Weer een lekker lief nonsense verhaaltje. Gewoon omdat het kan.
Eva en Wolfs werden op een vroege donderdagochtend wakker gebeld door Mechels. Ze hadden een nieuwe zaak. Eindelijk. Eva probeerde zo neutraal mogelijk te klinken, maar zodra ze had opgehangen gaf ze Wolfs een enthousiaste high five in de keuken. Hij glimlachte om haar enthousiasme. Het was inderdaad een hele tijd geleden dat ze een zaak hadden gehad.
Eenmaal aangekomen op de plaats delict bespraken ze samen met de patholoog de vastgestelde feiten over het slachtoffer. Het slachtoffer, of beter gezegd lijk, lag met zijn onderbenen nog half in de slaapkamer. De rest van zijn lichaam lag op de grond in de badkamer. Waarschijnlijk was hij naar de deuropening van de badkamer gestrompeld, om zichzelf te verstoppen of een voorwerp te zoeken waarmee hij zichzelf kon verdedigen. De patholoog wijdde uit in ingewikkelde thermen en Eva verloor al snel haar interesse. Ze sloeg haar handen voor haar mond en geeuwde, terwijl ze zo onopvallend mogelijk de kamer rondkeek.
De kamer was heel standaard ingericht met een tweepersoonsbed, nachtkastje, kledingkast en een bureautje met bureaustoel. Niets bijzonders. Toen ze klaar was met geeuwen, hoorde ze een vreemd geluid wat ze niet kon thuisbrengen. Ze liep weg van de Patholoog, het lijk en Wolfs om het geluid te kunnen lokaliseren. Wolfs zag wat Eva deed en stak zijn hand op naar de patholoog als teken dat hij stil moest zijn. Hij volgde Eva naar de plaats waar het geluid vandaan kwam.
Al snel kwamen ze uit bij de kledingkast. Ze wisselden een blik, Wolfs hield zijn hand op de deurknop en Eva richtte haar dienstwapen op de kastdeur. Wolfs bleef Eva aankijken en telde af in stilte. 3, 2, 1...
Hij zwaaide de deur open en Eva sprong naar achteren om de mogelijke verdachte onder schot te houden. Door de klap van de deur die uit het niets was opengetrokken klonk er een gestresst geritsel. Twee kleine lichtgroene ogen lichtten op. Binnen een seconde had Eva haar dienstwapen terug in haar holster hangen en haar armen uitgestrekt naar de schim met de groene ogen in de kast. Voorzichtig tilde ze het op en nam het in haar armen. Eva keek Wolfs verbaasd aan. Ze glimlachte om het wonder in haar armen en het feit dat ze Wolfs nog nooit zo verbaasd had zien kijken.
'Mieuw' Klonk het zachtjes vanuit Eva's armen. 'Hoe lang zou ie daar al zitten, zonder zuurstof en water?' Vroeg ze bezorgd. Wolfs haalde zijn schouders op. 'Dierenambulance bellen?' 'Nee ben jij gek.' Eva drukte de kitten voorzichtig nog dichter tegen haar borst aan. 'Hij heeft warmte en liefde nodig, geen koud asiel met natte badkamertegels vol met hondenhaar.' Ze liep weg bij de kast richting de patholoog. Wolfs keek haar verbaasd na. De patholoog was uit nieuwsgierigheid opgestaan en streelde het kopje van de kitten zachtjes met zijn hand nog in de groene plastic handschoen. 'Wat een schatje.' Vond de patholoog. 'Zijn we klaar hier?' Zei ze, meer dan dat ze het vroeg. De patholoog knikte. 'Oke, we wachtten op je telefoontje voor een volledig rapport.' En ze snelde de slaapkamer uit met de kitten dicht tegen haar borst aangedrukt.
Eva zat al in de auto met de kitten op schoot toen Wolfs instapte. Hij keek haar aan. Ze ontweek zijn blik en ging stug door met het zachtjes aaien van de kitten. 'Eef?' 'Mmm?' Bromde ze, al wetende wat Wolfs zou gaan zeggen. Hij sprak zachtjes en voorzichtig. 'We kunnen geen kitten in huis nemen Eva. We zijn amper thuis. Wat moet zo'n beestje nou in een leeg oud pension?' Ze keek hem aan. Voor de derde keer op deze vroege ochtend verbaasde ze hem. Ze had tranen in haar ogen. Eva van Dongen had tranen in haar ogen, omdat ze een kleine kwetsbare kitten had gevonden op de PD en hem niet mee naar huis mocht nemen. Het moest niet gekker worden.
'Alsjeblieft Wolfs, hij is zo lief en alleen en hij heeft geen thuis meer. Wij hebben plaats genoeg.' Hij wendde zijn blik van haar af en keek naar de weg om vervolgens diep te zuchten. Wolfs staarde even in het niets en dacht na over wat Eva zojuist gezegd had. Het raakte haar echt, ze wilde dit. En waar ging het nou eigenlijk over. Het was maar een kitten. Een minimale impact op hun dagelijkse leven. Toch? Als het haar gelukkig maakte, dan was hij ook gelukkig. Soit. Hij startte de auto. 'Echt Wolfs?! Echt?!' Sprak ze blij. Zijn lange stilte zag zij aan voor een ja. Geen enthousiaste ja, maar het was een ja. Ze sloeg haar rechterarm extra beschermend om de kitten heen en leunde opzij om Wolfs een kus op zijn wang te drukken. 'Dankjewel Wolfs' fluisterde ze in zijn oor. Ze leunde terug en bleef hem aankijken, wachtend op een reactie. De eerste paar seconden vertrok hij geen spier. Toen keek hij haar toch even terug aan en gaf haar een snelle knipoog. Hij was akkoord.
'We moeten natuurlijk wel een naam voor jou bedenken he?' Sprak Eva met een lief stemmetje naar de kitten. 'Mieauw.' Reageerde de kitten onschuldig en onwetend. Hij had blijkbaar geen of weinig problemen met het liggen op Eva's schoot, terwijl Wolfs door Maastricht heen scheurde. 'Het moet wel een stoere naam zijn, niet zo'n uitgekauwde standaardnaam zoals Mickey of Blacky of Zwartje, alleen omdat je een donker vachtje hebt.' Ze keek Wolfs aan en sprak nu tegen hem. 'We moeten een lelijke serieuze naam bedenken, dat werkt goed als ie straks volwassen is.' Wolfs huiverde bij de gedachte dat de kitten groter zou worden en op zou groeien tot een heuse kat. Dit betekende dat hij - de nu nog naamloze kitten- uiteindelijk groot genoeg zou zijn om ongevraagd het aanrecht op te springen, om vervolgens van Wolfs' vers bereide visgerecht te eten. Waar hij waarschijnlijk 3 uur bereidingstijd voor nodig had gehad. Wolfs rilde en probeerde de akelige gedachte te vergeten.
Eva wendde zich weer tot de kitten. 'Je kan niet voor altijd Flipje blijven heten toch, dat is te denigrerend.' 'Eva het is een kitten.' 'Ja nou en, denk nou gewoon even met me mee man.' Hij wendde zijn blik van de weg af, keek richting de kitten en toen naar Eva. 'Ferdi.' Als door een wesp gestoken keek ze hem aan. 'Getver Wolfs, wil je de kitten nu al traumatiseren.' Ze wendde zich weer tot de kitten. 'Sorry hoor, hij meent het niet.' Wolfs schudde zijn hoofd. Hij had nooit gedacht dat Eva zo snel vertedert en gefascineerd zou kunnen raken door zo'n klein wezentje. Hij besloot om nog even door te gaan met plagen. 'Wat dacht je van Ypsilon?' Ze keek hem lachend aan. 'No way.' 'Roderik? Olivier?' Vervolgde hij zijn opsomming. Er verscheen een grote glimlach op Eva's gezicht. 'Dat is het. OLLY. We noemen je Olly.' Wolfs remde af bij het rode stoplicht en liet dramatisch zijn hoofd in zijn armen op het stuur vallen. 'Dat is lief en stoer tegelijk.' Sprak ze triomfantelijk. 'We staan op de verkeerde rijstrook Wolfs, we moeten hier rechts.' 'Hoezo?' Rechtdoor was toch echt de enige weg richting huis. Ze zuchtte omdat hij haar niet begreep. 'De dierenwinkel, Olly moet toch iets eten.'
Wolfs parkeerde behendig in op een parkeerplaats voor de dierenwinkel. Eva had haar gordel al losgeklikt en de kitten opgetild. Ze deponeerde hem snel maar voorzichtig op de schoot van Wolfs, die niet anders kon dan de kitten overnemen en ondersteunen. Hij protesteerde 'Evaaa! Niet op m'n nieuwe pak.' 'Niet zo aanstellen Wolfs, jij verhaart toch ook?' Ze woelde speels met haar linkerhand door zijn haar. 'Ben zo terug.' En weg was ze.
Een paar uur later waren zowel Wolfs, Eva als Olly gesetteld in de keuken. Olly lag snoezend in zijn mandje, wat naast Eva op de keukenstoel stond. Het rapport van de patholoog was zojuist binnengekomen en ze namen de informatie mondeling samen door. 'Wat eten we vanavond?' Eva begon trek te krijgen en kon zich niet langer concentreren. 'Ik zat zelf te denken aan iets van een pastaatje.' Antwoordde Wolfs afwezig. Hij scrolde verder langs de details in het rapport. 'Misschien kun je Penne al Salmone maken?' Opperde Eva lief. Wolfs keek geschokt op. 'Jij lust toch helemaal geen vis?' 'Nee maar Olly wel. En ik wil het best een keertje proberen.' Wolfs keek haar doordringend aan, niet wetend of hij haar serieus moest nemen of niet. Ze glimlachte naar hem, als teken dat ze het echt meende. Verward schudde hij zijn hoofd.
De Penne al Salmone had goed gesmaakt. Eva had Wolfs aan het einde van de maaltijd eventjes dankbaar in zijn hand geknepen. Ze had enthousiast haar stukjes zalm met Olly gedeeld en af en toe at ze zelf een klein stukje. Wolfs had het tafereel hoofdschuddend aangekeken. Misschien had die kitten toch een grotere impact op zijn leven dan dat hij in eerste instantie had gedacht.
Na samen de afwas te hebben gedaan, begon Eva met het verschuiven van een van de zware ladekasten die dichtbij de trap in De Ponti stond. Wolfs was weer gaan zitten en keek op uit zijn motortijdschrift met zijn bril op het puntje van zijn neus. 'Eef wat doe je?' Ze liet zich hijgend zakken tegen de ladekast, die door haar inspanning nu twee meter van de trap verwijderd was. 'De matrassen moeten hier zometeen wel doorheen kunnen.' 'Matrassen?' Eva bleef hem verwarren en verbazen vandaag. 'Ja matrassen, we gaan Olly hier toch niet alleen laten slapen vannacht. Hij is zijn baasje verloren en het is z'n eerste nacht in een nieuw vreemd huis. Dat is voor zo'n klein beestje allemaal ontzettend stressvol, dat begrijp je toch wel?' Ratelde ze.
Hij onderbrak haar. 'Eva, ik ga niet samen met die kitten op de grond slapen. Echt niet.' Ze keek hem aan, eerst teleurgesteld toen boos. 'Ach man weet je wat het met jou is. Jij bent gewoon jaloers. Jaloers omdat ik aan Olly vandaag meer aandacht heb gegeven, dan aan jou in een hele week!' Brieste ze. Hij slikte. Eva beende boos naar boven. Wolfs fronste zijn wenkbrauwen en zette zijn leesbril af. Hij keek naar Olly.
Was hij echt jaloers op een kitten? Wolfs moest toegeven dat hij af en toe wel verlangend naar Eva en Olly had gekeken vandaag. Ze was zo zorgzaam geweest. Had hem gestreeld, gevoerd, gewiegd. Lieve woordjes in Olly's kleine oortjes gefluisterd. Ze had gelijk. Bij alles wat ze met Olly deed, had hij gefantaseerd over hoe het zou zijn als ze dat ook bij hem zou doen. Hij was jaloers. Wolfs keek naar Olly die als een klein balletje opgerold lag in zijn mand. Hij zuchtte en beende naar boven. 'Eva wacht! Ik help je!' Samen sjouwden ze lachend en stoeiend de twee matrassen naar beneden. Hij had ondertussen allang bedacht dat het samen slapen in de keuken ook een groot voordeel had. Nu kon hij met een 'goede reden' de nacht naast Eva doorbrengen. Daar zei hij geen nee tegen.
Ze hadden de matrassen naast elkaar gelegd en het mandje met Olly op het middenstuk tussen hen in gezet. Dat vond Wolfs dan wel weer een beetje jammer. Maar ze lagen naast elkaar, dat was waar het om ging. Ze hadden beiden de nacht onrustig en woelend doorgebracht. Wolfs zag dat Olly op een gegeven moment uit zijn mandje geklommen was en zich in Eva's armen genesteld had. Wolfs zag zijn kans schoon. Hij verplaatste het mandje en zette het naast zijn matras. Om vervolgens Eva met Olly in haar armen voorzichtig dichter naar hem toe toe trekken. Beschermend sloeg hij zijn armen om haar heen. Als dit de impact was van Olly, dan mocht hij voorlopig nog wel even blijven.
De volgende ochtend was Wolfs als eerste wakker geworden. Hij was nog even blijven liggen, genietend van het feit dat Eva nog steeds slapend in zijn armen lag. Om half 8 besloot hij toch echt dat het tijd was om op te staan en het ontbijt klaar te gaan maken. Hij was druk in de weer met het bakken van een spiegeleitje voor hem en Eva toen hij Eva hoorde mompelen. 'Nee Wolfs niet doen.' Ze giechelde en draaide op haar zij. 'Wolfs laat me nog even slapen, alsjeblieft.' Sprak ze slaapdronken. Met de keukendoek over zijn schouder liep hij verbaasd naar de slapende Eva toe.
Hij glimlachte gelukzalig toen hij realiseerde wat er zich voor hem afspeelde. Ze droomde. Ze droomde over hem en dacht waarschijnlijk dat hij haar wakker probeerde te kussen. Zijn gezicht betrok. Jaloers keek hij toe hoe Olly met zijn kleine tongetje zachtjes Eva's wang schoonlikte. Snel knielde Wolfs neer naast Eva en tilde de kitten op. 'Ho ho ho jongen. Mag dat zomaar?' Hij hield de kitten vlakbij zijn gezicht. 'Miewauw.' Sprak Olly geeuwend en onschuldig, terwijl hij zich uitrekte in Wolfs zijn handen. Wolfs zuchtte, zette de kitten terug neer naast Eva en streelde zachtjes een verdwaalde haarlok uit haar gezicht. Zijn hand bleef hangen bij haar wang en voorzichtig volgde hij de contouren van haar gezicht met zijn wijsvinger. 'Wolfs?' Ze opende haar ogen. 'Hey.' Haar stem was schor. 'Goeiemorgen Eef, lekker geslapen?' Ze knikte. Hij knipoogde en kon het niet laten om even haar hand vast te pakken en een kus op haar wang te drukken. Ze glimlachte vermoeid. Hij bloosde, liet haar hand los en stond snel op. 'Heb je al trek?'
De dag was snel voorbijgegaan. Het was ondertussen alweer vrijdagavond. De berichttoon van Eva's mobiel ging herhaaldelijk af. Ongeïnteresseerd las ze de display. Geschrokken ademde ze in toen de berichtjes tot haar doordrongen. 'Oo shit helemaal vergeten. Ik moet zo al weg.' Eva vloog van haar stoel en Olly sprong geschrokken van haar schoot. 'Wat ga je doen dan?' Vroeg Wolfs. 'Dat spa weekend met Marion, we gaan over een half uurtje al weg.' 'Spa weekend?' Wolfs wist niks van een spa weekend met Marion. Eva snelde de trap op. 'Eef? Evaaa!?' Olly keek hem aan alsof hij elk moment bij Wolfs op schoot zou gaan springen. Wolfs zuchtte en pakte de kitten op. 'Het ziet er naar uit dat we dit weekend met z'n tweeën moeten gaan doorkomen vriend.' Olly spon en nestelde zich op de schoot van Wolfs. Eva kwam de trap weer afgerend, dit keer met een grote gevulde weekendtas. Ze hield halt zodra ze haar twee favorieten zo samen zag zitten. Wolfs was ondertussen weer verdiept in zijn boek. Zachtjes liep ze op hem af. 'Ik ben blij om te zien dat ik jullie met een gerust hart samen thuis kan laten.' Sprak ze speels. Ze aaide Olly over z'n kopje en drukte Wolfs een kus op z'n mond. 'Tot zondag!' Ze liet beide verward en verlangend achter.
Like als je vind dat Olly ook mag blijven. :)