Kabanata 22
"Tuyot na..." Nag-angat ako ng tingin at ngumuso. "Tuyot na 'yung halaman mo dito, Thornie."
I saw Tita Zidney staring at the plants near the window.
"I forgot planting it, queen. Sorry." I saw Doc smiled and bit his lip.
"Masyado ka kasing busy, Doc, eh." I commented and smiled.
Napatingin s'ya sa akin, I heard him chuckled and shook his head.
"Kinda, I got a few adjustments for the new hospital in the province. It was tiring, hindi na nga kami minsan nakakapagbonding ng reyna ko." Ani Doc at sumulyap sa asawa n'yang may dala na ngayong tabo at dahan-dahang naglalakad patungo sa mga halaman.
"And she's actually wearing heels while watering the plants," I commented and laughed.
Doc chuckled too, extending his hand to give me the food he's been eating na kaagad ko ring inabot at kumuha.
"Baby, careful with the heels." I heard him saying.
Biglang natapilok si Tita Zid, nanlaki ang mata ko at nakita kong napatayo si Doc pero hindi pa man nakakalapit ay mabilis na nakaayos si Tita Zid at ngumisi.
"I'm good," She chuckled and glanced at us. "Sorry po."
"Careful," Ani Doc at lumapit na asawa.
I watched them silently as they talk, nakita kong may binulong si Doc kay Tita bago kunin ang tabo at s'ya na ang lumapit sa halaman.
Tita Zid then smiled sweetly when she saw me and walked towards me. Nang maupo s'ya ay bigla s'yang yumakap sa akin kaya ngumiti ako at niyakap s'ya pabalik.
"Tita, thank you for coming." Masayang sabi ko.
"No worries, Winter." She smiled at me. "Thorn told me you want to see me so I went here."
"Hindi ka ba busy?" I asked her.
"Not really," Umiling s'ya. "I was bored in my office anyway, my children is out too. 'Yung tatlo busy sa trabaho, si Clyte naman ay kung saang lupalop nanaman."
"Oh, why? Work?"
"Yeah," She said. "She's being weird too, ayaw pumunta sa reunion ng buong pamilya at out of town palagi, parang umiiwas."
"Sa'yo?" My brow raised.
"Don't think so," Umiling s'ya. "She's always sweet to us, minsan medyo malayo nga lang, usually when we're with my brothers and the whole family."
"Hindi po kaya may tampuhan sa magpipinsan?" I said at nakita kong natigilan s'ya at napasulyap sa asawa n'yang napatingin rin sa amin.
"Oh..." She murmured. "And I guess she's been avoiding Chiel!"
"Chiel?" I asked curiously.
"Her cousin, you know Alchiel Sandejas?" She asked me.
Napaisip naman ako at umawang ang labi ko nang may matanto.
"T-The lawyer? Pamangkin n'yo po?" Gulat kong sabi.
"Yes, anak ni Kuya Iñigo." Aniya at mukhang napaisip. "Baka nag-away nanaman ang dalawang 'yun," She sighed and called her husband.
"Thornie, let's talk to Clyte later, ayokong hindi sila nagpapansinan ng mga pinsan n'ya." Aniya at tumango si Doc at lumapit sa amin.
Hindi na ako nag-usisa, nakita kong napapaisip ni Tita Zid pero maya-maya'y bumaling sa akin at ngumiti.
"Sorry for that, Win. Ano nga ulit ang gusto mong sabihin sa'kin?" She asked and smiled.
"No worries, Tita. I just want to ask some things..." I said.
"Go, ask me away." Hinaplos n'ya ang buhok ko. "Naaalala ko talaga palagi sa'yo si Scira."
"Oh, the youngest one?" I said.
"The third one," Tumawa si Tita at sumulyap sa asawa. "And my old self."
I saw Doc Thorn smiling there, just staring at us. Nahuli ko pang kumislap ang mata n'ya habang nakatitig sa asawa.
"Uhm, diba po, ilang buwan na rin akong nagte-therapy?" I said at nakita kong tumango si Tita at ngumiti.
"Yes and you're doing great! Thorn's been telling me how great you are. You are strong, Win." Masayang sabi n'ya.
"Thank you po," Maluwag akong ngumiti at sumulyap kay Doc bago ngumiti rin. He nodded at me, looking happy.
"And I think I am, nababawasan na rin po ang masamang panaginip ko. Actually, I am not having any bad dreams for the past weeks, medyo kaya ko na rin po ng madilim tho, not really that dark. Kahit medyo dim kaya ko na." I said proudly.
I saw Tita Zid smiling widely at me as she nod her head, hinawi n'ya ang buhok ko.
"You are doing great, Win. I know you can overcome your fear, you can surpass every challenges given to you because you're strong."
"And thank you so much po, Doc..." I stared briefly at my psychiatrist. "And Tita, you two are such a big help to me, I can freely confide my feelings and you helped me a lot."
"We really didn't do that much," Doc commented and smiled at me. "You made it yourself, you are starting to overcome your trauma because you are strong, remember what I told you? You can do it. You are stronger than you think, hija."
"Thank you po..." I smiled happily. "Tsaka sobrang thankful din ako sa'yo, Tita, kasi everytime na gusto kitang kausapin nandyan ka palagi. Okay lang din sa'yo na minsan iistorbohin ka namin ni Doc para sa session."
Natawa ang mag-asawa at nakita kong ngumisi si Tita.
"Ayos lang, ikaw pa ba?" She chuckled. "And syempre, pagkatapos ng therapy mo, may session din kami." Bungisngis n'ya.
Napakurap ako, nakita kong naubo si Doc sa gilid at tumayo habang tinatakpan ang bibig n'ya at humagikhik si Tita at sumulyap sa akin.
"Charot lang, Win." Tawa n'ya at sumulyap sa pantry kung saan nagtungo ang asawa. "Namumula na si tanda."
Natawa na rin ako sa kanya.
"You're such a bully, Tita." I commented and laughed. "Hindi naman matanda si Doc, gwapo pa nga rin."
"Diba?" Bumilog ang bibig n'ya. "Ang sarap-sarap pa palagi, nakakainis."
Natawa ako at nag-apir kaming dalawa nang lumabas si Doc sa pantry na nakanguso na at namumula nga ang tenga.
"Zid..." Doc warned and nakita kong ngumisi si Tita at nagpeace sign.
"Love you," Tita winked at him before looking at me.
"Let me guess, Win, is that a boy problem you got?"
"Yes po," Ngumuso ako.
"Should I leave you first, ladies?" Nakita kong lumapit si Doc.
"Uhm," I cleared my throat, hindi na sana papaalisin si Doc pero ikinumpas ni Tita ang kamay sa asawa.
"Yes, shoo away ka muna, hari ko. Mamaya na tayo magsession, girls talk 'to."
Tito blinked rapidly at his wife, akmang aalma nanaman sa lumalabas sa bibig ng asawa pero napasinghap nalang at humalik sa pisngi ni Tita Zid at ginulo ang buhok ko bago lumabas.
"I'm all ears, Win." She smiled at me.
"There's this man, Tita." I sighed. "He was my bodyguard, well, ang alam ko, my father hired him to protect me against our enemies. Nung una, of course he wasn't noticing me that much but when I first saw him, I knew I like him."
"Bodyguard? Warren?" Bulong n'ya at nanlaki ang mata ko at umiling.
"N-No, not Warren. I mean, the previous bodyguard before him." I said.
"Oh, okay. Hindi ko maalala kung nakita ko na." Aniya.
"Guess not?" I said, opening my phone and showed her Warrion's photo that I snapped in the island.
Nakita kong napatitig s'ya sa phone, then slowly, her forehead creased at napaayos ng upo.
"I saw him!" Aniya at miski ako ay nagulat.
"P-Po?"
"Yes! I do." Napaisip si Tita. "Just earlier, before I entered this hospital. I saw him, talking to Warren."
Kumalabog ang puso ko at napakurap.
"T-Talaga?" I murmured.
"Yes...but I'm not sure." Ngumuso s'ya. "Pero parang eh, I don't want you to assume, Win, baka nag-iimagine lang ako."
"B-Baka nga, Tita." I cleared my throat. "I-I mean...why would Warrion go here? After I pushed him away?"
"Why? You pushed him away?" Gulat n'yang sabi.
I sighed, kumuyom ang kamay ko at sumulyap sa kanya.
"It...turns out, I knew him from the past, Tita. He was my boyfriend."
"God," She uttered. "Warrion is your boyfriend? I mean, kasama s'ya sa nakalimutan mong ala-ala?"
"Yes po," I sighed. "He found an opportunity to protect me kaya naging bodyguard s'ya, he denied knowing me at first. I also did mention to him how much my sister's death pained me and I s-said..." My voice broke.
"Whoever is the reason why my sister and I went to volunteer in Mindanao, I woudn't want to meet him again for it will only bring bad memories back." Mahinang sabi ko.
"And...he's the reason?"
Marahan akong tumango at hinawi ang nalaglag na luha sa mga mata ko. "Y-Yes, he's a soldier and he'll go to Mindanao for a mission, m-magtatagal s'ya kaya nasaktan ako at nagpumilit na pumunta. I dragged my sister with me...and like what happened, we became hostage and she got killed.
"Sinarado ko ang utak ko, Tita. I blamed him, nung nalaman kong s'ya ang pinunta ko sa Mindanao, naghanap ako ng sisisihin at s'ya ang sinisi ko." I whispered.
"Win..." Tita slowly pulled me for a hug.
"T-Turns out...he's been blaming himself too, he said he's too afraid to tell me the truth about us because it might trigger my trauma, n-natatakot s'yang umamin kasi ayaw na n'yang mabigong iligtas ako and after what I've s-said...mas sinisi n'ya ang sarili n'ya. Then, he left... He left because I blamed him, all he wanna do is to save me, to love me silently but I put all the blame to him. Gusto kong bawasan ang guilt ko pero s'ya ang natulak ko palayo." I murmured and cried.
She hugged me tight, I heard her large intake of breath and caressed my back.
"It is no one's fault, Win." Marahang sabi n'ya. "All you wanna do is to see him, all Summer wanna do is to come with you to protect you and she did, right? She risked her life to protect you. Atsaka si Warrion, he shoudn't blame himself because I can feel that he's trying his best to protect you."
"Y-Yes... And I really wanna apologize for everything, g-gusto ko s'yang makita ulit. I keep on blaming myself, I keep on blaming him."
"Summer loves you," Ani Tita. "Thorn also told you that, right? Ginawa iyon ng ate kasi mahal ka n'ya, kahit ako, Win, if something happened to my children, to my king or family, I would trade my life for theirs."
"Walang may gusto sa nangyari, hija." Lumayo s'ya ng bahagya at pinunasan ang luha ko.
I saw the motherly concern on her eyes as she dry my tears.
"I know you're slowly forgiving yourself, I wish for you to heal successfully. Nabisita mo na ba ang Ate mo?"
"Not yet," Pinunasan ko ang luha ko. "I-I'm afraid I'll break down. N-Natatakot ako, Tita...na baka hindi ko makayang makita ang lapida ng Ate."
"It will hurt at first," Tita smiled, her eyes started swelling for unshed tears. "It will pain you seeing your love ones like that but you'll get used to it."
"People tends to sacrifice for their love ones," Tita smiled at me. "Trust me. You'll get through the pain."
"T-Thank you, Tita..." I sniffed at she smiled and helped me dry my tears.
"Eh, si Warrion?" She asked me again. "Have you seen him?"
Umiling ako, kumuha s'ya ng tubig sa lamesa at inabot sa akin.
"No..." I whispered. "I-I tried to check on him but he's nowhere to be found, pumunta ako sa hotel sa may amin, sa kapatid n'ya, umaasang makita s'ya pero wala."
"Have you tried asking?"
"N-Nahihiya ako," I sighed. "After what I did, hindi ko alam kung paano ko s'ya haharapin."
"You should ask his brother," Tita said. "Talk to him, Win. Love doesn't fade that easily, apologize if you must and open up, letting your voice be heard, letting someone know your pain will lift the heavy feeling in your chest. Slowly, tell you parents, your friends and him your sorrow."
"I-I was hoping to see him again," I sighed. "G-Gusto kong sabay kaming pupunta kay Ate, gusto kong humingi ng tawad sa kanilang dalawa, I want to feel Warrion's strength while I am too weak."
"You can do it, Win." Tita said softly. "I always know you can do it, facing your fears. I'm so proud of you."
I sighed, hugging Tita and whispering my thanks to her.
Kagaya ng nakasanayan, magaan ang loob ko at masaya akong lumabas ng clinic. Naabutan ko kaagad ang bodyguard kong nakaupo sa may bench at napaayos ng upo mula sa pagkakasalampak sa upuan nang makita ako.
"Tapos na?" He grinned.
Hindi ko s'ya sinagot, umirap lang ako at naglakad at natawa ako ng palihim ng takbuhin n'ya ako palapit.
"Win!" Aniya.
"Obvious ba?" Ngiwi ko at ngumisi s'ya sa akin.
"Sabi ko nga," Tawa n'ya. "Saan na tayo, Ma'am?"
"Ma'am ka d'yan, Winter nga sabi, Warren." I murmured and walked, sumunod naman s'ya sa akin at nagsalita.
"At War na nga lang sa'kin, Winter." Aniya.
"Ayokong War." I said and stopped. "Ren ang tawag ko sa'yo o kaya Warren."
"Ang effort naman, mas maiksi nga ang War." Reklamo n'ya.
"Reklamo mo, ikaw ba ang nagsasalita? Ikaw ba ang magtatawag, syempre ako, hayaan mo na." Naglakad ako palapas ng hospital habang nakasunod s'ya.
"Bakit nga ayaw mong War?"
"Basta." Simangot ko. "Sino bang boss mo?" I asked when he opened the door for me, pumasok naman ako at nakita kong nag-jog s'ya patungo sa kabila.
"Ikaw," Aniya. "Sino pa ba?"
"I mean...bago kami ni Dad, kanina ka nagtatrabaho?" I asked him curiously while fixing my seatbelt.
"Sa agency?" Aniya. "Yung mismong agency, madami akong boss doon e, couldn't remember their names."
"Hmm," Tango ko. "E, sinong kausap mo kanina?"
I saw him froze.
"Kausap? Wala, ah?" Inosente s'yang tumingin sa akin.
"Meron e," I commented. "Sino 'yun, hindi ko kilala e." Pagkukunwari ko pero asadong-asado na ako.
"Ah, 'yung kaibigan kong security." He said, looking away from me, nakita kong inayos na rin n'ya ang seatbelt. "Nakita ko kasi sa may ospital."
Tinitigan ko s'ya, tumikhim naman s'ya at pinaandar ang kotse.
"Saan tayo Win?" Pag-iiba n'ya kaya napabuntong-hininga nalang ako at nagbaba ng tingin.
"Sa hotel nalang," I said and shook my head.
Umaasa ka pa rin, Winter?
"Uhm, have you even tried going to other psychiatrist?" Biglang sabi ni Warren sa tabi ko kaya nilingon ko s'ya. "Palagi kang dadayo dito sa Manila para sa therapy mo."
"I am comfortable with them," I murmured. "Hindi na ako sumubok ng ibang doktor kasi mas gusto ko sila, Tito Thorn is a great doctor and his wife, Tita Zid is a great adviser. I love them both."
"Hmm," Tango n'ya. "Kaya pala, tsaka nakita ko 'yung anak nila 'nung nakaraan, 'yung pangatlo, maganda."
"Type mo?" I asked at ngumuso lang s'ya at umiling. "As if na papatol 'yun sa akin, she's rich while I'm..."
"They aren't like that," I said.
"Kahit na," Aniya. "Hindi kami bagay kasi maganda s'ya...gwapo rin naman ako pero nevermind."
I chuckled, punching his arm.
"Ilalakad kita," Sabi ko at napaubo s'ya at sumulyap sa akin.
"T-Talaga?" He murmured.
I chuckled and nodded, napakurap naman s'ya at tumikhim, pilit na nagseseryoso pero namumula.
We arrived in the hotel nearest to the airport to stay for the night, pagkapasok ko palang ng hotel ay nakita ko ang pamilyar na mga uniporme ng crew.
"Welcome to Casa Amara Manila, Ma'am! Sir!" The attendant greeted and my mouth dropped.
"C-Casa?"
"Ay, opo, Ma'am." She smiled. "This way, please."
Gulo pa rin ako, nang makarating kami sa may concierge at nakita ko ang attendant roon na may malaking ngiti.
"How can I help you, Ma'am?"
"U-Uhm... Is this hotel the same with the other Casa Amara?"
"Po?" Mukhang naguluhan s'ya. "Oh, if you're referring to the other branch, yes, Ma'am."
Bumilog ang bibig ko at napatango.
"Miss, two rooms, please." I heard Warren saying, nakita ko kung paano nagitla ang babae sa itsura ng lalaki at napakurap.
"S-Sir Warre--"
"Yeah! Yeah, Warren." Tawa ni Warren kaya nagtatakang nilingon ko s'ya.
"Magkakilala kayo?" Takang tanong ko.
"No--"
"Yes--"
"Oo talaga, Win." Tumawa si Warren at sumulyap sa babae. "Ka...babata ko 'to dati e, diba?" Sumulyap s'ya sa babae.
"Po?" Nanlaki ang mata ng babae bago napatango at tumawa ng pilit. "Opo...Opo."
Weird people.
Inilibot ko nalang ang paningin sa paligid, nagmamatyag sa hotel at nawala lang ang atensyon ko nang tawagin ako ni Warren.
"Sorry, Ma'am. We only have one room left, medyo peak season po ngayon kaya maraming guest na mag-sstay kasi malapit sa airport. Ang ibang rooms po ay under renovation pa."
Napanguso ako at napaisip bago sumulyap kay Warren na parang batang paslit kung makatingin.
"You can sleep in the sofa, right?" I asked.
The attendant gasped, nakita kong nagtataka si Warren pero tumango.
"Oo?" Sagot n'ya.
"Then, we'll take it, Miss." Sumulyap ako sa attendant at maya-maya'y marahas na umubo si Warren at umiling.
"No...way."
"Hoy," Sumimangot ako. "Hindi kita pagsasamantalahan, excuse me. Gwapo ka pero iba bet ko."
"No... You can't do that." Aniya at maya-maya'y kumapa sa cellphone n'ya sa bulsa.
"Anong hindi? We don't have any choice. Ito lang ang malapit sa airport--"
"We can't sleep in the same room," Umiling s'ya at tumipa sa phone. "Gusto ko pang mabuhay ng matagal, Win!"
Bago pa man ako makapagsalita ay narinig kong may kinakausap na s'ya sa telepono kaya umirap ako at humalukipkip, pasimpleng inamoy ang sarili.
Mabaho na ba ako para ayawan samahan? As if namang may gagawin ako sa kanya! Mas bet ko pa rin paluin pwet ni Warrion ko...
"Meron na!" Halos mapatalon ako nang lumitaw bigla si Warren at ngumisi sa attendant. "Check mo, Miss."
The woman typed something, maya-maya pa ay ngumisi at humarap sa amin.
"May umalis pong guest," She smiled. "Hindi lang po narefresh pero naka-check-out na."
"Great then," I smiled widely.
"Bale, Ma'am, the free rooms are one normal room and the presidential suite." My eyes widen at that.
"W-Wala bang ibang room?" Gulat kong sabi.
"Ang nawalan po kasi ng tao 'yung sa VIP sa presidential suite, ayun nalang po talaga."
"Doon nalang ako sa normal, ikaw na sa presidential suite." Ngisi ni Warren.
I sighed, kinapa ko ang bag para kunin ang card pero hindi ko pa man naaabot ay umiling na ang attendant sa akin.
"Paid na po ang both rooms, Ma'am." Aniya.
Nagitla ako at napakurap.
"Huh? Paano?"
"The management paid for it, apology daw po for inconvenience sa punuang kwarto." Aniya.
Gulat pa rin ako pero tawa naman ng tawa si Warren sa tabi ko habang inaabot ang key cards.
"Yes! Libre!" Tuwang-tuwa n'yang sabi pero lutang pa rin ako.
Hila-hila ni Warren ang maleta ko nang ihatid ako sa suite, bangag pa rin ako pagkapasok sa loob at hindi na s'ya nasagot nang magpaalam s'ya paalis.
I pulled my baggage and opened the room and my mouth parted when I saw a large bed inside the suite. Dumaan sa ilong ko ang panlalaking pabango kaya natigil ako.
Lalaki ang VIP na umalis?
I slowly went on the bed and my eyes shined when I saw a bouquet of flowers on it! Dali-dali ko iyong inabot at binasa ang nakasulat.
Sorry for inconvenience. Enjoy your stay.
-Management
Napangisi ako sa tuwa, yakap ang bulaklak ay nagtungo ako sa bukas na bintana at dinama ang hangin na malamig na tumatama sa balat ko.
Kaagad rin akong nagbihis at nag-ayos para sa dinner namin sa resto sa ibaba ni Warren, wearing only my knee length, spaghetti strapped dress and flats, I stepped out of my room.
Naabutan ko si Warren na nakasandal sa pader nang lumabas ako at nakita kong ngumisi s'ya nang makita ako at humawak sa tyan n'ya.
"Gutom na ako, Win." Reklamo n'ya.
He's wearing a black shirt and khaki pants, maayos ang kanyang buhok at nakangisi sa akin.
"Tara na, daming reklamo." I hissed at tumawa s'ya bago ako alalayan sa elevator.
We reached the restaurant at hindi na ako nagulat nang mapansin ang resemblance nito sa Casa Amara namin sa probinsya, it was almost the same! From the ambiance and everything!
Nang makakuha kami ng upuan ay kaagad kaming nag-order at nakita kong nagtitipa si Warren ng mensahe sa phone n'ya.
"Kanina ka pa nagpo-phone, may jowa ka ba?" I asked him.
"Mas malala pa 'to sa jowa, kung hindi ko sasabihin ang ginagawa mo, patay ako."
"Ginagawa ko?" My brow raised.
"Ginagawa ko, I mean." He smirked. "Tatay ko lang 'to, hinahanap ako sabi ko nasa Manila ako."
Tumango nalang ako at sumulyap sa paligid.
Sa hindi kalayuan ay nakita kong may isang batang babaeng tumatakbo sa resto, my eyes are stuck with her, habang tumatawa sa kakatakbo ay nadapa s'ya at umiyak kaya umawang ang labi ko.
I stood on my seat, ready to help the little girl pero napaupo lang ako ulit nang makita ang isa pang batang babae. She's maybe a year or two older than the other one and I saw how she helped the kid.
The little one cried more, nirereklamo ang sakit ng paa pero ang mas nakakatanda ay pinatahan ang isa at marahang niyakap.
My tear fell when a sudden memory flashed on my mind.
I remembered me and my sister, playing on the playground, sa kulit ko ay nadapa ako at nasugatan pero nandyan ang ate para tulungan ako at patahanin.
Another tear fell on my eyes, hindi ko na namalayan na nasa harapan ko na ang nag-aalalang si Warren at gulat sa akin.
"W-Why are you crying?" Gulat n'yang sabi.
I sniffed, nakita ko ang pag-aalala n'ya kaya tumungo ako at isinandal ang noo ko sa balikat n'ya para itago ang mata kong may luha.
"I-I miss my sister." I murmured painfully.
"Don't cry," He murmured. I sniffed and sobbed quietly, nang maramdaman ang marahan n'yang yakap sa akin at ang pagtapik ng likod ko ay nakagat ko ang labi para pigilan ang hikbi.
"It's gonna be alright, Win. It will be alright." He whispered.
Medyo matagal akong napatahan ni Warren mula sa pagiging emosyonal, uminom man ng tubig para sa pagkalma ay hindi ko na nagawa dahil nanatili akong nakasulyap sa dalawang batang babae na naroon na ngayon sa kanilang mga magulang.
The four of them looks happy, magkakasama sila ng Mommy at Daddy nila, pati ang magkapatid. Nanatili akong nakatingin sa kanila, may halong lungkot at saya.
"Win, I'll go to the restroom first." Ani Warren kaya tumango ako at muling tumingin sa mga bata.
Then, I was shocked when I saw the older sister walking towards me. Akala ko nga ay hindi sa akin pero nang mapunta s'ya sa tabi ko ay nanlaki ang mata ko.
"Hi po, Ate! Nakita po naming sad ka kaya ito bibigay po namin 'to." I saw her giving me a lollipop kaya kumalabog ang puso ko.
"T-Thank you..." I murmured, my heart pounding.
"Ayan po nagpapasaya sa amin ng kapatid ko kapag malungkot kami, sana po mapasaya ka n'yan, Ate. Tsaka po, ayos lang po 'yung kapatid ko, medyo makulit lang po kasi, nakita ka po kasi nina Mama po na tutulungan sana kami. Tsaka po pala Ate, kung sakaling may kapatid ka man, alam kong love na love ka 'nun kasi mabait ka at mabuting kapatid."
My eyes started watering again, nang ilahad ng bata ang kamay n'ya sa isang yakap ay nanginginig na niyakap ko rin s'ya at bumulong.
"T-Thank you... Thank you." I said.
Nang umalis na ang bata pagkatapos kumaway sa akin ay napahawak ako sa dibdib ko at ngumiti ng maluwag.
I love you too, Ate.
Nagitla ako at napatalon nang marahas na tumunog ang cellphone kung saan. My forehead creased, sumulyap ako sa lamesa at nagulat nang makitang naiwan ni Warren ang phone n'ya.
Sumulyap ako sa caller ID at nakita ang pangalan ng tumatawag.
Boss calling...
I sighed, sumulyap ako sa phone para sana titigan lang pero nag-ingay ito muli hanggang sa may lumitaw na message mula sa tumatawag.
From: Boss
Answer my call, you fucking idiot!
Napakurap ako, inayos ang sarili bago inabot ang phone. Tumikhim ako para kalmahin ang sarili at unti-unting sinagot ang tawag.
I was about to open my mouth to speak when a baritone, mad voice filled my ear.
"Kanina ka pa namumuro sa'kin! Fuck you, Miranda! Who gave you the right to hug my baby?!" Galit na boses roon sa kabilang linya at nalaglag ang panga ko sa gulat.