Αγάπη POV
"Εε δεν έγινε και κάτι το τρομερό..." Η Βάσια σκύβει το κεφάλι της και παίζει νευρικά με το καλαμάκι του καφέ της.
"Και τότε γιατί μας είπες ότι έχεις κάτι πολύ σημαντικό να μας πεις;" η Μαίρη την κοιτάζει με μία κενή έκφραση στο πρόσωπό της.
"Να απλά... μπορεί να φιληθήκαμε λίγο" προσπαθεί να αποφύγει το βλέμμα μας, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει το χαμόγελο που μόλις εμφανίστηκε στα χείλη της.
"Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, αυτό θα 'πρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό" η Μαίρη ακουμπάει πεταχτά τη μύτη της Βάσιας με την άκρη του δαχτύλου της.
"Ήμουν σίγουρη! Θέλω λεπτομέρειες τώρα!" φωνάζω ενθουσιασμένηκαι χτυπάω με τα χέρια μου την άκρη του τραπεζιού.
"Ήμασταν πάνω στην ταράτσα και ενώ στην αρχή συζητούσαμε χαλαρά, καταλήξαμ-" η Βάσια σταματάει απότομα και ένα άβολο χαμόγελο καταλαμβάνει στο πρόσωπό της.
Πριν προλάβω να γυρίσω, ένα χέρι ακουμπάει τον ώμο μου και ένα μελαχρινό αγόρι στέκεται δίπλα από το τραπέζι μας.
"Δεν διακόπτω κάτι, έτσι;" ρωτάει και ως απάντηση παίρνει αρνητικά νεύματα από όλες μας. Υποκρίτριες.
"Απλά ήθελα να σας πω ότι ήσασταν τρομερές σήμερα!" λέει με ένα φιλικό χαμόγελο και παίρνει το χέρι του από πάνω μου όταν το καρφώνω με το βλέμμα μου. "Στην προπόνηση εννοώ".
"Σε ευχαριστούμε πολύ! Αν και όλοι μας τα πήγαμε καλά" απαντάει η Βάσια για εμάς χαμογελαστή.
Σήμερα ο Τσαρλς ένιωθε "γενναιόδωρος", γι' αυτό και αποφάσισε ότι όλα τα γκρουπάκια έπρεπε να τελειοποιήσουν μία χορογραφία της επιλογής του, διάρκειας δύομιση λεπτών. Και φυσικά δε θα ήταν ο Τσαρλς, αν δεν υπήρχε το αδιανόητο χρονικό όριο του ενός εικοσάλεπτου. Ευτυχώς για εμάς, ήμασταν από τα λίγα γκρουπ που τα κατάφεραν. Το αγόρι που στέκεται ακριβώς δίπλα μου ανήκει σε ένα από αυτά.
"Ελπίζω να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή... Δεν θέλω να σπαταλήσω άλλο από το διάλειμμά σας" μας αποχαιρετάει φιλικά και με γρήγορο βηματισμό απομακρύνεται από το τραπέζι μας.
"Νομίζω ότι έχεις και εσύ να μας πεις κάτι για χτες. Δεν πρέπει να ήμουν η μόνη που πέρασε καλά..." Η Βάσια σηκώνει το ένα της φρύδι, κατευθύνοντας ένα πονηρό βλέμμα προς το μέρος μου, συνεχίζοντας ακάθεκτη την κουβέντα μας. Φυσικά και κατάλαβα ότι ένιωθε άβολα να συνεχίσει την περιγραφή της δικής της βραδιά.
"Όχι δεν ήσουνα η μόνη..." χαμογελάω στον εαυτό μου και αρχίζω να διηγούμαι το χθεσινό βράδυ.
[...]
Χτες το βράδυ
"Όχι, όχι, δε θέλω να φύγουμε! Μία ακόμη φορά στο καρουζέλ μαμά, σε παρακαλώ σε παρακαλώ πάρα πολύ" το παιδάκι τραβάει απεγνωσμένα τη μακριά φούστα της μαμάς του και χτυπάει το πόδι του επίμονα στο έδαφος.
"Μία φορά και τέλος όμως! Ο μπαμπάς πρέπει να ξυπνήσει νωρίς αύριο το πρωί" η μαμά του κοριτσιού ξεφυσάει και πάει να βγάλει εισιτήρια στον μικρό θάλαμο, μερικά μέτρα μακριά τους.
"Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί αρέσει τόσο πολύ το καρουζέλ στα παιδάκια" ανασηκώνω τους ώμους μου και χαζεύω το φωτισμένο με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου καρουζέλ. Είναι γεμάτο από παιδάκια, τα οποία φαίνονται να το απολαμβάνουν ιδιαιτέρως, αν κρίνει κανείς από το πόσο λάμπουν τα αξιολάτρευτα ματάκια τους.
"Γιατί εσένα δε σου άρεσε;" ο Τεό γυρνάει παραξενεμένος για να με κοιτάξει πρόσωπο με πρόσωπο. Είναι τόσο όμορφος χωρίς καν να προσπαθεί. Έβαλε ότι πιο απλό είχε στην ντουλάπα του, μία τζιν βερμούδα και μία άσπρη μπλούζα που φανερώνει το γυμνασμένο του στήθος, και ήρθε. Τα μαλλιά του δεν χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη περιποίηση αφού είναι ίσια και κοντά κουρεμένα.
"Επειδή το "μισώ" είναι βαριά κουβέντα, θα πω ότι το αντιπαθώ σε πολύ μεγάλο βαθμό" ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα κάνοντας τον να αποκαλύψει τα δόντια του χαμογελώντας.
"Έλα τώρα! Πώς μπορείς να το αντιπαθήσεις; Δεν έχει τίποτα κακό πάνω του" δείχνει και με τα δύο του χέρια το καρουζέλ και γελάει με τον εκνευρισμό που είναι φανερός στο πρόσωπό μου.
"Πώς δεν έχει; Την πρώτη φορά που μπήκα, και ήμουν περίπου τεσσάρων χρονών, ήταν όλα τα αλογάκια πιασμένα και αναγκάστηκα να μπω σε ένα καλάθι. Ενώ ήμουν χαλαρή και απολάμβανα την βόλτα μου, έρχεται ένας τύπος και άρχισε να το γυρίζει με τέτοια μανία, λες και δεν υπήρχε αύριο! Πώς αφήνουν κάτι τέτοιους να δουλεύουν σε πάρκο με παιδάκια; Άμα ήθελα να μη μπορώ να περπατήσω μετά από το πόσο ζαλιζόμουν, θα έμπαινα στο τρενάκι!" κάνω έντονες κινήσεις με τα χέρια μου, ενώ η φωνή μου είχε υψωθεί αθελά μου εξαιτίας αυτής της ανάμνησης.
"Είσαι χαριτωμένη όταν νευριάζεις, το ξέρεις;" εκείνος έρχεται κοντά μου και σκίβοντας ελαφρώς, με σκουντάει με τον ώμο του. Με ένα χαμόγελο να υπάρχει ακόμη στα χείλη του δεν παίρνει τα καθηλωτικά πράσινα μάτια του από πάνω μου.
Νιώθοντας τα μάγουλά μου να παίρνουν μία ροζ απόχρωση στρίβω το κεφάλι μου προς την άλλη πλευρά, χωρίς να προλάβει να το παρατηρήσει.
"Με τη σκοποβολή έχεις κάποια τραυματική εμπειρία, ή μπορούμε να πάμε;" γελάει παιχνιδιάρικα και το χαμόγελό του αγγίζει πλέον τα μάτια του.
"Όχι, είμαι πολύ καλή στη σκοποβολή" του απαντάω με το σοβαρότερο ύφος που κατέχω και κατευθύνομαι προς τη ξύλινη παράγκα. Πίσω μου τον ακούω να γελάει διασκεδάζοντάς το. Γιατί πρέπει να είναι τόσο αξιολάτρευτος είπαμε;
"Δέκα σφαίρες" ο Τεό δίνει τα χρήματα στον υπάλληλο και κρατάει στα χέρια του ένα πιστόλι.
"Πάω στοίχημα ότι δε θα πετύχεις ούτε δύο" τον πειράζω και με ένα πλατύ σίγουρο χαμόγελο, στηρίζω τους αγκώνες μου στον πάγκο της παράγκας.
"Δε θα στοιχημάτιζα στη θέση σου" γυρίζει προς το μέρος μου με ένα ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση ενώ τοποθετεί μία σφαίρα στο πιστόλι, με την παιχνιδιάρικη διάθεσή του να είναι ακόμη εμφανής.
Τεντώνει τους μυς της πλάτης του, παίρνοντας την κατάλληλη στάση, κλείνει το ένα του μάτι και στοχεύει στο ακριανό κόκκινο τενεκεδάκι. Όταν εφαρμόζει πίεση στην σκανδάλη, οι μυς των ακάλυπτων χεριών του διαστέλλονται. Τα χέρια μου, που στηρίζουν όλο το βάρος μου χαλαρώνουν, και αφήνομαι να τον χαζεύω από πάνω μέχρι κάτω. Πριν προλάβω να κατέβω αρκετά κάτω, ο ήχος από το ένα τενεκεδάκι να πέφτει μου τραβάει την προσοχή.
Μετά το πρώτο ακολουθεί και δεύτερο και τρίτο, όλα σε μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ τους. Από μία κατάσταση χαλάρωσης τα φρύδια μου σηκώνονται από το ενδιαφέρον και τον βλέπω να τελειώνει όλες του τις σφαίρες, χωρίς να έχει χάσει ούτε μία βολή.
"Παρ' όλα αυτά θα το απολάμβανα ιδιαιτέρως να κέρδιζα" γυρίζει προς το μέρος μου και ξεσπάει σε γέλια με τη σοκαρισμένη μου έκφραση.
"Εμ... θα έπρεπε να ανησυχώ;" ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου και κοιτάζω μία προς το όπλο και μία προς τα τενεκεδάκια.
"Όχι όχι, απλά έχω καλό στόχο" χαμογελάει και περνάει τα χέρια του μέσα από τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά του.
"Υπερβολικά καλό στόχο θες να πεις. Γιατί κι εγώ έχω καλό στόχο, αλλά εννοώ ότι μπορώ να πετύχω τέσσερα τενεκεδάκια. Όχι δέκα" ανοιγοκλέινω τα βλεφαρά μου, έχοντας μία κενή έκφραση στο πρόσωπό μου και ο Τεό απλά ξαναγελάει.
"Μπορείτε να μας δώσετε άλλες δέκα σφαίρες;" ρωτάει ευγενικά τον υπάλληλο. Ξαφνιάζοντάς με, τυλίγει απαλά το χέρι του γύρω από τον καρπό μου και με οδηγεί στο σημείο που στεκόταν εκείνος προηγουμένως.
"Λοιπόν, πάρε το όπλο στα χέρια σου" μου υποδεικνύει και υπακούοντας τον, το στηρίζω στα χέρια μου.
"Τώρα... νομίζω θα σε βολέψει καλύτερα αν βάλεις το χέρι σου εδώ" το ένα του χέρι αγκαλιάζει τη μέση μου και το άλλο μετακινεί το δικό μου τοποθετώντας το λίγο πιο μακριά απ' ότι ήταν στην αρχή. Με το σώμα του να έχει περιβάλλει το δικό μου, δε νομίζω ότι θα είναι εφικτό να συγκεντρωθώ. Βασικά είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό.
Ρίχνω την πρώτη βολή μάταια, με τη σφαίρα να προσγειώνεται αρκετά πιο μακριά απ' ότι υπολόγιζα.
"Είσαι σίγουρη γι΄αυτό που είπες για τον στόχο σου;" ο Τεό χαζογελάει και παρασύρεται ακουμπώντας απαλά τη μύτη του στον λαιμό μου.
"Ναι!" τινάζομαι και ξαναπαίρνω την θέση μου, όπως εκείνος μου έδειξε πριν. Κλείνω το ένα μου μάτι εστιάζοντας, χωρίς να μπορώ όμως να αποκτήσω απόλυτη συγκέντρωση, αφού το χέρι του έχει την αναπόσπαστη προσοχή μου.
"Εμ..." καθαρίζω τον λαιμό μου "Μήπως θα μπορούσες να πάρεις το χέρι σου από εκεί;" λέω και χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω δείχνω προς τη μέση μου. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να δει την αφύσικα κόκκινη απόχρωση που έχει πάρει όλο μου το πρόσωπο.
"Ω ναι, συγγνώμη" λέει με τη φωνή του να έχει έναν απολογητικό τόνο και παίρνοντας το χέρι του από πάνω μου, απομακρύνει και το κορμί του για να σταθεί δίπλα μου. Ήμουν πολύ απότομη;
Πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους νιώθοντας άσχημα και ξαναστοχεύω. Αυτή τη φορά, περισσότερο συγκεντρωμένη από την προηγούμενη φορά, πατάω την σκανδάλη με σιγουριά. Όπως ήταν αναμενόμενο το κόκκινο κουτάκι πέφτει κάτω, κάνοντάς με να χαμογελάσω θριαμβευτικά.
"Και δεν το λες τόση ώρα ότι αυτό έφταιγε;" ο Τεό προσπαθεί να πνίξει ένα γέλιο και καλύπτει το στόμα του με την πίσω πλευρά της παλάμης του. Εντάξει το παίρνω πίσω. Δε νιώθω καθόλου άσχημα.
Προσπαθώντας να τον αγνοήσω ρίχνω ακόμη μία πετυχημένη βολή πριν αστοχήσω ξανά στην επόμενη.
"Ή απλά ήταν θέμα τύχης" με ειρωνεύεται πάλι και στρέφει τα μάτια του προς τον ουρανό, προσποιούμενος τον ανήξερο.
"Χέυ!" παραπονιέμαι και χτυπάω με τη λιγότερη δύναμη που έχω το μπράτσο του. Η διάθεσή του ωστόσο δε φαίνεται να χαλάει, ούτε στο ελάχιστο, αφού με περιμένει υπομονετικά μέχρι να τελειώσω όλες μου τις βολές. Με σταυρωμένα τα χέρια του και την πλάτη του να ακουμπάει στον ξύλινο στύλο της παράγκας, δεν απομακρύνει το βλέμμα του από πάνω μου. Όχι ότι τον κοίταξα δηλαδή ή κάτι τέτοιο.
Ο ηλικιωμένος κυριούλης μέσα που μοιάζει να το διασκέδαζε ιδιαιτέρως όση ώρα ήμασταν εκεί, μας επιβραβεύει με ένα άσπρο αρκουδάκι που κέρδισε ο Τεό, αφού οι δικές μου πετυχημένες βολές ήταν τελικά μόνο τέσσερις.
"Χαίρομαι πολύ να βλέπω ζευγαράκια σαν εσάς!" λέει χαμογελαστός και χωρίς να μας αφήσει να απαντήσουμε, κατευθύνεται στην άλλη άκρη της παράγκας για να εξυπηρετήσει δύο άλλους πελάτες.
"Δεν-" είμαι έτοιμη να πω αλλά με διακόπτει ο Τεό.
"Και 'γω χαίρομαι πολύ που κέρδισα ένα αρκουδάκι για το κορίτσι μου" συνεχίζει το αστείο και έχοντας το λευκό αρκουδάκι κοντά στην αγκαλιά του και, με το πρόσωπό του να έχει χωθεί στη πίσω πλευρα του μικρού ασπρού κεφαλιού, κουνάει τα λούτρινα χέρια του.
Παραβλέποντας το σχόλιό του, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω αυθόρμητα με το πόσο γλυκός είναι. Με τεντωμένα τα χέρια του, το τοποθετεί στην αγκαλιά μου και γέρνει χαριτωμένα το κεφάλι του στο πλάι αφήνοντας το δέρμα του λαιμού του σε κοινή θέα. Ένα χαζό χαμόγελο δε θα μπορούσε να λείπει από τα χείλη του.
"Σε ευχαριστώ" του χαμογελάω πλατιά και ένα περίεργο αίσθημα εμφανίζεται στο στομάχι μου.
"Πείνασες;"
"Ναι, λιγάκι" ομολογώ και σκέφτομαι πόσες ώρες έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου. Πρέπει να είμαστε εδώ τουλάχιστον δύο ώρες.
"Πάμε για funnel cakes. Εμπιστεύσου με, θα τα αγαπήσεις" μου λέει και με ένα νεύμα του κεφαλιού του μου κάνει νόημα να προχωρήσουμε.
Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας και με αργό βηματισμό χανόμαστε στο πλήθος.
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_
A/N:
Ελπίζουμε να σας άρεσε το καινούριο κεφάλαιο! Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα φτάναμε 1,7k reads και σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που συνεχίζετε να υποστηρίζετε την ιστορία μας!❤
Τα ξαναλέμε την επόμενη Δευτέρα με POV του Άρη ;)