewala ni ate yun since yaya naman sya ng baby ko.
Sumunod na bumaba, yung mother ko and the moment she took a glance of Manang Sel, napasabi syang "hindi maganda ito".
Going back, first day, my mom started to feel that her head feels heavy and big (btw, dumating sila mommy ng gabi so hindi pa nila nami-meet yung bagong yaya pero ito na ang naramdaman ni mommy).
My mom tried to be calm as possible as she can and prayed from her mind habang nagbe-breakfast sila ni ate. The whole time, act normal lang sila.
Bandang hapon ng same day, nakipagkuwentuhan sila sa yaya. Marami silang napagkwentuhan hanggang sa dumating sila sa topic na nasabi niyang "Pinagbibintangan nila akong hindi ko hinuhugasan yung bote ng bata at pinapakain ko ng panis, hindi naman ako nagreklamo at wala silang narinig sakin."
Madami pa siyang binanggit tungkol sa mga complaints naming mag-asawa na kaming dalawa lang ang may alam dahil never at ayaw naming ipaalam sa biyenan ko nor sa kahit kanino. I was literally in shock nung kinuwento sakin ito ng ate ko dahil tinanong ko din yung husband ko kung may pinagsabihan ba sya ng mga hanash namin about the new yaya bukod saming dalawa and he said his lips were sealed.
Then my ate said, "Bunso, she's not a normal human. She hears everything in this house. She knows everything." I felt unsecured esp for my kid. But to preserve and prevent the conflict between me and my biyenan, I kept it to myself and I prevent myself from blurting out my thoughts.
The morning before my sister and mom went home, bumaba na naman mag-isa si ate. Confident that she's safe dahil nasa taas lang naman kami, nag-breakfast at nakipagchitchat sya kay Manang Sel. She remember being asked "Ilang buwan na yang tiyan mo?" sabi nya, "seven po". Sabi ni Manang sel "ah, hello baby" and caught off guard, she touched my sister's tummy in less than 3 seconds dahil iniwas agad ni ate yung tiyan nya.
Night of the same day, natulog yung ate ko and she felt uneasy dahil galaw daw ng galaw yung baby sa tiyan nya. Pagkagising na pagkagising, umuwi na sila ni mommy dahil nakwento nyang nahawakan daw yung tiyan nya ng yaya. Bago umalis si mommy, pinag-pray nya yung anak ko, ako, at yung bahay. Pero syempre, yung tahimik lang. Bago din umalis si mommy, sabi nya, huwag kaming basta-basta nag-uusap ng confidential na bagay within the house premises.
I felt relieved after they went home.
Not that I don't want them there but I can feel a silent battle and hindi na ako sanay. I used to have third eye din kasi during my elementary days na ni-closed nalang nila mommy and daddy dahil hindi ko kayang i-control to the point na may naging friend pa akong spirit nung grade 5 ako.
After a day na nanggaling sila sa bahay, nag-start ma-alarm yung sister ko dahil humina at kumonti yung galaw ng baby sa tiyan nya. Normal check-up lang yung gagawin dapat sa ate ko. Sa East Avenue Medical Center sila nagpa-check. Chineck kung open yung cervix ni ate and all. Pero dahil no fetal movement ang complaint ni ate, she was adviced na magpa-ultrasound.
Sa ultrasound, chineck ng unang OB Sonologist yung screen na hindi nakaharap kay ate. Kumunot yung noo nung Sonologist tapos tumingin kay ate. Tinanong pa sya kung ilang weeks na nga ulit ung tiyan nya. Sumagot naman si ate. Umalis yung Sonologist and nagtawag ng isa pang OB Sonologist at pareho sila ng reaction. Nag-start na mag-worry yung ate ko kaya tinanong nya kung anong meron dahil medyo matagal na siyang nakahiga kumpara sa usual na nagpapa-ultrasound/prenatal check up sya. Pero di sya sinagot nung dalawa at umalis ulit. Pagbalik nila, kasama na yung senior Obstetrician/Attendant para i-check yung screen.
Tapos tinanong si ate "Mommy, ilang weeks na po ba kayo?" sumagot si ate. "Mommy, kasi wala po kaming makitang baby dito" Hinarap kay ate ko yung screen at parang binuhusan daw sya ng malamig na tubig. Hindi pwedeng mangyari na walang bata kasi malakas sumipa yung bata and I myself, naramdaman ko rin yun plus, pinakita ni ate yung ultrasound result nya na kakagawa lang 2 months ago nung inalam nila yung gender.
Pumasok na yung mommy ko sa loob ng ultrasound kahit bawal kasi napansin niyang nagkukumpulan yung mga doctor sa bed ng ate ko. Umiiyak na si ate that time. And tinanong ni mommy yung doctor kung iraraspa sya. Sabi ng doc, no need dahil sobrang linis ng womb ni ate. Parang walang batang naglagi doon at all.
Na hindi talaga pwedeng mangyari kasi nga kakapa-ultrasound lang nila 2 months ago at baby girl pa yung baby. Nagpa-baby shower na si ate nun. Naka-ready na yung bag na bibitbitin kapag manganganak na sya and may pangalan na yung bata. As in, ready na lahat.
Tumawag sakin si mommy at galit na galit. Sinabi nyang gagawa sya ng paraan para makuha yung anak ko at mapaalis yung yaya.
A week after (4th week ni manang Sel) yung anak ko naman nagkasakit. Na-admit sya sa isang pribadong hospital somewhere in Pasig.
Kabilin-bilinan ni mommy na huwag na huwag kong iiwan yung anak ko na yung yaya lang yung kasama dahil delikado at mas madaling kunin pag may sakit/nanghihina yung batang medyo malaki na.
This time, sinunod ko ang mommy ko at sinabihan ko yung hubby ko. Kinuwento ko yung nangyari kay ate na nasa labas kami ng bahay. Natakot sya and gusto nya na magkwento sa mama nya pero pinigilan ko. Nag-usap din kami na hindi namin iaalis sa paningin namin yung bata habang nasa hospital.
Tumagal ng more than a week yung admission ng baby ko na never nangyari noon kahit halos buwan-buwan kami sa hospital dahil sa asthma nya. Pero naging matatag kami at never nawala sa paningin namin yung yaya at baby ko.
2 days before i-discharge, nakausap namin yung biyenan ko and she decided to bring my kid sa bahay ng parents ko. Umpisa pa lang daw, napansin na nila that something was off sa yaya at hindi lang din nila mapaalis dahil kawawa.
Ngayon, my son is staying with my parents and wala na akong balita sa yaya.
But weird, every time bumababa ako mag-isa at walang tao sa sala, feeling ko may nakatingin sakin na nanggagaling dun sa usual na inuupuan nung yaya.
PS. Hindi nagpaalam si yaya kasi ayaw nya pa talagang umalis. Ang kausap nya yung biyenan ko, binigay namin yung sahod nya pati bonus niya. Pero ayaw pa sana nya talagang umalis.
Ms. Emoticon