Dedicated to HopieSoberano18 love lots 😘
***
"HIS NAME SPELLS TROUBLE"
Dylan's PoV:
Sabado ngayon pero maaga pa ako nagising. Wala lang excited kasi ako ngayong araw. Maaga pa ako naligo at nag-agahan. I usually wear shorts at home but today I wore denim pants and a white t-shirt.
At dahil kumakain ako ngayon sa hindi kalakihan naming dining room nahalata agad ni mama ang ayos ko. Nasa gilid lang naman kasi ang salas at nandun si mama nanonood ng k-drama. Kaya tinitignan ako ni mama ngayon ng may mapanunuring mata.
"Sweetie, may lakad ka?" Tanong niya agad.
Umiling naman ako habang kinakagat ko ang sandwich na kinakain ko. "Bakit po, ma?"
"Wala naman. Eh bakit naka pants ka kung dito ka lang naman pala?" She asked.
Niligpit ko muna ang kinainan ko dahil tapos na din naman akong kumain. Tsaka tumabi ako ng upo kay mama sa sofa at seryosong tumingin sa kanya.
"Mama?"
"Bakit?"
Napabuntong hininga muna ako. "Ma, heto kasi yan. May pupunta dito sa bahay mamaya."
"Boyfriend mo?" Excited na tanong ni mama na dahan-dahan kong tinanguan.
"Yes, ma, boyfriend ko at pupunta siya ngayon---"
"Finally!!!" Hindi ko na natuloy ang paliwanag ko dahil bigla na lang tumili si mama ng napakalakas at niyakap ako ng napakahigpit. "Sa wakas!! Nagka-boyfriend ka rin! Sweetie, muntik na kitang i-reto dun sa anak ng nakatira dun sa kabilang unit."
I made a digusting look at my mother. "Kadiri! Sipunin kaya ang anak nun!"
My mama giggled. "Kaya mabuti nga at nagka-boyfriend ka na. Pero, nak, ilang taon na tong boyfriend mo? Seventeen, eighteen?"
"Actually, ma, Haru is turning twenty-one." Sagot ko na tinanguan niya lang.
"It's good that your boyfriend is an adult. Because when you two got married while both of you are aging his sight will be blury first before you lose your beauty." Sabi ni mama.
"Mama naman! Wala pa ang kasal sa kokote namin." Saway ko kay mama.
But she just gave me a shrug. "So what's his name?"
"Haru, Haru Saijou Alexandrov."
Natahimik naman dun si mama at napanganga. "Bet ko ang name niya."
"Whatever, mama."
"Eh, sweetie, anong oras naman pupunta dito ang boyfriend mo?" Tanong ulit ni mama.
Napaisip muna ako. "Mga lunch siguro."
"Kung ganun magluluto na ako para may makain kayo." Akmang tatayo na si mama ng pigilan ko siya.
"Ma, hindi na kailangan kami na ang luluto." Sabi ko.
"Nak... hindi ka naman marunong magluto."
Sinimangutan ko naman agad si mama sa sinabi niya. "Kaya nga magpapaturo po ako kay Haru."
"Ay, I'm starting to love this Haru." Nakangising sabi ni mama na inilingan ko na lang.
Kung isama ko siguro si mama kina Mira, Kid, Jamm at Ao sugurado ang ingay-ingay nila. Hinayaan ko na lang dun si mama sa salas at bumalik na ako sa kwarto ko para suklayin ang buhok ko.
Tama nga pala ang sabi ni Haru. Ang haba na ng buhok ko. Hindi ko na napansin na humaba na pala siya. Four years na ata akong hindi nagpapagupit eh. Well, hindi naman masamang tignan dahil nagcu-curl naman siya sa dulo. Pinapatay ko ang natitirang oras sa pamamagitan ng pagsuklay sa buhok ko. Para naman bumilis ang oras.
Kaya nagulat na lang ako ng marinig na biglang tumili si mama sa labas.
"Dylan!! Sweetie!!"
"Ma?! Anong nangyari?" Agad natanong ko ng makatakbo ako sa labas ng kwarto ko.
And there's my mama on the door looking at the man outside.
"Nak, bisita mo." Nakangising sabi ni mama.
I rolled my eyes on her. "Mama, naman! Akala ko kung ano na ang nangyari sayo. You almost gave me an heart attack."
"Then we're even." Sagot ni mama sabay baling sa tao na nasa labas. "This handsome guy almost gave me an heart attack too."
Narinig ko namang tumikhim ang lalaki sa labas. I think you guys already know who he is. "Ma'am, I'm sorry for almost giving you an... heart attack. And I'm sorry for my late courtesy. My name is Haru Saijou Alexandrov and I am---"
"Dylan's boyfriend?" My mama cut off Haru.
"Yes, ma'am. I'm Dylan's boyfriend." Sagot naman ni Haru.
"Pasensiya na, pasok ka, hijo. Feel yourself at home. And call me tita." Excited na sabi ni mama habang hinihila papasok sa loob si Haru.
Nang mapabaling siya saken I mouthed 'sorry' at him na nginitian lang niya. Pinaupo na siya ni mama sa sofa namin at nag question and answer na sila.
"So, hijo, ilang taon ka na?" Tanong ni mama na abot tenga ang ngiti.
"Actually, tita, I'm turning twenty-one this December. I know that I'm too old for Dylan, but I can assure you that my intentions are clean." Magalang naman na sagot ni Haru.
Mama wave her hand on the air. "Ano ka ba! Ayos lang yan. Basta ba mahal mo talaga ang anak ko?"
Tumingin muna sakin si Haru at nginitian ako. "I love her so much, tita, with all my heart."
"Ano ba yan... kinikilig tuloy ako." Sabi ni mama sabay tawa.
"Sobra lang yan sa k-drama, ma." Sabi ko.
Tumigil na si mama sa pagtawa at bumalik agad ang atensyon niya kay Haru. "Ibig sabihin may trabaho ka na, hijo?"
"I own a company. I inhereit it from my father. You heared about the SA company? I actually own that." Sagot naman ni Haru.
"T-talaga?" Napanganga naman si mama sa nalaman. "Hijo, pagpasensiyahan mo na tong unit namin dahil maliit lang at hindi gaanong kagara."
"I don't mind, tita." Nakangiting sagot ni Haru.
Ngumiti na lang din si mama at tumayo. "Kung ganun, lalabas na muna ako."
"Saan po kayo pupunta, ma?" Agad na tanong ko.
"Ililibre ko ang mga kaibigan ko dahil sa wakas may boyfriend ka na rin. Mag enjoy kayo dito." Akmang lalabas na si mama sa pinto ng may pahabol pa siya. "And, Dylan, no dirty business. Bata pa kayo."
"Mama!"
Narinig ko na lang ang tawa ni mama kaya napabuntong hininga na lang ako at tumingin na kay Haru na nakaupo pa din sa sofa habang nililibot ang tingin niya.
Napatikhim naman ako para kunin ang atensyon niya. Ngumiti naman siya at tumayo.
"I love your mama. She's too cheerful." Sabi ni Haru sabay yakap sakin.
Napayakap na lang din ako sa beywang niya at tiningala siya. "Mabuti nga dahil naka-move on na si mama. Hindi ko na siya naririnig na umiiyak."
"Dylan, I won't hurt you and make you cry."
"How can you be so sure?"
Hinalikan muna niya ang ilong ko bago sumagot. "I just know that I can't. Maybe I might make you cry but I won't hurt you."
"I believe in you." Napangiti na lang din si Haru sa sagot ko. "So... you love me that much huh?"
"Why? Don't you love me that much?" Haru asked with a pout.
Tinawanan ko nalang siya at pinanggigilan ang ilong niya. "I like you with all my heart, Haru."
"It's the same as if you're saying I love you." Sabi niya.
Tinaasan ko naman siya ng kilay. "Really? Hindi kaya, magkaiba ang like sa love."
"But they are both strong words." Haru said in a matter of a fact tone. "But people say it like it's nothing."
"Stop it. Sabi mo tuturuan mo akong magluto." Sabi ko.
He chuckled at me. "I will. But today, you just have to watch and learn."
Magkahawak kamay kaming pumunta sa kitchen. Muntik pa akong mapatili ng buhatin ako ni Haru at pinaupo sa island counter. He then give me a wink before going to the refrigerator to get the ingredients.
"Anong lulutuin mo?" Tanong ko ng makabalik siya sa tabi ko.
"Chicken adobo." He answered with a smile.
Tinitignan ko lang siya habang may hinihiwa siya. Siguro yun ang sibuyas or something?
"Haru, sino ang nagturo sayong magluto?" Tanong ko ng ginigisa na niya ang manok.
He glance at me for a second then back to his work. "My mama is a great cook. When she's cooking I was always there to watch her."
Napatango na lang ako sa kanya. Sinusundan ko lang ang bawat galaw ni Haru. He will give me a side glance and wink at me but he's still focus on what he's cooking. Kung titignan mo siya para talaga siyang pro sa kusina. Bumalik lang siya sa harap ko para ipatikim sakin ang luto niya.
Napahawak naman ako sa bibig ko at napapikit sa sarap. Kainis! Ang sarap pala niyang magluto.
"How is it?" Biglang tanong niya.
"Ang sarap." I answered without a lie that made him laugh.
"Then let's eat." He said then serve the chicken adobo on the table.
Ako na ang nagalagay ng pinggan naming dalawa at mga kutsara at tinidor. Kumuha na din ako ng dalawang baso at isang pitsel ng tubig sa ref.
Nang makaupo ako sa kaharap niyang upuan siya na ang naglagay ng kanin at ulam sakin. Kaya hindi ko mapigilang mapangiti sa simpleng ginagawa ni Haru.
"Eat well." Nakangiting sabi niya.
Napangisi din ako sa kanya. "I will especially you're the one who cooked it."
Nagsimula na kaming kumaing dalawa habang nag-uusap. Oras-oras din niyang pinupunasan ang gilid ng labi ko kapag may kanin na pumupunta dun. Then we ate our lunch peacefully.
"So sa Russia ka talaga ipinanganak?" Tanong ko sa kanya habang tinitignan ko siyang naghuhugas ng plato.
Tapos na din kasi kaming kumain. And he insist to wash the dishes kaya heto ako ngayon sa gilid niya at pinapanuod siya. At sabi niya pwede daw akong magtanong ng kahit na ano so nagsimula akong magtanong tungkol sa childhood niya.
"Yes." He nodded at my question. "I was born in Russia and grew up there untill I was nine."
"Bakit niyo naisipang manirahan dito sa Pilipinas?" I asked him even though I already have a hint.
Nagkibit balikat naman sakin si Haru. "Because one of my uncle from my father's side abducted me."
"Na kidnap ka noon?" Hindi makapaniwalang tanong ko.
"Yeah. In exchange of my life my dad should give him our whole money. But of course dad said no." Sagot naman niya.
Bigla namang kumunot ang noo ko. "Ha? Eh paano ka?"
"My dad is a powerful noble aristocrat in Russia. He have his sources. Dad already tracked me before his brother said his bargain."
"Bakit nagawa sayo nun ng uncle mo? Dahil lang ba talaga sa pera?" I asked again.
This time nakatingin na talaga sakin si Haru. "Dylan, my grandfather has seven sons. And among them dad is the youngest. They always told dad that nothing will left to him because he's the youngest. He can't inhereit grandpa's whole company because it will be given to their eldest... they said. And they will divide granpa's money and some other properties. And dad will only receive a little amount and two small companies. But dad doesn't want grandpa's company because he wants to build an empire of his own and that's what he did. He build his own empire with his own blood, sweat and tears. And because his brothers are all too prideful and greedy they can't accept that dad is richer than them. My dad's empire is much more stronger than theirs.
"Dad's brothers love to gamble and that caused to their own company to fall. They don't have any money left aside from the money grandpa inhereit to them. But because dad loves his brothers he let them borrow some amount of money. But dad found out that they still using it to gamble that's why when they borrowed again... dad refused. That's when the time my third uncle abducted me, assuming he can now have my dad's whole money. But dad is wiser than he looks."
"Bakit kaya ganun nhu? Magkapatid naman sila bakit sila nagkokompetensya?" Nalulungkot na saad ko.
Niyakap naman ako ni Haru at hinalikan ang noo ko. "Because some people are blinded by greediness."
"Mabuti na lang dahil hindi kayo ganun ng mga kapatid mo." Sabi ko sa kanya.
He hummed. "My mother always told us to love our brothers because if everything bad happens to us our brothers will be there to save us. Mama said if they ever died the only family will be left to us are our brothers. Funny they really left."
Nakikita ko na naman ang kalungkutan sa mga mata niya. Kahit ano siguro ang gagawin ko sisisihin at sisisihin talaga ni Haru ang sarili niya.
Out if instincts I caress his hair with my hand. "I will never leave you, Haru."
"I will hold on to that." Haru said with a smile as he planted a soft kiss on my lips.
***
Haru's PoV:
Masaya akong umuwi ngayon galing sa unit nina Dylan. I'm so happy that I spent almost all of my time beside her. We watched movie together. I also baked cookies for Dylan. Then we cuddle in the couch and talk about interesting stuffs. Kahit siguro ang mga walang kwentang pag-uusapan na pag-usapan na namin.
I'm smiling from ear to ear as I approach our main door. Beside the door I saw tandang Yamato. He's always standing there every time I came home late. Riou niisan and his overprotectiveness.
"Tandang Yamato, what are you doing here?" I asked when I got near him.
He bowed a little at me. "Haru-sama, Kaito-sama is waiting for you."
Kai's here? What brings him here?
Hindi na ako nagtanong pa kay tandang Yamato at pumasok na sa loob. Mas mabuti kung si Kai mismo ang tanungin ko kung anong sadya niya dito.
Honestly, I still hate him. Pabuhat ba naman kami ni Takeo sa mga alipores niya?? Teka... si Raito pala ang nag-utos sa mga yun. But Raito just obeys Kaito's orders so Kaito is still at fault.
Masama ang tingin ko sa kanya ng umupo ako sa mahabang sofa sa harap ng maliit na sofa na kinauupuan ni Kaito.
"Anong kailangan mo?" I asked straight to the point.
"Stop glaring at me like that, Haru." Kai said with a hissed.
I rolled my eyes on him. "You know what, Kai? I was in a good mood a while ago but the announcement of your presence here makes me want to punch you."
"Oh, come on, cous. Importante ang pinunta ko dito. Tigilan mo na ang paghihimutok ng butsi mo." He said in an annoyed tone.
"Paano ako titigil? Kung ikaw kaya ang ipabuhat ko sa mga alipores ko, ha!?" Galit na tanong ko sa kanya.
Laking gulat ko na lang ng bigla siyang tumayo at hinubad ang sapatos niya. Nagtaka pa ako kung aanhin niya yun. Itatapon lang pala niya saken. Muntik ng matamaan ang pagmumukha ko mabuti na lang dahil mabangis ang instincts ko at nakaiwas agad ako.
"Can you step that aside for a while, Haru?!" Nakalabas ang pangil na tanong niya saken. "And listen to me."
Napabuntong hininga na lang ako at seryosong tumingin kay Kaito. Parang kasing seryoso talaga siya.
And at some point... I have a bad feeling about it all of a sudden. It's just like the atmosphere became heavy.
"What is it?" I asked him.
Umupo muna siya sa pwesto niya kanina at napabuntong hininga. "Your assh*le of a cousin arrived here a while ago."
Biglang nanlaki ang mata ko sa narinig. "What did you say?"
"Kanina lang isa sa mga tauhan kong nagbabantay sa galaw ng hayop mong pinsan nagsabi sakin na umalis daw papuntang Pilipinas ang pinsan mo. For now he's staying at one of Tan-tan's hotel. For sure kayo ang sinadya niya dito. Nabalitaan ko kasi na nalulugi na nanaman kasi ang kompanya nila sa kakasugal. They borrowed money from Riou-san but he refused." Paliwanag ni Kaito.
Niisan asked for my permission about it last week but I told him to refused it. Kung papahiramin pa namin sila sa ikalimang pagkakataon masasayang din yun sa kakasugal nila. Better not give them any. Nagmagandang loob na ako dahil pakiramdam ko may kasalanan ako sa kanya pero inaabuso naman niya ang kabutihan ko at kasama pa niya ang ibang mga kapatid ni dad.
Ginagamit nilang panlaban saken ang nangyare one year after dad died. Hindi kasi ako katulad nila, kinokonsensya ako. Kaya wala akong nagawa kundi bigyan sila ng pera bilang bayad sa kasalanang nagawa ko kahit naman nararapat lang na mangyare yun.
Napabalik ang atensyon ko kay Kaito ng mag-salita siya. "I think it's the best for you if you stay here inside your mansion tomorrow. At sa lunes sasabihan ko sina Takeo at Tan-tan na samahan ka sa school ng iniibig mo."
"Tan-tan? Bakit si Tan-tan? Can't you send Flynn?" Kunot noong tanong ko
Umiling naman siya. "He can't. He will choose Freya over you, dimwit."
Now I remember. It's Freya's birthday tomorrow. And it's an important day for Flynn.
"Don't worry too much. Hanggang salita lang naman ang gago mong pinsan. Just gave him a great comebacks." Sabi naman ni Kaito sabay tayo. "Ghe, aalis na ako. Pupuntahan ko pa si Duke para bigyan niya ng VIP pass sina Tan-tan."
Sinuot muna niya ang sapatos na hinubad niya at nagpaalam nang umalis. And I was left here dumbfounded.
Alam ko namang kusa siyang pupunta dito dahil hindi ko siya binigyan ng pera. I just had enough already. Matatanda na sila, hindi ko na kailangan pang bigyan sila ng pera lalo na't ginagamit lang nila ito para sa sugalan.
Kung noon nagagawa pa nila akong takutin ngayon hindi na. I won't give them money ever again. If they're starving to death then they should die. Besides uncle Avram deserve his own death.
Pero dahil mabait ako noon pakiramdam ko kailangan kong pagbayadan ang pagkamatay ni uncle Avram. And his son took the opportunity to get money from us. Sabi nila basta daw lagi namin silang bibigyan ng pera papatawarin daw nila ang kasalanang ginawa ko. That time I was so desperate for forgiveness so I agreed to their condition.
Pero nalaman ko na isa sa kompanya namin ay nalugi dahil daw may kumukuha sa pera namin dun. Kaya minsan ko ng napagpasyahan na hindi na sila bigyan ng pera. Besides they stole a big amount of money from us maybe that money is enough to pay for my sin. But they tried harming Levi. Kaya wala na din akong nagawa kundi ang bigyan ulit sila ng pera buwan-buwan.
They acted as if they're holding our necks. Paulit-ulit nila akong pinagbantaan na papatayin daw nila si Levi kung hindi ko na sila bibigyan pa ng pera. I was only seventeen that time. Ano naman kaya ang magagawa ko? I was still dependent to Riou niisan.
Pero di nagtagal na laman ko na wala pala talaga silang balak na patawarin ako. Sinasabi lang nilang papatawarin nila ako para makakuha sila ng pera. But today is different. I'm an adult now. Kaya ko na ang sarili ko. I have the power to eliminate them anytime.
Hindi na ako takot sa kanila ngayon. But another fear came into me. Natatakot akong malaman ni Dylan ang kasalanan ko. I'm afraid that she might leave me.
Knowing my assh*le of a cousin he's also wicked. He's so good with his sharp tongue. As you know the tongue is a sword or a magic wand. It can love and heal or cut and kill. Kahit hanggang salita lang ang tarantadong yun marunong parin siyang pumili ng masusuklam na mga salita na tiyak na makakasira sayo. Believe it or not hindi magagandang salita ang lalabas sa bunganga niya na manggigigil kang sakalin siya.
Besides... his name spells trouble.
🌹💜🌹