όλα είναι ειρωνικά.
---
Για άλλη μια φορά, ο Κριτίας είχε μείνει μόνος του.
Είχαν περάσει 2 μέρες από τότε που γύρισε απ'την εξορία και ο Θηραμένης ήταν άφαντος.
Τον αναζήτησε στην Αγορά. Τον έψαξε σε όλους τους ναούς μήπως είχε βρει καταφύγιο εκεί. Μέχρι και μερικούς δημοκρατικούς ρώτησε.
Άκρα του τάφου σιωπή. Κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα.
Η ώρα περνούσε και ένιωθε τα μάτια του να τσούζουν. Δάκρυα απειλούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους και ήξερε πως αν δεν τον έβρισκε σύντομα δε θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.
Όταν έμαθε πως ο Θηραμένης είχε διαπραγματευτεί την επιστροφή τους, έκλαιγε από την χαρά του. Ήταν αρκετά ηλίθιος για να πιστέψει πως αυτός ήταν ο λόγος που είχε επιμείνει σε αυτόν τον όρο. Αρκετά ηλίθιος για να πιστέψει πως ο Θηραμένης τον ήθελε πίσω τόσο απελπισμένα.
Απελπισμένα με την καλή έννοια. Απελπισμένα με τον ίδιο τρόπο που και ο Κριτίας ήθελε αυτόν.
Απελπισμένα με την έννοια ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια στην εξορία χωρίς αυτόν, χωρίς να νιώθει την θερμότητα του σώματός του. Απελπισμένα με την έννοια ότι κάθε μέρα μακριά του ήταν ένας μικρός άθλος.
Απελπισμένα με την έννοια ότι δε μπορούσε να αφήσει κανέναν άλλον να τον αγγίξει. Απελπισμένα με την έννοια ότι προτιμούσε την παλάμη του παρά τον γοητευτικό νέο από την Θήβα που σχεδόν τον παρακαλούσε να ''του δώσει ένα χέρι''.
Απελπισμένα με την έννοια ότι του έλειπε και θα έκανε τα πάντα να τον ξαναδεί.
Όμως, ο Θηραμένης είχε εξαφανιστεί. Που σημαίνει ότι δε τον ήθελε όσο απελπισμένα τον ήθελε αυτός.
Που σημαίνει πως ο Κριτίας ήταν απλά άλλο ένα πιόνι στο παιχνίδι του.
Κάθισε δίπλα στο βωμό της θεάς Αθηνάς. Ήταν το πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Ακριβώς δίπλα ήταν το σανίδιον, όπου υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των Ιππέων.
Σιγά-σιγά, τα δάκρυα του άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους, αν και προσπαθούσε να τα κρύψει όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Δεν ήθελε να τον δει κανείς να κλαίει, αλλά και δεν ήθελε να φύγει απο'κει, σε περίπτωση που εμφανιζόταν ο Θηραμένης.
Όσο πιο πολύ το ανέλυε τόσο πιο πολύ έκλαιγε.
Ο Χαρμίδης είχε δίκιο τελικά.
Ο Θηραμένης ήταν όντως άλλος ένας συμφεροντολόγος που τον είχε χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους στόχους του.
Μετά από τόσα που είχαν περάσει, αρνούνταν να το πιστέψει. Αρνούνταν να το παραδεχτεί.
Η λογική του έλεγε πως ο Θηραμένης τον είχε εγκαταλείψει. Όμως βαθιά μέσα του κάτι του φώναζε πως κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν.
Δεν ήταν δυνατόν, πως θα μπορούσε απλώς να εξαφανιστεί; Δε θα εγκατέλειπε μόνο αυτόν, θα εγκατέλειπε και την πόλη του, και κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Αγαπούσε την πόλη του παραπάνω απ'τον ίδιο του τον εαυτό.
Ένιωθε τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών να τον διαπερνούν και, αν και προσπαθούσε να μη δίνει σημασία, είχε αρχίσει να νιώθει πολύ άβολα.
Σκέφτονταν να φύγει, όμως πριν προλάβει να το πάρει απόφαση, πρόσεξε το πλήθος να συγκεντρώνεται στην πύλη. Όπως ήταν λογικό, έσπευσε προς τα εκεί.
Βλέποντας όμως τον λόγο που όλοι είχαν μαζευτεί, ένιωσε την καρδιά του να βουλιάζει.
Μπροστά του ήταν ο Θηραμένης, αναίσθητος, και με δεκάδες μελανιές στο πρόσωπο και στο σώμα του.
Αμέσως, φυσικά, έτρεξε κοντά του χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο.
''Τι στον Άδη έπαθε μου λέτε;" ρώτησε φωνάζοντας τους νεαρούς που τον συνόδευαν.
''Ο Δρακοντίδης..'' τραύλισε αυτός που φαινοταν λίγο μεγαλύτερος
Στο άκουσμα του Δρακοντίδη, ο Κριτίας ένιωσε το στομάχι του να γεμίζει με καυτή λάβα
''Τι έκανε ο Δρακοντίδης;" τον έπιασε απ'το ρούχο του και αυτή τη φορά ψιθύρισε απειλητικά
''Είχαν μια διαφωνία..Κάτι για τους εξόριστους, δεν είμαι σίγουρος..''
''Γαμώτο..'' ψιθύρισε ο Κριτίας και στράφηκε στον άλλον νεαρό, που σχεδόν κουβαλούσε τον Θηραμένη. ''Πήγαινε τον στο Ιατρείον, γρήγορα."
Παρακολούθησε καθώς ο νεαρός, με τη βοήθεια κάποιων άλλων, μετέφερε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τον λιπόθυμο άντρα.
Εκείνη τη στιγμή ο Κριτίας ορκίστηκε από μέσα του πως αν ο Θηραμένης γινόταν όντως καλά, εκείνος ο νεαρός θα έμπαινε στον Κατάλογο. Ή έστω θα έπαιρνε μια αύξηση.
Ο Δρακοντίδης ήταν αντίθετος στην επιστροφή τους. Θα έβγαζε νόημα αν είχε επιτεθεί στον Θηραμένη, ο οποίος είχε φροντίσει να επιστρέψουν.
Ο οποίος είχε φροντίσει αυτός να επιστρέψει.
Δηλαδή ο Θηραμένης, και είχε διαπραγματευτεί την επιστροφή του, και τον είχε υπερασπιστεί στον Δρακοντίδη.
Τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλα του ήταν πλέον γεμάτα ενοχή. Δε μπορούσε να πιστέψει πως είχε, έστω και για λίγο, πιστέψει πως τον είχε προδώσει ο άντρας που τόσο τον αγαπούσε, όπως είχε ήδη αποδείξει αμέτρητες φορές.
Ήταν τόσο ανασφαλής που μπόρεσε και πίστεψε κάτι τέτοιο. Όμως ό,τι είχε γίνει, είχε γίνει.
Αφού σκούπισε τα δάκρυα του, πήγε και αυτός πλάι στον Θηραμένη. Έπρεπε να προσπαθήσει να μείνει δυνατός, για χάρη του.
Κάθε ώρα που περνούσε του φαινόταν σαν αιώνας. Κάθε άτομο που μπαινο-έβγαινε απτην πτέρυγα σαν να μην υπήρχε. Κάθε προσπάθεια να τον κάνουν να ηρεμήσει μάταιη. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο Θηραμένης. Κατάκοιτος.
Ο χτύπος της καρδιάς του ήταν τόσο γρήγορος και δυνατός που πίστευε πως το στήθος του θα εκραγεί. Ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο του από την αγωνία του, όμως δε το κουνούσε μέτρο.
Ένιωθε τόσο, μα τόσο ένοχος.
Ο Θηραμένης είχε κάνει τα πάντα γι'αυτόν και αυτός απλά κάθονταν και γκρίνιαζε που δεν έπαιρνε αρκετή προσοχή. Ήταν στα αλήθεια για λύπηση.
Πριν προλάβει όμως να βυθιστεί στην αυτολύπηση του, έγινε κάτι που τον έκανε να νιώσει πιο ανακούφισμενο από ότι είχε νιώσει ποτέ.
Ο Θηραμένης άνοιξε τα μάτια του.
''Κριτία; Εσύ;'' ακούστηκε αδύναμα η φωνή του και για μια ακόμη φορά έτσουξαν τα μάτια του
Αφού του απάντησε καταφατικά έκανε νόημα σε έναν από τους παίδας να πάει να ειδοποιήσει τον ιατρόν.
Ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. "Γύρισες στ'αλήθεια.. δε μπορώ να το πιστέψω." ψιθύρισε βραχνιασμένα
Αμέσως ο Κριτίας του έπιασε το χέρι. "Χάρις εσένα. Πραγματικά με έσωσες"
Ο Θηραμένης άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει όμως πριν προλάβει, η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο ιατρός με τους βοηθούς του.
Ο Κριτίας αμέσως απομάκρυνε το χέρι του από το χέρι του Θηραμένη, ενστικτωδώς, και του έριξε ένα απολογητικό βλέμμα.
Ο Θηραμένης του έγνεψε διακριτικά και του χαμογέλασε λυπημένα. Καταλάβαινε.
Ο Κριτίας δάγκωσε το χείλος του και έσφιξε τις γροθιές του θέλοντας να συγκρατήσει τον εαυτό του. Τον τρέλαινε ότι ο Θηραμένης ήταν μπροστά του και δε μπορούσε να τον αγγίξει. Τον τρέλαινε αυτό το κρυφτό.
Αφού ο ιατρός τον εξέτασε, ανακοίνωσε πως ήταν καλά και θα μπορούσε να επιστρέψει στα καθήκοντα του σε λίγες ημέρες.
Ένα βαθύ αίσθημα ευφορίας τον πλημμύρισε.
Όλα ήταν καλά.
--
καλά χριστούγεννα, ελπίζω όλοι να απολαμβάνετε τις διακοπές.
θα ήθελα να τονίσω ότι το συγκεκριμένο one shot αν και χρησιμοποιεί ονόματα ανθρώπων που υπήρχαν εκείνη την εποχή, προφανώς οι προσωπικότητες τους δεν έχουν καμια σχέση με τον τρόπο που παρουσιάζονται εδώ. φυσικά, υπάρχουν πολλές ανακρίβειες (οπως πχ αυτο για το ναο της θεας αθηνας που ταν το κεντρο της πολης -- το βγαλα τελειως απτο μυαλο μου) και δε θελω να παίρνετε στα σοβαρά τα γεγονότα που παρουσιάζω.
για σας που ειστε β' λυκειου κ' ανθρωπιστικών ελπίζω να εκτιμήσατε την αναφορά μου στο σανίδιο lmao
δεν έχω και πολύ χρόνο να ασχολούμαι με το wattpad, πόσο μάλλον μαυτο το προφιλ αλλά κάνω ό,τι μπορώ. αν έχετε κάποια ιδέα που θέλετε να μοιραστείτε μπορείτε ελεύθερα να εκφραστείτε.
ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το έκτρωμα, αν θέλετε, πατήστε αστεράκι και αφήστε σχόλιο να μου πείτε τη γνώμη σας
see you soon