Βάσια POV
Οι άκρες των δαχτύλων μου έχουν αρχίσει να μουδιάζουν από το παγωμένο κουτάκι που βρίσκεται σφιγμένο στα χέρια μου. Αφομοιώνω το σκηνικό που βρίσκεται μπροστά μου. Το γεμάτο, φωτεινό φεγγάρι, τα λαμπερά άστρα και τα πολυάριθμα φώτα των κτηρίων γύρω γύρω.
Κάθομαι καλύτερα στην πολύχρωμη μαξιλάρα, στηρίζοντας το πηγούνι μου στις παλάμες μου, ενώ οι αγκώνες μου είναι τοποθετημένοι στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι.
"Δεν άργησα;" νιώθω την καυτή ανάσα του Άρη στο αυτί μου, ενώ μου ψιθυρίζει με την βαριά φωνή του.
"Καθόλου" του απαντάω παιχνιδιάρικα. Αφήνει την διάφανη σακούλα με τα hot dog μπροστά μου ενώ κατευθύνεται στο μικρό ψυγειάκι.
"Οι υπόλοιποι τι κάνουν;" εκφράζει την απορία του, καθώς κάθεται δίπλα μου και ανοίγει το δικό του κουτάκι μπύρας.
"Ο Τεό ήρθε και πήρε την Αγάπη πριν από λίγο και η Μαίρη έμεινε μόνη της με τον Νικ στο διαμέρισμα. Μπορεί και να βρούμε έναν από τους δύο νεκρούς όταν κατέβουμε κάτω"
Στο πρόσωπό του σχηματίζεται ένα μεγάλο χαμόγελο με αποτέλεσμα να φανούν τα δύο βαθιά του λακκάκια. Το βλέμμα μου μάλλον παρέμεινε στο πρόσωπό του περισσότερη ώρα απ' ότι θα έπρεπε, αφού γυρνάει το κεφάλι του προς την αντίθετη πλευρά και το χέρι του τρίβει το πίσω μέρος του κεφαλιού του ασυναίσθητα, μια συνήθεια που έχει κάθε φορά που νιώθει άβολα. Πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου προκειμένου να χαλαρώσω τους σφιγμένους μου ώμους, να απελευθερώσω μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα.
"Έχεις φάει τίποτα από την ώρα που γυρίσατε;" με ρωτάει αναφερόμενος στην προπόνησή μας. Μάλλον κατάλαβε από το γουργουρητό της κοιλιάς μου ότι έχω να φάω από το μεσημέρι. "Φάε. Τώρα. Δεν πρέπει να μένεις νηστική" η φωνή του δυναμώνει και μια αυταρχική έκφραση καταλαμβάνει τα μάτια του. Πρέπει ακόμα να θυμάται πως ζαλιζόμουν μετά την 'συναυλία' μας και φοβάται μήπως συμβεί ξανά το ίδιο.
"Καλά ηρέμησε. Τώρα τα έφερες" γελάω ελαφρά με τον τρόπο που το είπε. Το βλέμμα του μαλακώνει όταν βλέπει πως απλώνω το χέρι προς την μικρή διάφανη σακούλα. Καθαρίζω τον λαιμό μου σιγανά για να του τραβήξω την προσοχή.
«Πώς και αποφάσισες τόσο εύκολα να έρθεις τελικά Αμερική;» σπάω την βαριά ησυχία που επικρατούσε και ενώνω τα βλέμματά μας. Τα μάτια του αυξάνονται σε μέγεθος στην ερώτηση μου.
«Γιατί τι είχα να χάσω;» Μου χαμογελάει και τρώει λίγο από το hotdog του.
«Δεν ξέρω απλά γνωριστήκαμε πολύ γρήγορα... Ακόμη και η πρώτη φορά που μιλή-» Πώς μπορεί να μη μου είχε ξαναπεράσει ποτέ αυτό από το μυαλό;
«Κάτσε... Εκείνη την μέρα, όταν έκλεισες το τηλέφωνο, γιατί ακουγόταν σειρήνες;» Η φωνή μου είναι χρωματισμένη από περιέργεια για την απάντησή του.
«Αα.. Εμμ εκείνο το βράδυ, βασικά το προηγούμενο, πώς να στο πω,» κάνει μια παύση και κοιτάει τα σταυρωμένα του πόδια πάνω στην μαξιλάρα, « το 'έσκασα' από το σπίτι. Ο πατέρας μου ανησύχησε που χάθηκε ο διάδοχος της εταιρείας, όπως ο ίδιος είπε, και έστειλε την αστυνομία να με ψάξει. Βέβαια αντιλήφθηκε ότι ο γιος του έλειπε από το σπίτι μετά από 30 περίπου ώρες» γελάει ειρωνικά και κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του κοιτώντας το κενό. «Το αστείο είναι ότι δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί εξαφανίστηκα, γιατί έφυγα έτσι ξαφνικά από το σπίτι. Το μόνο που έκανε ήταν να με προειδοποιήσει να μη χαλάσω το image της οικογένειας μας. Ειρωνικό εε; Πως αποκαλεί τα σπασμένα κομμάτια μας οικογένεια;»
Η καρδιά μου σφίγγεται στο άκουσμα των τελευταίων του λέξεων και το μυαλό μου θολώνει από τις ερωτήσεις που θέλω να του κάνω. Από την κατάσταση μου αυτή με βγάζει η φωνή του.
"Τέλος πάντων. Ας αλλάξουμε θέμα. Πες μου κάτι για τον εαυτό σου που δεν ξέρω" τρίβει με δύναμη τους τετρακέφαλους του. Τα χέρια του όμως δεν είναι σταθερά, το πρόσωπό του στολίζει ένα ψεύτικο χαμόγελο και νιώθω έναν κόμπο να δημιουργείται στον λαιμό μου. Προσπαθώντας να τον αγνοήσω αρχίζω να παίζω με το μικρό διαμαντάκι που κρέμεται στον λαιμό μου, δώρο από τα κορίτσια.
"Εμμ.. Θέλω κάποια στιγμή να κάνω τατουάζ, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω τι. Θέλω να έχει κάποια σημασία για εμένα, οπότε όταν βρω κάτι που πραγματικά με εκφράζει θα το κάνω" στα χείλη μου εμφανίζεται ένα μικρό χαμόγελο. Τα μάτια του σαρώνουν το σώμα μου, κάνοντας το δέρμα μου να ανατριχιάσει στο πέρασμα τους.
"Νομίζω ότι θα σου πήγαινε εδώ" το κέντρο βάρους του μετακινείται προς το μέρος μου και η ανάσα του γίνεται ολοένα και πιο αισθητή στην βάση του λαιμού μου. Η άκρη του δείκτη του ακουμπάει απαλά το δέρμα των πλευρών μου το οποίο είναι εκτεθειμένο λόγω της κοντής μπλούζας που επέλεξα να φορέσω. Η απόσταση μεταξύ μας μειωνόταν, ενώ το άγγιγμα του άρχισε να γίνεται πιο έντονο. Τα χείλη του σχεδόν ακούμπησαν την άκρη του αυτιού μου και η ανάσα μου κόπηκε όταν μίλησε ξανά. "Νομίζω πως θα ήταν ότι καλύτερο έχω δει ποτέ στη ζωή μου".
Επικράτησε μια μικρή παύση, χωρίς κανένας μας να μετακινηθεί από τη θέση του. Οι μικρές κοφτές του ανάσες, που μιμούνται τις δικές μου, επέστρεψαν στον κανονικό τους ρυθμό, πριν η θερμότητα του σώματος του εξαφανιστεί. Με την απώλεια αυτή, ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου.
"Πώς και το έκανες αυτό;" τον ρωτάω γεμάτη περιέργεια. Η έκφραση του είναι απροσδιόριστη όταν ακούει την ερώτηση μου. "Την τίγρη εννοώ, πώς και έκανες την τίγρη" διατυπώνω καλύτερα την απορία μου, γιατί λογικά δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς εννοούσα.
"Αα. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τίγρη; Εκτός από μένα βέβαια" μου κλείνει το μάτι και το παιχνιδιάρικο χαμόγελο του κάνει την πολυαναμενόμενη εμφάνισή του.
"Εκτός από εσένα τιγράκι μου, μου έρχεται στο μυαλό η κυριαρχία και η δύναμη" του αποκρίνομαι με τον ίδιο τόνο στη φωνή μου.
"Πολύ σωστά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η τίγρης συμβολίζει τη δύναμη, την επιβολή και την κυριαρχία, όπως είπες, συμβολίζει την αντίσταση στις επιθυμίες των άλλων, την ισχυρή θέληση, την ετοιμότητα να προστατεύσεις και να πολεμήσεις για αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά για εσένα. Έχει τόσες πολλές σημασίες, τόσες πολλές πτυχές που με αντιπροσωπεύουν, τόσοι λόγοι που είναι εγώ" με κοιτάει περήφανος, πιθανώς τόσο για την εξήγηση όσο και για την επιλογή του τατουάζ του. Μάλλον υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρω ακόμα για αυτόν.
Η κουβέντα κύλησε ομαλά όλη την υπόλοιπη βραδιά. Τα hotdog καταναλώθηκαν, όπως ακριβώς και πολλά κουτάκια μπύρας. Η ώρα είχε περάσει και ο αέρας είχε αρχίσει να κρυώνει κατά πολύ, κάνοντας με να κρυώσω μέσα στην κοντή μου μπλούζα.
"Πάω να σου φέρω κάτι από κάτω για να φορέσεις" δηλώνει ο Άρης και εξαφανίστηκε πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση.
Τα μάτια μου είναι πλέον βαριά από την κούραση της ημέρας, όμως δε θέλω να κοιμηθώ. Θέλω να κάτσω εδώ μέχρι το πρωί μαζί του, να μιλάμε για κάθε άκυρο θέμα που θα μας έρθει στο μυαλό, να γελάμε μαζί παρέα.
Το πνιχτό γέλιο του Άρη γέμισε τον αέρα μόλις επέστρεψε από το διαμέρισμα στην ταράτσα. Λογικά θα πέτυχε κάποιον καυγά της Μαίρης και του Νικ.
"Ορίστε" μου δίνει την τεράστια μαύρη φούτερ του πριν ανακτήσει την θέση του.
Το πρώτο πράγμα που μου τραβάει την προσοχή όταν την περνάω από το κεφάλι μου και την αφήνω να πέσει στο σώμα μου ήταν το ποσό τεράστια μου είναι. Η μπλούζα, η οποία φτάνει στη μέση από τα μπούτια μου, έχει την ίδια χαρακτηριστική μυρωδιά με τον Άρη, σανδαλόξυλο και δυόσμο. Τραβώντας την λαιμόκοψη της μπλούζας κρύβω την μύτη μου μέσα στο ζεστό ύφασμα.
"Πάντα μου άρεσαν οι ανδρικές μπλούζες" δηλώνω και συνεχίζω να εισπνέω την μυρωδιά του από την μπλούζα του. Την ίδια μυρωδιά που δε με βοηθάει καθόλου τα βράδια που τον έχω δίπλα μου να κοιμηθώ.
"Τι εννοείς πάντα; Έχεις φορέσει πολλές;" η φωνή του είναι λίγο πιο λεπτή απ' ότι συνήθως και το ένα του φρύδι έχει σηκωθεί ελαφρώς.
"Δεδομένου ότι είχα σχέσεις στο παρελθόν λογικό δεν είναι;" τον κοιτάω παραξενεμένη από την αντίδρασή του.
"Πληθυντικός ακούω. Είχες κι άλλες εκτός από τον Κύριο Δύο-Μέρες και τον τεράστιο παιδικό σου έρωτα;" μου αποκρίνεται με ένα ειρωνικό βλέμμα.
"Ει δεν ήταν παιδικός! Ήμουν 13!" Υψώνω την φωνή μου δήθεν προσβεβλημένη από τον χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε. "Και όχι δεν είχα άλλες, σε αυτές αναφερόμουν." Τα μάγουλα μου αποκτούν μια ροζ απόχρωση και βυθίζω το πρόσωπο μου πιο βαθιά στην μπλούζα του.
"Από δω και πέρα θα φοράς μόνο τις δικές μου, οπότε δεν έχω πρόβλημα." Γυρίζω απότομα το κεφάλι μου προς την πλευρά του για να τον δω να στηρίζεται χαλαρός στους αγκώνες του και ξεροκαταπίνω όταν μου χαμογελάει.
Στα μάτια του όμως δεν υπάρχει η παιχνιδιάρικη λάμψη που έχω συνηθίσει να βλέπω, αλλά κάτι πιο σκοτεινό, κάτι που εμφανίζεται στιγμιαία όταν βρισκόμαστε στο υπνοδωμάτιο μας, όταν απομακρύνεται από κοντά μου, όταν το χέρι μου ακουμπάει 'καταλάθος' τον τετρακέφαλο του.
Τα βλέμματα μας παραμένουν ενωμένα, ενώ ο Άρης με υπερβολικά αργές κινήσεις αρχίζει να μειώνει τη μεταξύ μας απόσταση. Η ανυπομονησία μου με οδηγεί να κινηθώ προς το μέρος του προκειμένου να επιταχύνω την διαδικασία.
Το χέρι του ακουμπάει διστακτικά το μάγουλο μου, κάνοντας το δέρμα μου να κάψει στο σημείο, λίγο πριν τα μέτωπα μας ενωθούν. Κανένας από τους δυο μας όμως δεν κάνει την παραμικρή κίνηση και παραμένουμε σαν αγάλματα στην ίδια θέση. Η κοφτή του ανάσα που διαφεύγει από τα μισάνοιχτα χείλη του προσγειώνεται στα δικά μου, τα οποία απέχουν μεταξύ τους μερικά μόνο εκατοστά.
"Σε παρακαλώ, ας μείνουμε λίγο έτσι" ψιθυρίζει και ένα ρίγος διαπερνάει όλο μου το σώμα, κάνοντας με να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου.
Το χέρι του που ακουμπούσε σαν φτερό το μάγουλο μου βρέθηκε μέσα στα καστανά μαλλιά μου κρατώντας το κεφάλι μου ακίνητο.
Το στομάχι μου όμως σφίχτηκε όταν τον ένιωσα να απομακρύνεται απότομα από κοντά μου, όταν το ζεστό του χέρι έφυγε από την θέση που βρισκόταν πριν.
Πριν προλάβει να μεγαλώσει πολύ το κενό ανάμεσα μας, έκανα αυτό που ο ίδιος δίσταζε να κάνει.
Τα χείλη μου ενώθηκαν απελπισμένα με τα μαλακά δικά του και τα δυνατά του χέρια τυλίχθηκαν αυτόματα γύρω από την μέση μου φέρνοντας με πιο κοντά του.
Τα χέρια μου μπλέχτηκαν στις μπούκλες των μαλλιών του και ένας χαμηλός ήχος δραπέτευσε από το βάθος του λαιμού του. Η γλώσσα του άγγιξε διστακτικά το κάτω χείλος μου, παρακαλώντας να συναντήσει την δικιά μου.
Όταν η επιθυμία του δεν έγινε πραγματικότητα το φιλί του έγινε πιο άγριο, πιο απαιτητικό. Το χέρι του άρπαξε τις ρίζες των μαλλιών μου, κερδίζοντας ένα κλαψούρισμα από εμένα και, τραβώντας τες προς τα πίσω, άρχισε να αφήνει μικρές δαγκωματιές και υγρά φιλιά στον εκτεθειμένο λαιμό μου.
Με μια απότομη κίνηση με τράβηξε προς το μέρος του και τα πόδια μου τυλίχθηκαν δεξιά και αριστερά από τα δικά του. Καθόμουν πλέον στα γυμνασμένα του πόδια, το μέρος που τον τελευταίο καιρό θέλω να γίνει η μόνιμή μου θέση. Τον νιώθω να χαμογελάει πριν τα χείλη του επιτεθούν ξανά στα δικά μου. Η γλώσσα μου αυτή τη φορά ακουμπάει την δική του και ένας ήχος επιδοκιμασίας δραπετεύει από τον Άρη. Τα χέρια του γλιστράνε στην σπονδυλική μου στήλη και σταματάνε στους γλουτούς μου, μένοντας εκεί, ενώ συνεχίζουμε να παλεύουμε για το ποιος από τους δυο θα έχει το πάνω χέρι.
Μετά από λίγο ο Άρης αποτραβιέται από πάνω μου και σκύβει το κεφάλι του προσπαθώντας να γεμίσει το σύστημά του με το οξυγόνο που στερήθηκε όλη αυτήν την ώρα. Ενώ προσπαθώ να ρυθμίσω την δικιά μου αναπνοή, παρατηρώ πως τα μάτια του είναι σφιχτά κλεισμένα και το πρόσωπο του καταλαμβάνει μια έκφραση πόνου.
"Είσαι καλ-" την ερώτηση μου διακόπτουν τα χέρια του που με κρατάν σταθερή στην θέση μου από την μέση μου.
"Μην κουνηθείς. Σε παρακαλώ"
Το βλέμμα μου στρέφεται προς τα κάτω και αντιλαμβάνομαι τον λόγο της αντίδρασης του. Όταν πάω να τον φιλήσω ο δείκτης του προσγειώνεται στα χείλια μου.
"Δεν θες να το συνεχίσουμε. Μπορεί να συμβούν πράγματα που θα μετανιώσεις" με προειδοποιεί κοιτώντας έντονα τα καστανά μου μάτια.
"Ας το συνεχίσουμε κάποια άλλη στιγμή τότε" του κλείνω το μάτι. Σηκώνομαι από τα πόδια του και κατευθύνομαι προς το διαμέρισμα αφήνοντας τον μόνο του στην ταράτσα.
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_
Author's Note:
Σας ευχαριστούμε πολύ που ήσασταν για ακόμη ένα κεφάλαιο μαζί μας!❤️ Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά όπως σας είπαμε η μία από εμάς είχε τραυματιστεί στο χέρι και δεν μπορούσε να γράψει. Τώρα όμως όλα είναι οκ και επιστρέφουμε κάθε Δεύτερα με καινούριο κεφάλαιο.❤️😘