႐ွဲ႔လ်န္သည္ အလြန္အမင္းစိတ္လႈပ္႐ွားေနၿပီး အႀကီးအက်ယ္သတိ႐ွိထားေနေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားကိုအတင္းမွိတ္လိုက္ကာ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာအေျခအေနကိုေမ့လြယ္ဖို႔ရာ ျပဳလုပ္ေနမိ၏။
အရင္တခါက ေရေအာက္တြင္ အသက္႐ွဴ ရန္ ေလအေထာက္အပံ့့ေပးခဲ့တုန္းက ဒါကိုစတင္ခဲ့သူသည္ ဟြားခ်န္သာျဖစ္သည္။
႐ွဲ႔လ်န္ ႏႈတ္ခမ္းတ္ို႔သည္ ၾကာ႐ွည္လွေသာ အနမ္းေတြေၾကာင့္ ဖူးေရာင္ကာထံုတက္သြားေအာက္ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို ေတြးမိေသာ္ ဟြားခ်န္ကသာ အပိုင္စီးစိုးမိုးျခယ္လွယ္ကာ အနမ္းေတြကိုနက္နဲေစခဲ့သည့္ ထိုျဖစ္စဥ္အား႐ွဲ႔လ်န္ ျပန္မေတြးရဲသည္အထိ...
႐ွဲ႔လ်န္သည္ ထိုအခ်ိန္ကို ေတြးကာ အခ်ိန္ယူၿပီးေနာက္ အားအရမ္းသံုးကာ ဟြားခ်န္အား ႐ုတ္တရတ္ႏိုးလာေအာင္လုပ္မိသလိုျဖစ္သြားမည္ကိုစိုးရိမ္ေနေသာေၾကာင့္ သတိအလြန္ႀကီးစြာထားရင္း သူ၏ႏႈတ္ခမ္းကို ဟြားခ်န္၏ႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔ ညင္သာစြာ ထိကပ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ႐ွဲ႔လ်န္၏ မူလရည္ရြယ္ခ်က္သည္ကား ဟြားခ်န္ကိုမႏိုးသြားေစရန္မဟုတ္?
အကယ္၍ ႐ွဲ႔လ်န္သာ အရမ္း ဖြဖြေလးနမ္းေနလ်ွင္ သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု၏ကြာဟေနသည့္ေနရာလပ္ေလးၾကားမွ အေထာက္အပံ့ေပးေနေသာေလမ်ားထြက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုဆ္ိုလ်ွင္ ႐ွဲ႔လ်န္၏လုပ္ရပ္ အက်ိ ဳးမ႐ွ္ိျဖစ္သြားေတာ့မည္မဟုတ္လား?
ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွဲ႔လ်န္သည္ မ်က္လံုးမ်ားကိုမွိတ္ထားကာ တာဝန္ဝတၱရားအရ သာ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ် ၿပီး အေဝးသို႔ခဏခြာ ေလမ်ားကို႐ွဴ သြင္းလိုက္ရင္း ဟြားခ်န္ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီသို႔ တႀကိမ္ဖိကပ္လိုက္ေလသည္။
ဒီတခ်ိန္တြင္ေတာ့ ရွဲ႔လ်န္
အနမ္းတို႔က အရင္တေခါက္ကထက္ ပိုမိုနက္႐ႈိင္း၏။ဟြားခ်န္၏ ေအးစက္ေနေသာခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို အျပည့္အဝ ဖမ္းယူငံုထားရင္း ေလမ်ားကိုမႈတ္ထုတ္ေပးလ်က္။
ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုးတြင္ ႐ွဲ႔လ်န္သည္ မ်က္လံုးတို႔ကိုတခ်ိန္လံုးမွိတ္ထားလ်က္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ဖို႔ရာပင္မဝ့ံရဲခဲ့။ငါးႀကိမ္...ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ ေလအသြင္းအထုတ္ျဖင့္ေလကိုမ်ွေဝၿပီးေနာက္ ႐ွဲ႔လ်န္သည္ ဟြားခ်န္၏ရင္ဘတ္ကို ဖိႏွိပ္ေပးရမည္ကို ေတြးမိလိုက္မိၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကိုဖြင့္လိုက္သည့္အခိုက္အတန္႔တြင္ ဟြားခ်န္၏ ျပဴ းက်ယ္ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လံုးအၾကည့္တို႔ႏွင့္ တန္းခနဲ တိုက္႐ိုက္ ဆံုမိေလေတာ့သည္။
".........''
"...........''
႐ွဲ႔လ်န္သည္ ဟြားခ်န္၏ပါးျပင္ေလးမ်ားကို လက္ဖဝါးေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုသည္လည္း အနီးကပ္အကြာအေဝးတြင္သာ႐ွိေနလ်က္...။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာထံုက်င္မႈမ်ား၏ အာရံုခံစားခ်က္မ်ားပင္ က်န္႐ွိေနဆဲျဖစ္သည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ ေက်ာက္႐ုပ္ျဖစ္သြားသလို ေတာင့္ခဲသြားျကသည္။႐ွဲ႔လ်န္သည္ေၾကာက္စိတ္တို႔ျဖင့္မလႈပ္႐ွားႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ဟြားခ်န္ကေတာ့ အျမဲအပူအပင္မဲ့ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ပံုစံက အျမဲဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိကာေခ်ာေမာေန၏။
႐ွဲ႔လ်န္သည္ သူ၏ေခါင္းထဲသို႔ေသြးမ်ားအလ်န္အျမန္စီးဆင္းသြားျခင္းမွ သူမေသႏိုင္ဘူးဆိုတာကို တကယ္မသိခဲ့ေပ။
အခ်ိန္ေကာင္းတြင္ ႐ွဲ႔လ်န္သည္စကားစေျပာလိုက္၏။
"စန္းလန္ သတိရလာၿပီေပါ့''
ဟြားခ်န္က စကားျပန္မေျပာ...
ထိုအခါ႐ွဲ႔လ်န္၏ ဟြားခ်န္ ပါးဆီသို႔အုပ္ကိုင္ထားေသာလက္ကေလးမ်ားသည္ ဆက္ခနဲ အေနာက္သို႔ ဆုတ္ကာလႊတ္လိုက္မိၿပီး
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ပါဘူး မဟုတ္ရပါဘူး မဟုတ္ဘူး...မင္း ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး ငါက ဒီအတိုင္း လုပ္ေပးခ်င္...............''
ဘာကိုလဲ? အသက္႐ွဴ ဖို္႕ ေလ အေထာက္အပံ့ေပးဖို႔လား?
တေစၦ ဘုရင္က အသက္႐ွဴ ဖို႔ေလလိုအပ္တယ္တဲ့လား! ဒီစကားကိုအက်ယ္ႀကီးေျပာထြက္မိတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ႐ွဲ႔လ်န္မယံုႏိုင္ေတာ့သည္အထိ!!!
စကားလံုးေတြသည္ ႐ွဲ႔လ်န္လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္သာ ဆို္နင့္ေနခဲ့၏။
ဟြားခ်န္ကလည္း သူ႔ဘာသူ ထလိုက္ရင္း ႐ွဲ႔လ်န္အား စိတ္ၿငိမ္ေစရန္လက္ျဖင့္ပုတ္ေပးလိုက္ရင္း
"အ႐ွင့္သား အရင္ဆံုး စိတ္ကိုေလ်ာ့ပါ''
႐ွဲ႔လ်န္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ေခါင္းကိုသူ အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးသူ႔ပံုစံသည္လည္း ကေမာက္မျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကိုပူးကပ္ကာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ဟြားခ်န္အား ဦးၫႊတ္ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ တကယ္ကို ေတာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ ''
ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္ၿပီးေနာက္ ႐ွဲ႔လ်န္သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သို႔ထြက္ေျပးသြား၏။ ဟြားခ်န္က ႐ွဲ႔လ်န္ကိုရပ္တန္႔ေစဖို႔ရာ အေနာက္မွေျပးလိုက္သြားၿပီး ႐ွဲ႔လ်န္ေနာက္မွ ေအာ္ေခၚလ်က္...
"အ႐ွင့္သား!!!''
႐ွဲ႔လ်န္သည္ကားနားႏွစ္ဖက္ကိုအုပ္လိုက္ကာ ေျပးရင္းက သူ၏အမိုက္အမဲကိုဒဏ္ခတ္ထားသကဲ့သို႔ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္ေနေလသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္''
ေသလိုက္ပါ! ေသသာေသလိုက္ပါေတာ့!
သူ မေသနိုင္လ်ွင္ပင္ တေနရာရာကတြင္းနက္ႀကီးထဲခုန္ခ်ၿပီးပဲ ေသသလိုဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ပါမည္!
႐ွဲ႔လ်န္က လ်င္ျမန္စြာလႈပ္႐ွားလိုက္ၿပီး ေတာင္အုပ္နက္နက္ထဲသို႔ တဟုန္တိုးေျပးဝင္သြားလိုက္၏။
႐ွဲ႔လ်န္ ေျပးေနခ်ိန္ ႐ုတ္တရတ္တြင္ ခြၽန္ထက္ေသာျမားအစုလိုက္က သူ႔ဆီသို႔ အ႐ွိန္ျဖင့္ပစ္ဝင္က်ေရာက္လာၾကသည္။႐ွဲ႔လ်န္ အလြန္ပင္ထိတ္လန္႔သြားေသာ္လည္း သူ၏စြမ္းအင္တို႔ကသတိ႐ွိႏိုးၾကားလ်က္ ခြၽန္ထက္ေသာအ႐ိုးဆူးတို႔ကို လက္ျဖင့္ဖယ္႐ွား လိုက္သည္။
႐ွဲ႔လ်န္သည္႐ုတ္ခနဲ ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး တိုက္ခိုက္လာသည့္ျမားေတြလာရာသို႔သြားေရာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာကိုမွမေတြ႕ရဘဲ ခ်ံ ဳပုတ္ေတြကသာလႈပ္႐ွားေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
ခ်ံ ဳ ပုတ္ထဲတြင္ အႏၱရယ္တစ္ခုခု႐ွိေနသည္ကိုသိလိုက္ရေသာ္ ရွဲ့လ်န္သည္ ခ်က္ခ် စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္ကာအေနာက္သို႔ျပန္ေျပးထြက္လိုက္သည္။
"စန္းလန္''
ဟြားခ်န္ကလည္း ေနာက္မွေျပးလိုက္လာသည္မို႔ အနီးဆံုးတြင္႐ွိေနၿပီးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႐ွဲ႔လ်န္ ျပန္လွည့္ၿပီး ေျပးထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ တခါတည္း ဟြားခ်န္အားေထြးေပြ႕လိုက္ေတာ့၏။
ဟြားခ်န္ လက္ေမာင္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ေျပး...ေတာထဲမွာအႏၱရာယ္႐ွိတယ္ ''
ေျပာရင္း ေတာအုပ္အျပင္သို႔ထြက္ေျပးခဲ့သည္။
ဟြားခ်န္သည္ ႐ွဲ႔လ်န္ ေနာက္သို႔သာလိုက္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔လာခဲ့ေသာ အရင္ေနရာသို႔ျပန္လည္ေျပးလာၾကသည္သာ။ ကမ္းေျခသို႔ျပန္ေရာက္ႏိုင္ၿပီးမွသာ ႐ွဲ႔လ်န္ အသက္႐ွဴ ရသက္သာသြားေစလ်က္
"ငါတို႔ေနာက္ကိုလိုက္မလာေတာ့ဘူး...ဟူး
ၾကင္နာမႈကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္'
ထိုအခါ
ဟြားခ်န္က ေဝဖန္ေျပာဆိုေပးလာသည္။
"အာ...ဒီကြၽန္းမွာ အခ်ိ ဳ႕အရာေသးေသးေလးေတြ႐ွိတယ္ ဒါေပမယ့္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ကိုကို...
ဒီေနရာကို သူတို႔လိုက္မလာၾကပါဘူး''
ထိုစကားကိုၾကားခါမွ ႐ွဲ႔လ်န္ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္မိသည္က...
ဒီလိုအရာေလးေတြကို ဟြားခ်န္ကေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ!
႐ွဲ႔လ်န္ငံု႔ၾကည့္ကာသတိထားမိလိုက္ေသာအခါ ႐ွဲ႔လ်န္လက္မ်ားက ဟြားခ်န္လက္မ်ားအား ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္သည္ကိုပါ သိလိုက္ရေတာ့ တကိုယ္လံုးေတာင့္ခဲသြားရျပန္သည္သာ။ထို႔ေနာက္လ်င္ျမန္စြာ လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ကာ ေဘးသို႔ပင္ေရြ႕လ်ားျပီးအနားမွခြာမိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အကြာအေဝးတစ္ခုကြားေဝးလ်က္ အေတာ္ၾကာၾကာၿငိမ္သက္စြာသာရပ္ေနမိၾကၿပီး ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ဟြားခ်န္က သက္ျပင္းခ်ရင္း သူ၏အက်ီေကာ္လံစကို ျပန္ဆြဲတင္လ်က္စကားေျပာ၏။
"ခုနာတုန္းက က်ေနာ့္ကိုကယ္တင္ေပးတဲ့အတြက္ ၾကင္နာမႈကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကို...
လူသားတေယာက္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က ပင္လယ္ထဲကိုသြားရတာ လံုးဝအဆင္မေျပဘူး ကိုကို...
ေရငန္ေတြပါးစပ္ထဲဝင္ၿပီးအသက္မ႐ွဴ ႏိုင္ျဖစ္သြားရတယ္ တကယ္မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာႀကီးရယ္''
႐ွဲ႔လ်န္စကားမဆိုႏိုင္မျဖစ္ခဲ့ေပ။
ဟြားခ်န္က သူ႔အားစိတ္သက္သာမႈကိုေပးေစေသာ္လည္း ဟြားခ်န္စကားေနာက္မွလိုက္ကာ ေခါင္းကိုကိုင္းၫႊတ္လိုက္ၿပီး မသဲမကြဲေလသံျဖင့္စကားလံုးေတြကိုဆို၏။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အဲ႔ဒါအတြက္စိတ္မပူပါနဲ႔ ''
႐ွဲ႔လ်န္စကားေျပာ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္
္ဟြားခ်န္က ထပ္ေျပာလိုက္၏။
"ဒါေပမယ့္ ကိုကို လုပ္တာမမွန္ဘူး''
ထိုအခါ ႐ွဲ႔လ်န္ကေသာကစိတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္ေမးလာသည္။
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူးလား...ငါက ဒီအတိုင္း ေလး ေလကိုမႈတ္ထုတ္ေပးဖို႔ပဲလိုတယ္လို႔ ေတြးမိလို႔...''
"ဟုတ္တယ္ အဲ့တာမမွန္ဘူး''
ဟြားခ်န္ကျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ေနာက္တခါ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒါမ်ိ ဳးကို သာမန္ကာလ်ံွကာေလးလုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မလုပ္ေပးပါနဲ႔ ကိုကို...မဟုတ္လို႔ကေတာ့... ''
မဟုတ္လို႔ကေတာ့ သူ အသက္တေခ်ာင္းကိုမကယ္ရရံုမက ဒီတိုင္းပဲ အဆံုးသတ္ရမယ္ေပါ့...
ဟြားခ်န္၏ ေလးေလးနက္နက္ေျပာလာခဲ့ေသာအသံက ႐ွဲ႔လ်န္အားအေတာ္ေလး႐ွက္သြားေစသည္။ဒါမ်ိ ဳးကို အရင္ကသူဘယ္တုန္းကမွမလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဆိုသည္က တကယ့္ တားျမစ္ခ်က္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
႐ွဲ႔လ်န္သည္အလ်န္အျမန္ပင္ က်ိန္ဆိုလိုက္သည္။
"မလုပ္ဘူး မလုပ္ဘူး ''
ထိုအခါမွ ဟြားခ်န္ကေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီးအားရပါးရျပံဳးလိုက္သည္။႐ွဲ႔လ်န္သည္ ေလမႈတ္သြင္းသည့္ကိစၥကို ဘယ္လိုလုပ္သင့္သလဲ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာကိုေမးခ်င္မိေသာ္လည္း ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ဘာကိုမွ ဆက္မေျပာရဲေတာ့ေပ။
႐ွဲ႔လ်န္သည္ ထိုအေၾကာင္းအရာကိုစိတ္ထဲတြင္သာ သိမ္းထားလိုက္ၿပီး ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္႐ွဲ႔လ်န္ကေမးလိုက္၏။
"ဒီေနရာက တကယ္ပဲ လူေတြအတြက္လမ္းေၾကာင္းမ႐ွိတဲ့ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ကြၽန္းႀကီးလား?''
"ေသခ်ာတာေပါ့'' ဟြားခ်န္ကျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီကြၽန္းက ေလွေတြကိုနစ္ျမဳပ္ေစသူ ေမွာ္ေရနက္အရွင္ (ေရနက္မိစာၦ )သားရဲတြင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားပဲ...ေရနက္မိစာၦ ကြၽန္း''
ဟြားခ်န္က တပ္အပ္ေျပာေန၏။အင္းေလ...
န္းတစ္ပြင့္အားလက္ကမ္းမူ ေသြးမိုးအဟူႏွင့္ ေလွေတြကိုနစ္ျမဳပ္ေစသူ ေမွာ္ေရနက္အရွင္ တို႔သည္အခ်င္းခ်င္း သိၾကလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
"စန္းလန္ ဒီကိုေရာက္ဖူးလား''
႐ွဲ႔လ်န္ကေမး၏။
ဟြားခ်န္ကေခါင္းခါလိုက္ရင္း
"မေရာက္ဖူးပါဘူး ဒါေပမယ့္ ဒီကြၽန္းကို က်ေနာ္သ္ိတယ္''
🍁🍁🍁🍁🍁
႐ိုတဲ့အပိုင္းေလးေတြ ကလိကလိအပိုင္းေလးေတြကိုပဲ သီးသန္႔ ဖတ္ေစခ်င္လို႔ ေရြးၿပီးျပန္ေပးထားတာပါေနာ္လို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္ေနာ္😘
အဆင္ေျပၾကဖို႔ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္💓
Trans တဲ့ ျမန္မာအေရးအသားေလးမ်ား ညံ့ဖ်င္းခဲ့ရင္ ဖတ္ရအဆင္မေျပရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကဖို႔😘