[Unicode]
ညရဲ့ အမှောင်ကပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်လုံးကိုလွှမ်းမိုးသထက်လွှမ်းမိုးလာခဲ့သည်။ ဝိုင်းစက်နေတဲ့ လမင်းကတော့ ကြယ်ရောင်တွေကင်းမဲ့နေသည့် ကောင်းကင်တခွင်ကိုမင်းမူလျက်ရှိသည်။
တောနက်ထဲမှာတော့ သမန်းဝံပုလွေမျိုးနွယ်စုတွေရဲ့ တိုက်ခိုက်သံတွေ သွေးညီနံ့တွေကပါ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကူးစက်ကာ တချက်တချက်တိုက်ခတ်လာတဲ့လေနဲ့အတူ အဝေးကိုပျံ့လွှင့်လျက်ရှိသည်။
မြေပြင်ပေါ်တွင်အသီးသီးလှဲလျောင်းနေကြသော ဝံပုလွေအချို့နှင့် တိုက်ခိုက်နေကြသော ဝံပုလွေအချို့ရှိသည်။
"TaeHyung !!! သတိထားဦးလေ"
Hoseok က TaeHyung ရဲ့အနံ့ကိုအာရုံခံမိပြီး အဖွဲ့ဝင်များနှင့်အတူ တောထဲသို့လိုက်လာခဲ့သည်။ TaeHyung ရောက်နေသောနေရာသည် သူတို့ရဲ့နယ်နိမိတ်ထဲတွင်မဟုတ်။ Black တွေရဲ့နယ်မြေထဲရောက်နေပြီး TaeHyung သည်လည်း Dark လက်ထဲတွင်မေ့မျောလျက်ရှိသည်ကိုသူတွေ့ခဲ့ရသည်။
TaeHyung ကိုကယ်ရန်သူတို့အဖွဲ့ဝင်တွေအားလုံး စုစည်းကာ Black တွေကိုစတင်တိုက်ခိုက်ရသည်။ ကိုယ့်နယ်မြေမဟုတ်၍ သူအပါအဝင် အဖွဲ့ဝင်တွေပါခြေကုန်လက်ပမ်းကျနေကြသည်။ ဒဏ်ရာရသူကရနှင့် အသက်ဆုံးရှုံးသူများလည်းရှိသည်။
Dark လက်ထဲမှ TaeHyung အားသူလှမ်းအော်ရင်းသတိပေးလိုက်သည်။
"Jhope မင်းတို့ဒီလောက်ဆိုသဘောပေါက်သင့်ပြီ "
Hoseok က Dark အပြောကိုဂရုမစိုက်ဘဲ တိုးကပ်လာတဲ့ black တွေကိုတိုက်ခိုက်ရင်း TaeHyung ကိုသာသတိပြန်ရရန်သူကြိုးစားနေမိသည်။
"TaeHyung!!!!!!! "
Hoseok ရဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ ခေါ်သံကြောင့် Dark အပါအဝင် ကျန်ဝံပုလွေများပါ အဝေးသို့လွှင့်ကုန်သည်။ သူလည်းအခွင့်ရေးရတုန်း Dark လက်ထဲမှ TaeHyung အားလှမ်းဆွဲကာ ကျောပေါ်တင်ရင်း တဟုန်ထိုးပြေးလာခဲ့တော့သည်။ အဖွဲ့ဝင်တွေကလည်း သူနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှအပြေးလိုက်လာကြသည်။
Black တွေကတော့ သူတို့နယ်မြေထဲတွင်ပင်ကျန်ခဲ့တော့သည်။
*му little wolf*
TaeHyung ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ခုတင်ပေါ်အသာလေးတင်ပေးလိုက်သည်။ လက်မောင်းကဒဏ်ရာနဲ့ ရင်ဘက်ကကုတ်ရာများကို ရေနဲ့သန်စင်ရန် သူအခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
"ခေါင်းဆောင် ...အောက်မှာ သခင်လေးပြန်ရောက်နေပြီ"
"JungKook လား"
"ဟုတ်ကဲ့...ပြီးတော့..."
Hoseok လက်ထောက်တစ်ယောက်ရဲ့စကားကိုတောင် မစောင့်တော့ပဲ အောက်ထပ်သို့ဝမ်းသာအားရပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။
"Hyung! "
"JungKook!... "
သူတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြေးဖက်လိုက်ကြသည်။
"JungKook မင်းတောင်ဒီအရွယ်တောင်ရောက်လာပြီ"
"Hyung ကလည်းအချိန်တွေဒီလောက်တောင်ကြသွားပြီပဲကို"
"Hyung...Hyung ကိုပြောစရာရှိသေးတယ်။ နောက်ထပ်လူနှစ်ယောက် ပါလာသေးတယ်"
JungKook ရဲ့စကားသံအဆုံး သူတို့ရှိရာသို့လျှောက်လှမ်းလာသည့် လူနှစ်ယောက်ကြောင့် သူ့ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာသည်။
"မတွေ့တာကြာပြီနော် Hoseok"
"အ-အင်း Hyung! "
JungKook လည်းသူတို့ကိုကြည့်ရင်း အခြေအနေကိုသဘောပေါက်တာနဲ့ ထိုနေရာမှအမြန်ဆုံးရှောင်ရန်စဉ်းစားလိုက်သည်။
"Hyung ဒါနဲ့ Tae ရော သူဘာလို့ကျွန်တော့်ကိုထွက်မတွေ့တာလဲ "
"သူ အခန်းထဲမှာ မင်းသူ့ကိုစောင့်ရှောက်လိုက်ပါဦး"
"Tae ဘာဖြစ်တာလဲ"
"နောက်မှ ပြောကြတာပေါ့"
JungKook လည်း TaeHyung ရှိရာအပေါ်ထပ်သို့အမြန်တက်လာခဲ့သည်။ အခန်းတံခါးဖွင့်တာနဲ့မြင်လိုက်ရတာက ဖြူဖျော့နေသည့် TaeHyung ရဲ့မျက်နှာပင်...
"Tae... Tae ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ"
TaeHyung ရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေကို နဖူးပေါ်သပ်တင်ပေးလိုက်ရင်း သူတိုးတိုးဆိုလိုက်သည်။
TaeHyung ရဲ့လက်မောင်းက ဒဏ်ရာနဲ့ ရင်ဘက်ကဒဏ်ရာတွေကိုကြည့်ရင်း သူဒေါသထွက်လာသည်။
"Tae ကိုကာကွယ်ပေးမယ်လို့ပြောပြီး ကျွန်တော်ဂတိမတည်နိုင်ခဲ့ဘူး"
JungKook က TaeHyung ရဲ့ဒဏ်ရာတွေကြည့်ရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိသည်။ သူနေရာမှထကာ ဒဏ်ရာတွေကိုဆေးကြောရန် ရေဇလုံနဲ့အဝတ်ယူပြီး ဖြေးဖြေးချင်းသုတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်မောင်းမှ ဒဏ်ရာကိုအရင်ဆုံး ရေဝတ်နဲ့သုတ်ပေးလိုက်တော့ TaeHyung ဆီမှအသံထွက်လာသည်။ သူပြုံးလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းဆီသုတ်ပေးလိုက်သည်။
လက်မောင်းကိုသုတ်ပေးပြီးတော့ သူ့လက်တွေက TaeHyung ရဲ့ရင်ဘတ်ဆီသို့ဦးတည်လိုက်သည်။ ဖြူဖွေးနေတဲ့ ရင်ဘက်ပေါ်မှာ ဒဏ်အရာအချို့ကနေရာယူထားသည်။ သူဖြေးဖြေးချင်း ရင်ဘက်ကိုသုတ်ပေးနေပေမယ့် သူ့လက်တွေကသိသိသာသာတုန်ရီနေသည်။
TaeHyung ရဲ့ရင်ဘက်ဖွေးဖွေးကိုထိလိုက်တိုင်း သူ့ရဲ့အာရုံကြောတွေပါစောင့်တက်လာသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ရှိန်းတိန်းတိန်းဖြစ်လာကာ TaeHyung ရင်ဘက်ပေါ်ကသူ့လက်တွေကိုရပ်တန့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။
"အ-အင်း...."
TaeHyung ရဲ့အသံကြောင့် သူမျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေကိုပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ကာ ကြည့်နေသည့် TaeHyung ရဲ့ ဖျော့တော့တဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ဆုံသည်။
"Jung - JungKook လား"
"အင်း.."
"ဘယ်အချိန်ကရောက် အ!"
"Tae ရရဲ့လား "
သူလျင်မြန်စွာပင် TaeHyung ရဲ့ဗလာကျင်းနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပါးလျလျကိုထိန်းကိုင်ရင်းထူပေးလိုက်သည်။
"အဟမ်း!... အရမ်းနာနေလား"
" အင်း...သိပ်တော့မနာတော့ပါဘူး မင်း ငါ့အတွက် စားစရာတစ်ခုခုယူလာပေးနိုင်မလား"
"အင်း ခဏစောင့်"
JungKook ချက်ချင်းထထွက်လာကာ ဆန်ပြုတ်ပြုတ်ရန်စီစဉ်ရသည်။ ဆန်အနည်းငယ်ကိုဆေးပြီး ပြုတ်ထားလိုက်သည်။ဆန်တွေကျေသွားမှ ကြက်သားနဲ့ ကြက်သွန်မြိတ်တွေကို အိုးထဲရောမွေကာထည့်ထားလိုက်သည်။
*My little wolf*
"အား....ကောင်းတယ် မင်းချက်ထားတာ"
"ရော့ ဆေးသောက်လိုက်ဦး"
JungKook က TaeHyung လက်ထဲဆေးထည့်ပေးလိုက်သည်။
"ဟ! ငါကဒါတွေမလိုပါဘူး ခဏနေရင်ဒါတွေပျောက်သွားမှာပဲကို"
"မရဘူးသောက်ရမယ်!"
"ငါက ဘာလဲဆိုတာမင်းမေ့နေတာလား "
TaeHyung က ရယ်ရင်း JungKookကိုပြောလိုက်သည်။
"သိတယ်လေ ခင်ဗျားက Kim TaeHyung လေ ဆေးသောက်မှာဖြင့်သောက်စမ်းပါ!"
"မင်းငါ့ကိုဆရာကြီးလာလုပ်မနေနဲ့ ငါခဏနေရင်ကောင်းသွားမှာ မင်းသွားနားတော့"
TaeHyung က ပြောရင်း ခုတင်ပေါ်ပြန်လှဲရန်လုပ်နေသည်။
*Kim TaeHyung! ခင်ဗျားကတကယ်ကိုပြောရဆိုရခက်တာပဲ အားမသုံးချင်လို့ကြည့်နေတာ အကောင်းမှတ်နေတယ်*
"မင်းဘာလုပ်တာလဲ-အု!"
TaeHyung ရဲ့မျက်နှာကိုသူ့လက်တဖက်တည်းဖြင့် ညစ်ထားလိုက်ပြီး စွာတေးလန်နေတဲ့ပါးစပ်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဖြင့်ပိတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲကခါးသပ်သပ်အရသာကတော့ TaeHyung ဆီကိုပါပျံ့နှံ့သွားသည်။
"အု-အ....မင်း!"
သူ့ကိုအတင်းအကြပ်လုပ်နေသည့် JungKook ရဲ့ကိုယ်ကို အားကုန်တွန်းပစ်လိုက်တော့ JungKook ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အခန်းတံခါးနဲ့မိတ်ဆက်သွားသည်။
"အ!"
"ခွေးကောင်! မင်းငါ့ကိုဘာလုပ်တာလဲ မင်းက ကလေး ဖြစ်နေလို့ဒီလောက်နဲ့ပြီးသွားတယ်မှတ်! &$*#*&"
TaeHyung က သူ့ကိုဆဲနည်းပေါင်းစုံနဲ့အော်ဆဲနေတော့သည်။ သူကတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုကိုင်ရင်း TaeHyung ရဲ့ကုတင်နားသို့ပြန်လျှောက်လာတော့ TaeHyung ကသူ့ရဲ့ ခရမ်းရောင်အလင်းတန်းတွေနဲ့ သူ့ကိုတိုက်ခိုက်သည်။ သူအသာလေးရှောင်လိုက်ပြီး လျက်မြန်စွာပင် TaeHyung ရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုထိန်းချုပ်လိုက်သည်။
"မင်း !ငါ့လက်ကိုလွှတ်စမ်း!"
"မလွှတ်ဘူး!"
"မင်းမလွှတ်ရင် အပြစ်ပိုကြီးသွားမယ်နော် ငါကလေးဆိုပြီး ညှာနေမှာမဟုတ်ဘူး"
TaeHyung ချုပ်ခံထားရတဲ့သူ့လက်တွေကို ရုန်းရင်းခံစားမိတာက
*ဒီကောင် တော်တော်အားကြီးလာတာပဲ*
"ငါ့ကိုလွှတ်လို့ပြောနေတယ်နော် Jungkook
မင်း လူကြီးကိုဒီလိုဆက်ဆံတာ ရိုင်းတယ်! နားလည်လား"
TaeHyung က JungKook မျက်နှာအားစိုက်ကြည့်ကာ အော်ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် ကလေးမဟုတ်ဘူး!"
JungKook ကသူ့မျက်လုံးအားတည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာ ပြေသည်။ အခုအခြေအနေကသူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားဖြင့်ထိုင်နေကြသည်။ TaeHyung ရဲ့မျက်နှာက ဒေါသကြောင့်ရဲနေကာ JungKook ကတော့လှောင်ပြုံးပြုံးနေသည်။
" ငါ့အမြင်မှာတော့ မင်းက ကလေးပဲ နောက်ဆိုငါ့ကို အဲ့လိုမျိုးတွေမလုပ်နဲ့ မင်းကကလေး...လူကြီးပြောတာကိုနားထောင် ! အခုငါ့လက်ကိုလွှတ်တော့ ငါနားချင်ပြီး ...ဒီနေ့ပြန်လာတယ်ဒီနေ့ငါမင်းကိုဆူနေရတယ်!"
TaeHyung ကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့် သူ့ကိုပြောလာတော့ သူ့မျက်နှာသည် ဆူပုတ်သွားကာအခန်းထဲမှ ဝုန်းဒိုင်းကျဲထွက်လာခဲ့တော့သည်။
#####
Thank you for reading😍
[Zawgyi]
ညရဲ့ အေမွာင္ကပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လံုးကိုလြွမ္းမိုးသထက္လြွမ္းမိုးလာခဲ့သည္။ ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လမင္းကေတာ့ ျကယ္ေရာင္ေတြကင္းမဲ့ေနသည့္ ေကာင္းကင္တခြင္ကိုမင္းမူလ်က္ရွိသည္။
ေတာနက္ထဲမွာေတာ့ သမန္းဝံပုေလြမ်ိုးနြယ္စုေတြရဲ့ တိုက္ခိုက္သံေတြ ေသြးညီနံ့ေတြကပါ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုကူးစက္ကာ တခ်က္တခ်က္တိုက္ခတ္လာတဲ့ေလနဲ့အတူ အေဝးကိုပ်ံ့လြွင့္လ်က္ရွိသည္။
ေျမျပင္ေပၚတြင္အသီးသီးလွဲေလ်ာင္းေနျကေသာ ဝံပုေလြအခ်ို့နွင့္ တိုက္ခိုက္ေနျကေသာ ဝံပုေလြအခ်ို့ရွိသည္။
"TaeHyung !!! သတိထားဦးေလ"
Hoseok က TaeHyung ရဲ့အနံ့ကိုအာရုံခံမိျပီး အဖြဲ့ဝင္မ်ားနွင့္အတူ ေတာထဲသို့လိုက္လာခဲ့သည္။ TaeHyung ေရာက္ေနေသာေနရာသည္ သူတို့ရဲ့နယ္နိမိတ္ထဲတြင္မဟုတ္။ Black ေတြရဲ့နယ္ေျမထဲေရာက္ေနျပီး TaeHyung သည္လည္း Dark လက္ထဲတြင္ေမ့ေမ်ာလ်က္ရွိသည္ကိုသူေတြ့ခဲ့ရသည္။
TaeHyung ကိုကယ္ရန္သူတို့အဖြဲ့ဝင္ေတြအားလံုး စုစည္းကာ Black ေတြကိုစတင္တိုက္ခိုက္ရသည္။ ကိုယ့္နယ္ေျမမဟုတ္၍ သူအပါအဝင္ အဖြဲ့ဝင္ေတြပါေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနျကသည္။ ဒဏ္ရာရသူကရနွင့္ အသက္ဆံုးရွုံးသူမ်ားလည္းရွိသည္။
Dark လက္ထဲမွ TaeHyung အားသူလွမ္းေအာ္ရင္းသတိေပးလိုက္သည္။
"Jhope မင္းတို့ဒီေလာက္ဆိုသေဘာေပါက္သင့္ျပီ "
Hoseok က Dark အေျပာကိုဂရုမစိုက္ဘဲ တိုးကပ္လာတဲ့ black ေတြကိုတိုက္ခိုက္ရင္း TaeHyung ကိုသာသတိျပန္ရရန္သူျကိုးစားေနမိသည္။
"TaeHyung!!!!!!! "
Hoseok ရဲ့ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေခၚသံေျကာင့္ Dark အပါအဝင္ က်န္ဝံပုေလြမ်ားပါ အေဝးသို့လြွင့္ကုန္သည္။ သူလည္းအခြင့္ေရးရတုန္း Dark လက္ထဲမွ TaeHyung အားလွမ္းဆြဲကာ ေက်ာေပၚတင္ရင္း တဟုန္ထိုးေျပးလာခဲ့ေတာ့သည္။ အဖြဲ့ဝင္ေတြကလည္း သူနဲ့မလွမ္းမကမ္းမွအေျပးလိုက္လာျကသည္။
Black ေတြကေတာ့ သူတို့နယ္ေျမထဲတြင္ပင္က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
*му little wolf*
TaeHyung ရဲ့ခနၶာကိုယ္ကို ခုတင္ေပၚအသာေလးတင္ေပးလိုက္သည္။ လက္ေမာင္းကဒဏ္ရာနဲ့ ရင္ဘက္ကကုတ္ရာမ်ားကို ေရနဲ့သန္စင္ရန္ သူအခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
"ေခါင္းေဆာင္ ...ေအာက္မွာ သခင္ေလးျပန္ေရာက္ေနျပီ"
"JungKook လား"
"ဟုတ္ကဲ့...ျပီးေတာ့..."
Hoseok လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ရဲ့စကားကိုေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ ေအာက္ထပ္သို့ဝမ္းသာအားရေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။
"Hyung! "
"JungKook!... "
သူတို့တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပးဖက္လိုက္ျကသည္။
"JungKook မင္းေတာင္ဒီအရြယ္ေတာင္ေရာက္လာျပီ"
"Hyung ကလည္းအခ်ိန္ေတြဒီေလာက္ေတာင္ျကသြားျပီပဲကို"
"Hyung...Hyung ကိုေျပာစရာရွိေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္လူနွစ္ေယာက္ ပါလာေသးတယ္"
JungKook ရဲ့စကားသံအဆံုး သူတို့ရွိရာသို့ေလ်ွာက္လွမ္းလာသည့္ လူနွစ္ေယာက္ေျကာင့္ သူ့ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာသည္။
"မေတြ့တာျကာျပီေနာ္ Hoseok"
"အ-အင္း Hyung! "
JungKook လည္းသူတို့ကိုျကည့္ရင္း အေျခအေနကိုသေဘာေပါက္တာနဲ့ ထိုေနရာမွအျမန္ဆံုးေရွာင္ရန္စဥ္းစားလိုက္သည္။
"Hyung ဒါနဲ့ Tae ေရာ သူဘာလို့က်ြန္ေတာ့္ကိုထြက္မေတြ့တာလဲ "
"သူ အခန္းထဲမွာ မင္းသူ့ကိုေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါဦး"
"Tae ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ေနာက္မွ ေျပာျကတာေပါ့"
JungKook လည္း TaeHyung ရွိရာအေပၚထပ္သို့အျမန္တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးဖြင့္တာနဲ့ျမင္လိုက္ရတာက ျဖူေဖ်ာ့ေနသည့္ TaeHyung ရဲ့မ်က္နွာပင္...
"Tae... Tae ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ"
TaeHyung ရဲ့ဆံနြယ္ေလးေတြကို နဖူးေပၚသပ္တင္ေပးလိုက္ရင္း သူတိုးတိုးဆိုလိုက္သည္။
TaeHyung ရဲ့လက္ေမာင္းက ဒဏ္ရာနဲ့ ရင္ဘက္ကဒဏ္ရာေတြကိုျကည့္ရင္း သူေဒါသထြက္လာသည္။
"Tae ကိုကာကြယ္ေပးမယ္လို့ေျပာျပီး က်ြန္ေတာ္ဂတိမတည္နိုင္ခဲ့ဘူး"
JungKook က TaeHyung ရဲ့ဒဏ္ရာေတြျကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ သူေနရာမွထကာ ဒဏ္ရာေတြကိုေဆးေျကာရန္ ေရဇလံုနဲ့အဝတ္ယူျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းသုတ္ေပးလိုက္သည္။ လက္ေမာင္းမွ ဒဏ္ရာကိုအရင္ဆံုး ေရဝတ္နဲ့သုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ TaeHyung ဆီမွအသံထြက္လာသည္။ သူျပံုးလိုက္ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းဆီသုတ္ေပးလိုက္သည္။
လက္ေမာင္းကိုသုတ္ေပးျပီးေတာ့ သူ့လက္ေတြက TaeHyung ရဲ့ရင္ဘတ္ဆီသို့ဦးတည္လိုက္သည္။ ျဖူေဖြးေနတဲ့ ရင္ဘက္ေပၚမွာ ဒဏ္အရာအခ်ို့ကေနရာယူထားသည္။ သူေျဖးေျဖးခ်င္း ရင္ဘက္ကိုသုတ္ေပးေနေပမယ့္ သူ့လက္ေတြကသိသိသာသာတုန္ရီေနသည္။
TaeHyung ရဲ့ရင္ဘက္ေဖြးေဖြးကိုထိလိုက္တိုင္း သူ့ရဲ့အာရုံေျကာေတြပါေစာင့္တက္လာသည္။ ခနၶာကိုယ္ကလည္း ရွိန္းတိန္းတိန္းျဖစ္လာကာ TaeHyung ရင္ဘက္ေပၚကသူ့လက္ေတြကိုရပ္တန့္လိုက္ျပီး မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
"အ-အင္း...."
TaeHyung ရဲ့အသံေျကာင့္ သူမ်က္လံုးကိုဖြင့္ျကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြကိုပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ျကည့္ေနသည့္ TaeHyung ရဲ့ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့အျကည့္ေတြနဲ့ ဆံုသည္။
"Jung - JungKook လား"
"အင္း.."
"ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ အ!"
"Tae ရရဲ့လား "
သူလ်င္ျမန္စြာပင္ TaeHyung ရဲ့ဗလာက်င္းေနတဲ့ ခနၶာကိုယ္ပါးလ်လ်ကိုထိန္းကိုင္ရင္းထူေပးလိုက္သည္။
"အဟမ္း!... အရမ္းနာေနလား"
" အင္း...သိပ္ေတာ့မနာေတာ့ပါဘူး မင္း ငါ့အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုယူလာေပးနိုင္မလား"
"အင္း ခဏေစာင့္"
JungKook ခ်က္ခ်င္းထထြက္လာကာ ဆန္ျပုတ္ျပုတ္ရန္စီစဥ္ရသည္။ ဆန္အနည္းငယ္ကိုေဆးျပီး ျပုတ္ထားလိုက္သည္။ဆန္ေတြေက်သြားမွ ျကက္သားနဲ့ ျကက္သြန္ျမိတ္ေတြကို အိုးထဲေရာေမြကာထည့္ထားလိုက္သည္။
*My little wolf*
"အား....ေကာင္းတယ္ မင္းခ်က္ထားတာ"
"ေရာ့ ေဆးေသာက္လိုက္ဦး"
JungKook က TaeHyung လက္ထဲေဆးထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ဟ! ငါကဒါေတြမလိုပါဘူး ခဏေနရင္ဒါေတြေပ်ာက္သြားမွာပဲကို"
"မရဘူးေသာက္ရမယ္!"
"ငါက ဘာလဲဆိုတာမင္းေမ့ေနတာလား "
TaeHyung က ရယ္ရင္း JungKookကိုေျပာလိုက္သည္။
"သိတယ္ေလ ခင္ဗ်ားက Kim TaeHyung ေလ ေဆးေသာက္မွာျဖင့္ေသာက္စမ္းပါ!"
"မင္းငါ့ကိုဆရာျကီးလာလုပ္မေနနဲ့ ငါခဏေနရင္ေကာင္းသြားမွာ မင္းသြားနားေတာ့"
TaeHyung က ေျပာရင္း ခုတင္ေပၚျပန္လွဲရန္လုပ္ေနသည္။
*Kim TaeHyung! ခင္ဗ်ားကတကယ္ကိုေျပာရဆိုရခက္တာပဲ အားမသံုးခ်င္လို့ျကည့္ေနတာ အေကာင္းမွတ္ေနတယ္*
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ-အု!"
TaeHyung ရဲ့မ်က္နွာကိုသူ့လက္တဖက္တည္းျဖင့္ ညစ္ထားလိုက္ျပီး စြာေတးလန္ေနတဲ့ပါးစပ္ကို သူ့နွုတ္ခမ္းေတြျဖင့္ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူ့ပါးစပ္ထဲကခါးသပ္သပ္အရသာကေတာ့ TaeHyung ဆီကိုပါပ်ံ့နွံ့သြားသည္။
"အု-အ....မင္း!"
သူ့ကိုအတင္းအျကပ္လုပ္ေနသည့္ JungKook ရဲ့ကိုယ္ကို အားကုန္တြန္းပစ္လိုက္ေတာ့ JungKook ရဲ့ခနၶာကိုယ္က အခန္းတံခါးနဲ့မိတ္ဆက္သြားသည္။
"အ!"
"ေခြးေကာင္! မင္းငါ့ကိုဘာလုပ္တာလဲ မင္းက ကေလး ျဖစ္ေနလို့ဒီေလာက္နဲ့ျပီးသြားတယ္မွတ္! &$*#*&"
TaeHyung က သူ့ကိုဆဲနည္းေပါင္းစံုနဲ့ေအာ္ဆဲေနေတာ့သည္။ သူကေတာ့ သူ့နွုတ္ခမ္းကိုကိုင္ရင္း TaeHyung ရဲ့ကုတင္နားသို့ျပန္ေလ်ွာက္လာေတာ့ TaeHyung ကသူ့ရဲ့ ခရမ္းေရာင္အလင္းတန္းေတြနဲ့ သူ့ကိုတိုက္ခိုက္သည္။ သူအသာေလးေရွာင္လိုက္ျပီး လ်က္ျမန္စြာပင္ TaeHyung ရဲ့လက္နွစ္ဖက္ကိုထိန္းခ်ုပ္လိုက္သည္။
"မင္း !ငါ့လက္ကိုလြွတ္စမ္း!"
"မလြွတ္ဘူး!"
"မင္းမလြွတ္ရင္ အျပစ္ပိုျကီးသြားမယ္ေနာ္ ငါကေလးဆိုျပီး ညွာေနမွာမဟုတ္ဘူး"
TaeHyung ခ်ုပ္ခံထားရတဲ့သူ့လက္ေတြကို ရုန္းရင္းခံစားမိတာက
*ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္အားျကီးလာတာပဲ*
"ငါ့ကိုလြွတ္လို့ေျပာေနတယ္ေနာ္ Jungkook
မင္း လူျကီးကိုဒီလိုဆက္ဆံတာ ရိုင္းတယ္! နားလည္လား"
TaeHyung က JungKook မ်က္နွာအားစိုက္ျကည့္ကာ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
"က်ြန္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ဘူး!"
JungKook ကသူ့မ်က္လံုးအားတည့္တည့္စိုက္ျကည့္ကာ ေျပသည္။ အခုအေျခအေနကသူတို့နွစ္ေယာက္စလံုးက မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားျဖင့္ထိုင္ေနျကသည္။ TaeHyung ရဲ့မ်က္နွာက ေဒါသေျကာင့္ရဲေနကာ JungKook ကေတာ့ေလွာင္ျပံုးျပံုးေနသည္။
" ငါ့အျမင္မွာေတာ့ မင္းက ကေလးပဲ ေနာက္ဆိုငါ့ကို အဲ့လိုမ်ိုးေတြမလုပ္နဲ့ မင္းကကေလး...လူျကီးေျပာတာကိုနားေထာင္ ! အခုငါ့လက္ကိုလြွတ္ေတာ့ ငါနားခ်င္ျပီး ...ဒီေန့ျပန္လာတယ္ဒီေန့ငါမင္းကိုဆူေနရတယ္!"
TaeHyung ကတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖင့္ သူ့ကိုေျပာလာေတာ့ သူ့မ်က္နွာသည္ ဆူပုတ္သြားကာအခန္းထဲမွ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
#####
Thank you for reading😍