Zayn Javadd Malik
'Το μόνο που ξέρω είναι πως η ζωή κρύβει πολλές αναποδιές. Και κάπως έτσι η ψυχολογία σου γαμιέται αφάνταστα πολύ'
Αυτές ήταν οι τελευταίες γραμμές του ημερολογίου του το οποίο βρισκόταν πεταμένο σε μία γωνία του δωματίου του. Κοιτούσε τον τοίχο ώρες τώρα χωρίς να κάνει καμία άλλη κίνηση. Το μυαλό του δεν ήταν εκεί. Ταξίδευε στα γεγονότα που είχαν εξελιχθεί λίγες μέρες νωρίτερα. Αν μπορούσε να τα αλλάξει όλα, θα το έκανε. Αν μπορούσε να επιλέξει να μην έκανε τίποτα από όσα είχε κάνει τον τελευταίο μήνα, θα το έκανε. Αλλά δεν μπορεί. Και έτσι το μυαλό του καταστρέφεται, η ψυχή του διαλύεται και το μόνο που θέλει είναι εκείνη. Αλλά δεν μπορεί να την έχει. Ποτέ δεν θα μπορέσει να την έχει. Επειδή πέθανε. Τον άφησε μόνο τόσο νωρίς.. τον άφησε αντιμέτωπο με όλες τις δυσκολίες της ζωής ενώ εκείνος δεν ήταν έτοιμος.
Για όλα όσα συνέβησαν έφταιγε εκείνος. Το ήξερε αυτό. Και αυτό ήταν που τον εξόργιζε περισσότερο από όλα. Εκείνος έφταιγε για τον χαμό της. Εκείνος. Πάντα ήταν τόσο εγωιστής και ξεροκέφαλος και πάντα αντιδρούσε υπερβολικά. Το μυαλό του προσπαθούσε μανιωδώς να επιστρέψει στα γεγονότα των προηγούμενων ημερών αν και δεν το ήθελε. Ήταν τόσο θυμωμένος με τον ίδιο του τον εαυτό που απλώς αρνούνταν να συνεχίσει την ζωή του. Ακύρωσε όλες τις συναυλίες, όλες τις συνεντεύξεις, απέλυσε όλους τους βοηθούς του, δεν δεχόταν καμία επίσκεψη και απομάκρυνε και την οικογένεια του.
Θα αναρωτιέστε το γιατί αλλά υπάρχει μία πολύ λογική εξήγηση..
Κανένας δεν τον καταλάβαινε!
Κανένας δεν ένιωσε τον πόνο του, κανένας δεν κατάλαβε πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε στην ζωή του η Τζένιφερ. Κανένας δεν ήξερε τον ακριβή τρόπο που πέθανε και κανένας δεν νοιαζόταν πραγματικά για το πως ένιωθε. Όλοι απλώς προσποιούνταν ότι νοιαζόνταν για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του, την συμπάθεια του. Πόσο λάθος έκανε.
Σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε το κομοδίνο του. Πάνω του υπήρχαν κορνίζες με την Τζένιφερ οι οποίες απεικόνιζαν όλα τα μέρη που είχαν επισκεφθεί μαζί αλλά και την πρόταση του γάμου τους. Μόλις δύο μήνες μετά η Τζένιφερ τον άφησε μόνο του! Χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα, πήρε την πρώτη κορνίζα και την πέταξε στον τοίχο με όλη του την δύναμη, απελευθερώνοντας έναν λυγμό. Τα δάκρυα έρρεαν στο πρόσωπο του διαρκώς και κανένας δεν ήταν εκεί για να τα σκουπίσει. Εκείνος έφταιγε. Η Τζένιφερ πέθανε εξαιτίας του.
"Δεν πειράζει Javadd μου.. δεν έφταιγες μόνο εσύ. Ήμουν κι εγώ εκεί, συμμετείχα κι εγώ. Μακάρι να μην ήμασταν και οι δύο τόσο ξεροκέφαλοι. Μακάρι να είχα γυρίσει μαζί σου.." Κοίταξε γύρω του τρομαγμένος. Θα ορκιζόταν πως άκουσε την φωνή της, πως την είδε με το υπέροχο συνολάκι που φορούσε εκείνο το βράδυ. Θα ορκιζόταν, όμως, πως το άλλοτε τέλειο προσωπάκι της ήταν παραλλαγμένο εξαιτίας μιας σφαίρας στην κορυφή του μετώπου της. Εκείνο το βράδυ είχαν μαλώσει άσχημα. Τόσο άσχημα που η Τζένιφερ έφυγε με ένα ταξί για να πάει στο σπίτι της ενώ εκείνος γύρισε στο δικό του γεμάτος θυμό και μίσος. Αχ και να ήξερε. Η Τζένιφερ έπεσε θύμα ληστείας και εξαιτίας του ατίθασου χαρακτήρα της κατέληξε με μια σφαίρα στο μέτωπο της. Πέθανε ακαριαία. Τον δράστη δεν τον έχουν εντοπίσει ακόμα και πιθανότατα δεν θα το κάνουν ποτέ. Η Τζένιφερ πέθανε πριν προλάβουν να τα βρουν, πριν προλάβουν να παντρευτούν ή να αποκτήσουν ένα παιδάκι. Ήταν μόλις είκοσι πέντε ετών.
Ο Zayn έβαλε την μαύρη ζακέτα του και τοποθέτησε σωστά την κουκούλα πάνω στο κεφάλι του. Έβρεχε αλλά δεν τον ένοιαζε. Αυτός ο καιρός ήταν ο αγαπημένος της επομένως ήταν και δικός του αγαπημένος. Ξεκίνησε να περπατάει στους έρημους δρόμους και να παρατηρεί το βρεγμένο έδαφος. Για ποιον γαμημένο λόγο να συνεχίσει να ζει; Για ποιον γαμημένο λόγο να προσπαθήσει να επιστρέψει στην ρουτίνα του; Η ρουτίνα του ήταν αυτή. Και εφόσον αυτή έφυγε, τότε αυτός δεν είχε ρουτίνα πια. Άνοιξε το κινητό του και έμεινε για λίγο να κοιτάζει την φωτογραφία της. Την τελειότητα της. Ασυνείδητα πάτησε την λέξη 'κλήση'. Το αίμα του πάγωσε αλλά κατάφερε να τοποθετήσει το κινητό στο αυτί του. Αμέσως άκουσε την γλυκιά φωνή της στον τηλεφωνητή της: "Εδώ Τζένιφερ Μαλίκ. Πιθανότατα θα είμαι απασχολημένη με τον άντρα μου. Αφήστε το μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό ήχο και θα σας πάρω." Το άκουγε ξανά και ξανά ενώ στεκόταν στην άκρη του δρόμου. Έφυγε και δεν απαντάει στο τηλέφωνο. Ίσως να το ξέχασε σπίτι της, ίσως να είναι σε σύσκεψη. Τέτοια ψέμματα έλεγε στον εαυτό του για να ηρεμήσει και να χαλαρώσει. Μετά, όμως, κοιτούσε γύρω του και άφηνε τα δάκρυα να μουσκέψουν την μπλούζα του. Η καρδιά του είχε σπάσει σε χίλια κομμάτια και δεν μπορούσε να ενωθεί ξανά. Ήταν μόνος και αβοήθητος. Κατάφερε και έφτασε στην μεγάλη γέφυρα. Με το κεφάλι σκυμμένο στάθηκε στην μέση και κοιτούσε το κενό. Στο μυαλό του υπήρχαν μόνο εικόνες της, στιγμές που πέρασαν μαζί, το χαμόγελο της, τα λαμπερά ματάκια της. Τίποτα άλλο.
Τα λεπτά πέρασαν σαν νερό και ούτε ο ίδιος κατάλαβε το πως βρέθηκε να πίνει μια φθηνή μπύρα, να καπνίζει και να κοιτάζει τον νυχτερινό ουρανό παρέα με τις αναμνήσεις. Δεν θα μάθει ποτέ πόσο του λείπει και ούτε θα μπορέσει να της το πει. Ίσως τα πράγματα να ήταν ευκολότερα αν αυτός πέθαινε. Η Τζένιφερ πάντοτε ήταν δυνατή, θα τα κατάφερνε και χωρίς αυτόν. Τώρα θα τον περιμένει για να ζήσουν την υπέροχη ζωή, την αιώνια. Αλλά κάτι μέσα του του λέει πως θα αργήσει πολύ να την δει. Και αν είναι κάτι που δεν αντέχει o Zain Javadd Malik αυτό είναι η αναμονή. Σιχαίνεται να περιμένει για κάτι που στο κάτω κάτω είναι στο δικό του χέρι. Οι δικοί του θα καταλάβουν - έτσι έλεγε. Πήρε στα χέρια του το κινητό του και κάλεσε την μητέρα του. Δεν περίμενε και πολύ για να το σηκώσει. Χωρίς να απαντήσει στα ερωτήματα της ξεκίνησε να της λέει για τα δικά του προβλήματα όμως και πάλι του μίλησε για εκείνη.
《Συγγνώμη μαμά. Θα μου συγχωρούσες τα πάντα έτσι δεν είναι;》 Την ρώτησε κάποια στιγμή.
《Φυσικά μωρό μου. Είσαι το παιδί μου, πώς θα μπορούσα να σε μισήσω;》 Του απάντησε γεμάτη αγάπη και κατανόηση. Μόνο που δεν καταλάβαινε τι έλεγε το παιδί της.
《Πες στα κορίτσια ότι τα αγαπάω και ότι πάντα θα τις προστατεύω έστω και από ψηλά. Να στηρίζεις τον μπαμπά και να τον αγαπάς, το έχει ανάγκη. Πες τους επίσης ποτέ να μην σε στεναχωρήσουν και να σε κάνουν πάντα να χαμογελάς γιατί το αξίζεις. Αντίο μαμά. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν..》 Η μητέρα του πριν προλάβει να του πει πως τον αγαπάει πολύ και να μην κάνει χαζομάρα, άκουσε το τηλέφωνο να κλείνει.
Ο Zayn είχε πάρει την απόφαση του μέρες τώρα. Επέλεξε να πέσει μέσα στο νερό και να τους αφήσει όλους πίσω. Επέλεξε να φύγει και να βρει την γυναίκα της ζωής του νωρίτερα. Επέλεξε να αφήσει τον πόνο πίσω του. Επέλεξε να αφήσει τις ενοχές, τον πόνο και την θλίψη. Εφόσον δεν μπορούσε να την ξεπεράσει, έπρεπε να πάει κοντά της. Και το έκανε. Έφυγε πρόωρα για να την βρει. Αποχαιρέτησε την οικογένεια του με τον δικό του τρόπο. Δεν θα μπορούσε να το κάνει από κοντά. Σίγουρα θα του έλειπαν και σίγουρα θα τους έλειπε αλλά η ζωή του ήταν κενή χωρίς αυτήν. Τίποτα και κανένας δεν θα την αντικαθιστούσε. Δεν θα μπορούσε να ζήσει με αναμνήσεις έξι χρόνων. Την ήθελε κοντά του και δεν μπορούσε να την έχει. Οπότε επέλεξε τον εύκολο δρόμο. Θα ήταν μαζί της. Για πάντα αυτήν την φορά.
It's been a minute since I called you
Just to hear the answerphone
Yeah, I know that you won't get this
But I'll leave a message so I'm not alone
[...]
The day that they took you, I wish it was me instead..