Αγάπη POV
«Και θα πας στο σπίτι κάποιου που έχεις συναντήσει μία φορά;! Απαπα εγώ δε σ' αφήνω» λέει ο Νικ και πίνει μία γουλιά από τη γρανίτα του με γεύση φράουλα.
«Ούτε εγώ» κοιτάζει ο Άρης στιγμιαία προς τη πλευρά μου με ένα βλοσυρό ύφος κάνοντας τη Βάσια και εμένα να ξεσπάσουμε σε γέλια.
«Ξέρετε ότι κάπως έτσι σας γνωρίσαμε και εσάς, έτσι;» Η Βάσια απευθύνεται στα δυο αγόρια γελώντας, εκφράζοντας αυτό ακριβώς που περνούσε από το μυαλό μου. Ο Άρης ακόμη σκεπτικός και αγχωμένος έκανε κρακ τα δάχτυλά του.
«Πέρα από αυτό δε μου είπε "Αα γεια σου θες να έρθεις στο σπίτι του κολλητού μου". Μου το πρότεινε επειδή έσωσα τον μικρό αδερφό αυτού του κολλητού και αφού πιάσαμε κουβέντα» λέω προσπαθώντας μάταια να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν ήταν παράλογο. Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι είναι ακόμη πιο παράλογο από το να πάμε στο ξενοδοχείο του Άρη την πρώτη φορά που τον «συναντήσαμε» από κοντά.
«Εγώ πάντως όταν θα ψάχνει η αστυνομία να βρει το πτώμα σου, θα είμαι σε αυτή ακριβώς την παραλία και θα κάνω ηλιοθεραπεία» η Μαίρη πεισμωμένη καλύπτει το πρόσωπό της με ένα καπέλο από τον ήλιο που σιγά σιγά δύει.
«Κοίτα τα μωρέ πως ανησυχούν» ενώνω τις παλάμες μου φέρνοντας το κεφάλι μου ελαφρώς στα πλάγια, συγκινημένη από το πόσο με νοιάζονται.
«WHO LET THE DOGS OUT WHO WHO» το κινητό μου χτυπάει κάνοντας τα βλέμματα όλων να στραφούν πάνω μου και εμένα να βγάλω μία περίεργη και σύντομη τσιρίδα.
«Πρέπει στα αλήθεια να αλλάξω αυτό το ringtone» μουρμουράω και παίρνω τη συσκευή στα χέρια μου. Στην οθόνη του κινητού μου εμφανίζεται το όνομα «Theo» γεγονός που με κάνει να γελάσω αφού μοιάζει πολύ περισσότερο με τη λέξη «Θεός». Οι γονείς του πάντως έκαναν πολύ σωστή επιλογή στο όνομα. Μάλλον πρέπει να το αλλάξω στα ελληνικά.
«Ναι;» Σηκώνω το τηλέφωνο ξαφνιασμένη. Τι μπορεί να θέλει;
«Γεια σου Αγάπη. Εμμ.. Για το βράδυ υπάρχει ένα πρόβλημα» η φωνή του μέσω του ακουστικού ακούγεται ακόμη βαθύτερη απ' ότι στην πραγματικότητα.
«Δηλαδή;» ρωτάω και περπατάω κάνοντας κύκλους γύρω από την παρέα.
«Απλά, μετά από όλο αυτό που έγινε σήμερα με τον αδερφό του, ο Τζέλης μας το ακύρωσε» ο Τεό ξεφυσάει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου.
«Δεν πειράζει. Λογικό μου φαίνεται» λέω και ρίχνω μια ματιά στους υπόλοιπους, των οποίων τα χαμόγελα έχουν φτάσει μέχρι τα αυτιά.
«Αλλά να ξέρεις σου το χρωστάω. Δεν το ξεχνάω» λέει παιχνιδιάρικα και γελάει ελαφρά.
Κοιτώντας ασυναίσθητα ακόμη μια φορά προς τη μεριά των παιδιών, την προσοχή μου πιάνει η Βάσια η οποία μου κάνει νοήματα. Με γρήγορες κινήσεις δείχνει μια το κινητό μου και μια την παραλία. Όταν συνειδητοποιώ τι θέλει να πει, την κοιτάω με ένα δαιμόνιο χαμόγελο. Αχ πόσο σε αγαπάω.
«Βασικαά...θα ήθελες να έρθεις μαζί μας στη παραλία; Είχαμε κανονίσει να ψήσουμε... εμμ marshmallows» του προτείνω και γελάω με το πόσο χαζά ακούγονται τα σχέδιά μας.
«Ωραίο μου ακούγεται» γελάει. «Αλλά οι υπόλοιποι; Σίγουρα δεν έχουν θέμα;» ρωτάει σκεπτικός εφόσον την υπόλοιπη παρέα δεν την έχει δει καν.
«Όχι ρε πας καλαά» λέω και κοιτάω τα αγόρια χαμογελώντας. Αυτό θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
«Σε περιμένω, όταν φτάσεις πάρε με τηλέφωνο να σου πω που είμαστε» λέω και ταυτόχρονα κολλάω πέντε με τη ξαδέλφη μου.
«Οκευ, θα τα πούμε» η παιχνιδιάρικη χροιά της φωνής του μεταβάλλεται σε μια ελκυστικότερη λίγο πριν τερματίσει την κλήση.
«Αγόριααα» πλησιάζω αργά προς το μέρος τους με ένα από τα μεγαλύτερά μου χαμόγελα.
«Είπα στον Τεό να έρθει από εδώ» τους ανακοινώνω φωνάζοντας για να με ακούσει και η Μαίρη.
«Εε;» Ο Νικ παίρνει απότομα το βλέμμα του από τα οπίσθια μιας κοπέλας και με κοιτάει με σηκώμενα τα φρύδια.
«Τιι;» αναφωνεί ο Άρης σχεδόν την ίδια στιγμή με τον Νικ σφίγγοντας ελαφρώς τα μάτια του.
«Δικιά της ιδέα ήταν» δίνω στεγνά τη Βάσια. Εκείνη γελάει όσο πιο αθώα μπορεί προς το μέρος τους και καταφέρνει να τους πείσει πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα.
[...]
«Γεια σας» χαιρετάει ο Τεό τους υπόλοιπους γεμάτος αυτοπεποίθηση με μια γρήγορη κίνηση του χεριού του. Αμέσως όλοι στρέφονται προς το μέρος του, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή αντίδραση.
Ενώ η Βάσια αρχικά συζητούσε ξέγνοιαστη με τον Άρη τώρα κοιτάζει τον Τεό με γουρλωμένα μάτια και ελαφρώς σηκωμένα και τα δύο της φρύδια. Ευτυχώς όμως κρύβει την αντίδρασή της εγκαίρως με ένα θερμό χαμόγελο. Είμαι σίγουρη ότι όταν της μετέφερα ότι είναι κούκλος, σίγουρα δεν περίμενε κάτι τέτοιο.
«Γεια σου είμαι η Βάσια, η ξαδέλφη της» συστήνεται πρώτη και στη συνέχεια ακολουθεί ο Τεό.
«Τεό, χάρηκα. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζετε αρκετά» λέει χαμογελώντας ενώ περιεργάζεται τις δυο μας ταυτόχρονα. Βασικά μας έχουν μπερδέψει αρκετές φορές.
«Από εδώ η Μαίρη, ο Νικ και ο Άρης» παρουσιάζω τους υπόλοιπους αφού αισθάνομαι ότι ακόμη νιώθουν λίγο άβολα.
Η Μαίρη σίγουρα δεν έχει μείνει ανεπηρέαστη από την παρουσία του καθώς με ένα ηλίθιο βλέμμα στο πρόσωπό της προσπαθεί να κοιτάξει παντού εκτός από τον ίδιο. Σε αντίθεση δηλαδή με ότι έκανα εγώ.
Ο Νικ από την άλλη έχει φουσκώσει το στήθος του περισςότερο από κάθε άλλη φορά, νιώθοντας ότι απειλείται. Μόλις τα βλέμματά τους συναντιούνται ο Νικ κουνάει το χέρι του χαιρετώντας τον.
Ο Άρης, απροσδόκητα, σηκώνεται από την θέση του και πλησιάζει τον Τεό. Με ένα φιλικό χαμόγελο και έναν «ανδρικό χαιρετισμό» με τα χέρια τους του λέει «Καλωσήρθες στην παρέα μας».
«Ευχαριστώ! Άρης είπαμε έτσι;» Λέει χαμογελώντας του λίγο πριν αφήσουν ελεύθερα τα σφιγμένα τους χέρια.
Από τη στιγμή που ο Τεό έφτασε και ο ουρανός έχει πλέον σκοτεινιάσει, αποφασίζουμε να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας.
Εγώ με τα κορίτσια σκορπιζόμαστε στην παραλία για να βρούμε ξύλα για τη φωτιά, ενώ τα αγόρια μεταφέρουν μεγάλες πέτρες για να τις τοποθετήσουμε περιμετρικά της φωτιάς, προκειμένου να αρχίσουμε το ψήσιμο.
«Αγάπη...απλά ουάου» αναφωνεί η Βάσια με γουρλωμένα μάτια και σκύβει να μαζέψει ένα ακόμη λεπτό ξυλαράκι.
«Θα συμφωνήσω μαζί της» η Μαίρη δείχνει τη Βάσια με τον αντίχειρά της «Δεν περίμενα να είναι καλύτερος και από τις περιγραφές σου» ξεφυσάει και μαζεύει τα κόκκινα μακριά μαλλιά της σε έναν ατιμέλητο κότσο.
«Έχουμε το ίδιο τατουάζ» χαμογελάω στον εαυτό μου και μαζεύω ένα κλωναράκι.
«Τι;!» Λένε τα κορίτσια με μία φωνή κάνοντάς με να γελάσω από τη μύτη.
«Λες να έχει την ίδια σημασία;» Η Μαίρη σηκώνεται απότομα πάνω για να κοιτάξει προς το μέρος του.
«Αυτό δεν είναι τυχαίοο! Χοντρός απ' ότι βλέπουμε δεν είναι, οπότε ποιος λογικός άνθρωπος χτυπάει ζάχαρη στο σώμ-...γκουχ γκουχ» σταματάει η Βάσια την πρότασή της και βήχει συνειδητοποιώντας τι υπονοούσε. Γελάω μαζί της γιατί ξέρω ότι δεν το εννοεί.
Εφόσον κρίνουμε ότι έχουμε συλλέξει αρκετά ξύλα κατευθυνόμαστε ξανά στις ψάθες όπου τα αγόρια φαίνονται να έχουν σκάψει την τρύπα και να έχουν βάλει τις πέτρες γύρω γύρω. Τοποθετούμε τα ξύλα και καθόμαστε όλοι στις θέσεις μας.
«Τεό, εδώ γεννήθηκες;» Ρωτάει ο Νικ και αντιλαμβάνομαι ότι πολλές ερωτήσεις για το πρόσωπό του στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Ειναι πολλά αυτά που θα ήθελα να μάθω.
«Ναι, αλλά και οι δύο οι γονείς μου είναι Έλληνες. Δυστυχώς δεν έχω έρθει στην Ελλάδα πολλές φορές» λέει και οι μυς των χεριών του διαστέλλονται όταν απλώνει το χέρι του για να ανάψει τη φωτιά.
«Εσείς πώς και ήρθατε Αμερική; Διακοπές;» ρωτάει και περνάει τα χέρια του μέσα από τα σπαστά σχεδόν ξανθά μαλλιά του.
«Καμία σχέση» χαμογελάω και τα υπόλοιπα κορίτσια κουνούν το κεφάλι τους καταφατικά.
«Έχουμε σχηματίσει ένα γκρουπάκι οι τρεις μας στο οποίο χορεύουμε και τραγουδάμε και κάποια στιγμή μας έγινε μία πρόταση από μια εταιρεία. Για να μην τα πολυλογώ, αυτή η εταιρεία μας έστειλε για ένα δίμηνο πρόγραμμα προπόνησης στην Αμερική ανάμεσα σε άλλα γκρουπάκια. Όποιο τα καταφέρει θα μπορέσει να γίνει μέλος της εταιρείας» του εξηγώ κοιτώντας τον στα μάτια.
«Σοβαρά; Ποια εταιρεία;» Ρωτάει δείχνοντας ενδιαφέρον.
«Η Wave» λέει η Μαίρη με την περηφάνεια στη φωνή της να είναι ευδιάκριτη.
«Ουαου, αυτή είναι μία απο τις μεγαλύτερες εταιρείες εκεί, ετσι δεν είναι;» αναφωνεί ξαφνιασμένος εισπράττοντας ένα καταφατικό νεύμα από εμάς.
«Εσείς είστε από άλλο γκρουπ;» Ο Τεο ρωτάει τα αγόρια και όλοι ξεσπάμε σε υστερικά γέλια εκτός από εκείνους τους δύο. Μόνο και μόνο που έφερα την εκθαμβωτική παράσταση του Νικ στο μυαλό μου εκείνη την ημέρα στο ξενοδοχείο, ήταν αρκετό. Τα βλέμματα που ρίχνουν ο Νικ και ο Άρης προς το μέρος μας είναι το λιγότερο δολοφονικά.
«Εκεί είναι που η ιστορία λίγο μπλέκεται» χαμογελάει η Βάσια καθώς περνάει ένα marshmallow μέσα από το σιδερένιο καλαμάκι της.
«Εμείς είμαστε οι κομπάρσοι. Κάνουμε παρέα και αποφάσισαν να μας πάρουν μαζί τους στα κρυφά ενώ εκείνες γνωρίζουν τη δόξα» ο Νικ κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του προσποιούμενος τον απογοητευμένο.
«Τα προνόμια όμως είναι πολλά» λέει ο Τεό χτυπώντας ελαφρά την πλάτη του Νικ κάνοντάς τους να γελάσουν και τον Άρη να τον κοιτάξει με ένα πονηρό βλέμμα.
«Εσύ πόσο χρονών είσαι;» Απευθύνομαι στον Τεό και βάζω το καλάμι με το marshmallow ακριβώς πάνω από την φωτιά.
«19, εσείς;» Απαντάει και τραβάει το χέρι μου απότομα από την φωτιά.
«Θα πάρει φωτιά άμα το κρατάς τόσο κοντά» μου εξηγεί και τα μάγουλά μου κοκκινίζουν. Το τι θα έπαιρνε και τι τελικά πήρε φωτιά είναι μια άλλη ιστορία.
«Θα με βοηθήσεις να τους προσέχουμε; Ήταν πολύ δύσκολο μέχρι στιγμής να προσέχω ένα μάτσο νιάνιαρα» ξεφυσάει ο Άρης ακουμπώντας δραματικά το μέτωπό του με την πίσω πλευρά του χεριού του, κάνοντας τον Τεό να γελάσει και να ενώσουν τα χέρια τους κλείνοντας την «συμφωνία».
«Ωωω έλα τώρα ένας χρόνος είναι!» Του φωνάζει η Βάσια παρεξηγημένα.
«Εμείς οι τέσσερις είμαστε 18 και ο Άρης 19. Δηλώνει ότι επειδή ήταν στην αλλαγή της χρονιάς οι γονείς του τον έστειλαν ένα χρόνο αργότερα σχολείο, αλλά πιστεύω ότι έμεινε τάξη και ντρέπεται να μας το πει» ψιθυρίζω φωναχτά στον Τεό με σκοπό να με ακούσει ο Άρης. Αυτομάτως σηκώνεται το φρύδι του και ενα νικητήριο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου.
«Άρα όλοι τελειώσατε φέτος» δηλώνει ο Τεό και η φωτιά φωτίζει τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Εφόσον κάθεται δίπλα μου, μου δίνεται η δυνατότητα να επεξεργαστώ με μεγαλύτερη λεπτομέρεια το πρόσωπό του. Κάτω από τα αμυγδαλωτά του μάτια βρίσκεται μια μικρή διακριτική ελίτσα, που όταν χαμογελάει γλυκαίνει όλη του την εικόνα. Επίσης τώρα συνειδητοποιώ ότι έχει τρία σκουλαρίκια στα αυτιά του. Δύο δεξιά και αριστερά στους λοβούς και ένα στο άνω μέρος του αυτιού του που νομίζω πως λέγεται helix.
«Εγώ φέτος τέλειωσα το πρώτο μου έτος στην Διοίκηση Επιχειρήσεων» Μπορώ να πω ότι όταν ανακοίνωσε ότι είναι μόνο δεκαεννιά ετών ξαφνιάστηκα, αφού το σώμα του και ολόκληρο το παρουσοαστικό του σε ξεγελάνε.
«Και εγώ εκεί πέρασα αλλά θα πάω στην σχολή μόνο αν χρειαστεί. Έχω αποφασίσει να ασχοληθώ επαγγελματικά με το μπάσκετ» ο Άρης δίνει περισσότερα στοιχεία για τον εαυτό του στον Τεό και δαγκώνει το marshmallow που μόλις έψησε. Δεν περίμενα να είναι τόσο ανοιχτός μαζί του γιατί, παρόλο που είναι πολύ κοινωνικός, δεν του αρέσει να μιλάει για τον εαυτό του. Θα πρέπει να τον συμπάθησε.
«Άμα είσαι αποφασισμένος και μπορείς γιατί όχι;» συμφωνεί μαζί του ο Τεό και στρέφει το βλέμμα του προς τη θάλασσα.
«Απ' ότι βλέπω και εσύ κάνεις κάποιο άθλημα, έτσι;» εκφράζει μια απορία ο Άρης, που νομίζω όλοι είχαμε. Η φυσική του κατάσταση είναι στο ίδιο επίπεδο με του Άρη, γεγονός που σημαίνει ότι γυμνάζεται πάρα πολύ.
«Κάνω εδώ και χρόνια tae-kwon-do. Το αγαπάω πολύ, αλλά δεν είναι κάτι που θα ήθελα να ακολουθήσω επαγγελματικά» εξηγεί και παίρνει ένα μπουκάλι μπύρας από πίσω του.
«Εάν θέλετε μπορείτε να ρθείτε σε κάποιον αγώνα που θα παίζω» μας χαμογελάει και κατεβάζει μία γουλιά.
Του χαμογελάω με έναν καταφατικό ήχο και οι υπόλοιπες δύο με κοιτάζουν με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Σιγά που θα το άφηναν να πέσει.
«Κορίτσια είναι κρίμα να μη μας τραγουδήσετε κάτι. Ειδικά τώρα που φέρατε την κιθάρα, δεν έχετε καμία δικαιολογία» λέει ο Νικ κοιτώντας τη Βάσια στα μάτια, ο οποίος φαίνεται τώρα να νιώθει αρκετά άνετα με τον Τεό.
«Το πρώτο κόβερ που έμαθες στην κιθάρα;» ρωτάει ο Άρης τη Βάσια και όλες συμφωνούμε.
Μόλις ξεκινάμε να τραγουδάμε τους στίχους του "We Are Young" κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να απομονώσω τον χαλαρωτικό ήχο της θάλασσας. Παρόλο που η παρουσία του Τεό με αγχώνει, καθώς το τραγούδι κυλάει και οι φωνές των υπόλοιπων δύο δένουν αρμονικά, αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να απολαύσει αυτή τη στιγμή.
Τα σώματα του Άρη και του Νικ έχουν ξαπλώσει ελαφρώς προς τα πίσω έχοντας μια γαλήνια έκφραση στο πρόσωπό τους. Ο Τεό από την άλλη μας κοιτάζει έκπληκτος με ένα έντονο βλέμμα το οποίο προσπαθώ να αποφύγω.
Αυτή την ατμόσφαιρα, αυτή τη στιγμή, δε θέλω να τις διαγράψω ποτέ από το μυαλό μου.
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_
Author's Note:
Σας ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας για ακόμη ένα κεφάλαιο❤️! Εσείς έχετε ή θα θέλατε να κάνετε bonfire?? 🔥