Chapter 15
Great. Just Great. It was Queenie all the time. Siya ang pulang lobo kanina na umatake sa dalawang lalaki. Member ang dalawang lalaki na iyon sa LMO, may balak ang mga ito na dakpin ako sa hindi ko malaman. I don’t have a clue why they want me as much as they want from my twin. And thanks to Queenie na hindi iyon nangyari pero, seriously, hindi ako makapaniwala na lobo siya. Sure, napansin ko na kakaiba siya pero akala ko ay kagaya siya ni Blake!
Apat kaming lahat na nakaupo ng pabilog doon sa bilog na mesa. Maliban kina Queenie at Blake ay nandito din si Tyson. Nagising kasi siya sa ingay na nilikha sa labas kaya lumabas na siya sa kanyang sariling kwarto.
“So let me get this straight, si Blake ay Wizard. Si Queenie ay Werewolf tas si Tyson naman ay…Esper? Anong Esper?”
“Parang psychic or a person has a supernatural abilities. Nagtataglay kami ng iisang abilities pero special ako dahil kaya kong mag-teleport at kaya ko din ang kenitec.”
“Oh okay. So ang dami ko naman walang alam tungkol dito.”
“Dahil tanga ka.” Walang modo talaga ang batang ito! Akmang pingutan ko sana siya pero naunahan ako ni Blake. Huh?
“Aray!” Daing ni Tyson.
“Kung maari lang sana kung wala ka naman magandang sasabihin ay itikom mo na iyang bibig mo. Gusto mo bang gawin kitang palaka?” Banta ni Blake, nangingisi naman si Queenie na siniko ako. She was wagging her brow na tila ba tinutudyo ako kay Blake. Inirapan ko lang siya, ano ba’ng problema ng babaeng ito? No wonder na minsan ay naiisip ko na para siyang aso, tsk! Iyon nga lang lobo siya.
“Haha! Gawin mo lang, baka hindi mo natandaan muntik ka ng mamatay dahil sa akin. Isa akong napakamatalinong Esper sa Organisasyon namin!”
“Bata, nagkataon lang na pagod na ako ng panahon na iyon pero para mapatunayan na mali ka sa inaakala mo ay…” Isang pitik ay naging malaking palaka si Tyson. Bigla akong napatili, nakakadiri ang palaka! Lalo na iyang namamasa ang katawan nila!
Tawa lang ng tawa si Blake. Enjoy na enjoy sa ginagawa niya!
“Ibalik, kokak, sa dati kong anyo, kokak!”
“Magdusa ka muna bago kita ibalik, bata.”
“Grr—kokak! Kokak!”
Dahil sa hindi ako makatiis ay hinampas ko ang kamay sa mesa kaya naagaw ko ang attention nilang dalawa. “Tumigil na nga kayo! Imbes na mag-seryoso kayo dahil sa sitwasyon natin ay puro kalokohan ang ginagawa ninyo!”
“Oo nga, Master!”
“Isa ka pa!”
“Tsk, ang sungit na, kokak, ng…kokak! Misis, kokak, mo!”
I ran my fingers through my hairs, then lick my lips. “Blake, ibalik mo na nga siya dati, nakakadiri—I mean, nakakainis na iyang kokak ng kokak!”
“Oo na. Oo na.” Iwinasiwas ang kamay at unting-unti na bumalik ang anyo ni Tyson.
“Anyway, since nandito naman tayong apat ay pwedeng gumawa na tayo ng plano na makaalis dito? Like, wala ng hahabol kina Blake o sa kambal?” Sabi ko sa kanila para naman sumeryoso na sila. Hindi pwedeng dito na lang kaming lahat sa lugar na ito, natunton na nga nung dalawa kung saan kami kasalukuyan na natili eh.
“Imposible na walang hahabol sa test subject.” Sabi ni Tyson. “Lalo na at napakaimportanteng subject nilang tatlo pero ayun sa mensahe ng boss ko pwede na tayong umalis dito dahil wala na ang LMO dito. Probably ay pumunta sila sa ibang brang ng LMO, malayo dito upang wala ng makahanap sa kanila.”
“Which only could means, di pa tapos ito. Babalik at babalik sila para kunin ang tatlo? Damn. Bakit ba gusto nilang makuha ang kambal?”
“Tsk. Wala ka talagang kaalam-alam dito? Tsk! Tsk! Kunsabagay ay napaka-confidential ng mission na ito kaya pili lang ang nakakaalam at since may alam na kayo tungkol sa LMO ay sasabihin ko na. Alam naman natin ang mundong ito ay patagal ng patagal ay mas lalong naging advance ang teknolohiya, di ba? The more advance the technology right now, the more it will destroy the nature itself. Let’s be realistic here, shall we?” Kung makapagsalita ang batang ito parang matanda na, tsk. “Not only the nature pati na din ang crime dito. Lalo na dinadakip ng mga LMO ang mga bata, hindi lang mga normal na bata kundi pati na din ang mga batang nagtataglay ng kakaibang galing kagaya ng anak ninyo. Hindi ko alam kung pano nila nalaman na may power sila dahil kadalasan na dinadakip nila at gawin test subject sa eksperimento nila ay mga normal na bata o kundi kaya ay Esper na kagaya ko. Pero ito ang masasabi ko kaya ginagawa nila iyan ay para makalikha ng Ultimate Human Weapon.”
“Bakit naman nila gagawin iyon?” Tanong ni Queenie. “Hindi ba sila kuntinto sa kung anong meron sila ngayon?”
“Hindi ko alam. Tanging si Dr. Zic lang ang nakakaalam kung anong gagawin niya doon pero mayroon akong teorya nab aka gusto niyang sakupin ang mundo kagaya ng mga kalaban ng power ranger. Kaya habang imperfect pa ang expirement nila ay gumawa na tayo ng sariling robot—ow! Ano ba! Bakit mo ako binatukan, matandang babae!”
Masamang tiningnan ko siya. Kahit na bata siya ay hindi ko siya uurungan! “Mag-seryoso ka kasi! Anong power ranger? Isip bata!”
“Bata naman ako eh.”
Pumalakpak si Queenie. “Mamaya na siguro natin itutuloy itong pag-uusap. Ang mabuti pa ay magpahinga na tayo ngayon dahil malalim na ang gabi. Saan ako matutulog?”
“Tatlo lang ang kwarto na nandito. Ang isa ay mayroon ng nag-occupied. Sa kwarto ko naman natutulog ang kambal. Bakit? Ewan ko sa kanila at ang isa naman ay si Blake. Hmm…since mag-asawa naman kayo ni Savannah ay share na lang kayo at ikaw.” Turo ni Tyson kay Queenie. “Diyan—“
“No! Ayokong matulog dito sa sala. Ito na lang, tabi na tayong matulog, Tyson, boy.”
Teka. Teka. Tama ba ang narinig ko? Doon sa kwarto ni Tyson matutulog ang kambal tas si Queenie. At iyong bata naman lalaki ay solo niya ang isang kwarto at ako naman ay katabing matulog si Blake?!
“Hindi kami mag-asawa ni Blake! No! Ayokong makatabi siya—“ Tinikom ni Blake ang bibig ko. Nanlaki ang mata ko sa pagkabigla ng ginawa niya.
“May sinabi ka?” Sabay na tanong nina Tyson at Queenie. Gusto ko magwala sa inis, hindi dahil kay Tyson kundi kay Queenie. Nanunudyo na naman siya sa akin. Give me a break!
“Wala, bata. Sige na, bumalik na kayo sa kwarto at matulog.” Taboy ni Blake sa kanilang dalawa. Hinila ako papasok ni Blake sa kwarto bago niya binitiwan ang bibig ko.
Huminga ako ng malalim.
“Heck! Bakit mo iyon ginawa?”
“Wala lang.”
“Anong wala lang ka diyan? Tsk! Makaal—“ Hinila niya ako pabalik sa kanya. Muntik na ako mapasubsob sa malapad niyang dibdib. Ngayon ko lang napansin, he wasn’t wearing a shirt. Topless siya!
“You’re hurting my feelings, Savannah. Para naman may nakakahawa akong sakit kaya ayaw mong makatabi ako.” Umismid ako.
“Meron. STD.”
“Haha, imposible na meron ako niyon.”
“Ah basta, ayokong makatabi ka! Doon na lang ako kina Tyson.”
“Magsumiksik ka sa maliit na kwarto na 'yon? Savannah, apat na nga sila doon.”
“Eh di doon sa kabilang kwarto. Siya—“
“Takot nga iyon sa atin tas doon ka matutulog? Papatayin mo ata sa takot iyon eh.” Tinaasan ko siya ng kilay. For some reason, kakaiba ata ang kinikilos niya. “Besides, ano ang iisipin ng kambal sa atin kung hindi tayo magkatabi?”
May point naman siya pero…ayoko parin! But do I have a choice? No, I don’t have. Kaya naman pikit mata ko na lang sumuko.
“Kainis. Fine. I will sleep with you but no funny monkey business, got it?”
“Huwag kang mag-alala. Wala akong balak.”
Yeah right.
Author's Note: Sorry kung maikli lang ito pero sisikapin kong makaupdate uli ako. Wala kasi akong inspiration na magsulat nito eh kaya natagalan. Ayoko pa naman pilitin ang sarili ko na magsulat. Baka papangit. >_<