Zawgyi
"ဆီပူအိုးထဲ ထည့္ေၾကာ္ခံလိုက္ရတဲ့ငရဲသားလို
ပူေလာင္မူေတြ ေပ်ာက္မသြားပဲ
တိုးသထက္ တိုးလာတဲ့ ေဝဒနာမ်ိဳးက
သံေယာဇဥ္ တဲ့လား"
________________။_____________________
ေခါင္းဆီမွ ကိုက္ခဲနာက်င္မူကို ခံစားသိရိွရၿပီးေနာက္
ေ႐ွးေခတ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိႈး၍လာေလသည္။
မႈန္ဝါးေနေသာ မ်က္လံုးတို႔အား ၾကည္လင္ေအာင္ မ်က္ခြံတို႔ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္မိသည္။ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆးနံ႔တို႔ႏွင့္အတူ လူနာမ်ားစြာ အိပ္ေနျခင္း
ေၾကာင့္ ဤေနရာသည္ ေဆးရံု ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေ႐ွးေခတ္သည္ လွဲေနရာမွ ခပ္ေျဖးေျဖး ထရင္း ေခါင္းအံုးကို မွီ၍ထိုင္ရန္ျပင္လိုက္ပါသည္။
"ဟင္!!!ကိုေ႐ွးေခတ္ ႏိႈးေနၿပီလား"
ဆံပင္႐ွည္႐ွည္တို႔ ျဖန္႔ခ်ထားၿပီး ၾကက္ေသြးရင့္ေရာင္ ဝမ္းဆက္ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးသည္ သူ႔နားသို႔ ေရာက္လာကာ တြဲထူရင္းေမးလိုက္သည့္မို႔ သူေသခ်ာၾကည့္မိပါသည္။ မေန႔ညက မိန္းကေလးပါလား။
"မင္း!!မျပန္ေသးဘူးလား"
"ကြၽန္မသတိုးသား ေဆးရံုတတ္ေနရတာကို ျပန္စရာလား"
"ဘယ္လို"
အားႀကီးနဲ႔...ဘယ္လိုႀကီးေျပာခ်လိုက္တာပါလိမ့္။ ေ႐ွးေခတ္သည္ အံ့ျသလြန္း၍ ေျပာစရာစကားမရိွ ျဖစ္သြားရေလသည္။
"အံ့ျသမေနပါနဲ႔ ဖံုးကြယ္လဲမထားခ်င္ပါဘူး ႐ွင့္နာမည္က ေ႐ွးေခတ္အကၡရာ ဆိုမွေတာ့ ဒီေခတ္အကၡရာ ရဲ႕အစ္ကိုေပါ့
ၿပီးေတာ့ ဦးဒီေခတ္ေက်ာ္ေဇာ ဆိုတဲ့ ဘဝင္ျမင့္ေနတဲ့လူႂကီးရဲ႕ သားမဟုတ္လား "
"အဟြတ္!!"
ေ႐ွးေခတ္သည္ ႀကိတ္ရယ္မိ၏။ ဒီစကားအေဖသာၾကားလ်ွင္
ေဆြ႔ေဆြ႕ခုန္ေနေပလိမ့္မည္။သူရယ္ေတာ့ သူမက မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္လ်က္ၾကည့္လာသည္။ ဒီေတာ့မွ ျပံဳးစိစိျဖစ္ေနမိသည္ကို ရပ္၍ ေမွးေသာမ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ သူမကို ျပဴး၍ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူမကေတာ့ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလ်က္....ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္ေလသည္။
"ကြၽန္မနာမည္က ပန္သစၥာပါ ဦးဥကၠာေက်ာ္ရဲ႕ သမီးေလ "
ထို႔ေနာက္ လက္မွနာရီေလးကို ေျမာက္ၾကည့္ရင္း......
"အခုက ႐ွစ္နာရီဆိုေတာ့ အင္...ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ဆို ႐ွင္နဲ႔ကြၽန္မ ေစ့စပ္ရေတာ့မယ္...ကြၽန္မက ႐ွင္နဲ႔ ေစ့စပ္ခ်င္
လြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ဘဝင္ျမင့္ေနတဲ့ ႐ွင့္အေဖက လက္မခံရင္ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုကို လမ္ေဘးေရာက္ေအာင္
လုပ္မယ္ဆိုလို႔ မတက္သာလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ ေတာ္ၾကာ
႐ွင္လည္း ႐ွင့္အေဖလို ဘဝင္ျမင့္ေနမွာစိုးလို႔ ႀကိဳေျပာထားတာ "
မ်က္လံုးေလးေထာင့္ကပ္လ်က္ ခပ္စြာစြာ ေျပာေနေသာ
ေကာင္မေလးအား သူေတြေဝစြာပင္ၾကည့္ေနမိသည္။ မိန္ကေလး ျဖစ္ေသာ္ျငား သူမသည္ သြက္လက္ ထက္ျမတ္သည့္ပံုေပၚပါသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတတ္ပံုလည္း ရသျဖင့္
သူ ေစ့စပ္ပြဲအတြက္ စိတ္သက္သာရာရသလို ျဖစ္မိသြားပါသည္။
"မင္းနာမည္က ပန္သစၥာ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ "
"ေျသာ္....ဒါနဲ႔ေလ ကိုယ္နဲ႔လက္ထပ္မွာကို မင္းတကယ္သေဘာတူတာလား ျငင္းဖို႔မႀကိဳးစားဘူးလား"
"ေျပာၿပီးၿပီေလ ႐ွင့္အေဖေၾကာင့္ပါဆို"
"ေျသာ္!!!"
သူေခါင္းၿငိမ့္ကာ တေျသာ္ေျသာ္ျဖစ္ေနသည္မို႔ ပန္သစၥာ က
အလိုမက်သလိုၾကည့္ေလသည္။
"႐ွင္ကေရာ မျငင္းဘူးလား ႐ွင္လဲ ကြၽန္မနဲ႔လက္ထပ္ခ်င္တဲ့ပံု
မေပၚပါဘူး"
သူမေျပာတာ မွန္သည္ေပမို႔ သူသက္ျပင္းေငြ႔ေငြ႔ကိုခ်လိုက္ပါသည္။
"မင္းလိုပဲေပါ့ ျငင္းလို႔မရတဲ့အေၾကာင္းေတြရိွလို႔"
"ဘာလဲ ကိုဒီေခတ္ေၾကာင့္လား စြတ္စြဲခံရတာဆို မဟုတ္ဘူးလား"
"မင္ဘာ သိထားလို႔လဲ"
"အင္ ဒီလိုပါပဲ အဏၰ..."
နာမည္တစ္စြန္းတစၾကားရံုျဖင့္ သူသည္ နဖူးေၾကာတို႔တင္းလာသျဖင့္ ပန္သစၥာ သည္ စကားကို ေနရာမွာတင္ ရပ္သြားေလသည္။
"ဘာလဲ ဆက္ေျပာေလ"
"ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ေဟ့"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆို"
ဒီေကာင္မေလး အဏၰဝါ နဲ႔ေကာ သိတာလားဟု ေတြးမိသြားကာေ႐ွးေခတ္သည္ သူမ လက္ကိုလွမ္းဆြဲရင္း...
"အဏၰဝါ ကိုေရာ သိတာလား"
"မသိဘူး"
ပန္သစၥာ သည္ အဏၰဝါ ကို အနၱရာယ္ျဖစ္မည္စိုး၍ ဘူးခံျငင္းေလသည္။ ေ႐ွးေခတ္သည္ ပန္သစၥာ ကို လူနာကုတင္ေဘးတြင္ထိုင္ခိုင္းကာ ....
"ကိုယ္ အဏၰဝါ ကို ဒုကၡေပးမလို႔မဟုတ္ဘူး ပန္သစၥာ
......"
ဒီေတာ့မွ ပန္သစၥာ က သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လာ၏။
"ကိုယ္ ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ ပန္သစၥာ နဲ႔
ကိုယ္နဲ႔က မၾကာခင္ဆက္ႏြယ္မူတစ္ခု ရိွလာေတာ့မယ္မဟုတ္လား"
ပန္သစၥာ က သူ ေျပာတာကို စိတ္ဝင္စား စြာပင္ဆက္လက္၍နားေထာင္ေနေလသည္။
"ကိုယ္မေျပာခင္ တစ္ခုေမးစရာရိွတယ္ ပန္သစၥာ ေျဖေပးေနာ္"
"ဘာေမးမလို႔လဲ"
"အဏၰဝါ မွာ တူမေလးေတြရိွလား"
"႐ွင္ ဘာလုပ္မလို႔ေမးတာလဲ"
သူ႔ေမးခြန္းကို ပန္ပန္က မေျဖဘဲ ခြန္႔တုန္႔ျပန္ေမးေလသည္။
ဒီလိုအေမးသေဘာအရဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ပဲ အဏၰဝါ မွာတူမေလးေတြရိွသည္ထင္ပါသည္။
"တကယ္ေတာ့ အဏၰဝါ ရဲ႕ တူမေလးေတြက ကိုယ့္သမီးေတြပါ"
"႐ွင္!!!!"
ပန္သစၥာ ၏ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ ဝိုင္းစက္သြားလ်က္ နားလည္ရခက္သလိုျဖစ္သြားေလသည္။ ေ႐ွးေခတ္၏မ်က္ဝန္းတို႔တြင္လည္း ဝမ္းနဲရိပ္တို႔ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္တတ္လာလ်က္ ထိန္းသိမ္းကာ မ်ိဳခ်ေနရသကဲ့သို႔ရိွလာသည္။
"ဒါဆို...ဒါဆို...႐ွင္က..႐ွင္က ..."
ပန္သစၥာ ၏ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ လႈပ္႐ွားလာလ်က္ တုန္ယင္လာသည္။ အဏၰဝါ ကို သိလာတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ အေမျဖစ္သူေၾကာင့္ ဘာကိုမွစိတ္မဝင္စားပဲ အလုပ္ကိုသာ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿပီး ႐ွာေဖြေကြၽးေမြး ေနခဲ့သည္။ သူ႔ဘဝသူ႔အတြက္ ဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာမရိွ အေမနဲ႔ကေလးေတြ အဆင္ေျပဖို႔အေရး အရာရာကို သည္းခံတတ္သည့္သူ ျဖစ္သည္။
"႐ွင္က တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ကိုယ္လြတ္႐ုန္းၿပီး ဒုကၡေတြ
ၾကားထဲ အဏၰဝါ နဲ႔ သူ႔အမကို ပစ္ထားခဲ့တဲ့သူ"
ူေ႐ွးေခတ္သည္ သူမစကားၾကားေတာ့ အျပစ္ရိွသူသည္ အျပစ္ခံယူဖို႔ အသင့္ရိွေနသလို မ်က္ေတာင္ဖ်ားတို႔စိုစြတ္လာလ်က္ၿငိဳးငယ္ေနေလသည္။
"ပန္သစၥာ က အဏၰဝါ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္သိတာပဲလားဟင္"
ဘယ္လိုေမးလ္ိုက္တာပါလဲ ကိုေ႐ွးေခတ္ ရယ္။ကြၽန္မက အဏၰဝါ ေနာက္ သံုးႏွစ္နီးပါေလာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ေလ်ွာက္လိုက္ေနခဲ့တဲ့ သူပါ။ ကြၽန္မ မွအဏၰဝါအေၾကာင္းမသိရင္
ဘယ္သူကသိမွာတဲ့လဲ။
"အဏၰဝါ အခုဘယ္မွာေနတာလဲဟင္ ကိုယ္အဏၰဝါ့ကို
ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔လိုက္႐ွာေနတာပါ သူ ေက်နပ္တဲ့အထိ
ကိုယ္ေတာင္းပန္ေနမွာပါ"
ေၾကကြဲဝမ္းနဲ ရိပ္တို႔သည္ ေ႐ွးေခတ္မ်က္ႏွာထက္ပို၍ပင္ စြန္းထင္း၍ လာေလၿပီ။ ပန္ပန္သည္ စိတ္ကိုသာ ေလ်ွာ့ရင္း...
"ကြၽန္မတို႔ ေစ့စပ္ပြဲကို ႏွစ္ေယာက္လံုးမသြားပဲ ဖ်က္လိုက္ၾကမလား"
"မျဖစ္ဘူး ပန္သစၥာ အေဖက ေစ့စပ္ပြဲဖ်က္ရင္ ကိုယ့္သမီးေတြကို..."
လက္သီဆုပ္တိုသည့္ တင္းၾကပ္လာလ်က္ စကားလံုးတို႔သည္
ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ထြက္မလာေတာ့ေခ်။ ပန္သစၥာ သည္လည္း
သူ႔ကို ၾကည့္ေနရင္း သူေျပာခ်င္ေနသည္ကို နားလည္သြား
ဟန္ရိွကာ လက္သီးဆုပ္ ထားေသာ သူ႔လက္ေပၚသို႔ သူမလက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"႐ွင္လည္း ကြၽန္မနဲ႔ထူးမျခားနားပါပဲလား ..သားအရင္းကိုေတာင္ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ ကြၽန္မတို႔မိသားစုဆိုရင္ ...
ထားလိုက္ပါေတာ့လည္း ပြဲဖ်က္လိုက္ရင္လည္း ေကာင္းက်ိဳးမွမရိွႏိုင္တာ"
"ပန္သစၥာ ....ကိုယ္ ေစ့စပ္ပြဲမတိုင္ခင္ အဏၰဝါနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္ လိုက္ပို႔ေပးလို့ရမလား"
တစ္ခုတည္းေသာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးျဖင့္အေရာင္ေတာက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ကို ၾကည့္လ်က္ ပန္ပန္သည္ ေတြေဝျခင္း
မရိွ ေခါင္းေလးညိမ့္ျပ၏။ ေ႐ွးေခတ္သည္လည္း ပန္ပန္အား ေက်းဇူးတင္ကာ ျပံဳးျပေလသည္။ ပန္ပန္သည္ ေ႐ွးေခတ္ကို ေခါင္းေလး ခါျပရင္း အျပံဳးလွလွျဖင့္ အားေပးဟန္ ျပံဳးျပလိုက္ေလသည္။ သူမလည္း အဏၰဝါ ကို ေတြ႔ခ်င္ေနခဲ့သည္မို႔....။
___________________။___________________
တိုက္ခန္းသည္ အသစ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ေယာက်ာ္းေလးေတြပဲ
ေနသည္မို႔ထင္သည္ ခ်က္စရာ ျပဳတ္စရာဟူ၍ဘာမွမရိွေပ။
ထို႔ျပင္ အိုးခြက္ပန္ကန္တို႔သည္လည္း ဘာဆိုဘာမွ စံုလင္စြာမရိွေပ။ အဏၰဝါ သည္ ေခါင္းကို ကုပ္မိရင္း ဘာလုပ္ရပါ့လဲစဥ္းစားရေတာ့သည္။ တစ္ညလံုး အဖ်ားေတြ တတ္လိုက္က်လိုက္ျဖင့္ ဒီေခတ္သည္ မိုးလင္းခါနီးမွ ၿငိမ္သြားေလသည္။ ဒီတစ္ခါႏိႈးလာရင္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ေလးျဖစ္ျဖစ္တိုက္ရင္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးကာ မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွရိွမေနေပ။ ဒီေခတ္ အကို ဆိုသည့္လူသည္လည္း အသက္ေကာရိွေသးရဲ႕လားမသိ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႔ရေပ။
"ခ...လြမ္း...."
သူစဥ္းစားခန္းဝင္ေနစဥ္ ဒီေခတ္အခန္းဆီမွ ဖန္ခြက္က်ကြဲသံေၾကာင့္ အျမန္ေျပးရေလသည္။
"ဒီေခတ္!!!"
သူအခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဒီေခတ္သည္ ဖန္ခြက္အကြဲစေတြကို ေကာက္ရင္း ေမာ့ၾကည့္လာ၏။ အဖ်ားသက္သာလာ၍ ထင္သည္ ျဖဴေသာ အသားအရည္ထပ္ ေသြေရာင္တို႔လြွမ္းလာေလသည္။
"ညီ!!!"
"ဖယ္ ဖယ္ ကြၽန္ေတာ္ေကာက္လိုက္မယ္"
အဏၰဝါ သည္ ဒီေခတ္ကို ဆြဲထူရင္း ဖန္ကြဲစေတြကို သိမ္းဖို႔ျပင္လိုက္ပါသည္။ ဒီေခတ္သည္ အဏၰဝါ အား ေတြေတြေငးေငးေလးျဖင့္ ၾကည့္၍ေနေလသည္။
"ညီ...တကယ္ ညီလားဟင္...."
သူ တီတိုးေမးမိသည့္အခါ အဏၰဝါက ၾကည့္ရံုသာၾကည့္၍ ဖန္ကြဲစေတြကိုေဂၚျပားေလးျဖင့္ ေကာ္ထည့္ကာ အမိႈက္ပံုးထဲ သြားျပစ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေ႐ွ႕သို႔ျပန္ေရာက္လာကာ ...
"ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူျဖစ္ရအံုးမွာလဲ"
မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ခ်ီလ်က္ေျပာကာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးတို႔ေပၚေအာင္
ျပံဳးျပၿပီး မ်က္ခံုးေလးေတြပင့္ျပသည့္ တစ္ခဏ သူသည္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္သူလိုျဖစ္လ်က္ အဏၰဝါ ကို ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္း၍ ေပြ႔ဖက္ထားမိေလသည္။ အဏၰဝါ သည္ လည္း အံ့ျသမွင္သက္လ်က္ သတိဝင္လာကာ ႐ုန္းေလေတာ့သည္။
"ဒီေခတ္ ဘာလုပ္ တာလဲ လႊတ္"
သို႔ေသာ္ ဒီေခတ္ လက္တို႔သည့္ ပိုမိုတင္းၾကပ္လာလ်က္ ...
"ခဏေလးပါ ခဏေလးပါညီရယ္ ဒီတိုင္း ခဏေလးပဲေနေပးပါ"
အဖ်ားေပ်ာက္ကာစ ဒီေခတ္ရဲ႕ ခနၶာကိုယ္ေငြ႔သည္ ေႏြးေထြး၍ ေနေလသည္။ ေဆးနံ႔တို႔ ရေသာ္ျငား မၿငိဳျငင္မိပဲ
႐ုန္းကန္ျခင္းကို ရပ္တန္႔ကာ ဒီေခတ္ေျပာသလို ေနေပးလိုက္မိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ေငြ႔ေၾကာင့္ ဒီေခတ္အဖ်ားေပ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ပါတယ္ေလ။
"ညီ ကိုယ့္ကို မုန္းသြားၿပီထင္ေနတာ"
ခက္ပါေလစြ ဒီေခတ္ရယ္ ။ လူတစ္ေယာက္လံုး ခင္ဗ်ားရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနတာကို မုန္းတယ္လိုထင္ေနတုန္းလား။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
တိုလ်ိဳေတာင္းပန္သံ ၾကားရသည့္ေနာက္ အဏၰဝါသည္
ေတာင့္တင္းစြာရပ္ေနသည့္ၾကားမွ ဒီေခတ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေလးကို လက္ဖဝါးေသးေသးျဖင့္ပုတ္ေပးမိေလသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေနာက္ထပ္စကားသံတစ္ခုနဲ႔အတူ ပခံုးေပၚသို႔ က်လာေသာ စိုစြတ္မူေလးတစ္ခု။ ငိုေနတာလား ဒီေခတ္ ရယ္။ မငိုပါနဲ႔ ။
ကြၽန္ေတာ္ မုန္းေနတယ္ဆိုတာ ခံစားမိခဲ့ရင္ အခု ကြၽန္ေတာ္ မမုန္းဘူးဆိုတာေရာ မခံစားမိဘူးလား။ ေတာင္းပန္ေနတာေတြ ေတာ္ပါေတာ့ ဒီေခတ္...ဒီေခတ္က ဘာမွားခဲ့လို႔ ေတာင္းပန္ေနရတာလဲ။ အတန္ၾကာဖတ္ထားၿပီးေနာက္ ဒီေခတ္သည္ အဏၰဝါ ကို ရင္ခြင္ေလးထဲ ဆြဲထုပ္ကာ မ်က္ႏွာ ေသးေသးေလးအား ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
"ညီ!!!.......ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ရႊန္လဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုတို႔သည္ အတန္ၾကာ ဆြဲေဆာင္မူ
အားျပင္းေနခဲ့၏။ အဏၰဝါ သည္ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာဆိုျခင္း မရိွပဲ အၾကည့္တို႔ကို ဦးစြာ လႊဲလိုက္၏။
"ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ အေမစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဒီေခတ္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ အျပင္သို့ျမန္ဆန္စြာ ထြက္ခဲ့လိုက္ပါသည္။ ဒီေခတ္သည္ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ကားေသာ့ အား ယူၿပီးေနာက္ အဏၰဝါေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္ခဲ့ပါသည္။
"ညီ ခဏေလး "
ေခၚသံေၾကာင့္ အဏၰဝါ သည္ ေလွကားထစ္တို႔ေပၚေျပးဆင္းေနရာမွ ရပ္၍ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ဒီေခတ္သည္ အားမရိွသည့္ၾကားမွ အေျပးလာရသျဖင့္ ေမာဟိုက္၍ ေနေလသည္။
"ကိုယ္ျပန္လိုက္ပို႔မယ္"
အဏၰဝါ သည္ ဒီေခတ္အားဂ႐ုဏာသက္စြာၾကည့္၏။
"လိုက္မပို႔ပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာသာ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ပါ့မယ္
ေနေကာင္းတာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔ အျပင္မထြက္နဲ႔ေနာ္"
အဏၰဝါ သည္ စကားကို ခ်ိဳသာစြာေျပာလိုက္ေလသည္။ ဒီေခတ္သည္ သူ႔စကားကို နားေထာင္ခ်င္ပံုမရေပ။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ ဒီေခတ္သည္ ဘယ္လိုအားအင္ႏွင့္မ်ားသူ႕ကိုလိုက္ပို႔ခ်င္ေနရသလဲမသိ။
"ဒါေပမယ္!!"
"ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္"
"တကယ္ျပန္လာမွာလား"
"အင္"
သူ ေခါင္းညိမ့္လိုက္စဥ္ ဒီေခတ္၏ ခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုသည္ ေကာ့ၫႊတ္စြာ ျပံဳး၍ သြားေလသည္။
"ကား ယူသြားညီ.. အသြားအျပန္အဆင္ေျပတာေပါ့"
လက္ထဲမွကိုင္ထားေသာ ေသာ့တြဲေလးအား ကမ္းေပးသျဖင့္
အဏၰဝါ သည္ မယူပဲ ေတြေဝေန၏။ဒီေခတ္က လက္ထဲအတင္းထၫ့္ေပးေတာ့မွ ေသာ့ကိုယူလိုက္ေလသည္။
"ေျဖးေျဖေမာင္းေနာ္ညီ ဂ႐ုစိုက္သြား!!!"
ျပံဳးရႊင္ေနသည့္မ်က္ႏွာေလးအား သူေငးၾကည့္ရင္း ေခါင္း
ညိမ့္ျပကာ ေနရာမွထြက္ခဲ့လိုက္ေလသည္။ ျပဳစားလိုက္တာ ဒီေခတ္ရယ္။ တဒုတ္ဒုတ္ နဲ႔ ခုန္ေနတဲ့ရင္ဘတ္ေတြကဘာျဖစ္ေနတာလဲ ကြၽန္ေတာ္ ႏွလံုးေရာဂါ ရေတာ့မွာလား.....။
အၿငိဳး အေတး အဃာတတို႔သည္ ခဏတာအတြင္ သူ႕စိတ္ႏွလံုးအိမ္ထဲမရိွေတာ့သလို ၿငိမ္းခ်မ္၍လာေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီတိုင္းေလးပဲ အဆင္ေျပရင္ ရၿပီမဟုတ္လား။
__________________။_________________
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ျခံဝန္းက
ဆီးလို႔ႀကိဳေနသည္။ ေသာခတ္ထားသည့္ အိမ္တံခါးကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ တစ္ခုခုထူးဆန္းေနသလိုထင္ရေပမယ့္ ေမေမ
ကေလးေတြကိုေက်ာင္းသြားပို႔တာေနမွာပါဟုျဖည့္ေတြးလိုက္သည္။ ေဘးအိမ္က ျမတ္ေသာေရာ ေက်ာင္းသြားၿပီလား သိခ်င္သျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အိမ္တံခါးကေတာ့ဖြင့္ထားဆဲ ျဖစ္သျဖင့္ သူျမတ္ေသာတို႔အိမ္သို္႕သြားလိုက္ပါသည္။
မေန႔ညက ျမတ္ေသာ ဖုန္းေတြေခၚထားတာ မၾကားလိုက္မိ phက အသံပိတ္ထားတာေၾကာင့္လဲပါမည္။ဒီကေလး သူ႔ကို
စိတ္ေတြပူေနမွာ အေသအခ်ာပင္။
"ျမတ္ေသာေရ ျမတ္ေသာ ျမတ္ေသာ"
ျမတ္ေသာ နာမည္အား ေအာ္ေခၚရင္း အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့
ေျခာက္ကပ္ေနေသာအိမ္ႀကီးထဲ အပ္က်သံေတာင္မၾကားရေပ။
"ျမတ္ေသာ ...အန္တီ...ျမတ္ေသာ.. ဘယ္သူမွမရိွၾကဘူး
လာျမတ္ေသာေရ "
ထပ္မံ၍ ေအာ္မိျပန္ေတာ့လည္း ဘာသံမွမၾကားရေပ။ အဏၰဝါ သည္ ႏွစ္အိမ္လံုး အခုလို တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို မသကာၤျဖစ္လာေလသည္။
"ျမတ္ေသာ !!!"
အသံကို နဲနဲေလးျမင့္လ်က္ထပ္ေခၚမိသည္။ သူေၾကာက္လာမိသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္သူမွမရိွဘဲ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရသည့္အျဖစ္အား သူမခံစားႏိုင္။
"ျမတ္ေသာ မင္း ထြက္လာခဲ့ပါကြာ "
အသံေလးတုန္ယင္လ်က္ သူထပ္ေခၚမိသည့္အခါ ျပန္ထူးသံစိုးစိမ်ွမရိွသည့္ေနာက္ မ်က္ရည္စကအလိုလို သီဖြဲ႕လာရသည္။ အိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကို အျမန္ထုပ္ၿပီး ျမတ္ေသာအား အျမန္ပင္ ေခၚမိသည္။
တူး.....တူး....တူး.....
ဖုန္းသံသည္ သူႏွင့္မနီးမေဝးတြင္ ရိွသည့္အလား ၾကားေနရ၏။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ျမတ္ေသာ အခန္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။
သူအျမန္ဆံုးပင္ ျမတ္ေသာ အခန္းထဲ ဝင္သြားမိလိုက္သည္။
"ျမတ္ေသာ...."
အခန္းေလးသည္ ေမွာင္ေန၏။ အခန္း၏ ေထာင့္စြန္းေလးတြင္ေတာ့ ျမတ္ေသာသည္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္လ်က္ သူ႔အား
အသက္မဲ့သူလို လွည့္ၾကည့္လာ၏။ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ေကာင္ေလးအား ငိုးထားသည့္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ျမင္ရသည့္အခါ အဏၰဝါ ရင္ေတြပူေလာင္လာရသည္။ ဒီေကာင္ေလးသည္ အျမဲတမ္းသူ႔ကို အကူအညီေပးခဲ့ၿပီး အေဖာ္ျပဳေပးတဲ့သူ။
"ျမတ္ေသာ ဘာျဖစ္တာလဲဟင္"
ျမတ္ေသာ အနီးသို႔ တိုးကပ္ရင္း ေမးမိေလေသာအခါ
ျမတ္ေသာက သူ႔ကို အဓိပၸါယ္ မဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ၾကည့္လာ၏။ တစ္ဖန္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းscreemအား ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အဏၰဝါ ကို ေထာင္ျပေလသည္။ အဏၰဝါသည္ ဖုန္screemအား ၾကည့္ၿပီးေနာက္
ျမတ္ေသာလိုပင္ ေၾကာင္အလ်က္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ထိုင္ခ်မိ
လိုက္သည္။
"ေလးငယ္"
တိုးဖြဖြ ေခၚလာသူျမတ္ေသာ အသံအား အဏၰဝါ မၾကားေပ။
အခ်ိန္စကၠန္႔ တဖ်က္ဖ်က္ ေရြ႔ေနသည္ကိုပင္ ရပ္တန့္ေနသကဲ့သို႔သူဟာ ေက်ာက္႐ုပ္လိုျဖစ္ေန၏။
"ေလငယ္ စိတ္ထိန္းေနာ္"
ျမတ္ေသာ ေျပာလိုက္မွပင္ အဏၰဝါ သည္ ျမတ္ေသာ လက္ထဲကပံုကို ေသခ်ာစြာ ထပ္ၾကည့္၏။
" ေမာင္ေ႐ွးေခတ္အကၡရာ (အကၡရာ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္)ႏွင့္
မပန္သစၥာ (fl အိမ္သုတ္ေဆးလုပ္ငန္းပိုင္႐ွင္) တို႔၏
ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း မဂၤလာ "
ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔အတူ ေ႐ွးေခတ္အကၡရာႏွင့္ ပန္သစၥာ တို႔သည္ ျပံဳးရႊင္လ်က္ လွပေခ်ာေမာေနၾက၏။
သည္ေလာက္ေလးနဲ႔ အဏၰဝါနွင့္ျမတ္ေသာကို တုန္လႈပ္ေစသည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။
ေ႐ွးေခတ္ အကၡရာ နဲ႔ ပန္သစၥာ ေ႐ွ႕တြင္ ပန္းၾကဲအျဖစ္ ရပ္ေနေသာ ျပံဳးေပ်ာ္ေနသည့္ ျမစရစ္ဖူးႏွင့္ ေက်ာက္စရစ္ဖူး အမႊာ ႏွစ္ေယာက္။ ျဖဴလႊလႊ ဂါဝန္ေလးႏွင့္ ႏွင္းဆီပန္းျဖဴျဖဴကို
ပန္းကံုးေလးလုပ္ကာ ဆင္ျမန္းထားေသာ ျဖဴစင္လြန္းသည့္ ကေလးေလးေတြ။
တရက္ေလးပဲ တရက္ေလးပဲ အိမ္မွာမရိွခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီတစ္ရက္ေလးမွာပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ အသံုးမက်တာ"
ျမတ္ေသာက သူ႔ကို သူအျပစ္တင္ရင္း ျမဲစြာဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္သီးျဖင့္ ၾကမ္းျပင္အား ဒုန္းခနဲ ေဆာင့္ထိုး၏။
အဏၰဝါ သည္ ျမတ္ေသာအား စကားေျပာမရသူလို ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ဆံနက္နက္တို႔သည္ တစ္ခုခုကို ႐ွာေဖြသလို ျဖစ္လာေလသည္။
"အေမ ...အေမ.. အေမေရာ အေမေရာ...ျမတ္ေသာ"
ျမတ္ေသာသည္ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္....
"ေဆးရံုမွာ"
"ဘာ!!!"
_________________။__________________
Updateၾကာသြားလို႔ ေမ့သြားၾကၿပီလားဟင္😬။မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ္ င္ိုပလိုက္မွာ။ updateၾကာသြားတာ လက္နာေနလ္ုိ႔ပါ။
Readerေလးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ သာသာတဲ့
တစ္ပိုင္းတည္း ဖတ္ရတာအားမရဘူးတဲ့ ဇာတ္ရိွန္တတ္လာၿပီဆိုၿပီးသြားလို႔တဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ပိုင္းေလာက္ upေပးမလို႔ ေရးေနတာ😁😁😁။ျပီးေတာ့ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ခ်စ္ပါတယ္ေနာ္😘။
Love u all💚💚💚
.
....
Unicode
"ဆီပူအိုးထဲ ထည့်ကြော်ခံလိုက်ရတဲ့ငရဲသားလို
ပူလောင်မူတွေ ပျောက်မသွားပဲ
တိုးသထက် တိုးလာတဲ့ ဝေဒနာမျိုးက
သံယောဇဉ် တဲ့လား"
________________။_____________________
ခေါင်းဆီမှ ကိုက်ခဲနာကျင်မူကို ခံစားသိရှိရပြီးနောက်
ရှေးခေတ်သည် အိပ်ပျော်နေရာမှ နှိုး၍လာလေသည်။
မှုန်ဝါးနေသော မျက်လုံးတို့အား ကြည်လင်အောင် မျက်ခွံတို့ဖြင့် ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်မိသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းဆေးနံ့တို့နှင့်အတူ လူနာများစွာ အိပ်နေခြင်း
ကြောင့် ဤနေရာသည် ဆေးရုံ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ရှေးခေတ်သည် လှဲနေရာမှ ခပ်ဖြေးဖြေး ထရင်း ခေါင်းအုံးကို မှီ၍ထိုင်ရန်ပြင်လိုက်ပါသည်။
"ဟင်!!!ကိုရှေးခေတ် နှိုးနေပြီလား"
ဆံပင်ရှည်ရှည်တို့ ဖြန့်ချထားပြီး ကြက်သွေးရင့်ရောင် ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော မိန်းကလေးသည် သူ့နားသို့ ရောက်လာကာ တွဲထူရင်းမေးလိုက်သည့်မို့ သူသေချာကြည့်မိပါသည်။ မနေ့ညက မိန်းကလေးပါလား။
"မင်း!!မပြန်သေးဘူးလား"
"ကျွန်မသတိုးသား ဆေးရုံတတ်နေရတာကို ပြန်စရာလား"
"ဘယ်လို"
အားကြီးနဲ့...ဘယ်လိုကြီးပြောချလိုက်တာပါလိမ့်။ ရှေးခေတ်သည် အံ့သြလွန်း၍ ပြောစရာစကားမရှိ ဖြစ်သွားရလေသည်။
"အံ့သြမနေပါနဲ့ ဖုံးကွယ်လဲမထားချင်ပါဘူး ရှင့်နာမည်က ရှေးခေတ်အက္ခရာ ဆိုမှတော့ ဒီခေတ်အက္ခရာ ရဲ့အစ်ကိုပေါ့
ပြီးတော့ ဦးဒီခေတ်ကျော်ဇော ဆိုတဲ့ ဘဝင်မြင့်နေတဲ့လူကြီးရဲ့ သားမဟုတ်လား "
"အဟွတ်!!"
ရှေးခေတ်သည် ကြိတ်ရယ်မိ၏။ ဒီစကားအဖေသာကြားလျှင်
ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေပေလိမ့်မည်။သူရယ်တော့ သူမက မျက်မှောင်လေးကြုတ်လျက်ကြည့်လာသည်။ ဒီတော့မှ ပြုံးစိစိဖြစ်နေမိသည်ကို ရပ်၍ မှေးသောမျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သူမကို ပြူး၍ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူမကတော့ သူ့ကို မျက်စောင်းလေးထိုးလျက်....ပြောလက်စ စကားကို ဆက်လေသည်။
"ကျွန်မနာမည်က ပန်သစ္စာပါ ဦးဥက္ကာကျော်ရဲ့ သမီးလေ "
ထို့နောက် လက်မှနာရီလေးကို မြောက်ကြည့်ရင်း......
"အခုက ရှစ်နာရီဆိုတော့ အင်...နောက်နှစ်နာရီလောက်ဆို ရှင်နဲ့ကျွန်မ စေ့စပ်ရတော့မယ်...ကျွန်မက ရှင်နဲ့ စေ့စပ်ချင်
လွန်းလို့တော့မဟုတ်ပါဘူး ဘဝင်မြင့်နေတဲ့ ရှင့်အဖေက လက်မခံရင် ကျွန်မတို့ မိသားစုကို လမ်ဘေးရောက်အောင်
လုပ်မယ်ဆိုလို့ မတက်သာလို့ လက်ခံလိုက်ရတာ တော်ကြာ
ရှင်လည်း ရှင့်အဖေလို ဘဝင်မြင့်နေမှာစိုးလို့ ကြိုပြောထားတာ "
မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်လျက် ခပ်စွာစွာ ပြောနေသော
ကောင်မလေးအား သူတွေဝေစွာပင်ကြည့်နေမိသည်။ မိန်ကလေး ဖြစ်သော်ငြား သူမသည် သွက်လက် ထက်မြတ်သည့်ပုံပေါ်ပါသည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆိုတတ်ပုံလည်း ရသဖြင့်
သူ စေ့စပ်ပွဲအတွက် စိတ်သက်သာရာရသလို ဖြစ်မိသွားပါသည်။
"မင်းနာမည်က ပန်သစ္စာ ဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ် "
"သြော်....ဒါနဲ့လေ ကိုယ်နဲ့လက်ထပ်မှာကို မင်းတကယ်သဘောတူတာလား ငြင်းဖို့မကြိုးစားဘူးလား"
"ပြောပြီးပြီလေ ရှင့်အဖေကြောင့်ပါဆို"
"သြော်!!!"
သူခေါင်းငြိမ့်ကာ တသြော်သြော်ဖြစ်နေသည်မို့ ပန်သစ္စာ က
အလိုမကျသလိုကြည့်လေသည်။
"ရှင်ကရော မငြင်းဘူးလား ရှင်လဲ ကျွန်မနဲ့လက်ထပ်ချင်တဲ့ပုံ
မပေါ်ပါဘူး"
သူမပြောတာ မှန်သည်ပေမို့ သူသက်ပြင်းငွေ့ငွေ့ကိုချလိုက်ပါသည်။
"မင်းလိုပဲပေါ့ ငြင်းလို့မရတဲ့အကြောင်းတွေရှိလို့"
"ဘာလဲ ကိုဒီခေတ်ကြောင့်လား စွတ်စွဲခံရတာဆို မဟုတ်ဘူးလား"
"မင်ဘာ သိထားလို့လဲ"
"အင် ဒီလိုပါပဲ အဏ္ဏ..."
နာမည်တစ်စွန်းတစကြားရုံဖြင့် သူသည် နဖူးကြောတို့တင်းလာသဖြင့် ပန်သစ္စာ သည် စကားကို နေရာမှာတင် ရပ်သွားလေသည်။
"ဘာလဲ ဆက်ပြောလေ"
"ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး"
"ဟေ့"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဆို"
ဒီကောင်မလေး အဏ္ဏဝါ နဲ့ကော သိတာလားဟု တွေးမိသွားကာရှေးခေတ်သည် သူမ လက်ကိုလှမ်းဆွဲရင်း...
"အဏ္ဏဝါ ကိုရော သိတာလား"
"မသိဘူး"
ပန်သစ္စာ သည် အဏ္ဏဝါ ကို အန္တရာယ်ဖြစ်မည်စိုး၍ ဘူးခံငြင်းလေသည်။ ရှေးခေတ်သည် ပန်သစ္စာ ကို လူနာကုတင်ဘေးတွင်ထိုင်ခိုင်းကာ ....
"ကိုယ် အဏ္ဏဝါ ကို ဒုက္ခပေးမလို့မဟုတ်ဘူး ပန်သစ္စာ
......"
ဒီတော့မှ ပန်သစ္စာ က သူ့ကို မော့ကြည့်လာ၏။
"ကိုယ် ဒီအကြောင်းတွေ မပြောပြချင်ပေမယ့် ပန်သစ္စာ နဲ့
ကိုယ်နဲ့က မကြာခင်ဆက်နွယ်မူတစ်ခု ရှိလာတော့မယ်မဟုတ်လား"
ပန်သစ္စာ က သူ ပြောတာကို စိတ်ဝင်စား စွာပင်ဆက်လက်၍နားထောင်နေလေသည်။
"ကိုယ်မပြောခင် တစ်ခုမေးစရာရှိတယ် ပန်သစ္စာ ဖြေပေးနော်"
"ဘာမေးမလို့လဲ"
"အဏ္ဏဝါ မှာ တူမလေးတွေရှိလား"
"ရှင် ဘာလုပ်မလို့မေးတာလဲ"
သူ့မေးခွန်းကို ပန်ပန်က မဖြေဘဲ ခွန့်တုန့်ပြန်မေးလေသည်။
ဒီလိုအမေးသဘောအရဆိုရင်တော့ တကယ်ပဲ အဏ္ဏဝါ မှာတူမလေးတွေရှိသည်ထင်ပါသည်။
"တကယ်တော့ အဏ္ဏဝါ ရဲ့ တူမလေးတွေက ကိုယ့်သမီးတွေပါ"
"ရှင်!!!!"
ပန်သစ္စာ ၏ မျက်ဝန်းတို့သည် ဝိုင်းစက်သွားလျက် နားလည်ရခက်သလိုဖြစ်သွားလေသည်။ ရှေးခေတ်၏မျက်ဝန်းတို့တွင်လည်း ဝမ်းနဲရိပ်တို့ ချက်ချင်းလိုပင်တတ်လာလျက် ထိန်းသိမ်းကာ မျိုချနေရသကဲ့သို့ရှိလာသည်။
"ဒါဆို...ဒါဆို...ရှင်က..ရှင်က ..."
ပန်သစ္စာ ၏ မျက်ဝန်းတို့သည် လှုပ်ရှားလာလျက် တုန်ယင်လာသည်။ အဏ္ဏဝါ ကို သိလာတဲ့သက်တမ်းတစ်လျှောက်တွင် ကလေးနှစ်ယောက် နဲ့ အမေဖြစ်သူကြောင့် ဘာကိုမှစိတ်မဝင်စားပဲ အလုပ်ကိုသာ ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ပြီး ရှာဖွေကျွေးမွေး နေခဲ့သည်။ သူ့ဘဝသူ့အတွက် ဆိုတာ ခေါင်းထဲမှာမရှိ အမေနဲ့ကလေးတွေ အဆင်ပြေဖို့အရေး အရာရာကို သည်းခံတတ်သည့်သူ ဖြစ်သည်။
"ရှင်က တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြီး ဒုက္ခတေွ
ကြားထဲ အဏ္ဏဝါ နဲ့ သူ့အမကို ပစ်ထားခဲ့တဲ့သူ"
ူရှေးခေတ်သည် သူမစကားကြားတော့ အပြစ်ရှိသူသည် အပြစ်ခံယူဖို့ အသင့်ရှိနေသလို မျက်တောင်ဖျားတို့စိုစွတ်လာလျက်ငြိုးငယ်နေလေသည်။
"ပန်သစ္စာ က အဏ္ဏဝါ အကြောင်း တော်တော်သိတာပဲလားဟင်"
ဘယ်လိုမေးလ်ိုက်တာပါလဲ ကိုရှေးခေတ် ရယ်။ကျွန်မက အဏ္ဏဝါ နောက် သုံးနှစ်နီးပါလောက် တစ်ကောက်ကောက်လျှောက်လိုက်နေခဲ့တဲ့ သူပါ။ ကျွန်မ မှအဏ္ဏဝါအကြောင်းမသိရင်
ဘယ်သူကသိမှာတဲ့လဲ။
"အဏ္ဏဝါ အခုဘယ်မှာနေတာလဲဟင် ကိုယ်အဏ္ဏဝါ့ကို
တောင်းပန်ချင်လို့လိုက်ရှာနေတာပါ သူ ကျေနပ်တဲ့အထိ
ကိုယ်တောင်းပန်နေမှာပါ"
ကြေကွဲဝမ်းနဲ ရိပ်တို့သည် ရှေးခေတ်မျက်နှာထက်ပို၍ပင် စွန်းထင်း၍ လာလေပြီ။ ပန်ပန်သည် စိတ်ကိုသာ လျှော့ရင်း...
"ကျွန်မတို့ စေ့စပ်ပွဲကို နှစ်ယောက်လုံးမသွားပဲ ဖျက်လိုက်ကြမလား"
"မဖြစ်ဘူး ပန်သစ္စာ အဖေက စေ့စပ်ပွဲဖျက်ရင် ကိုယ့်သမီးတွေကို..."
လက်သီဆုပ်တိုသည့် တင်းကြပ်လာလျက် စကားလုံးတို့သည်
ရင်ထဲဆို့နင့်ကာ ထွက်မလာတော့ချေ။ ပန်သစ္စာ သည်လည်း
သူ့ကို ကြည့်နေရင်း သူပြောချင်နေသည်ကို နားလည်သွား
ဟန်ရှိကာ လက်သီးဆုပ် ထားသော သူ့လက်ပေါ်သို့ သူမလက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"ရှင်လည်း ကျွန်မနဲ့ထူးမခြားနားပါပဲလား ..သားအရင်းကိုတောင် ဒီလိုလုပ်တယ်ဆိုမှတော့ ကျွန်မတို့မိသားစုဆိုရင် ...
ထားလိုက်ပါတော့လည်း ပွဲဖျက်လိုက်ရင်လည်း ကောင်းကျိုးမှမရှိနိုင်တာ"
"ပန်သစ္စာ ....ကိုယ် စေ့စပ်ပွဲမတိုင်ခင် အဏ္ဏဝါနဲ့တွေ့ချင်တယ် လိုက်ပို့ပေးလို့ရမလား"
တစ်ခုတည်းသော မျော်လင့်ချက်လေးဖြင့်အရောင်တောက်ေနသော မျက်ဝန်းတို့ကို ကြည့်လျက် ပန်ပန်သည် တွေဝေခြင်း
မရှိ ခေါင်းလေးညိမ့်ပြ၏။ ရှေးခေတ်သည်လည်း ပန်ပန်အား ကျေးဇူးတင်ကာ ပြုံးပြလေသည်။ ပန်ပန်သည် ရှေးခေတ်ကို ခေါင်းလေး ခါပြရင်း အပြုံးလှလှဖြင့် အားပေးဟန် ပြုံးပြလိုက်လေသည်။ သူမလည်း အဏ္ဏဝါ ကို တွေ့ချင်နေခဲ့သည်မို့....။
___________________။___________________
တိုက်ခန်းသည် အသစ်ဖြစ်သည့်အပြင် ယောကျာ်းလေးတွေပဲ
နေသည်မို့ထင်သည် ချက်စရာ ပြုတ်စရာဟူ၍ဘာမှမရှိပေ။
ထို့ပြင် အိုးခွက်ပန်ကန်တို့သည်လည်း ဘာဆိုဘာမှ စုံလင်စွာမရှိပေ။ အဏ္ဏဝါ သည် ခေါင်းကို ကုပ်မိရင်း ဘာလုပ်ရပါ့လဲစဉ်းစားရတော့သည်။ တစ်ညလုံး အဖျားတွေ တတ်လိုက်ကျလိုက်ဖြင့် ဒီခေတ်သည် မိုးလင်းခါနီးမှ ငြိမ်သွားလေသည်။ ဒီတစ်ခါနှိုးလာရင်တော့ ဆန်ပြုတ်လေးဖြစ်ဖြစ်တိုက်ရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးကာ မီးဖိုချောင် ထဲ ဝင်ကြည့်တော့ ဘာမှရှိမနေပေ။ ဒီခေတ် အကို ဆိုသည့်လူသည်လည်း အသက်ကောရှိသေးရဲ့လားမသိ အရိပ်အယောင်တောင်မတွေ့ရပေ။
"ခ...လွမ်း...."
သူစဉ်းစားခန်းဝင်နေစဉ် ဒီခေတ်အခန်းဆီမှ ဖန်ခွက်ကျကွဲသံကြောင့် အမြန်ပြေးရလေသည်။
"ဒီခေတ်!!!"
သူအခန်းထဲရောက်တော့ ဒီခေတ်သည် ဖန်ခွက်အကွဲစတေွကို ကောက်ရင်း မော့ကြည့်လာ၏။ အဖျားသက်သာလာ၍ ထင်သည် ဖြူသော အသားအရည်ထပ် သွေရောင်တို့လွှမ်းလာလေသည်။
"ညီ!!!"
"ဖယ် ဖယ် ကျွန်တော်ကောက်လိုက်မယ်"
အဏ္ဏဝါ သည် ဒီခေတ်ကို ဆွဲထူရင်း ဖန်ကွဲစတွေကို သိမ်းဖို့ပြင်လိုက်ပါသည်။ ဒီခေတ်သည် အဏ္ဏဝါ အား တွေတွေငေးငေးလေးဖြင့် ကြည့်၍နေလေသည်။
"ညီ...တကယ် ညီလားဟင်...."
သူ တီတိုးမေးမိသည့်အခါ အဏ္ဏဝါက ကြည့်ရုံသာကြည့်၍ ဖန်ကွဲစတွေကိုဂေါ်ပြားလေးဖြင့် ကော်ထည့်ကာ အမှိုက်ပုံးထဲ သွားပြစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူ့ရှေ့သို့ပြန်ရောက်လာကာ ...
"ကျွန်တော်မဟုတ်လို့ ဘယ်သူဖြစ်ရအုံးမှာလဲ"
မျက်နှာလေး မော့ချီလျက်ပြောကာ ပါးချိုင့်လေးတို့ပေါ်အောင်
ပြုံးပြပြီး မျက်ခုံးလေးတွေပင့်ပြသည့် တစ်ခဏ သူသည် စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်သူလိုဖြစ်လျက် အဏ္ဏဝါ ကို ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်း၍ ပွေ့ဖက်ထားမိလေသည်။ အဏ္ဏဝါ သည် လည်း အံ့သြမှင်သက်လျက် သတိဝင်လာကာ ရုန်းလေတော့သည်။
"ဒီခေတ် ဘာလုပ် တာလဲ လွှတ်"
သို့သော် ဒီခေတ် လက်တို့သည့် ပိုမိုတင်းကြပ်လာလျက် ...
"ခဏလေးပါ ခဏလေးပါညီရယ် ဒီတိုင်း ခဏလေးပဲနေပေးပါ"
အဖျားပျောက်ကာစ ဒီခေတ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ငွေ့သည် နွေးထွေး၍ နေလေသည်။ ဆေးနံ့တို့ ရသော်ငြား မငြိုငြင်မိပဲ
ရုန်းကန်ခြင်းကို ရပ်တန့်ကာ ဒီခေတ်ပြောသလို နေပေးလိုက်မိပါသည်။ ကျွန်တော် ကိုယ်ငွေ့ကြောင့် ဒီခေတ်အဖျားပျောက်မယ်ဆိုရင် ကျေနပ်ပါတယ်လေ။
"ညီ ကိုယ့်ကို မုန်းသွားပြီထင်နေတာ"
ခက်ပါလေစွ ဒီခေတ်ရယ် ။ လူတစ်ယောက်လုံး ခင်ဗျားရင်ခွင်ထဲရောက်နေတာကို မုန်းတယ်လိုထင်နေတုန်းလား။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
တိုလျိုတောင်းပန်သံ ကြားရသည့်နောက် အဏ္ဏဝါသည်
တောင့်တင်းစွာရပ်နေသည့်ကြားမှ ဒီခေတ်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကို လက်ဖဝါးသေးသေးဖြင့်ပုတ်ပေးမိလေသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်"
နောက်ထပ်စကားသံတစ်ခုနဲ့အတူ ပခုံးပေါ်သို့ ကျလာသော စိုစွတ်မူလေးတစ်ခု။ ငိုနေတာလား ဒီခေတ် ရယ်။ မငိုပါနဲ့ ။
ကျွန်တော် မုန်းနေတယ်ဆိုတာ ခံစားမိခဲ့ရင် အခု ကျွန်တော် မမုန်းဘူးဆိုတာရော မခံစားမိဘူးလား။ တောင်းပန်နေတာတွေ တော်ပါတော့ ဒီခေတ်...ဒီခေတ်က ဘာမှားခဲ့လို့ တောင်းပန်နေရတာလဲ။ အတန်ကြာဖတ်ထားပြီးနောက် ဒီခေတ်သည် အဏ္ဏဝါ ကို ရင်ခွင်လေးထဲ ဆွဲထုပ်ကာ မျက်နှာ သေးသေးလေးအား ကြည့်လိုက်ေလသည်။
"ညီ!!!.......ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ရွှန်လဲ့သော မျက်ဝန်းနှစ်စုံတို့သည် အတန်ကြာ ဆွဲဆောင်မူ
အားပြင်းနေခဲ့၏။ အဏ္ဏဝါ သည် ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ ပြောဆိုခြင်း မရှိပဲ အကြည့်တို့ကို ဦးစွာ လွှဲလိုက်၏။
"ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ် အမေစိတ်ပူနေလိမ့်မယ်"
ပြောပြီးသည်နှင့် ဒီခေတ်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ အပြင်သို့မြန်ဆန်စွာ ထွက်ခဲ့လိုက်ပါသည်။ ဒီခေတ်သည် ချက်ချင်းလိုပင် ကားသော့ အား ယူပြီးနောက် အဏ္ဏဝါနောက်သို့ ပြေးလိုက်ခဲ့ပါသည်။
"ညီ ခဏလေး "
ခေါ်သံကြောင့် အဏ္ဏဝါ သည် လှေကားထစ်တို့ပေါ်ပြေးဆင်းနေရာမှ ရပ်၍ လှည့်ကြည့်လာသည်။ ဒီခေတ်သည် အားမရှိသည့်ကြားမှ အပြေးလာရသဖြင့် မောဟိုက်၍ နေလေသည်။
"ကိုယ်ပြန်လိုက်ပို့မယ်"
အဏ္ဏဝါ သည် ဒီခေတ်အားဂရုဏာသက်စွာကြည့်၏။
"လိုက်မပို့ပါနဲ့ ကျွန်တော်ဘာသာ ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ပါ့မယ်
နေကောင်းတာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့ အပြင်မထွက်နဲ့နော်"
အဏ္ဏဝါ သည် စကားကို ချိုသာစွာပြောလိုက်လေသည်။ ဒီခေတ်သည် သူ့စကားကို နားထောင်ချင်ပုံမရပေ။ ဖြူဖျော့နေသော ဒီခေတ်သည် ဘယ်လိုအားအင်နှင့်များသူ့ကိုလိုက်ပို့ချင်နေရသလဲမသိ။
"ဒါပေမယ်!!"
"နေကောင်းအောင်နေပါ ကျွန်တော် ပြန်လာခဲ့မယ်"
"တကယ်ပြန်လာမှာလား"
"အင်"
သူ ခေါင်းညိမ့်လိုက်စဉ် ဒီခေတ်၏ ခပ်ပါးပါးနှုတ်ခမ်းတစ်စုံသည် ကော့ညွှတ်စွာ ပြုံး၍ သွားလေသည်။
"ကား ယူသွားညီ.. အသွားအပြန်အဆင်ပြေတာပေါ့"
လက်ထဲမှကိုင်ထားသော သော့တွဲလေးအား ကမ်းပေးသဖြင့်
အဏ္ဏဝါ သည် မယူပဲ တွေဝေနေ၏။ဒီခေတ်က လက်ထဲအတင်းထည့်ပေးတော့မှ သော့ကိုယူလိုက်လေသည်။
"ဖြေးဖြေမောင်းနော်ညီ ဂရုစိုက်သွား!!!"
ပြုံးရွှင်နေသည့်မျက်နှာလေးအား သူငေးကြည့်ရင်း ခေါင်း
ညိမ့်ပြကာ နေရာမှထွက်ခဲ့လိုက်လေသည်။ ပြုစားလိုက်တာ ဒီခေတ်ရယ်။ တဒုတ်ဒုတ် နဲ့ ခုန်နေတဲ့ရင်ဘတ်တွေကဘာဖြစ်နေတာလဲ ကျွန်တော် နှလုံးရောဂါ ရတော့မှာလား.....။
အငြိုး အတေး အဃာတတို့သည် ခဏတာအတွင် သူ့စိတ်နှလုံးအိမ်ထဲမရှိတော့သလို ငြိမ်းချမ်၍လာလေသည်။ ကျွန်တော်တို့ ဒီတိုင်းလေးပဲ အဆင်ပြေရင် ရပြီမဟုတ်လား။
__________________။_________________
သူအိမ်ပြန်ရောက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ခြံဝန်းက
ဆီးလို့ကြိုနေသည်။ သောခတ်ထားသည့် အိမ်တံခါးကိုမြင်လိုက်ရတော့ တစ်ခုခုထူးဆန်းနေသလိုထင်ရပေမယ့် မေမေ
ကလေးတွေကိုကျောင်းသွားပို့တာနေမှာပါဟုဖြည့်တွေးလိုက်သည်။ ဘေးအိမ်က မြတ်သောရော ကျောင်းသွားပြီလား သိချင်သဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အိမ်တံခါးကတော့ဖွင့်ထားဆဲ ဖြစ်သဖြင့် သူမြတ်သောတို့အိမ်သို့်သွားလိုက်ပါသည်။
မနေ့ညက မြတ်သော ဖုန်းတွေခေါ်ထားတာ မကြားလိုက်မိ phက အသံပိတ်ထားတာကြောင့်လဲပါမည်။ဒီကလေး သူ့ကို
စိတ်တွေပူနေမှာ အသေအချာပင်။
"မြတ်သောရေ မြတ်သော မြတ်သော"
မြတ်သော နာမည်အား အော်ခေါ်ရင်း အိမ်ထဲဝင်သွားတော့
ခြောက်ကပ်နေသောအိမ်ကြီးထဲ အပ်ကျသံတောင်မကြားရပေ။
"မြတ်သော ...အန်တီ...မြတ်သော.. ဘယ်သူမှမရှိကြဘူး
လာမြတ်သောရေ "
ထပ်မံ၍ အော်မိပြန်တော့လည်း ဘာသံမှမကြားရပေ။ အဏ္ဏဝါ သည် နှစ်အိမ်လုံး အခုလို တိတ်ဆိတ်နေသည်ကို မသကာၤဖြစ်လာလေသည်။
"မြတ်သော !!!"
အသံကို နဲနဲလေးမြင့်လျက်ထပ်ခေါ်မိသည်။ သူကြောက်လာမိသည်။ ဒီလိုမျိုး ဘယ်သူမှမရှိဘဲ တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ရသည့်အဖြစ်အား သူမခံစားနိုင်။
"မြတ်သော မင်း ထွက်လာခဲ့ပါကွာ "
အသံလေးတုန်ယင်လျက် သူထပ်ခေါ်မိသည့်အခါ ပြန်ထူးသံစိုးစိမျှမရှိသည့်နောက် မျက်ရည်စကအလိုလို သီဖွဲ့လာရသည်။ အိတ်ကပ်ထဲမှ ဖုန်းကို အမြန်ထုပ်ပြီး မြတ်သောအား အမြန်ပင် ခေါ်မိသည်။
တူး.....တူး....တူး.....
ဖုန်းသံသည် သူနှင့်မနီးမဝေးတွင် ရှိသည့်အလား ကြားနေရ၏။ ဖြစ်နိုင်ချေက မြတ်သော အခန်းထဲတွင် ဖြစ်သည်။
သူအမြန်ဆုံးပင် မြတ်သော အခန်းထဲ ဝင်သွားမိလိုက်သည်။
"မြတ်သော...."
အခန်းလေးသည် မှောင်နေ၏။ အခန်း၏ ထောင့်စွန်းလေးတွင်တော့ မြတ်သောသည် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်လျက် သူ့အား
အသက်မဲ့သူလို လှည့်ကြည့်လာ၏။ အမြဲတမ်းပျော်နေတတ်သော ကောင်လေးအား ငိုးထားသည့်မျက်နှာလေးဖြင့် မြင်ရသည့်အခါ အဏ္ဏဝါ ရင်တွေပူလောင်လာရသည်။ ဒီကောင်လေးသည် အမြဲတမ်းသူ့ကို အကူအညီပေးခဲ့ပြီး အဖော်ပြုပေးတဲ့သူ။
"မြတ်သော ဘာဖြစ်တာလဲဟင်"
မြတ်သော အနီးသို့ တိုးကပ်ရင်း မေးမိလေသောအခါ
မြတ်သောက သူ့ကို အဓိပ္ပါယ် မဲ့သော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ကြည့်လာ၏။ တစ်ဖန် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ဖုန်းscreemအား ကြည့်ပြီးနောက် အဏ္ဏဝါ ကို ထောင်ပြလေသည်။ အဏ္ဏဝါသည် ဖုန်screemအား ကြည့်ပြီးနောက်
မြတ်သောလိုပင် ကြောင်အလျက် အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်ချမိ
လိုက်သည်။
"လေးငယ်"
တိုးဖွဖွ ခေါ်လာသူမြတ်သော အသံအား အဏ္ဏဝါ မကြားပေ။
အချိန်စက္ကန့် တဖျက်ဖျက် ရွေ့နေသည်ကိုပင် ရပ်တန့်နေသကဲ့သို့သူဟာ ကျောက်ရုပ်လိုဖြစ်နေ၏။
"လေငယ် စိတ်ထိန်းနော်"
မြတ်သော ပြောလိုက်မှပင် အဏ္ဏဝါ သည် မြတ်သော လက်ထဲကပုံကို သေချာစွာ ထပ်ကြည့်၏။
" မောင်ရှေးခေတ်အက္ခရာ (အက္ခရာ ကုမ္မဏီပိုင်ရှင်)နှင့်
မပန်သစ္စာ (fl အိမ်သုတ်ဆေးလုပ်ငန်းပိုင်ရှင်) တို့၏
စေ့စပ်ကြောင်းလမ်း မင်္ဂလာ "
ဟူသည့် ခေါင်းစဉ်နဲ့အတူ ရှေးခေတ်အက္ခရာနှင့် ပန်သစ္စာ တို့သည် ပြုံးရွှင်လျက် လှပချောမောနေကြ၏။
သည်လောက်လေးနဲ့ အဏ္ဏဝါနှင့်ြမတ်သောကို တုန်လှုပ်စေသည်တော့မဟုတ်ပေ။
ရှေးခေတ် အက္ခရာ နဲ့ ပန်သစ္စာ ရှေ့တွင် ပန်းကြဲအဖြစ် ရပ်နေသော ပြုံးပျော်နေသည့် မြစရစ်ဖူးနှင့် ကျောက်စရစ်ဖူး အမွှာ နှစ်ယောက်။ ဖြူလွှလွှ ဂါဝန်လေးနှင့် နှင်းဆီပန်းဖြူဖြူကို
ပန်းကုံးလေးလုပ်ကာ ဆင်မြန်းထားသော ဖြူစင်လွန်းသည့် ကလေးလေးတွေ။
တရက်လေးပဲ တရက်လေးပဲ အိမ်မှာမရှိခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီတစ်ရက်လေးမှာပဲ။
"ကျွန်တော် အသုံးမကျတာ"
မြတ်သောက သူ့ကို သူအပြစ်တင်ရင်း မြဲစွာဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်သီးဖြင့် ကြမ်းပြင်အား ဒုန်းခနဲ ဆောင့်ထိုး၏။
အဏ္ဏဝါ သည် မြတ်သောအား စကားပြောမရသူလို ကြည့်နေ၏။ ထို့နောက် မျက်ဆံနက်နက်တို့သည် တစ်ခုခုကို ရှာဖွေသလို ဖြစ်လာလေသည်။
"အမေ ...အမေ.. အမေရော အမေရော...မြတ်သော"
မြတ်သောသည် အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်လျက်....
"ဆေးရုံမှာ"
"ဘာ!!!"
_________________။__________________
Updateကြာသွားလို့ မေ့သွားကြပြီလားဟင်😬။မမေ့ကြနဲ့နော် င်ိုပလိုက်မှာ။ updateကြာသွားတာ လက်နာနေလ်ို့ပါ။
Readerလေးတစ်ယောက်က ပြောတယ် သာသာတဲ့
တစ်ပိုင်းတည်း ဖတ်ရတာအားမရဘူးတဲ့ ဇာတ်ရှိန်တတ်လာပြီဆိုပြီးသွားလို့တဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့် နှစ်ပိုင်းလောက် upပေးမလို့ ရေးနေတာ😁😁😁။ပြီးတော့ စာဖတ်သူတစ်ယောက်ချင်းစီတိုင်းကို ကျေးဇူးတင်ပြီး ချစ်ပါတယ်နော်😘။
Love u all💚💚💚