A/N: SORRY TO KEEP YOU GUYS WAITING. Kinda busy with work for the past weeks.
Try to understand all the ERRORS. Wala pong edit edit yan. I'll update once I finish the story.
I can't promise pero susubukan ko ulit mag update tomorrow kahit hindi mahaba.
VOTES AND COMMENTS. Tell me what you feel in this chapter. =)
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
There's a sharp pain that is striking inside my head. Damn this stupid hangover!
Pinilit kong bumangon mula sa malambot na kama. It's been a long time, simula nung huli kong naramdaman ang ganito sa umaga.
Everything is still blurry.
I'm inside a very unfamiliar place. Kaninong kwarto ito? Wala na kong maalala sa mga pangyayari kagabi.
Oh yeah, for some unknown reasons ay pinabayaan nga pala ako ng boyfriend ko and that made me miserable the whole night.
Sumama ako sa boss ko at niyaya makipag inuman. So maybe, nasa kwarto niya ako ngayon.
Tumingin ako sa sarili ko, Ito parin ang suot ko kahapon. I tried searching for my leather bag para kunin ang cellphone ko.
5 missed calls from Caleb. Tatlo kagabi at dalawa ngayong umaga. May mga ilang messages din mula sa kanya, saying he's sorry.
Galit kong binato sa kabilang bahagi ng kama ang cellphone. Nangingilid nanaman ang luha ko tuwing maalala ang ginawa niya sakin kagabi.
Ni hindi manlang niya inisip kung nakauwi ba talaga ko or kung okay ba ko. I hate him! Ngayon na lang ulit ako nakaramdam ng sama ng loob sa kanya.
"Aaaaw" Kagat labi akong napangiwi ng kumulo ang tiyan ko. Kagabi pa ko hindi kumakain at yun din siguro ang dahilan kung bakit ako mabilis nalasing kagabi.
Alas nuebe na ng umaga. Pinilit kong bumangon sa kabila ng paulit ulit na kumikirot sa aking ulo. Malaki ang bahay at elegante.
Patuloy ang pag mamasid ko sa paligid habang dahan dahan na bumababa sa mahabang stir case.
Maliwanag at maaliwalas tignan ang paligid because mostly are made of clear glasses. Dito pa lang ay tanaw ko na ang magandang garden at malaking swimming pool sa labas.
I immediately looked for the dining area ngunit walang tao. Mabuti na lang at nakita ko ang isa sa mga kasambahay na papunta sa kusino.
"Uh, excuse me. Si Vixen po?" Hinila ko pa ang braso nito dahil mukhang di ako napansin. May edad na ang babae.
Ngumiti muna ito bago mag simulang mag salita.
"Good morning Ma'am. Saluhan niyo na po si Sir sa almusal. Doon sa garden." Humingi na lang ako ng pasalamat at nag patuloy na ito sa kusina.
I just followed the direction that woman pointed. Ang ganda ng sikat ng umaga.
The moment I was out in the garden, I saw him wearing his corporate suit while drinking his coffee and reading the news paper.
May halo mang hiya nakiupo na din ako sa table na kinauupuan niya. Hindi ko na kasi kaya ang gutom.
It was just a small square table which is good for four persons. Pinili kong umupo katapat niya.
"Good morning." Casual niyang bati at hindi parin ako tinatapunan ng tingin at patuloy parin sa pag babasa ng news paper.
"U-uh.. Sorry about last--"
"You have to eat first." Syaka lang niya tinupi at binigay sa katulong ang binabasa. He looked so fresh. Hindi naman maikakaila na gwapo talaga siya.
I took a deep sigh.
"I made some trouble, alam ko. You're a busy man and yet naabala pa kita. Vixen thank you for taking care of me last night."
He arched his right eyebrow up at syaka ngumiti. Sa sobrang stress ko kagabi, nawala na sa isip ko na boss ko parin siya.
There are few moments of silence bago siya tumayo sa chair na kinauupuan niya. He looked in his wrist watch and I'm sure that he's off to work.
"When anything else falls, I'm just here Sidney. I will always be here.. Don't worry about today's work. Bukas ka na pumasok... I have to go, my driver will take you home."
He smiled for the last time before he totally left me. Vixen is an ideal man.
Kahit hindi maganda ang unang pag kikita namin, hindi ako nag sisisi na nakilala ko siya.
Swerte ang babae na mamahalin niya at makakasama habang buhay.
• • •
I'm still ignoring him and acting as if he doesn't exist in my world.
Sabihin nyo ng ma-pride o maarte ako..
WALA KAYONG PAKIELAM!
Nasaktan niya ko and I need an acceptable reason.
I just focused on my dinner at kahit kulit ng kulit at salita siya ng salita sa harap ko ay balewala sakin.
"Sidney, I'm really sorry... uy, please kausapin mo na ko."
He's been here for almost an hour at pinag sisisihan ko pang pinag buksan ko siya ng pinto. Naalala ko lang ang ginawa niyang pag papaasa sakin kagabi!
Ganyan lang siya simula kanina. Sorry ng sorry at pinipilit na pansinin at kausapin siya.
Duh? I need reason!!
Sabihin na lang kasi niya ang bwisit na dahilan na yan, baka sakaling pansinin ko siya.
Parang hindi ko na siya kilala. Mabuti naman at may lakas ng loob pa siyang pumunta dito at harapin ako.
Akala ko tuluyan na siyang nawalan ng pakielam sakin!
*BAAAM!*
I was literally shocked when he stamp his right hand at my table.
"Damn it! Are you just going to ignore me the whole time? Huh? Look! I'm tired from work but I still chose to see you. Please stop treating me that way? Please.."
Padabog itong sumandal sa upuan hinilamos pa ng mga palad ang kanya mukha.
Ano? Give up na? Napipikon ka na ba ha? Mas lalo akong hindi natutuwa sa mga kinikilos mo!
Galit kong inilapag ang spoon and fork syaka ko hinarap siya ng taas kilay.
"Sorry ha? Sobrang nag alala lang naman po kasi ako sayo kagabi! Unlike you, na mukhang wala namang pakielam sakin kung nakauwi ba ko ng maayos kagabi ng dahil sa hindi ko malamang dahilan mo, kaya pinabayaan mo ko!"
I said with full of sarcasm. Pinilit kong hindi pumiyok dahil namumuo nanaman ang mga luha sa mata ko.
Kainis! Bakit ba kailangan ko nanaman umiyak? Napaka iyakin ko naman kasi simula ng nakilala ko ang lalaking yan!
Sinubukan ko na lang sumubo at tapusin na lang ang pagkain ko.
I heard him sighed heavily at hindi ko inaasahan na mababalot ng dalawang kamay niya ang kamay ko.
"Please forgive me honey.. I'm so sorry. Just let me explain, I know this is my entire fault."
Tuluyan na kong nawalan ng gana kumain. I instantly took my hand away at tumayo na lang sa dining table para dalhin sa kitchen sink ang mga pinag kainan ko.
Kahit gusto kong malaman ang reason niya, pakiramdam ko hindi pa ko handang harapin siya ngayon.
I am currently washing the dishes ng biglang maramdaman ko ang dahan dahan niyang mainit na pag yakap sa bewang ko.
I froze at saglit na tumigil ang oras sa paligid ko.
This can't be. Galit ako diba? May kasalanan siya. Wag kang basta basta mag padala sa mga pa ganyan ganyan niya.
Since naka pony tail ang buhok ko, kaya unti unti kong naramdaman ang mainit na hininga niya when he slowly kissed my nape.
"Let's make it up." He said while rubbing his nose. Takte nakikiliti ako. Hindi ito tama! Kailangan kong maging matatag at hindi sumuko sa temptasyon.
As much as I want to stay in our current position, pinilit ko parin makawala sa pag kakayakap niya.
"I'm goin' sleep. Maaga pa ko sa trabaho bukas." Tinungo ko ang direksyon ng pinto as a sign na pinapaalis ko na siya.
May lungkot sa expression ng mukha niya pero alam ko na hindi siya basta basta aalis ng hindi ko siya pinapatawad.
I looked at the opposite direction habang naka cross arms dahil iniiwasan kong mag tama ang mga mata namin.
A part of me is saying that I want him to stay. To apologize and explain everything until maging okay na ulit kami.
Ang sakit talaga. Hindi ko pa man alam ang totoong dahilan niya, sobra na kong nasasaktan sa ginawa niya.
Paano pa kaya kung malaman ko na si...
"H-Hon.." He held my both shoulders at hinawakan ang baba ko para iharap ako sa kanya.
"Why? What happened last night? Give me that damn reason, why I ended up expecting for nothing?!"
I said in a very cold tone. Anytime ay papatak nanaman ang luha ko na kanina pa pinipigilan. Ayoko ng umiyak.
He drew a deep sigh at tumungo muna bago sagutin.
Oh please.. It's not Margaux again. Not her again. :(
"I don't have a choice but to helped Margaux. I'm sorry.. Nag flat yung tire nya----"
I can't hold my tears anymore. Umalis ako sa harap niya dahil ayokong makita niya kong ganito.
"Margaux! It's her again.. Margaux! Margaux.. Kababalik mo lang sa Cagayan with her, then now.. Siya at siya parin?!"
Hindi ko mapigilan na hindi tumaas ang boses ko. Ako yung girlfriend dito pero bakit pakiramdam ko wala akong laban at talo ako.
Niloloko na ba nila ko? Ginagawa na ba nila kong tanga? May nangyari ba sa Cagayan na hindi ko dapat malaman?
Lalo ng lumalayo sakin ang loob ni Caleb and last night pinili parin niya ang babaeng yun over me. >:(
"I'm her friend at sobrang takot na takot siya kagabi. Ako lang yung makakatulong sa kanya. I thought I can make it to dinner---"
Lakas loob akong humarap sa kanya sa kabila ng patuloy na pag agos ng mga luha ko.
"Friend! Ako Caleb? Ano ba ko sayo!? Girlfriend mo ko diba? Mas matimbang na ba siya ngayon kesa sakin? Dinahilan mo pa yung restaurant at nag sinungaling ka pa!"
Yes, I'm jealous as hell. Tangina! Si Margaux yun e. Oo they had a past! And what's even worst, until now mahalaga parin sila sa isa't isa.
Tapos ngayon malalaman ko pang mas pinili niyang puntahan ang babaeng yun kesa sakin? Ang sakit! >:(
Tuluyan akong nang hina at napaupo na lang sa sofa. Nabalot ng dalawang palad ang mukha ko and I cried in crestfallen.
"I'm so wrong at pinag sisisihan ko na yun. I swear! I only lied because alam ko pag nalaman mo yung totoo icacancel mo yung dinner at ayokong mangyari yun. I'm so stupid for doing this to you honey. Patawarin mo na ko."
Hindi ko man nakikita, naramdaman kong lumuhod siya sa harap ko at paulit ulit na hinahalikan ang ulo ko.
Tuluyan na din akong nawalan ng lakas para pumiglas ng yakapin niya ko sa mga bisig niya.
"Ang sakit sobra.. Ang sakit sakit Caleb.. Why did you this?... Mahal mo din ba siya?" I weep and I can't stop my self from crying.
Ngayon ko pa lang ibubuhos lahat ng sakit na naipon sa puso ko simula nung bumalik si Margaux.
Pakiramdam ko I'm not good enough for him kaya nag kakaganyan siya.
"Shhh.. Please stop crying. Just give me another chance honey.. Promise, I'm going to make things right. I know I've been too insensitive. I'm really really sorry. Words may not be enough, but please forgive me."
Natataranta siya sa nakikita niyang sitwasyon. I can feel that he's really sorry. Sobra sobra akong nasaktan.
He forcibly removed the hands that is covering my face. Humuhikbi na ko at nahihirapan na din huminga because of too much crying.
I felt his hands cupped my face and slowly wiping my tears. Puno ng awa ang mukha niya.
"I hate you Caleb! Oo, may maganda kayong pinag samahan but you have to realize that it's not the same anymore. I'm your girlfriend for heaven's sake! Dapat ako lang ang special sa buhay mo lalo na sa puso mo."
I said while pointing his chest. Sana maintindihan niya! Alam ko sa sarili ko na mapapatawad at mapapatawad ko siya anytime.
Hindi naman ako ma-pride pag dating sa kanya e. Gusto ko lang na ngayong alam na niya ang nararamdaman ko sa pag kakaibigan nila ni Margaux, hindi na dapat maulit ang mga pangyayari ngayon.
I saw some tears forming in his eyes. He swallowed hard at pinipigilan ang pag patak ng mga ito.
"Please.. I can't stand seeing you like this. Gagawin ko lahat ng gusto mo.. Just tell me.. Kahit kapalit pa nun ang friendship namin ni Margaux. Kahit mahirap.. Gagawin ko para sayo.. Para hindi ka na masaktan. Kasi mahal kita.. and you're the ONLY special girl in my life."
I felt him kissing my forehead at syaka niyakap ako. Naubusan na yata ako ng luha or na-satisfied na din siguro ako sa sinabi niya that's why I slowly stopped crying.
"Just please don't do that.. again. Gusto ko lang bumalik yung magandang samahan natin, yung walang Margaux.. o kahit sino, just us. Caleb, I really want this relationship to work."
Tuluyan na kong hindi nakapalag when he kissed my lips. It was just a soft sweet kiss na hindi gaanong nag tagal.
Inayos niya ang nagulong buhok ko at pinunasan ang mgaluha sa pisngi ko.
Yes, I will forgive him.
Naniniwala ako na hindi na niya ko bibiguin this time.
I love him and I know how much he loves me. At hindi kahit sinong babae lang ang makakapag pabago nun.
"Yes, just you and me. Kung yun ang makakapg pagaan ng loob mo at dun ka sasaya. No matter how hard it is."
I didn't waste any second, because I easily grabbed him and claimed his lips passionately.
He's just mine, Only mine.
At ipag lalaban ko siya sa kahit sino o kahit anong pag subok pa.
Caleb's POV
I was busy preparing inside the kitchen. Kapag wala ako masyadong paper works ay madalas talaga ko tumulong at makiluto dito.
This business is a big success. In fact I was actually planning na mag tayo pa ng ibang branches in QC.
Until now, Hindi parin ako makapaniwala that I'm a certified chef and business man. At sariling sikap ko pa ang lahat ng ito.
"Chef may bisita ka sa labas." Ed shouted. He's one of the receptionist here.
I easily removed my apron and toque. Maybe it's Sidney. I was actually expecting her dahil dito daw siya mag lalunch.
I went out of the kitchen and I'm a bit shocked to found out who is she.
"Hi Caleb! How are you?" She immediately stood up at inakbayan ako with her sweet smile.
It has been two weeks simula nung nag away kami ni Sidney. Mahirap iwasan si Margaux because she's not just an ordinary friend.
I tried my best na hindi ipahalata ang pag iwas ko. Baka dumating si Sidney, ayokong mag tampo nanaman yun.
"Kinda busy. What brings you here?" Kumunot noo siya at sumimangot. Yung tipong sinasadya at nag papacute.
"Nakakaabala ba ko? Ikaw ha, You'v been avoiding me. Masama na ba dalawin at bisitahin ka?" She said sarcastically. For the past weeks lagi ako nitong binibisita or tinatawagan to hang out with her.
But I just kept on declining it at nag dahilan na lang na busy ako.
I drew a deep sigh. I think it's better if I just tell the truth. Siguro naman maiintindihan niya.
"Margaux. I'm sorry but.. We can't hang out anymore... Not literally, but... Hindi na lang kasing dalas nung dati."
Kung kanina ay kahit sumimangot ito ay bakas padin ang saya sa mukha nya.
But now, her face instantly turned blue at halata mong nasaktan.
"Oh yeah, I almost forgot that you already have her. I guess you don't need me anymore."
She stood up from the chair at akma ng aalis. Mabilis kong hinawakan ang kamay niya para pigilan.
I think she had it wrong. Baka isipin niya that we are no longer friends. Hindi na mababago yun.
She will always be my friend. My sweet childhood friend.
Niligawan ko man siya noon at nagustuhan, wala nanaman sakin yon. It's just the friendship that I treasure the most.
Tama siya noon, nung tumanggi siyang maging girlfriend ko. Look at us now, Mag kaibigan parin kami.
"Margaux.. I'm just being fair with her. Mas madalas na nga tayo mag kita for the past weeks. Please understand. Babawasan lang naman natin yung mga lakad at pag kikita natin. You will always be my friend."
She sighed at syaka nag decide umupo. Hinawakan din niya ang kamay ko and she smiled again.
But not her usual sweet and happy smile.
"Of course I understand. I was just kidding earlier. Maybe we can just hang some other time. Sobrang namiss lang talaga kita when I was in America."
Margaux was really kind. Alam kong naiintindihan niya ko simply because she's smart and open-minded.
Nakakalungkot lang na kailangan pa siyang pag selosan ni Sidney. It would be really nice kung naging mag kaibigan sila like us.
Kasalanan ko din naman dahil hindi ko nabalance ang oras ko sa kanila at hindi naisip na si Sidney ang dapat priority ko.
Kung naagapan ko lang sana, hindi na ito mangyayari.
"Akala ko talaga magagalit at mag tatampo ka nanaman. Bawi ako sayo next time. Sa girlfriend ko muna ako babawi, dami ko na kasalanan."
Kumamot pa ko sa batok ko and she just chuckled and rolled her eyes.
Nag cross arms ito at sumandal sa upuan.
"Anyway, I just heard from my Mom na uuwi daw sila tito at tita before the month ends. What's your plan? Its been a year since the last time you're with them."
I have to admit na nabigla ako. Wala akong ka alam alam na pauwi na pala sila Mom at Dad. Ito na siguro ang pinaka matagal na panahon na hindi kami nag kita at nag kasama.
And because of Sidney, I never felt I was alone. She's my family.
Kung ano man ang plano ng pag uwi nila,
I think it's time to formally introduced Sidney as my very first serious girlfriend. The one who changed me into a better man.
Na dapat pasalamatan ng mga magulang ko.
Sidney's POV
I have to admit that I'm really nervous. Kanina pa ko pinag papawisan ng malamig.
We're on our way to their hotel. I really don't have any other choice dahil magulang ng boyfriend ko yun.
Pamilya niya.
"Hey don't be nervous. Relax honey, just relax." He smiled while holding my hand. Ang isang kamay niya ay busy sa pag mamaneho.
Alam ko ang pamilya niya base na din sa mga kwento niya at dahil na din nung una ko silang nakita sa birthday ng Mom nya.
Kung ang sarili nga nilang anak ay nag sasabi ng hindi maganda tungkol sa kanila.
I wore a simple navy blue dress na close neck. Sexy ito pero disente naman tignan.
"You think magugustuhan nila ko? I mean, alam naman nila na hindi ako galing sa maganda at kilalang pamilya."
I asked worriedly. Natanaw ko na din ang hotel nila at huminto ang kotse sa tapat ng vip entrance.
"Of course they will. At kahit ayaw naman nila, wala silang magagawa."
Hid lips formed a naughty smile sabay hawak niya sa pisngi ko. He even kissed my forehead before we went out of the car.
Binigay niya sa Valet ang susi para ipark ito. Kumapit lang ako sa braso niya habang papasok kami sa hotel.
As usual VVIP ang turing samin ng mga empleyado, bilang sila ang may ari ng isa sa pinaka sikat na hotel sa bansa.
We went straightly sa isang french restaurant sa loob mismo ng hotel.
In a long table I saw his Mom which is Tita Eunice wearing her elegant red and black dress.
Katabi niya si Tito Craig who looked really handsome in his corporate suit. Para lang silang kapatid ni Caleb dahil sa napaka bata ng itsura nila.
Malayo pa lang ay nakamasid na ang mga mata nila sa amin. Ayoko man mang husga, pero sa nakikita ko parang hindi sila masaya sa nakikita nila.
Pakiramdam ko bibitayin ako sa upuan na yun. But I have to this for him, dahil mahal ko siya.
Caleb pulled me closer to him ng hilahin niya ang bewang ko. I slowly felt his warm breath when he whispered something.
"Just be your self honey. Show them that you're really capable to be my wife."
My cheeks burned and blushed. Don't tell me.. Mag popropose na siya sa harap ng mga magulang niya?
Oh no. Hindi pa ko handa mag asawa. Err. Assuming naman ako masyado.
Hindi din nag tagal ay nakarating na kami sa silya elektrika. Alam ko mas matindi pa to sa hot seat.
Both of them are smiling pero hindi naman sa nanghuhusga ako. Salungat ang mga tingin nila sa ngiti nila sakin.
"Nice to finally meet you.. again.. Sidney."
Lumapit ang mukha nito para mag beso sa akin. Ang bango bango niya. Para siyang artista at mas maganda pa ng malapitan.
Lumapit ako sa father niya para makipag shake hands ngunit naging mailap ito at umupo na ulit.
"Have a sit. The dinner is ready." He said coldly.
Umupo na lang kami pareho, katabi ko si Caleb na katapat niya ang Papa niya at ako sa Mama niya.
"Congratulations to your business Son. You're Mom is so proud of you. I never thought that you'll finally grow up."
Caleb insists na sandukan ako ng pagkain, pinigilan ko siya pero wala akong nagawa.
"It's all because of this girl. She's really my inspiration to become a worthy man." He held my hand and smiled sweetly. Si Caleb lang yata ang mag eenjoy sa dinner na to.
His mom arched his eyebrow up and sipped in his red wine. Ang papa nito ay abala lang sa pagkain at walang pakielam sa presensya ko.
There's a moment of silence bago binasag ng Mama niya ang katahimikan.
"Of course you're a worthy and even more than a special man. You're a Hedley and you will inherit everything in HD Universal Corporation."
Tita Eunice said sarcastically at nakatitig pa ito sa akin na parang pinamumukha ang sinabi niya.
I only swallowed hard.
Caleb opened his mouth to say something. Pero naagaw ang atnesyon namin ng padabog na nilapag ng Papa niya ang kubyertos.
"Let's get it straight to the point. Hindi kami umuwi ng Pilipinas to talk about that puppy love of yours. It's about time to sit at your own throne Caleb." Tito Craig said.
Masakit.
Bakit kailangang harap harapan nilang sabihin na hindi sila interesadong pag usapan ang relasyon namin.
I saw Caleb clenched his jaw at galit na pinunasan ng table napkin ang bibig syaka ibinato iyon sa lamesa.
"You're my parents right?! Aren't you interested in what happened to me in the past year!? Frankly speaking I never wish to have that power!"
Hinawakan ko si Caleb sa kamay niya. Mali padin na pag taasan niya ang nga magulang niya ng boses.
"It's okay." I whispered.
"Yan na ba ang maipag mamalaki mo? You only have a gold diggin' whore with that small cheap business of yours! You deserved more than that--"
Saglit na natigilan ang Papa nya nga suntukin ni Caleb ang lamesa. Gumawa ito ng ingay. Parang kutsilyo na sumasaksak sa akin ang bawat sinasabi ng Papa niya.
"Don't you ever call her that way! I'm trying to stand this stupid dinner and I'm warning you... Isa pang bastusin niyo si Sidney.. Baka kalimutan ko na kung sino ako at kayo sa buhay ko!"
Tumungo na lamang ako sa kahihiyan. Nakakapanliit. Alam kong hinding hindi nila ko magugustuhan.
Hindi ko napigilan ang pag tulo ng luha ko. I just immediately wiped them away. Ngayon lang ako nabastos ng ganito at mga magulang pa ng taong mahal ko.
"That's enough. Guys stop arguing.! Nasa harap tayo ng pagkain. And Caleb don't raise your voice in front of your father."
Tinapunan ako nito ng masamang tingin na tila ba ako ang sinisisi niya sa pag tatalo ng mag ama. Mabuti na lang at nasa VIP kami kaya ilang waiters lang ang makakarinig ng usapan dito.
"Let's eat. Para matapos na ang boring na dinner na ito." Mabilis na sumubo ng pagkain si Caleb na para bang atat matapos ang dinner na ito.
Kahit ako ay nag focus na lang sa masarap na pagkain at naiilang kumilos dahil sa panonood sakin ng Papa niya.
"I'm sorry. Am I really late for dinner?" She easily caught our attentions when she emerged in the wooden door.
"Margaux. You looked prettier. I miss you hija." Caleb's mom welcomed her with a warm hug. Hindi pa man ito tuluyang nakakaalis sa harap ng pinto ay nilapitan ni ito ni Tita Eunice.
"Good evening Uncle Craig. I apologized for being late. I have lots of works to finish this weekend."
Simula kanina ay ngayon ko lang nakitang ngumiti ang Papa niya. Nag yakapan sila at nag beso beso din.
"C'mon Caleb. Why don't you welcome her a hug or even a kiss." Kinikilig na tugon ni Tita Eunice.
Isang kalokohan ang dinner na toh! Nanatili lamang na walang kibo ang katabi ko.
I looked at him pero kahit walang gana ay abala sa pagkain.
"No, It's okay Auntie. Let's eat, I'm starving." And the three of them giggled. Parang reunion ang naganap.
Umupo ito sa tabi ng Mama ni Caleb at pinaasikaso pa sa mga waiters na tila VIP talaga.
They will never like me. Naiintindihan ko na!
"What is she doing here?" Lahat kami ay nagulat ng tanungin yun ni Caleb. Kahit ako ay hindi ko inaasahan na mag tatanong siya.
Lahat ay natigilan.
"Caleb we invited her. We have so many things to talked about. Please don't talked to her that way." Katwiran ni Mrs. Hedley.
Caleb shook his head in disbelief. Galit itong sumandal sa upuan. Simula kanina ay hindi pa kami nag uusap ng mga magulang niya.
At ngayon na dumating pa si Margaux ay lalo na kong naging invicible sa kanila.
"As far as I can remember. I arranged this dinner for us. Para makilala niyo personally ang girlfriend ko at babaeng gusto kong pakasalan." He said sarcastically.
I saw the pain in her eyes. Mahal nga niya si Caleb and she's fighting for that love.
Malaki ang alas niya. Gustong gusto siya ng magulang ni Caleb.
Ano pa bang bago dun? Eh malapit na kaibigan ang mga magulang niya. At higit sa lahat, Mayaman at kilalang pamilya. Makapangyarihan kagaya nila.
"Caleb!" Sigaw ng Papa niya. Margaux only smiled bitterly.
"It's okay Uncle. I understand that he's a bit tired." She said while starting with her foods.
Saglit na nag kwentuhan ang dalawa at hindi ko na lang inintindi pa ang usapan nila. Masyado lang akong masasaktan.
I felt him held my waist and kissed my forehead. Kahit nabigla ako ay hindi ko maiwasan na kiligin.
"I'm sorry.. I'm really sorry honey." Bulong niya sakin.
Knowing that he's here beside me, nawala lahat ng takot at kaba ko. I only smiled.
"Don't worry, I'm okay because I know you're here."
Saglit na natigilan sa pag tatawanan at kwentuhan ang tatlo ng mapansin kami.
They are almost done with dinner. Haaay salamat. Matatapos na din ang mahabang gabing ito.
"How about you Sidney. Where do you work for?" Tita Eunice asked curously.
"I'm working as a secretary of the CEO of DG publishing corp." I proudly said. Tumaas lang ang kilay ng papa niya.
At tila hinuhusgahan nanaman nila ko sa mga tingin nila. Tita Eunice sipped in her glass of red wine.
"So you're working with my nephew. Vixen's mother is my cousin. I haven't heard about them lately, magulo masyado ang pamilya nila."
Nabuhusan yata ako ng malamig na tubig sa narinig ko. Mag pinsan si Caleb at Vixen? Bakit hindi man lang nasabi sakin ng boyfriend ko yon.
I faced him instantly at umiwas lamang ito ng tingin. Tita Eunice laughed. A sarcastic laugh.
"Of course you don't know. Anyway, Maliit lang ang sweldo ng secretary right? We're one of the share holders ng isang malaking TV station. I can refer you to them."
Nakakapanliit. Alam kong hindi naman yun pag mamagandang loob kundi isang pag papamukha ng estado ko sa kanila.
"It's not about the salary. What important is I enjoy what I am doing and that's what I'm really passionate about. I love reading, that's why no matter how low my salary or my position is, The best thing on it is.. I work for books, I work for what I love.."
I proudly said. There's a moment of silence at alam kong nasiyahan si Caleb sa sinagot ko. I saw him grinned naughtily.
Caleb is with me. Ako ang mahal niya at alam kong kahit ayaw sakin ng buong mundo. Basta nandyan siya ay kakayanin ko.
"..And the same with the man that I love. No matter how hard the consequences are. If it's for him, I am willing to fight the hardest battle of my life."
Halata mo ang bigla at ang bitterness sa mga mukha nila. Matapang si Sidney, at hindi ang kahit sino lang ang makakapag pabagsak sa kanya.
Kailangan kong ipakita sa kanila kung ano ako. Na iba ako at hindi ako basta basta susuko lalo na sa pag mamahal ko kay Caleb.
"That's why I'm going to marry this girl."
And then he forcibly pulled me closer and kissed my lips passionately.
In front of them. Kahit nagulat ako, I answered his kisses.
And that kiss made me love this night.