ရႊယ္ယမ္သတိရလာခ်ိန္ထိ ရိေပၚကသတိမရေသး
"Ge ရိေပၚေကာ"
"ရိေပၚအေျခအေနကစိတ္ခ်ရပါျပီ မင္းေရာ အဆင္ေျပလား ေခါင္းမူးေနလား"
"ဟုတ္ ေျပတယ္ ကြ်န္ေတာ္ရိေပၚဆီသြားခ်င္တယ္"
"မင္းလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လား Geခ်ီေပးရမလား"
"ဟာ Geကလည္း ရွက္စရာျကီးဗ်ာ"
"ခုမွရွက္ေနတယ္ ညကလည္ ခင္ဗ်ားေလးကိုကြ်န္ေတာ္ပဲေပြ႕ခ်ီခဲ႔တာပါ"
ရႊယ္ယမ္တစ္ယာက္ ရွက္ျပီး အခန္းထဲကထြက္ဖို႔ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္ ရုတ္တရက္မို႔လို႔ ေခါင္းမိုက္ခနဲျပီး ယိုင္သြားသည္ ရွင္းခ်န္လည္းလွမ္းထိန္းလိုက္ေသာအခါ ရႊယ္ယမ္ကသူ႕ရင္ခြင္ထဲေရာက္လာသည္
*ဟာ ေရွာင္ရွင္းခ်န္ေရ မင္းရင္ခုန္သံေတြထိန္းဟ ဟိုေဒါသအိုးေလးသာ ျကားသြားရင္ မင္းေတာ့*
ရွင္းခ်န္လည္း ေတြးရင္း သူ႕ရင္ခုန္သံေတြကိုထိန္းရင္း ေပ်ာ္ေနမိသည္
ထိုအခ်ိန္ရႊယ္ယမ္လည္း သူ႕ရင္ခြင္ထဲကေနထြက္သြားျပီျဖစ္သည္
ရႊယ္ယမ္လည္း ရိေပၚအခန္းထဲေရာက္ျပီး ခဏအျကာ ရိေပၚလည္းသတိရလာသည္
"ရိေပၚ အဆင္ေျပလား ငါတို႔ကိုမွတ္မိလား"
"ရိေပၚ ငါတို႔ကို ေသခ်ာျမင္ရတယ္မလား"
"ရိေပၚ အရမ္းေနလား အဆင္ေျပတယ္မလား စကားျပန္ေျပာပါဦး ငါစိတ္ပူလို႕ေသေတာ့မယ္"
ရိေပၚလည္း သူ႔ကိုစိတ္ပူျပီး တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းနဲ႔ေမးေနျကသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြျကည့္ျပီး ျပံဳးမိသည္
"ရိေပၚ ဘာလို႔ျပံဳးျပံဳးျကီးျဖစ္ေနတာလဲ မင္းေခါင္းထိသြားတာလား"
"က်န္းခ်န္ ယြီပင္းေကာကို ဖုန္းဆက္ ျမန္ျမန္ဆက္"
"မဆက္နဲ႔ ငါေခါင္းလည္းမထိဘူး သက္သာေနျပီ မင္းတို့3ေကာင္ကိုျကည့္ျပီး ျပံဳးေနတာ ရွင္းျပီလား"
"ေခြးေကာင္ ေနေကာင္းတာနဲ႔အသံထြက္လာျပီ" ဟု က်န္းခ်န္ကေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြဝဲလာသည္
သူတို႔သူငယ္ခ်င္း3ေယာက္လံုး ရိေပၚနားသြားကာ 4ေယာက္သားဖက္ေနလိုက္ျကသည္
စစ္ေကြ်းကလည္း "မင္းတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာ အရမ္းစိုးရိမ္ေနတာ မင္းညကေသြးေတြအရမ္းထြက္ေနတာ"
"စစ္ေကြ်းကလည္း ငါ့မွာ ေသြးမတိတ္ေရာဂါရွိတာကို သိရဲ႕သားနဲ႔ အာ့ေလာက္စိတ္မပူနဲ႔ေလ"
"စိတ္မပူဘဲေနလို႕ရမလားကြ မင္းရဲ႕ေသြးေတြကျမင္ေတာင္မေကာင္းဘူး ထြက္ေနတာ"ဟု ရႊယ္ယမ္ဝင္ေျပာလိုက္သည္
ရိေပၚလည္းဖက္ေနရင္းမွ ေရွာင္းက်န္႕တို႔ကိုျမင္လိုက္သည္
"ဒါနဲ႔ Geတို႔က"
"ဒါက ငါ့ကိုစာသင္ေပးေနတဲ႔Geေလ ေရွာင္ရွင္းခ်န္တဲ႔ Geတို႕ကညက ငါတို႔ကိုကူညီေပးတာ ညလံုးေပါက္ဒီမွာ"
"Geနာမည္က ေရွာင္းက်န္႕ပါ သူကလန္ရွီးခ်န္တဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ Geတို႔ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ဒါနဲ႔ ရိေပၚ မင္းေနမေကာင္းတာ မင္းပါးနဲ႔မားကိုမေျပာေတာ့ဘူးလား"
"မင္းကလည္းကြာ ေျပာလည္း ေနမေကာင္းရင္ေဆးရုံသြားတက္လို႔ပဲေျပာမွာေလ ဘာလုပ္ဖို႔ေျပာေနမွာလဲ"
ေရွာင္းက်န္႕ အာ့စကားကိုျကားျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္
*ဒီကေလးအေျကာင္း စံုစမ္းျကည့္မွပဲ အာ ငါဘာလို႔ သူ႕ကိုစိတ္ဝင္စားေနတာပါလိမ့္ ငါအရင္ကအာ့လိုမဟုတ္ပါဘူး*
က်န္းခ်န္ကလည္း "Geတို႔လည္း ျပန္နားလိုက္ျကပါလား ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ ခဏနားမလား"
"အာ့လည္းအဆင္ေျပတာပဲ Geတို႔ဒီမွာပဲခဏနားလိုက္မယ္ေလ"
သူတို႔လည္း ညတည္းကပင္ပန္းေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားျကသည္
"Wang Yibo မင္းထြက္ခဲ႔စမ္း"
ေရွာင္းက်န္႔လည္း ဆူညံသံေတြျကားျပီး ႏိုးလာခဲ႔ျကသည္
"Wang yiboမင္းလိမ္လိမ္မာမာ မေနႏိုင္ဘူးလား"
"ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ ပါး"
"ဘာ မင္းအျပစ္မင္းမသိဘူးလား
ကဲ ကြာ"
သူ႕ပါးက ရိေပၚကို လက္သီးနဲ႔2ခ်က္ဆင့္ထိုးလိုက္သည္
ရိေပၚလည္း လဲက်သြားသည္ စစ္ေကြ်းလည္း ရိေပၚနားသြားတာ ရိေပၚပါးစပ္ကေသြးေတြကိုသုတ္ေပးလိုက္သည္
က်န္းခ်န္နဲ႔ရႊယ္ယမ္လည္း ရိေပၚေရွ႔ကရပ္ကာ
"ဦးေလး ရိေပၚကဒဏ္ရာျကီးနဲ႔ ဦးေလးမေက်နပ္ေသးဘူးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုထိုး"
"ဟက္ မင္းတို႔က ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေနျကတယ္ေပါ့"
ရိေပၚရဲ႕ပါးလည္း က်န္းခ်န္တို႔ကို ထိုးဖို႔ရြယ္လိုက္စဥ္
"ပါး ေတာ္သင့္ျပီ ကြ်န္ေတာ့ကိုဂရုမစိုက္ရင္ေနပါ ဒဏ္ရာေတြေတာ့ထပ္မေပးပါနဲ႔"
ရိေပၚလည္းေျပာျပီး အခန္းထဲဝင္သြားသည္ အခန္တံခါးကိုေလာ့ခ်ထားလိုက္သည္
က်န္းခ်န္တို႕လည္း ရိေပၚေနာက္ေျပးလိုက္သြားကာ
"ရိေပၚ တံခါးဖြင့္ဦး"
"ရိေပၚ ေနေကာင္းေသးတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တခါးဖြင့္ေပးဦး"
ေရွာင္းက်န္႕တို႔လည္း အံ႔ျသစြာနဲ႔ျကည့္ေနမိေတာ့သည္
ဒီကေလးေတြ ဘဝက သူတို႕ထင္ေနသလိုမဟုတ္ဘူးပဲ
စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ကေလးေတြထင္တယ္
ဟူး ေကာင္ေလးေတြေရ မင္းတို႔အတြက္ ငါတို႔ရင္ေမာပါတယ္ကြာ
က်န္းခ်န္တို႔လည္း ေျပာမရတဲ႔အဆံုး အခန္းနားကေနထြက္လာခဲ႔ျကသည္
"Geတို႔ ႏိုးသြားျပီလား ဗိုက္ဆာေနမွာေပါ့ ကြ်န္ေတာ္မနက္စာျပင္ထားတယ္"
ေရွာင္းက်န္႕တို႔လည္း မနက္စာစားဖို႕ ထမင္းစားပြဲဆီကိုလာခဲ႔ျကသည္
"က်န္းခ်န္ Geေမးခ်င္တာတစ္ခုရွိလို႕"
"ဟုတ္ ေမးပါ"
"ခုဏ ရိေပၚပါးလား သူတို႕သားအဖက"
"ဟုတ္တယ္ ရိေပၚပါး ရိေပၚနဲ႔သူ႕ပါးကအဆင္မေျပျကဘူး အဆင္မေျပျကဘူးဆိုတာထက္ ရိေပၚပါးနဲ႔မားက စီးပြားေရးပဲဦးစားေပးေနျကတာ ရိေပၚကိုသူတို႔ကေငြေတြသံုးမကုန္ေအာင္ ေပးထားရင္ရျပီလို႕ထင္ထားျကတာ တကယ္တမ္းရိေပၚလိုခ်င္တာက သူတို႔ဆီကေမတၱာေလ"
က်န္းခ်န္ေျပာေနရင္း ရႊယ္ယမ္ထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္သြားသည္
"အာ ကြ်န္ေတာ္ေမ့သြားခဲ႔တာ ရႊယ္ယမ့္ဘဝကလည္း ရိေပၚလိုပဲ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ထင္တယ္ ကြ်န္ေတာ္သူ႕ေနာက္လိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္"
"ရတယ္ က်န္းခ်န္ Geလိုက္သြားလိုက္မယ္ မင္းလည္းဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပဲ မနက္စာစားျပီးေဆးေသာက္ရဦးမွာမလား"
ထိုခ်ိန္ က်န္းခ်န္ဆီကို ဖုန္းဝင္လာသည္
"ေဝ ပါး"
"ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ရိေပၚနဲ႔ရႊယ္ယမ္ပဲနည္းနည္းထိသြားတာ"
"ရတယ္ ပါး လာမေခၚနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တိုက္ခန္းမွာပဲေနဦးမယ္"
"ဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္စားခ်င္တာရွိရင္ ပါးကိုဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေလ"
က်န္းခ်န္လည္း ဖုန္းခ်ျပီး သူတို႔အေျကာင္းကိုေျပာျပလိုက္သည္
"ကြ်န္ေတာ္နဲ႔စစ္ေကြ်းနဲ႔က ရိေပၚနဲ႔ရႊယ္ယမ့္ေလာက္ မခ်မ္းသာေပမယ့္ မိဘေမတၱာကိုရျကတယ္ သူတို႔2ေယာက္က ငယ္ငယ္ေလးတည္းကေမတၱာငတ္ခဲ႔ျကတာ"
က်န္းခ်န္လည္းေျပာရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနသည္ စစ္ေကြ်းကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်ေနေလသည္
ေရွာင္းက်န္႕လည္း
*ကေလးရယ္ မင္းဘဝကလည္း Geမင္းေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ *
ရွင္းခ်န္လည္း အခန္းတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရႊယ္ယမ္ကိုျကည့္ေနလိုက္သည္ ရႊယ္ယမ့္ပါးေပၚကမ်က္ရည္စမ်ားကို သူျမင္လိုက္သည္
*အျမဲေဒါသျကီးေနတဲ႔ မ်က္လံုးစိမ္းျကီးေတြနဲ႔ျကည့္တတ္တဲ႔ေကာင္ေလးမွာလည္း အားငယ္တဲ႔အခ်ိန္ မ်က္ရည္က်တဲ႔အခ်ိန္ရွိေသးတာပဲ မင္းမ်က္ႏွာႏုႏုေလးက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မလိုက္ပါဘူးကြာ*
ရွင္းခ်န္လည္း အခန္းထဲဝင္သြားျပီး ရႊယ္ယမ့္ေဘးမွာဝင္ထိုင္လုိက္သည္ ရႊယ္ယမ့္ေခါင္းေလးကို လက္နဲ႔ပုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႕ရင္ခြင္ထဲကို ရႊယ္ယမ္းတိုးဝင္လာခဲ႔သည္
"ခဏေလး ဒီတိုင္းေလးေနေပးပါ Ge"
ရႊယ္ယမ္ကမွီတာအေျကာင္းမဟုတ္ ျကာရင္သူရင္ခုန္ျမန္လြန္းျပီး ေသသြားႏိုင္သည္
*ဟူး တကယ္မလြယ္ပါလား ရင္ခုန္ရလြန္းလို႔ ရူးေတာ့မွာပဲ*
ရွင္းခ်န္လည္း သူကိုယ္တိုင္ေတင္မသိလိုက္ဘဲ ရႊယ္ယမ့္ေခါင္းေလးကိုနမ္းမိလိုက္သည္
*အမ္ ငါသူ႕ေခါင္းကိုနမ္းမိလုိက္တာလား မျဖစ္ႏိုင္တာ မေတာ္တဆထိသြားတာ ဟုတ္တယ္ မေတာ္တဆ*
============================
ေနာက္ပိုင္းေတြ Geေတြရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေတြစတင္ပါပီေနာ္
Unicode
ရွှယ်ယမ်သတိရလာချိန်ထိ ရိပေါ်ကသတိမရသေး
"Ge ရိပေါ်ကော"
"ရိပေါ်အခြေအနေကစိတ်ချရပါပြီ မင်းရော အဆင်ပြေလား ခေါင်းမူးနေလား"
"ဟုတ် ပြေတယ် ကျွန်တော်ရိပေါ်ဆီသွားချင်တယ်"
"မင်းလမ်းလျှောက်နိုင်လား Geချီပေးရမလား"
"ဟာ Geကလည်း ရှက်စရာကြီးဗျာ"
"ခုမှရှက်နေတယ် ညကလည် ခင်ဗျားလေးကိုကျွန်တော်ပဲပွေ့ချီခဲ့တာပါ"
ရွှယ်ယမ်တစ်ယာက် ရှက်ပြီး အခန်းထဲကထွက်ဖို့ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည် ရုတ်တရက်မို့လို့ ခေါင်းမိုက်ခနဲပြီး ယိုင်သွားသည် ရှင်းချန်လည်းလှမ်းထိန်းလိုက်သောအခါ ရွှယ်ယမ်ကသူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်လာသည်
*ဟာ ရှောင်ရှင်းချန်ရေ မင်းရင်ခုန်သံတွေထိန်းဟ ဟိုဒေါသအိုးလေးသာ ကြားသွားရင် မင်းတော့*
ရှင်းချန်လည်း တွေးရင်း သူ့ရင်ခုန်သံတွေကိုထိန်းရင်း ပျော်နေမိသည်
ထိုအချိန်ရွှယ်ယမ်လည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေထွက်သွားပြီဖြစ်သည်
ရွှယ်ယမ်လည်း ရိပေါ်အခန်းထဲရောက်ပြီး ခဏအကြာ ရိပေါ်လည်းသတိရလာသည်
"ရိပေါ် အဆင်ပြေလား ငါတို့ကိုမှတ်မိလား"
"ရိပေါ် ငါတို့ကို သေချာမြင်ရတယ်မလား"
"ရိပေါ် အရမ်းနေလား အဆင်ပြေတယ်မလား စကားပြန်ပြောပါဦး ငါစိတ်ပူလို့သေတော့မယ်"
ရိပေါ်လည်း သူ့ကိုစိတ်ပူပြီး တစ်ယောက်တစ်ခွန်းနဲ့မေးနေကြသာ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကြည့်ပြီး ပြုံးမိသည်
"ရိပေါ် ဘာလို့ပြုံးပြုံးကြီးဖြစ်နေတာလဲ မင်းခေါင်းထိသွားတာလား"
"ကျန်းချန် ယွီပင်းကောကို ဖုန်းဆက် မြန်မြန်ဆက်"
"မဆက်နဲ့ ငါခေါင်းလည်းမထိဘူး သက်သာနေပြီ မင်းတို့3ကောင်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးနေတာ ရှင်းပြီလား"
"ခွေးကောင် နေကောင်းတာနဲ့အသံထွက်လာပြီ" ဟု ကျန်းချန်ကပြောရင်း မျက်ရည်တွေဝဲလာသည်
သူတို့သူငယ်ချင်း3ယောက်လုံး ရိပေါ်နားသွားကာ 4ယောက်သားဖက်နေလိုက်ကြသည်
စစ်ကျွေးကလည်း "မင်းတစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာ အရမ်းစိုးရိမ်နေတာ မင်းညကသွေးတွေအရမ်းထွက်နေတာ"
"စစ်ကျွေးကလည်း ငါ့မှာ သွေးမတိတ်ရောဂါရှိတာကို သိရဲ့သားနဲ့ အာ့လောက်စိတ်မပူနဲ့လေ"
"စိတ်မပူဘဲနေလို့ရမလားကွ မင်းရဲ့သွေးတွေကမြင်တောင်မကောင်းဘူး ထွက်နေတာ"ဟု ရွှယ်ယမ်ဝင်ပြောလိုက်သည်
ရိပေါ်လည်းဖက်နေရင်းမှ ရှောင်းကျန့်တို့ကိုမြင်လိုက်သည်
"ဒါနဲ့ Geတို့က"
"ဒါက ငါ့ကိုစာသင်ပေးနေတဲ့Geလေ ရှောင်ရှင်းချန်တဲ့ Geတို့ကညက ငါတို့ကိုကူညီပေးတာ ညလုံးပေါက်ဒီမှာ"
"Geနာမည်က ရှောင်းကျန့်ပါ သူကလန်ရှီးချန်တဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ Geတို့ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ဒါနဲ့ ရိပေါ် မင်းနေမကောင်းတာ မင်းပါးနဲ့မားကိုမပြောတော့ဘူးလား"
"မင်းကလည်းကွာ ပြောလည်း နေမကောင်းရင်ဆေးရုံသွားတက်လို့ပဲပြောမှာလေ ဘာလုပ်ဖို့ပြောနေမှာလဲ"
ရှောင်းကျန့် အာ့စကားကိုကြားပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်
*ဒီကလေးအကြောင်း စုံစမ်းကြည့်မှပဲ အာ ငါဘာလို့ သူ့ကိုစိတ်ဝင်စားနေတာပါလိမ့် ငါအရင်ကအာ့လိုမဟုတ်ပါဘူး*
ကျန်းချန်ကလည်း "Geတို့လည်း ပြန်နားလိုက်ကြပါလား ပင်ပန်းနေမှာပေါ့ ဒါမှမဟုတ်လည်း ကျွန်တော်တို့အခန်းမှာ ခဏနားမလား"
"အာ့လည်းအဆင်ပြေတာပဲ Geတို့ဒီမှာပဲခဏနားလိုက်မယ်လေ"
သူတို့လည်း ညတည်းကပင်ပန်းနေတော့ အိပ်ပျော်သွားကြသည်
"Wang Yibo မင်းထွက်ခဲ့စမ်း"
ရှောင်းကျန့်လည်း ဆူညံသံတွေကြားပြီး နိုးလာခဲ့ကြသည်
"Wang yiboမင်းလိမ်လိမ်မာမာ မနေနိုင်ဘူးလား"
"ကျွန်တော်ဘာလုပ်နေလို့လဲ ပါး"
"ဘာ မင်းအပြစ်မင်းမသိဘူးလား
ကဲ ကွာ"
သူ့ပါးက ရိပေါ်ကို လက်သီးနဲ့2ချက်ဆင့်ထိုးလိုက်သည်
ရိပေါ်လည်း လဲကျသွားသည် စစ်ကျွေးလည်း ရိပေါ်နားသွားတာ ရိပေါ်ပါးစပ်ကသွေးတွေကိုသုတ်ပေးလိုက်သည်
ကျန်းချန်နဲ့ရွှယ်ယမ်လည်း ရိပေါ်ရှေ့ကရပ်ကာ
"ဦးလေး ရိပေါ်ကဒဏ်ရာကြီးနဲ့ ဦးလေးမကျေနပ်သေးဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ကိုထိုး"
"ဟက် မင်းတို့က တော်တော်ချစ်နေကြတယ်ပေါ့"
ရိပေါ်ရဲ့ပါးလည်း ကျန်းချန်တို့ကို ထိုးဖို့ရွယ်လိုက်စဉ်
"ပါး တော်သင့်ပြီ ကျွန်တော့ကိုဂရုမစိုက်ရင်နေပါ ဒဏ်ရာတွေတော့ထပ်မပေးပါနဲ့"
ရိပေါ်လည်းပြောပြီး အခန်းထဲဝင်သွားသည် အခန်တံခါးိုလော့ချထားလိုက်သည်
ကျန်းချန်တို့လည်း ရိပေါ်နောက်ပြေးလိုက်သွားကာ
"ရိပေါ် တံခါးဖွင့်ဦး"
"ရိပေါ် နေကောင်းသေးတာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ တခါးဖွင့်ပေးဦး"
ရှောင်းကျန့်တို့လည်း အံ့သြစွာနဲ့ကြည့်နေမိတော့သည်
ဒီကလေးတွေ ဘဝက သူတို့ထင်နေသလိုမဟုတ်ဘူးပဲ
စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ကလေးတွေထင်တယ်
ဟူး ကောင်လေးတွေရေ မင်းတို့အတွက် ငါတို့ရင်မောပါတယ်ကွာ
ကျန်းချန်တို့လည်း ပြောမရတဲ့အဆုံး အခန်းနားကနေထွကလာခဲ့ကြသည်
"Geတို့ နိုးသွားပြီလား ဗိုက်ဆာနေမှာပေါ့ ကျွန်တော်မနက်စာပြင်ထားတယ်"
ရှောင်းကျန့်တို့လည်း မနက်စာစားဖို့ ထမင်းစားပွဲဆီကိုလာခဲ့ကြသည်
"ကျန်းချန် Geမေးချင်တာတစ်ခုရှိလို့"
"ဟုတ် မေးပါ"
"ခုဏ ရိပေါ်ပါးလား သူတို့သားအဖက"
"ဟုတ်တယ် ရိပေါ်ပါး ရိပေါ်နဲ့သူ့ပါးကအဆင်မပြေကြဘူး အဆင်မပြေကြဘူးဆိုတာထက် ရိပေါ်ပါးနဲ့မားက စီးပွားရေးပဲဦးစားပေးနေကြတာ ရိပေါ်ကိုသူတို့ကငွေတွေသုံးမကုန်အောင် ပေးထားရင်ရပြီလို့ထင်ထားကြတာ တကယ်တမ်းရိပေါ်လိုချင်တာက သူတို့ဆီကမေတ္တာလေ"
ကျန်းချန်ပြောနေရင်း ရွှယ်ယမ်ထမင်းစားခန်းထဲက ထွက်သွားသည်
"အာ ကျွန်တော်မေ့သွားခဲ့တာ ရွှယ်ယမ့်ဘဝကလည်း ရိပေါ်လိုပဲ သူစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ်ထင်တယ် ကျွန်တော်သူ့နောက်လိုက်သွားလိုက်ဦးမယ်"
"ရတယ် ကျန်းချန် Geလိုက်သွားလိုက်မယ် မင်းလည်းဒဏ်ရာတွေနဲ့ပဲ မနက်စာစားပြီးဆေးသောက်ရဦးမှာမလား"
ထိုချိန် ကျန်းချန်ဆီကို ဖုန်းဝင်လာသည်
"ဝေ ပါး"
"ကျွန်တော်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ရိပေါ်နဲ့ရွှယ်ယမ်ပဲနည်းနည်းထိသွားတာ"
"ရတယ် ပါး လာမခေါ်နဲ့ ကျွန်တော်တိုက်ခန်းမှာပဲနေဦးမယ်"
"ဟုတ် ကျွန်တော်စားချင်တာရှိရင် ပါးကိုဖုန်းဆက်လိုက်မယ်လေ"
ကျန်းချန်လည်း ဖုန်းချပြီး သူတို့အကြောင်းကိုပြောပြလိုက်သည်
"ကျွန်တော်နဲ့စစ်ကျွေးနဲ့က ရိပေါ်နဲ့ရွှယ်ယမ့်လောက် မချမ်းသာပေမယ့် မိဘမေတ္တာကိုရကြတယ် သူတို့2ယောက်က ငယ်ငယ်လေးတည်းကမေတ္တာငတ်ခဲ့ကြတာ"
ကျန်းချန်လည်းပြောရင်း မျက်ရည်ဝဲနေသည် စစ်ကျွေးကတော့ မျက်ရည်တွေကျနေလေသည်
ရှောင်းကျန့်လည်း
*ကလေးရယ် မင်းဘဝကလည်း Geမင်းပျော်ရွှင်အောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ *
ရှင်းချန်လည်း အခန်းတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ရွှယ်ယမ်ကိုကြည့်နေလိုက်သည် ရွှယ်ယမ့်ပါးပေါ်ကမျက်ရည်စများကို သူမြင်လိုက်သည်
*အမြဲဒေါသကြီးနေတဲ့ မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေနဲ့ကြည့်တတ်တဲ့ကောင်လေးမှာလည်း အားငယ်တဲ့အချိန် မျက်ရည်ကျတဲ့အချိန်ရှိသေးတာပဲ မင်းမျက်နှာနုနုလေးက မျက်ရည်တွေနဲ့မလိုက်ပါဘူးကွာ*
ရှင်းချန်လည်း အခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရွှယ်ယမ့်ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည် ရွှယ်ယမ့်ခေါင်းလေးကို လက်နဲ့ပုတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ရငိခွင်ထဲကို ရွှယ်ယမ်းတိုးဝင်လာခဲ့သည်
"ခဏလေး ဒီတိုင်းလေးနေပေးပါ Ge"
ရွှယ်ယမ်ကမှီတာအကြောင်းမဟုတ် ကြာရင်သူရင်ခုန်မြန်လွန်းပြီး သေသွားနိုင်သည်
*ဟူး တကယ်မလွယ်ပါလား ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ ရူးတော့မှာပဲ*
ရှင်းချန်လည်း သူကိုယ်တိုင်တေင်မသိလိုက်ဘဲ ရွှယ်ယမ့်ခေါင်းလေးကိုနမ်းမိလိုက်သည်
*အမ် ငါသူ့ခေါင်းကိုနမ်းမိလိက်တာလား မဖြစ်နိုင်တာ မတော်တဆထိသွားတာ ဟုတ်တယ် မတော်တဆ*
============================
နောက်ပိုင်းတွေ Geတွေရဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေစတင်ပါပီနော်