ကြ်န္ေတာ့္အသိစိတ္ေတြ ေဝဝါးလာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို တြန္းအားေပးေနတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဟိုေနရာ ထိလိုက္ ဒီေနရာထိလိုက္နဲ႔ ဗီဒီယိုထဲက လႈပ္ရွားမႈေတြလို လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာေတြက အရမ္းညံ့ခဲ့တယ္။ သူ႔အသားအေရက အရမ္းႏူးညံ့ၿပီး ျဖဴေဖြးေနတာ။ သူ႔ကိုထိေတြ႕ရတာ အရမ္းစိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သူ နည္းနည္း ခန္႔မွန္းမိလာတယ္။ ေဒါသေတြ ရွက္စိတ္ေတြ ေရာေထြးေနတဲ့ သူမ်က္ႏွာက အဲ့ထက္ ပိုမနီႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နီရဲေနၿပီ။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သူ ခုခံတာက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကေလးကစားစရာထက္ မပိုဘူး။ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္အသက္႐ွဴသံေတြ ေႏွးသထက္ေႏွးလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုေျဖဖို႔ ဒါကို လက္ေတြ႕ဘဝမွာ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တာ။ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္အခ်ိန္မဆြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း သူ႔ကိုယ္ထဲ တိုးဝင္လိုက္တယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါဟာ အရမ္းကို နာမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္ေနၿပီး သူ႔လက္ေတြက အိပ္ရာခင္းစေတြကို ဆြဲၿဖဲေတာ့မလို အတင္း ကုတ္တြယ္ထားတယ္။ သူ အရမ္းနာလို႔ ထြက္လာတဲ့အသံကို ၾကားေပမယ့္ အဲ့ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵကို ေလာင္စာထည့္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းက အရမ္းေကာင္းတဲ့ခံစားမႈေတြ ရေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ သူ႔ဘက္က ခံစားခ်က္ကို လုံးဝ ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ အဲ့ဒါထက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္လဲ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရဘူး။ sexလို႔ေခၚတဲ့အရာကို ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ဒါ ပထမဆုံး ေတြ႕ၾကံဳဖူးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ မရပ္တန္႔ႏိုင္ဘူး။ အားမရတာတစ္ခုက သူက ဗီဒီယိုထဲက ေယာက္်ားေတြက အလိုက္သင့္ တုံ့ျပန္မႈမေပးဘူး။ အစကေနအဆုံးထိ သူ႔ဘဝက ဒီအေပၚ မူတည္ေနသလို သူ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အဲ့ဒါကပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို မတူညီတဲ့ လႈံ့ေဆာ္မႈကိုေပးတယ္။ အဲ့ဒါကပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သာယာမႈေတြနဲ႔ သူ႔အေပၚအႏိုင္လိုခ်င္မႈေတြကို ပိုနက္႐ွိဳင္းေစခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အားေတြကုန္သြားတဲ့အထိ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့လဲမသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ နည္းနည္းဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတယ္။ နံရံက နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာမွမရွိဘဲ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ မမွတ္မိဘူး။ အလ်င္အျမန္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ သတိရသြားတယ္ ဒါက မယုံၾကည္ႏိုင္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ လွဲေနေသးတာကို ျမင္လိုက္ရမွ ဒါေတြက အိမ္မက္တစ္ခုမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက မွိတ္ထားေပမယ့္ သူ အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္သိတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးထဲက မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္စီးက်ေနၿပီး ေခါင္းအုံးမွာ စိုရြဲေနတယ္။
သူ ဘာလို႔ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္မသြားတာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ သတိရတာက သူ႔အဝတ္အစားေတြက အကုန္ အခြ်တ္ခံထားရတယ္ေလ။ သူ႔ဗီဇအရ သူ ကြ်န္ေတာ့္အဝတ္ေတြက ဝတ္ၿပီး ျပန္မွာမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ အခုလို အရမ္းနာေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျဖဴေဖ်ာ့ေနတယ္။ သူ လမ္းေတာင္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။
႐ုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းထိတ္လန္႔ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေန႔လည္ခင္းၿပီးသြားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကားက ဆက္ဆံေရးလဲ ေျပာင္းလဲသြားမယ္လို႔ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ဒါက male virgin complexရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြက တစ္ခုလား?
ကြ်န္ေတာ္ ဒါက ကစားနည္းတစ္ခုလား စေနာက္တာတစ္ခုလား ဒါမွမဟုတ္ ေယာက္်ားေလးေတြၾကားထဲက ရန္ျဖစ္တာပဲလား ေတြးဖို႔ေတာင္ ေခါင္းေတြေျခာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလုံးသားက အရမ္း႐ွဳပ္ေထြးေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲဆိုလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စကားေတြနဲ႔လုပ္ရပ္ေတြကို စိတ္ေအးေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဝတ္အစားေတြ အရင္ဝတ္လိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အေဖ ပို႔ေပးထားတာ မၾကာေသးတဲ့ အဝတ္အစားအသစ္တစ္စုံကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရပ္ေတြက သိပ္မကြာေတာ့ သူ ဝတ္လို႔ရေလာက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဝတ္အစားေတြကို ကိုင္ထားၿပီး ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ကာ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
" မင္း ငါ့ကို အရင္ ေစာ္ကားခဲ့တာ။ ဘယ္သူမွ ငါ့ကို ေစာ္ကားတဲ့သူတိုင္း ေကာင္းေကာင္း အဆုံးမသတ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ မင္းကို ေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ ငါတို႔ ညီတူမွ်တူျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါသတိေပးလိုက္မယ္။ မင္း ဒီကိစၥကို တျခားသူေတြဆီ ေလွ်ာက္ေျပာမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ မင္းကို ႐ူးေနတယ္ ထင္ရင္ထင္... မဟုတ္လဲ မင္းကို လုံးဝ ယုံၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းနဲ႔မင္းမိဘေတြပဲ အေလွာင္ခံရမွာ။ ဓာတ္ပုံေတြရွိတာ မေမ့နဲ႔။ အဆုံးသတ္မွာ နစ္နာရမယ့္သူက မင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ "
သူက ဘာစကားမွမေျပာသလို မ်က္လုံးေတြကိုလဲ မဖြင့္ဘူး။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုပဲ သြားရာေတြထင္တဲ့အထိ အားနဲ႔ ဖိကိုက္ထားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက သူ႔မ်က္လုံးထဲကေန စီးက်လာျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့အရာတစ္ခုကို လုပ္ၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ခံစားလိုက္ရေပမယ့္ လုံးဝႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတရားစြဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ သူ႔ကို ထူေပးလိုက္ၿပီး အက်ီေတြဝတ္ဖို႔ ကူေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျဖဴေဖ်ာ့ေနတာ ျမင္လိုက္ရၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္က တုန္ယင္ေနတယ္။ ဒါက ေတာ္ေတာ္ေလး နာမွာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးလိုက္တယ္။ သူ႔အေပၚ အားနာစိတ္ေလး နည္းနည္းေပၚလာမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြက သူ႔ကိုယ္ကို ထိလိုက္တဲ့အခါ သူေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္သြားတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ့မုန္းတီးတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြက တြန္းဖယ္ဖို႔ သူ႔မွာ အားအင္မရွိခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မပါေတာ့ဘဲ အဝတ္ေတြကို သူ႔ကိုယ္ေပၚ ပစ္တင္ေပးလိုက္တယ္။
" မင္းဘာသာမင္းပဲ ဝတ္လိုက္ေတာ့။ မင္း ငါ့အဝတ္ေတြကို မဝတ္ခ်င္လဲ ရတယ္ေနာ္။ ဒီမွာ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေနၿပီး ငါ့ကိုအေဖာ္ျပဳေပးေပါ့"
ကြ်န္ေတာ္ ရယ္စရာအေနနဲ႔ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒါက တကယ္သာျဖစ္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အတြင္းပိုင္း တစ္ေနရာက ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
သူ ႀကိဳးစားၿပီး ထရပ္တယ္။ ခဏၾကာ စိတ္လြတ္ေနသလို ရပ္ၾကည့္ေနၿပီး အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သူ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ အဝတ္အစား ဝတ္ေနတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ လက္တစ္ဖက္ဝတ္ဖို႔ေတာင္ အေတာ္ ေႏွးေကြးတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ထိ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးနဲ႔ အဝတ္အစားဝတ္ေနတာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါက ရီစရာေကာင္းေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူ႔ကို သနားမိတယ္။ သူ တုန္ယင္ၿပီး ၾကယ္သီးတပ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆုံးမွာ သူ မတပ္ႏိုင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔ကို ကူညီေပးလိုက္တယ္။ သူ ဒီတစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မျငင္းေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ဘဲ သူ႔ေခါင္းကို တစ္ဖက္လွည့္ထားတယ္။ အဲ့ၾကယ္သီးေတြက ထူးျခားတဲ့ဒီဇိုင္းေတြ။ ကြ်န္ေနာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ႀကိဳးစားတပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အရမ္းနီးကပ္ေနတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ရနံ့က ကြ်န္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာပူေစတယ္။ သူ႔အသက္႐ွဴသံက ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြကို တုန္ယင္ေစတယ္။ ၾကယ္သီးေတြကို ဒီထက္ပိုထူးဆန္းေအာင္ ဖန္တီးေပးဖို႔ထက္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဆုံးမွာ သူအက်ီဝတ္ၿပီးသြားတယ္။ သူ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ခဏေစာင့္ဖို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီိး သူ႔ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ေျမေအာက္ခန္းထဲက စက္ဘီးကို သြားထုတ္လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့ သူက ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ သူ သိပ္ေဝးေဝးမေရာက္ေသးဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို သြားရွာဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရွက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚမွာ မလႈပ္မယွက္ ထိ္ုင္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဦးေႏွာက္တစ္ခုလုံး ဗလာျဖစ္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကေန ခြင့္ရက္အနည္းငယ္ယူခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဖ်ားေတြဘာေတြရွိေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာေတြမ်ား ရွိေနတာလားလို႔ အခ်ိန္ယူ ႀကိဳးစား စဥ္းစားေနရတယ္။ အရွက္မရွိ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့... ကြ်န္ေတာ္ လီက်န္႔ယြင္ကို ေတြ႕ဖို႔ေၾကာက္ေနတာ။
ဝမ္ေရွာင္းယုံနဲ႔တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ကို လာမေတြ႕ဖို႔ ေျပာထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွမရွိတဲ့ကမ႓ာမွာ သြားပုန္းေနခ်င္ေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အတန္းသြားဖို႔ သတၱိေတြရၿပီ။ အတန္းထဲဝင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ အားမရွိသလိုခံစားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတ္ ႀကိမ္ဆဲလိုက္တယ္။ ဝမ္ေရွာင္းယုံက ခုထိ ေက်ာင္းကို မေရာက္ေသးဘူး။ သူ အတန္းေနာက္က်ျပန္ၿပီ။