Θα Σε Ξεχασω (#4 Σαντα Ροζα)

75. ΜΑΡΙΟΣ

Την κοιταω που βάζει το χέρι στο πρόσωπο και τρίβεται.Σαν τα κουταβακια ένα πραγμα.Γελαω.Πως γίνεται αυτό εδώ σε λίγο καιρό να γίνει άνθρωπος;

Η Ειρήνη κοιμαται από την άλλη μεριά.Ολο το βράδυ έκλαιγε η μικρή και από ότι φενεται ξενύχτησε.

Εγώ δεν ξέρω.Κοιμηθηκα σε ένα από τα πάνω δωμάτια.Οχι επειδή γκρίνιαζε.Απλα για να έχουν όλο το κραβατι δικό τους.

Ποιον κοροϊδεύω;
Πήγα πάνω επειδή γκρίνιαζε και δεν με αφηνε να κοιμηθώ.Ενταξει;

Αυτό με κάνει κακό μπαμπα;
Μπαμπά...
Εγώ μπαμπάς...

Η Ειρήνη είναι πτώμα και μου είπε να την προσέχω.Και έτσι καθομαι και την κοιταω στην κουνια της μέχρι να ξυπνησει.

Μην πει ότι ποτέ δεν έκανα κάτι για το μωρό...

Όταν γεννήθηκε η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και τόσο προετοιμασμένος όσο νόμιζα.Εκτος ότι είχα ανχος και προσπαθούσα να μην το δειξω κατά κάποιο τρόπο φοβομουν.

Ναι.
Φοβήθηκα.
Δεν ξέρω γιατί.Τοσες γυναίκες γεννάνε και είναι μια χαρά.Γιατι να παθει κάτι η Ειρήνη;

Αλλά ήδη έχασα μια.Δεν ξέρω τι θα εκανα αν έχανα και άλλη.

Αλλά ευτυχώς όλα καλά πήγαν.Και αυτή και το μωρό είναι μια χαρά.Και εγώ έγινα μπαμπάς.Και η μικρή όλο γκρινιάζει.Που είναι τέλειος φυσιολογικό λένε αλλά εμένα μου φενεται γκρίνιαρα.

Όνομα δεν έχουμε βρει.
Το αφήνω στην Ειρήνη.
Εμένα δεν με νοιαζει.

Η μικρή κουνάει τα χειλάκια της και αρχίζει να κλαιει.
«Σσσσσσσς»λέω να ηρεμησει.Αλλα τίποτα.Κλαιει πιο πολύ.

«Ήρεμα Μπέμπα.Κοιμαται η μαμά...»της λέω αλλά δεν φενεται να την νοιαζει.Και η Ειρήνη αν και στο ίδιο δωμάτιο δεν φενεται να την ακούει.Τοσο κουρασμενη είναι;

«Σουτ μικρή...»λέω αλλά πάλι τίποτα.Σηκωνομαι και πάω στην άλλη μεριά του κρεβατιού που κοιμάται η Ειρήνη.Μονο αυτή την ήρεμει.

Νόμιζα ότι το στήθος για μένα είναι ΖΩΗ.Τελικα δεν είχα ιδέα.Οσο είναι για την μικρή δεν είναι για κανέναν.

«Ειρήνη....»ψιθιριζω αλλά τίποτα.Τα μαλλιά της είχαν μπει στο πρόσωπο της.Δεν την ενοχλούν;

«Ειρήνη...η μικρή κλαιει...»λέω αλλά πάλι τίποτα.Παιρνω τα μαλλιά από το πρόσωπο της και της τα βάζω πίσω και φενεται πλέον το κουρασμένο πρόσωπο της καθαρά.