THREE SECONDS
Dali-daling kinuha ni Jourdan ang isang pack ng yosi sa loob ng bag at kumuha agad ng stick sa loob nito.
Pinanood naman ni Valdemar ang pagmamadali ni Jourdan. Is this anxiety? Is this panic attack? Hindi niya alam kung ano. He watched her as she search for her own lighter, kaya naman napabuntong hininga siya.
Parang hindi ito mapakali sa kinauupuan at hindi magkamayaw sa upuan.
Hindi niya na rin napigilan ang sarili na kunin ang bag ni Jourdan at hinanap ang lighter nito sa bag. Parang nadadala din siya at nahahawa ng pagka-panic nito kaya paic din nitong hinahanap ang lighter, and this is not so Valdemar.
He found it after a few moments kaya mabilis niya itong kinuha at pinasindi."
"Eto, eto, kalma," kabado niyang sabi habang dahan-dahang itinapat ang apoy sa tip ng yosing nakaipit sa pagitan ng mga labi niya. Nanginginig na hinawakan ni Jourdan ang kamay ni Valdemar na nakahawak sa lighter at saka inalalayan ito hanggang sa masindihan niya ang yosi niya.
Valdemar watched how anxious her face is, malamig din ang mga kamay nito, at pakiramdam niya hindi pa ito umiinom ng gamot nito. Is cigarette her way of recovering from attacks? Dahil ba nagyo-yosi ito dahil ito ang ginagamit nitong pampakalma? Why?
Pinanood niya kung paano ito kalalim humithit habang nanginginig ang mga kamay, saka ito bumuga ng usok.
Napa-iwas ng tingin si Valdemar nang bumuga ito ng usok.
Jourdan's shaking hands still remained, pero habang naririnig niya ang tahimik na paligid ay unti-unti siyang kumakalma habang humihithit ng usok at binubuga ito pagkatapos.
She hears her own raspy breath habang bumubuga ng usok at humithit ulit. Ilang sandali pa bago niya mapansin na may katabi siya. Napalingon siya sa gilid niya at nakita niya si Valdemar, parang umiiwas ng tingin sa tuwing bumubuga siya ng usok.
Sa mukha din nito parang nag-aalangan ito habang sumusulyap sa yosi, and by the looks of it, parang pinipigilan nito ang hininga nito.
'Fuck.' napamura siya sa isip nang hihithit uli siya, ngunit pinigilan niya ang sarili at alanganing tiningnan ang yosing hawak, saka ito agad na itinapon.
"Bakit di mo sinabi?"
Inis itong tumingin sa kanya nang makita nitong itinapon ang yosi at binalewala ang tinanong ni Jourdan.
"Bakit mo tinapon?" inis na tanong ni Valdemar sa kanya. Inis rin siyang tiningnan ni Jourdan.
"Eh siyempre kung di ko itatapon baka ikaw pa yung magkasakit. Baliw ka ba? Bakit di mo sinabing ilag ka sa ganito???" inis nang tanong ni Jourdan na parang di makapaniwala sa ginawa ni Valdemar.
"Ibalik mo," agad na sabi ni Valdemar at kinuha ang pack ng yosi saka kumuha ng isang stick. Sisindihan na sana ito ni Valdemar nang inis niya itong binawi.
"Baliw ka ba?" inis na tanong ni Jourdan at itinapon ang yosi saka sinamaan ng tingin ni Valdemar.
"Sinindihan mo pa yung yosi ko, eh pano kung magka-ano yang baga mo? Mag-isip ka nga!" inis nang tanong ni Jourdan sa kanya na parang kulang na lang murahin niya si Valdemar.
"Bakit hindi ka nagreklamo???" pahabol na tanong ni Jourdan sa kanya.
"Are you thinking?" inis rin na tanong ni Valdemar pabalik.
"You mean you want me to think about myself more than think about you? Hindi naman pwedeng isipin ko lang yung sarili ko, kaya kahit na ayaw ko ayokong magreklamo kasi sa tingin ko yan ang magpapakalma sa'yo." inis na sabi ni Valdemar sa kanya habang kunot ang noo.
"Oo naman bakit hindi?" sagot ni Romano na mukhang confused, kung saan napabuntong hininga si Valdemar.
"Wala akong pake kung makakasama sakin kasi kung alam kong yun ang magpapakalma sa'yo, bakit ako magrereklamo? Sino ako para pigilan ka? Okay ka lang?"
"Gusto mo isipin ko yung sarili ko? Huwag na salamat." sungit nitong sabi at tinaasan siya ng kilay saka nag-iwas ng tingin.
Napatitig sa kanya si Jourdan habang nag-iiwas siya ng tingin.
"So go ahead, do it. Ayos lang sakin, di ako makekealam." iwas ang tingin nitong sabi sa kanya.
"No matter how much it would cost you?" tanong ni Jourdan sa kanya, narrowing her eyes at Valdemar in disbelief. Valdemar dared to look at her in the eye at nakipagsukatan ng tingin dito.
"No matter what." he insisted, kulang na lang sabihin niya at ipagdiinan ang salitang 'Period. Case closed.'
Dahan-dahang napaiwas ng tingin si Jourdan sa kanya, at ang nakakagulat, bigla itong natahimmik, at marahil dahil sa sinabi ni Valdemar.
Valdemar looked ahead straight, tanaw ang malaking soccer field. Nasa mataas na benches kasi sila ng soccer field, kung saan tanaw ang magandang paglubog ng araw. Hinintay niyang magsindi ito ulit ng yosi. Dumaan ang ilang sandali at natahimik sila, ngunit nang matapos ang ilang minuto ay parang hindi ito gumalaw mula sa peripheral vision niya, kaya naman nilingunan niya ito at tiningnan ito.
And he was right, she didn't move a bit.
Taka niya itong tiningnan.
"What were you doing? Ba't di ka pa nagsisindi?"
Jourdan looked ahead, staring at the sunset.
"No, ayos na ako." poker niyang sabi na parang nakatitig lang sa paglubog ng araw.
Muli silang natahimik dalawa. When Valdemar thought about what happened a while ago.
"What did they do to you?" tanong niya, habang nakatingin ng mataman kay Jourdan na nakatingin din sa harapan. Bakas pa rin ang pag-iyak dito dahil mugto ang mga mata nito. Magulo din naman ang buhok nito, halatang mukhang galing sa gulo.
"Nothing." tanging imik ni Jourdan, na parang napapagod na din magpaliwanag ng mga bagay-bagay. It would almost come to the point where if things happen regardless if it's what she wanted or not, she'll let it happen.
Valdemar breathed at that.
"Then it's really something we should talk about."
"No-- Val, I said it's nothing, we don't have to talk about--" pigil ni Jourdan sa kanya, but Valdemar so insisted.
"No Valentine, it's something I wanted to know. I came all the way there to see you, not to expect you crying your heart out coming out of that godforsaken place." wika ni Valdemar na mukhang naiinis na rin.
Muling napatingin sa harap si Jourdan at tinitigan ang patuloy na paglubog ng araw. She chose not to speak, that is why the frustrated Valdemar Florentin closed his eyes hard. Instead of pouring his irritation out, he shifted the topic.
"Are you coming... at the funeral?" baling niya kay Jourdan, kung saan tumingin ito sa kanya bigla at saka siya tinitigan, na para bang sa maliit na oras ay nakalimutan niya ito, at dahil pinaalala ni Valdemar, ay muli na namang nanumbalik lahat ng sakit.
Nag-iwas ng tingin si Jourdan at muling tumingin sa harap.
"Not sure. I think not." she bitterly said and murmured those words in the most casual way. Valdemar sighed.
"I'll be coming to send your condolences to Chesca's mom, I hope that would be okay." Valdemar looked at her. Jourdan ducked her head, who seemed not to notice that Valdemar is staring at her. No matter how you blink and after all this time, you can still see that pain in her face which meant that all along, it has always been there. The sting of Chesca's death will always be there.
Jourdan nodded nonchalantly.
"Ikaw na humarap sa kanya para sakin." wika niya nang hindi nakatingin kay Valdemar. Valdemar can't help but feel the pain. He can really feel it.
Kung pwede lang akuin ang kahit katiting ng dinadala nito ngayon, baka inako niya pa lahat dahil gusto niya nang sagarin. But you know, watching someone you liked the most breakdown and get ruined in front of you is painful, but the worst thing and the most painful thing is the fact that you cannot do anything to at least lessen the hurt.
Hindi niya nalang napansin kanina pa siya nakatitig sa pagmumukha ni Jourdan, who seems not to mind him staring at her. She looked at the sunset like Cherry Blossoms miraculously bloomed at winter, she looked at the sunset like at was her home. He heart melted at that.
"Would you care if I tell you you're the bravest person I know?" he suddenly mumbled in his lips, looking at Jourdan like adoring her for all that she is.
"Do I have to?" she answered, while still staring at the sunset, as if she wasn't really paying any attention to what he says. She thought at that moment, watching the sun go down is much more important that what he talks about.
He bit his lower lip while his eyes are still locked at the woman he didn't notice he is slowly falling hard to.
"You are. And you have to care. Cause you're the bravest girl I know." he murmured between breaths.
He stared at her as she stares the sun saying its last goodbyes. Hindi niya na lamang napansin ang biglang pag-angat ng kamay niya, hanggang sa nalaman niya nalang sa sariling dumapo ang kamay niya sa buhok ni Jourdan, saka hinawi ito at ibinalik ang takas ng buhok sa tenga, para makita ang buong pagmumukha ni Jourdan, kahit naka-side view lang ito.
For three seconds, he saw how beautiful the woman he adores the most, but Jourdan broke that moment herself, as she swung her head to look at him.
It was a quite short moment, but he wanted to smile. It was funny, Jourdan was looking at the sunset because it was beautiful, yet, he was there looking at her because he thinks that Jourdan is his sunset.
It was quite short, but he swore, those three seconds was his kind of forever.
--
Ang kaninang mga galos niya na natamo niya sa mga mabibigat na kamay at masasakit na sapak ni Jourdan Romano ay nadagdagan pa. From her shoulders to neck, mas lumala ang mga galos niya dahil sa mga sampal ng ina niya.
"Hindi ako nagpalaki ng isang sinungaling na katulad mo Vanessa, I swore to death itatakwil kita pag lumala ka." she cried and cried habang nakaluhod sa harapan ng ina niyang walang-awa siyang pinagsasampal sa mukha.
"Mom! I told you my relasyon kami!--" Kakatapos niya pa lang sa pagsasalita nang sampalin ulit siya ng nanay niya saka hinawakan siya sa braso ng napakahigpit.
"Tumahimik ka! Stick it inside your delusional heart, NA WALANG KAYO. NAGSINUNGALING KA SAKIN AT PINAGMUKHA MO KONG TANGA. You get that?!" galit na duro ni Yancee sa anak niyang hindi na mahinto-hinto ang pag-iyak.
"At anong kagagahan yang pagsisi mo sa estudyanteng yon ng ano? Scandal? And what does a scandal have to do with you?! May hindi ka ba sinasabi sakin?! May iba ka pa bang inaasikaso bukod sa pagiging president at pagiging top one?! TELL ME VANESSA!"
Hagulgol na napayuko si Linsky at napabagsak sa sahig.
"Please tama na mommy, tama na po. Hindi po talaga ako nagsisinungaling, may relasyon po kami ni Valdemar." hagulgol na sabi ni Linsky habang sinusubukang hawakan ang paa ng ina niya.
"I SAID STOP FEEDING ME WITH YOUR GODDAMN LIES! Dadagdagan mo pa yan?! Ha?! Hindi ka pa kontento?! Mukha kang tanga Linsky! Ang tanga mo tingnan magsinungaling! Ikaw ha, tigil-tigilan mo ko nyang mga katangahan mo kasi hindi ko kailangan yon! Kailangan ko ng isang matalinong anak na hindi sinungaling at marunong mag-isip!" sabi nito bago siya nito iniwan na mag-isa sa sahig, nakasubsob at iyak ng iyak.
It took a while before Vanessa Linsky gained enough control to stand up, at hindi na rin niya pinatagal ang sarili niyang manatili at mag ipahiya ang sarili sa harap ng mga kasambahay kaya umakyat siya papunta sa kwarto niya.
She cried and cried when she lay in bed, she cried her heart out, she screamed and yelled at the top of her lungs while her mouth is pressed in her pillows.
Habang umiiyak, ang tanging naiisip niya ay ang poot at galit niya kay Romano. Dahil sa babaeng yon kaya nagkademalas-malas ang buhay niya. Her life was okay when Jourdan was still as if non-existent, maayos ang buhay niya noong wala ito, kaya anong nangyayari sa kanyan ngayon?
Who is to blame for all of the bullshits?
Come on, Jourdan is ruining her. At mas lalo siyang nagagalit dahil nakukuha na nito ang gusto nito.
She got her Valdemar, she got the poll, she got the fame, she their awes and woahs, she got everybody's heart and attention by knowing her life misery and misfortune. Bakit ba nagkakagusto ang mga taong iyon kay Romano? Eh puro lang naman kamalasan ang buhay non eh! Can't they get it? She's a poor pathetic girl having no one to foster her!
Pero bakit, bakit parang gusto pa rin siya ng lahat? Are they dumb? Look, she is the perfect one to look up to! She has the wealth, the fortune in life, the beauty, the ideal family! She IS the top student! Pero bakit parang hindi pa rin sapat?
Galit na napasuntok siya sa malambot niyang kama, kung saan tumalbog lamang ang kamao niya.
She hated the fact that since Jourdan came, that pathetic girl living in a small apartment wearing old clothes stole her fucking spotlight. It's so immature to think, but it is quite rational at all.
Nang mapagod siya sa kakaiyak ay bumangon siya sa kama at hinawi ang magulong buhok. She stood and sat in front of her huge vanity, saka tiningnan ang kaawa-awang sariling daig pa ang isang battered wife. She has bruises all over her face, at mas lalong nadagdagan ang muhi niya kay Romano. She is to be blamed for all her loss in life. Who the hell cares kung namatayan ito ng kaibigan?
Who the hell cares kung nagbigti ang kaibigan nito? She will not count herself in with those people giving her sympathies and concerned looks. Girls like Romano are not people to cry on to. Hindi sila bagay na iyakan.
Kinuha niya ang cellphone sa bag niya at saka in-on. She turned it on and opened it.
Umabot na ang galit niya sa puntong gusto niyang patayin si Jourdan Romano. She wanted to. Her conscience is long dead anyway, matagal nang patay ito simula pa lang nung oras na binigay niya ang sarili niya kay Apollo para gantihan ito. And she will never turn her back again.
She searched for top assassins in google. Yes, it's quite funny, but who cares? She has the money anyway.
There were long lists of assassins, some where even dead, kaya naman umiling siya. What she needed is someone alive.
She typed at the search engine for current living global top assassins.
Agad naman na may lumabas na resulta. She clicked an article and opened it to see the lists of top assassins currently alive.
The first ever person on top and the first name she ever read at the top is the name Ekaterina Ignatkovich, a Russian Assassin. She felt a bit familiar about the name.
The name is quite interesting, at isa pa babae ito kaya naman um-exit siya at tumipa ng panibago sa search engine. She searched Ekaterina Ignatkovich at the search engine alone and she got quite a lot of informations.
From what she read, madami na itong napatay, from massive murder to high-profile extermination. May isa nga siyang nabasa na ito ang naging suspect sa isang bombing o mass murder sa isang street market sa Sao Paulo, Brazil.
At kasalukuyan itong top wanted na kriminal sa Russia. Nung makaraang mga buwan ay may nagbigay ng tip sa Interpol o ICPO (International Criminal Police Organization) na Filipina ang assassin at pinaghinalaang nagtatago ito sa Pilipinas kaya hinanap ng mga ito ito sa bansa; but no traces of the assassin were tracked.
She bit her bruised lip, na mukhang nakalimutan nang kanina lang ay halos bugbugin siya ni Romano at ng ina niya. She searched further, at may panibagong tanong na nabuo sa isip niya.
She clicked on for new tab at nag search sa search engine, tinipa niya kung ano ang kabuuang presyo ng assassin. Yes, she is this desperate. No matter how it would cost, para matahimik na ang buhay niya.
Ngunit wala siyang mahanap, all findings were just estimation and assumptions. May iba pang hoax. Kaya naman inis siyang napailing saka kinuha ang laptop sa malaking drawer niya sa ilalim ng table, saka ito binuksan.
Nang mabuksan niya ang laptop ay binuksan niya ang isang application na browser, applicable only for opening deepweb. Hindi kasi pwedeng magbukas ng link ng deepweb sa ordinaryong browser dahil madaling ma-track and IP address, at kapag nangyari ito, yari ang device, at ikaw mismo.
She successfully opened deepweb. Yes, she learned how to carefully opened it when she turned fifteen years old, dulot na rin ng pagiging curious sa mga bagay-bagay. Pero hanggang ngayon hindi siya ganon katapang para sumali sa black market. Lol, suicide? Unless it's safe, pero malabo at mahirap makahanap ng safe links.
Sa tingin niya kasi dito niya mahahanap ang totoong presyo ng mga high-profiled people kay Ekaterina. She even once read naging client nito si Celestine Pristine Centofanti - De Luca.
And viola, nahanap niya. Pero habang tinititigan ang presyo ay natanto niyang parang naghahanap siya ng sariling ikakabagsak at ikakamatay.
Ekaterina Ignatkovich (official price as of October 2018)-- 165.7 US million dollars; 146, 413, 348.50 euros; 18, 003, 636, 400.00 japanese yen; 8, 602, 481, 200 Philippine Peso.
Naibagsak niya ang kanyang mga balikat sa nababasa ngayon. Wala sa oras siyang napalunok ng sariling laway.
Inis siyang napabuntong hininga at saka naisabunot ang sariling buhok matapos isalampak ng malakas ang palad sa mesa.
Fuck!
She is doing her own suicide. 165.7 million dollars? Impossible! Ano tong klaseng presyo ito?! This is ridiculous. She has never seen this price for a gun for hire. Bakit ganito kamahal ang presyo ng assassin na to? Is her bullets some kind twenty-four carat gold or something? Does it have swarovski crystals in it?
Muli siyang napasabunot sa sariling buhok. Alangan namang manghingi siya ng eight billion pesos sa ina niya? No, she doesn't even think their money reached billions. They're not billion-dollar rich. And this fact depresses her.
Feeling niya sa sarili niya ang hirap-hirap niya. How pathetic. Inis sa sarili siyang napasara ng laptop at napatayo pabalik sa kama niya upang muling humagulgol.
--
Xoxo
A/N: ririhyune this is actually your idea 😂, i thought about it pero I did some not-so-twist eventually ✌. Thank you! It doubled the fun!❤ Hahaahaha.