(από την μεριά του Cat noir)
Όταν την είδα να λιποθυμάει μπροστά στα μάτια μου ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει για λίγο.
Τώρα την έχουμε φέρει σε ένα δωμάτιο εδώ στο νοσοκομείο αλλά ακόμα δεν έχει συνέλθει.
Τι έπαθε; γιατί λιποθύμησε;
Δεν λιποθυμάει κάποιος έτσι οπότε να 'ναι!
Καλά τις έχουν πέσει όμως κι όλα μαζί.
Σήμερα όλος ο κόσμος έμαθε την ταυτότητα της, έσπασε ένα πλευρό και. Φοβάται... Για την οικογένειά της..
Νομιζω αρχίζει να συνέρχεται!
Μισό ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάζει.
"Cat noir..." λέει αδύναμα.
"εδώ είμαι.." της λέω και περνώ μερικές τούφες που κάλυπταν τα ματιά της.
"πως αισθάνεσαι; ζαλίζεσαι; πονάς;" την ρωταω.
"όχι." απαντά μονολεκτικά και πάει να σηκωθεί.
"καθησε κάτω να ξεκουραστείς." της λέω.
"θα πάω στο σπίτι.." μου απαντάει κι εγώ την σταματάω.
" είπαν θα μείνεις εδώ για σήμερα." της λέω και με κοιτάζει με εξαντλημένο βλέμμα και ξανά κάθετε στο κρεβάτι.
"οι γονείς μου ξέρουν ότι είμαι εδώ;" με ρωτάει.
Ωχ αυτό το ξέχασα!
"μην ανησυχείς θα πάω εγώ να τους ενημερώσω." της λέω και αφήνει μια ανάσα.
"κοιμήσου εσύ λίγο να ηρεμήσεις." συνεχίζω.
"Μα δεν νυστάζω." λέει σαν παιδάκι.
Πηγαίνω και κάθομαι πιο κοντά της δηλαδή, δίπλα της και η Ladybug πέφτει πάνω μου.
Νομίζω ή έχω γίνει σα ντομάτα;
"Ναι αλλά σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα δεν ηρεμησαμε καθόλου." λέω και πειράζω τις κορδέλες απο τα μαλλιά της.
Δεν απαντάει. Καλέ να την πείρε τοσο γρήγορα ο ύπνος;
Την κοιτάζω να δω αν κοιμήθηκε αλλά είναι ακόμα ξύπνια.
"είσαι σίγουρα καλά;" την ρωτάω.
" ναι." απαντάει.
Καλά δεν είναι απλά δεν μου το λέει.
"δεν χρειάζεται να φοβάσαι για τίποτα..
Μαζί θα τα περάσουμε όλα! Έτσι δε-" πάω να πω ομως την είδα που την πείρε ο ύπνος.
Όχι που δεν νυσταζες!
Σηκώνομαι σιγά σιγά και την αφήνω πάνω στο μαξιλάρι της, την σκεπάζω κι ολας με ένα σεντονακι που έχει δίπλα γιατί έχει ψόφο τα βράδια αυτόν τον καιρό.
Πλησιάζω και την φιλαω απαλα στο κεφάλι της και η Ladybug αφήνει ένα αδύναμο γελακι, λες και το ένιωσε. Κλείνω τα φώτα και φεύγω από το παράθυρο.
Λοιπόν επόμενος προωρισμος φούρνος Dupain Cheng!
Όταν φτάνω χτυπάω την πόρτα και σχεδόν αμέσως μου ανοίγουν.
"Cat noir έχεις δει την Marinette δεν μπορούμε να την βρούμε πουθενά!" λέει ανήσυχη η μαμά της.
"Ναι, ξέρω που είναι." της λέω και μπαίνουμε μέσα.
"που είναι γιατί δεν γυρνάει σπίτι;!" λέει ο πατέρας της.
"καθηστε κάτω." τους λέω.
"είναι σε ένα νοσοκομείο. Έχει σπάσει το δεξί πλευρό της." συνεχίζω.
"ΤΙ! ΠΩΣ!? ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;!" με ρωτάνε ταυτόχρονα και πραγματικά με το ζόρι μπορώ να καταλάβω μερικά από αυτα που λένε.
"έπεσε μου είπε από μια στέγη, όχι πολύ ψηλά! Θα βγει αύριο." απαντάω.
"Παμε να την δούμε!" λέει η μαμά της και σηκώνονται όρθιοι.
"Ας μην πάτε καλύτερα τώρα γιατί κοιμάται, αφού αύριο θα βγει." λέω και ξανά κάθονται.
"Πρέπει να φυγω όμως τώρα. Καληνύχτα!" του λέω και κάνω να φύγω.
"Καληνύχτα και ευχαριστούμε που μας ενημέρωσες!" λέει η κ. Sabine κι εγώ φεύγω.
Μόλις φτάνω σπίτι μου μπαίνω από το παράθυρο και γίνομαι κανονικός.
" δύσκολη μέρα σήμερα!" μου λεει ο plagg.
"Ναι!" λέω και πεφτω με την μούρη μου στο κρεβάτι.
Και πριν καλά το καταλάβω με πείρε ο ύπνος.
Την άλλη μέρα ξύπνησα γύρω στην 7:30 το πρωί.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ετοιμάζομαι να πάω στο νοσοκομείο να δω τι κάνει και η Ladybug.
Μεταμορφωθηκα και έφυγα.
Όταν έφτασα μπήκα από το παράθυρο στο δωμάτιο της.
Η Ladybug φερνει σβούρες στο κρεβάτι κατά ιδρομενη νομίζω κλαίει κιόλας και παραμιλαει.
Μάλλον βλέπει εφιάλτη.
Πηγαίνω κοντά της.
"λύσε με!" φωνάζει.
"Ladybug..." της λέω και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού της.
"Μην του πειράξεις!" φωνάζει πάλι.
Νομίζω κατάλαβα τι βλέπει.
"έκανα αυτό που ήθελες!" συνεχίζει.
"κανείς δεν θα τους κάνει κακό..." της ψυθηριζω.
"Οχι!" φωνάζει, πετάγεται όρθια και κλαίει.
"Cat noir;" μου λεει με φωνή που τρέμει και με αγκαλιάζει.
"Όνειρο ήταν, τίποτα δεν ήταν αλήθεια.." της λέω.
"αυ..το δεν ήταν... Όνειρο εφιάλτης ήταν!" φωνάζει και μάλλον την πόνεσε γιατί εφηγε λίγο απότομα από την αγκαλιά μου και έβαλε το χέρι της στα πλευρά της.
"ηρεμισε τώρα." της λέω να σιγάνα.
"ποτέ θα πάω σπίτι;" με ρωτάει και με κοιτάζει με μάτια που γυαλίζουν.
"εμ.. Δεν ξέρω..αλλα θα πάω να ρωτήσω." της λέω.
"όλοι καλά είναι πήγα χθες το βράδυ" συνεχίζω μιας και κατάλαβα γιατί ήθελε να γυρίσει.
"τι έβλεπες." την ρωταω και σχεδόν το μετανιώνω γιατί σχεδόν έχει αρχίσει και ηρεμή.
"ηταν σαν αληθινό. Ειμουν σε ένα περίεργο μέρος, τα χέρια μου ήταν δεμένα με αλυσίδες που ήταν ενωμένες με το τοίχο. Μετά μπροστά μου εμφανίστηκε ο Hawk Moth μου είπε ότι αν του έδινα τα σκουλαρίκια μου δεν θα πείραζε τους δικούς μου. Τους είχε από πίσω δεμένους. Εγώ του έδωσα τα σκουλαρίκια μου. Εκείνος τους πλησίαζε απειλητικά. Μετά τα φωνα έκλεισαν και όταν ξανά άνοιξαν κάνεις τους δεν ήταν εκεί..." μου λεει και η φωνή της χάνεται προς το τέλος.
"πιστεύεις ότι σημένει κάτι;" με ρωτάει.
"Σιγά να σημένει τίποτα. Απλά επειδή το έχεις στο μυαλό σου το είδες στον ύπνο σου." της λέω την θεωρία μου.
" μπορεί να έχεις και δίκιο.. " μου απαντάει.
"Σκέψου ότι σήμερα είναι μια καινούρια μέρα!" της λέω και με κοιτάζει με βλέμμα 'Σοβαρά;'
"Έχω σχολείο μεθαύριο." μου λεει.
" ε καλά σε πολλούς δεν αρέσει το σχολείο!" της λέω και με ξανά κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα.
"Ααα ναιιιι" απαντάω αφού κατάλαβα τι εννοεί.
" Cat noir αν όντως τους... κάνει κακό;" μου λεει και της χαμογελάω γλυκά.
"δεν μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου ε;" την ρωταω γλυκά.
"εσύ θα το έβγαζες απ' το μυαλό σου αυτό;.." μου λεει και την πλησιάζω κι άλλο.
"η αλήθεια είναι πως όχι." λέω την αλήθεια.
"ακριβώς. " μου είπε και χαμήλωσε το βλέμμα της.
"και για να ξέρεις.." ξεκινάω και με κοιτάξει με αυτά τα γαλανά ματιά του ουρανού που πραγματικά δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν την φιλαω.
"Θα είμαι πάντα εδώ για εσένα. " της λέω και χαμογελάει.
Hellooooo
Πως σαν φάνηκε το κεφάλαιο;;;
Το γατάκι μας φοβήθηκε όταν η Ladybug λιποθύμησε μπροστά του...
Την νοιάζεται πολυ💚❤️💚❤️
Λέτε αυτό το όνειρο να μην συμενει τιποτα; 😏
Ο Cat noir είναι πολύ γλυκός με την Ladybug..
Τα υπόλοιπα στο επόμενο κεφάλαιο!
Μέχρι τοτε
Bye💋❤️