Follow the UG characters on twitter.
@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa
Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.
Xoxo
---------
“Welcome back,” Kerko opened the door and let me enter first. I took a deep breathe before I stepped in. This is the first time after a year na papasok ako ulit sa bahay niya. What I have here, were all good memories. Mula nung mga panahon na kinukulit ko si Kerko, ‘yung pagtulog ko na katabi siya, ‘yung pagkain namin ng sabay, pagluluto ko para sakanya, pag-aalaga niya sa akin nung may sakit ako… I admit, I want those to happen again pero natatakot na ako sa magiging balik sa akin.
Inilibot ko ang mata sa bahay niya. Walang nagbago. It’s still the same… pati ‘yung pakiramdam ko, the same. Pumasok si Kerko na dala ang gamit ko. I stared at him. Dapat masaya ako na sinasabi niyang mahal niya ako e. Dapat I’m the happiest kasi any moment, pwede namang maging kami nalang ulit. Pero ang komplikado ng sitwasyon… bukod sa may isang Edward Lance Saavedra na nagmamahal sa akin, natatakot ako na kapag bumalik ako kay Kerko, marealize niya na hindi pala niya ako mahal. Akala niya lang mahal niya ako… pero si Ate Stephanie pa din pala.
“Saan ba ako matutulog?” I asked him. Nilingon niya naman ako, “In my room.” Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. “In your room? And why is that?” I asked him again. He shrugged. “Saan natulog ‘yung babae mo noon?” Lumapit ako sakanya.
“Babae ko?” he seemed clueless. I rolled my eyes, “Si Sophia mo. Nagkasakit siya kaya mo ako iniwan diba?” I said sarcastically. “Hindi ko babae si Sophia. Si Mikaela Michelle Dela Cruz soon-to-be Anderson lang ang babae sa buhay ko.” He replied.
“Whatever,” nag-iwas ako ng tingin. “Saan nga siya natulog?” Kung sa guest room natulog si Sophia, I swear, never kong hahawakan kahit ang doorknob ng kwartong ‘yun. Hinding-hindi ako matutulog sa kwartong tinulugan niya. “Fine, sa kwarto mo ako matutulog. You’ll use the guest room, then. Tutal ‘dun mo naman pinatulog ang babae mo, ayokong matulog sa—“
“Sa kwarto ko siya natulog.”
Napalingon ako kay Kerko ng magsalita siya. “Ano?” Sa kwarto niya natulog ‘yung babaeng ‘yun?
“Ai, nauna siyang dumating dito. She texted me and she said, may picture mo sa kwartong tinulugan niya kaya—“
“Nevermind. I don’t want to hear your explanations.” Kinuha ko ang bag kong hawak niya at umakyat sa guest room and locked the door. Naiinis ako. Naiinis ako sa thought na may ibang bbaeng natulog sa kwarto ni Kerko maliban sa akin. I know, I don’t have any right to feel that, but damn! Nagseselos ako.
“Mikaela,” narinig kong tawag niya mula sa labas ng kwarto. I ignored him. Ayokong kausapin siya dahil baka may masabi akong hindi dapat. Nagseselos ako pero hindi naman niya dapat malaman. Naguguluhan din ako sa sarili ko. Dapat kong ilayo ang sarili ko kay Kerko pero hindi ko kaya… gusto ko din siyang maksama.
“Ai, please open the door,” he knocked again. I once again, ignored him. “Mikaela, open this damn door, please?” I just looked at the door and pretend that I didn’t hear anything.
“Love, please?” kumunot ang noo ko. Love? Kung ano-ano na itinatawag sa akin ng lalaking ‘to. “Let me come in, please?”
I heaved a sigh. Tumayo ako at lumapit sa pinto at binuksan ito, “Now what?” I asked him, brow arched a bit. He didn’t say a word. He just pulled me by my neck and kissed my lips. My eyes grew bigger as his lips touches mine. Hindi ko alam kung saan napunta ang lakas ko pero walang kakayahan ang mga kamay ko na itulak siya o pigilan man lang. He already kiss me before, and honestly speaking, I missed his lips.
I closed my eyes and wrapped my arms around his neck. His hand snaked around my waist and pulled me closer. I let a soft moan as he kneads my waist. Naramdaman ko ang pagpasok namin sa kwarto. He closed the door I felt it against my back. He deepened the kiss as I pulled him closer, too.
Naramdaman ko ang biglang pagtigil ni Kerko, “Damn,” he whispered. I looked at him, panting. He hugged me and kissed my hair. “Ang hirap magkontrol.”
I closed my eyes. I know, ako din nahihirapan. “Let me go,” I whispered. Narinig ko ang mahinang pagtawa niya, “After that kiss, love, you’ll ask me to let you go? Seriously?” he looked at me, amused. “Never.”
“Kerko…”
“Have you kissed him the way you kissed me, Mikaela?” tinitigan niya ako sa mata. Hindi ako nakasagot. I haven’t done that with Lance. Yes, we’re making out pero hindi ganito. Hindi ko din nararamdaman ang ganito kapag si Lance ang humahalik sa akin.
Nag-iwas ako ng tingin ng hawakan niya ang magkabilang pisngi ko. “Mikaela…”
“Kerko, please…” I sighed. Mula ng bumalik ako, mas lalo lang gumulo ang sitwasyon and I can’t blame them, ako ang may gustong bumalik, kasi akala ko okay na ako… ang hindi ko alam, behind that thought, I wanted to see him more.
“I know I am asking for too much but I just want you to know that I’m willing to wait for you because I know, you still love me, aminin mo man o hindi.”
“Things are different now.” I told him. “May masasaktang tao and I can’t hurt him, I don’t want him to get hurt.”
“No matter how we try to save him from getting hurt, masasaktan at masasaktan siya. Masasaktan ka, but Mikaela, you should know if the pain will be worth it, kasi ako, handa akong masaktan basta makikita kong masaya ka.”
“Kerko…”
“I love you, Mikaela.”
“Kerko naman e,” I sighed.
“I love you, Mikaela ko.”
“Ker—“ hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil hinalikan na naman niya ako. “Kerko!” marahan ko siyang tinulak.
“Okay, you’ll stay here, pero dito din ako matutulog.”
“What? Why?!” kumunot ang noo ko, lalayo sana ako kaso mas idiniin niya lang ang sarili sa akin at sa pinto. “Just like you, ayokong matulog sa kwartong tinulugan ni Sophia, wala lang akong nagawa noon kaya hinayaan ko siya sa kwarto.”
“Ayaw mong matulog sa kwartong tinulugan ng babae mo?” tumaas ang kilay ko. He frowned. “Isa lang ang babae ko.”
“Oo, isa lang kasi si Sophia.” I rolled my eyes.
“Isa lang kasi si Mikaela Michelle Dela Cruz.”
I just looked at him. “Okay lang kung pipigilan mo ang ngiti mo. Alam ko namang kinikilig ka.” He smiled.
I frowned. “Tumabi ka na nga. Mag-aayos ako ng gamit ko,” I pushed him away. Nagbigay daan naman siya. He followed me and helped me with my things. Naka-upo siya sa may kama. “Namiss ka ng bahay ko.” he said suddenly.
I turned my face to him and smiled a little. “I missed being here. It became my second home before.” I can still remember, mas madalas pa akong nandito kesa sa bahay namin. I want to be with him the whole time. ‘Yun lang ang gusto ko, pero kung ano pa nga kasi ang inaakala nating simple, ‘yun ang mahirap makuha. ‘Yun ang mahirap abutin.
“It’s still your home.”
Hindi na ako kumibo ng magsalita siya. Nagpaalam siya sa akin na magluluto ng dinner namin since malapit na din maggabi. Inayos ko nalang ang mga gamit ko habang iniisip ang mga nangyayari. It was almost seven in the evening ng kumatok si Kerko.
“What is it?” I asked him when I opened the door. Nakakunot ang noo niya at madilim ang mukha. Anong problema nito?
“Your boyfriend’s here.” Nag-iwas siya ng tingin.
“Si Lance?” anong ginagawa niya dito?
“Alangang ako. Break up with him and be mine again para ako na ulit ang boyfriend mo,” he said sarcastically.
“Baliw.” Lumabas na ako ng kwarto para puntahan si Lance pero hinawakan ni Kerko ang kamay ko, “I love you, Mikaela.”
“I know that,” binawi ko na ang kamay ko at bumaba. Nakita ko naman si Lance na naka-upo sa sofa.
“Lance?” I called him. He looked at me and smiled. “Hi, baby.” Lumapit siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. “Pumunta ako sa bahay niyo pero Yaya Lourdes told me na sinundo ka niya…” biglang nawala ang ngiti sa mga labi niya. “Okay ka lang ba?”
“I’m fine,” I replied. “Sa labas tayo?” inaya ko siyang lumabas. Nakita ko naman si Kerko na bumaba ng hagdan.
“Okay ka lang ba talaga? You look bothered.” Hinawakan niya ang pisngi ko. “Okay lang ako,” tinanggal ko ang kamay niyang nasa mukha ko. “Ikaw? How’s the business?” pag-iiba ko ng usapan. “Tumawag ako kanina sa office mo pero sabi nung secretary mo, busy ka daw…”
“I attended five meetings today,” he sighed exhaustedly. “I need to redeem my strength that’s why I came here. You’re my charger, right?” he gave me a boyish grin. Hinawakan ko ang kamay niya, “Don’t stress yourself too much, Lance.”
“You sounded like a caring wife now, baby.” Hinalikan niya ang kamay ko. “I missed you and I hate the thought that I need to see him first bago kita makita.” He scoffed.
“Lance…”
“But I’ll live, I trust you. You said you don’t love him anymore so I’ll hold on to that. I love you so much, Mika. Mahal na mahal kita.” Niyakap niya ako ng mahigpit at hinalikan ako sa noo.
Hindi na ako nagsalita at hinayaan ko nalang siyang yakapin ako.
Paano ko magagawang saktan ang taong ‘to? Paano ko sasabihin sakanya na si Kerko pa din ang mahal ko ng hindi siya nasasaktan? Kerko’s right, masasaktan ko lang siya kung itutuloy ko ‘to pero I can’t take the fact na ako ang mananakit kay Lance. I need to make thing’s right. Kailangan kong ayusin ang mga bagay-bagay sa buhay ko.
“Baby…” he whispered. I looked at him, “Why?”
“Will you be fine if I… I leave you?” alanganing tanong niya. “What? What are you talking about?” aalis siya? Ano, lalayuan niya ako?
“No… it’s not what you think it is. I need to attend some conference, summits and events abroad. I’ll be out of the country for two months…” he said in a low voice. “Damn, I don’t have a choice. Ayokong umalis at iwan ka pero kailangan ko pang patunayan ang sarili ko kay Dad.”
“I understand…” I sighed. “I’ll miss you but I’ll be fine. I can take care of myself. Hindi na ako ang fragile Mika, diba?” I tried to sound okay.
“You’re still fragile for me. Kaya gustong-gusto kong inaalagaan ka.”
“I’m not 12 years old, okay?” I smiled to him. “It’s okay. Kailangan mong gawin ‘yun e.”
Niyakap niya ulit ako. “Ngayon pa lang, namimiss na kita.”
I sighed. “Everything will be fine,” I told him.
Aalis si Lance… I’ll be with Kerko… I’m doomed. Kahit anong ahon ko sa pagkakahulog kay Kerko, I can’t pull myself up.
“Can you promise me one thing…” Lance cupped my face. “What is it?” I asked him.
“Promise me you’ll never fall for him again. Please?” nakatingin ako sa mga mata niya. He’s asking me not to fall for Kerko? How can I do that. Nahulog na ako…
“Mika, please?” inilapit niya ang mukha sa akin.
Ayokong saktan si Lance.
“I promise.” I whispered. I saw him smiled. “I love you, baby.” he said before kissing me pero nag-iwas ako ng mukha kaya naman sa pisngi niya ako nahalikan.
“It’s getting late, Lance. Hindi ka pa ba uuwi?” I asked him. Nakakunot ang noo niya pero wala namang sinabi. “Mag-aayos ka pa ng gamit mo, diba?” I added.
“Yeah, aalis na nga ako.” Inihatid ko siya hanggang sa sasakyan niya. “I’ll just call you, okay?” niyakap niya ako ng mahigpit.
“Kailan ba alis mo? Ihahatid kita.”
“No. Ayoko. I’ll just call you, okay? I love you. Take care of yourself.” Hinalikan niya ako sa noo bago pumasok sa sasakyan niya. I stayed there hanggang sa mawala sa paningin ko ang sasakyan ni Lance.
Umupo na muna ako sa may labas. Hindi ko alam kung ano bang ginawa ko at nangyayari ‘to. Kung pipiliin ko ang totoong magpapasaya sa akin, may masasaktan akong tao na walang ibang ginawa kundi pasayahin ako… kung si Lance naman… masasaktan ko si Kerko. I wanted to hurt him to get even but I can’t. Nasasaktan na ako sa kaisipang masasaktan ko siya. Maybe I’m meant to be alone.
“Are you okay?” tumabi sa akin si Kerko. Hindi ako kumibo. Huminga lang ako ng malalim.
“Ayoko siyang saktan… pero nasasaktan ako sa nangyayari.” I started. “Napapagod na akong magpanggap na okay lang ako. Na matatag ako. Na kaya ko.”
“I’m here. I’m always here for you, Mikaela.” Hinawakan niya ang kamay ko.
“He’s always there for me, too. Lalo na nung mga panahong wala ka… nung pinagtabuyan mo ako palayo.”
“Mikaela…”
“He loves me, Kerko… mahal na mahal niya ako.” I looked at him. Alam kong nagbabanta ng tumulo ang mga luha ko. “Ang sama-sama ko. Ang sama ko.”
“Mikaela—“
“Can we just stop this? Can we just pretend that we’re just friends and you don’t love me? Can you just go back to the old Kerko? ‘Yung snob, ‘yung hindi ako pinapansin… ‘yung galit sa akin dahil maingay ako, magulo ako, brat ako, pwede bang ganun nalang? Kasi naguguluhan na ako e…” kahit pilitin kong pigilan ‘yung luha ko, hindi ko nagawa. Niyakap niya ako ng mahigpit. “Nasasaktan na ako… nasasaktan na naman ako.”
“Mikaela, ako din nahihirapan. You keep on pushing me away. Seeing you with him makes the pain unbearable. I can act like I don’t give a damn but Mikaela, we both know that that should be me, right? Ako dapat ‘yung nagpapangiti sa’yo, ‘yung nagpapasaya sa’yo, ‘yung sumusundo sa’yo, naghahatid sa’yo, ‘yung nagmamahal sa’yo. Ako ‘yung ipapakilala mo sa lahat na boyfriend mo, ako dapat ‘yung nasa posisyon ni Saavedra.”
“Kerko… hindi ko na alam ang gagawin ko.” I cried. “Importante siya sa akin e.”
“Do you want me to go? I hate seeing you crying.” Pinunasan niya ang mga luha ko. “Your tears should always be tears of joy. Hindi dapat pinapaiyak ang mga katulad mo. Kung nakakadagdag ako sa sakit na nararamdaman mo… Lalayuan kita. Lalayo na ako.” Nakita kong namamasa na din ang mata ni Kerko. “I love you so much, Mikaela that I’m willing to give way just to see you happy.”
Just by thinking he’ll be gone again and will leave doubles the pain I’m feeling right now.
“I don’t want you to go.” I whispered. Hinawakan ko ang kamay niyang nasa mukha ko. “I am so selfish, I know… but I don’t want you to leave me again.”
“Mikaela…” he wiped my tears away.
I just want to be happy. I know I’ll break someone’s heart… but I want to follow what mine is saying. I want to be truly happy again.
“I love you, Mikael. Mahal na mahal pa din kita.”
----------------
Strawberry… strawberry… strawberry. </3