Ένιωσα κάτι να μυριζει όταν φτάσαμε έξω από το σπιτι μου.Κατι ασχημα.Κατι έντονα.
«Φτάσαμε λοιπόν...»λέει και βάζει τον μικρό από την άλλη μεριά ναι απλωνει τα χέρια της.
«Δώσε μου τις τσάντες να πάω γρήγορα σπιτι.Ο μικρός βλέπεις...»λέει και τον κοιταει.Τι εννοει ο μικρός;Μια χαρά ήσυχος είναι.Ουτε που ακούγεται.
«Τι;Πεινάει;»λέω.
«Πρέπει να του αλλάξω πάνα»λέει.
Πάνα;Αυτό είναι που μυριζει έντονα;
«Πάμε σπιτι και θα αλλάξουμε στο λεπτό»λέει και κοιτάει τον μικρό και του φιλάει την μύτη.
«Αν...αν θες πάντως μπορείς να έρθεις μέσα να τον αλλάξεις.Στο σπιτι»προσφερομαι.Δεν ξέρω πως μου βγήκε έτσι.Δεν το σκεφτηκα.
«Όχι όχι δεν πειραζει»
«Δεν με πειραζει.Ελα»λέω και χωρίς να περιμένω απάντηση προχωράω μέχρι το σπιτι.Εχω μάθει πως δεν πρέπει να την ρωτάς και πολλά πολλά.Θα πει όχι τις πρώτες πενήντα φορές.
Βγάζω το κλειδί από την τσέπη και ανοίγω.Αφηνω τις τσάντες κάτω και προχωράμε μέχρι το σαλόνι.Πριν προλάβω να πω κάτι μου δίνει τον μικρό στην αγκαλιά μου.Δεν μου τον δίνει ακριβώς.Πιο πολύ τον χώνει στην κοιλιά μου.
«Πάω να πλεινω τα χέρια μου.Τον κρατας λίγο;»λέει και πριν προλάβω να πω όχι πάει στο μπάνιο.
Μόλις ακούω την πόρτα να κλεινει τεντώνω τα χέρια μου με τον μικρό να τον κρατάω γερά.Τον κρατάω στον αέρα και τον κοιταω.Αυτος καμία αντίδραση.Απλα ανοιγοκλείνει τα γαλάζια μάτια του.
Σφιγγω τα δαχτυλα μου στην μέση του μην μου πέσει.Και βρωμάει και ολας.Οχι μόνο βρωμάει αλλά βρωμοκοπαει.
Νομίζω ζαλίζομαι από την μυρωδιά.Και θα ξεράσω.
Τεντώνει τα χέρια του σε εμένα αλλά εγώ τον κρατάω ακόμα μακριά μου στον αέρα.
Θεε μου κάνε μην κλάψει και μην πέσει και μην πνιγεί και μην του βγουν τα κακά έξω και πάνε σε εμενα!!
Ακούω γέλια και βλέπω την Ειρήνη πίσω μου να γελάει.ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΡΘΕ!!
«Όλα καλά εδώ;»λέει και πάει και παιρνει την τσάντα,την μια από αυτές που είχε μαζί της και μετά παιρνει τον μικρό.Τον κρατάει από την μέση.
«Αστον.Τον παιρνω εγώ»λέει.Σωστα.Το κράταγα ακόμα.
Τον αφήνω και τον παιρνει και τον ξαπλώνει στον καναπέ.Μετα τα αλλά δεν ξέρω τι είναι η πως τα λένε αλλά πήρε κάτι σαν σεντονι και το έστρωσε κάτω,έβγαλε κάτι κρέμες κάτι πραγματα που πρώτη φορά τα βλέπω.
«Δεν το χεις και πολύ με τα παιδιά να φανταστώ;»ρωτάει καθώς του βγάζει τα ρούχα.
«Δεν το χω καθολου με τα παιδιά.Καθολου!»διωρθωνω.
Είναι περίεργο να την βλέπω έτσι.Με αυτά τα ρούχα.Την είχε συνηθίσει το ματι μου αλλιώς.Οχι με κοντό τζιν σορτς και άσπρο φανελάκι που να φενεται από κάτω το μαγιό της.Το ριγέ μαγιό της.Τα μαλλιά της κάτω χαλαρά και γιαλια ήλιου να τα κρατάνε μακριά από το πρόσωπο της.
Ποτέ δεν μου πέρασε στο μυαλό ότι υπάρχει και αυτή η Ειρήνη.Αλλα Λογικο.Ειναι νέα και είναι γυναίκα.Τι περιμενα ότι κυκλοφορεί στο δρόμο με τα ίδια ρούχα που φοράει στην δουλειά;Προφανως όχι.
Αν και δεν είναι πολύ ψηλή τα πόδια της φενονται μακριά για κάποιο λόγο.Λεπτα και μακριά.
Πλησιάζω να δω από περιέργεια τι ακριβώς κάνει εκει και βλέπω ότι ο μικρός ήταν γυμνός από την μέση και κάτω.Και ο κωλος του ήταν γεμάτος κακα.Γεματος.
«Πάντα τόσα κάνει;»ρωτάω.Πως ένα μικρό πλάσμα σαν και αυτόν έκανε τόσα;
«Το πειστευεις πως ναι!»λέει και γελάει.Βγαζει κατι σαν χαρτομαντηλα και τον σκουπίζει και μετά κάπως κλεινει την πάνα.
Η μυρωδιά είναι τέτοια που αν μείνεις σε ένα δωμάτιο με αυτό μόνο μπορεί και να πεθανεις.
Φενεται ότι ξέρει τι κάνει.Κανει την μια κίνηση μετά την άλλη αργά και σταθερά.Ποιος ξέρει ποσες φορές το έχει κάνει αυτό.
«Πως το κανείς αυτό;»ρωτάω.Οχι μόνο το κάνει αλλά το κάνει να φενεται εύκολο.
«Να φανταστώ εννοείς πως μεγαλώνω ένα παιδί...»λέει και τώρα του βάζει άλλη πάνα.
«Δεν το σκέφτομαι ότι το κάνω πολλές φορές.Και περνάει ο καιρός και ούτε που το καταλάβαινεις...δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο σου φενεται»
«Δεν μου φενεται περίπλοκο.Μου φενεται ακατόρθωτο!»λέω.Γελαει και τώρα τον ντύνει.
«Δεν είναι.Οταν θα κανείς παιδιά θα καταλάβεις.Καποιες φορές είναι δύσκολο αλλά αξίζει»λέει.
«Δεν θα κάνω παιδιά!»λέω πιο αποτομα από ότι ήθελα.Τρομαξε με τον τόνο μου και γύρισε να με κοιτάξει και αυτή και ο μικρός.Σαστισε για λίγο.
«Τι εννοεις;Ποτέ;»λέει.
«Ποτέ»απαντάω σίγουρος.
Αυτό δεν αλλαξε.Σε αυτό είμαι σταθερός και 100% σίγουρος.
Την βλέπω να σηκώνεται με την πάνα την βρώμικη στα χέρια της και μπορώ να πω ότι έτσι πως την έκανε δεν μυριζει τόσο.
«Ποτέ μην λες ποτέ»λέει.
Σε αυτό είμαι σίγουρος.Παντα ήμουν.
«Πάω στο μπάνιο να πετάξω αυτό και έρχομαι.Προσεχε τον λίγο μην πέσει από τον καναπέ»λέει και πάει μέσα.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΌ ΠΑΛΙ!!!
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΌΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!!
Πάει να κάνει μια κίνηση και έτσι πάω κοντά και βάζω το χέρι μου στην μια μεριά του καναπέ.Θα έπεφτε αν αργουσα λίγο.
«Μην το κανείς αυτό!»λέω και σηκωνω το δάχτυλο μου για να καταλάβει ότι το εννοώ.Με κοιτάει και κατεβάζει τα φριδια του σαν να θυμωσε.
«Εννοώ...»πάω να εξηγήσω και βγάζω το χέρι μου.Ισως δεν πρέπει να φωνάζω.
«Εννοώ πως αν πέσεις θα χτυπησεις και μετά θα πας στο νοσοκομείο.Θες να πας στο νοσοκομείο;Πειστεψε με δεν θες.Εχω πάει και έχω κάνει και ραμματα στο κεφάλι μικρός.Μετα η μαμά μου δεν με αφηνε τίποτα να κάνω.Η χειρότερη χρόνια της ζω-....»λέω αλλά το κόβω.Δεν ήταν η χειρότερη χρόνια της ζωής μου.Προπερσι ήταν η χειρότερη χρόνια της ζωής μου.
Όταν έχασα την Αλεξ ήταν η χειρότερη χρόνια της ζωής μου.
«Μαμά;»ρωτάει και ξέχασα για λίγο ότι είναι εδώ.
«Η μαμά έρχεται.Σε ένα λεπτό είναι εδώ και θα σε πάρει.Εσυ μείνε ακίνητος εκει.Μην μιλάς μην αναπνεύσεις και μην κουνιέσαι μην πάθεις κάτι»του λέω.
Σηκώνει τα πόδια πάνω τώρα και προσπαθεί να τα πιασει με τα χέρια του.Τι κάνει;Και αν σπάσουν τα πόδια του τόσο μικρός που είναι;
Πήγα να του πω να μην το κάνει αυτό αλλά ακούω βήματα και βλέπω την Ειρήνη να πλησιαζει και να τον παιρνει αγκαλιά.
«Χίλια ευχαριστώ Μάριε.Ωρα να φύγουμε και εμείς.Αρκετα σε πριξαμε»λέει.
Δεν με πριξαν βασικά.Αλλα οκ.
«Εντάξει τότε...»λέω και παιρνει τις τσάντες και τις βάζει στους ωμους και με τον μικρό αγκαλιά φενεται δύσκολο.Μετα σκέφτομαι ότι είναι δύσκολο.Οτι δεν το κάνει πρώτη φορά.
«Να σε ρωτήσω κάτι;»λέω.
«Φυσικά»λέει και με κοιτάει.
«Δεν ζηλεύεις;Που τόσο μικρή εχεις αυτήν την δουλειά;Αυτήν την ζωή;»λέω.
Μου φενεται περίεργο που πάντα γελάει.Δεν το καταλαβαίνω.Λες και το απολαμβάνει αυτό.Πως γίνεται αυτό;Δεν γίνεται.Δεν είναι λογικο.
«Υπάρχουν χειρότερα πραγματα από αυτό Μάριε.Ο κοσμος πεινάει,πεθάνει,είναι άρρωστοι και μπορεί να έχουν του κόσμου τα λεφτά και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα για αυτό...»λέει.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό.Οτι υπάρχουν χειρότερα πραγματα.Ακομα και πιο χειρότερα από μένα.Παντα λέω ότι αυτό που περναω είναι το χειρότερο.Γιατι έτσι το ένιωθα.
«Και όχι δεν ζηλευω.Γιατι να το κάνω;Εδώ ζηλεύουν ανθρωποι που τα έχουν όλα φαντάσου.Αλλα ξέρεις τι λένε.Οτι μπορείς να είσαι το φεγγάρι και ακόμα και τότε να ζηλεύεις τα αστέρια.Κουλο έτσι;»λέει.