Chapter 47: 'Warning'
Ahli's POV
"Oh? Bakit ang tahimik mo diyan?"-puna ni ayna ng mapansing hindi ako umiimik sa aking kinauupuan.
Mukhang absent ang teacher namin dahil hindi naman ito dumating kaya naman malaya kami ngayon at kayang gawin lahat ang gusto namin. Sobrang ingay ng buong klase pero hindi ko kayang makipagsabayan dahil naokupado tong isip ko sa mga sinabi sa akin ni mama kagabi.
Nakatulong nga sa akin lahat ng sinabi niya ngunit kinakabahan ako sa makahulugang payo niya sa akin bago niya ako nilayasan. Nahirapan nga akong natulog kagabi dahil laman padin sa isip ko ang mga sinabi niya.
Nasagot na nga yung tanong ko pero para namang may pumipigil sa nararamdaman ko lalo na sa huling sinabi ni mama. Natatakot ako at naguguluhan.
"HOY!"-natauhan lang ako ng bahagyang tapikin ni ayna ang balikat ko at tinignan ako na para bang nagtataka sa inaasta ko ngayon.
Bumuntong hininga na lang ako at saka umayos ng upo. Humarap ako sa kanya at saka patagilid na sumandal sa sandalan ng upuan ko.
"Oh, anong problema mo? Nanakawan ka ba? Parang pang byernes santo yang mukha mo eh."-dagdag niya pa pero wala talaga akong ganang patulan pa siya dahil wala talaga ako sa mood. Baka masipa ko pa mukha niya palabas ng classroom namin, magsisisi talaga siyang pinagtripan ako ngayon. Tss.
"Huwag mo muna akong istorbohin dahil marami akong iniisip ngayon."-walang gana kong tugon pero imbes na manahimik siya, inismidan lang niya ako.
"Tulad ng ano? Tungkol kay khanz ba?"-bakas sa boses niya ang pang aasar kaya naman di ko mapigilang irapan siya.
"Paano mo nasabi?"
"Kase simula ng naging kayo ni khanz wala ng araw na hindi mo siya naiisip, tama ba? Yung tipong hindi mo lang siya nakikita eh nami-miss mo na. Naku, alam ko na ang mga ganyang kilos mo. Ano bang iniisip mo at bakit ganyan na lang kaseryoso yang mukha mo, ang pangit pangit mo na tuloy."-panlalait pa niya.
Tignan mo ang babaeng to. Kung makapagsalita parang hindi nanglalait eh. Iba talaga tabas ng dila ng babaeng to.
"Eh ano naman sayo?"-pagsusungit ko at nangalumbaba sa desk ko. Feeling ko, wala akong lakas ngayon makipagdada sa babaeng to dahil napuyat ako kagabi.
"Sinasabi ko lang sayo, ang lakas ng tama mo sa kanya gurl! Ibang iba eh! Akalain mong ilang weeks lang kayong nagkakilala eh grabe ka mabaliw kay khanz samantalang kay zad noon eh, ilang taon mo siyang nagustuhan pero hindi ka naman ganun kabaliw tulad ng kay khanz."
Para bang nubahayan lahat ng natutulog kong organs dahil napa ayos agad ako ng upo sa narinig kong sinabi niya.
"Paano mo naman nasabe yun? Halata ba talaga ako o sadyang dahil magkaibigan lang tayo kaya mo napansin?"
"Ganito, dahil ako ang pinakamagandang kaibigan mo sa balat ng lupa..."-palihim akong umismid. Tangina, nagawa pang magbiro tong babaeng to. "Bibigyan kita ng nakakapagpagabagab damdaming salita ng isang magandang dyosa----"
"Pwede ba deretsuhin mo na ako, ayoko ng mga pasikot sikot mo lalo na't wala namang kwenta. Peste, sinasayang mo oras ko."-asik ko at di na pinatuloy ang nakakairita niyang sinasabi.
Sumimangot naman siya at binalewala na lang ang aking sinabi.
"May mga Iba't-ibang klase kase ng pagmamahal. Pagmamahal sa pamilya, kaibigan, kapatid o kasintahan. At kung titignang mabuti ahli, dahil nakasama mo ng matagal si zad bilang kaibigan nabulag ka sa salitang 'mahal mo siya' pero sa sarili kong opinyon minahal mo siya dahil kaibigan mo siya hindi dahil siya ang tinitibok ng puso mo."-tuluyan na akong natigilan sa kanyang sinabi. Dahil kahit anong pilit kong itanggi, tama naman yung mga sinasabi niya ngayon.
"At tungkol kay khanz naman, huwag ka ng magdalawang isip dahil nakikita ko mismo sayong mata na mahal mo siya. Sinasabi ko sayo, nasa huli ang pagsisisi. Kaya't hanggat maaga pa, sabihin mo na. Wala namang mawawala dahil alam ko namang kaya ka niyang alagaan at pasayahin."-nakangiti niyang tinapik ang balikat ko pero nanatili lang akong tulala habang iniintindi ang kanyang mga sinabi.
Tama naman talaga siya. Parang biglang bumalik lahat ng ala ala ko noong nakaraan at habang inaalala ko ang mga yun ay unti unti ko na ding nare-realize ang nararamdaman ko. Minsan kase ang hirap nating intindihin tong nararamdaman natin. Gaya ng sa akin, alam ko ng mahal ko na si khanz pero hindi ko pa din kayang matanggap dahil natatakot ako.
Pero ngayon, sa mga sinabi ni ayna parang may namumuo ng tapang tong pagkatao para mahalin siya. Bakit ko naman iintindihin ang mga sinasabi ng Iba kung sapat na tong puso ko? Wala namang masama kung susugal ako diba? Desisyon ko to at wala ng makakapagpabago pa.
"Ahli! May naghahanap sayo sa labas!"-natigil ang pagiisip ko ng biglang may sumigaw na kaklase ko mula sa harapan. Bahagya niya pang tinuro ang front door ng classroom namin pero hindi ko naman makita kung sino yun.
"Hahaha! Boyfriend na niya yan panigurado! Tignan mo nga naman, hindi pa breaktime pero sinusundo ka na niya? Lakas talaga kamandag netong kaibigan ko. Alagang Lacuesta!"-sabat naman tong katabi ko dahilan para magtawanan ang mga kaklase kong nakarinig.
Bwisit talaga ang babaeng to.
"Tigil-tigilan mo ako dahil kapag naging kayo ni renzo ako ang kauna-unahang mang aasar sayo."-banta ko at saka niligpit na ang mga gamit ko.
Pansin ko naman sa gilid ng aking mata si rondrick na taimtim lang na pinagmamasdan si ayna at kitang kita ko kung paano siya nasasaktan.
Hanggang ngayon pa ba hindi padin sila naguusap? Hindi ko naman kayang makitang ganito na lang tong dalawa dahil naging kaibigan na din ang turing ko kay rondrick. Pero kapag may oras talaga ako, kakausapin ko silang dalawa.
"Sige na. Mauna na lang ako sayo!"-paalam ko kay ayna at dali daling tumakbo papalabas.
"Teka! Yung cellphone mo-----"-hindi ko na narinig ang pahabol niya dahil nakalabas na ako. Hindi ko na yun pinansin dahil nakita ko agad si khanz na nakatalikod sa gawi ko kaya naman dahan-dahan akong naglakad patungo sa kanya at akmang gugulatin ng bigla itong humarap.
Tuluyan na akong nabato sa kinatatayuan ko at nanlalaki ang mga mata kong natuon sa kanyang mukha. Natahimik kami ng ilang segundo ng bigla itong ngumisi na naging dahilan upang kilabutan ako.
"It's nice seeing you Ms. Bustamantelo, can we talk?....privately."
**
Napapalunok akong naupo sa bench ng Science Park ng paaralan namin. Dahil maaga pa, walang studyante ang pakalat kalat dito dahil class hours palang ngayon kaya nagpapasalamat ako dahil walang makakakita sa amin dito.
Kanina pa kating-kati tong dila kong magtanong kung bakit gusto niya akong makausap at hindi talaga ako komportable sa kanya. Nakakaramdam ako ng kaba at hindi maipaliwanag na takot sa presensya niya. Ewan ko pero, parang may mali sa taong to.
"I'm sure, you know me already right?"-malamig niyang tanong habang deretsong nakaupo sa tabi ko at bahagya pang nakahalukipkip. Ibang-iba talaga siya kay khanz. Pareho nga silang magsalita pero mas nakakatakot siya. Napakaseryoso niya sa lahat ng bagay at napakapino kung kumilos yung tipong pormal lahat ng kilos niya.
Ngayon ko lang nakita ang pinagkaiba niya sa kanyang kambal na si khonner. Siya yung tipong mapaglaro at mabilis pakisamahan pero itong khenner ay nakakatakot pakisamahan.
Tama nga si khanz dahil kahit magkambal sila, ibang-iba ang ugali nila sa isa't-isa. Naalala ko ang kwento ni ate zaynah tungkol sa kanila ni khonner. Si khenner ang naging dahilan kung bakit sila naghiwalay at hindi ko mapigilang makaramdam ng kaba dahil mukhang alam ko na ang pag uusapan namin.
"Dederetsuhin na kita, I know already that you and my brother has a relationship at hindi ko yun nagugustuhan."-seryoso niyang puna at dahan dahang bumaling sa akin na lalong nagpakabog sa puso ko.
Ang kaninang kaunting tapang na nasa pagkatao ko ay tuluyan ng napuyos sa huli niyang sinabi. Gusto kong magsalita pero mukhang nawalan na ako ng lakas.
Kaya naman wala akong nagawa kundi yumuko na lang. Pakiramdam ko hindi ko kaya siyang titigan ng matagal.
Paano kita mamahalin ng buo khanz kung maraming tutol sa atin?
"Alam mo na naman siguro ang nangyari kay zaynah at khonner? Yes, ako ang may kagagawan nun at kung ayaw mong magaya sa kanila, better leave my brother alone. Dahil hinding-hindi kayo nararapat para sa isa't-isa."-matigas pa niyang dagdag na naging dahilan ng pagsikip ng dibdib ko.
Parang paunti-unting pinipiga ang puso ko sa mga masasakit niyang salita. Pakiramdam ko napakahina ko ngayon at hindi ko kayang ipaglaban ang sarili ko. Parang hinahayaan ko na lang siyang maliitin ako at wala akong magawa.
Napakasakit niyang magsalita at napaka prangka.
Napalunok ako at saka pinilit na magsalita kahit nasasaktan ako. "W-wala naman akong ginagawang masama para iwanan si khanz...at bakit ayaw niyo----"
"Just in case you don't know, khanz will be the holder of our company soon and he must focus in his studies and other important matters at kung makikihati ka pa, I'm sure tuluyan ng mawawalan ng focus ang kapatid ko sa 'mas importanteng' bagay. At hinding hindi ko yun hahayaan dahil isa ka lang namang mahirap at wala kang maitutulong sa kanya. I will not let a poor and uneducated women ruin my brother's reputation."-matigas niyang sambit at punong puno yun ng pandidiri.
Lahat na ata ng sinabi niyang masasakit sa pandinig ay hinding hindi ko malilimutan. Parang kusang tumatak sa isip ko yun at hindi ko matanggap na ganito na lang niya ako laitin. Nirerespeto ko siya dahil kapatid siya ni khanz pero kung ganito lang naman siya magsalita, hinding-hindi ko hahayaan na maliitin na lang niya ako.
Sino ba siya para sabihin lahat ng yun? Hindi niya ako kilala para ganun na lang kababa ang tingin niya sa akin.
Napakuyom ako at pilit na pinipigilan ang nagbabadyang luha sa aking mata. Hindi ko dapat ipakita ang kahinaan ko dahil dun siya sasaya.
"Mawalang galang na lang kuya ni khanz ha? Wala ka namang karapatang husgahan ako dahil unang una wala kang alam. At pangalawa, hindi ikaw ang magdedesisyon kung iiwan ko ba si khanz o hindi dahil siya ang karelasyon ko at hindi ikaw. At nasa kanya na kung ibabaling niya lahat ng atensyon sa kin at wala akong pakialam kung mayaman siya o hindi."-walang pakandungan kong sabi. Pilit na pinipigilan ang galit na namumuno sa dibdib ko.
Kung hindi lang talaga siya kapatid ni khanz ay baka nasapak ko na siya sa sobrang pangigigil. Wala na akong pake kahit anong sabihin niya sa akin, dahil wala siyang karapatang pagsabihan ako ng mga ganun.
Seryoso niya akong tinignan bago ngumisi. Tinignan niya pa talaga ako mula ulo hanggang paa na para bang nangiinsulto. Lalo kong kinuyom ang kamao ko sa sobrang inis.
"I warned you bustamantelo at kapag dumating ang araw na mare-realize mo ang mga sinabi ko, huwag mong isisi lahat sa akin dahil pinagsabihan na kita. If I were you, I will do what I have said. It's better the sooner."
"A-anong ibig mong sabihin?"-takang tanong ko pero nginisihan lang niya ako na para bang may pinapahiwatig.
Khanz POV
"Fvk! Why isn't she's answering my calls?"-I frustratingly mess my hair in annoyance.
Kanina ko pa siya tinatawagan pero hindi niya sinasagot. Nag ri-ring naman ang phone niya pero bakit hindi niya sinasagot? Did she forget her phone somewhere? Psh. Kahit kailan talaga ang babaeng yun, hindi ko na alam ang gagawin ko kapag may nangyari na namang masama sa kanya.
"Di porket may girlfriend na kayo eh hindi mo na ako pinapansin brad."-pagpaparinig ng gagong renzo sa tabi ko na lalong kinainis ko.
Di na lang gayahin si casz at drex, natutulog yung isa habang busy naman sa paglalaro ang isa. Ayokong makipagbiruan ngayon dahil baka masapak ko pa ang tanginang mukha niya. Nakakaasar.
"Fvking shut you're mouth tejada or you will regret if something happen to you're fvking face."-I hissed while busy tapping my phone. Sending message to ahli.
'Why are you not answering my call?'
"Nagkajowa lang naging palaging mainitin na ulo. Ganyan ba talaga epekto ng first time lang nagka jowa?"
I glared at him and he just fvking shrugged his shoulder na lalong kinairita ko. Pasalamat siya nasa loob kami ng klase dahil baka kanina ko pa siya pinaputukan ng baril ko.
Fvking asshole (-.-)
Hindi ko na lang pinansin ang mga nakakatangina niyang asar dahil tinawagan ko na ulit si ahli. In just three rings sinagot na niya agad kaya di ko na napigilang pagalitan siya.
"Why are you not answering you're phone, ahlisha?! Kanina pa kita tinatawagan and you didn't even bother----"
"Khanz..."
"Hello? Who the fvk is this?"-my forehead creased when I heard a different voice.
"Khanz, si ayna to. Ako na sumagot dahil nakalimutan ni ahli yung phone niya hehehe."
I sighed in relief and use to calm my fvking senses. Akala ko may nangyari ng masama sa kanya. And If that happens I don't know what will I do specially I have many enemies outside. Makakapatay talaga ako, kapag nagawa nilang saktan ang babaeng nagpapasaya sa akin.
"Can you give to her the phone?"-now my voice is calm. Ang kaninang kunot kong noo ay unti unti ng nawala.
Natahimik ito ng ilang segundo dahilan para magtaka ako.
"Ayna, are you still there---"
"Khanz, wala si ahli dito. Akala ko ba magkasama kayo?"-nagtataka niyang tanong kaya di ko na napigilang magsalubong ang kilay ko.
I glanced at renzo while he's busy in his phone kaya wala akong nagawa kundi ibaling sa iba ang tingin ko. Napasabunot ako sa aking buhok at bumuntong hininga.
"What do you mean?"-I asked with annoyance.
Maliit lang pasensya ko at kapag talaga nasagad yun, masisigawan ko tong kaibigan ni ahli. When it comes to ahli, I can't control myself in many ways lalo na kapag kaligtasan niya ang pinaguusapan and I don't know why am I feeling like this. It is like something happened to her.
At hindi ako matatahimik hanggat hindi ko nalalaman ang nangyari sa kanya. Call me what but if my girl is involve I will not think twice to kill whoever gets in my way.
"Diba nga sinundo mo siya? Akala ko pa nga mauuna na kayong pumunta sa canteen kaya naman----"
"Where is she now?"-tanong ko. Hindi pinapansin ang nauna niyang tugon.
"Hindi ko alam. Gusto mo bang tulungan kitang hanapin siya?"
I greeted my teeth and clenched my fist. "No, thanks. I can find her on my own."-pagkatapos nun ay binaba ko na ang tawag at dali-daling tumayo sa aking kinauupuan.
Napansin naman agad ako nila renzo dahil sa biglaan kong pagtayo. Pati ang prenteng pagtulog ni drex ay nagising pero wala akong pake. Tanging nasa isip ko lang ay kung paano ko hahanapin si ahli.
Fvk! Where are you?
At sino naman ang sumundo sa kanya kung hindi ako? Who the fvk Is that bastard?
"Where the fvk are you going?"-casz asked trying to read what's on my mind but I just glare at him.
Tumaas naman ang kilay nilang tatlo pero hindi ko na lang sila pinansin dahil tuluyan na akong umalis sa silid na yun. Pasalamat na lang ako dahil wala kaming teacher ngayon.
Kanina pa ako mura ng mura sa isipan ko habang hinahanap siya sa mga lugar na maaari niyang puntahan pero ni anino niya ay hindi ko makita. Damn! Why this have to be difficult.
Taas baba na ang dibdib ko habang patuloy padin sa paghahanap sa kanya hanggang sa natagpuan ko ang sarili ko sa science park ng paaralan. I saw a familiar built sitting there comfortably at hinding hindi ako magkakamali dahil kilala ko ang pigurang yun.
Nagiinit ang ulo kong lumapit doon at hindi pa ako tuluyang nakakalapit ay nagsalita na ito. Fvk! How I hate his commanding voice!
"Is there something you wanna tell, brother?"-I saw a hint of smirk written in his face and I can't help my anger building in my chest.
"What did you tell her?"-malamig kong tanong at tinitigan siya ng deretso sa kanyang mata. Hindi ako nagpakita ng kahit anong emosyon. This brother of mine will always been my enemy at hinding hindi ko siya kailanman pagkakatiwalaan.
Humalaklak siya sa tugon ko kapagkuway napailing iling. I ball my fist.
"You really don't get it don't you? I know you know something about her and rules are rules. At the first place, hindi na dapat kayo pumasok sa isang relasyong wala din namang patutunguhan."-sumeryoso ang kanyang mukha at tuluyan ng tumayo sa pagkakaupo.
Bahagya niya pang inayos ang suot niyang polo at saka ako muling tinignan. I gritted my teeth because of his attitude.
Damn him! How did he fvking know this? Hindi niya dapat malaman yun dahil ako lang ang nakaka alam.
Nanatili lang akong tahimik habang nakikipaglaban sa kanyang masamang titig. Hindi ako natinag. Kayang kaya ko siyang kalabanin huwag lang masira ang plano ko.
Nagbabantang lumapit siya sa akin at napangisi.
"Don't look at me like that brother. I will let you pass this time. Kaya sana naman magawa mo ang plano mo. Get this done and leave her as soon as possible."-makahulugan niyang bulong.
I smirked and look directly In his eyes saying that I will not broke my plan.
"My plan is safe and sound with me and don't worry dahil magtatagumpay ako..."-seryoso kong sabi na lalong kinalawak ng kanyang ngisi.
"Very well then, brother...."