Zawgyi
ႏိႈးထလာတဲ့ ေရာင္ျခည္ျဖာမနက္ခင္း ။ ေက်းငွက္သံတို႔
တီတားျခင္းမရိွေသာ္လည္း ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးေၾကာင့္
သာယာ ၾကည္ႏူးျခင္းကို ေဆာင္က်ဥ္းေပး၏။ နဖူးထက္ အနမ္း ေခြၽျခင္းကို ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည္
မသိေသာ္ျငား.. အဏၰဝါ ကိုေတြ႔တိုင္း နမ္းခ်င္ေနတတ္သည္ကအက်င့္လိုျဖစ္ေနေပၿပီ။ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရေသာ ထိုအက်င့္အတိုင္း ျပဳမူေနက် ျပဳမူမိသည္တြင္ .. ပူေလာင္ေနေသာ အဏၰဝါ ့အသားအရည္ေတြ။ အလန္႕တၾကားျဖစ္သြားလ်က္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ အဏၰဝါကို ေခၚႏိႈးၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြသာတုန္ယင္လာလ်က္.. လူကေတာ့ ႏိႈးမလာေပ။
"ညီ.. ညီ"
ေသခ်ာေအာင္ နဖူးေတြ လက္ေတြ လည္ပင္းေတြ စမ္းသပ္
ၾကည့္ေတာ့ အမွန္တကယ္ဖ်ားေနျခင္း။
"အဏၰဝါ... အဏၰဝါ ထပါဦး ညီရာ"
သူပင္ တစ္ကိုယ္လံုးထူပူလာလို႔ ဘာလုပ္ရမည္မသိ
အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ။ ေမေမတို႔ကို သြားေျပာလ်ွင္လည္း အဏၰဝါ ဘာလို႔ဖ်ားတာလဲ ေမးလ်ွင္ ေျဖဖို႔ ရာ ခက္ေပ
မည္။
"ကိုကို... ကိုကို.."
"ကိုကို ရိွတယ္ေလ ညီရဲ႕ ကိုကိုရိွတယ္ေနာ္"
ေယာင္၍ ေခၚေနပံုက လူကိုနာက်င္ေစ၏။ ဒါေတြႀကိဳသိေနလို႔
သူဘယ္တုန္းကမွ မစတင္ခ်င္ခဲ့တာ။ မေန႔ညကေတာ့ ဘယ္လိုမွ သည္းခံလို႔မရေတာ့လို႔ဆိုတာ ဝန္ခံ၏။
"ညီ.. ခဏ အိပ္ေနေနာ္ ကိုကို ေဆးသြားယူေပးမယ္ "
ေခ်ာ့ေမာ့ကာေျပာၿပီးထဖို႔လုပ္မိခါ မွ မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည့္ကေလး။ ငိုေနတာလည္းမဟုတ္ ဒီတိုင္း သူ႔အလိုလို က်ေန
ျခင္း။
"အရမ္းနာေနလား ညီ.. ကိုကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ
ေနာ္.. ကိုယ္ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး"
မ်က္ရည္ေတြ ဖယ္ေပးသည့္တိုင္ ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္
ျဖစ္ေနသည့္ ကေလးေၾကာင့္ သူ ထမရျပဳမရ ဘာလုပ္ရမည္ကိုေရရာစြာမသိ။ သူ႔ခါးမွာဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကေတာ့
လြတ္ထြက္သြားမွာေၾကာက္သည့္အလား ခက္ေခ်ၿပီ ကေလးရာ ကိုကို ဘာလုပ္ရမွာလဲ။
"ေဖငယ္ ... ေဖငယ္.. ေဖေဖလို႔"
အိမ္.. ေမ်ာက္ေလာင္းေလးေတြလာပီ။ တဒုန္းဒုန္း ထုေနေသာ တံခါးသံေၾကာင့္ ညီလန္႔သြားမွာစိုးရိမ္ကာ ...
နားေလးႏွစ္ဖက္ကို ေယာင္၍ အုပ္ေပးမိ၏။ ၿပီးေနာက္..
ကိုယ္ေခါင္းကိုယ္ပင္ ကုပ္ကာ တံခါးသြားဖြင့္ေပးရသည္။
ခ်ီးပဲ တံခါးမဖြင့္မခ်င္း ေအာ္ေနမွာ မသိဘူးလား။
"မီးေလးတို႔ ..အေစာႀကီးႏိႈးေနၾကၿပီလား"
တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ကေလးေတြေ႐ွ႕ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ကာ ေမးမိ၏။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးေတြနဲ႔ နတ္သမီးေလး
ေတြက ခ်စ္စရာသိပ္ေကာင္းလြန္းသည္။
"ဟုတ္..ေဖငယ္ မီးတို႔ မ်က္ႏွာလည္း သစ္ၿပီးၿပီ၊ သြားလည္း
တိုက္ၿပီးၿပီ၊ ထမင္းလည္းစားၿပီးၿပီ ေက်ာင္းဝတ္စံုလဲ ဝတ္ၿပီးၿပီ"
ေက်ာင္းဝတ္စံု ဂါဝန္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ
ႂကြားျပေနေသာ မီးငယ္ကို ခ်စ္စႏိုးၾကည့္မိေနစဥ္...
"ေဖေဖ.. ေလးငယ္ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ သြားႏိႈးတာ
ေလးငယ္မရိွဘူး ေလးငယ္ေပ်ာက္ေနတယ္"
"ဟုတ္တယ္ ေလးငယ္ ကို႐ွာေပး"
"အီး... ေလးငယ္ကို ႐ွာေပး"
ရယ္ေနရာက ခ်က္ခ်င္းထငိုေလေတာ့.. ခက္ေခ်ၿပီ။ ငိုသံေတြ
ၾကားေတာ့ အဏၰဝါလဲ .. အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္မွ
ေငါက္ခနဲ ခ်က္ခ်င္းထထိုင္လာရေတာ့သည္။
"ေလးငယ္က မေပ်ာက္ဘူး ရိွတယ္ေနာ္ မငိုရဘူး တိတ္တိတ္
သနားခါးေတြ ပ်က္ကုန္ရင္ မလွပဲေနလိမ့္မယ္"
ငိုမဲ့မဲ့ ကေလးေတြသည္ သူေျပာတာကို စိတ္ဝင္တစားရိွလို႔
ခ်က္ခ်င္ပင္ မ်က္ရည္ မက်ပဲ အသံသာ ထြက္လ်က္ငို၏။
တကယ္ မႏိုင္စိန္ေလးေတြပါ။
"ေလးငယ္ ေနသိပ္မေကာင္းလို႔ ေဖငယ့္ အခန္းမွာ အိပ္ေနတာ ... ကိုကို ျမတ္ေသာ ကိုပဲ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္ေနာ္"
"ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း...မရဘူး..ေလးငယ္ပဲ ပို႔ရမွာ"
ကုတင္ေပၚက ညီ့က္ုိ သူ မႏိုင္ဘူးဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ၿငိဳးေနရာမွ အားရိွသေလာက္ ရယ္ျပေနေသး၏။ ထဖို႔ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ္လည္း မထႏိုင္၍
ေခါင္းအံုကိုေက်ာမွီလို႔ ခက္ေလ်ာေလ်ာထိုင္ေနပံုက လူကို
စိတ္သက္သာရာ မရေစတာ အမွန္။
"ေလးငယ္.. ေနမေကာင္းဘူးလား"
စြာေတးေလး မီးငယ္ကေတာ့ အခန္းထဲေျပးဝင္ကာ အဏၰဝါနား ကပ္ေမးေန၏။ မီးႀကီးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တည္ၿငိမ္ေနလ်က္...
" ကိုကို ျမတ္ေသာကိုပဲ လိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ ေဖေဖ..
ေလးငယ္ကို ေဆးတိုက္ေနာ္.. ေလးငယ္က ဖြားဖြားေဆးတိုက္တိုင္းထြက္ေျပးတာ"
လက္ညိဳးေလးကို ေမးေလးေထာက္ကာ စဥ္းစဥ္းစားစား
ေျပာေနပံုက .. တကယ့္ လူႀကီးေလးအတိုင္း။
"လိမၼာလိုက္တာ "
မီးႀကီးကို ေကာက္ခ်ီေပြ႔မလို႔ ပါးကိုရႊတ္ခနဲ နမ္းေတာ့ မီးႀကီးကသူ႔ပါးကို ျပန္နမ္း၏။ ၾကည္ႏူးရေသာ ဤ အခိုက္အတန္ ့ ဝယ္မီးငယ္ကေတာ့ အခ်ီမခံရလို႔ မ်က္ႏွာေလးဆူပုတ္ေန၏။
"သမီးတို႔ေရ.. မီးႀကီး မီးငယ္"
လူကို အရင္မျမင္ရေသ.. အသံကအရင္ေရာက္၏။
ပန္ပန္လည္း အခုဆို ကေလးေမေမေလးကိုျဖစ္လို္႕။
"ကိုႀကီး နား ေရာက္ေနတာလား .. breakfast စားေနဆိုၿပီး ခဏေလး ထားခဲ့တာကို ေပ်ာက္သြားလို႔ လိုက္႐ွာေနတာ"
သူ႔ဟာသူ ေမး ၿပီး သူ႔သာသူ ျပန္ေျဖေနေသာ ပန္ပန္သည္
ႏုသစ္စမနက္ခင္းဝယ္ ၿငိမ္ခ်မ္းဖြယ္ သနပ္ခါး ခပ္ပါးပါးႏွင့္
က်က္သေရရိွစြာ လွ၏။
"အဏၰဝါ က ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အင္.. နဲနဲ အဖ်ားဝင္ေနလို႔"
စကားေတြ ထစ္အလို႔ သူေျဖေတာ့ အဏၰဝါ က မ်က္ႏွာလႊဲထား၏။ ပန္ပန္ဆိုသည့္ကေလးမက ျမတ္ေသာကို
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည္ ေျပာေျပာ.. အဏၰဝါမ်ား တစ္ခုခု
ျဖစ္ၾကည့္ ကမာၻ ပ်က္တာထက္ပိုဆိုးပါသည္။
"ဟင္... ဟုတ္လား..."
ေဟာၾကည့္ ေျပာရင္းဆိုရင္း အဏၰဝါနားေရာက္သြားပါၿပီ။
"အရမ္းမဖ်ားပါဘူး ခဏေနေလာက္ဆိုသက္သာသြားမွာပါ"
"ဖ်ားတာပဲ ခ်က္ခ်င္းသက္သာတယ္ ရိွလို႔လား အဏၰဝါ ရယ္
ပန္ပန္ ေဆးသြားယူလိုက္မယ္။ လွဲေန ေဆာင္ျခံဳထား ေရပတ္
တိုက္ဖို႔ပါ ယူခဲ့မယ္။ ေျသာ္ မနက္စာ ေကာ ဘာစားခ်င္လဲ..
ဆန္ျပဳတ္ ပဲေသာက္မလား။ စြတ္ျပဳတ္လုပ္ေပးရမလား။"
"ရတယ္..ပန္ပန္ ကြၽန္ေတာ္ မစားခ်င္ေသးဘူး ဗိုက္ဆာရင္
ကိုကို႔ ကိုပဲ ဝယ္ခိုင္းေတာ့မယ္"
"မဟုတ္တာ... အားမနာနဲ႔ ပန္ပန္လုပ္ေပးပါ့မယ္"
"ဟို..."
"ဘာမွ မဟိုနဲ႔ ခဏေစာင့္ ေဆးသြားယူအံုးမယ္"
အိပ္ယာထက္အဏၰဝါကို ျပန္လွဲေစကာ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနသည့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚလို႔ သူမထြက္ဖို႔ ျပင္ေတာ့ အဏၰဝါ က ဒီေခတ္ကို အားကိုးတႀကီး ၾကည့္လာ၏။
ပန္ပန္႔လက္ထဲက သူ႔ကို ကယ္တင္ေစခ်င္ေနသည့္ပံု။
သူလဲ စပ္ျဖဲျဖဲသာ ရယ္လ်က္ မဲ့ျပေတာ့ အဏၰဝါ ကပါ
ျပန္မဲ့ျပ၏။
"ေလးငယ္ ... ေနမေကာင္ဘူးလား"
အခုမွအိပ္ယာထဟန္ရိွေသာ အေမာင္ျမတ္ေသာ.. ဒီေခတ္နဲ႔
အဏၰဝါ ရဲ႕ စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္ကိုသာ ဘုမသိဘမသိ ခံယူရလ်က္ အူလည္လည္ သနားစရာ။
"ျမတ္ေသာ ... ေလးငယ္ကို ခ်စ္တယ္မလား ပန္ပန္႔ကို
ေခၚသြားၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးကြာေနာ္"
စကားသံေလးက သိပ္အားမရိွ။အမွန္တကယ္ပင္အဏၰဝါ ပန္ပန္႔ကိုေၾကာက္ပါသည္။ ေဆးမေသာက္မခ်င္း ဇြတ္တိုက္တတ္၍ ပိုေၾကာက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
"ဟုတ္တယ္ ျမတ္ေသာ ကားယူသြား .. ေလေျပ႕ကိုေရာ
ဖုန္းဆက္ေပး အဏၰဝါ ေနမေကာင္းလို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး
ကုမၸဏီ မလာဘူးလို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္က်ပ္လုပ္လိုက္
လို႔ ..ေနာ္"
ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕မွာတမ္းေခြၽစကားက မယံုသကၤာ ဖြယ္။
စပ္စပ္စုစုျမတ္ေသာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လက္ေလးေနာက္ျပစ္လို႔ အဏၰဝါ့ေဘး ရပ္၍ အေသအခ်ာအကဲခတ္ေန၏။ ေနရခက္စြာ ... အဏၰဝါကေတာ့ ေခ်ာင္းတဟန္႔ဟန္႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္။
"ေလးငယ္.. လည္ပင္း ရယ္.. ကိုႀကီးလက္က အကြင္းလိုက္
ႀကီးေတြရယ္... ဟုတ္ေတာ့ေနပါၿပီ"
အေတြးေပါက္သလို ဟန္ျပဳကာ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ျဖင့္ ေမးေဆ့ကိုလက္ျဖင့္ပြတ္၏။ ပညာရိွနဲ႔ သိပ္တူသြားလို႔ ဂုဏ္ယူေနဟန္။
"ဘာဟုတ္တာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုႀကီး နဲနဲ အရိွန္ေလ်ွာ့ေလဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ေလးငယ္က ေသးေသးေလးရယ္"
"ေဟ့ေရာင္ ဘာေသးတာလဲ"
အဏၰဝါ မေက်မနပ္ပင္ ရိွသမ်ွအားနဲ႔ ျမတ္ေသာကို ေခါင္းအံုးျဖင့္ ပစ္ေပါက္လိုက္၏။ ရယ္က်ဲက်ဲ ႏွင့္ ျမတ္ေသာ ကေတာ့
ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ပါးစြာ စေနာက္လို႔... အခန္းထဲက ထြက္သြား၏။ သို႔တိုင္းအသံျပဲႏွင့္ ေအာ္ဟစ္သြားေသး၏။
"ကိုႀကီး .. ေလးငယ္ကို ညႇင္သာေနာ္"
ဆဲနည္းေပါင္းမ်ားစြာ အဏၰဝါ ဆဲမိသည္ထင္၏။ ဂ႐ုမစိုက္စြာ
ဒီေခတ္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကည့္၍ ရယ္ေနတာ မရပ္။
"လာမရယ္ နဲ႔ သြား ..ေဝးေဝးေန"
ေဟာ့ၾကည့္ ... ဘာအျပစ္မွ မလုပ္ပဲ အျမဲတမ္းတရာခံ။
စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မလုပ္ဘူးလို႔ေတာ့လဲမဟုတ္ပါဘူး..အင္..
နဲနဲပါးပါး...ေတာ့...။
"ေနေကာင္းတာလဲ မဟုတ္ပဲ ေအာ္မေနပါနဲ႔ကြာေနာ္ ကေလး
ေလး က လိမၼာတယ္။ ကိုကို ေဆးသြားယူလိုက္မယ္။ ခဏေစာင့္ေနာ္"
"မယူနဲ႔မေသာက္ဘူး"
"မေသာက္လို႔ဘယ္ရမလဲ .. ဖ်ားေနတာကို"
"မဖ်ားဘူး ခဏေန သက္သာ သြားလိမ့္မယ္။ ျမတ္ေသာကို
ဘာလို႔ ကုမၸဏီ မလာဘူးလို႔ေျပာခိုင္းလိုက္တာလဲ။ ကုမၸဏီ
သြားမွာ ဒီေန႔ အၿပီးသတ္ရမဲ့ အိမ္ဒီဇိုင္း ရိွတယ္"
"မသြားရပါဘူး။ အဲ့ပံုေတြ ေနာက္မွဆြဲလဲရတယ္"
"သြားမွာပဲ။ အေရးႀကီးတယ္ ဒီေန႔ၿပီးမယ္လို႔ ကတိေပးထား
ၿပီးၿပီ"
"မသြားပါနဲ႔ ညီရာ.. ဒီေန႔ေတာ့နားလိုက္ ဟုတ္ၿပီလား"
"သြားမွာလို႔"
"ကုမၸဏီ သူေ႒းတစ္ေယာက္လံုးက မသြားပါနဲ႔ ေျပာေနတာကို ဒီအလုပ္သမားေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ အဲ့ေလာက္ေျပာရ
ခက္တာ အျပစ္ေပးရမယ္"
"ကိုကို.. ဘာလုပ္မလို႔.. မလုပ္နဲ႔ .. ကိုကို!!!"
ဆိုးသြမ္းေနေသာ ကေလငယ္လက္အား အဝတ္စေတြျဖင့္
စည္းေႏွာင္လိုက္ၿပီး။ မေက်မနပ္ ဆူပုတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးထက္ ၾကံဳ႕ထားေသာ နဖူးေၾကာေတြေပၚ အနမ္းတစ္ခ်က္
ေပးလို႔ ေအာက္ထပ္အျမန္ ေျပးဆင္းလိုက္ပါသည္။
"ကိုကို!!!"
ေခၚသံ စူးစူးကေနာက္ဖ်ားဆီမွ ခ်စ္စဖြယ္ ထြက္လာေသာ္ညႇား
မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲ ဟိုလွန္သည္ေလာကာ ေဆးဗူးကို ႐ွာေဖြၾကည့္မိသည္။
" ဘာ႐ွာ တာတုန္း ဒီေခတ္ "
ေယာကၡမ ေမေမက ဇြန္းႀကီးကိုင္လို႔ မ်က္စိေနာက္ဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို ေမးသည္တြင္...
"ေဆး ..ေဆး႐ွာေနတာ"
"ေဆးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ရိွမလား ဧည့္ခန္းထဲက ဘီ႐ိုထဲမွာရိွေလာက္တယ္"
"ဟုတ္.. ဟုတ္ ..ေမေမအန္တီ"
"ေအာ္... ဒီကေလးႏွယ္ ေျဖးေျဖးခလုတ္တိုက္မိမယ္"
ေဒၚၿငိမ္းေဆြ စကားမဆံုးလိုက္ခင္ဝယ္...
"အာ...အာ...နာလိုက္တာ.."
သက္ျပင္း႐ွည္ကုိ ခ်လို႔ သူမ ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္မရိွေတာ့ေပ။
မီးဖိုေပၚကတည္ထားတဲ့ ၾကက္ဥေၾကာ္ ကေတာ့ တူးနံ႔ေလးပင္ထြက္လို႔...။ ဘာတဲ့... ေမေမအန္တီတဲ့။ သားမက္ေလးဆီက ပထမဦးဆံုး ၾကားရသည္မို႔ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာေတာ့
ေကာင္းလြန္းသည္။ မီးခလုတ္ကိုပိတ္လို႔ သြန္လိုက္ရတဲ့
ၾကက္ဥေၾကာ္အတြက္ မႏွေျမာမိ။ ျပံဳးရိပ္ထင္မိေသာဤ
မ်က္ႏွာထက္ဝယ္ သူေ႒း ေယာကၡမ ျဖစ္ၿပီမို႔ ... အရရာ
ေခြၽတာ စရာမလိုေတာ့ဘူးဟု ဘဝင္ေသးေသးေလးျမင့္ခ်င္မိ
ေသးတာ အမွန္တရား တစ္ခုျဖစ္မည္။
ဧည့္ခန္းထဲ ဝယ္ ဒီေခတ္တစ္ေယာက္ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖင့္ ဘီ႐ိုေလးေတြ ဖြင့္လို႔ ေဆးဘူး႐ွာေနမိ၏။ လိုအပ္ပါသည္ဆိုကာမွ .. ဘာေဆးဘူးမွ ႐ွာမေတြ႔။ ေသာက္က်ိဳးနည္း အပုန္း
ေကာင္းလြန္းေနပါလား။
"သား.. ဘာ႐ွာတာလဲ"
"ေဆးေတြထည့္ထားတဲ့ဘူး ႐ွာေနတာ ေမေမ ေတြ႔ေသးလား"
"ေဆးဘူးလား ... မေန႔ညက ပန္ပန္႔ယူသြားတာပဲ သူ႔ေမေမ
အဖ်ားနဲနဲဝင္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနလို႔တဲ့။ ေမေမသြားယူေပးမယ္"
"ဟုတ္... ေမေမ"
"ေဆးက ဘာလုပ္မလို႔လဲ သားေနမေကာင္းလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး ေမေမ ညီ အဲ့ အဏၰဝါ.. နဲနဲဖ်ားေနလို႔"
"ဟုတ္လား... ေမေမ လိုက္ၾကည့္.."
"ရတယ္ ...ရတယ္ ..ေမေမ ေဆးဘူးသာယူေပး သားဟာသား ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုေပးလိုက္မယ္"
ေမေမက ပန္ပန္တို႔သားအမိအခန္းထဲဝင္ကာ ေဆးဘူး ယူလာလ်က္ သူ႔လက္ထဲ ထည့္ေပးၿပီးေနာက္..စိတ္မခ်စြာ..
"သားရယ္ မင္းက ေသခ်ာ ျပဳစုတတ္ပါမလား"
"ရတယ္... ရတယ္"
ေဆးဘူးကို အျမန္ယူလို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္ေျပးကာ ေရသန္႔
တစ္ဘူး ယူလ်က္ အိမ္ေပၚေျပးတတ္ရျပန္သည္။ ေဆးေတြ
အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ အဖ်ားေပ်ာက္ေဆးနဲ႔ အကိုက္အခဲ
ေပ်ာက္ေဆးကို ယူလို႔ အခန္းထဲ မဝင္ခင္ ပါစပ္ထဲ ငံုလိုက္ရသည္။ အမေလး ခါးလိုက္တာ။ ခ်က္ခ်င္းေထြးထုတ္ျပစ္ခ်င္ေသာ္လည္း သူဒီလိုိွမလုပ္ရင္ အဏၰဝါကို ဒီေန႔ ေဆးတိုက္လို႔
ရဖို႔ လမ္းမျမင္ေပ။
အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ ကုတင္ေပၚ က သူ႔ကို ျပဴးၾကည့္ေနတဲ
ကေလးထံ ေျပးကာ ႏႈတ္ခမ္းအိအိေတြကို ဖိကပ္နမ္းရင္း
ေဆးေတြကို လႊဲေျပာင္းေပးလို႔ အဆင္သင့္ ဖြင့္ၿပီးသား
ေရဘူးကို ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ေပးလိုက္၏။ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ပူးခ်ည္ထားတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္ ဘုမသိဘမသိ ေဆး
ေသာက္လိုက္ရေသာ အဏၰဝါ မွာ မ်က္ႏွာေလး
နီျမန္းလို႔ေနေပၿပီ။
"ကိုကို!!!"
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံကို
ႏြားပြဲစားပမာ သူ အစြမ္းကုန္ သြားျဖဲ ျပရသည္။
"ျဖည္ေပး..."
ဆူပုတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို သနားေပမယ္...
ေျပာစကားနားမွမေထာင္တာ...
"ကုမၸဏီ မသြားဘူးလို႔ ကတိေပး"
"ေဆးေသာက္ၿပီးရင္ အစားစားရမွာေလး ကိုကိုရဲ႕ ခ်ီသြား
မ်က္ႏွာသစ္ေပး ၿပီးရင္ ေခါက္ဆြဲလုပ္ေပး လမ္းမေလ်ွာက္ခ်င္ဘူး"
လက္ေလး ႏွစ္ဘက္ လွမ္းကာ ဆိုေတာ့ ဒီေခတ္ မ်က္ႏွာ
ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလို ျပံဳးသြားကာ အဏၰဝါ ကို ဂ႐ုတစိုက္ခ်ီမလို႔ မ်က္ႏွာသစ္ ေပးျပႎီး အိပ္ယာထက္ ျပန္ခ်ေပးကာ ..
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရန္ ေအာက္ထပ္ဆင္းဖို႔ ၾကံရြယ္စဥ္...
"ကိုကို... ေအာက္ကိုခ်ီသြားပါလား... ကိုကို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ တာ ၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ေမေမတို႔ ရိွတယ္ေလ ညီရဲ႕ "
"ေတာ္ၿပီ အိမ္ခြဲေနမယ္"
တကယ္ ႀကီးေလ ကေလး နဲ႔တူလာေလပါ။ ဆံပင္ အုပ္အုပ္ေလးေတြကို ဆြဲဖြရင္း ဆူေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ေျပေလ်ာ့ ေစဖို႔
လတ္ဆတ္ေသာ အနမ္းေႏြးေႏြး တစ္ခ်က္ ေပးလိုက္ရင္း
ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ပါးစပ္ကသာ အိမ္ခြဲေနမည္ေျပာတာ
ညီ... သူ႔ေမေမနဲ႔ တူမေလးေတြကို မခြဲႏိုင္တာ သူအသိဆံုး။
တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ေပါက္တိုင္းေျပာသည့္အခါ သူသာလ်ွင္
အႀကီးမို႔ ကေလးကို ႏွစ္သိမ့္ရစျမဲ။
________________။_________________
"မီးႀကီး မီးငယ္.. ေက်ာင္းမွာ မဆိုးရဘူးေနာ္ ဆရာမစကား
ိနားေထာင္ၾကားလား"
"ဟုတ္ ေမေမေလး... က္ိုကိုျမတ္ေသာ တာ့တာ"
"တာ့တာ"
တာ့တာျပကာ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္သြားေသာ ေက်ာျပင္
ေသေသးေလးႏွစ္ခုကို ၾကည့္ရင္း ျမတ္ေသာ ရင္ထဲ ဟာ
လာ ဟင္းလင္းျဖစ္လို႔ေန၏။
"ေမာင္ သြားမယ္ေလ"
"ေအာ္..အင္"
ပန္ပန္သတိေပးေတာ့ ေငးေနရာမွ သတိဝင္လို႔ ကားထဲျပန္ဝင္ကာ တိတ္ဆိတ္ လ်က္ ကားေမာင္းေနမိ၏၊
"ေမာင္... ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္"
ခ်စ္ရသူ ၏ ထပ္မံ၍ အေမးစကားကိုၾကားေတာ့မွ သတိျပန္
လည္လာျပန္ကာ... ေတြးလက္စကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္ရ၏။
သူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ေတာ့ဒါဟာအဆင္ေျပေပမယ့္
မမအတြက္ အဆင္ေျပပါ့မလား...က ေတြးရေသးသည္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မရဲ႕"
"ေျပာစရာရိွရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါေမာင္ရဲ႕ အဲ့လိုႀကီး
ထိန္ခ်န္မထားနဲ႔ ေမာင္ မ်က္ႏွာမလန္းရင္ မလဲ မေပ်ာ္ဘူး"
"ေမာင္ေတြးေနတာ... ေမာင္တို႔လက္ထပ္ၿပီးအိမ္ခြဲေနၾကမလားဟင္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း ေမာင္တို႔ သမီးေတြ
အျဖစ္တရားဝင္ေမြးစားရင္ေကာင္မလားလို႔.. ေဖေဖေမေမမရိွတာ ကေလးေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အားငယ္စရာ ေကာင္းလဲ"
ေက်ာင္းဝင္းေ႐ွ႕ သားသမီးေတြအား ေဖေဖေတြေမေမေတြ
ကိုယ္တိုင္ပို႔ေပးသည္ကို ျမင္၍ ျမတ္ေသာ ေျပာခ်င္ျဖစ္မည္ကို သူမနားလည္၏။ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္း ကေလးေတြအေပၚ
သံေယာဇဥ္ က ႀကီးမာစြာ တည္ရိွေနေပၿပီ။
"ကေလးေတြကို ေမြးစားတာေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ အန္တီတို႔ က
ခြင့္ျပဳပါ့မလား"
"မသိဘူး ေျပာၾကည့္ရမွာပဲ .. ဒါနဲ႔ မက ေမာင္ေျပာတာကို
လက္ခံတယ္လား"
"ျငင္းစရာ ဘာအေၾကာင္းမ်ားရိွေသးလို႔လဲ ေမာင္ရဲ႕"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာမရယ္"
လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေတြဆီ သူ႔လက္ေခ်ာင္ေတြျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ
အနမ္းဖြဖြေပးရင္း ျပံဳးျပမိ၏။
"မနဲ႔အတူဆို ဆူးခမ္းလမ္းကိုေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္ေက်ာ္ရဲတယ္သိလား"
"ယံုတယ္ေမာင္... မလြတ္တမ္း မရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားေနာ္ ခရီးၾကမ္းဆိုရင္ေတာင္ အတူတူ ျဖတ္ေက်ာ္ရေအာင္ပါ"
"အရမ္းခ်စ္တယ္မရယ္"
"ေမာင္ခ်စ္တာကို မမွီေပမယ့္ ဒီကလည္း မလ်ာ့ေသာအခ်စ္ေတြနဲ႔ပါ ေမာင္ရဲ႕"
ရယ္သံလႊင့္လႊင့္ျဖင့္ ကားေလးကေတာ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္တရိပ္ရိပ္ေျပးေန၏။ တီတီတာတာ ခ်စ္စကားတို႔ သည္ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးကို လွပေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးေနသေယာင္ ရိွ၏။ အခ်စ္ရိွရင္...အရာအားလံုးက လွတယ္ဆိုတာ
အမွန္တရား တစ္ခုျဖစ္မည္။
_______________။_____________________
"ဘာလာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လာ႐ႈပ္ေနျပန္ေသာ ဒီေခတ္ကို ေအာ္မိ၏။
ဘာမွလုပ္တတ္တာလဲမဟုတ္ မီးဖိုေခ်ာင္ ပြတာသာအဖတ္တင္ၿပီး ဘာမွျဖစ္မလာ။
"ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ မလို႔.. ေမေမအဲ့ အန္တီ"
"ဟိုနားသြားထိုင္ေနျပဳတ္ေပးမယ္ ရရင္ေျပာမယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္.."
"လ်ွာမ႐ွည္နဲ႔သြား"
မထြက္ခ်င္ ထြက္ခ်င္နဲ႔ ထြက္လာေပးရတာ သိပ္ေတာ့အဆင္မေျပလွေပ။ ညီ့ကို သူကိုယ္တိုင္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ပူပူေလးလုပ္ၿပီးတိုက္ခ်င္သည္။ သူ႔လက္ရာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း
ႂကြားခ်င္၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူႀကီးေတြနဲ႔မဟုတ္ပဲ အဏၰဝါေျပာသလို အိမ္ခြဲေနခ်င္သည္။ တစ္အိမ္လံုး အဏၰဝါ ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီးေလ်ွာက္သြားေနလည္း တားမယ့္သူ မရိွတာမ်ိဴး။ သို႔ေပမယ့္ လူႀကီးေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ထားခဲ့ဖို႔ရာ
စိတ္မခ်ျခင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္က ျပည့္လ်ွံလို႔..မျဖစ္သင့္ဘူး ဆိုတာေတာ့အေတြးထဲ သတိေပးသည္။
သိပ္မၾကာ ေခါက္ဆြဲ ရၿပီေဟ့လို႔ ေအာ္ေျပာသံေနာက္ဝယ္
ေခါက္ဆြဲပန္ကန္ကို လင္ဗန္းေလးျဖင့္ မလို႔ အခန္းထဲသယ္ခဲ့လိုက္၏။ အခန္ထဲေရာက္ေတာ့ အဏၰဝါ က ေစာင္ပံုၾကားက
အနံ႕ေလးဆြဲေဆာ္ခ်က္ေၾကာင့္ ထထိုင္လာ၏။
"ကိုကို ခြံ႕"
ႏြဲ႔ဆိုး ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ပင္ဆိုဆိုး ကြၽန္ေတာ္ အဏၰဝါကို ခ်စ္မဝပါ။ စိတ္အလိုေတာ္က် ေခါက္ဆြဲေလးကိုခြံလိုက္
ပါးစပ္မွာ ေပေနတာေလးေတြ သုတ္ေပးလိုက္ျဖင့္ ယုယေတာ့
ပကတိျဖဴစင္စြာ ျပံဳးေန၏။
"စားၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့ေနာ္.. ေနေကာင္းရင္ ညီနဲ႔ ကိုကို
Dateရေအာင္ ..ညီသြားခ်င္တဲ့ေနရာအကုန္လိုက္ပို႔မယ္"
"မဒိတ္ခ်င္ဘူး Tripသြားခ်င္တာ..ခုတေလာ ေခတ္စားေနတဲ့ ကေလာတို႔ မႏၱေလး တို႔ ပုဂံတို႔.. အဲ့လိုေနရာေတြ
တစ္ခါမွမသြားဖူးဘူး... ကိုကိုလိုက္ပို႔ပါလား"
"ပို႔မွာေပါ့... အခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ေနာ္"
"ကိုကို..မဖက္ထားရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး"
ေစာင္ျခံဳေလ ၾကားက ေခါင္းျပဴးထြက္လာတာက အူယားခ်င္စဖြယ္။ သူပါ ကုတင္ေပၚ ဝင္လွဲလို႔ ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ဖက္ထားေပးကာမွ.... အဏၰဝါ အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာ အိပ္စက္သြားေလသည္။
_______________။_______________________
ခုရက္ပိုင္း updateက်ဲပါ့မယ္ေနာ္။
အေဆာင္ေတြ။ က်ဴ႐ွင္ေတြ ႐ွာေနရတာေျကာင့္ပါ။
ေနာက္ရက္Mandalay ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ tripသြားဖို႔ရိွတယ္။ျပန္လာရင္ ဒီေခတ္နဲ႔ အဏၰဝါ အတြက္ mandalay trip အေၾကာင္းတင္ေပးမယ္ေနာ္။
ခ်စ္ယူ💚
Love u all💚💚💚
.....
Unicode
နှိုးထလာတဲ့ ရောင်ခြည်ဖြာမနက်ခင်း ။ ကျေးငှက်သံတို့
တီတားခြင်းမရှိသော်လည်း ရင်ခွင်ထဲက ကောင်လေးကြောင့်
သာယာ ကြည်နူးခြင်းကို ဆောင်ကျဉ်းပေး၏။ နဖူးထက် အနမ်း ချွေခြင်းကို ဘယ်အချိန်က စတင်ကြိုက်နှစ်သက်ခဲ့သည်
မသိသော်ငြား.. အဏ္ဏဝါ ကိုတွေ့တိုင်း နမ်းချင်နေတတ်သည်ကအကျင့်လိုဖြစ်နေပေပြီ။ ဖျောက်ဖျက်မရသော ထိုအကျင့်အတိုင်း ပြုမူနေကျ ပြုမူမိသည်တွင် .. ပူလောင်နေသော အဏ္ဏဝါ ့အသားအရည်တွေ။ အလန့်တကြားဖြစ်သွားလျက် အိပ်မောကျနေသည့် အဏ္ဏဝါကို ခေါ်နှိုးကြည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းတွေသာတုန်ယင်လာလျက်.. လူကတော့ နှိုးမလာပေ။
"ညီ.. ညီ"
သေချာအောင် နဖူးတွေ လက်တွေ လည်ပင်းတွေ စမ်းသပ်
ကြည့်တော့ အမှန်တကယ်ဖျားနေခြင်း။
"အဏ္ဏဝါ... အဏ္ဏဝါ ထပါဦး ညီရာ"
သူပင် တစ်ကိုယ်လုံးထူပူလာလို့ ဘာလုပ်ရမည်မသိ
အယောင်ယောင်အမှားမှား ။ မေမေတို့ကို သွားပြောလျှင်လည်း အဏ္ဏဝါ ဘာလို့ဖျားတာလဲ မေးလျှင် ဖြေဖို့ ရာ ခက်ပေ
မည်။
"ကိုကို... ကိုကို.."
"ကိုကို ရှိတယ်လေ ညီရဲ့ ကိုကိုရှိတယ်နော်"
ယောင်၍ ခေါ်နေပုံက လူကိုနာကျင်စေ၏။ ဒါတွေကြိုသိနေလို့
သူဘယ်တုန်းကမှ မစတင်ချင်ခဲ့တာ။ မနေ့ညကတော့ ဘယ်လိုမှ သည်းခံလို့မရတော့လို့ဆိုတာ ဝန်ခံ၏။
"ညီ.. ခဏ အိပ်နေနော် ကိုကို ဆေးသွားယူပေးမယ် "
ချော့မော့ကာပြောပြီးထဖို့လုပ်မိခါ မှ မျက်ရည်တွေ ကျလာသည့်ကလေး။ ငိုနေတာလည်းမဟုတ် ဒီတိုင်း သူ့အလိုလို ကျနေ
ခြင်း။
"အရမ်းနာနေလား ညီ.. ကိုကို တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ
နော်.. ကိုယ် နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး"
မျက်ရည်တွေ ဖယ်ပေးသည့်တိုင် နိုးတစ်ဝက် အိပ်တစ်ဝက်
ဖြစ်နေသည့် ကလေးကြောင့် သူ ထမရပြုမရ ဘာလုပ်ရမည်ကိုရေရာစွာမသိ။ သူ့ခါးမှာဖက်ထားတဲ့လက်တွေကတော့
လွတ်ထွက်သွားမှာကြောက်သည့်အလား ခက်ချေပြီ ကလေးရာ ကိုကို ဘာလုပ်ရမှာလဲ။
"ဖေငယ် ... ဖေငယ်.. ဖေဖေလို့"
အိမ်.. မျောက်လောင်းလေးတွေလာပီ။ တဒုန်းဒုန်း ထုနေသော တံခါးသံကြောင့် ညီလန့်သွားမှာစိုးရိမ်ကာ ...
နားလေးနှစ်ဖက်ကို ယောင်၍ အုပ်ပေးမိ၏။ ပြီးနောက်..
ကိုယ်ခေါင်းကိုယ်ပင် ကုပ်ကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးရသည်။
ချီးပဲ တံခါးမဖွင့်မချင်း အော်နေမှာ မသိဘူးလား။
"မီးလေးတို့ ..အစောကြီးနှိုးနေကြပြီလား"
တံခါးဖွင့်ပေးပြီး ကလေးတွေရှေ့ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ကာ မေးမိ၏။ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးတွေနဲ့ နတ်သမီးလေး
တွေက ချစ်စရာသိပ်ကောင်းလွန်းသည်။
"ဟုတ်..ဖေငယ် မီးတို့ မျက်နှာလည်း သစ်ပြီးပြီ၊ သွားလည်း
တိုက်ပြီးပြီ၊ ထမင်းလည်းစားပြီးပြီ ကျောင်းဝတ်စုံလဲ ဝတ်ပြီးပြီ"
ကျောင်းဝတ်စုံ ဂါဝန်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ
ကြွားပြနေသော မီးငယ်ကို ချစ်စနိုးကြည့်မိနေစဉ်...
"ဖေဖေ.. လေးငယ်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ဖို့ သွားနှိုးတာ
လေးငယ်မရှိဘူး လေးငယ်ပျောက်နေတယ်"
"ဟုတ်တယ် လေးငယ် ကိုရှာပေး"
"အီး... လေးငယ်ကို ရှာပေး"
ရယ်နေရာက ချက်ချင်းထငိုလေတော့.. ခက်ချေပြီ။ ငိုသံတွေ
ကြားတော့ အဏ္ဏဝါလဲ .. အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်မှ
ငေါက်ခနဲ ချက်ချင်းထထိုင်လာရတော့သည်။
"လေးငယ်က မပျောက်ဘူး ရှိတယ်နော် မငိုရဘူး တိတ်တိတ်
သနားခါးတွေ ပျက်ကုန်ရင် မလှပဲနေလိမ့်မယ်"
ငိုမဲ့မဲ့ ကလေးတွေသည် သူပြောတာကို စိတ်ဝင်တစားရှိလို့
ချက်ချင်ပင် မျက်ရည် မကျပဲ အသံသာ ထွက်လျက်ငို၏။
တကယ် မနိုင်စိန်လေးတွေပါ။
"လေးငယ် နေသိပ်မကောင်းလို့ ဖေငယ့် အခန်းမှာ အိပ်နေတာ ... ကိုကို မြတ်သော ကိုပဲ ကျောင်းလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်နော်"
"ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း...မရဘူး..လေးငယ်ပဲ ပို့ရမှာ"
ကုတင်ပေါ်က ညီ့က်ို သူ မနိုင်ဘူးဆိုသည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်တော့ မျက်နှာလေး ငြိုးနေရာမှ အားရှိသလောက် ရယ်ပြနေသေး၏။ ထဖို့ရန် ကြိုးစားနေသော်လည်း မထနိုင်၍
ခေါင်းအုံကိုကျောမှီလို့ ခက်လေျာလျောထိုင်နေပုံက လူကို
စိတ်သက်သာရာ မရစေတာ အမှန်။
"လေးငယ်.. နေမကောင်းဘူးလား"
စွာတေးလေး မီးငယ်ကတော့ အခန်းထဲပြေးဝင်ကာ အဏ္ဏဝါနား ကပ်မေးနေ၏။ မီးကြီးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း တည်ငြိမ်နေလျက်...
" ကိုကို မြတ်သောကိုပဲ လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်မယ် ဖေဖေ..
လေးငယ်ကို ဆေးတိုက်နော်.. လေးငယ်က ဖွားဖွားဆေးတိုက်တိုင်းထွက်ပြေးတာ"
လက်ညိုးလေးကို မေးလေးထောက်ကာ စဉ်းစဉ်းစားစား
ပြောနေပုံက .. တကယ့် လူကြီးလေးအတိုင်း။
"လိမ္မာလိုက်တာ "
မီးကြီးကို ကောက်ချီပွေ့မလို့ ပါးကိုရွှတ်ခနဲ နမ်းတော့ မီးကြီးကသူ့ပါးကို ပြန်နမ်း၏။ ကြည်နူးရသော ဤ အခိုက်အတန် ့ ဝယ်မီးငယ်ကတော့ အချီမခံရလို့ မျက်နှာလေးဆူပုတ်နေ၏။
"သမီးတို့ရေ.. မီးကြီး မီးငယ်"
လူကို အရင်မမြင်ရသေ.. အသံကအရင်ရောက်၏။
ပန်ပန်လည်း အခုဆို ကလေးမေမေလေးကိုဖြစ်လို့်။
"ကိုကြီး နား ရောက်နေတာလား .. breakfast စားနေဆိုပြီး ခဏလေး ထားခဲ့တာကို ပျောက်သွားလို့ လိုက်ရှာနေတာ"
သူ့ဟာသူ မေး ပြီး သူ့သာသူ ပြန်ဖြေနေသော ပန်ပန်သည်
နုသစ်စမနက်ခင်းဝယ် ငြိမ်ချမ်းဖွယ် သနပ်ခါး ခပ်ပါးပါးနှင့်
ကျက်သရေရှိစွာ လှ၏။
"အဏ္ဏဝါ က ဘာဖြစ်တာလဲ"
"အင်.. နဲနဲ အဖျားဝင်နေလို့"
စကားတွေ ထစ်အလို့ သူဖြေတော့ အဏ္ဏဝါ က မျက်နှာလွှဲထား၏။ ပန်ပန်ဆိုသည့်ကလေးမက မြတ်သောကို
ဘယ်လောက်ချစ်သည် ပြောပြော.. အဏ္ဏဝါများ တစ်ခုခု
ဖြစ်ကြည့် ကမ္ဘာ ပျက်တာထက်ပိုဆိုးပါသည်။
"ဟင်... ဟုတ်လား..."
ဟောကြည့် ပြောရင်းဆိုရင်း အဏ္ဏဝါနားရောက်သွားပါပြီ။
"အရမ်းမဖျားပါဘူး ခဏနေလောက်ဆိုသက်သာသွားမှာပါ"
"ဖျားတာပဲ ချက်ချင်းသက်သာတယ် ရှိလို့လား အဏ္ဏဝါ ရယ်
ပန်ပန် ဆေးသွားယူလိုက်မယ်။ လှဲနေ ဆောင်ခြုံထား ရေပတ်
တိုက်ဖို့ပါ ယူခဲ့မယ်။ သြော် မနက်စာ ကော ဘာစားချင်လဲ..
ဆန်ပြုတ် ပဲသောက်မလား။ စွတ်ပြုတ်လုပ်ပေးရမလား။"
"ရတယ်..ပန်ပန် ကျွန်တော် မစားချင်သေးဘူး ဗိုက်ဆာရင်
ကိုကို့ ကိုပဲ ဝယ်ခိုင်းတော့မယ်"
"မဟုတ်တာ... အားမနာနဲ့ ပန်ပန်လုပ်ပေးပါ့မယ်"
"ဟို..."
"ဘာမှ မဟိုနဲ့ ခဏစောင့် ဆေးသွားယူအုံးမယ်"
အိပ်ယာထက်အဏ္ဏဝါကို ပြန်လှဲစေကာ ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသည့် ကလေး နှစ်ယောက်ကို ဆွဲခေါ်လို့ သူမထွက်ဖို့ ပြင်တော့ အဏ္ဏဝါ က ဒီခေတ်ကို အားကိုးတကြီး ကြည့်လာ၏။
ပန်ပန့်လက်ထဲက သူ့ကို ကယ်တင်စေချင်နေသည့်ပုံ။
သူလဲ စပ်ဖြဲဖြဲသာ ရယ်လျက် မဲ့ပြတော့ အဏ္ဏဝါ ကပါ
ပြန်မဲ့ပြ၏။
"လေးငယ် ... နေမကောင်ဘူးလား"
အခုမှအိပ်ယာထဟန်ရှိသော အမောင်မြတ်သော.. ဒီခေတ်နဲ့
အဏ္ဏဝါ ရဲ့ စူးစူးရဲရဲ အကြည့်ကိုသာ ဘုမသိဘမသိ ခံယူရလျက် အူလည်လည် သနားစရာ။
"မြတ်သော ... လေးငယ်ကို ချစ်တယ်မလား ပန်ပန့်ကို
ခေါ်သွားပြီး ကလေးတွေကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးကွာနော်"
စကားသံလေးက သိပ်အားမရှိ။အမှန်တကယ်ပင်အဏ္ဏဝါ ပန်ပန့်ကိုကြောက်ပါသည်။ ဆေးမသောက်မချင်း ဇွတ်တိုက်တတ်၍ ပိုကြောက်တာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။
"ဟုတ်တယ် မြတ်သော ကားယူသွား .. လေပြေ့ကိုရော
ဖုန်းဆက်ပေး အဏ္ဏဝါ နေမကောင်းလို့ နှစ်ယောက်လုံး
ကုမ္ပဏီ မလာဘူးလို့ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျပ်လုပ်လိုက်
လို့ ..နော်"
နှစ်ယောက်လုံးရဲ့မှာတမ်းချွေစကားက မယုံသင်္ကာ ဖွယ်။
စပ်စပ်စုစုမြတ်သောကတော့ ထုံးစံအတိုင်း လက်လေးနောက်ပြစ်လို့ အဏ္ဏဝါ့ဘေး ရပ်၍ အသေအချာအကဲခတ်နေ၏။ နေရခက်စွာ ... အဏ္ဏဝါကတော့ ချောင်းတဟန့်ဟန့် မသိချင်ယောင်ဆောင်သည်။
"လေးငယ်.. လည်ပင်း ရယ်.. ကိုကြီးလက်က အကွင်းလိုက်
ကြီးတွေရယ်... ဟုတ်တော့နေပါပြီ"
အတွေးပေါက်သလို ဟန်ပြုကာ ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်ဖြင့် မေးဆေ့ကိုလက်ဖြင့်ပွတ်၏။ ပညာရှိနဲ့ သိပ်တူသွားလို့ ဂုဏ်ယူနေဟန်။
"ဘာဟုတ်တာလဲ"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ။ ကိုကြီး နဲနဲ အရှိန်လျှော့လေဗျာ။ ကျွန်တော့်လေးငယ်က သေးသေးလေးရယ်"
"ဟေ့ရောင် ဘာသေးတာလဲ"
အဏ္ဏဝါ မကျေမနပ်ပင် ရှိသမျှအားနဲ့ မြတ်သောကို ခေါင်းအုံးဖြင့် ပစ်ပေါက်လိုက်၏။ ရယ်ကျဲကျဲ နှင့် မြတ်သော ကတော့
ထုံးစံအတိုင်း ပေါ့ပါးစွာ စနောက်လို့... အခန်းထဲက ထွက်သွား၏။ သို့တိုင်းအသံပြဲနှင့် အော်ဟစ်သွားသေး၏။
"ကိုကြီး .. လေးငယ်ကို ညှင်သာနော်"
ဆဲနည်းပေါင်းများစွာ အဏ္ဏဝါ ဆဲမိသည်ထင်၏။ ဂရုမစိုက်စွာ
ဒီခေတ်ကတော့ နှစ်ယောက်လုံးကို ကြည့်၍ ရယ်နေတာ မရပ်။
"လာမရယ် နဲ့ သွား ..ဝေးဝေးနေ"
ဟော့ကြည့် ... ဘာအပြစ်မှ မလုပ်ပဲ အမြဲတမ်းတရာခံ။
စဉ်းစားကြည့်ရင် မလုပ်ဘူးလို့တော့လဲမဟုတ်ပါဘူး..အင်..
နဲနဲပါးပါး...တော့...။
"နေကောင်းတာလဲ မဟုတ်ပဲ အော်မနေပါနဲ့ကွာနော် ကလေး
လေး က လိမ္မာတယ်။ ကိုကို ဆေးသွားယူလိုက်မယ်။ ခဏစောင့်နော်"
"မယူနဲ့မသောက်ဘူး"
"မသောက်လို့ဘယ်ရမလဲ .. ဖျားနေတာကို"
"မဖျားဘူး ခဏနေ သက်သာ သွားလိမ့်မယ်။ မြတ်ေသာကို
ဘာလို့ ကုမ္ပဏီ မလာဘူးလို့ပြောခိုင်းလိုက်တာလဲ။ ကုမ္ပဏီ
သွားမှာ ဒီနေ့ အပြီးသတ်ရမဲ့ အိမ်ဒီဇိုင်း ရှိတယ်"
"မသွားရပါဘူး။ အဲ့ပုံတွေ နောက်မှဆွဲလဲရတယ်"
"သွားမှာပဲ။ အရေးကြီးတယ် ဒီနေ့ပြီးမယ်လို့ ကတိပေးထား
ပြီးပြီ"
"မသွားပါနဲ့ ညီရာ.. ဒီနေ့တော့နားလိုက် ဟုတ်ပြီလား"
"သွားမှာလို့"
"ကုမ္ပဏီ သူေဋ္ဌးတစ်ယောက်လုံးက မသွားပါနဲ့ ပြောနေတာကို ဒီအလုပ်သမားလေး ဘာဖြစ်နေတာလဲ အဲ့လောက်ပြောရ
ခက်တာ အပြစ်ပေးရမယ်"
"ကိုကို.. ဘာလုပ်မလို့.. မလုပ်နဲ့ .. ကိုကို!!!"
ဆိုးသွမ်းနေသော ကလေငယ်လက်အား အဝတ်စတွေဖြင့်
စည်းနှောင်လိုက်ပြီး။ မကျေမနပ် ဆူပုတ်နေသော မျက်နှာလေးထက် ကြုံ့ထားသော နဖူးကြောတွေပေါ် အနမ်းတစ်ချက်
ပေးလို့ အောက်ထပ်အမြန် ပြေးဆင်းလိုက်ပါသည်။
"ကိုကို!!!"
ခေါ်သံ စူးစူးကနောက်ဖျားဆီမှ ချစ်စဖွယ် ထွက်လာသော်ညှား
မီးဖိုးချောင်ထဲ ဟိုလှန်သည်လောကာ ဆေးဗူးကို ရှာဖွေကြည့်မိသည်။
" ဘာရှာ တာတုန်း ဒီခေတ် "
ယောက္ခမ မေမေက ဇွန်းကြီးကိုင်လို့ မျက်စိနောက်ဖွယ်ဖြစ်နေသော သူ့ကို မေးသည်တွင်...
"ဆေး ..ဆေးရှာနေတာ"
"ဆေးက မီးဖိုချောင်ထဲ ရှိမလား ဧည့်ခန်းထဲက ဘီရိုထဲမှာရှိလောက်တယ်"
"ဟုတ်.. ဟုတ် ..မေမေအန်တီ"
"အော်... ဒီကလေးနှယ် ဖြေးဖြေးခလုတ်တိုက်မိမယ်"
ဒေါ်ငြိမ်းဆွေ စကားမဆုံးလိုက်ခင်ဝယ်...
"အာ...အာ...နာလိုက်တာ.."
သက်ပြင်းရှည်ကို ချလို့ သူမ ဘာမှပြောချင်စိတ်မရှိတော့ပေ။
မီးဖိုပေါ်ကတည်ထားတဲ့ ကြက်ဥကြော် ကတော့ တူးနံ့လေးပင်ထွက်လို့...။ ဘာတဲ့... မေမေအန်တီတဲ့။ သားမက်လေးဆီက ပထမဦးဆုံး ကြားရသည်မို့ ရင်ခုန်ကြည်နူးစရာတော့
ကောင်းလွန်းသည်။ မီးခလုတ်ကိုပိတ်လို့ သွန်လိုက်ရတဲ့
ကြက်ဥကြော်အတွက် မနှမြောမိ။ ပြုံးရိပ်ထင်မိသောဤ
မျက်နှာထက်ဝယ် သူေဋ္ဌး ယောက္ခမ ဖြစ်ပြီမို့ ... အရရာ
ချွေတာ စရာမလိုတော့ဘူးဟု ဘဝင်သေးသေးလေးမြင့်ချင်မိ
သေးတာ အမှန်တရား တစ်ခုဖြစ်မည်။
ဧည့်ခန်းထဲ ဝယ် ဒီခေတ်တစ်ယောက် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ဖြင့် ဘီရိုလေးတွေ ဖွင့်လို့ ဆေးဘူးရှာနေမိ၏။ လိုအပ်ပါသည်ဆိုကာမှ .. ဘာဆေးဘူးမှ ရှာမတွေ့။ သောက်ကျိုးနည်း အပုန်း
ကောင်းလွန်းနေပါလား။
"သား.. ဘာရှာတာလဲ"
"ဆေးတွေထည့်ထားတဲ့ဘူး ရှာနေတာ မေမေ တွေ့သေးလား"
"ဆေးဘူးလား ... မနေ့ညက ပန်ပန့်ယူသွားတာပဲ သူ့မေမေ
အဖျားနဲနဲဝင်ချင်သလို ဖြစ်နေလို့တဲ့။ မေမေသွားယူပေးမယ်"
"ဟုတ်... မေမေ"
"ဆေးက ဘာလုပ်မလို့လဲ သားနေမကောင်းလို့လား"
"မဟုတ်ဘူး မေမေ ညီ အဲ့ အဏ္ဏဝါ.. နဲနဲဖျားနေလို့"
"ဟုတ်လား... မေမေ လိုက်ကြည့်.."
"ရတယ် ...ရတယ် ..မေမေ ဆေးဘူးသာယူပေး သားဟာသား ဂရုစိုက်ပြုစုပေးလိုက်မယ်"
မေမေက ပန်ပန်တို့သားအမိအခန်းထဲဝင်ကာ ဆေးဘူး ယူလာလျက် သူ့လက်ထဲ ထည့်ပေးပြီးနောက်..စိတ်မချစွာ..
"သားရယ် မင်းက သေချာ ပြုစုတတ်ပါမလား"
"ရတယ်... ရတယ်"
ဆေးဘူးကို အမြန်ယူလို့ မီးဖိုချောင်ထဲ ပြန်ပြေးကာ ရေသန့်
တစ်ဘူး ယူလျက် အိမ်ပေါ်ပြေးတတ်ရပြန်သည်။ ဆေးတွေ
အများကြီးထဲမှာမှ အဖျားပျောက်ဆေးနဲ့ အကိုက်အခဲ
ပျောက်ဆေးကို ယူလို့ အခန်းထဲ မဝင်ခင် ပါစပ်ထဲ ငုံလိုက်ရသည်။ အမလေး ခါးလိုက်တာ။ ချက်ချင်းထွေးထုတ်ပြစ်ချင်သော်လည်း သူဒီလိိုှမလုပ်ရင် အဏ္ဏဝါကို ဒီနေ့ ဆေးတိုက်လို့
ရဖို့ လမ်းမမြင်ပေ။
အခန်းတံခါးကို ဖွင့် ကုတင်ပေါ် က သူ့ကို ပြူးကြည့်နေတဲ
ကလေးထံ ပြေးကာ နှုတ်ခမ်းအိအိတွေကို ဖိကပ်နမ်းရင်း
ဆေးတွေကို လွှဲပြောင်းပေးလို့ အဆင်သင့် ဖွင့်ပြီးသား
ရေဘူးကို နှုတ်ခမ်းမှာ တေ့ပေးလိုက်၏။ ရုတ်တရက်ဖြစ်သည့်အပြင် ပူးချည်ထားတဲ့လက်တွေကြောင့် ဘုမသိဘမသိ ဆေး
သောက်လိုက်ရသော အဏ္ဏဝါ မှာ မျက်နှာလေး
နီမြန်းလို့နေပေပြီ။
"ကိုကို!!!"
ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်ပေါ်လာသော အသံကို
နွားပွဲစားပမာ သူ အစွမ်းကုန် သွားဖြဲ ပြရသည်။
"ဖြည်ပေး..."
ဆူပုတ်နေသော မျက်နှာလေးကို သနားပေမယ်...
ပြောစကားနားမှမထောင်တာ...
"ကုမ္ပဏီ မသွားဘူးလို့ ကတိပေး"
"ဆေးသောက်ပြီးရင် အစားစားရမှာလေး ကိုကိုရဲ့ ချီသွား
မျက်နှာသစ်ပေး ပြီးရင် ခေါက်ဆွဲလုပ်ပေး လမ်းမလျှောက်ချင်ဘူး"
လက်လေး နှစ်ဘက် လှမ်းကာ ဆိုတော့ ဒီခေတ် မျက်နှာ
မျောက်အုန်းသီးရသလို ပြုံးသွားကာ အဏ္ဏဝါ ကို ဂရုတစိုက်ချီမလို့ မျက်နှာသစ် ပေးပြိံီး အိပ်ယာထက် ပြန်ချပေးကာ ..
ခေါက်ဆွဲပြုတ်ရန် အောက်ထပ်ဆင်းဖို့ ကြံရွယ်စဉ်...
"ကိုကို... အောက်ကိုချီသွားပါလား... ကိုကို ခေါက်ဆွဲပြုတ် တာ ကြည့်ချင်တယ်"
"မေမေတို့ ရှိတယ်လေ ညီရဲ့ "
"တော်ပြီ အိမ်ခွဲနေမယ်"
တကယ် ကြီးလေ ကလေး နဲ့တူလာလေပါ။ ဆံပင် အုပ်အုပ်လေးတွေကို ဆွဲဖွရင်း ဆူနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ပြေလျော့ စေဖို့
လတ်ဆတ်သော အနမ်းနွေးနွေး တစ်ချက် ပေးလိုက်ရင်း
နှစ်သိမ့်ရသည်။ ပါးစပ်ကသာ အိမ်ခွဲနေမည်ပြောတာ
ညီ... သူ့မေမေနဲ့ တူမလေးတွေကို မခွဲနိုင်တာ သူအသိဆုံး။
တစ်ခါတစ်လေ စိတ်ပေါက်တိုင်းပြောသည့်အခါ သူသာလျှင်
အကြီးမို့ ကလေးကို နှစ်သိမ့်ရစမြဲ။
________________။_________________
"မီးကြီး မီးငယ်.. ကျောင်းမှာ မဆိုးရဘူးနော် ဆရာမစကား
ိနားထောင်ကြားလား"
"ဟုတ် မေမေလေး... က်ိုကိုမြတ်သော တာ့တာ"
"တာ့တာ"
တာ့တာပြကာ တရွေ့ရွေ့ထွက်သွားသော ကျောပြင်
သေသေးလေးနှစ်ခုကို ကြည့်ရင်း မြတ်သော ရင်ထဲ ဟာ
လာ ဟင်းလင်းဖြစ်လို့နေ၏။
"မောင် သွားမယ်လေ"
"အော်..အင်"
ပန်ပန်သတိပေးတော့ ငေးနေရာမှ သတိဝင်လို့ ကားထဲပြန်ဝင်ကာ တိတ်ဆိတ် လျက် ကားမောင်းနေမိ၏၊
"မောင်... ဘာဖြစ်နေတာလဲဟင်"
ချစ်ရသူ ၏ ထပ်မံ၍ အမေးစကားကိုကြားတော့မှ သတိပြန်
လည်လာပြန်ကာ... တွေးလက်စကို ဖျောက်ဖျက်ပြစ်ရ၏။
သူတစ်ယောက်တည်းအတွက်တော့ဒါဟာအဆင်ပြေပေမယ့်
မမအတွက် အဆင်ပြေပါ့မလား...က တွေးရသေးသည်။
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး မရဲ့"
"ပြောစရာရှိရင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပါမောင်ရဲ့ အဲ့လိုကြီး
ထိန်ချန်မထားနဲ့ မောင် မျက်နှာမလန်းရင် မလဲ မပျော်ဘူး"
"မောင်တွေးနေတာ... မောင်တို့လက်ထပ်ပြီးအိမ်ခွဲနေကြမလားဟင်။ ကလေးနှစ်ယောက် ကိုလည်း မောင်တို့ သမီးတွေ
အဖြစ်တရားဝင်မွေးစားရင်ကောင်မလားလို့.. ဖေဖေမေမေမရှိတာ ကလေးတွေအတွက် ဘယ်လောက်အားငယ်စရာ ကောင်းလဲ"
ကျောင်းဝင်းရှေ့ သားသမီးတွေအား ဖေဖေတွေမေမေတွေ
ကိုယ်တိုင်ပို့ပေးသည်ကို မြင်၍ မြတ်သော ပြောချင်ဖြစ်မည်ကို သူမနားလည်၏။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း ကလေးတွေအပေါ်
သံယောဇဉ် က ကြီးမာစွာ တည်ရှိနေပေပြီ။
"ကလေးတွေကို မွေးစားတာတော့ဟုတ်ပါပြီ အန်တီတို့ က
ခွင့်ပြုပါ့မလား"
"မသိဘူး ပြောကြည့်ရမှာပဲ .. ဒါနဲ့ မက မောင်ေပြာတာကို
လက်ခံတယ်လား"
"ငြင်းစရာ ဘာအကြောင်းများရှိသေးလို့လဲ မောင်ရဲ့"
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာမရယ်"
လက်ချောင်းနုနုတွေဆီ သူ့လက်ချောင်တွေဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ
အနမ်းဖွဖွပေးရင်း ပြုံးပြမိ၏။
"မနဲ့အတူဆို ဆူးခမ်းလမ်းကိုတောင် ပျော်ပျော်ကြီးဖြတ်ေကျာ်ရဲတယ်သိလား"
"ယုံတယ်မောင်... မလွတ်တမ်း မရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားနော် ခရီးကြမ်းဆိုရင်တောင် အတူတူ ဖြတ်ကျော်ရအောင်ပါ"
"အရမ်းချစ်တယ်မရယ်"
"မောင်ချစ်တာကို မမှီပေမယ့် ဒီကလည်း မလျာ့သောအချစ်တွေနဲ့ပါ မောင်ရဲ့"
ရယ်သံလွှင့်လွှင့်ဖြင့် ကားလေးကတော့ ကြည်နူးဖွယ်တရိပ်ရိပ်ပြေးနေ၏။ တီတီတာတာ ချစ်စကားတို့ သည် ရှုပ်ထွေးနေသော ရန်ကုန်လမ်းမကြီးကို လှပအောင် ဖန်ဆင်းပေးနေသယောင် ရှိ၏။ အချစ်ရှိရင်...အရာအားလုံးက လှတယ်ဆိုတာ
အမှန်တရား တစ်ခုဖြစ်မည်။
_______________။_____________________
"ဘာလာလုပ်ပြန်ပြီလဲ"
မီးဖိုချောင်ထဲ လာရှုပ်နေပြန်သော ဒီခေတ်ကို အော်မိ၏။
ဘာမှလုပ်တတ်တာလဲမဟုတ် မီးဖိုချောင် ပွတာသာအဖတ်တင်ပြီး ဘာမှဖြစ်မလာ။
"ခေါက်ဆွဲပြုတ် မလို့.. မေမေအဲ့ အန်တီ"
"ဟိုနားသွားထိုင်နေပြုတ်ပေးမယ် ရရင်ပြောမယ် ဟုတ်ပြီလား"
"ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်.."
"လျှာမရှည်နဲ့သွား"
မထွက်ချင် ထွက်ချင်နဲ့ ထွက်လာပေးရတာ သိပ်တော့အဆင်မပြေလှပေ။ ညီ့ကို သူကိုယ်တိုင် ခေါက်ဆွဲပြုတ် ပူပူလေးလုပ်ပြီးတိုက်ချင်သည်။ သူ့လက်ရာ ဘယ်လောက်ကောင်းကြောင်း
ကြွားချင်၏။ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း လူကြီးတွေနဲ့မဟုတ်ပဲ အဏ္ဏဝါပြောသလို အိမ်ခွဲနေချင်သည်။ တစ်အိမ်လုံး အဏ္ဏဝါ ကို ပွေ့ချီပြီးလျှောက်သွားနေလည်း တားမယ့်သူ မရှိတာမျိူး။ သို့ပေမယ့် လူကြီးတွေနဲ့ ကလေးတွေကို ထားခဲ့ဖို့ရာ
စိတ်မချခြင်း သောင်းခြောက်ထောင်က ပြည့်လျှံလို့..မဖြစ်သင့်ဘူး ဆိုတာတော့အတွေးထဲ သတိပေးသည်။
သိပ်မကြာ ခေါက်ဆွဲ ရပြီဟေ့လို့ အော်ပြောသံနောက်ဝယ်
ခေါက်ဆွဲပန်ကန်ကို လင်ဗန်းလေးဖြင့် မလို့ အခန်းထဲသယ်ခဲ့လိုက်၏။ အခန်ထဲရောက်တော့ အဏ္ဏဝါ က စောင်ပုံကြားက
အနံ့လေးဆွဲဆော်ချက်ကြောင့် ထထိုင်လာ၏။
"ကိုကို ခွံ့"
နွဲ့ဆိုး ဆိုတာမျိုး ဘယ်လောက်ပင်ဆိုဆိုး ကျွန်တော် အဏ္ဏဝါကို ချစ်မဝပါ။ စိတ်အလိုတော်ကျ ခေါက်ဆွဲလေးကိုခွံလိုက်
ပါးစပ်မှာ ပေနေတာလေးတွေ သုတ်ပေးလိုက်ဖြင့် ယုယတော့
ပကတိဖြူစင်စွာ ပြုံးနေ၏။
"စားပြီးရင် အိပ်တော့နော်.. နေကောင်းရင် ညီနဲ့ ကိုကို
Dateရအောင် ..ညီသွားချင်တဲ့နေရာအကုန်လိုက်ပို့မယ်"
"မဒိတ်ချင်ဘူး Tripသွားချင်တာ..ခုတလော ခေတ်စားနေတဲ့ ကလောတို့ မန္တလေး တို့ ပုဂံတို့.. အဲ့လိုနေရာတွေ
တစ်ခါမှမသွားဖူးဘူး... ကိုကိုလိုက်ပို့ပါလား"
"ပို့မှာပေါ့... အခုတော့ အိပ်ပျော်အောင်အိပ်နော်"
"ကိုကို..မဖက်ထားရင် အိပ်မပျော်ဘူး"
စောင်ခြုံလေ ကြားက ခေါင်းပြူးထွက်လာတာက အူယားချင်စဖွယ်။ သူပါ ကုတင်ပေါ် ဝင်လှဲလို့ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ဖက်ထားပေးကာမှ.... အဏ္ဏဝါ အပူအပင်ကင်းမဲ့စွာ အိပ်စက်သွားလေသည်။
_______________။_______________________
ခုရက်ပိုင်း updateကျဲပါ့မယ်နော်။
အဆောင်တွေ။ ကျူရှင်တွေ ရှာနေရတာကြောင့်ပါ။
နောက်ရက်Mandalay ကို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ tripသွားဖို့ရှိတယ်။ပြန်လာရင် ဒီခေတ်နဲ့ အဏ္ဏဝါ အတွက် mandalay trip အကြောင်းတင်ပေးမယ်နော်။
ချစ်ယူ💚
Love u all💚💚💚