" သား .......... တစ္ခါတည္း ထမင္းစားမယ္ေလ ''
ထမင္းစားခန္းထဲကေန အန္ကယ္ထြန္းရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့ ေ၀ဟင္သည္ တံခါး၀နားကေနပင္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာအားရအၿပံဳး ေခါင္းငံု႕ကာ ထမင္းစားေနတဲ့ ကိုေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ေ၀ဟင့္၏အၿပံဳးသည္ တခဏမွ်ရပ္တံ့သြားသည္ ။ ဟင့္အင္း ........ သူသာ ထမင္း၀ိုင္းထဲ၀င္လိုက္ရင္ ကိုေလးက ခ်က္ခ်င္းထသြားလိမ့္မည္ ။ ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ ။ သူ ကုိေလး ေရွ႕မွာ တေစၦသရဲတစ္ေကာင္လို ေနေပးရမည့္တာ၀န္ရွိတာမို႕ ...........
" မစားေတာ့ဘူး အန္ကယ္ ။ ေက်ာ္ႀကီးတို႕နဲ႕ခ်ိန္းထားလို႕ ... ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႕ သြားလိုက္ဦးမယ္ ။ ျပန္လာမွ စားေတာ့မယ္ ''
" ေအး ... ေအး ... ။ ေျဖးေျဖးလည္းသြားဦးေနာ္ ''
ထမင္း၀ိုင္းထဲမွာ ဒီကေလးကိုမၾကည္ျဖဴသည့္ သားျဖစ္သူအျပင္ ဇနီးျဖစ္သူပါရွိေန၍ ေလာကြတ္ေတြေခ်ာ္ၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါမေခၚျဖစ္ေတာ့ ။ လူေတြထဲက လူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးထြန္းလြင္သည္လည္း အနည္းနဲ႕အမ်ား အတၱရွိတဲ့သူမို႕ ဒီေကာင္ေလးကို သနားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုယ့္မိသားစုက ပိုအေရးပါတယ္မို႕လား ။ ဘြားကေတာ့ အိမ္ေရွ႕က ပလက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ထိုေကာင္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ မီးဖိုထဲက အသံကိုနားေထာင္လိုက္နွင့္ သက္ျပင္းကိုအသာခ်လိုက္သည္ ။ သူမသည္လည္း ဒီအိမ္မွာ လူပိုတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား ။ အသက္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လူအိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေခြ်းမမ်က္ႏွာကို အနည္းနဲ႕အမ်ားၾကည့္ရသူမို႕ ထိုကေလးကို သနားရံုကလြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သူမရဲ႕ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳမႈကို ျပန္လည္ေတာင့္တမိၿပီး ဒီကေလးကို ရင္အုပ္မကြာျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိသည္ ။
သနားစရာ ကေလး ............. မင္းရဲ႕မိဘအရင္းေတြနဲ႕ အျမန္ဆံုးျပန္ေတြ႕ႏိုင္ပါေစကြယ္ ။
**********************
ကားမွတ္တိုင္ကိုေရာက္ဖို႕ ဆယ္မိနစ္နီးနီးလမ္းေလွ်ာက္ရသျဖင့္ ေ၀ဟင္သည္ သူ႕အေတြးနဲ႕သူ လမ္းေဘးကပ္ေလွ်ာက္ေနတုန္း သူ႕အနားကေန ခပ္ေျဖးေျဖးေမာင္းျဖတ္သြားသည့္ ခဲေရာင္ Honda Fit ေလးေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္က အလိုအေလ်ာက္မွတ္မိေနသည့္ႏွယ္ ဖ်တ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဟာင္းေနပါေစဦး သူပိုင္တ့ဲပစၥည္းေတြကိုဆို အၿမဲတမ္းသစ္လြင္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ ကိုေလးအက်င့္ေၾကာင့္ ဒီေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ကားဟာ ကိုေလးကားမွန္းသူအတပ္သိလိုက္သည္ ။ ကားက ပံုမွန္ထက္ေနွးေနတယ္လုိ႕ထင္ရေပမယ့္ ကိုေလးက နဂိုတည္းက ကားကို ဂရုစိုက္ေမာင္းတတ္သူမို႕ ဒါဟာပံုမွန္ပဲဆိုတာ သူေတြးလိုက္သည္ ။
ခ်စ္တယ္ ....... ကိုေလး ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အရူးရင့္ေနၿပီထင္တယ္ ။ ကိုေလးကို မျမင္ရရင္ေတာင္ ကိုေလးနဲ႕ပက္သက္တဲ့ သက္ရွိ ၊ သက္မဲ့ တစ္ခုခုကို ျမင္ရံုနဲ႕တင္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတတ္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒါက အခ်စ္မဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ ကိုေလးအတြက္ အေႏွာက္ယွက္ဆိုလားပဲ ။
သူ႕အေတြးနဲ႕သူ ေက်နပ္စြာၿပံဳးရင္း ထြက္ခြာဖို႕ျပင္ေနတဲ့ Bus ကားေပၚ ေျပးလႊားတက္လိုက္သည္ ။ သူက မိဘမဲ့တစ္ဦးမလို႕ သူမ်ားအိမ္မွာကပ္ေနရေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့အသံုးစရိတ္နည္းနည္းပါးပါးကို ဦးထြန္းက ေပးတတ္တာမလို႕ သူ႕အတြက္ အက်ပ္အတည္းအရမ္းမျဖစ္ ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕အသက္ ၁၈ ႏွစ္ရွိေနၿပီ ။ ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္ အလုပ္တစ္ခုမွာ Delivery သမားအျဖစ္အလုပ္ရၿပီး သူ႕အသံုးစရိတ္ကို ကာမိေအာင္ရွာႏိုင္ခဲ့သည္ ။ တစ္ခါတေလ ဘြားတုိ႕ကို ျပန္ကန္ေတာ့ၿပီး အိမ္အတြက္ ဟင္းဖိုးေလးေတြကူေပးသည္ ။ သူေပးတဲ့ ေငြပမာဏက ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္ေပမယ့္ သူက သူစိမ္းမဟုတ္လား ။ ေရေတာင္ အလကားမရတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူ႕ကိုအိမ္ေပၚမွာ ေခၚတင္ထားၿပီး အထက္တန္းထိၿပီးဆံုးေအာင္ ထားခဲ့ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိသည္ ။
************************
" ေ၀ဟင္ကို ............. ဒီပစၥည္းပံုးကိုေလ သြားပို႕ေပးပါဦး ။ အေပၚမွာ လိပ္စာပါတယ္မလား ။ အဲ့လိပ္စာအတိုင္း သြားပို႕ေပး ''
သူ႕ေရွ႕မွာ ေရာက္လာတဲ့ A4 ပံုးအရြယ္အစား ဖာဘူးနဲ႕အတူ ဒီေန႕အတြက္ ပထမဆံုးပို႕ရမည့္ လိပ္စာကို ေ၀ဟင္ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာက ၀င္းခနဲျဖစ္သြားသည္ ။ ဒါ ကိုေလးရဲ႕ ကုမၸဏီကို ပို႔ရမယ့္ပစၥည္းပဲ ။
" ဟုတ္ ......... ကြ်န္ေတာ္ ခုခ်က္ခ်င္းသြားလိုက္ပါ့မယ္ ''
" တက္ၾကြေနလိုက္တာ ။ အမတို႕ကေတာ့ မင္းလို တက္ၾကြတဲ့လူငယ္ေလးေတြကို အရမ္းသေဘာက်တာပဲ ။ သြက္သြက္လက္လက္ရွိၿပီး ေျပာလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ။ ဆိုင္ကယ္ကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ေမာင္းဦးေနာ္ ''
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ............''
ကိုေလးရဲ႕အရိပ္ကိုေတာင္ မနင္းပါဘူးလို႕ ကတိေပးထားေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုေလးရွိေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္လို႕ ခံစားရရံုနဲ႕တင္ လူကနတ္ျပည္ေရာက္သလို ေျမာက္ေနၿပီ ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႕ မေတာင္းဆိုပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အေ၀းကေန ျမင္ေနခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ ကံတရားရယ္ ။
တစ္နာရီကုိ ကီလိုေျခာက္ဆယ္နီးပါးျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားေသာ ပစၥည္းပို႕သည့္ဆိုင္ကယ္ေလးက တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီသို႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ခရီးႏွင္လွ်က္ ။
Delivery service ၀န္ထမ္း၀တ္စံုနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္အနက္ေရာင္ကို မွန္ခ်ကာေဆာင္းထားသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ဦးသည္ ကုမၸဏီအေဆာက္အဦးထဲသို႔ တန္းတန္းပင္ဝင္သြားလိုက္ၿပီး ပါဆယ္ပစၥည္းေရာက္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္ ။ ပစၥည္းကိုလက္ခံယူေပးသူက ၀န္ထမ္းမိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ေန၍ သူေတြ႕ခ်င္ေနသည့္လူတစ္ဦးကိုေတာ့ ခုထိအရိပ္ေယာင္ပင္မေတြ႕ေသး ။
" အမ ....... ဒါနဲ႕ေလ ...... ဒီ႒ာနမွာေလ ....... ''
" ဟုတ္ ........ ဘာသိခ်င္တာလဲ ''
" ဘာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ။ လက္မွတ္ထိုးၿပီးၿပီမလား ။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ''
ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႕ သူ႕ရဲ႕အနက္ေရာင္ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ခုထိေဆာင္းထားၿမဲျဖစ္သည့္ ေ၀ဟင္သည္ ေလွကားအတိုင္းေအာင္ထပ္သို႕ျပန္ဆင္းလာရာ သူ႕ေနာက္မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလည္း လိုက္ဆင္းလာသည္ကို သတိထားမိေသာေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။
ဟင္ .......... ကိုေလး ။
ကိုေလးမ်ားသူ႕ကို သတိထားမိသြားလား ။သူ႕အရိပ္ကိုေတာင္ မနင္းနဲ႕လိုု႕ေျပာထားလို႕ ခုလိုသူ႕ေရွ႕ေရာက္ေနတာေတြ႕ရင္ ကိုေလးရဲ႕ေဒါသက အကန္႕အသတ္ရွိႏိုင္ဦးမလားဟု တစ္ခ်က္ေတာ့ ေတြးပူမိတာအမွန္ ။
ကိုေလးကေတာ့ သူ႔ကိုသတိထားမိပံုမေပၚပါ ။ သူ႕အာရံုနဲ႕သူ ပုလဲေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကိုကိုင္လွ်က္ဆင္းလာၿပီး သူ႕ကိုိေတာင္ တစ္ခ်က္ပဲေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ သြက္သြက္ပင္ ဆင္းသြားေလသည္ ။ ေ၀ဟင္ကလည္း ကိုေလး၏ ေနာက္ေက်ာကိုေငးေမာရင္း သူနဲ႕အမွီလိုက္ဆင္းလိုက္သည္ ။ သူ႕ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္က လည္စပ္နားထိေရာက္တာမို႕ သူစကားမေျပာရင္ သူဘယ္သူမွန္း ကိုေလးခန္႕မွန္းႏိုင္မည္မထင္ပါ ။
ကိုေလးတို႕ရံုးရဲ႕ေအာက္ဆံုးထပ္ေရာက္ေတာ့ သူဆိုင္ကယ္ထားခ့ဲသည့္ေနရာအထိပင္ ကိုေလးက သြားကာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္ ။ ကိုေလးအတြက္ေတာ့မသိ ၊ သူကေတာ့ ကိုေလးနဲ႕ ႏွစ္ေပအကြာမွာရပ္ေနႏိုင္တာကိုပဲ ႀကိတ္ဂုဏ္ယူေနမိၿပီး ဒီေန႔အတြက္ ရာသီဥတုက သာယာလြန္းသည္ဟု ထင္မိသည္ ။
" ေနျပင္းတယ္ေနာ္ ....... ''
ဘုရားေရ ...... ဒါ ကိုေလးအသံမဟုတ္လား ။ ေနဦး .... ဒီမွာက သူနဲ႕ကိုယ္ေလးႏွစ္ေယာက္တည္းရွိလို႕ ကိုေလးက ဘယ္သူ႕ကိုေျပာတာလဲ ။ သူ႕ကိုလား ။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ေ၀ဟင္၏အေတြးေတြက ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးလွေသာ ကိုေလးကေတာ့ သူ႔ထံ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လာၿပီးေနာက္ တစ္ဖန္လမ္းမေတြဆီျပန္ၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ငါ ဆြံ႕အနားမၾကားတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနမိတာလား ''
ကိုေလးဆီက ကဲ့ရယ္သံမမည္တဲ့ အသံခ်ဳိခ်ဳိေလးသည္ အၿပံဳးနုနုတစ္ပြင့္နွင့္အတူ ထြက္က်လာ၍ ေ၀ဟင္သည္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕ပင္ အသံအုပ္ကာေျပာလိုက္သည္ ။
" အာ .........ေဆာရီး ။ အင္း .... ေနပူတယ္ေနာ္ ''
" ေရာ့့ ...... ပုလဲေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မလား ။ ေကာ္ဖီေအးမွာလိုက္တာကို စေတာ္ဘယ္ရီအရသာနဲ႔မွားပို႕ေပးလို႕ ဆိုင္ရွင္ကို ကြန္ပလိန္းသြားတက္မလို႕ဟာ ခု အဲ့စိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီ ။ လမ္းကူးရမွာပ်င္းလို႕ ..... ။ မင္းေသာက္မလား .... အဲ့ဆိုင္က ပုလဲေဖ်ာ္ရည္က ေတာ္ေတာ္အရသာရွိတယ္ ။ တစ္ခါေသာက္မိလို႕ႀကိဳက္သြားရင္ ေနာက္ခါ အဲ့မွာသြား၀ယ္ေသာက္ ။ ၿပီးရင္ Duwun က ခပ္ေခ်ာေခ်ာအကိုတစ္ေယာက္က မားကတ္တင္းဆင္းလိုက္လို႕ လာ၀ယ္တာပါလို႕ေျပာ ။ ဒါဆို ေနာက္ခါ ငါသူတို႕ကို ျပသနာပိုရွာလို႕ေကာင္းသြားၿပီေလ ''
ေ၀ဟင္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕ပင္ ပုလဲေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို လွမ္းယူမိသြားသည္ ။ ကိုေလးသည္ မပြင့္တစ္ပြင့္ၿပံဳးရင္း သူ႕ရံုးခန္းရွိရာျပန္တက္သြားေတာ့ က်န္ခဲ့သည့္ ေ၀ဟင္က ထူးဆန္းအံၾသမႈမ်ားစြာျဖင့္ ။ သူမွန္းမသိလို႕ ကိုေလးက ခုလိုတရင္းတႏွီးစကားေျပာတာလား ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ....... ကိုေလးက သူ႕ကိုေသေလာက္ေအာင္ ရြံမုန္းေနသူမို႕ သူေစတနာအျပည့္နဲ႕ ပုလဲေဖ်ာ္ရည္ေပးလိုက္တဲ့ လူက သူမွန္း ကိုေလးသိသြားရင္ ကိုေလးကိုယ့္လက္ကိုေတာင္ျဖတ္ပစ္ခ်င္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားမလားမသိ ။
ေျပာရရင္ ကိုေလးက စိတ္ရင္းေစတနာအရမ္းေကာင္းတဲ့သူမ်ိဳး ။ ႏူးညံ့တဲ့အသည္းႏွလံုးရွိကာ တစ္ဖက္သားကို ကူညီေဖးမတတ္ၿပီး ေယာက်ၤားပီသသည့္ ေယာကၤ်ားတစ္ဦး ။ ဒါဆို သူ႕အေပၚေကာ ။ ေသခ်ာေပါက္ အစတုန္းကေတာ့ ကိုေလးက သူ႕အေပၚေကာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ သူ႕ကိုသိပ္မၾကည္ျဖဴဘူးဆိုရင္ေတာင္ ခါးခါးသီးသီးမျဖစ္ဘဲ သူ႕အေမရဲ႕လက္ကေန မသိမသာကာကြယ္ေပးခဲ့ဖူးသည္ ။ အနည္းဆံုးေတာ့ မင္း ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ၊ မင္း ေနေကာေကာင္းရဲ႕လား ဟု ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ဖူးသည္ ။ သို႕ေသာ္ ထိုေကာင္းျခင္းအားလံုးကို သူ႕လက္နဲ႕ပင္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ေလ၏ ။
ငယ္ေသးတဲ့အရြယ္တုန္းကေတာ့ ကိုေလးရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူအခ်စ္ခံရသည္ဟုထင္ၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္ခဲ့ဖူးသည္ ။ ေခ်ာေမာတဲ့ ကိုေလးကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွေပးမပစ္ရက္ဘူးဟုေတြးမိေပမယ့္ ထိုစဥ္ကေတာ့ တကယ္ျဖဴစင္ခဲ့ရိုးအမွန္ပါ ။ သူ႕အသက္ ၁၇ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုေလးခ်စ္သူရွိတယ္လို႕ သတင္းၾကားၿပီးေနာက္မွ ကိုေလးကို ဆံုးရံူးရမွာေၾကာက္ရြံတဲ့စိတ္နဲ႕အတူ သူ ကိုေလးကို အျဖဴထည္သက္သက္နဲ႕မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ ရယူပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕အတူ အပူမီးကို စတင္ေမြးၿပီး ခံစားခ်က္ကို စတင္ခဲ့သည္ ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္ထားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ ၾကာၾကာဟန္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ ။
တစ္ေန႔ ....... ကိုေလးအခန္းထဲမွာ ဘြားဘြားယူခိုင္းတဲ့ ေရဒီယိုေလး သြားရွာတုန္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနသည့္ ကိုေလးကိုအၾကာႀကီး သူစိုက္ၾကည့္ခဲ့မိၿပီး ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈကို သိသာထင္႐ွားေစခဲ့ေသာ အျပဳအမႈတစ္ခုကို သူျပဳလုပ္မိခဲ့သည္ ။ ဒါက သူ ကိုေလးကို တိတ္တဆိတ္ ခိုးနမ္းခဲ့မိတာပဲ ။ ကံတရားဟာ သူ႕ကိုမနာလိုုျဖစ္္လို႕ထင္တယ္ ၊ ထိုေန႕ ကိုေလး ခ်က္ခ်င္းပင္ ႏိုးထလာၿပီး သူ႕ကို တြန္းထုတ္ခဲ့သည္ ။
ေဒါသသံနဲ႔အတူ ''မင္းဒါဘာလုပ္တာလဲ'' ဟူေသာ ကိုေလး၏ ေမးခြန္းကို သူဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့စြာပင္ ျပန္လည္ေျဖၾကားမိခဲ့သည္ ။
"ကြ်န္ေတာ္ ကိုေလးကို ခ်စ္တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တယ္ ။ ကိုေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခ်င္တယ္'' ... ဆိုၿပီး ။
ဒါေပမယ့္ ထင္ထားတာထက္ ပိုၿပီးဆိုးရြားစြာျပန္ရခဲ့တဲ့အေျဖက ..........
" ထြီး ......... ရြံလိုက္တာ ။ မင္းလိုလူက စကားနဲ႕ေတာင္ ႏိႈင္းစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ရြံဖို႕ေကာင္းတယ္ ။ ငါ့အနား မကပ္စမ္းနဲ႕ '' တဲ့ ။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတာေလးက အဲ့ေန႕ကသာ ကြ်န္ေတာ့္ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ တစ္သက္လံုးအတြက္ ဖံုးကြယ္ထားခဲ့ရင္ ဒီေနရာမွာ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေဆာင္းစရာမလိုဘဲ လႊတ္လႊတ္လပ္လပ္ စကားေျပာၿပီး ရယ္ေမာလို႕ရမယ္ထင္တယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စတင္ခဲ့မိသည့္ အပူမီးေၾကာင့္ အသက္ရွဴရတာေတာင္ ပင္ပန္းေနၿပီ ကိုေလး ။ ကိုေလးကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ သိလား ။ အဲ့ဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈ ကြ်န္ေတာ္မရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ေပါ့ ။
ေ၀ဟင္သည္ သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္ကာ ဖုန္းနံပတ္စိမ္းတစ္ခုကို ေကာက္ႏွိပ္လိုက္သည္ ။
" ဟဲလို ....... ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ အဆက္အသြယ္႐ွိတယ္လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္ ။ သူ႔ကိုေျပာေပးပါ.... ခုေန ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေခၚမယ္ဆို အခ်ိန္မွီေသးတယ္လို႔ ''
*****************************
****************
Unicode
" သား .......... တစ်ခါတည်း ထမင်းစားမယ်လေ ''
ထမင်းစားခန်းထဲကနေ အန်ကယ်ထွန်းရဲ့အသံကိုကြားတော့ ဝေဟင်သည် တံခါးဝနားကနေပင် လှည့်ကြည့်ပြီး ဝမ်းသာအားရအပြုံး ခေါင်းငုံ့ကာ ထမင်းစားနေတဲ့ ကိုလေးကိုတွေ့တော့ ဝေဟင့်၏အပြုံးသည် တခဏမျှရပ်တံ့သွားသည် ။ ဟင့်အင်း ........ သူသာ ထမင်းဝိုင်းထဲဝင်လိုက်ရင် ကိုလေးက ချက်ချင်းထသွားလိမ့်မည် ။ ဒီလိုတော့ မဖြစ်စေချင် ။ သူ ကိုလေး ရှေ့မှာ တစ္ဆေသရဲတစ်ကောင်လို နေပေးရမည့်တာဝန်ရှိတာမို့ ...........
" မစားတော့ဘူး အန်ကယ် ။ ကျော်ကြီးတို့နဲ့ချိန်းထားလို့ ... နောက်ကျနေမှာစိုးလို့ သွားလိုက်ဦးမယ် ။ ပြန်လာမှ စားတော့မယ် ''
" အေး ... အေး ... ။ ဖြေးဖြေးလည်းသွားဦးနော် ''
ထမင်းဝိုင်းထဲမှာ ဒီကလေးကိုမကြည်ဖြူသည့် သားဖြစ်သူအပြင် ဇနီးဖြစ်သူပါရှိနေ၍ လောကွတ်တွေချော်ပြီး ထပ်ခါထပ်ခါမခေါ်ဖြစ်တော့ ။ လူတွေထဲက လူတစ်ဦးဖြစ်သည့် ဦးထွန်းလွင်သည်လည်း အနည်းနဲ့အများ အတ္တရှိတဲ့သူမို့ ဒီကောင်လေးကို သနားပေမယ့် တကယ်တမ်း ကိုယ့်မိသားစုက ပိုအရေးပါတယ်မို့လား ။ ဘွားကတော့ အိမ်ရှေ့က ပလက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း ထိုကောင်လေးကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက် မီးဖိုထဲက အသံကိုနားထောင်လိုက်နှင့် သက်ပြင်းကိုအသာချလိုက်သည် ။ သူမသည်လည်း ဒီအိမ်မှာ လူပိုတစ်ယောက်ပဲမဟုတ်လား ။ အသက်ကြီးရင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ လူအိုတစ်ယောက်အနေနဲ့ ချွေးမမျက်နှာကို အနည်းနဲ့အများကြည့်ရသူမို့ ထိုကလေးကို သနားရုံကလွဲပြီး ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် သူမရဲ့ငယ်ရွယ်နုပျိုမှုကို ပြန်လည်တောင့်တမိပြီး ဒီကလေးကို ရင်အုပ်မကွာပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးချင်စိတ်တောင် ပေါက်မိသည် ။
သနားစရာ ကလေး ............. မင်းရဲ့မိဘအရင်းတွေနဲ့ အမြန်ဆုံးပြန်တွေ့နိုင်ပါစေကွယ် ။
**********************
ကားမှတ်တိုင်ကိုရောက်ဖို့ ဆယ်မိနစ်နီးနီးလမ်းလျှောက်ရသဖြင့် ဝေဟင်သည် သူ့အတွေးနဲ့သူ လမ်းဘေးကပ်လျှောက်နေတုန်း သူ့အနားကနေ ခပ်ဖြေးဖြေးမောင်းဖြတ်သွားသည့် ခဲရောင် Honda Fit လေးကြောင့် ဦးနှောက်က အလိုအလျောက်မှတ်မိနေသည့်နှယ် ဖျတ်ခနဲလှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ ဘယ်လောက်ပဲ ဟောင်းနေပါစေဦး သူပိုင်တဲ့ပစ္စည်းတွေကိုဆို အမြဲတမ်းသစ်လွင်နေအောင် ထိန်းသိမ်းတတ်တဲ့ ကိုလေးအကျင့်ကြောင့် ဒီတောက်ပြောင်နေတဲ့ကားဟာ ကိုလေးကားမှန်းသူအတပ်သိလိုက်သည် ။ ကားက ပုံမှန်ထက်နှေးနေတယ်လို့ထင်ရပေမယ့် ကိုလေးက နဂိုတည်းက ကားကို ဂရုစိုက်မောင်းတတ်သူမို့ ဒါဟာပုံမှန်ပဲဆိုတာ သူတွေးလိုက်သည် ။
ချစ်တယ် ....... ကိုလေး ။ ကျွန်တော်ကတော့ အရူးရင့်နေပြီထင်တယ် ။ ကိုလေးကို မမြင်ရရင်တောင် ကိုလေးနဲ့ပက်သက်တဲ့ သက်ရှိ ၊ သက်မဲ့ တစ်ခုခုကို မြင်ရုံနဲ့တင် ကျွန်တော် စိတ်လှုပ်ရှားနေတတ်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ဒါက အချစ်မဟုတ်ဘူးတဲ့ ။ ကိုလေးအတွက် အနှောက်ယှက်ဆိုလားပဲ ။
သူ့အတွေးနဲ့သူ ကျေနပ်စွာပြုံးရင်း ထွက်ခွာဖို့ပြင်နေတဲ့ Bus ကားပေါ် ပြေးလွှားတက်လိုက်သည် ။ သူက မိဘမဲ့တစ်ဦးမလို့ သူများအိမ်မှာကပ်နေရပေမယ့် လိုအပ်တဲ့အသုံးစရိတ်နည်းနည်းပါးပါးကို ဦးထွန်းက ပေးတတ်တာမလို့ သူ့အတွက် အကျပ်အတည်းအရမ်းမဖြစ် ။ ပြီးတော့ သူ့အသက် ၁၈ နှစ်ရှိနေပြီ ။ ဘွဲ့ရတစ်ယောက်မဟုတ်ပေမယ့် အလုပ်တစ်ခုမှာ Delivery သမားအဖြစ်အလုပ်ရပြီး သူ့အသုံးစရိတ်ကို ကာမိအောင်ရှာနိုင်ခဲ့သည် ။ တစ်ခါတလေ ဘွားတို့ကို ပြန်ကန်တော့ပြီး အိမ်အတွက် ဟင်းဖိုးလေးတွေကူပေးသည် ။ သူပေးတဲ့ ငွေပမာဏက ဘယ်လောက်မှမဟုတ်ပေမယ့် သူက သူစိမ်းမဟုတ်လား ။ ရေတောင် အလကားမရတဲ့ခေတ်ကြီးထဲမှာ သူ့ကိုအိမ်ပေါ်မှာ ခေါ်တင်ထားပြီး အထက်တန်းထိပြီးဆုံးအောင် ထားခဲ့ပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်မိသည် ။
************************
" ဝေဟင်ကို ............. ဒီပစ္စည်းပုံးကိုလေ သွားပို့ပေးပါဦး ။ အပေါ်မှာ လိပ်စာပါတယ်မလား ။ အဲ့လိပ်စာအတိုင်း သွားပို့ပေး ''
သူ့ရှေ့မှာ ရောက်လာတဲ့ A4 ပုံးအရွယ်အစား ဖာဘူးနဲ့အတူ ဒီနေ့အတွက် ပထမဆုံးပို့ရမည့် လိပ်စာကို ဝေဟင်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာက ဝင်းခနဲဖြစ်သွားသည် ။ ဒါ ကိုလေးရဲ့ ကုမ္ပဏီကို ပို့ရမယ့်ပစ္စည်းပဲ ။
" ဟုတ် ......... ကျွန်တော် ခုချက်ချင်းသွားလိုက်ပါ့မယ် ''
" တက်ကြွနေလိုက်တာ ။ အမတို့ကတော့ မင်းလို တက်ကြွတဲ့လူငယ်လေးတွေကို အရမ်းသဘောကျတာပဲ ။ သွက်သွက်လက်လက်ရှိပြီး ပြောလိုက်ရင် ချက်ချင်းပဲ ။ ဆိုင်ကယ်ကို သေချာဂရုစိုက်မောင်းဦးနော် ''
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ............''
ကိုလေးရဲ့အရိပ်ကိုတောင် မနင်းပါဘူးလို့ ကတိပေးထားပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ။ ကျွန်တော်က ကိုလေးရှိနေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်လို့ ခံစားရရုံနဲ့တင် လူကနတ်ပြည်ရောက်သလို မြောက်နေပြီ ။ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ချစ်ဖို့ မတောင်းဆိုပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် အဝေးကနေ မြင်နေခွင့်လေးတော့ပေးပါ ကံတရားရယ် ။
တစ်နာရီကို ကီလိုခြောက်ဆယ်နီးပါးဖြင့် မောင်းထွက်သွားသော ပစ္စည်းပို့သည့်ဆိုင်ကယ်လေးက တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီသို့ မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ဖြင့် ခရီးနှင်လျှက် ။
Delivery service ဝန်ထမ်းဝတ်စုံနဲ့ ဆိုင်ကယ်ဦးထုတ်အနက်ရောင်ကို မှန်ချကာဆောင်းထားသည့် ကောင်လေးတစ်ဦးသည် ကုမ္ပဏီအဆောက်အဦးထဲသို့ တန်းတန်းပင်ဝင်သွားလိုက်ပြီး ပါဆယ်ပစ္စည်းရောက်ကြောင်း အကြောင်းကြားလိုက်သည် ။ ပစ္စည်းကိုလက်ခံယူပေးသူက ဝန်ထမ်းမိန်းကလေးတစ်ဦးဖြစ်နေ၍ သူတွေ့ချင်နေသည့်လူတစ်ဦးကိုတော့ ခုထိအရိပ်ယောင်ပင်မတွေ့သေး ။
" အမ ....... ဒါနဲ့လေ ...... ဒီဋ္ဌာနမှာလေ ....... ''
" ဟုတ် ........ ဘာသိချင်တာလဲ ''
" ဘာမဟုတ်တော့ပါဘူး ။ လက်မှတ်ထိုးပြီးပြီမလား ။ ဒါဆို ကျွန်တော် သွားလိုက်ပါဦးမယ် ''
ပူပူလောင်လောင်နဲ့ သူ့ရဲ့အနက်ရောင်ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို ခုထိဆောင်းထားမြဲဖြစ်သည့် ဝေဟင်သည် လှေကားအတိုင်းအောင်ထပ်သို့ပြန်ဆင်းလာရာ သူ့နောက်မှ တစ်စုံတစ်ယောက်ကလည်း လိုက်ဆင်းလာသည်ကို သတိထားမိသောကြောင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
ဟင် .......... ကိုလေး ။
ကိုလေးများသူ့ကို သတိထားမိသွားလား ။သူ့အရိပ်ကိုတောင် မနင်းနဲ့လို့ပြောထားလို့ ခုလိုသူ့ရှေ့ရောက်နေတာတွေ့ရင် ကိုလေးရဲ့ဒေါသက အကန့်အသတ်ရှိနိုင်ဦးမလားဟု တစ်ချက်တော့ တွေးပူမိတာအမှန် ။
ကိုလေးကတော့ သူ့ကိုသတိထားမိပုံမပေါ်ပါ ။ သူ့အာရုံနဲ့သူ ပုလဲဖျော်ရည်တစ်ခွက်ကိုကိုင်လျှက်ဆင်းလာပြီး သူ့ကိုတောင် တစ်ချက်ပဲစောင်းငဲ့ကြည့်ကာ သွက်သွက်ပင် ဆင်းသွားလေသည် ။ ဝေဟင်ကလည်း ကိုလေး၏ နောက်ကျောကိုငေးမောရင်း သူနဲ့အမှီလိုက်ဆင်းလိုက်သည် ။ သူ့ရဲ့ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်က လည်စပ်နားထိရောက်တာမို့ သူစကားမပြောရင် သူဘယ်သူမှန်း ကိုလေးခန့်မှန်းနိုင်မည်မထင်ပါ ။
ကိုလေးတို့ရုံးရဲ့အောက်ဆုံးထပ်ရောက်တော့ သူဆိုင်ကယ်ထားခဲ့သည့်နေရာအထိပင် ကိုလေးက သွားကာ ကောင်းကင်ကြီးကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည် ။ ကိုလေးအတွက်တော့မသိ ၊ သူကတော့ ကိုလေးနဲ့ နှစ်ပေအကွာမှာရပ်နေနိုင်တာကိုပဲ ကြိတ်ဂုဏ်ယူနေမိပြီး ဒီနေ့အတွက် ရာသီဥတုက သာယာလွန်းသည်ဟု ထင်မိသည် ။
" နေပြင်းတယ်နော် ....... ''
ဘုရားရေ ...... ဒါ ကိုလေးအသံမဟုတ်လား ။ နေဦး .... ဒီမှာက သူနဲ့ကိုယ်လေးနှစ်ယောက်တည်းရှိလို့ ကိုလေးက ဘယ်သူ့ကိုပြောတာလဲ ။ သူ့ကိုလား ။
ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဝေဟင်၏အတွေးတွေက ယောက်ယက်ခတ်သွားသည် ။ သို့ပေမယ့် တည်ငြိမ်အေးဆေးလှသော ကိုလေးကတော့ သူ့ထံ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လာပြီးနောက် တစ်ဖန်လမ်းမတွေဆီပြန်ကြည့်လိုက်သည် ။
" ငါ ဆွံ့အနားမကြားတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေမိတာလား ''
ကိုလေးဆီက ကဲ့ရယ်သံမမည်တဲ့ အသံချိုချိုလေးသည် အပြုံးနုနုတစ်ပွင့်နှင့်အတူ ထွက်ကျလာ၍ ဝေဟင်သည် အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ပင် အသံအုပ်ကာပြောလိုက်သည် ။
" အာ .........ဆောရီး ။ အင်း .... နေပူတယ်နော် ''
" ရော့ ...... ပုလဲဖျော်ရည်သောက်မလား ။ ကော်ဖီအေးမှာလိုက်တာကို စတော်ဘယ်ရီအရသာနဲ့မှားပို့ပေးလို့ ဆိုင်ရှင်ကို ကွန်ပလိန်းသွားတက်မလို့ဟာ ခု အဲ့စိတ်ပျောက်သွားပြီ ။ လမ်းကူးရမှာပျင်းလို့ ..... ။ မင်းသောက်မလား .... အဲ့ဆိုင်က ပုလဲဖျော်ရည်က တော်တော်အရသာရှိတယ် ။ တစ်ခါသောက်မိလို့ကြိုက်သွားရင် နောက်ခါ အဲ့မှာသွားဝယ်သောက် ။ ပြီးရင် Duwun က ခပ်ချောချောအကိုတစ်ယောက်က မားကတ်တင်းဆင်းလိုက်လို့ လာဝယ်တာပါလို့ပြော ။ ဒါဆို နောက်ခါ ငါသူတို့ကို ပြသနာပိုရှာလို့ကောင်းသွားပြီလေ ''
ဝေဟင် အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ပင် ပုလဲဖျော်ရည်ခွက်ကို လှမ်းယူမိသွားသည် ။ ကိုလေးသည် မပွင့်တစ်ပွင့်ပြုံးရင်း သူ့ရုံးခန်းရှိရာပြန်တက်သွားတော့ ကျန်ခဲ့သည့် ဝေဟင်က ထူးဆန်းအံသြမှုများစွာဖြင့် ။ သူမှန်းမသိလို့ ကိုလေးက ခုလိုတရင်းတနှီးစကားပြောတာလား ။ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ....... ကိုလေးက သူ့ကိုသေလောက်အောင် ရွံမုန်းနေသူမို့ သူစေတနာအပြည့်နဲ့ ပုလဲဖျော်ရည်ပေးလိုက်တဲ့ လူက သူမှန်း ကိုလေးသိသွားရင် ကိုလေးကိုယ့်လက်ကိုတောင်ဖြတ်ပစ်ချင်တဲ့အထိ ဖြစ်သွားမလားမသိ ။
ပြောရရင် ကိုလေးက စိတ်ရင်းစေတနာအရမ်းကောင်းတဲ့သူမျိုး ။ နူးညံ့တဲ့အသည်းနှလုံးရှိကာ တစ်ဖက်သားကို ကူညီဖေးမတတ်ပြီး ယောကျၤားပီသသည့် ယောင်္ကျားတစ်ဦး ။ ဒါဆို သူ့အပေါ်ကော ။ သေချာပေါက် အစတုန်းကတော့ ကိုလေးက သူ့အပေါ်ကောင်းခဲ့ဖူးပါတယ် ။ သူ့ကိုသိပ်မကြည်ဖြူဘူးဆိုရင်တောင် ခါးခါးသီးသီးမဖြစ်ဘဲ သူ့အမေရဲ့လက်ကနေ မသိမသာကာကွယ်ပေးခဲ့ဖူးသည် ။ အနည်းဆုံးတော့ မင်း ထမင်းစားပြီးပြီလား ၊ မင်း နေကောကောင်းရဲ့လား ဟု ဂရုတစိုက်ရှိခဲ့ဖူးသည် ။ သို့သော် ထိုကောင်းခြင်းအားလုံးကို သူ့လက်နဲ့ပင် ဖျက်ဆီးခဲ့လေ၏ ။
ငယ်သေးတဲ့အရွယ်တုန်းကတော့ ကိုလေးရဲ့ဂရုစိုက်မှုကြောင့် သူ့ကိုယ်သူအချစ်ခံရသည်ဟုထင်ပြီး စိတ်ကြီးဝင်ခဲ့ဖူးသည် ။ ချောမောတဲ့ ကိုလေးကိုကြည့်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှပေးမပစ်ရက်ဘူးဟုတွေးမိပေမယ့် ထိုစဉ်ကတော့ တကယ်ဖြူစင်ခဲ့ရိုးအမှန်ပါ ။ သူ့အသက် ၁၇ လောက်ရောက်တော့ ကိုလေးချစ်သူရှိတယ်လို့ သတင်းကြားပြီးနောက်မှ ကိုလေးကို ဆုံးရူံးရမှာကြောက်ရွံတဲ့စိတ်နဲ့အတူ သူ ကိုလေးကို အဖြူထည်သက်သက်နဲ့မဟုတ်တော့ဘဲ ရယူပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့အတူ အပူမီးကို စတင်မွေးပြီး ခံစားချက်ကို စတင်ခဲ့သည် ။ တစ်နှစ်လောက်ကတော့ ဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်ထားနိုင်ခဲ့ပေမယ့် သူဟာ ကြာကြာဟန်မဆောင်နိုင်ခဲ့ ။
တစ်နေ့ ....... ကိုလေးအခန်းထဲမှာ ဘွားဘွားယူခိုင်းတဲ့ ရေဒီယိုလေး သွားရှာတုန်း နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေသည့် ကိုလေးကိုအကြာကြီး သူစိုက်ကြည့်ခဲ့မိပြီး ရယူပိုင်ဆိုင်လိုမှုကို သိသာထင်ရှားစေခဲ့သော အပြုအမှုတစ်ခုကို သူပြုလုပ်မိခဲ့သည် ။ ဒါက သူ ကိုလေးကို တိတ်တဆိတ် ခိုးနမ်းခဲ့မိတာပဲ ။ ကံတရားဟာ သူ့ကိုမနာလိုဖြစ်လို့ထင်တယ် ၊ ထိုနေ့ ကိုလေး ချက်ချင်းပင် နိုးထလာပြီး သူ့ကို တွန်းထုတ်ခဲ့သည် ။
ဒေါသသံနဲ့အတူ ''မင်းဒါဘာလုပ်တာလဲ'' ဟူသော ကိုလေး၏ မေးခွန်းကို သူဟန်ဆောင်မှုကင်းမဲ့စွာပင် ပြန်လည်ဖြေကြားမိခဲ့သည် ။
"ကျွန်တော် ကိုလေးကို ချစ်တယ် ။ ပြီးတော့ ဒါက ချစ်သူတစ်ယောက်လို ချစ်တယ် ။ ကိုလေးကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့် ရချင်တယ်'' ... ဆိုပြီး ။
ဒါပေမယ့် ထင်ထားတာထက် ပိုပြီးဆိုးရွားစွာပြန်ရခဲ့တဲ့အဖြေက ..........
" ထွီး ......... ရွံလိုက်တာ ။ မင်းလိုလူက စကားနဲ့တောင် နှိုင်းစရာမရှိလောက်အောင် ရွံဖို့ကောင်းတယ် ။ ငါ့အနား မကပ်စမ်းနဲ့ '' တဲ့ ။
ကျွန်တော်စဉ်းစားမိတာလေးက အဲ့နေ့ကသာ ကျွန်တော့်ခံစားချက်ကို ရှေ့တန်းမတင်ဘဲ တစ်သက်လုံးအတွက် ဖုံးကွယ်ထားခဲ့ရင် ဒီနေရာမှာ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ် ဆောင်းစရာမလိုဘဲ လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် စကားပြောပြီး ရယ်မောလို့ရမယ်ထင်တယ် ။
ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် စတင်ခဲ့မိသည့် အပူမီးကြောင့် အသက်ရှူရတာတောင် ပင်ပန်းနေပြီ ကိုလေး ။ ကိုလေးကို ပျော်စေချင်တယ် သိလား ။ အဲ့ဒီပျော်ရွှင်မှု ကျွန်တော်မရှိမှ ဖြစ်မယ်ဆိုရင်တောင်ပေါ့ ။
ဝေဟင်သည် သူ့အိတ်ကပ်ထဲက ဟန်းဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဖုန်းနံပတ်စိမ်းတစ်ခုကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည် ။
" ဟဲလို ....... ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အဖေနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိတယ်လို့ပြောခဲ့ဖူးတယ်နော် ။ သူ့ကိုပြောပေးပါ.... ခုနေ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ခေါ်မယ်ဆို အချိန်မှီသေးတယ်လို့ ''
*****************************
****************