Zawgyi
ဘယ္သူေျပာတာလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
ၾကိဳက္ေနၾကၿပီလို႔.....မဟုတ္ဘူးေနာ္.....တကယ္မဟုတ္ဘူး
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
မသိစိတ္ရဲ႕နွလံုးသား..... ဟိုးအနက္႐ိွဳင္းဆံုးေနရာကေန ခ်စ္ေနၾကတာပါ။ခ်စ္တယ္ဆိုတာဘာလဲဆိုတာေတာ့က်ြန္ေတာ္တို့မသိဘူး။က်ြန္ေတာ္တို့အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုယ့္ေဘးနားရိွရံုနဲ႔ အရာရာျပည့္စံုတယ္။
"အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အ့ံျသမူမ်ားနဲ႔ဆန္းၾကယ္ေသာအရာ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာလူသားတိုင္းရဲ႕ႏွလံုးသားထက္အ႐ွင္သခင္
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ေၾကကြဲျခင္းနဲ႔မ်က္ရည္တ္ို႔ရဲ႕ကဗ်ာ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ခံစားခ်က္တို႔ေမြးဖြားရာေနရာ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ၾကည္ႏူးၾကတဲ့အခိုက္လမင္းတစ္ရာ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဝမ္းနည္းတဲ့အခိုက္ေနမင္းကုေဋကဠာ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ တားဆီးတတ္ခဲ့ ေအးစက္ျခင္းမ်ားစြာ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အိမ္မက္မ်ားနဲ႔အာရံုဦး အလွတရား
တကယ္ဆိုရင္အခ်စ္ဟာ ေျဖ႐ွင္းမရတဲ႔ျပသနာ
အခ်စ္ဟာ အေျဖ႐ွာမရတဲ့ ပုစာၦ
ငါကိုယ္တိုင္ အခ်စ္ဟာ ဘာလဲမသိေတာ့ပါ
တစ္ခါတစ္ရံ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာနဲ႔ဆံုစည္းလိုက္ခ်င္လည္း
တစ္တစ္ရံေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ေဝးခ်င္တယ္"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလတို႔သည္ အရိွန္ေလ်ာ့ကုန္၏။ အၿငိဳးႀကီးစြာ ရြာေနေသာ မိုးတို႔သည္လည္း.....ေက်နပ္သြား၍ထင္ပါသည္....မိုးေပါက္ႀကီးေတြမွတစ္ဆင့္ မိုးစက္ေပါက္ငယ္ေလးေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲေနၾကသည္။တိမ္မဲႀကီးေတြကို တိုက္ခုိက္ တြန္းဖယ္ရင္း ကမာၻေျမာက္ျခမ္းမွ ဓူဝံၾကယ္ေလးသည္ အတင္းတိုးထြက္၍ လင္းလက္ေနေလၿပီး။လမင္းႀကီးကလည္း အားက်မခံ ေမွာင္မဲေနေသာ ကမာၻေျမႀကီးကို
အလင္းေရာင္ခပ္းေရးေရးေပးရန္ ထြက္လာေလေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ဒီ စူပါမန္းအဝါေကာင္ေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရင္ခြင္ထဲက ထြက္ခ်င္စိတ္ နဲနဲေလးမွရိွပံုမရပါ။ကြၽန္ေတာ္လည္း ထြက္ခြာခြင့္ မေပးႏိုင္သလို ထြက္ခြာသြားမွာေၾကာက္လန္႔စြာပဲ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ျပန္ဖက္ထားမိသည္ ။ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တစ္လက္မေလာက္သာ ပုေသာ ေမာ္ရဲ႕ ပုခံုးေလးေပၚကို က်ြန္ေတာ္ေမးတင္ထားရင္း႐ွဴ႐ိွဳက္မိေသာ ေမာ္၏ အေငြ႔အသက္ေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ကိုမွားယြင္းေစသည္။
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရေနေသာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ နံ႔မေပ်ာက္ေသးသည့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ ေနေသာ ဆံပင္ဝါဝါေလးေတြကို က်ြန္ေတာ္သတိထားမိခ်ိန္တြင္ ထိုဆံပင္ေလးကိုနမ္း႐ိွဳက္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမရဆီးမရ ျဖစ္လာသည္။ထိုေနာက္ ဆံပင္ ဝါဝါေတြေအာက္ဖံုးလႊမ္းေနေသာျဖဴဝင္းႏုေနေသာလည္ပင္းႏုႏုေတြဆီ အၾကည့္ေရာက္ခ်ိန္တြင္.....မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြကိုလႊဲကာ.....အသက္ကိုခပ္ျဖည္းျဖည္း႐ွဴရင္း ......စိတ္႐ိုင္းေတြကိုေလ်ာ့ခ်ျပစ္လိုက္သည္။
ေမာ္ကိုဖက္ထားေသာ သူ႔လက္ေတြကို မလြတ္ေပးလိုက္ခ်င္ပဲလြတ္ေပးလိုက္ရင္း....သက္ျပင္းေတြသာခ်ေနမိသည္....မျဖစ္ဘူးေမာ္ ငါ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းလဲမသိဘူး ငါ့ရင္ေတြအဆမတန္ခုန္ေပါက္ေနတယ္ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ကြာ.....။
"အဟမ္း....မင္းငါ့ကို ဘယ္ခ်ိန္ထိဖက္ထားမွာလဲ ေမာ္"
"ဟင္..."
ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနသည့္ စူပါမန္းအဝါေကာင္ေလး က ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကို
အလန္႔တၾကား လြတ္ေပးရင္း မ်က္လံုးေလးျပဴးကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ၾကည့္ေနသည္မို႔
အၾကည့္ခ်င္ဆံုမိခ်ိန္ ......အ႐ွက္လြန္ေနသည့္ ပန္းေရာင္ သန္းေနေသာ ေမာ္မ်က္ႏွာေလး သည္ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ႏွင့္ လေရာင္ ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးေအာက္ ခ်စ္စရာအရမ္းေကာင္းလြန္းေနသည္ဟုထင္ေနမိသည္ ။ကြၽန္ေတာ္ကိုမၾကည့္ရဲလို႔ထင္သည္ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလႊဲခ်သြားၿပီး ႐ွက္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ေတြထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ပို၍ခက္ခဲလာသည္။
"ဟိုေလ sorry....ငါ ....ငါကေလ....ဟို ဘယ္လိုေျပာ...."
႐ွင္းျပဖို႔ႀကိဳးစားေနသည့္ စူပါမန္းအဝါေကာင္ေလး ကို ကြၽန္ေတာ္ မ်က္လံုးအၾကည့္တို႔ မလႊဲႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ လႈပ္တုတ္ လႈပ္တုတ္ျဖစ္ေနေသာ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးေတြပါးၿပီး
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြထူေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုတို႔ဆီ ကြၽန္ေတာ္ အၾကည့္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းက်က္သေရးထြန္း ဆိုတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္မူကင္းလႊတ္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္မူကင္းမဲ့ဇုန္းသ္ို႔ ေရာက္ရိွသြားရေတာ့သည္။မသိေတာ့ဘူး
လူယုတ္မာ လို႔ေျပာလဲခံရမွာပဲ လက္သီးနဲ႔ထိုးလဲ ခံရမွာပဲ ျဖစ္ခ်င္တာသာျဖစ္ပါေစေတာ့....။လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ပြတ္ရင္း အ႐ွက္သည္းေနကာ ႐ွင္းျပဖို႔ႀကိဳးစားေနသည့္ ေကာင္ေလးရဲ႕နာမည္ကို သူေခၚမိခ်ိန္....ေမာ့ၾကည့္လာေသာေမာ္
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူအလြတ္မေပးပဲ ထိမိလိုက္သည္။
"ေမာ္..."
"ဟင္...အြတ္...."
ႏူးညံ့ အိေထြးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုထိကပ္မိခ်ိန္
ေမာ္မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားတာကို ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားေပမယ့္ သိေနသည္။နူးညံ့အိေထြးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္စံုသည္ စကၠန္႔ေတြအနဲငယ္ ၾကာေအာင္.....
ထိရံုသာထိကပ္မိသြားၾကသည္။
ႏူးညံ့လိုက္တာေမာ္ရာ ငါ ....ငါ ....႐ူးသြားေတာ့မယ္ ထင္တယ္ ေမာ္ ငါ....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ....မင္းေၾကာင့္ငါ႐ူးေတာ့မယ္။
မင္းက်က္သေရထြန္း သည္ ထိကပ္ရံုမွ်သာထိေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းအိအိကို မေက်ႏိုင္စြာ ေမာ္ႏႈတ္ခမ္းကို အပိုင္သိမ္းဖို႔ႀကိဳးစားမိခ်ိန္.....႐ုတ္တရက္ ေမာ္က သူ႔ကိုတြန္းဖယ္လိုက္သည္။
"အာ....ခင္ဗ်ာ....ခင္ဗ်ာႀကီး....မေကာင္ဘူး...."
"ေမာ္....ကိုယ္ေလ....ကိုယ္...ေတာင္းပန္....."
"မသိဘူး.....ဘာမွလာမေျပာနဲ႔ "
"ေဟ့....ေမာ္....ေန...ေနအံုးေလ....ဟာ..က်စ္"
သူဘာမွေျပာခ်ိန္ မရလိုက္ခင္ ေမာ္က အေပၚထပ္သို႔ တတ္ေျပးသြားေလၿပီ။ သူဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္း မသိပဲ ေခါင္းကဆံပင္ေတြကိုသာ ဖြေနမိသည္။ ဆံပင္ကို ဖြၾကည့္ေတာ့မွ မိုးေရေတြစိုေနတာကို သတိရမိေတာ့သည္။
"ဟာကြာ...ေမာ္ေရာ စိုကုန္ပီေနမွာ"
သူစိတ္႐ႈပ္စြာပင္ အိမ္ေပၚတတ္ရမလား မတတ္ရပူးလား စဥ္းစားေနရကာ တခါးအေပါက္ဝမွာသာ ေငါင္ေငါင္ႀကီးရပ္ေနမိသည္။ အစကေတာ့ ေမာ္ကိုမ်ားဖက္ထားလို႔လားမသိ ခ်မ္းလို႔ခ်မ္းမွန္း မသိေပမယ့္ အခုေတာ့ ေလးေအးေအးေလးေတြႏွင့္ သူေတာ္ေတာ္ေအးေနပီျဖစ္သည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ေမာ္ ေလွကာထစ္ေတြတိုင္း ေျပးတတ္လာၿပီး အကြယ္အေရာက္တြက္ ရင္ဘတ္ေလးကို အသာဖိရင္း သက္ဝဝ႐ွဴမိသည္။
လက္ေလးေတြႏွင့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခပ္ဖြဖြ ထိၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ပူေလာင္လာကာ ရင္ဘတ္ျကီးကလည္း တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ထိုေနာက္ မင္းက်က္သေရထြန္း ကိုအကြယ္ကေန အသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္မိခ်ိန္ သူ ဟာခနဲျဖစ္သြားရျပန္သည္။
ဒီလူႀကီး ဘာႀကီးမွန္းလဲမသိဘူး လူကို မေျပာမဆိုနဲ႔ လည္း နမ္းေသးတယ္ ဒီက ႐ွက္လို႔ ထြက္ေျပးလာတာကို .............ျကာျကာ မရွက္ရဘူး။အဝတ္စိုစိုႀကီးေတြနဲ႔ ရပ္ေနတာ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးအတိုင္း။ၿပီးေတာ့ ဒီကေကာင္ ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အဲ့လူႀကီးကို ၫႊတ္ကိုင္းခ်င္ေနလဲမသိဘူး ဖက္ထားတာလဲ အဲ့လူႀကီး ေျပာမွ သတိရတယ္ နမ္းေတာ့လဲ ႐ုန္းဖို႔နဲနဲေလးမွသတိမရဘူး။ရင္ေတြအဆမတန္ခုန္ေနလို႔သာ ထြက္ေျပးလာခဲ့ရတာ မိုးေရေတြစိုေနလို႔မ်ား အဲ့ေလာက္ႀကီး ဆြဲေဆာင္မူအားေကာင္းေနရသလားမသိဘူး။
ဆက္ေတြးေနလို႔ မျဖစ္ဘူး အဲ့လိုႀကီး အဲ့တိုင္းပဲရပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဖ်ားသြားလိမ့္မယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ....မိီးကလည္းကြာ မိုးေတာင္ တိတ္ေနၿပီ မလာေသးဘူး....။
ေမာ္တစ္ေယာက္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲႀကီးထဲ သူ႔အခန္းထဲကို ဟိုးစမ္းဒီစမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဝင္လိုက္သည္....ထို႔ေနာက္ေခါင္းရင္းနား ထားတားသည့္ ေမာ္ဖုန္းနွင္႔ အိမ္မာက်န္ခဲ႔သာမင္းက်က္သေရထြန္းဖုန္း ကို ယူလိုက္ကာ flash မီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
"ဟူး...မဆ္ိုးဘူးဒီေလာက္ဆိုျမင္ရတယ္"
ဖုန္းႏွစ္လံုးကို လက္ႏွစ္ဖက္က ကိုင္ရင္း ေမာ္ ေအာက္ထပ္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။ထင္သည့္အတိုင္းပင္ တခါးဝမွာရပ္ေနတာခုထိ မေရြ႔ေသး။
"ခင္မ်ား ဘယ္ခ်ိန္ထိ အဲ့နားမွာရပ္ေနမွာလဲ"
"ဟင္..."
"ခင္မ်ား ဘာသာခင္မ်ား ရပ္ခ်င္လို႔ရပ္ေနတာအေရးမႀကီးဘူး
ခင္မ်ား ဖ်ားရင္ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ျဖစ္အံုးမယ္ ကြၽန္ေတာ္က
ျကက္ဥေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ေၾကာ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး
ဖ်ားေနတဲ့သူကို ျပဳစုဖို႔ဆိုတာအေဝးႀကီး"
ေမာ္ ေျပာေတာ့လည္း ျပဴးၿပီးေၾကာင္ၾကည့္ေနတာ ဘယ္လိုေလးမွန္းမသိ စိတ္ရိွလက္ရိွသာ လက္သီးေတြႏွင့္ ထိုးပစ္ခ်င္ေနမိသည္။ထိုစဥ္ တစ္အိမ္လံုး ဝင္းထိန္လာကာ မီးလာေလေတာ့သည္။
ေသစမ္း အဲ့ဒီမွာ ေသစမ္း .....ေမာ္ေရ....႐ွင္လြန္းလို႔...ငါ့မ်က္ႏွာ ဘယ္ႏွားသြားဖြက္ထားရမွာလဲကြာ။ေမာ္ေျပာသာေျပာေနရတာ မီးမလာ၍ေသခ်ာမျမင္ရတာမို႔ ေျပာရဲတာျဖစ္သည္။
အဲ့ဒီလူႀကီးကေတာ့ အဲ့နားကရပ္ေနတာ မေရြ႔ေသး။
ေမာ္လည္း မင္းက်က္သေရထြန္း ႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း......
"မီးလာၿပီေလ ေရခ်ိဳး အဝတ္သြားလဲ ၿပီးရင္ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေခါက္ဆြဲဝယ္ထားတယ္ လုပ္ထားလိုက္မယ္
လာစား ပူပူေလးစားလိုက္ရင္ေတာ့ ဖ်ားေတာ့မွာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး"
ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီးမီးဖိုခန္းထဲ ဝင္ဖို႔ ေမာ္ေျခလွမ္းေတြ လွမ္းေနစဥ္ ....မင္းက်က္သေရထြန္း ရဲ႕စကားသံထြက္လာကာ ေမာ္အဲ့ေနရာမွာပင္ အေငြ႔ပ်ံ၍ ေပ်ာက္သြားခ်င္မိသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ပါ အသဲေလးသေဘာပဲ ကိုကို ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္ ဒါေပမယ့္ ျပန္လာရင္ေတာ့ ခင္မ်ား ခင္မ်ားနဲ႔မေျပာနဲ႔ေနာ္.....ကိုကိုလို႔ေခၚၾကားလား.....ၿပီးေတာ့ ေခါက္ဆြဲလဲ မ်ားမ်ားလုပ္ထားေနာ္ ကိုကို ဗိုက္အရမ္းဆာေနတယ္....ဟီး"
မင္းက်က္သေရထြန္း က ေမာ္ကို မ်က္လံုးေလးတစ္ဖက္ မိွက္ျပရင္း ရယ္လိုက္တိုင္းပိုပိုေခ်ာသြားတတ္သည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို အသံုးခ်ကာ သြားသံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚေအာင္ ရယ္ျပရင္း အိမ္ေပၚထပ္သို႔ ေျပးတတ္သြားသည္။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ေမာ္မွာ မီးေတြ လင္းထိန္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ဖုန္းႏွစ္လံုး၏ flash မီးကို မပိတ္ေသးပဲ လက္မွကိုင္ထားကာ
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးရပ္၍က်န္ေနခဲ့ေလေတာ့သည္။
"ေတာက္စ္...ဒီလူႀကီး....ေစတနာကို မရိွဘူး ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေခ်ာရတာလဲ... ၿပီးေတာ့ ကိုကိုတဲ့.....ကိုကိုလို႔....ေခၚရမွာတဲ့....ဟိဟိ"
ေမာ္ကေတာ့ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနကာ မ်က္ႏွားကေတာ့
ျပံဳးစိစိျဖစ္ေနတာရပ္၍မရေတာ့ပါ။ကိုကို ဟုသာ...............
ပါးစပ္မွ ပြစိပြစိသာေရရြတ္ရင္း ေမာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္သည္။ ဖုန္းႏွစ္လံုးကိုflash မီးပိတ္ကာ စာပြဲေပၚ ခ်ထားၿပီး ေရေႏြး အိုးကိုတည္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္က ဦးခြၽန္းကို အပူကပ္ၿပီး ဝယ္ေပးခိုင္းခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေလးေတြကိုေဖာက္ထားလိုက္သည္။
မိုးေတြသည္းႀကီးမဲႀကီးထဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ေအာင္ဆိုင္ကယ္
ေမာင္းလာေသာ အဲ့လူႀကီးကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းတုန္းက ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ သူစိတ္ပူၿပီး ပိုတိုးလို႔ဖတ္ထားမိသည္။
"ဖ်ားရင္ေတာ့ ဒုကၡ ပါပဲကြာ အိမ္မာေဆးမရိွဘူးလားမသိဘူး"
ေတြ႔လိုေတြ႔ညႇား ေမာ္ ေဆးလိုက္႐ွာေနမိသည္။ ေဖႏွစ္ကို phဆက္ေမးရရင္ေကာင္းမလားဟုစဥ္းစားမိေသာ္လည္း
အေတြးေတြကိုေဖ်ာက္ပစ္ရသည္။ႏိုင္ငံျခား callျဖစ္သည့္အျပင္ ညကလဲအေတာ္နက္လာပီမို႔ အိပ္ၿပီထင္ပါသည္။
ေတာ္ပါၿပီး ဒုကၡ မေပးေတာ့ပါဘူးေလ။
ေရေႏြးအိုးပြက္လာၿပီ မို႔ ေခါက္ဆြဲထည့္ကာၾကက္ဥေဖာက္ထည့္လိုက္သည္။ ပုဇြန္ေျခာက္ေလးေတြေကာ ေတြ႔သျဖင့္
ေခါက္ဆြဲအိုးထဲထည့္ကာ အဖံုးအုပ္ထားလိုက္သည္။
ေခါက္ဆြဲ ရလို႔ ပန္ကန္ထဲထည့္ေနစဥ္ မင္းက်က္သေရထြန္း
ကေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီး မိီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္လာသည္။
"ေခါက္ဆြဲနံ႔ေလးက ေမႊးေနတာပဲကြာ "
အသံေၾကာင့္ ေမာ္ ပန္ကန္ထဲေခါက္ဆြဲထည့္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
အား....ပါး...ပါး....ေခ်ာလိုက္တာ...တကယ္...အရမ္းေခ်ာတယ္။ေအးလို႔ထင္ပါသည္ အားကစားေဘာင္းဘီလိုမ်ိဳး ေဘးစင္းပါသည့္ ေဘာင္းဘီ အ႐ွည္အမဲေလးႏွင့္အေပၚက hoodieအဝါေလး ဝတ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာေလးက အခုမွေရခ်ိဳးလာလို့ထင္သည္ ႐ွင္းသန္႔ေနေလသည္။ခပ္ထူထူမ်က္ခံုးေလးက ဆြဲေတာင္မူပိုေနကာ မ်က္လံုးေလးေတြက ၾကည္လင္ေန၏ ။ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြပန္းေရာင္သန္းေနကာ ျပံဳးေနသျဖင့္ ေမာ္အၾကည့္ေတြက ေခါက္ဆြဲပန္ကန္မွာမရိွေတာ့ပဲ
မင္းက်က္သေရထြန္း ဆီမွာ....။
"တစ္ခါမွမျမင္ဖူး လို႔လားဟင္....အဲ့ေလာက္ၾကည့္ေနတာ
ဒါမွမဟုတ္ ၾကည့္လို႔မဝလို႔လား....ေသခ်ာၾကည့္အံုးေခါက္ဆြဲေတြ လ်ွံက်ေတာ့မယ္ ကိုကို ကို ၿပီးမွၾကည့္ ဘယ္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ရတယ္ "
သူေျပာမွပဲ ေမာ္သတိလက္လြတ္ ေငးေနတာကို သတိျပဳမိၿပီး
ကိုကို ဆိုသူကို မ်က္ေစာင္းေတြပစ္ထိုးလိုက္သည္။
ေန....ေနပါဦး ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္တာဟုတ္လား
ကြၽန္ေတာ္ကေလ....အမေလး ေမာ္ေရ ဘယ္လ္ိုေတာင္လဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီးမင္းက မ်က္ေစာင္းေတြေတာင္ထိုးတတ္ေနပီလား။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ စိတ္ထဲေျပာမိေနရင္း ေခါက္ဆြဲ ပန္ကန္ႀကီးေ႐ွ႕ခ်ထားကာ မစားပဲ မင္းသားအ႐ွံုးေပးရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေနေသာ ကိုကို ကိုသာ ေမာ္ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။တကယ္ပါ က္ုိကိုက တကယ္ေခ်ာတာ။
"ေမာ္....ဘာေတြေတြးေနတာလဲ"
"ကိုကို ကအရမ္းေခ်ာတယ္"
"ဟမ္း.....ဟားဟား....တကယ္လား.....ကိုယ္ေခ်ာတာ ကိုယ္သိပါတယ္ကြား..."
ေမာ္ ေတြးေငးေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ေမးလာတာမို႔ ေယာင္ၿပီး ေျပာထြက္မိသြားတာကို တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနသည့္ ကိုကို ေၾကာင့္ ေမာ္ ႐ွက္ပဲ႐ွက္ရေတာ့မလိုလို ထပဲရယ္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည္။ တကယ္ပါပဲဒီလူနဲ႔ေတာ့ ႐ူးေတာင္႐ူးခ်င္တယ္...။
အဲ့ဒီေနာက္ ကိုကို က က်ြန္ေတာ့ကို ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ေခါက္ဆြဲေတြကိုသာကုန္ေအာင္စားေနလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျပာစရာစကားမရိွသလို ဆြံ႔အေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ေနၾကေသာ္လည္း ဘာေျပာလို႔ေျပာရမယ္မွန္းမသိပဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးျဖစ္ေနမွန္းမသိေပ။ေခါက္ဆြဲစားၿပီးေတာ့ ေမာ္ကပဲအလိုက္တသိ စားၿပီးသား ပန္ကန္ေတြကိုယူကာ သိမ္းလိုက္သည္။
ေမာ္ပန္ကန္ေဆးၿပီးသည္အထိ ကိုကိုက ထိုင္ရာမထပဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုစကားစရမွန္းမသိတာနဲ႔ ဒီတိုင္း ထိုင္ေနမည့္အစား အိပ္လိုက္တာပဲေကာင္းမည္ဟုေတြကာ ထမင္းစားခန္ထဲမွထြက္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္...။
"ေမာ္...."
"ဟင္....."
တစ္ခ်ိန္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ကိုကို ေခၚလိုက္တာမို႔ သူေျခလွမ္း ေတြကို ရပ္တန္႔လိုက္ရသည္။
"ကိုယ္ ဖ်ားေနၿပီထင္တယ္"
"ဗ်ာ.....ေနအံုး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးမယ္"
ဖ်ားေနၿပီဆို၍ စိတ္ပူ သြားရကာ ေမာ္ ကိုကို အနားသြာလိုက္ၿပီး နဖူးေလးကို စမ္းၾကည့္မိသည္။
"အင္နဲနဲေတာ့ဖ်ားခ်င္ေနသလို႔ ကြၽန္ေတာ္နဖူးထက္စာရင္
ကိုကို နဖူးက ပိုပူတယ္"
"ကိုကိုလို႔ေခၚလိုက္တာလား ေမာ္ "
"ဗ်ား...ဟို ကြၽန္ေတာ္က ...."
ကိုကိုရဲ့ ရီေဝေဝ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ေမာ္အၾကည့္အခ်င္းမဆံုမိေအာင္ ေ႐ွာင္လႊဲကာ ထိန္းေနရသည္။ ကိုကိုရာ ဒုကၡပါပဲ။
သို႔ေသာ္လည္း ကိုကိုက ေမာနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေအာင္ တမင္ဆြဲယူရင္း.....
"ေမာ္...."
"ဗ်ာ"
"ကိုကို နဲ႔အတူတူ အိပ္ေပးပါလား"
"ဗ်ာ"
ဘာႀကီး....ဘာႀကီး...ကိုကိုနဲ႔တူတူအိပ္ရမယ္တဲ့လား။
ေမာ္ မ်က္လံုးေတြျပဴးကာ အံ့ျသသြားရသည္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားကာ ေျပာစရာစကားတို႔ဆြံအေနမိျပန္သည္။
ေမာ္ရင္ဘတ္ထဲကႏွလံုးသားေလးကေတာ့ အဆမတန္ ခုန္ေနတာ တားမရဆီးမရ ။
"ဘာေတြ ထင္ေနတာလဲ ကိုယ္က ဒီအတိုင္း ကိုယ္ဖ်ားေနၿပီထင္လို႔ ေဘးနာမွာ ေစာင့္ၿပီး အိပ္ေပးဖို႔ေျပာတာ"
ဒီအခါမွသာ ေမာ္ သက္ျပင္းပူႀကီးကို ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကိုနဲ႔သာ ၾကာၾကာေနရင္ႏွလံုးေရာဂါရၿပီး ႐ူးသြားမည္ထင္သည္။
"ေစာေစာကတည္းက အဲ့လိုေျပာသင့္တာ"
"ကိုယ္က အဲ့လိုေျပာတာပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြသာ ေတြးခ်င္ရာေတြးေနၾကတာ"
"အာ....ကိုကိုေနာ္...."
"နာတယ္....နာတယ္ ....အာ...နာတယ္လို႔"
"ဟား...ဟာ.....ဟာ..."
ေမာ္က နာရြက္လိုက္ဆြဲတာမို႔ ကိုကိုက ပတ္ေျပးေနေလေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သားရယ္သံေလးေတြကလည္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ ပ်ံ့လႊင့္၍ေနေလေတာ့သည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ေနာက္ျပသနာေနာက္မွ႐ွင္းမယ္ အခုေတာ့ roေပးပါဆိုလို႔
roတတ္သေလာက္ roပစ္လိုက္ၿပီး😁😁။roတာမႀကိဳက္ရင္လဲေျပာေနာ္ ငိုရေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ 😌😌😌
သာသာကသေဘာေကာင္းပါတယ္။
Love u all ေနာ္💚💚💚💚
.......
Unicode
ဘယ်သူပြောတာလဲ ကျွန်တော်တို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
ကြိုက်ေနကြပြီလို့.....မဟုတ်ဘူးနော်.....တကယ်မဟုတ်ဘူး
တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
မသိစိတ်ရဲ့နှလုံးသား..... ဟိုးအနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာကနေ ချစ်နေကြတာပါ။ချစ်တယ်ဆိုတာဘာလဲဆိုတာတော့ကျွန်ေတာ်တို့မသိဘူး။ကျွန်ေတာ်တို့အတွက်ေတာ့ အချစ်ဆိုတာ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကိုယ့်ဘေးနားရှိရုံနဲ့ အရာရာပြည့်စုံတယ်။
"အချစ်ဆိုသည်မှာ အ့ံသြမူများနဲ့ဆန်းကြယ်သောအရာ
အချစ်ဆိုသည်မှာလူသားတိုင်းရဲ့နှလုံးသားထက်အရှင်သခင်
အချစ်ဆိုသည်မှာ ကြေကွဲခြင်းနဲ့မျက်ရည်တ်ို့ရဲ့ကဗျာ
အချစ်ဆိုသည်မှာ ခံစားချက်တို့မွေးဖွားရာနေရာ
အချစ်ဆိုသည်မှာ ကြည်နူးကြတဲ့အခိုက်လမင်းတစ်ရာ
အချစ်ဆိုသည်မှာ ဝမ်းနည်းတဲ့အခိုက်နေမင်းကုဋေကဠာ
အချစ်ဆိုသည်မှာ တားဆီးတတ်ခဲ့ အေးစက်ခြင်းများစွာ
အချစ်ဆိုသည်မှာ အိမ်မက်များနဲ့အာရုံဦး အလှတရား
တကယ်ဆိုရင်အချစ်ဟာ ဖြေရှင်းမရတဲ့ပြသနာ
အချစ်ဟာ အဖြေရှာမရတဲ့ ပုစာၦ
ငါကိုယ်တိုင် အချစ်ဟာ ဘာလဲမသိတော့ပါ
တစ်ခါတစ်ရံ အချစ်ဆိုတဲ့အရာနဲ့ဆုံစည်းလိုက်ချင်လည်း
တစ်တစ်ရံတော့ အချစ်နဲ့ဝေးချင်တယ်"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ခပ်ပြင်းပြင်းတိုက်ခတ်နေသော လေတို့သည် အရှိန်လျော့ကုန်၏။ အငြိုးကြီးစွာ ရွာနေသော မိုးတို့သည်လည်း.....ကျေနပ်သွား၍ထင်ပါသည်....မိုးပေါက်ကြီးတွေမှတစ်ဆင့် မိုးစက်ပေါက်ငယ်လေးတွေအဖြစ်ပြောင်းလဲနေကြသည်။တိမ်မဲကြီးတွေကို တိုက်ခိုက် တွန်းဖယ်ရင်း ကမ္ဘာမြောက်ခြမ်းမှ ဓူဝံကြယ်လေးသည် အတင်းတိုးထွက်၍ လင်းလက်နေလေပြီး။လမင်းကြီးကလည်း အားကျမခံ မှောင်မဲနေသော ကမ္ဘာမြေကြီးကို
အလင်းရောင်ခပ်းရေးရေးပေးရန် ထွက်လာလေတော့သည်။
သို့သော်လည်း ကျွန်တော်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ဒီ စူပါမန်းအဝါကောင်လေးကတော့ ကျွန်တော်ရင်ခွင်ထဲက ထွက်ချင်စိတ် နဲနဲလေးမှရှိပုံမရပါ။ကျွန်တော်လည်း ထွက်ခွာခွင့် မပေးနိုင်သလို ထွက်ခွာသွားမှာကြောက်လန့်စွာပဲ တင်းကျပ်နေအောင်ပြန်ဖက်ထားမိသည် ။ကျွန်တော့်ထက် တစ်လက်မလောက်သာ ပုသော မော်ရဲ့ ပုခုံးလေးပေါ်ကို ကျွန်ေတာ်မေးတင်ထားရင်းရှူရှိုက်မိသော မော်၏ အငွေ့အသက်လေးသည် ကျွန်တော်ရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်ကိုမှားယွင်းစေသည်။
သင်းပျံ့ပျံ့ရနေသော ခေါင်းလျှော်ရည် နံ့မပျောက်သေးသည့် ပျော့ပျောင်းနူးညံ့ နေသော ဆံပင်ဝါဝါလေးတွေကို ကျွန်ေတာ်သတိထားမိချိန်တွင် ထိုဆံပင်လေးကိုနမ်းရှိုက်ချင်စိတ်တွေ တားမရဆီးမရ ဖြစ်လာသည်။ထိုနောက် ဆံပင် ဝါဝါတွေအောက်ဖုံးလွှမ်းနေသောဖြူဝင်းနုနေသောလည်ပင်းနုနုတွေဆီ အကြည့်ရောက်ချိန်တွင်.....မျက်လုံးအကြည့်တွေကိုလွှဲကာ.....အသက်ကိုခပ်ဖြည်းဖြည်းရှူရင်း ......စိတ်ရိုင်းတွေကိုလျော့ချပြစ်လိုက်သည်။
မော်ကိုဖက်ထားသော သူ့လက်တွေကို မလွတ်ေပးလိုက်ချင်ပဲလွတ်ပေးလိုက်ရင်း....သက်ပြင်းေတွသာချနေမိသည်....မဖြစ်ဘူးမော် ငါ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းလဲမသိဘူး ငါ့ရင်တွေအဆမတန်ခုန်ပေါက်နေတယ် ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ် ထင်တယ်ကွာ.....။
"အဟမ်း....မင်းငါ့ကို ဘယ်ချိန်ထိဖက်ထားမှာလဲ မော်"
"ဟင်..."
ကျွန်တော် ပြောလိုက်တော့ ကျွန်တော်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသည့် စူပါမန်းအဝါကောင်လေး က ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကို
အလန့်တကြား လွတ်ပေးရင်း မျက်လုံးလေးပြူးကာ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကြည့်နေသည်မို့
အကြည့်ချင်ဆုံမိချိန် ......အရှက်လွန်နေသည့် ပန်းရောင် သန်းနေသော မော်မျက်နှာလေး သည် ဆိုင်ကယ်မီးရောင်နှင့် လရောင် မှောင်ရီဝိုးတဝါးအောက် ချစ်စရာအရမ်းကောင်းလွန်းေနသည်ဟုထင်ေနမိသည် ။ကျွန်တော်ကိုမကြည့်ရဲလို့ထင်သည် သူ့ရဲ့အကြည့်တွေကိုလွှဲချသွားပြီး ရှက်နေသည့် ကောင်လေးကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော်ရဲ့ စိတ်တွေထိန်းချုပ်ရတာ ပို၍ခက်ခဲလာသည်။
"ဟိုလေ sorry....ငါ ....ငါကလေ....ဟို ဘယ်လိုပြော...."
ရှင်းပြဖို့ကြိုးစားနေသည့် စူပါမန်းအဝါကောင်လေး ကို ကျွန်တော် မျက်လုံးအကြည့်တို့ မလွှဲနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ လှုပ်တုတ် လှုပ်တုတ်ဖြစ်နေသော အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးတွေပါးပြီး
အောက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေထူနေသည့် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံတို့ဆီ ကျွန်တော် အကြည့်ရောက်ချိန်မှာတော့ မင်းကျက်သရေးထွန်း ဆိုတဲ့ကျွန်တော် ထိန်းချုပ်မူကင်းလွှတ်ကာ ထိန်းချုပ်မူကင်းမဲ့ဇုန်းသ်ို့ ရောက်ရှိသွားရတော့သည်။မသိတော့ဘူး
လူယုတ်မာ လို့ပြောလဲခံရမှာပဲ လက်သီးနဲ့ထိုးလဲ ခံရမှာပဲ ဖြစ်ချင်တာသာဖြစ်ပါစေတော့....။လက်ချောင်းလေးတွေကို ပွတ်ရင်း အရှက်သည်းနေကာ ရှင်းပြဖို့ကြိုးစားနေသည့် ကောင်လေးရဲ့နာမည်ကို သူခေါ်မိချိန်....မော့ကြည့်လာသောမော်
နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူအလွတ်မပေးပဲ ထိမိလိုက်သည်။
"မော်..."
"ဟင်...အွတ်...."
နူးညံ့ အိထွေးနေသော နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုထိကပ်မိချိန်
မော်မျက်လုံးလေးတွေ ပြူးကျယ်သွားတာကို ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပေမယ့် သိနေသည်။နူးညံ့အိထွေးနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်စုံသည် စက္ကန့်တွေအနဲငယ် ကြာအောင်.....
ထိရုံသာထိကပ်မိသွားကြသည်။
နူးညံ့လိုက်တာမော်ရာ ငါ ....ငါ ....ရူးသွားတော့မယ် ထင်တယ် မော် ငါ....ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ....မင်းကြောင့်ငါရူးတော့မယ်။
မင်းကျက်သရေထွန်း သည် ထိကပ်ရုံမျှသာထိနေသည့် နှုတ်ခမ်းအိအိကို မကျေနိုင်စွာ မော်နှုတ်ခမ်းကို အပိုင်သိမ်းဖို့ကြိုးစားမိချိန်.....ရုတ်တရက် မော်က သူ့ကိုတွန်းဖယ်လိုက်သည်။
"အာ....ခင်ဗျာ....ခင်ဗျာကြီး....မကောင်ဘူး...."
"မော်....ကိုယ်လေ....ကိုယ်...တောင်းပန်....."
"မသိဘူး.....ဘာမှလာမပြောနဲ့ "
"ေဟ့....မော်....နေ...နေအုံးလေ....ဟာ..ကျစ်"
သူဘာမှပြောချိန် မရလိုက်ခင် မော်က အပေါ်ထပ်သို့ တတ်ပြေးသွားလေပြီ။ သူဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်း မသိပဲ ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုသာ ဖွနေမိသည်။ ဆံပင်ကို ဖွကြည့်တော့မှ မိုးရေတွေစိုနေတာကို သတိရမိတော့သည်။
"ဟာကွာ...မော်ရော စိုကုန်ပီနေမှာ"
သူစိတ်ရှုပ်စွာပင် အိမ်ပေါ်တတ်ရမလား မတတ်ရပူးလား စဉ်းစားနေရကာ တခါးအပေါက်ဝမှာသာ ငေါင်ငေါင်ကြီးရပ်နေမိသည်။ အစကတော့ မော်ကိုများဖက်ထားလို့လားမသိ ချမ်းလို့ချမ်းမှန်း မသိပေမယ့် အခုတော့ လေးအေးအေးလေးတွေနှင့် သူတော်တော်အေးနေပီဖြစ်သည်။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
မော် လှေကာထစ်တွေတိုင်း ပြေးတတ်လာပြီး အကွယ်အရောက်တွက် ရင်ဘတ်လေးကို အသာဖိရင်း သက်ဝဝရှူမိသည်။
လက်လေးတွေနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်ဖွဖွ ထိကြည့်မိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူလောင်လာကာ ရင်ဘတ်ကြီးကလည်း တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ေနသည်။ထိုနောက် မင်းကျက်သရေထွန်း ကိုအကွယ်ကနေ အသာလေးချောင်းကြည့်မိချိန် သူ ဟာခနဲဖြစ်သွားရပြန်သည်။
ဒီလူကြီး ဘာကြီးမှန်းလဲမသိဘူး လူကို မပြောမဆိုနဲ့ လည်း နမ်းသေးတယ် ဒီက ရှက်လို့ ထွက်ပြေးလာတာကို .............ကြာကြာ မရှက်ရဘူး။အဝတ်စိုစိုကြီးတွေနဲ့ ရပ်နေတာ ကျောက်ရုပ်ကြီးအတိုင်း။ပြီးတော့ ဒီကကောင် ကလည်း ဘယ်အချိန်ကတည်းက အဲ့လူကြီးကို ညွှတ်ကိုင်းချင်နေလဲမသိဘူး ဖက်ထားတာလဲ အဲ့လူကြီး ပြောမှ သတိရတယ် နမ်းတော့လဲ ရုန်းဖို့နဲနဲလေးမှသတိမရဘူး။ရင်တွေအဆမတန်ခုန်နေလို့သာ ထွက်ပြေးလာခဲ့ရတာ မိုးရေတွေစိုနေလို့များ အဲ့လောက်ကြီး ဆွဲဆောင်မူအားကောင်းနေရသလားမသိဘူး။
ဆက်တွေးနေလို့ မဖြစ်ဘူး အဲ့လိုကြီး အဲ့တိုင်းပဲရပ်နေမယ်ဆိုရင် ဖျားသွားလိမ့်မယ် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ....မိီးကလည်းကွာ မိုးတောင် တိတ်နေပြီ မလာသေးဘူး....။
မော်တစ်ယောက် မှောင်မှောင်မဲမဲကြီးထဲ သူ့အခန်းထဲကို ဟိုးစမ်းဒီစမ်းလျှောက်ရင်း ဝင်လိုက်သည်....ထို့နောက်ခေါင်းရင်းနား ထားတားသည့် မော်ဖုန်းနှင့် အိမ်မာကျန်ခဲ့သာမင်းကျက်သရေထွန်းဖုန်း ကို ယူလိုက်ကာ flash မီးကို ဖွင့်လိုက်သည်။
"ဟူး...မဆ်ိုးဘူးဒီလောက်ဆိုမြင်ရတယ်"
ဖုန်းနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်က ကိုင်ရင်း မော် အောက်ထပ်သို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ထင်သည့်အတိုင်းပင် တခါးဝမှာရပ်နေတာခုထိ မရွေ့သေး။
"ခင်များ ဘယ်ချိန်ထိ အဲ့နားမှာရပ်နေမှာလဲ"
"ဟင်..."
"ခင်များ ဘာသာခင်များ ရပ်ချင်လို့ရပ်နေတာအရေးမကြီးဘူး
ခင်များ ဖျားရင် ကျွန်တော် တာဝန်ဖြစ်အုံးမယ် ကျွန်တော်က
ကြက်ဥတောင် ဖြောင့်အောင်ကြော်တတ်တာမဟုတ်ဘူး
ဖျားနေတဲ့သူကို ပြုစုဖို့ဆိုတာအဝေးကြီး"
မော် ပြောတော့လည်း ပြူးပြီးကြောင်ကြည့်နေတာ ဘယ်လိုလေးမှန်းမသိ စိတ်ရှိလက်ရှိသာ လက်သီးတွေနှင့် ထိုးပစ်ချင်နေမိသည်။ထိုစဉ် တစ်အိမ်လုံး ဝင်းထိန်လာကာ မီးလာလေတော့သည်။
သေစမ်း အဲ့ဒီမှာ သေစမ်း .....မော်ရေ....ရှင်လွန်းလို့...ငါ့မျက်နှာ ဘယ်နှားသွားဖွက်ထားရမှာလဲကွာ။မော်ပြောသာပြောနေရတာ မီးမလာ၍သေချာမမြင်ရတာမို့ ပြောရဲတာဖြစ်သည်။
အဲ့ဒီလူကြီးကတော့ အဲ့နားကရပ်နေတာ မရွေ့သေး။
မော်လည်း မင်းကျက်သရေထွန်း နှင့်မျက်လုံးချင်းမဆုံအောင် မျက်နှာလွှဲရင်း......
"မီးလာပြီလေ ရေချိုး အဝတ်သွားလဲ ပြီးရင် အောက်ပြန်ဆင်းလာခဲ့ ကျွန်တော် ခေါက်ဆွဲဝယ်ထားတယ် လုပ်ထားလိုက်မယ်
လာစား ပူပူလေးစားလိုက်ရင်တော့ ဖျားတော့မှာမဟုတ်လောက်ပါဘူး"
ပြောချင်ရာ ပြောပြီးမီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ဖို့ မော်ခြေလှမ်းတွေ လှမ်းနေစဉ် ....မင်းကျက်သရေထွန်း ရဲ့စကားသံထွက်လာကာ မော်အဲ့နေရာမှာပင် အငွေ့ပျံ၍ ပျောက်သွားချင်မိသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ ပါ အသဲလေးသဘောပဲ ကိုကို ရေချိုးပြီး ပြန်ဆင်းလာခဲ့မယ် ဒါပေမယ့် ပြန်လာရင်တော့ ခင်များ ခင်များနဲ့မပြောနဲ့နော်.....ကိုကိုလို့ခေါ်ကြားလား.....ပြီးတော့ ခေါက်ဆွဲလဲ များများလုပ်ထားနော် ကိုကို ဗိုက်အရမ်းဆာနေတယ်....ဟီး"
မင်းကျက်သရေထွန်း က မော်ကို မျက်လုံးလေးတစ်ဖက် မှိက်ပြရင်း ရယ်လိုက်တိုင်းပိုပိုချောသွားတတ်သည့် သူ့မျက်နှာလေးကို အသုံးချကာ သွားသုံးဆယ့်နှစ်ချောင်းပေါ်အောင် ရယ်ပြရင်း အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတတ်သွားသည်။ အောက်ထပ်မှာတော့ မော်မှာ မီးတွေ လင်းထိန်နေသည့်တိုင်အောင် ဖုန်းနှစ်လုံး၏ flash မီးကို မပိတ်သေးပဲ လက်မှကိုင်ထားကာ
ကြောင်တောင်တောင်လေးရပ်၍ကျန်နေခဲ့လေတော့သည်။
"တောက်စ်...ဒီလူကြီး....စေတနာကို မရှိဘူး ဘာလို့အဲ့လောက်ချောရတာလဲ... ပြီးတော့ ကိုကိုတဲ့.....ကိုကိုလို့....ခေါ်ရမှာတဲ့....ဟိဟိ"
မော်ကတော့ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေကာ မျက်နှားကတော့
ပြုံးစိစိဖြစ်နေတာရပ်၍မရတော့ပါ။ကိုကို ဟုသာ...............
ပါးစပ်မှ ပွစိပွစိသာရေရွတ်ရင်း မော် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်လာလိုက်သည်။ ဖုန်းနှစ်လုံးကိုflash မီးပိတ်ကာ စာပွဲပေါ် ချထားပြီး ရေနွေး အိုးကိုတည်လိုက်သည်။ထို့နောက် နေ့လည်က ဦးချွန်းကို အပူကပ်ပြီး ဝယ်ပေးခိုင်းခဲ့ေသာ ခေါက်ဆွဲထုတ်လေးတွေကိုဖောက်ထားလိုက်သည်။
မိုးတွေသည်းကြီးမဲကြီးထဲ အိမ်ပြန်ရောက်အောင်ဆိုင်ကယ်
မောင်းလာသော အဲ့လူကြီးကို တွေ့တွေ့ချင်းတုန်းက ပျော်သွားပေမယ့် နောက်တော့ သူစိတ်ပူပြီး ပိုတိုးလို့ဖတ်ထားမိသည်။
"ဖျားရင်တော့ ဒုက္ခ ပါပဲကွာ အိမ်မာဆေးမရှိဘူးလားမသိဘူး"
တွေ့လိုတွေ့ညှား မော် ဆေးလိုက်ရှာနေမိသည်။ ဖေနှစ်ကို phဆက်မေးရရင်ကောင်းမလားဟုစဉ်းစားမိသော်လည်း
အတွေးတွေကိုဖျောက်ပစ်ရသည်။နိုင်ငံခြား callဖြစ်သည့်အပြင် ညကလဲအတော်နက်လာပီမို့ အိပ်ပြီထင်ပါသည်။
တော်ပါပြီး ဒုက္ခ မပေးတော့ပါဘူးလေ။
ရေနွေးအိုးပွက်လာပြီ မို့ ခေါက်ဆွဲထည့်ကာကြက်ဥဖောက်ထည့်လိုက်သည်။ ပုဇွန်ခြောက်လေးတွေကော တွေ့သဖြင့်
ခေါက်ဆွဲအိုးထဲထည့်ကာ အဖုံးအုပ်ထားလိုက်သည်။
ခေါက်ဆွဲ ရလို့ ပန်ကန်ထဲထည့်နေစဉ် မင်းကျက်သရေထွန်း
ကတော့ ရေချိုးပြီး မိီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာသည်။
"ခေါက်ဆွဲနံ့လေးက မွှေးနေတာပဲကွာ "
အသံကြောင့် မော် ပန်ကန်ထဲခေါက်ဆွဲထည့်နေရာမှ မော့ကြည့်မိသည်။
အား....ပါး...ပါး....ချောလိုက်တာ...တကယ်...အရမ်းချောတယ်။အေးလို့ထင်ပါသည် အားကစားဘောင်းဘီလိုမျိုး ဘေးစင်းပါသည့် ဘောင်းဘီ အရှည်အမဲလေးနှင့်အပေါ်က hoodieအဝါလေး ဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာလေးက အခုမှရေချိုးလာလို့ထင်သည် ရှင်းသန့်နေလေသည်။ခပ်ထူထူမျက်ခုံးလေးက ဆွဲတောင်မူပိုနေကာ မျက်လုံးလေးတွေက ကြည်လင်နေ၏ ။နှုတ်ခမ်းလေးတွေပန်းရောင်သန်းနေကာ ပြုံးနေသဖြင့် မော်အကြည့်တွေက ခေါက်ဆွဲပန်ကန်မှာမရှိတော့ပဲ
မင်းကျက်သရေထွန်း ဆီမှာ....။
"တစ်ခါမှမမြင်ဖူး လို့လားဟင်....အဲ့လောက်ကြည့်နေတာ
ဒါမှမဟုတ် ကြည့်လို့မဝလို့လား....သေချာကြည့်အုံးခေါက်ဆွဲတွေ လျှံကျတော့မယ် ကိုကို ကို ပြီးမှကြည့် ဘယ်ချိန်ကြည့်ကြည့် ရတယ် "
သူပြောမှပဲ မော်သတိလက်လွတ် ငေးနေတာကို သတိပြုမိပြီး
ကိုကို ဆိုသူကို မျက်စောင်းတွေပစ်ထိုးလိုက်သည်။
နေ....နေပါဦး ကျွန်တော် မျက်စောင်းထိုးလိုက်တာဟုတ်လား
ကျွန်တော်ကလေ....အမလေး မော်ရေ ဘယ်လ်ိုတောင်လဲ ချက်ချင်းကြီးမင်းက မျက်စောင်းတွေတောင်ထိုးတတ်နေပီလား။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ စိတ်ထဲပြောမိနေရင်း ခေါက်ဆွဲ ပန်ကန်ကြီးရှေ့ချထားကာ မစားပဲ မင်းသားအရှုံးပေးရလောက်အောင် ချောနေသော ကိုကို ကိုသာ မော် ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။တကယ်ပါ က်ိုကိုက တကယ်ချောတာ။
"မော်....ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"
"ကိုကို ကအရမ်းချောတယ်"
"ဟမ်း.....ဟားဟား....တကယ်လား.....ကိုယ်ချောတာ ကိုယ်သိပါတယ်ကွား..."
မော် တွေးငေးနေတုန်း ရုတ်တရက်မေးလာတာမို့ ယောင်ပြီး ပြောထွက်မိသွားတာကို တဟားဟား အော်ရယ်နေသည့် ကိုကို ကြောင့် မော် ရှက်ပဲရှက်ရတော့မလိုလို ထပဲရယ်ရတော့မလိုဖြစ်နေသည်။ တကယ်ပါပဲဒီလူနဲ့တော့ ရူးတောင်ရူးချင်တယ်...။
အဲ့ဒီနောက် ကိုကို က ကျွန်ေတာ့ကို ဘာမှမပြောတော့ပဲ ခေါက်ဆွဲတွေကိုသာကုန်အောင်စားနေလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ပြောစရာစကားမရှိသလို ဆွံ့အနေမိသည်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားတွေအများကြီးပြောချင်နေကြသော်လည်း ဘာပြောလို့ပြောရမယ်မှန်းမသိပဲ ဖြစ်နေကြသည်။ ဘယ်လိုအခြေအနေကြီးဖြစ်ေနမှန်းမသိပေ။ခေါက်ဆွဲစားပြီးတော့ မော်ကပဲအလိုက်တသိ စားပြီးသား ပန်ကန်တွေကိုယူကာ သိမ်းလိုက်သည်။
မော်ပန်ကန်ဆေးပြီးသည်အထိ ကိုကိုက ထိုင်ရာမထပဲ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်လိုစကားစရမှန်းမသိတာနဲ့ ဒီတိုင်း ထိုင်နေမည့်အစား အိပ်လိုက်တာပဲကောင်းမည်ဟုတွေကာ ထမင်းစားခန်ထဲမှထွက်ရန်ပြင်လိုက်စဉ်...။
"မော်...."
"ဟင်....."
တစ်ချိန်လုံး တိတ်ဆိတ်ေနသည့် ကိုကို ခေါ်လိုက်တာမို့ သူခြေလှမ်း တွေကို ရပ်တန့်လိုက်ရသည်။
"ကိုယ် ဖျားနေပြီထင်တယ်"
"ဗျာ.....နေအုံး ကျွန်တော်ကြည့်ပေးမယ်"
ဖျားနေပြီဆို၍ စိတ်ပူ သွားရကာ မော် ကိုကို အနားသွာလိုက်ပြီး နဖူးလေးကို စမ်းကြည့်မိသည်။
"အင်နဲနဲတော့ဖျားချင်နေသလို့ ကျွန်တော်နဖူးထက်စာရင်
ကိုကို နဖူးက ပိုပူတယ်"
"ကိုကိုလို့ခေါ်လိုက်တာလား မော် "
"ဗျား...ဟို ကျွန်တော်က ...."
ကိုကိုရဲ့ ရီဝေဝေ မျက်လုံးတွေနှင့် မော်အကြည့်အချင်းမဆုံမိအောင် ရှောင်လွှဲကာ ထိန်းနေရသည်။ ကိုကိုရာ ဒုက္ခပါပဲ။
သို့သော်လည်း ကိုကိုက မောနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံအောင် တမင်ဆွဲယူရင်း.....
"မော်...."
"ဗျာ"
"ကိုကို နဲ့အတူတူ အိပ်ပေးပါလား"
"ဗျာ"
ဘာကြီး....ဘာကြီး...ကိုကိုနဲ့တူတူအိပ်ရမယ်တဲ့လား။
မော် မျက်လုံးတွေပြူးကာ အံ့သြသွားရသည်။ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားကာ ပြောစရာစကားတို့ဆွံအနေမိပြန်သည်။
မော်ရင်ဘတ်ထဲကနှလုံးသားလေးကတော့ အဆမတန် ခုန်နေတာ တားမရဆီးမရ ။
"ဘာတွေ ထင်နေတာလဲ ကိုယ်က ဒီအတိုင်း ကိုယ်ဖျားနေပြီထင်လို့ ဘေးနာမှာ စောင့်ပြီး အိပ်ပေးဖို့ပြောတာ"
ဒီအခါမှသာ မော် သက်ပြင်းပူကြီးကို ချနိုင်တော့သည်။ ကျွန်တော် ကိုကိုနဲ့သာ ကြာကြာနေရင်နှလုံးရောဂါရပြီး ရူးသွားမည်ထင်သည်။
"စောစောကတည်းက အဲ့လိုပြောသင့်တာ"
"ကိုယ်က အဲ့လိုပြောတာပဲ တစ်ချို့တွေသာ တွေးချင်ရာတွေးနေကြတာ"
"အာ....ကိုကိုနော်...."
"နာတယ်....နာတယ် ....အာ...နာတယ်လို့"
"ဟား...ဟာ.....ဟာ..."
မော်က နာရွက်လိုက်ဆွဲတာမို့ ကိုကိုက ပတ်ပြေးနေလေတော့သည်။ နှစ်ယောက်သားရယ်သံလေးတွေကလည်း အိမ်ကြီးထဲမှာ ပျံ့လွှင့်၍နေလေတော့သည်။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
နောက်ပြသနာနောက်မှရှင်းမယ် အခုတော့ roပေးပါဆိုလို့
roတတ်သလောက် roပစ်လိုက်ပြီး😁😁။roတာမကြိုက်ရင်လဲပြောနော် ငိုရအောင်လုပ်ပေးမယ်။ 😌😌😌
သာသာကသဘောကောင်းပါတယ်။
Love u all နော်💚💚💚💚