Κάθε βράδυ γυρνούσαμε με την Αλίκη από αυτόν τον δρόμο. Η παιδική χαρά μας, αυτή που τόσες ξέγνοιαστες στιγμές μας είχε χαρίσει, το βράδυ έδειχνε μια άλλη όψη. Ζοφερή, απόκοσμη, κι όμως, σαν να μας προσκαλούσε σιωπηρά να την επισκεφθούμε στις μοναξιές της...
Την Πέμπτη είχε μουντό καιρό όλη μέρα. Και αέρα, πολύ αέρα. Το βραδάκι, που είχε κοπάσει κάπως η μανία του, το νυχτερινό αγιάζι έκανε τα μεταλλικά μέρη στις κούνιες και τις τραμπάλες να τρίζουν. Είχε κάτι μακάβριο το σκηνικό. Πάνω που πήγα να πω στην Αλίκη να επιταχύνουμε το βήμα μας, εκείνη μου είπε: "Η γιαγιά μου μου έχει πει θρύλους γι' αυτό το μέρος..."
"Θρύλους; Για την παιδική χαρά μας;" ρώτησα έκπληκτη εγώ.
"Ναι... Ήταν, λέει, έτσι, σούρουπο με αέρα, όπως τώρα όταν..."
Τι πρόκειται να εκμυστηρευτεί η Αλίκη στη φίλη της; Ποιον θρύλο κουβαλάει αυτό το μέρος;