Chapter 29: Night
I knew what kind of person I've been in my lifetime. Cruel, evil, killer, wrecker, stealer, fucker, sucker, you name it. I wouldn't shake my head or deny every disgusting adjective you put together with my name. If someone would ask me if I somehow regret being those things, yes, maybe? I don't know. But if not being those means not finding who and what I am right now, no, thanks. I'd rather be the evilest person to ever walked in this world than be someone I am not right now.
Rebecca. Maggy. Elica. Tiana. Darson – These are just some of the names I've been known on. But out of all the identity I stole for a moment, there's only one I will always be proud of and won't ever regret being of – Amira. Just one name.
Amira. You are my most painful experience and my most memorable at the same, but above all – Amira, you are my final destination.
Can I be her one last time? Alam kong sira na ang pangalan kong 'yon. Sinira ko ang tanging pamilyang tumanggap sa akin nang walang pag-aalinlangan. I want to fix things... I want to make up for everything. But, I am scared.
Nakatingin lang ako sa labas ng bintana, umuulan sa labas. Hindi ko alam kung ilang oras na kaming nagbibyahe o malapit na ba kami. Kanina pa ako tulala at nag-iisip. Gulong-gulo ang isipan ko sa mga sandaling ito.
How can I face them after everything? I can withstand everything but not Richeon looking at me with nothing but disgust. I can win every battle and kiss the downfall but not Archeon's.
Can I just run away?
Nabalik ako sa huwisyo nang marinig na tumunog ang phone ng driver. Sinagot niya ito gamit ang isang kamay. Tumingin siya sa akin sa rear-view mirror. May sinabi ito sa kausap pero dahil masyadong mahina ay hindi ko naintindihan.
I am not good at memorizing things but I know our route has changed. That's when I know, they knew it now.
I keep calm as I look for ways to escape. Nasa backseat ako kaya mahirap makagalaw nang mabilis para maunahan siya. At isang maling galaw ko lang din ay pareho kaming mamamatay sa loob ng sasakyan na ito. Hindi. Sa lahat ng paraan para mamatay, wala sa isipan ko ang mamatay sa car accident.
He's about to bring me back. Iyon ang una kong naisip na gagawin niya pero napansin kong hindi pabalik ang tinatahak namin kung hindi papunta sa walang taong lugar. Mabilis ang mga mata ko at agad kong napansin ang unti-unti niyang paghawak sa baril.
"Why are you looking at me?" I asked.
Patay-malisyang umiling siya. "Tumitingin ako sa likod, hindi sa 'yo."
I mentally rolled my eyes. What's the purpose of side mirrors, idiot?
"Really?" I flashed a playful smirk. Dahan-dahan kong hinawakan ang laylayan ng damit ko at unti-unti itong itinaas. "I don't think so. Natikman na ako ng mga kasama mo. Aren't you jealous, dude? Don't you want to taste me, too?" I revealed my chest.
I smirked when he gulped. Tanga talaga.
I played my tits in front of him. "Why don't you stop the car and let's have some fun first?"
He bit his lower lip. Damn. Ang bobo ng isang 'to. Hindi bale, hindi na siya magtitiis sa pagiging tanga dahil ilang minuto na lang ang natitira sa buhay niya.
"I won't tell, The King Alpha," I said while slowly biting my lower lip. I spread my hips. "Come on, dude. Fuck me hard."
And I will fuck up your life after.
Gusto kong humalakhak nang itinabi niya sa gilid ang sasakyan. Nakita ko ang pagkasabik sa kanyang mga mata. Natataranta pa ito sa pagkalas sa kanyang seatbelt. Lumabas ito at binuksan ang pinto sa gilid ko saka siya pumasok.
Pasimple kong sinulyapan ang baril na iniwan niya sa front seat. Damn. Wala na bang mas itatanga ang isang 'to?
"Come on." Hinawakan ko ang kanyang kamay at pinahawak siya sa dibdib ko. Nanginginig pa ito. When he started to play it with his tongue, I pretended to scream in pleasure. Lumiyad ako papunta sa front seat. His eyes were closed while sucking my tits.
You are enjoying it, huh?
Nang mahawakan ko ang baril ay hindi ko agad ito ginamit. Hinayaan ko pa siyang magpakasaya sa loob ng ilang segundo. Pathetic.
When he opened his eyes and about to get in my pants, I showed him the gun. Natigilan ito at napaatras habang nakataas ang mga kamay.
"Tell me, dude. How's it?" I smirked.
Ibinaba ko ang blouse ko at umayos. Nakasandal ngayon ang lalaki sa pinto at halatang nangangatog pa ang tuhod. Sa sobrang takot nito ay ultimo ang magmakaawa para sa kanyang buhay ay hindi na niya nagawa.
"Take off your shirt," utos ko na mabilis niyang ginawa. Tumawa ako bago nginuso ang pants niya. "That, too." Inalis din niya ang pants niya. Napatingin ako sa kanyang underwear. "You are still hard, huh? I wonder how big is it. Take it off."
"P-please-"
"Take it off!" I cut him out.
Nagmadali itong inalis ang kanyang underwear. Napangiwi ako dahil nasagwaan ako. Mabilis na inalis ko ro'n ang tingin ko. Itinutok ko sa kanyang dibdib ang bibig ng baril. Mas lalo itong nanginig. Pinaragasa ko ang bibig ng baril sa kanyang katawan.
"Run, dude. Bumalik ka sa amo mo at ibalita na ang tanga mo para maniwala sa katulad ko. Tell him to fuck himself and no woman will take him seriously. That he is a dirty old man hiding behind the power of his clan and always absent in war. Tell him... The Queen Alpha is signing out."
Sinenyasan ko siyang lumabas. Natataranta na lumabas ito. "Run! I will count one up to ten, dude. Siguraduhin mong hindi ka na aabutan ng bala ko kapag umabot na ako sa sampu. One..." And I started the countdown.
I watched him make the fastest move he has ever done. I stopped counting at number five. Itinapon ko ang mga damit niya bago lumabas at lumipat sa harapan. Ibinato ko rin sa labas ang baril. Hindi marunong humawak ng baril si Amira.
Binalikan ko ang daan na pinuntahan namin kanina at dineretso ito. Dirediretso lang naman ang naging ruta namin kahapon kaya susundan ko na lang kung hanggang saan ako dadalhin ng daan na ito.
I made up my mind. I will come back no matter what. Kahit na pandirihan nila ako at sila na ang mismong magtaboy sa akin, gusto kong malaman nila kung gaano sila kahalaga sa akin. Kahit na sila na mismo ang magpakulong sa akin. Wala na akong pakialam.
It's now or never.
After several minutes of driving, a familiar sign welcomed me. La Trevi. For some reason, coming back here ignited my drenching hope and it gives me more reason why coming back will always be the right decision.
Mayamaya ay naagaw ng pansin ko ang isang lalaking nasa bisikleta. Hindi ako nagdalawang-isip na iharang ang sasakyan ko sa harapan niya. Mabilis na tumigil naman ito. Napansin kong naging balisa ang kanyang hitsura.
Kinalas ko ang seatbelt at lumabas. Nanlaki ang mga mata ni Rich nang makita. Umawang pa ang bibig niya sa sobrang pagkabigla.
"Amira!" he exclaimed my name.
That confused me. Sa dami ng naiisip kong paraan para salubungin niya ako ay hindi ko inaasahan na parang nagagalak pa ito.
"Rich..." I smiled. Parang naiiyak ako. Gusto ko siyang yakapin at humingi ng sorry. Sa dami ng gusto kong mangyari ay nanatili akong nakatayo at nakatunganga sa harapan niya.
Mabilis na napalitan ng pagkaseryoso ang kanyang mukha. "Why did you come back?"
There. That's one of the expectations I expected him to be.
I gulped. "I don't know." I faked a laugh. Parang may bumara sa lalamunan ko. "The stranger is back."
"You shouldn't be here," he said. "Dapat ay umalis ka na lang!"
Parang pinupunit ako ng mga salitang lumabas sa kanya. "R-Rich... I'm sorry."
Umiling siya. Palinga-linga pa ito sa paligid na parang nagmamasid. "Hindi ka na dapat bumalik," aniya nang pumirmi sa akin ang mga mata. "Damn it! Umalis ka na, hindi ba? Dapat ay nanatili ka na lang doon!"
"I-I want to see you-"
"Do you really think I still want to see you?"
It felt like a thousand bullets penetrated my chest, breathing but as good as dead. Maybe I underestimated the power of feelings. I didn't expect it to hit like this. Who am I fooling anyway? It's my fault. I shouldn't be complaining.
I gulped all the pain as I said, "Where's Archeon?"
He shook his head again. Bumaling siya sa sasakyan na dala ko. "You have a car. Fuck off, Amira- or whoever you are. Just. Leave us alone! Stop playing with us! It's damn painful." Doon ko naramdaman ang mga paghihinagpis niya. "We are not like the other toys you have played with before. Go away."
Hinawakan ko ang bisikleta niya nang aktong aalis na ito. "No. I am sorry, Rich. Trust me, you are not one of the families I've had before. You changed me. God knows how much pain I am feeling right now for bringing this life to you. I-I don't need you to forgive me, just don't push me away."
He laughed, scornfully. "And, what? Do you expect us to accept you again? After all? Gano'n ba talaga kababa ang tingin mo sa amin, Amira?"
I immediately shook my head. "No."
"Then, leave us alone!"
Pinigilan ko ang pagpatak ng mga luha sa mata ko. "I'm sorry." Pinakawalan ko ang pagkakahawak ko sa kanyang bisikleta. Pinagsalikod ko ang aking mga kamay at iniharap 'yon sa kanya. "Do the pleasure, Richeon. Ikaw na ang maghatid sa akin sa mga pulis."
Napalitan ng galit ang kanyang tingin. "Tangina. Gano'n ba talaga kababa ang tingin mo sa pamilya namin? Sa akin? Na kaya ka naming talikuran nang gano'n na lang? Can't you see? I am fucking trying to save you. Kapag nagtagal ka rito at nahuli ng mga pulis, ikukulong ka nila. Just run away and don't ever come back again!"
Doon ko hindi napigilan ang mga luha sa mata. "N-no. I'd rather die here than run away."
"Then, just die!" Saka na niya at iniliko ang bisikleta at nilagpasan ako.
Nanlambot ang mga tuhod ko at napaluhod. Malakas ang tama ng tuhod ko sa sahig pero parang namanhid ang katawan ko para hindi 'yon maramdaman. Nakatulala lang ako sa kawalan at wala nang pag-asa.
Is it already too late?
Napasinghap ako nang bumalik si Rich. Nakangiwi ito. "Sakay..."
Nakatulala lang ako sa kanya na ikinakunot ng kanyang noo. "Punasan mo ang luha mo saka ka sumakay sa likod ko. Come on, Amira. Kapag nakita ka nila ay wala ka nang takas."
Mabilis na pinahid ko ang luha sa aking mga mata at sumakay sa kanyang likod. Mabilis na pinatakbo niya ang bisikleta. Nakatingin lang ako sa likod niya. Nakahawak ako sa bakal ng bisikleta, natatakot akong kumapit sa kanya.
"Sa akin ka humawak baka mahulog ka," aniya.
Yumakap ako sa kanya. Ipinikit ko ang mga mata. Wala sa sariling napangiti.
Mayamaya ay huminto na rin kami sa harapan ng isang kubo. Bumaba ako sa bisikleta. Kinuha ni Rich ang basket at naglakad papasok sa kubo. Sumunod ako sa kanya. Pagkapasok namin ay agad itong nagpalinga-linga.
"Hays. Ba't ngayon ka lang, Rich?" Napalingon ako sa likod nang may magsalita.
Nang magtama ang mga tingin namin ni Archeon ay agad na namang nag-unahan ang mga luha sa mata ko. Hindi ako nakapagsalita nang biglang lumapit sa akin si Archeon at niyakap ako nang mahigpit na mahigpit.
"Amira..." he whispered my name. "I miss you, babe."
I cried harder. "I miss you, too, babe..."
Damn. I don't exactly know how to express my feelings right now. I am in pain and joyful at the same time. Hopeful but doubtful at the same time. I am overflowing with mixed emotions. I just want to scream but Archeon shut me with his lips.
Napapikit ako nang magtugma ang mga labi namin. Can we stay like this until the end? Can I have this moment last forever? But, then again, I know we can't. There's a whole reality waiting for us outside this fantasy.
"Where have you been?" alalang tanong niya matapos. Hawak pa rin niya ang mga kamay ko na parang takot na akong bitawan. "Damn it. Bakit ba ang dali mong mawala kapag binitiwan? Bakit ang hirap mong hagilapin kapag nalingat nang kaunti? Bakit, Amira?"
Ngumiti ako bago nagkibit-balikat. "I don't know. But, promise... I won't disappear again."
He narrowed his eyes. "I don't believe you. Hindi na kita bibitiwan magmula ngayon."
I laughed. Don't worry, Archeon. I won't leave again. You have me until my last breath and this time I mean it.
Nalaman kong dito pala nagtatago si Archeon. Ayaw niyang bumalik sa bahay nila dahil may mga nakapaligid na pulis at naiinis siya. Saka raw para kapag bumalik ako ay plano niyang dito ako ideretso para hindi makita.
"Hindi maganda sa 'yo ang lugar na 'to," paalala ko kay Archeon habang pinapanuod siyang kumain. Iyon ang dala ni Rich kanina. Tahimik lang ito habang nakikinig sa amin ni Archeon.
"Ano'ng maganda sa bahay namin kung wala ka?" pabalang na sagot niya. "Nah. This is the best place for me and you."
Pabiro kong hinampas ang braso niya. "Malamig dito. Lalo na ngayon umuulan. You need a warm shelter, Arch."
"You are here. Let's warm each other."
Namilog ang mga mata ko na ikinatawa niya. "Baliw. Seryoso ako!"
"Seryoso rin naman ako, ah?" Ngumisi pa siya. "Tingin mo nagbibiro lang ako?"
Napailing na lang ako. Napatingin ako sa katawan ni Archeon. Pakiramdam ko ilang linggo akong nawala dahil sa biglaang pagbagsak ng katawan niya. Ramdam ko rin ang maya't mayang pagsinghap niya.
"What?" he asked when he caught me staring at him. "Mamaya na, Amira. Kapag umalis na si Rich. Magpigil ka muna," pabiro pa niyang sabi.
Pinilit kong ngumiti.
He's feeling it now.
Lumapit ako sa kanya at kinuha ang pagkain. "Say ah, babe." Iniharap ko sa bibig niya ang pagkain na hindi niya naubos.
Lumunok ito. "I-I'm full..."
"Really? Kailangan mong magpalakas, hindi ba?" pabiro kong sabi. "Seryoso ka? Edi seryoso rin ako. So... eat, please?"
Mabilis na kinain niya ang alok ko hanggang sa maubos niya 'yon. Napansin ko ang lihim na pagngiti ni Rich na hanggang ngayon ay wala pa ring kibo. Hindi na niya ako kinausap pagkarating namin kanina at kapag naman kinakausap niya si Arch ay hindi siya nito gaanong pinapansin.
"Can I stay here overnight?" I asked.
Arch rolled his eyes. "Seriously?"
"Seriously."
He winced. "Of course."
Bumaling ako kay Rich. "How about you, Rich? Are you also planning on staying here overnight?" Naglakas-loob akong kausapin siya.
Malungkot na umiling ito. "Unfortunately, I can't. Baka maghinala si Mommy."
Napatango na lang ako.
"Stop, babe. You don't need an audience later," Arch said as he yawned. "Damn. Naparami ang kain ko. Can I sleep first?"
"Sure!" sabi ko.
Pinaningkitan niya ako ng tingin. "Huwag na pala. Baka umalis ka na naman."
"Sira. Sige na, Arch. Hindi naman ako aalis," nakangiti kong sabi. "You will still see me when you wake up later. Don't worry." And I gave him a peck on lips. "Sige na. Para may lakas ka mamaya hanggang magdamag."
Tumawa siya bago tumango. Pumasok siya sa kwarto kaya kaming dalawa ni Rich ang naiwan. Tinulungan ko siyang ligpitin ang mga pinagkainan. Medyo nakakailang lalo na't walang nagsasalita sa aming dalawa.
"Thanks," he said after. "Hindi na rin ako magtatagal dito, andito ka naman para sa kanya. Kailangan kong makauwi bago makabalik si Mommy."
Lumunok ako. "Pakisabi sa kanya salamat sa lahat," saad ko sa mababang boses. "Tell her that I owe her everything I have right now. Tell her... I love her... and I am sorry."
Nakatingin lang sa akin si Rich. "She treated you like her own daughter."
"I know." Mapait na ngumiti ako. "Tell her how much I appreciate it."
He nodded. "But, you have to understand Amira, she's just protecting us... especially Archeon."
"Alam ko." Huminga ako nang malalim. "Sa 'yo rin, Rich. Salamat..."
Tumango lang ito. Nagpaalam siyang magpapahangin lang sa labas.
Pumunta ako sa loob ng kwarto. Maayos naman dito, may kandado ang pinto. Ang hindi lang maganda ay kapag bumagyo, hindi matibay.
And there... Archeon. Nakahiga ito at tulog. Nakataas hanggang dibdib ang kumot. Bawat hakbang ko ay lumilikha ng ingay kaya hindi na ako nag-abalang lumapit, baka magising ko lang siya. Halatang hindi pa ito nakakatulog nang maayos.
Nakuntento akong tingnan siya sa malayo.
Lumabas ako uli. Hindi pa man ako tuluyang nakakalabas ng kubo nang marinig ang boses ni Rich, halatang may kausap sa kanyang cell phone.
"She's here..." I heard him said.
Sumikip ang paghinga ko.
"No. Not now," dinig ko pang sabi niya. "Tomorrow, morning. Please don't hurt her."
Mabilis na bumalik ako sa upuan nang marinig ang pagpapaalam nito sa kabilang linya. Napatingin ako sa kanya nang pumasok uli.
He smiled at me. "Hey. Aalis na rin ako."
Rich...
I nodded. "Take care, Rich. I love you, not in a romantic way." Pinilit kong tumawa. "Please, be safe, always. Thank you for everything."
Kumirot ang dibdib ko nang mag-iwas ito ng tiningin. "You, too. Hindi ko na mahihintay gumising si Arch."
"Wait," I stopped him when he's about to go. Tumayo ako at lumapit sa kanya. Nangilid uli ang luha sa aking mga mata at bago pa man ito bumagsak ay mabilis ko siyang niyakap.
Hindi ito nagsalita o niyakap man lang ako pabalik.
"I understand, Rich. Please don't ever feel bad for deciding this. Know that this stranger won't ever be mad at you no matter what." I should have said that if I only I had the guts to. But, no. Ayokong malaman niyang narinig ko siya. "I am always thankful to be one of the Cheon Brothers."
Mabilis na kumawala sa akin si Rich at nagmadaling umalis.
"I'm sorry..." I mumbled.
Wala sa sariling napatingin ako sa kwarto kung saan natutulog si Arch.
I smiled as I said, "Let's make this a memorable night."
Yeah. That's it.
This will be our last night together and might as well make it the most memorable one.