ေ၀ဟင္ အလုပ္ကေန အိမ္ကို အေစာႀကီးျပန္ေရာက္လို႕ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ အသီးအရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုထုတ္ၿပီး ဟင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္လုိက္သည္ ။ သူတစ္ေယာက္တည္းအမို႕ ကိုယ္တိုင္ခ်က္မစားျဖစ္ေပမယ့္ ဆုိင္ကတစ္ခါျပင္ေတြကို စားရတာ ၿငီးေငြ႕လာလို႕ ရွိတာေလးကို ျဖစ္သလိုခ်က္စားလုိက္မည္ဟုေတြးလိုက္သည္ ။ အရြက္ေတြျပင္ၿပီး ေၾကာ္မယ္လုပ္ကာမွ အိမ္မွာ ဆီ၀ယ္ဖို႕ေမ့သြားတာကို သတိရၿပီး အရြက္ကို ခဏခ်ထားကာ ဆီ၀ယ္ဖို႕ တိုက္ေအာက္ကို ဆင္းလာလိုက္သည္ ။ Convenience store ထဲ၀င္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူကာ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ ေကာင္တာသို႕လာလိုက္သည္ ။
ေကာင္တာနားေရာက္ေတာ့ ဖုန္းလာတာနဲ႕ ေ၀ဟင္ဟာ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္ ။
" ဘာကိစၥလဲ ........ေအာင္ေအာင္ .... ။ ညီမ ..... ဟိုဘူးပါထည့္ေပး "
ေကာင္တာေပၚမွာတင္ထားတဲ့ အျပာရာင္ပီေကဗူးကို လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး တစ္ဖက္မွေျပာလာသည့္ ေအာင္ေအာင္ စကားကို နားစြင့္လိုက္သည္ ။
" ................. "
" အာ ......... မင္းကလည္း မနက္ေရာက္မွ ေပးမယ္ေလ ။ ဒါေလးအတြက္နဲ႕ တကူးတက ဖုန္းဆက္ေနေသးတယ္ ။ ဒါပဲ ....... ငါမအားဘူး "
ေ၀ဟင္ ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲထည့္ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုႏုိက္ထုတ္လိုက္သည္ ။
" ၁၈၀၀၀ ပါ အကို............'
Cashier ေကာင္မေလးဟာ ပစၥည္းေတြကို အိတ္တစ္လံုးထဲ အကုန္စုထည့္ၿပီး သူ႕ကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္ ။ ထို႕ေနာက္ ေ၀ဟင္ဟာ အထုပ္ကိုဆြဲၿပီး တိုက္ခန္းဆီျပန္လာလုိက္သည္ ။
ညဖက္မလို႕ လမ္းကရွင္းေပမယ့္ တစ္လမ္းလံုးက လင္းထိန္ေနလို႕ ေ၀ဟင္ ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္ၿပီး လာခဲ့လိုက္သည္ ။ ထိုစဥ္ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ႕ရဲ႕ဘယ္ဘက္မ်က္ခံြ လႈပ္လာလို႕ မနက္ျဖန္အလုပ္မွာ ဘာျပသနာတက္ဦးမလဲဟု မဆီမဆိုင္ေတြးရင္း သူေနတဲ့ ငါးလႊာသို႕ တက္လာခဲ့လိုက္သည္ ။
" ကိုေလး ........... "
ဟုတ္ပါတယ္ ....... သူ႕မ်က္လံုးေတြအေကာင္းႀကီးရွိေသးလုိ႕ သူ႔တံခါး၀ေရွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့သူက ကိုေလးဆိုတာ သူေသခ်ာသိလိုက္ပါတယ္ ။ ကိုေလးက သူ႕ကို စူးစူးရဲရဲပင္ၾကည့္လာၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလာသည္ ။
" ဒီအခ်ိန္ႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္သြားေနတာလဲ ။ ငါထင္တဲ့အတုိင္းပဲ တစ္ေယာက္တည္းေနခိုင္းလိုက္တာနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကို ေနခ်င္သလိုေနေတာ့တာပဲ "
" မဟုတ္ဘူး ........ ဟင္းခ်က္မလို႕ဆီမရွိလို႕ သြား၀ယ္ေနတာ ။ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းသြားတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ။ ကိုေလး ဘယ္ခ်ိန္ေရာက္လာတာလဲ "
" ၾကာေနၿပီ ............တံခါး ျမန္ျမန္ဖြင့္ "
ကိုေလးဟာေလ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မရွည္ဘူး ။ သူသိသေလာက္ေတာ့ ကိုေလးက အျပင္လူေတြနဲ႔ဆို စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္း ကိုေလး စိတ္ဆတ္လာသလိုပဲ ။
အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႕ ေ၀ဟင္ အထုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ကိုေလးအတြက္ ေရတစ္ခြက္အရင္ခပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ကိုေလးက သူခပ္ေပးတဲ့ေရကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး အိမ္တစ္ခုလံုးကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ဘာမစားရေသးဘူးလား ............ "
" ဟုတ္ ........ ကန္စြန္းရြက္ေျကာ္မလို႕ .... ဆီ္မရွိလို႕သြားဆင္း၀ယ္တာ "
ေ၀ဟင္ကလည္း ကိုေလး သူ႕ကိုယံုေအာင္ဆိုၿပီး ကြ်ပ္ကြ်ပ္အိတ္ထဲက ဆီဗူးကို ထုတ္ျပလိုက္သည္ ။ ထို႕ေနာက္ အသင့္စားေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ေတြရယ္ ၊ ဘလေခ်ာင္ေၾကာ္ထုတ္ေတြရယ္ ။
ထိုစဥ္ ေခါက္ဆြဲထုတ္ၾကားထဲကေန အျပာေရာင္ ဗူးေလးတစ္ဗူးဟာ ခံုေအာက္ကိုလွိမ့္က်သြားသည္ ။ ေ၀ဟင္က ျပန္ေကာက္မလုိ႕လုပ္တုန္း လက္ျမန္တဲ့ကိုေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းကုန္းေကာက္ေနၿပီ ။ ထိုေနာက္ စားပြဲေအာက္က ဗူးကိုစမ္းမိၿပီးေနာက္ ကုိေလးဟာ သူ႕ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ကာ ဗူးကို ေသခ်ာၾကည့္လုိက္သည္ ။
" ေ၀ဟင္ ......... မင္း ......... "
ကိုေလး၏ အလန္႕တၾကားေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေျမြ၀င္ေနတာလားဟု ထင္ၿပီး ေ၀ဟင္ပင္လွ်င္ လန္႕ျဖန္႕သြားသည္ ။
" ဘာ .... ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ......ကိုေလး "
" ဒါက ဘာလဲ ........ ဘာအတြက္၀ယ္လာတာလဲ ။ ႏို႕နံ႕ေတာင္မစင္ေသးတာ .... မင္းက ဒီလိုဟာေတြပါ ၀ယ္တတ္ေနၿပီလား "
ဒီလိုဟာ .......... ေ၀ဟင္ ကိုေလးလက္ထဲက ဗူးကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္မိေတာ့မွ ကိုေလး သူ႕ကို အလန္႕တၾကားေအာ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို သိသြားသည္ ။ သြားၿပီ ........... ကိုေလးသူ႕ကို နွာဘူးလို႕မ်ား ထင္သြားၿပီမလားမသိဘူး ။ မဟုတ္ဘူး ........... အဲ့ထက္ဆိုးႏို္င္တယ္ ..... ကိုေလး သူ႕ကို အထင္လဲြသြားၿပီ ။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကိုေလးလက္ထဲက Aphaw ဗူးေၾကာင့္ပင္ ။
ေ၀ဟင္ ဘယ္ကေန ဘယ္လို စရွင္းျပရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ စကားေတြ ထစ္ကုန္သည္ ။
" အဲ့ ...အဲ့.အဲ့.. ဒါက ....... ဘာ ... ဘာ ... ႀကီးလဲ ..... ကိုေလး "
" မင္း ၀ယ္လာတာ မင္းမသိဘူးလား ။ ေတာက္ခ္ ....... ငါထင္ေနတယ္ ။ ကေလးဆိိုၿပီး ငါက မင္းကိုစိတ္ပူလုိက္ရတာ .... မင္းက အေတာင္စံုလို႕ အပ်ံေတာင္သင္ခ်င္ေနၿပီေပါ့ ။ ေျပာပါဦး ..... ဗူးလုိက္ႀကီးေတာင္ ၀ယ္ထားတယ္ဆိုေတာ့ မင္းက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သံုးမလို႕လဲ "
" ကိုေလး ......... ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပမယ္ ။ ဒါ .... ဒါကေလ .. အထင္လြဲတာ ။ အာ......... မွတ္မိၿပီ။ စတိုးဆိုင္မွာတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က ပီေကဗူးကို လက္ညိဳးထိုးျပတာ အေရာင္းစားေရးမေလးက မွားၿပီး ဒီဗူးကို ထည့္ေပးလုိက္တာျဖစ္မယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး ..... ကြ်န္ေတာ္က လံုးဝ ျဖဴစင္တယ္ "
ဟုတ္တယ္ ........ သူ ျဖဴစင္ေၾကာင္းလဲ သက္ေသျပရဦးမယ္ ။ ကိုေလးက နဂိုတည္းက သူ႕ကို မုန္းေနတာ ။ ခုလို အထင္လြဲသြားရင္ သူ႕ကို ပိုၿပီးရြံမုန္းသြားလိမ့္မယ္ ။
ကိုေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ နီရဲလာၿပီး ႏွာတံျမင့္ျမင့္ေလးေတာင္ ပြပြေလး ျဖစ္ခ်င္လာၿပီ ။ ေနာက္ဆံုး ကိုေလးဟာ အဲ့ဒီဗူးကို အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္ထည့္ၿပီး ထိုင္ခံုမွာ ျပန္၀င္ထိုင္ကာ မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔အုပ္ထားလိုက္သည္ ။ ေ၀ဟင္ဟာ သူ႕အမွားမရွိေသာ္လည္း အမွားလုပ္ထားသည့္လူကို ၿငိမ္သက္ကာ ကိုေလး၏ အရိပ္အေျခအေနကိုၾကည့္ေနေလသည္ ။ တေအာင့္အၾကာမွာေတာ့ ကိုေလးဆီက တိုးသာတဲ့အသံထြက္လာသည္ ။
" ေဆာရီး ....... ငါမင္းကို ကေလးတစ္ေယာက္လုိ႕ပဲ ထင္မွတ္ေနေသးလို႕ စိုးရိမ္ၿပီး ေအာ္မိသြားတယ္ ။ မင္းက ၁၈ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသြားၿပီ ။ မင္းမွာကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ေတြရွိတယ္၊ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ေတြရွိတယ္ ။ မင္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ အတူရွိေနရင္ေတာင္ ငါ့အေနနဲ႕ မစိုးရိမ္သင့္ေတာ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေန ။ အေပ်ာ္ကေန အပ်က္မျဖစ္ေစနဲ႕ ....... အရာရာတိုင္းက လက္တည့္စမ္းလို႕ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူး "
" ကိုေလး ....... တကယ္ နားလည္မႈလြဲေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕အတူရွိဖို႕ ဒါကို သံုးဖို႔မေျပာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ခုထိေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ နမ္းဖူးေသးတာမဟုတ္ဘူး ။ အာ ..... ကိုေလးကို ဟိုတခါ ခိုးနမ္းခဲ့ဖူးတာက လဲြရင္ေပါ့ "
" မင္း ............ "
သူ႕ကို ဆူေငါက္ရန္ ကိုေလးေခါင္းေထာင္လာေသာ္လည္း မ်က္ရည္မက်ရံုတမယ္ မ်က္ႏွာညိဳးညိဳးငယ္ငယ္ႏွင့္ ရပ္ေနသည့္ ေ၀ဟင္ကိုျမင္ေတာ့ ကိုေလးဆူမယ့္စကားဟာ လည္ေခ်ာင္း၀မွာတင္ တစ္သြားသည္ ။
" ေကာင္းၿပီ .......... မင္းကို ယံုၾကည္လိုက္မယ္ ။ ရည္းစားမထားနဲ႕လုိ႕မေျပာဘူး ...ထားလို႕ရတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မင္းအရြယ္က တာ၀န္ယူႏိုင္မယ့္အင္အားမရွိေသးလို႕ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ငါတားေနတာ "
" ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ေသးတာ မွန္ေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကာကြယ္ႏိုင္ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီလူသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္ရင္ေပါ့ "
ပထမတစ္ေၾကာင္းကို ေ၀ဟင္အသံျမင့္ေျပာသည္ ။ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကို အသံႏွိမ့္ကာ တိုးတိုးေလးေျပာလုိက္သည္ ။ စိတ္ထဲရွိတာလည္း ေျပာခ်လိုက္ခ်င္တယ္ ...ကိုေလး ဆူမွာလည္းေၾကာက္တယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဟင္ဟာ သူ႕လက္သည္းသူျပန္ကိုက္ရင္း ကိုေလးဆူပူမွာကို အသင့္ခံယူလိုက္သည္ ။ သူကိုေလးကို မေလးမစာမလုပ္ရဲဘူး........ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာပင္ မတ္တပ္ရပ္ေနဆဲ ။
ကိုေလး ေ၀ဟင္ကို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးခ်လိုက္သည္ ။ သက္ျပင္းတစ္ခါခ်တိုင္းသာ အသက္တိုမယ္ဆို ကိုေလး ခုခ်ိန္ဆို ေသေန႕ေစ့ေလာက္ၿပီ ။ ေ၀ဟင္မသိေပမယ့္ သူ ေ၀ဟင္ေၾကာင့္ အၿကိမ္ႀကိမ္ သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရသည္ေလ ။
" ထားလိုက္ေတာ့ .......... ဟင္းခ်က္မွာမလား ။ ငါလည္း စားမွာမလုိ႕ ငါကိုယ္တိုင္ခ်က္လိုက္မယ္ ။ မင္းအျပစ္ကိုမင္းသိရင္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ငါ့ေဘးမွာပဲ ရပ္ေန "
ေတာ္ေသးတယ္ ကိုေလးသူ႕ကို သိပ္မဆူလို႕ ။ ဒါေပေမယ့္ ကိုေလးက ဘာေၾကာင့္ ဒီမွာ ထမင္းစားမွာလဲ ။ ဘာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ခ်က္မွာလဲ ။
အေပၚ၀တ္ကို ခြ်တ္ၿပီး ကိုေလး သူ႕ရဲ႕အက်ႌလက္ေမာင္းကို ေခါက္တင္ကာ မီးဖိုထဲ၀င္သြားလိုက္သည္ ။ ကိုေလးရဲ႕ပံုစံက ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလို႕ တားဖို႕ေတာင္ ေ၀ဟင္ေမ့ေနခဲ့သည္ ။
ကိုေလးသည္ ေရခဲေသတၱာထဲက တျခားဟင္းခ်က္စရာေတြကိုပါ ထုတ္ရင္း သူ႕ဘာသူေဆးေၾကာကာ စတင္ခ်က္ျပဳတ္သည္ ။ ေ၀ဟင္ကေတာ့ မီးဖိုတံခါး၀မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနလွ်က္ ။ ကိုေလးေျပာတဲ့အတုိင္း သူပါးစပ္လံုး၀ မဟရဲ ။
အရပ္ျမင့္ၿပီး အသားျဖဴကာ ေခ်ာေမာတဲ့ရုပ္ရည္ရွိတဲ့ကိုေလးသည္ ဘာေၾကာင့္ ခုထိမိန္းမမယူေသးမွန္း သူစဥ္းစားလို႕မရ ။ အမွန္ဆို ကိုေလးအသက္က ၂၉ ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ဦးမိန္းကေလးကို မေမ့ေသးလို႕မ်ားလား ။
" ဟိုေကာင္ေလး ...... ၾကည့္လို႕၀ရင္ လာစားေတာ့ ။"
" စားလို႕ရလား .... ဒါဆို လာၿပီေနာ္ "
သူ႔အတြက္ဟုထင္သည့္ ထမင္းပန္းကန္ကို လွမ္းယူၿပီး ေ၀ဟင္ ထမင္း၀ိုင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဟင္းက ႏွစ္မ်ိဳးတည္းဆိုေပမယ့္ ကိုေလးခ်က္တယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ဒီဟင္းပြဲႀကီးကို နတ္သုဓၶါလို႕ေတာင္ ထင္မိသည္ ။ ေ၀ဟင္ အရင္ဆံုး ဟင္းတစ္ဇြန္းကို အရင္ခပ္ၿပီး ကိုေလးကို ဦးခ်လိုက္သည္ ။
" မ်ားမ်ားစား ....... က်န္ရင္ သြန္ပစ္ရမွာ "
ကိုေလးက ၿခိမ္းေျခာက္သလို ေျပာေနေပမယ့္ ေ၀ဟင္ကေတာ့ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္ ။ ထမင္းေတြစားၿပီးေသာ္ ေ၀ဟင္ ခြက္ေတြပန္းကန္ေတြ အကုန္သိမ္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းျပန္လာစဥ္ ဆိုဖာေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ေမးေထာက္ေနသည့္ ကိုေလးေၾကာင့္ လန္႕သြားသည္ ။
" 9 နာရီထိုးေတာ့မယ္ မျပန္ေသးဘူးလား "
" ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူက အိမ္ရွင္လဲ "
" ကိုေလးပါ ........"
" ေအး ........ အဲ့တာဆို ဒီမွာေနမယ္၊ ဒီကျပန္မယ္ဆိုတာေတြအတြက္ မင္းကိုခြင့္ေတာင္းဖုိ႕လိုလား "
" ဟင့္အင္း .......... လံုး၀ မလိုပါဘူး "
" ငါဒီည ဒီမွာေနမယ္ ။ လွ်ာမရွည္နဲ႕ .........."
ကိုေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက မာေၾကာလိုက္တာ ။ဧကန္န သူ႕ကို ေမာင္းထုတ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား ။
" ဒါနဲ႕ အန္ကယ္ထြန္းတို႕ သိၿပီလား .......... ''
" လွ်ာမရွည္နဲ႕လို႕ ေျပာထားတဲ့ ကိစၥမွာ မင္းေတာ္ေတာ္ အဆဲေတာင္းတယ္ ...... ေ၀ဟင္ကို "
ေ၀ဟင္ကို သူ႕ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္သလို ႏူတ္ခမ္းေတြကို စိျပလိုက္ေတာ့ ကိုေလး သူ႕ဖက္ကို မ်က္ေစာင္းထုိးလာၿပီး ဖုန္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။
" ေဖေဖ ......... ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ကားပ်က္သြားလို႕ ၀ပ္ေရွာ့ပုိ႕ထားရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမယ္ထင္တယ္ ။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္ ရံုးအနားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္မယ္ ။ စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္ .... မနက္ျဖန္မွ အ၀တ္တစ္ခ်ိဳ႕ျပန္လာယူမယ္ "
" .......... "
" ဟုတ္..... ဒါဆို ဖုန္းခ်ၿပီေနာ္ "
တစ္ပတ္ၾကီးေတာင္ ။ ကိုေလးက တစ္ပတ္ၾကီးေတာင္ သူနဲ႕ေနမွာလား ။ ဒါ အိမ္မက္ မဟုတ္ဘူးမလား ။
" ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲဲ႕ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ။ ငါ့အတြက္ ေစာင္နဲ႕ ေခါင္းဦးသြားယူခဲ့ ။ ဒီဧည့္ခန္းမွာ ငါအိပ္မယ္ "
" ဟို ...... ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေစာင္တစ္ထည္ရယ္ ေခါင္းဦးတစ္လံုးရယ္ပဲရွိတာ ။ အပိုမရွိဘူး ............"
" ဘာႀကီး ............ "
တကယ္ပါ .......ေ၀ဟင္အႀကံစည္ရွိရွိ ညာတာမဟုတ္ပါ ။ သူကလည္း ကိုေလးလာအိပ္မယ္လို႕ ဘယ္ထင္မလဲ ။ ႀကိဳသိရင္ ေရမီးအစံုနဲ႔ ႀကိဳေနမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကိုေလးက သိတတ္နားလည္လို႕ ပုဆိုးၿခံဳၿပီးေတာ့ပဲ အိပ္လိုက္မယ္လို႕ေျပာသည္ ။ ေ၀ဟင္က လက္မခံခ်င္ေပမယ့္ ကိုေလးရဲ႕ ရူတင္းတင္းမ်က္ႏွာကိုေၾကာက္ရတယ္ေလ ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေလးညအိပ္ဖို႕အတြက္ သူ႕မွာရွိတဲ့ အဆင္ေျပတဲ့ အ၀တ္စားတစ္စံုထုတ္ၿပီး သူက အခန္းထဲ ျပန္သြားလိုက္သည္ ။
၁၁ နာရီထိုးၿပီ ။ ေ၀ဟင္အိပ္မရေသး ....... အျပင္မွာ ကိုေလးကို ျခင္ကိုက္ေနမလား စိုးရိမ္မိျပန္ေကာ ။ ေႏြရာသီမလို ႕ေစာင္မလိုေပမယ့္ ျခင္ေထာင္လိုတယ္ေလ ။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဟင္ ကိုေလးရွိတဲ့ဆီကို ေျခသံလံုလံုထားၿပီး ကိုယ္ေဖာ့ကာေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ ။ ကိုေလးလည္း အိပ္မရဘူး ထင္ပါရဲ႕ ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနသည္ ။ ေခါင္းကိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သဘတ္အထူနဲ႕ ခုထားေလသည္ ။
" ကိုေလး ... အထဲသြားအိပ္ပါလား ။ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္အိပ္ေပးမယ္ "
" မလိုဘူး.......... အာရံုေႏွာက္တယ္ ထြက္မလာနဲ႕ "
" ဒါေပမယ့္ အထဲမွာျခင္ေတြနဲ႕ ။ ျခင္က်ားကိုက္ရင္တုပ္ေကြးေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ "
" ဒါဆို မင္းက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ ......သြားစမ္းပါ ။ ငါစာဖတ္ေနတာ အာရံုပ်က္တယ္ "
ကိုေလးကို ေျပာလို႕မရတဲ့အဆံုး သူကိုေလးရဲ႕ ခပ္ခြာခြာမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္ ။ တူတူျခင္ကိုက္ခံဖို႕ သူ႕မွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္အျပည့္ရွိတယ္ေလ ။
သူ ေပေပေတေတ ထိုင္ေနတာကိုျမင္ေတာ့ ကိုေလးဟာ လက္ထဲက စာအုပ္ကိုခ်ၿပီး သူ႕ဖက္လွည့္လာသည္ ။
" ဘာလုပ္တာလဲ ..... ျပန္မအိပ္ဘူးလား "
" တုတ္ေကြးျဖစ္လည္း တူတူျဖစ္ ။ ကိုေလးတစ္ေယာက္တည္းကိုေတာ့ ျခင္စာမေကြ်းႏိုင္ဘူး ။ ေဟာ .........ေတြ႕လား ...ျခင္ေတြက အႀကီးႀကီးပဲ ။ သူတို႔အုပ္စုလိုက္ဆိုု ကိုေလးကိုေတာင္ အျပင္သယ္ထုတ္ႏိုင္တယ္ "
ေ၀ဟင္က ဒီလိုေျပာေတာ့ ကိုေလး စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္မိသည္ ။ ေ၀ဟင္ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္ တစ္ခ်က္ပဲမို႕ ၾကည့္လုိ႕မ၀လိုက္ ။ ကိုေလးရယ္လုိက္ရင္ သြားတန္းျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚလာၿပီး အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ ။
" အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ ။ ငါ ျခင္ေထာင္ထဲသြားအိပ္မယ္ ။ ေအး .... မင္းလည္း လိုက္အိပ္ရမယ္ ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို ျခင္စာေကြ်းရင္လည္း ငါက မစာနာတတ္တဲ့ေကာင္ျဖစ္ဦးမယ္ "
" တကယ္ .... တကယ္လား ။ ကိုေလး ကြ်န္ေတာ့္ကို မမုန္းေတာ့ဘူးလား ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အနီးကပ္ရွိေနရင္ ကိုေလးအတြက္ အဆင္ေျပပါ့မလား "
" ခုကစၿပီး မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ေတာ့ ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ငါခုခ်က္ခ်င္း Taxi ငွါးၿပီးျပန္မယ္ "
" ဟုတ္ .......ေဆာရီး......... ပိတ္လိုက္ၿပီ "
ေခါင္းဦးကို ကိုေလးကိုေပးၿပီး ေ၀ဟင္က ေစာင္ကို ေခါင္းဦးလုပ္အိပ္လိုက္သည္ ။ ေႏြရာသီမလို႕သာေတာ္ေသး ။ ေဆာင္းတြင္းသာဆို သူတို႕ခဲေသေနေလာက္ၿပီ ။
ထို႕ေနာက္ႏွစ္ဦးသာ အတူအိပ္ယာ၀င္ၿပီးေနာက္ ကိုေလးဟာ တစ္ဖက္သို႕လွည့္ကာ မအိပ္စက္ေသးဘဲ စဥ္းစားေတြးေတာ ေနလိုက္သည္ ။
၁၈ ႏွစ္ဆိုတာ ကေလးသာသာရွိပါေသးသည္ ။ စိတ္ခံစားခ်က္ကို အလိုလိုက္ၿပီး ထင္ရာစိုင္းမယ္ဆို သူ႕အနာဂတ္က လံုး၀ ပ်က္စီးသြားမွာ ။ လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းက ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ စည္းခ်ထားတဲ့အေပၚ ဒီကေလးဟာ ျပစ္တင္ေျပာဆိုမႈေတြ ခံယူဖို႕က အရမ္းငယ္ပါေသးသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလး သူ႕အေပၚခံစားခ်က္ရွိသည္ကို သိရွိခဲ့သည့္ေန႕က သူ အၿကီးက်ယ္ တုန္လႈပ္ခဲ့ရသည္ ။ ဒီေကာင္ေလးအေပၚ စည္းေတြအထပ္ထပ္ ခ်ခ့ဲေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ပဲ တစ္ခုခ်င္းကို ဖ်က္စီးမိၿပီထင္တယ္ ။
မင္းအနာဂတ္အတြက္ ရင္ေလးလိုက္တာ ေ၀ဟင္ရာ .....
ၿပီးေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ေကာ...........
----------------------
4.7.2019
မအိပ္ေသးတဲ့ အေခ်ာေလးေတြအတြက္...
ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ ။ ရီတာလက္ထဲမွာ ခြက္ေလးတစ္လံုး႐ွိတယ္ ။ အထဲမွာ update ေလးေတြထည့္ထားတယ္ ။ Trump Card ကို အခ်ိဳးက်ထည့္ၿပီး ကိုေလးကို ပိုပိုထည့္ထားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေရာင္းမေကာင္းဘူး 😂😂 ။ စတာပါ.... အပ်င္းေျပ ဟာသလုပ္တာ ။
ကိုေလးၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ short story တစ္ပုဒ္ထပ္တင္မယ္.... ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပါ့ ။ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ အေဝတည့္ရင္ fic ေရးရတာ ေက်နပ္စရာပါ 😂 ။ Short story ဆိုတာ မ်ားမ်ားစားစားေတြးထားတာမ႐ွိပါဘူး ေခါင္းထဲေပၚလာတာ ခ်ေရးတာမလို႔ လံုးဝကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါ ။
Unicode
ဝေဟင် အလုပ်ကနေ အိမ်ကို အစောကြီးပြန်ရောက်လို့ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ အသီးအရွက်တစ်ချို့ကိုထုတ်ပြီး ဟင်းချက်ဖို့ ပြင်လိုက်သည် ။ သူတစ်ယောက်တည်းအမို့ ကိုယ်တိုင်ချက်မစားဖြစ်ပေမယ့် ဆိုင်ကတစ်ခါပြင်တွေကို စားရတာ ငြီးငွေ့လာလို့ ရှိတာလေးကို ဖြစ်သလိုချက်စားလိုက်မည်ဟုတွေးလိုက်သည် ။ အရွက်တွေပြင်ပြီး ကြော်မယ်လုပ်ကာမှ အိမ်မှာ ဆီဝယ်ဖို့မေ့သွားတာကို သတိရပြီး အရွက်ကို ခဏချထားကာ ဆီဝယ်ဖို့ တိုက်အောက်ကို ဆင်းလာလိုက်သည် ။ Convenience store ထဲဝင်ပြီး လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတစ်ချို့ကို ယူကာ ပိုက်ဆံရှင်းရန် ကောင်တာသို့လာလိုက်သည် ။
ကောင်တာနားရောက်တော့ ဖုန်းလာတာနဲ့ ဝေဟင်ဟာ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။
" ဘာကိစ္စလဲ ........အောင်အောင် .... ။ ညီမ ..... ဟိုဘူးပါထည့်ပေး "
ကောင်တာပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ အပြာရာင်ပီကေဗူးကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး တစ်ဖက်မှပြောလာသည့် အောင်အောင် စကားကို နားစွင့်လိုက်သည် ။
" ................. "
" အာ ......... မင်းကလည်း မနက်ရောက်မှ ပေးမယ်လေ ။ ဒါလေးအတွက်နဲ့ တကူးတက ဖုန်းဆက်နေသေးတယ် ။ ဒါပဲ ....... ငါမအားဘူး "
ဝေဟင် ဖုန်းကို ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ ပိုက်ဆံအိတ်ကိုနိုက်ထုတ်လိုက်သည် ။
" ၁၈၀၀၀ ပါ အကို............'
Cashier ကောင်မလေးဟာ ပစ္စည်းတွေကို အိတ်တစ်လုံးထဲ အကုန်စုထည့်ပြီး သူ့ကိုလှမ်းပေးလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဝေဟင်ဟာ အထုပ်ကိုဆွဲပြီး တိုက်ခန်းဆီပြန်လာလိုက်သည် ။
ညဖက်မလို့ လမ်းကရှင်းပေမယ့် တစ်လမ်းလုံးက လင်းထိန်နေလို့ ဝေဟင် ဖြေးဖြေးချင်းလျှောက်ပြီး လာခဲ့လိုက်သည် ။ ထိုစဉ်ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်မျက်ခံွ လှုပ်လာလို့ မနက်ဖြန်အလုပ်မှာ ဘာပြသနာတက်ဦးမလဲဟု မဆီမဆိုင်တွေးရင်း သူနေတဲ့ ငါးလွှာသို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည် ။
" ကိုလေး ........... "
ဟုတ်ပါတယ် ....... သူ့မျက်လုံးတွေအကောင်းကြီးရှိသေးလို့ သူ့တံခါးဝရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့သူက ကိုလေးဆိုတာ သူသေချာသိလိုက်ပါတယ် ။ ကိုလေးက သူ့ကို စူးစူးရဲရဲပင်ကြည့်လာပြီး ထုံးစံအတိုင်း ဆူပူကြိမ်းမောင်းလာသည် ။
" ဒီအချိန်ကြီး တစ်ယောက်တည်း ဘယ်သွားနေတာလဲ ။ ငါထင်တဲ့အတိုင်းပဲ တစ်ယောက်တည်းနေခိုင်းလိုက်တာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကို နေချင်သလိုနေတော့တာပဲ "
" မဟုတ်ဘူး ........ ဟင်းချက်မလို့ဆီမရှိလို့ သွားဝယ်နေတာ ။ ကျွန်တော်ဆင်းသွားတာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ် ။ ကိုလေး ဘယ်ချိန်ရောက်လာတာလဲ "
" ကြာနေပြီ ............တံခါး မြန်မြန်ဖွင့် "
ကိုလေးဟာလေ ဘယ်တော့မှ စိတ်မရှည်ဘူး ။ သူသိသလောက်တော့ ကိုလေးက အပြင်လူတွေနဲ့ဆို စိတ်ရှည်သည်းခံတတ်ပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်း ကိုလေး စိတ်ဆတ်လာသလိုပဲ ။
အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ဝေဟင် အထုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ကိုလေးအတွက် ရေတစ်ခွက်အရင်ခပ်ပေးလိုက်သည် ။ ကိုလေးက သူခပ်ပေးတဲ့ရေကို ကုန်အောင်သောက်ပြီး အိမ်တစ်ခုလုံးကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်သည် ။
" ဘာမစားရသေးဘူးလား ............ "
" ဟုတ် ........ ကန်စွန်းရွက်ကြော်မလို့ .... ဆီ်မရှိလို့သွားဆင်းဝယ်တာ "
ဝေဟင်ကလည်း ကိုလေး သူ့ကိုယုံအောင်ဆိုပြီး ကျွပ်ကျွပ်အိတ်ထဲက ဆီဗူးကို ထုတ်ပြလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အသင့်စားခေါက်ဆွဲခြောက်ထုတ်တွေရယ် ၊ ဘလချောင်ကြော်ထုတ်တွေရယ် ။
ထိုစဉ် ခေါက်ဆွဲထုတ်ကြားထဲကနေ အပြာရောင် ဗူးလေးတစ်ဗူးဟာ ခုံအောက်ကိုလှိမ့်ကျသွားသည် ။ ဝေဟင်က ပြန်ကောက်မလို့လုပ်တုန်း လက်မြန်တဲ့ကိုလေးဟာ ချက်ချင်းကုန်းကောက်နေပြီ ။ ထိုနောက် စားပွဲအောက်က ဗူးကိုစမ်းမိပြီးနောက် ကိုလေးဟာ သူ့ကိုယ်ကိုပြန်မတ်ကာ ဗူးကို သေချာကြည့်လိုက်သည် ။
" ဝေဟင် ......... မင်း ......... "
ကိုလေး၏ အလန့်တကြားအော်သံကြောင့် အိမ်မှာ မြွေဝင်နေတာလားဟု ထင်ပြီး ဝေဟင်ပင်လျှင် လန့်ဖြန့်သွားသည် ။
" ဘာ .... ဘာဖြစ်လို့လဲ ......ကိုလေး "
" ဒါက ဘာလဲ ........ ဘာအတွက်ဝယ်လာတာလဲ ။ နို့နံ့တောင်မစင်သေးတာ .... မင်းက ဒီလိုဟာတွေပါ ဝယ်တတ်နေပြီလား "
ဒီလိုဟာ .......... ဝေဟင် ကိုလေးလက်ထဲက ဗူးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတော့မှ ကိုလေး သူ့ကို အလန့်တကြားအော်ရတဲ့အကြောင်းရင်းကို သိသွားသည် ။ သွားပြီ ........... ကိုလေးသူ့ကို နှာဘူးလို့များ ထင်သွားပြီမလားမသိဘူး ။ မဟုတ်ဘူး ........... အဲ့ထက်ဆိုးနိုင်တယ် ..... ကိုလေး သူ့ကို အထင်လွဲသွားပြီ ။ အကြောင်းရင်းကတော့ ကိုလေးလက်ထဲက Aphaw ဗူးကြောင့်ပင် ။
ဝေဟင် ဘယ်ကနေ ဘယ်လို စရှင်းပြရမှန်းမသိတော့ဘဲ စကားတွေ ထစ်ကုန်သည် ။
" အဲ့ ...အဲ့.အဲ့.. ဒါက ....... ဘာ ... ဘာ ... ကြီးလဲ ..... ကိုလေး "
" မင်း ဝယ်လာတာ မင်းမသိဘူးလား ။ တောက်ခ် ....... ငါထင်နေတယ် ။ ကလေးဆိုပြီး ငါက မင်းကိုစိတ်ပူလိုက်ရတာ .... မင်းက အတောင်စုံလို့ အပျံတောင်သင်ချင်နေပြီပေါ့ ။ ပြောပါဦး ..... ဗူးလိုက်ကြီးတောင် ဝယ်ထားတယ်ဆိုတော့ မင်းက ဘယ်နှစ်ယောက်အတွက် သုံးမလို့လဲ "
" ကိုလေး ......... ကျွန်တော် ရှင်းပြမယ် ။ ဒါ .... ဒါကလေ .. အထင်လွဲတာ ။ အာ......... မှတ်မိပြီ။ စတိုးဆိုင်မှာတုန်းက ကျွန်တော်က ပီကေဗူးကို လက်ညိုးထိုးပြတာ အရောင်းစားရေးမလေးက မှားပြီး ဒီဗူးကို ထည့်ပေးလိုက်တာဖြစ်မယ် ။ ကျွန်တော်ဘာမှမလုပ်တတ်ဘူး ..... ကျွန်တော်က လုံးဝ ဖြူစင်တယ် "
ဟုတ်တယ် ........ သူ ဖြူစင်ကြောင်းလဲ သက်သေပြရဦးမယ် ။ ကိုလေးက နဂိုတည်းက သူ့ကို မုန်းနေတာ ။ ခုလို အထင်လွဲသွားရင် သူ့ကို ပိုပြီးရွံမုန်းသွားလိမ့်မယ် ။
ကိုလေးရဲ့ မျက်နှာဟာ နီရဲလာပြီး နှာတံမြင့်မြင့်လေးတောင် ပွပွလေး ဖြစ်ချင်လာပြီ ။ နောက်ဆုံး ကိုလေးဟာ အဲ့ဒီဗူးကို အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်ထည့်ပြီး ထိုင်ခုံမှာ ပြန်ဝင်ထိုင်ကာ မျက်နှာကိုလက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်သည် ။ ဝေဟင်ဟာ သူ့အမှားမရှိသော်လည်း အမှားလုပ်ထားသည့်လူကို ငြိမ်သက်ကာ ကိုလေး၏ အရိပ်အခြေအနေကိုကြည့်နေလေသည် ။ တအောင့်အကြာမှာတော့ ကိုလေးဆီက တိုးသာတဲ့အသံထွက်လာသည် ။
" ဆောရီး ....... ငါမင်းကို ကလေးတစ်ယောက်လို့ပဲ ထင်မှတ်နေသေးလို့ စိုးရိမ်ပြီး အော်မိသွားတယ် ။ မင်းက ၁၈နှစ် ပြည့်ပြီးသွားပြီ ။ မင်းမှာကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့်တွေရှိတယ်၊ ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်တွေရှိတယ် ။ မင်းတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အတူရှိနေရင်တောင် ငါ့အနေနဲ့ မစိုးရိမ်သင့်တော့ဘူး ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေ ။ အပျော်ကနေ အပျက်မဖြစ်စေနဲ့ ....... အရာရာတိုင်းက လက်တည့်စမ်းလို့ ကောင်းတဲ့အရာတွေ မဟုတ်ဘူး "
" ကိုလေး ....... တကယ် နားလည်မှုလွဲနေပြီ။ ကျွန်တော် တစ်ယောက်ယောက်နဲ့အတူရှိဖို့ ဒါကို သုံးဖို့မပြောနဲ့ ကျွန်တော် ခုထိတောင် တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ နမ်းဖူးသေးတာမဟုတ်ဘူး ။ အာ ..... ကိုလေးကို ဟိုတခါ ခိုးနမ်းခဲ့ဖူးတာက လွဲရင်ပေါ့ "
" မင်း ............ "
သူ့ကို ဆူငေါက်ရန် ကိုလေးခေါင်းထောင်လာသော်လည်း မျက်ရည်မကျရုံတမယ် မျက်နှာညိုးညိုးငယ်ငယ်နှင့် ရပ်နေသည့် ဝေဟင်ကိုမြင်တော့ ကိုလေးဆူမယ့်စကားဟာ လည်ချောင်းဝမှာတင် တစ်သွားသည် ။
" ကောင်းပြီ .......... မင်းကို ယုံကြည်လိုက်မယ် ။ ရည်းစားမထားနဲ့လို့မပြောဘူး ...ထားလို့ရတယ် ။ ဒါပေမယ့် မင်းအရွယ်က တာဝန်ယူနိုင်မယ့်အင်အားမရှိသေးလို့ မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် ငါတားနေတာ "
" ကျွန်တော် ငယ်သေးတာ မှန်ပေမယ့် လူတစ်ယောက်ကိုတော့ ကာကွယ်နိုင်ပါတယ် ။ အဲ့ဒီလူသာ ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်ရင်ပေါ့ "
ပထမတစ်ကြောင်းကို ဝေဟင်အသံမြင့်ပြောသည် ။နောက်တစ်ကြောင်းကို အသံနှိမ့်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည် ။ စိတ်ထဲရှိတာလည်း ပြောချလိုက်ချင်တယ် ...ကိုလေး ဆူမှာလည်းကြောက်တယ် ။
ဒါကြောင့် ဝေဟင်ဟာ သူ့လက်သည်းသူပြန်ကိုက်ရင်း ကိုလေးဆူပူမှာကို အသင့်ခံယူလိုက်သည် ။ သူကိုလေးကို မလေးမစာမလုပ်ရဲဘူး........ ဒါကြောင့် ဒီနေရာမှာပင် မတ်တပ်ရပ်နေဆဲ ။
ကိုလေး ဝေဟင်ကို မျက်လုံးလှန်ကြည့်ပြီးနောက် သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချလိုက်သည် ။ သက်ပြင်းတစ်ခါချတိုင်းသာ အသက်တိုမယ်ဆို ကိုလေး ခုချိန်ဆို သေနေ့စေ့လောက်ပြီ ။ ဝေဟင်မသိပေမယ့် သူ ဝေဟင်ကြောင့် အကြိမ်ကြိမ် သက်ပြင်းချခဲ့ရသည်လေ ။
" ထားလိုက်တော့ .......... ဟင်းချက်မှာမလား ။ ငါလည်း စားမှာမလို့ ငါကိုယ်တိုင်ချက်လိုက်မယ် ။ မင်းအပြစ်ကိုမင်းသိရင် ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ငါ့ဘေးမှာပဲ ရပ်နေ "
တော်သေးတယ် ကိုလေးသူ့ကို သိပ်မဆူလို့ ။ ဒါပေမေယ့် ကိုလေးက ဘာကြောင့် ဒီမှာ ထမင်းစားမှာလဲ ။ ဘာကြောင့် သူကိုယ်တိုင်ချက်မှာလဲ ။
အပေါ်ဝတ်ကို ချွတ်ပြီး ကိုလေး သူ့ရဲ့အကျႌလက်မောင်းကို ခေါက်တင်ကာ မီးဖိုထဲဝင်သွားလိုက်သည် ။ ကိုလေးရဲ့ပုံစံက ကြည့်ကောင်းလွန်းလို့ တားဖို့တောင် ဝေဟင်မေ့နေခဲ့သည် ။
ကိုလေးသည် ရေခဲသေတ္တာထဲက တခြားဟင်းချက်စရာတွေကိုပါ ထုတ်ရင်း သူ့ဘာသူဆေးကြောကာ စတင်ချက်ပြုတ်သည် ။ ဝေဟင်ကတော့ မီးဖိုတံခါးဝမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေလျှက် ။ ကိုလေးပြောတဲ့အတိုင်း သူပါးစပ်လုံး၀ မဟရဲ ။
အရပ်မြင့်ပြီး အသားဖြူကာ ချောမောတဲ့ရုပ်ရည်ရှိတဲ့ကိုလေးသည် ဘာကြောင့် ခုထိမိန်းမမယူသေးမှန်း သူစဉ်းစားလို့မရ ။ အမှန်ဆို ကိုလေးအသက်က ၂၉ နှစ်တောင်ရှိနေပြီ။ ဖြစ်နိုင်တာက သူ့ရဲ့အချစ်ဦးမိန်းကလေးကို မမေ့သေးလို့များလား ။
" ဟိုကောင်လေး ...... ကြည့်လို့ဝရင် လာစားတော့ ။"
" စားလို့ရလား .... ဒါဆို လာပြီနော် "
သူ့အတွက်ဟုထင်သည့် ထမင်းပန်းကန်ကို လှမ်းယူပြီး ဝေဟင် ထမင်းဝိုင်းကိုကြည့်လိုက်သည် ။ ဟင်းက နှစ်မျိုးတည်းဆိုပေမယ့် ကိုလေးချက်တယ်ဆိုတဲ့မျက်နှာကြောင့် ဒီဟင်းပွဲကြီးကို နတ်သုဓ္ဓါလို့တောင် ထင်မိသည် ။ ဝေဟင် အရင်ဆုံး ဟင်းတစ်ဇွန်းကို အရင်ခပ်ပြီး ကိုလေးကို ဦးချလိုက်သည် ။
" များများစား ....... ကျန်ရင် သွန်ပစ်ရမှာ "
ကိုလေးက ခြိမ်းခြောက်သလို ပြောနေပေမယ့် ဝေဟင်ကတော့ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည် ။ ထမင်းတွေစားပြီးသော် ဝေဟင် ခွက်တွေပန်းကန်တွေ အကုန်သိမ်းပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းပြန်လာစဉ် ဆိုဖာပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ မေးထောက်နေသည့် ကိုလေးကြောင့် လန့်သွားသည် ။
" 9 နာရီထိုးတော့မယ် မပြန်သေးဘူးလား "
" ဒီအိမ်မှာ ဘယ်သူက အိမ်ရှင်လဲ "
" ကိုလေးပါ ........"
" အေး ........ အဲ့တာဆို ဒီမှာနေမယ်၊ ဒီကပြန်မယ်ဆိုတာတွေအတွက် မင်းကိုခွင့်တောင်းဖို့လိုလား "
" ဟင့်အင်း .......... လုံး၀ မလိုပါဘူး "
" ငါဒီည ဒီမှာနေမယ် ။ လျှာမရှည်နဲ့ .........."
ကိုလေးရဲ့ မျက်နှာက မာကြောလိုက်တာ ။ဧကန်န သူ့ကို မောင်းထုတ်မှာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား ။
" ဒါနဲ့ အန်ကယ်ထွန်းတို့ သိပြီလား .......... ''
" လျှာမရှည်နဲ့လို့ ပြောထားတဲ့ ကိစ္စမှာ မင်းတော်တော် အဆဲတောင်းတယ် ...... ဝေဟင်ကို "
ဝေဟင်ကို သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်သလို နူတ်ခမ်းတွေကို စိပြလိုက်တော့ ကိုလေး သူ့ဖက်ကို မျက်စောင်းထိုးလာပြီး ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။
" ဖေဖေ ......... ကျွန်တော့်ရဲ့ ကားပျက်သွားလို့ ဝပ်ရှော့ပို့ထားရပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ တစ်ပတ်လောက်ကြာမယ်ထင်တယ် ။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်း ကျွန်တော် ရုံးအနားက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အိမ်မှာပဲ နေလိုက်မယ် ။ စိတ်မပူနဲ့နော် .... မနက်ဖြန်မှ အဝတ်တစ်ချို့ပြန်လာယူမယ် "
" .......... "
" ဟုတ်..... ဒါဆို ဖုန်းချပြီနော် "
တစ်ပတ်ကြီးတောင် ။ ကိုလေးက တစ်ပတ်ကြီးတောင် သူနဲ့နေမှာလား ။ ဒါ အိမ်မက် မဟုတ်ဘူးမလား ။
" ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ဘာကြည့်နေတာလဲ ။ ငါ့အတွက် စောင်နဲ့ ခေါင်းဦးသွားယူခဲ့ ။ ဒီဧည့်ခန်းမှာ ငါအိပ်မယ် "
" ဟို ...... ကျွန်တော့်မှာ စောင်တစ်ထည်ရယ် ခေါင်းဦးတစ်လုံးရယ်ပဲရှိတာ ။ အပိုမရှိဘူး ............"
" ဘာကြီး ............ "
တကယ်ပါ .......ဝေဟင်အကြံစည်ရှိရှိ ညာတာမဟုတ်ပါ ။ သူကလည်း ကိုလေးလာအိပ်မယ်လို့ ဘယ်ထင်မလဲ ။ ကြိုသိရင် ရေမီးအစုံနဲ့ ကြိုနေမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့် ကိုလေးက သိတတ်နားလည်လို့ ပုဆိုးခြုံပြီးတော့ပဲ အိပ်လိုက်မယ်လို့ပြောသည် ။ ဝေဟင်က လက်မခံချင်ပေမယ့် ကိုလေးရဲ့ ရူတင်းတင်းမျက်နှာကိုကြောက်ရတယ်လေ ။ ဒါကြောင့် ကိုလေးညအိပ်ဖို့အတွက် သူ့မှာရှိတဲ့ အဆင်ပြေတဲ့ အဝတ်စားတစ်စုံထုတ်ပြီး သူက အခန်းထဲ ပြန်သွားလိုက်သည် ။
၁၁ နာရီထိုးပြီ ။ ဝေဟင်အိပ်မရသေး ....... အပြင်မှာ ကိုလေးကို ခြင်ကိုက်နေမလား စိုးရိမ်မိပြန်ကော ။ နွေရာသီမလို့စောင်မလိုပေမယ့် ခြင်ထောင်လိုတယ်လေ ။ ဒါကြောင့် ဝေဟင် ကိုလေးရှိတဲ့ဆီကို ခြေသံလုံလုံထားပြီး ကိုယ်ဖော့ကာလျှောက်လာလိုက်သည် ။ ကိုလေးလည်း အိပ်မရဘူး ထင်ပါရဲ့ ။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုင်ပြီး စာဖတ်နေသည် ။ ခေါင်းကိုတော့ သူ့ရဲ့ သဘတ်အထူနဲ့ ခုထားလေသည် ။
" ကိုလေး ... အထဲသွားအိပ်ပါလား ။ ကျွန်တော် အပြင်အိပ်ပေးမယ် "
" မလိုဘူး.......... အာရုံနှောက်တယ် ထွက်မလာနဲ့ "
" ဒါပေမယ့် အထဲမှာခြင်တွေနဲ့ ။ ခြင်ကျားကိုက်ရင်တုပ်ကွေးတောင် ဖြစ်နိုင်တယ် "
" ဒါဆို မင်းက မဖြစ်နိုင်ဘူးပေါ့ ......သွားစမ်းပါ ။ ငါစာဖတ်နေတာ အာရုံပျက်တယ် "
ကိုလေးကို ပြောလို့မရတဲ့အဆုံး သူကိုလေးရဲ့ ခပ်ခွာခွာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ တူတူခြင်ကိုက်ခံဖို့ သူ့မှာ ရဲဘော်ရဲဘက် စိတ်အပြည့်ရှိတယ်လေ ။
သူ ပေပေတေတေ ထိုင်နေတာကိုမြင်တော့ ကိုလေးဟာ လက်ထဲက စာအုပ်ကိုချပြီး သူ့ဖက်လှည့်လာသည် ။
" ဘာလုပ်တာလဲ ..... ပြန်မအိပ်ဘူးလား "
" တုတ်ကွေးဖြစ်လည်း တူတူဖြစ် ။ ကိုလေးတစ်ယောက်တည်းကိုတော့ ခြင်စာမကျွေးနိုင်ဘူး ။ ဟော .........တွေ့လား ...ခြင်တွေက အကြီးကြီးပဲ ။ သူတို့အုပ်စုလိုက်ဆို ကိုလေးကိုတောင် အပြင်သယ်ထုတ်နိုင်တယ် "
ဝေဟင်က ဒီလိုပြောတော့ ကိုလေး စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ တစ်ချက်ရယ်လိုက်မိသည် ။ ဝေဟင်တွေ့လိုက်ပေမယ့် တစ်ချက်ပဲမို့ ကြည့်လို့မဝလိုက် ။ ကိုလေးရယ်လိုက်ရင် သွားတန်းဖြူဖြူလေးတွေပေါ်လာပြီး အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ ။
" အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့တော့ ။ ငါ ခြင်ထောင်ထဲသွားအိပ်မယ် ။ အေး .... မင်းလည်း လိုက်အိပ်ရမယ် ။ မင်းတစ်ယောက်တည်းကို ခြင်စာကျွေးရင်လည်း ငါက မစာနာတတ်တဲ့ကောင်ဖြစ်ဦးမယ် "
" တကယ် .... တကယ်လား ။ ကိုလေး ကျွန်တော့်ကို မမုန်းတော့ဘူးလား ။ ကျွန်တော်နဲ့ အနီးကပ်ရှိနေရင် ကိုလေးအတွက် အဆင်ပြေပါ့မလား "
" ခုကစပြီး မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်တော့ ။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် ငါခုချက်ချင်း Taxi ငှါးပြီးပြန်မယ် "
" ဟုတ် .......ဆောရီး......... ပိတ်လိုက်ပြီ "
ခေါင်းဦးကို ကိုလေးကိုပေးပြီး ဝေဟင်က စောင်ကို ခေါင်းဦးလုပ်အိပ်လိုက်သည် ။ နွေရာသီမလို့သာတော်သေး ။ ဆောင်းတွင်းသာဆို သူတို့ခဲသေနေလောက်ပြီ ။
ထို့နောက်နှစ်ဦးသာ အတူအိပ်ယာဝင်ပြီးနောက် ကိုလေးဟာ တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ မအိပ်စက်သေးဘဲ စဉ်းစားတွေးတော နေလိုက်သည် ။
၁၈ နှစ်ဆိုတာ ကလေးသာသာရှိပါသေးသည် ။ စိတ်ခံစားချက်ကို အလိုလိုက်ပြီး ထင်ရာစိုင်းမယ်ဆို သူ့အနာဂတ်က လုံး၀ ပျက်စီးသွားမှာ ။ လူ့ဘောင်အဖွဲ့အစည်းက ကန့်သတ်ချက်တွေနဲ့ စည်းချထားတဲ့အပေါ် ဒီကလေးဟာ ပြစ်တင်ပြောဆိုမှုတွေ ခံယူဖို့က အရမ်းငယ်ပါသေးသည် ။ ဒါကြောင့် ဒီကလေး သူ့အပေါ်ခံစားချက်ရှိသည်ကို သိရှိခဲ့သည့်နေ့က သူ အကြီးကျယ် တုန်လှုပ်ခဲ့ရသည် ။ ဒီကောင်လေးအပေါ် စည်းတွေအထပ်ထပ် ချခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံး သူကိုယ်တိုင်ပဲ တစ်ခုချင်းကို ဖျက်စီးမိပြီထင်တယ် ။
မင်းအနာဂတ်အတွက် ရင်လေးလိုက်တာ ဝေဟင်ရာ .....
ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ အနာဂတ်အတွက်ကော...........
----------------------
4.7.2019
မအိပ်သေးတဲ့ အချောလေးတွေအတွက်...
မြင်ယောင်ကြည့်လိုက် ။ ရီတာလက်ထဲမှာ ခွက်လေးတစ်လုံးရှိတယ် ။ အထဲမှာ update လေးတွေထည့်ထားတယ် ။ Trump Card ကို အချိုးကျထည့်ပြီး ကိုလေးကို ပိုပိုထည့်ထားတယ် ။ ဒါပေမယ့် ရောင်းမကောင်းဘူး 😂😂 ။ စတာပါ.... အပျင်းပြေ ဟာသလုပ်တာ ။
ကိုလေးပြီးရင် နောက်ထပ် short story တစ်ပုဒ်ထပ်တင်မယ်.... ထုံးစံအတိုင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပေါ့ ။ စာရေးသူနဲ့ စာဖတ်သူ အဝေတည့်ရင် fic ရေးရတာ ကျေနပ်စရာပါ 😂 ။ Short story ဆိုတာ များများစားစားတွေးထားတာမရှိပါဘူး ခေါင်းထဲပေါ်လာတာ ချရေးတာမလို့ လုံးဝကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပါ ။