«Μαος;»ρωτάει ο Νικόλας.
«Ο Μαριος είναι με τον Παρη.Θα έρθει όπου να ναι.»του λέω και βάζει το κεφάλι στο στρώμα και γυρνάει κανωντας μια κωλοτουμπα.
«Πρόσεχε μην χτυπησεις αγαπη μου»λέω.
«Μπουμ κάνω.»
«Ναι.Θα κανείς μπουμ»λέω.
«Βαβα.Κεφαλι.Νικολα»λέει.
Γελάω.Ποσο γρήγορα μεγαλώνει το άντρακι μου.Ηδη μου λείπει όταν ήταν μωρακι και τον είχα στην αγκαλιά μου μέχρι να κοιμηθει.Τωρα κοιμάται μόνος του.
«Ήρθα!»λέει ο Μαριος καθώς μπαινει μέσα.Πηδαει στο κρεβατι κανωντας μας ολους να πεταχτουμε πάνω.
«Μαος!»λέει ο Νικόλας.
«Ναι ο Μαος ήρθε.Τι κάνετε εδώ;»
«Ο Νικόλας κωλοτούμπες.Τι έγινε;Τι λέει ο Παρης;»ρωτάω.
Ήταν δύσκολο που πέθανε ο μπαμπάς του.Μπορει να μην τον ήξερα αλλά λένε ότι ήταν καλός άνθρωπος.
«Τι να λέει...πως είναι περίεργο που δεν έχουμε βρει όνομα για την δεσποινης εκει μέσα»λέει και δείχνει την κοιλιά.
«Το ξέρω...το ξέρω...»λέω.
Απλά δεν μαρεσει κανένα τόσο.Να μου κάνει το μπαμ και να το θέλω για την μικρή.Δεν ξέρω γιατί.
«Απλά διάλεξε ένα...»λέει.
«Έχω τρία τέσσερα στο μυαλό.Θα δείξει...»
«Κανόνας νούμερο ένα.Οι γυναίκες είναι αναποφάσιστες»λέει στον Νικόλα.
«Τι του λες του παιδιού;»
«Του μαθαίνω για τις γυναίκες.Υπαρχει κάποιος πιο έμπιρος από μένα στο θέμα;»λέει.
«Αυτά να σε δω να τα πεις στην κόρη σου»
«Θα τα πω.Νομιζεις θα ντραπώ;Ολοκληρος Μαριος Ελευθέριου εδώ!»λέει περηφανος για τον ευατο του.
Σηκώνομαι σιγά σιγά με μια κοιλιά έτοιμη να εκραγεί.Βαζω τις παντόφλες μου.
«Κύριε Μάριε Ελευθέριου και κύριε Νικόλα Ελευθεριου ώρα για φαγητο.Για σηκωθείτε και πλυντε τα χέρια...»λέω και περπατάω μέχρι την πόρτα πιάνοντας την μέση μου που με έχει πεθάνει.
Το ότι παντρευτήκαμε με το Μάριο και ήταν και ιδέα τόυ ήταν παράξενο αλλά το καταλαβαίνεις κατά κάποιο τρόπο.Αλλα το ότι ήθελε να δώσει το επίθετο και στον Νικόλα αυτό ήταν το πιο απίστευτο.
Ποτέ δεν τον πίεσα ουτε καν το ζήτησα να περάσει χρόνο με τον Νικόλα.Ηθελα μόνο να ξέρει ότι όπου πάω εγώ πάει και αυτός.Εκεινος όμως εκανε παραπάνω από αυτό.Φενεται να τον αγαπάει.Δεν το έχει πει βέβαια αλλά δεν χρειάζεται.
Ο Νικόλας θα μπορούσε να κρατησει το επίθετο μου.Αλλα όχι μόνο του έδωσε το δικό του αλλά και τον αναγνώρισε.Στα χαρτιά φενεται αυτός ο μπαμπάς του.
Φυσικά δεν τον λέει μπαμπά.Και δεν νομίζω να τον πει και ολας.Και όταν μεγαλώσει αρκετά θα του πω την αλήθεια εννοείται.Απλα να μεγαλώσει.Για να καταλάβει.
Πάω στην κουζινα και παιρνω δυο πιάτα.Κανω σιγά γιατί κοιμάται η μαμά μου.Ακουω φασαρία από το μπάνιο και μετά πάνε στην τραπεζαρία.Ο Μαριος τον σηκώνει και τον βάζει στο καρεκλάκι του και εκείνος κάθεται στην θέση του.
Βάζω μακαρονάδα και στα δυο πιάτα και τα αφήνω στο τραπέζι.
«Μαμ μαμ...»λέει ο Νικόλας.
«Όλο Νικόλα μου.Να μεγαλώσεις...»λέω
«Σχολειο πάω»
«Ναι.Συντομα θα πας σχολειο»λέει ο Μαριος.
Το να καθομαι σπιτι δεν είναι και το καλυτερο μου.Αν και ήθελα να μεγαλώσω εγώ τα παιδιά μου και να περάσω χρόνο μαζί τους νιώθω ασχημα που τα πληρώνει όλα ο Μαριος.Αυτον δεν τον πειραζει αλλά εμένα με πειραζει.
«Φάω μαμ μετά τούτου με τα μπιμπιπ...»λέει και προσπαθεί να πιάσει μακαρόνια με το παιδικό πιρούνι του.
«Εγώ φάω μαμ μετά γούτσου γούτσου με την μαμά σου...»λέει ο Μαριος και τον αγριοκοιτάζω.
«Τι;Αφού δεν καταλάβαινει...»λέει.
«Γούτσου γούτσου;»ρωτάει ο Νικόλας και ο Μαριος γελάει.
Οι άντρες της ζωής μου κύριες και κύριοι...
Παιρνω το πιάτο μου και πάω να κάτσω όταν νιώθω νερά να τρέχουν από κάτω μου.
Κοιταω κάτω και είχε γίνει μια μικρή λακκούβα στο ξύλινο πάτωμα.
Τώρα;Γιατί;Δεν πρόλαβα να φάω την μακαρονάδα..όλη μετά την λιγουρευομουν...
«Δεν θα κάτσεις;»ρωτάει ο Μαριος.
«Όχι.Πρεπει να φύγουμε.Σηκω...»λέω και προσπαθώ να παιρνω ανάσες όπως ξέρω και να μην ανχωθω.
Το έχω περάσει μια φορά.Ολα καλά.Απλα πρέπει να παιρνω ανάσες.
«Να πάμε που;»λέει.
«Γενναω Μάριε.Σηκω....»λέω και πνίγεται από τα μακαρόνια.Παω κοντά και του χρυπαω την πλάτη.
Αυτό μου ελειπε τώρα.Να πνιγεί.
«ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΓΕΝΝΑΣ;ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ;»φωνάζει.Γιατι φωνάζει;
«Ναι τώρα τώρα.»
«ΝΩΡΙΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ;;»
«Γιατί φωναζεις...;»ρωτάω.
«Α ναι.Σωστα.Δεν ξέρω.ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΑΣ;»λέει.
Εντάξει προφανως εχει τρομοκράτηθει.
«Πηγαινε τον Νικόλα μέσα στην μαμά μου και πάμε στο νοσοκομείο»λέω και κρατιέμαι από την καρέκλα.Σαν να αρχίζουν και οι πόνοι τώρα.
«Πως γίνεται να είσαι τόσο ήρεμη;Νομίζω θα λυποθυμισω...»λέει και βγάζει τον Νικόλα από την καρέκλα και τον βάζει στους ωμους του.Τον πάει μέσα λέγοντας ένας θεός ξέρει τι.
Φαγώθηκε να δει βίντεο στο YouTube με γέννες.Του είπα να μην το κάνει.Το έκανε.Και ένα σοκ το έπαθε.
«Και αν γεννησεις εδώ;Και αν γεννησεις στο αμάξι;ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!»λέει και Πηγαινε πέρα δωθε.
«Καταρχάς ηρέμησε.Ολα καλά.Παρε βαθιές ανάσες...»λέω και έτσι πως είναι απέναντι μου αρχίζει να παίρνει ανάσες.
«Καλυτερα;»ρωτάω.
«Πολύ...»λέει.
«Ωραια.Παρε την τσάντα του νοσοκομείου που είναι πίσω από την πόρτα,και τα κλειδιά του αυτοκινητου που είναι στο τραπεζάκι και φεύγουμε»του λέω και πάω σιγά σιγά μέχρι την πόρτα.
Έρχεται μετά από λίγο με την τσάντα και το κλειδί και πηγαίναμε μέχρι το αμάξι.
«Μην ανχωνεσαι!Μην.Ανχωνεσαι.Ολα καλά θα πάνε.Ολα καλά.Θα βγει η μικρή και όλα καλά...»μου λέει ο Μαριος ενώ μου ανοίγει την πόρτα του αμαξιού.
Τώρα σε εμένα το λέει...
Στον εαυτό του...
Μάλλον το δεύτερο.
Τουλάχιστον δεν λυποθυμισε.Κατι είναι και αυτό.
Κοιτάει δεξιά και αριστερά μπερδεμένος.
«Δεξιά είναι το νοσοκομείο...»λέω.
«Σωστά...»λέει και ξεκινάει.