EMERALD’S POV
“Ma? Pre? Zaharah?.. SINO SYA?”—Vincent
Nang marinig ko ang salitang iyun, hindi ko na alam kong anu ba dapat ang maramdaman ko.. ang matuwa dahil nagising na sya o ang maiyak dahil parang hindi nya ako maalala.
Tita: anak ? hindi magandang biro yan, alam mo bang hindi umalis si Emerald para lang bantayan ka?
Jaspher: oonga naman pre, hindi magandang biro yan.
Vincent: hindi ako nag bibiro.. saka bakit naman niya ako babantayan? Kaano-ano ko ba siya? At ano nga ulit ang pangalan niya ma? Emerald ba?..
Sa sinabi ni Vincent ay biglang tumatak sa isip ko na kaanu-ano ko nga ba talaga si Vincent? Hindi na kami mag kasintahan nung hindi ako nagpakita sa kanya diba?.. kasalanan ko talaga ang lahat ng ito eeh.
“aah tita? aalis napo muna ako, uuwi muna ako nang bahay para magpahinga.. mukhang ok na naman po si Vincent eeh,, sige po tita, Jaspher, zaharah, saka Vincent. Mauna na ako sa inyo”
“tika! Sigurado kaba iha?”
“opo tita”
Masakit dito sa dib-dib itong nararamdaman ko kaya aalis mu muna ako.. pero pag pagbukas ko nang pinto ay agad bumugad sa akin ang pagmumukha ni Dianne.
“dianne?”—me
“Dianne? Bakit ka andito? Umalis ka.. hindi ka welcome na dalawin ang anak ko lumayas kana ngayun din.”—tita
“Tika mom.. bakit nyo naman pinapaalis ang kababata ko? Dumalaw lang naman anong masama dun?”—Vincent
“pwede ba Vincent.. wag kang magpanggap na wala kang naaalala..”—Tita
“tita naman... bumibisita lang naman kay Vincent.. anu masama dun? mahal ko ang kababatang to, Diba Vincent”—Dianne
Hinatak ni tita si Dianne palabas nang kwarto, sinama rin pala ako ni tita sa pag hatak.
“Pwede ba bitawam mo ako..”—Dianne
“ikaw ang dapat kong sabihan nang salitang pwede ba... pwede bang tigilan muna ang anak ko... kita mo to? (sabay turo saakin), ha? Kita mo to? Ito yung babaeng mahal nang anak ko.. kaya tumigil kana, umalis kana sa buhay namin”—tita
“Mahal?.. hahaha nagpapatawa kaba tita? hindi nga niya kilala yang babaeng sinasabi mo eeh.”—Dianne
Hinid ko nagawang panuurin lang sila tita at dianne na nag sasagutan kaya sumali narin ako, nang dahil sa babeng to, nasira ang masayng relasyon namin ni Vincent.
“walang maalala ngayun si Vincent. Dahil yan sayo babae.. subrang landi mo.”—me
“excuse me? Walang malalandi kong walang magpapalandi.”—dianne
“walang masisirang relasyon kong hindi ka nanlandi”—me
“therefore hindi ganun katibay ang relasyun nyo.. dahil nasira ko.”—Dianne
“lahat nang relasyon ay matibay, sadyang may mga tao lang talagang ginagawa ang lahat para masira ito.. pero okey lang.. relasyun lang naman namin ni Vincent ang nasira eeh, we can build it up again.. ikaw dianne? Can you build up your dignity ? your reputations? Or your life as a women again?... Hindi na diba? .. tsk-tsk, shame on you.”—me
Sasampalin na sana ako ni Dianne dahil dun sa mga sinabi ko pero natigilan ito dahil sumigaw na si tita.
“magsitigl kayo..........”—tita
“ikaw babae.. inoolit ko, umalis kana at wag kanang mang gulo sa pamilyang ito.”—tita
“and what if i would not...?”—Dianne
“simply lang.. im just gonna tell you parents how rude you are.. you gamble, you dont go to school, you have a gang.. or simply your wasting your life.. for sure they gonna black your atm, credit card and etc.. now? Can you leave without all those things?”—Tita
“hahaha, tita! you make me laugh.. hindi sila maniniwala sayo.”—Dianne
“oopps.. its look like you have mms in your phone?”—Tita
Kinuha naman ni Dianne ang phone nya at mukhang may message nga.. pagbukas niya rito ay parang nagulat siya.
“thats your sex video na nakalat sa internet... now if you dont want you parents to know about it go away and never come back”—Tita
At iyun nga, umalis si Dianne nang padabog..
“i hope she will never return.. anyway.. sasabihin ko parin sa parents nya kung anu ang pinaggagawa nang babaeng yun dito, nang madisiplina naman nila.”—tita
“Emerald?.. magpahinga kana muna bukas muna kakausapin si Vincent”—tita
“sige po tita.”—me
*****
Lumipas ang mga araw at linggo pero ganun pari ang sinasabi ni Vincent sa akin, na hindi nya ako kilala. Pero hindi ako sumuko.. pero sa mga oras na ito mukhang ito na ang tamang oras na sumuko, basta ang alam ko lumaban ako.
Pasukan na kasi at hindi ko kakayanin ang pag-aaral kaya, uuwi ako sa probinsya kung saan sinasabi ni daddy na tag doon talaga sila.. pag pumunta ako dun walang akong kilala at hindi ko alam kong taga saang banda ba talaga ang mga kamag-anak ko.. Pero mas mabuti nato nang makapagsimula na ako ng bagong buhay..
Ngayun na pala ang kasal nila Jaspher at Zaharah, dahil mga kaibigan ko sila dadalo ako sa kasal, pero pag sa reception na aalis na ako para sa flight ko papuntang probinsya.. alam na nila Zaharah at Jaspher tungkol dito, pati nga si tita eeh.. pero hindi na nila nagawang mapigilan pa ako, tutal wala nang say-say ang buhay ko dito.. ipagdadasal ko nalang na makahap na si Vincent nang bagong mamahalin.
Nag simula na ang kasal.. masaya ang buong retual sa kasal.. andito si Vincent at hindi ko maiwas na tignan siya.. para kasi sa akin ito na ang huling mga sandali na makikita ko ang Vincent na minahal ko nang lubos.
Papunta na ngayun sa reception kaya oras na sa akin para umalis.. mahuhuli pa kasi ako sa flight eeh.
“Emerlad? Di kana ba talaga mapipigilan?”—zaharah
“bestfriend.. wag kanalang kayang tumuloy?”—Jaspher
“ano ba kayo... araw nyo to ooh. Wag nyo na akong aalahanin.. basta stay strong at magmahalan kayo palagi ha? Mahal ko kayo.. sige mauuna na ako, traffic pa kasi.”—me
“mag iingat ka ha?”—Zaharah.
“oo na.. sige na tumuloy na kayo sa reception”—me
Tuluyan na silang nag si-alisan.. si Vincent naman mas pinili pang mag motor.. hindi ako umalis hanggang hindi naka alis si Vincent.. gusto ko talaga kasing sulutin ang mga oras na ito na nakikita si Vincent..
Naka alis na ang lahat kaya umalis narin ako.. baka kasi mahuli pa ako nang tuluyan sa flight.. marami ding alaala ang iniwan sa akin nang lugar nato.. hindi ko to makakalimutan.. hindi tulad ni Vincent na tuluyan na talaga akung kinalimutan.
******
Vincent’s POV
Andito na kami ngayun sa reception area.. medyo parang kinakabahan ako.. di ko kasi alam kung bakit di ko na nakikita si Emerald dito.
Sa totoo lang? Hindi ko nakalimutan, walang akong nakalimutan.. dahil sinadya ko na kalimutan si Emerald.. dahil ang alam ko nagpakita lang siya sa akin sa hospital upang magkaroon ako nang lakas nang loob para harapin ang bukas.
Pilit na pilit ko kinalimutan si Emerald kahit minsan magkasama kami kasi kaibigan niya ang kaibigan kong si Zaharah at Pre Jaspher. Subrang hirap.. kaya ako mismo sa sarili ko ay inaamin ko na sinusulyapan ko si Emerald, dahil hindi ko makaya na hindi siya makita. Kaya nga nagtataka ako ngayun kung saan si Emerald.
Halos patapos na ang pagdiriwang sa kasal ni Zaharah at pre Jaspher pero hanggang ngayun hindi ko parin makita si emerald.. asan kaya siya?
“zaharah? Pre jaspher ? asan si Emerald?”—me
“huh? Sinong hinahanap mo ?”—Zaharah
“si Emerald?”—me
“at bakit mo naman hinahanp si Emerald pre?”—Jaspher
“hay tama na nga to.. hindi, hindi ko talaga nakalimutan si Emerald. Ang alam ko nagpakita lang siya para bigyan ako nang lakas nang loob nun.. kaya nag kunwari nalang ako na nakalimutan siya para hindi na masyadong masakit para sa aming dalawa.”—me
“30 mins.. 30 mins bago aalis yung eroplanong sasakyan ni Emerald”—Jaspher
“ano? Bakit di nyo sinabi?”—me
“abay malay ba namin na may paki ka pala kay Emerald.. sige na alis kana puntahan mo sya... habulin mo sya.”—Zaharah
“sige.. alis na ako..”—me
“mag motor ka pre, para madali... good luck pre”—Jaspher
“salamat pre”—me
Agad na akong umalis sa reception area at sumakay sa motor ko, buti nalang motor ang dala ko.. kaya medyo mabilis ang takbo nito at iwas traffic.. Papunta na akong airport para pigilan ang pag-alis ni Emerald.. sana hindi pa huli.. SANA!!!..
**************
Salamat po sa mga nagbabasa.. mga 2 or 3 chapters nalang po to. :)
Hanggang sa susunod na update ^_^
^ unknown006 ^