Περπάταγε μέχρι το σαλόνι και ήταν περίεργο το παραπάτημα του.Σαν πιγκουίνος πηγαινε.
Καθομαι κοντά του.
«Τι εχεις;»ρωτάω.
«Τίποτα...»λέει.
Ναι καλά.
«Πονάς;Τι εχεις;»
«Όχι.Τελεια είμαι»
«Τι τέλεια ρε Μάριε.Τι είναι;Μην με κανείς να ρωτήσω εκατό φορές...»λέω.Μπορω να το κάνω.Το έχω συνηθίσει άλλωστε αφού ποτέ δεν απαντάει κατευθείαν.
«Απλά δεν κοιμήθηκα καλά και πονάνε τα κόκαλα μου...»λέει.Δεν τον πειστευω η αλήθεια είναι.
«Καλά...»λέω.Αφου δεν θέλει να μου πει.
Σηκώνομαι και πάω να συνεχίσω την δουλειά όταν μιλάει.
«Πεινάω.Εχει κάτι να φάω;»ρωτάει.
Τον κοιταω.Τον ξανακοιταω.Αυτο δεν περιμενα να βγει ποτέ από το στόμα του.
«Με κοροϊδεύεις;»ρωτάω.
«Όχι.Πειναω»λέει.
Κάνω τον σταυρο μου τρεις φορές.Συνηθως τον παρακαλαω να φάει.
«Πάω να σου βαλω...»λέω και πάω στην κουζινα.Δεν αργεί να έρθει.Καθεται και περιμένει.Πραγματικα περιμένει το φαγητο του.
Προσπαθώ να μην το σχολιάσω αλλά δεν μπορώ.Αφηνω το πιάτο μπροστά του και πιάνει το κουτάλι και αρχίζει να τρώει.
«Σίγουρα είσαι καλά;»ρωτάω πάλι.
«Μμμμαι!!»λέει με γεμάτο στόμα.
Ας μην το κάνω μεγάλο θέμα.Και ας είναι.Τρωει.Οπως κάνει όλος ο κόσμος.Που το περιεργο;
Πάω να φυγω.
«Περιμενε.Φαε μαζί μου...»λέει τώρα.
«Έχω δουλειά στο μπάνιο και....»
«Σε παρακαλώ...»λέει μέτα.
Αυτό το παιδί δεν το κάνει συχνά αλλά όταν το κάνει και σε παρακαλάει δεν μπορείς να πεις όχι.
Έτσι παιρνω ένα πιάτο και καθομαι απέναντι του.Τοσες ώρες ούτε στο σπιτι μου δεν παιρναω πλέον.Παντα θα μου πει να πάμε εκει,να κάνουμε και αυτό,ή να δούμε ειδήσεις με αποτέλεσμα να μην τελειώνω νωρίς τις δουλειες μου.Και εγώ καθομαι.
Άλλο ένα ανησυχητικό πραγμα.
«Ωραίο είναι...»λέει.
«Καλό είναι»λέω και δοκιμάζω.
«Ξέρεις τι έχω πεθιμισει;»λέει και παιρνει φάτσα μωρού.
«Τι;»
«Μπριζόλες....»λέει.
Γελάω.Λεω και εγώ τι θα πει.
«Θα κάνω την άλλη φορά.Αν πας να αγοράσεις δηλαδή...»
«Θα πάω.Και θα πάρω πολλές...»λέει και συνεχίζει το φαγητο.
Τον κοιταω που τρώει με όρεξη και τον χερομαι.
Μετά κοιταω την φωτογραφία στο ψυγείο.Αυτην με το κόκκινο φόρεμα και το έντονο βλέμμα.
«Αυτή στο ψυγείο....ποια είναι;»λέω.Δεν έχω ρωτησει τόσο καιρό τίποτα αλλά σήμερα τον βλέπω σε καλή διάθεση.Ποσο να θυμωσει;
«Τρώγε...»λέει.
Κατάλαβα.Δεν θέλει να μιλήσει.
***
Ακούω κλειδιά.Μετα ανοίγει η πόρτα.Μετα ακούω βήματα.
Πλέον εδω μπαίνουν όλοι έτσι από ότι έχω καταλάβει αρα δεν σταματησα αυτό που εκανα.Πολλα χαρτιά εδώ.Χρειαζονται όλα αυτά;
«Ποια είσαι εσυ;»ακούω μια παιδική φωνη και γυρνάω να δω ένα κοριτσάκι με μια αλογοουρά να με κοιτάει.Φοραγε ένα άσπρο φόρεμα και αθλητικά.
«Με λένε Ειρήνη...»απαντάω.Ποια είναι πάλι αυτή τώρα;
«Εσυ είσαι η Ειρήνη!Σωστα!»λέει και σηκώνει το δάχτυλο στον αέρα.
«Και εσυ;»λέω.
«Εγώ είμαι η Ξενια...»λέει γλυκά.
Φυσικά.Η γνωστή Ξενια.Η Ξενια η αδερφή του Στέφανου.Η Ξενια που πήρε το όνομα της το μαγαζί.
«Χερομαι που σε γνωρίζω Ξενια.Εχω ακούσει πολλά για σένα»
«Και εγώ για σένα.Εισαι εσυ με το μωρακι έτσι;Μου είπε ο Στεφανος ότι εχεις ένα παιδί.Και εμείς θα αποκτήσουμε παιδάκι στο σπιτι ξέρεις...»λέει.Φενεται η ανυπομονησία στο πρόσωπο της.
«Το ξέρω...»λέω.
«Ο Μαριος;»
«Στο δωμάτιο του...»λέω και δειχνω την πόρτα του αφού είμαι στο διαδρομο και φτιαχνω κάτι συρτάρια.
«Πάω...»λέει και πάει έξω από την πόρτα.Χτυπαει.
«Έλα Ειρήνη...»λέει και ένιωσα ένα φτερούγισμα στην καρδιά.Οταν λέει το όνομα μου ακούγεται διαφορετικό από όταν το λένε αλλοι.
«Η Ξενια είμαι»φωνάζει εκεινη.
«Εσυ μην έρθεις...!»λέει εκείνος από την άλλη μεριά της πόρτας και γέλασα με αυτό.Και ακουστηκε.
«Καταβαθος με αγαπάει...»λέει η Ξενια και ανοίγει την πόρτα και μπαινει παρολο που δεν ήθελε εκείνος.Αλλα δεν πειστευω ότι δεν τους θέλει.Και στους φίλους του έτσι λέει αλλά δεν πειστευω ότι τα εννοει.
«Αν θες βοήθεια με το σχολειο....»
«Ξέρω.Θα πάω στον Παρη...»λέει εκείνη.
«Τότε;Τι θες;»
«Να δω τι κανείς.Εχω καιρό να σε δω...»λέει εκείνη.
Τι γλυκιά φενεται.Φυσικα αδερφή του Στέφανου είναι.Τι περιμενα.
«Ο κολλητός σου;»
«Ο Σωτηράκης είναι σπιτι του.Κοιμαται...»
«Και δεν είχες τι να κανείς και είπες ας έρθεις από εδώ σωστά;»λέει αυτός.Τελειωνω με το πρώτο συρτάρι και πάω στο δεύτερο.
«Σου πάει έτσι το μαλλι.Ειχα ξεχάσει πως ήσουν παλιά...»λέει εκείνη.
«Υπερβάλλεις....»
«Ήσουν σαν ζητιάνος βασικά.Ετσι είσαι πάλι ο εαυτός σου...»λέει η μικρή.
Χερομαι που συμφωνει μαζί μου.
«Ξενια....»
«Όχι δεν φεύγω.Σημερα είπα θα κάτσω μαζί σου όλη μέρα...»
«ΤΙΙΙΙΙΙΙ;ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙ;»φωνάζει φοβισμένος ο Μαριος.
Γελάω.
«Επειδή είσαι φίλος μου και επειδή δεν έχω κάτι άλλο να κάνω σήμερα...»λέει η μικρή.
«Η καλύτερη μέρα της ζωής μου»είναι η ειρωνική απαντηση του.
Τον αγαπάνε όλοι οι γύρω του.Ολοι.Και αυτό είναι κάτι αρκετά σιγκινητικο.Να υπάρχουν ακόμα δυνατές φιλίες στις μέρες μας.
***
Παρπαταγαμε μέχρι το σπιτι μου ο ένας διπλα στον άλλον.Αργησα να τελειώσω γρήγορα σήμερα και αυτός ήθελε να πάρει αέρα όπως είπε και προσφέρθηκε να με πάει σπιτι.
Έχει γίνει συνήθεια πλέον αλλά δεν έχω πρόβλημα.Καλυτερα στα φανερά παρά στα κρυφα.Και είναι ωραίο να έχουμε μια συνήθεια μαζί.
«Το τρέξιμο μαρεσει.Μαρεσε βασικά...»λέει όταν τον ρωτησα τι του αρεσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του.
«Και γιατί δεν το κανείς πια;»ρωτάω.Δεν απαντάει γρήγορα.Μαλλον δεν ξέρει τι να πει.Και μάλλον έχει να κάνει με τα μαύρα ρούχα που φοράει συνέχεια.
Και κάθε μέρα γίνομαι όλο και πιο περίεργη για αυτό.
«Δεν ξέρω...»απαντάει.Αλλα σίγουρα ξέρει.
«Ξεκίνησε το.Πηγαινε με τον Παρη αν θες.Αυτος πάει συχνά...»προτεινω.
«Το ξέρω...πηγαίναμε μαζί παλιά...»σχολιάζει.
Αυτό δεν το ήξερα.Θυμαμαι πάντα τον Παρη να πηγαίνει αλλά δεν ήξερα ότι δεν ήταν μόνος.
«Ίσως...ίσως το ξεκινησω πάλι...»
«Και που ξέρεις;Μπορεί να σου κάνω παρέα κάποια στιγμή...»λέω.Γυρναει να με κοιτάξει.
«Δεν θα μπορούσες...»λέει αμέσως έτοιμος να μου την πει.
«Μην με βλέπεις έτσι εμένα!Εγω αντέξει πολλά!»απαντάω.
Και δεν ήθελα να ακουστεί σαν παράπονο ή να ακουστεί στεναχωρο.Αλλα μάλλον έτσι ακουστηκε αφού άλλαξε το βλέμμα του.
«Φαντάζομαι...Με τον πατέρα σου και τον μικρό έτσι;»ρωτάω και φενεται περίεργο το πως αλλάζει έτσι το θέμα συζήτησης.
«Ναι αλλά δεν θέλω να παραπονιεμαι...Όλα καλά...»λέω.Μην χαλάω και την διάθεση του.
Στρίβουμε και μπαίνουμε στην γειτονιά μου.Περπαταμε στον δρόμο.
«Δεν είναι κακο να παραπονιέσαι που και που...»λέει.
«Όλοι έχουν προβλήματα Μάριε.Γιατι τα δικά μου να είναι πιο σημαντικά από αλλων;Και στο κάτω κάτω δεν έχω δει ποτέ εσένα να παραπονιέσαι για κάτι...»
«Το κάνω και εγώ...Απλά παραπονιεμαι στον εαυτο μου...»απαντησε και αυτό μπορεί να ήταν και ότι πιο σοβαρό μου έχει πει μέχρι στιγμής.Δεν τα συνηθίζει και μου φανηκε περίεργο.
Φτάνουμε έξω από το σπιτι μου και βλέπω την γειτόνισα μου στην αυλή της να καθαρίζει κάτω.Μολις με είδε σήκωσα το χέρι μου και αυτή σταματησε αυτό που κάνει και μας κοίταζε καθόλου διακριτικά.Κλασσικα.
«Η καλή σου γειτόνισσα...»λέει αφού το κατάλαβε και εκείνος ότι παιρνει υλικό για αύριο.
«Έχει δουλεια αύριο...»
«Τα λέει παντού;»
«Άσε...»λέω και σκέφτομαι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έχει δει.
«Την άλλη φορά που σε είδε είπε ότι είσαι καλό παιδί και φενεσαι «πλούσιος»...»
«Φενομαι;»ρωτάει.
«Στα μάτια της ναι.Και ότι ελπίζει να μην εχεις πρόβλημα που έχω παιδί από άλλον...»λέω και γελάω κε αυτό.Λεει ασχημα πραγματα με ωραίο τρόπο.Δεν ξέρω πως το κάνει.
«Νομίζει....»
«Ότι ψάχνω πατέρα για το παιδί μου.Αστο.Δεν θα βγάλεις ακρη...»λέω και την βλέπω που ακόμα μας κοιτάει.
«Καλυτερα να πηγαίνω και εγώ μεσα...»
«Ναι...σωστά...»λέει.
«Καλό βράδυ Μάριε»
«Καλό βράδυ Ειρήνη...»λέει ήρεμα και πάω να μπω μέσα.Πριν προχωρήσω άλλο γυρναω να τον δω και προχωραγε να φύγει.Μονος.Και μετά μου ηρθαν τα λόγια του στο μυαλό μου.Οτι παραπονιεται στον ευατο του.Και ότι θα γυρίσει σε ένα σπιτι που θα είναι μόνος του.
Και δεν μπορούσα να τον αφήσω να φύγει έτσι.Οχι μετά τον τελευταίο μήνα ειδικά.
«Μάριε;»λέω και γυρνάει.Περπαταω μέχρι απέναντι του.
Κοίταζε με γουρλωμένα μάτια να δει τι θα πω.Ειναι τόσο εκφραστικός ώρες ώρες.
«Θες να έρθεις μέσα;Η μαμά μου έχει κάνει ψαρι σήμερα....»προτεινω.
«Καλυτερα μην ενοχλώ...»
«Δεν ενοχλείς.Ελα.Τι θα κανείς και σπιτι;»ρωτάω.
Το σκέφτονταν.Και τότε μου βγήκε.
«Θέλω και να σε ευχαριστήσω κάπως για τον τελευταίο μήνα...»λέω.
«Τι;Τι εννοείς;Δεν..Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς...»λέει.
Δεν το περιμενε να το ξέρω.Δεν ήθελε άλλωστε.Παντα γινόταν στα κρυφα.Παντα καθόταν στο μπαρ μακριά μου και πάντα καθόταν αρκετά μακριά μου στον δρόμο για το σπιτι μου για να μην τον δω.Μην τον καταλάβω.
«Να σε ευχαριστήσω που με φέρνεις σπιτι κάθε βράδυ που δουλεύω μέχρι αργά...»λέω.
Και δεν είναι ότι το κάνει για να φανεί καλός ή σωστός.Γιατι το κάνει στα κρυφα.Δεν το λέει μετά.Το κάνει για μένα.Να φτασω καλά στο σπιτι μου.Να είμαι ασφαλής.
Και αυτό είναι ότι πιο γλυκό έχει κάνει κανείς για μένα.Και το θέμα είναι ότι το πιο γλυκό που έχει κάνει κανείς για μένα προέρχεται από τον Μάριο.
Και δεν κερδίζει κάτι από αυτό.
«Εγώ δεν...όχι...δεν...»λέει την μια λέξη μετά την άλλη αμήχανα.Τον τραβάω από το χέρι μέχρι την πόρτα.Δεν περιμένω απάντηση.Ξερω τι θα πει.
«Έλα...»λέω.
Είτε είμαι μαζί του είτε όχι τον σκέφτομαι.Και αυτό δεν μπορεί να βγει σε καλό.Γιατι μπορεί να είναι αυτός που περιμένει κάθε βράδυ να σχολασω για να πάω ασφαλής σπιτι αλλά είναι και αυτός που φοράει μαύρα,αυτός με το τατουάζ στο στήθος του και αυτός με την φωτογραφία της στο ψυγείο του.