Βάσια POV
«Ναι είχα και 'γω κάποτε μια χελώνα αλλά...» ακούω τους άλλους να συζητούν αλλά εγώ με τον Άρη παραμένουμε σιωπηλοί.
Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τα αστέρια. Πόσο μακριά αλλά ποσό φωτεινά είναι ταυτόχρονα. Κάθε ένα ξεχωριστό, αλλά όλα τους τόσο όμορφα.
«Βάσια» ο Άρης, που ειναι ξαπλωμένος δίπλα μου, ψιθυρίζει στο αυτί μου.
«Ναι;» Στρίβω το κεφάλι μου προς το μέρος του, ακόμη απορροφημένη στις σκέψεις μου.
Εκείνος τώρα στηρίζεται στον αγκώνα του και πλησιάζει το πρόσωπό μου αργά κοιτώντας με στα μάτια. Η ανάσα μου κόβεται όταν αντικρίζω τα σχεδόν πράσινα δικά του.
Ένα γλυκό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του. Μετά από μια μικρή παύση σκύβει και φιλάει τη γωνία των χειλιών μου για μια, δυστυχώς, σύντομη στιγμή. Όταν απομακρύνεται από κοντά μου, στρέφω το βλέμμα μου πάνω του, το οποίο είναι γεμάτο έκπληξη, και αυτός χαμογελάει για ακόμη μια φορά.
Γρήγορα επιστρέφει στην αρχική του θέση και συνεχίζει να χαζεύει τον ουρανό σα να μη συνέβη απολύτως τίποτα.
Τα δάχτυλά μου πηγαίνουν αυτόματα στο σημείο όπου ήταν μέχρι πριν από λίγο τα απαλά του χείλη και συνεχίζω να κοιτάω και 'γω τα αστέρια με την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα και το μυαλό μου να ξαναπαίζει αυτή την μαγική σκηνή.
[...]
«Εδώ δεν ήρθατε ούτε για να περάσετε την ώρα σας αλλά ούτε για διακοπές στην Αμερική» λέει ο Τσαρλς, ο ψηλός νέος άντρας μπροστά μας στα αγγλικά με έναν επιθετικό τόνο.
«Βέβαια, όσοι καταφέρετε να περάσετε όλες τις δοκιμασίες θα επιβραβευθείτε. Για να φτάσετε όμως εκεί» λέει κι σηκώνει το χέρι του ψηλά παρομοιάζοντας το επίπεδο στο οποίο πρέπει αν φτάσουμε, «πρέπει να στάξετε αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Κυριολεκτικά» συνεχίζει κοιτώντας μας όλους έναν προς έναν εξονυχιστικά.
Όλοι ξαφνιασμένοι με την απαιτητικότητα του άντρα, δεν μπορούμε παρά να κουνήσουμε καταφατικά το κεφάλι μας.
«Αρχικά θέλω να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια τις ικανότητές σας, γι' αυτό θα μου παρουσιάσετε το κομμάτι και τη χορογραφία με τα οποία καταφέρατε να φτάσετε εδώ. Έχετε ένα μισάωρο για πρόβα» λέει ψυχρά και φεύγει, ενώ άλλοι υπάλληλοι της εταιρείας κατευθύνουν κάθε γκρουπ σε ξεχωριστά δωμάτια . Είναι ένα μεγάλο, απλό κτίριο το οποίο είναι καθαρά φτιαγμένο για ακριβώς ότι μας έστειλαν. Προπόνηση.
Έχω αγχωθεί όχι για αυτό που μας έχει ζητηθεί, αλλά λόγω του κλίματος που δημιούργησε ο Τσαρλς μερικά λεπτά πιο πριν.
«Γρήγορα» χτυπάει η Μαίρη τις παλάμες της επιτακτικά σε εμάς για να πάρουμε τις θέσεις μας, καθώς στην αίθουσα ηχεί ήδη το τραγούδι μας 'Think again'.
Εγώ με την Αγάπη, που βρισκόμαστε στηριγμένες δεξιά και αριστερά στους ώμους της Μαίρης αντίστοιχα, έχουμε γυρισμένη την πλάτη μας στο φανταστικό κοινό, σε αντίθεση με την Μαίρη η οποία είναι στραμμένη μπροστά.
Το τραγούδι ξεκινάει και η Μαίρη προχωράει μπροστά ενώ εμείς στο παρασκήνιο τη στνοδεύουμε ρυθμικά με τη χορογραφία μας.
Κατά τη διάρκεια της χορογραφίας τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε. Η Μαίρη πάτησε το πόδι της Αγάπης, η φωνή της Αγάπης έσπασε παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε, εγώ δεν είχα τη σωστή στάση σώματος καθ' όλη τη διάρκεια της χορογραφίας και ο συγχρονισμός μας σε μερικά σημεία ήταν σχεδόν ανύπαρκτος.
Την τρίτη φορά που επιχειρούμε να κάνουμε άλλη μια πρόβα, η πόρτα του δωματίου ανοίγει διάπλατα και ο Τσαρλς μπαίνει μέσα με αυταρχικό βηματισμό.
«Ξεκινήστε» λέει απαιτητικά κατευθυνόμενος προς τη γωνία του δωματίου.
«Μα δεν είχαμε ένα μισάωρο;» Ρωτάει η Αγάπη αγχωμένη κάνοντας ένα βήμα προς τη γωνία που στέκεται ο ξανθός άντρας.
«Είχατε. Εγώ όμως θέλω να δω τη χορογραφία τώρα. Τι έγινε; Δεν αντέχεις την πίεση;» Ο Τσαρλς την ειρωνεύεται σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.
Εκείνη, αντί να του απαντήσει, παίρνει τη θέση της και κάνει νόημα σε εμάς να κάνουμε το ίδιο. Μπορώ να καταλάβω από τον βηματισμό της οτι νευρίασε, και όταν νευριάζει γίνεται αποφασισμένη.
Αρχίζουμε την χορογραφία μας και μόλις τελειώνει το κομμάτι της Μαίρης αψεγάδιαστο, έρχεται η σειρά μου. Αν δεν τα καταφέρω τώρα δεν θα μας δοθεί άλλη ευκαιρία. Γι' αυτό και δίνω τον καλύτερο εαυτό μου, έχοντας στο μυαλό μου κάθε λεπτομέρεια που πρέπει να προσέξω.
Η Αγάπη κάπου στα μισά της χορογραφίας μπαίνει στο κέντρο και τραγουδάει το κομμάτι της καλύτερα από κάθε άλλη φορά, κάνοντας απίστευτες κινήσεις με το κορμί της. Λίγο πριν τελειώσει περπατάει θηλυκά προς το μέρος του Τσαρλς και του κλείνει το μάτι, κομμάτι που δεν είναι κανονικά μέρος της χορογραφίας, δείχνοντας την αυτοπεποίθηςή της. Μάλλον πρέπει να την νευριάζουν πιο συχνά τελικά. Η έστω πριν από κάθε παράσταση.
Το τραγούδι τελειώνει με την δική μου φράση και τα χείλη του Τσαρλς να σχηματίζουν ένα αχνό χαμόγελο, το οποίο εξαφανίζεται όσο γρήγορα εμφανίστηκε.
«Μου άρεσε, καλώς ήρθατε» λέει ελαφρώς πιο φιλικά από τις προηγούμενες φορές. Μας παροτρύνει να τον ακολουθήσουμε στην μεγαλύτερη αίθουσα που βρισκόμασταν πριν για να ανακοινώσει σε εμάς και στους υπόλοιπους ποια θα ήταν η πρώτη μας 'αποστολή' ως επίσημα μέλη της ομάδας του.
«Κάθε γκρουπάκι θα πάει σήμερα το απόγευμα στη τοποθεσία που θα του δοθεί και θα παρουσιάσει μια μίνι 'συναυλία' στον δρόμο για να διαπιστώσουμε εάν έχετε απήχηση στον κόσμο» μας ανακοινώνει και κοιτάει τα χαρτιά του. Ο χώρος γεμίζει με ενθουσιασμένους ψιθύρους. Στο δωμάτιο είμαστε πλέον λιγότερα άτομα απ' ότι στην αρχή της ημέρας, γεγονός που σημαίνει πως δεν κατάφεραν όλοι να επιβιώσουν από την αυστηρή επίβλεψη του Τσαρλς.
«Το απόγευμά σας υπό κανονικές συνθήκες είναι ελεύθερο, όμως σήμερα θα οδηγηθείτε κατευθείαν στην τοποθεσία που θα σας δώσουμε για την παράστασή σας» κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει «Η επιτυχία σας ή η αποτυχία σας θα καθορίσει εάν θα παραμείνετε εδώ ή όχι αντίστοιχα». Γυρνάει τη φαρδιά πλάτη του και απομακρύνεται από το πλήθος των νεαρών ατόμων, σα να ανακοίνωσε το πιο απλό και ασήμαντο πράγμα στον κόσμο.
«Καλή επιτυχία!» Μας εύχεται χαμογελώντας ένα μελαχρινό αγόρι που στεκόταν δίπλα μου μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του και εγώ ανταποδίδω την ευχή.
Ακόμη δεν ήρθαμε και θα κάνουμε και 'συναυλία';!
[...]
Και οι τρεις κρατάμε από ένα μικρόφωνο σφιχτά στο χέρι μας, ενώ σε αρκετά μεγάλη απόσταση δεξιά και αριστερά μας βρίσκονται μεγάλα ηχεία.
Μετά από πολλές διαμαρτυρίες, άγχος και σχεδόν κλάμματα, προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε μπροστά σε τόσο κόσμο. Κάπως έτσι τώρα βρισκόμαστε στην Melrose Avenue. Δεν είναι για εμάς κάτι πρωτόγνωρο αυτό το σκηνικό, δεδομένου ότι δουλεύαμε στο μαγαζί τόσο καιρό, αλλά η πίεση αυτή τη φορά είναι ασύγκριτη.
Υπάλληλοι της εταρείας στέκονται γύρω μας για να εκτιμήσουν την ανταπόκριση του κόσμου και να μας βοηθήσουν σε περίπτωση που χρειαστούμε το οτιδήποτε. Λίγο πιο πέρα βρίσκονται ο Άρης με τον Νικ, που υποτίθεται ότι είναι απλοί παρατηρητές της παράστασής μας.
Οι σκέψεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι πολλές. Είμαι τόσο χαρούμενη και ταυτόχρονα τόσο αγχωμένη. Αγχωμένη γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη, γιατί είναι η ευκαιρία μας να αποδείξουμε τι αξίζουμε, γιατί απλώς πρέπει να σκίσουμε. Όμως περιτριγυρίζομαι από άτομα σημαντικά για μένα. Ο Άρης με τον Νικ απέναντι μου και τα κορίτσια δίπλα μου. Ακόμα και αυτοί που δεν είναι εδώ μαζί μας, ξέρω ότι μας υποστηρίζουν από μακριά.
Αυτό που δεν περίμενα όμως είναι να με αγχώσει τόσο πολύ η παρουσία του Άρη. Έχω ένα περίεργο αίσθημα, ότι πρέπει να τα πάω τέλεια για να μην τον απογοητεύσω, για να του δείξω πόσο καλή είμαι σε αυτό που αγαπώ.
Λίγο πριν φύγουμε από το κτίριο της εταιρείας σκέφτηκαμε πως αυτή η διαδικασία και ο κόπος, τόσο ο δικός μας όσο και του προσωπικού της εταιρείας, θα ήταν άσκοπος για ένα μόνο τραγούδι. Έτσι αποφασίσαμε, αφού τραγουδήσουμε το δικό μας τραγούδι, να πούμε κάποια από τα cover που εχουμε κάνει στο παρελθόν και να κλείσουμε την 'μίνι συναυλία' μας με το τραγούδι μας για όσους δεν το πρόλαβαν στην αρχή.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κοιτάω τα κορίτσια και νιώθω σιγά σιγά το άγχος μου να με εγκαταλείπει. Μας κάνουν νόημα και λίγο πριν μπει η μουσική όλες έχουμε πάρει τις θέσεις μας. Εφόσον είμαι γυρισμένη δεν μπορώ να διακρίνω αν έχουμε τραβήξει την προσοχή του κόσμου, αν μας κοιτάνε με περίεργα βλέμματα ή αν ενδιαφέρονται για την παράστασή μας. Η μουσική ξεκινάει και, όταν γυρνάω προς την πλευρά του κοινού, απογοητεύομαι βλέποντας τους περαστικούς να μας παρατηρούν χωρίς όμως να σταματούν.
Ενώ τα είδη μουσικής αλλάζουν και η χορογραφία γίνεται πιο περίπλοκη, το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την παράστασή μας μεγαλώνει και αρκετά άτομα σταματούν για να μας δουν. Σύντομα γύρω μας στον πλατύ πεζόδρομο έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος και νιώθω τον εαυτό μου να χαλαρώνει εντελώς αρχίζοντας να απολαμβάνω περισσότερο την παράσταση που δίνουμε.
Τα παιδιά έχουν χαθεί μέσα στο πλήθος και δεν μπορώ πλέον να τους εντοπίσω, αλλά μόνο και μόνο το ότι γνωρίζω πως είναι εδώ για να μας υποστηρίξουν, δημιουργείται ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
Οι ικανοποιημένες αντιδράσεις του πλήθους που βρίσκεται απέναντι μας ενθαρρύνουν και τις τρεις μας έτσι ώστε να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό.
[...]
Το βανάκι που μας μετέφερε στην τοποθεςία της παράστασης μας επέστρεψε στο κτίριο της εταιρείας. Μετά από λίγη ώρα έφτασαν εκεί και τα αγόρια με ένα ταξί.
«Θέλετε να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι επειδή είναι κοντά ή είστε κουρασμένες;» μας προτείνει ο Άρης και τρίβει την τίγρη στο μπράτσο του χωρίς να το αντιληφθεί.
«Α εγώ δεν έχω πρόβλημα. Ότι θέλουν τα κορίτσια» του απαντάω και τα κορίτσια συμφωνούν να περπατήσουμε.
Ξεκινήσαμε προς το διαμέρισμα και στη διαδρομή ο Άρης πιανοντάς με από το χέρι, αρχίσε να περπατάει με πιο αργό βηματισμό. Ως αποτέλεσμα μείναμε οι δυο μας πιο πίσω από τους υπόλοιπους, που όταν αντιλήφθηκαν την απόσταση που αποκτήσαμε είχαν διάφορες αντιδράσεις. Η Μαίρη γύρισε παραξενεμένη πίσω και γούρλωσε τα μάτια της, η Αγάπη σήκωσε τους αντίχειρές της δείχνοντας πως εγκρίνει και ο Νικ παρέμεινε αδιάφορος.
«Ήσασταν καταπληκτικές σήμερα...» σπάζει τη σιωπή ο Άρης και σφίγγει το χέρι μου που βρίσκεται ακόμα μέσα στο δικό του.
«Αλήθεια; Ευχαριστούμε πολύ» του χαμογελάω και το κεφάλι μου γέρνει στο μπράτσο του. Ο Άρης σταματάει απότομα κάνοντας με να τον κοιτάξω παραξενεμένη.
Ψάχνει στις τσέπες του λεπτού μαύρου μπουφάν που φοράει, έχοντας γυρισμένη την πλάτη του προς το μέρος μου και συνοφρυώνομαι εξαιτίας της συμπεριφοράς του.
«Κλείσε τα μάτια σου και δώσε μου το χέρι σου» με προστάζει αφού έχει σταματήσει να ψάχνει, χωρίς ακόμη να έχει γυρίσει προς το μέρος μου. Φαίνεται σα να προσπαθεί να ανοίξει κάτι αλλά δε μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι είναι, αφού ο φωτισμός του δρόμου στο συγκεκριμένο σημείο δεν είναι και ιδιαίτερα γενναιόδωρος. Παρ' όλα αυτά απλώνω το δεξί μου χέρι προς το μέρος του κλείνοντας τα μάτια μου, όπως ακριβώς μου ζήτησε.
Νιώθω τα μεγάλα χέρια του να ακουμπάνε τα δικό μου και κάτι να τοποθετείται στην παλάμη μου. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω ένα μικρό βελούδινο μαύρο κουτάκι.
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_
Author's note:
Διπλό update σήμερα!🤟
Ευτυχώς τελειώνουν οι εξετάσεις γιατί και οι δύο θα κόβαμε φλέβα. 😑