Έξι χρόνια μετά από αυτό
Tessa's POV
Καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας στο νέο μας διαμέρισμα, πληκτρολογώντας στο λάπτοπ μου. Σχεδίαζα τρεις γάμους ταυτόχρονα, και ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας. Ένα μικρό αγόρι. Το όνομα του, Όντεν (μη με κράξετε αν το είπα λάθος γιατί δεν ξέρω πώς προφέρεται.)
Ο Όντεν προοριζόταν να είναι ένα μεγάλο αγόρι- το στομάχι μου είναι φουσκώσει, το δέρμα μου είχε τραβηχτεί ακόμη μια φορά από την εγκυμοσύνη. Ήμουν τόσο κουρασμένη προς το τέλος, αλλά ήμουν αποφασισμένη να παραμείνω στη δουλειά. Ο πρώτος από τους τρεις γάμους ήταν μόλις μια βδομάδα μακριά, οπότε το να πω ότι ήμουν απασχολημένη δεν αρκετό. Τα πόδια μου ήταν πρησμένα και ο Χάρρυ με πείραζε που δούλευα τόσο σκληρά, αλλά δεν ήθελε να με πιέσει πάρα πολύ. Επιτέλους είχα έναν αξιοπρεπή μισθό και κτίριο στο όνομα μου. Η Νέα Υόρκη είναι δύσκολο μέρος για να διεισδύσεις στην εικόνα του γάμου, αλλά το είχα επιτέλους καταφέρει. Με τη βοήθεια ενός φίλου, η επιχείρηση μου μεγάλωνε και το κινητό και το μέιλ μου ήταν γεμάτα ερωτήσεις.
Μία από τις νύφες είχε πανικοβληθεί καθώς η μητέρα της αποφάσισε το τελευταίο λεπτό να φέρει το νέο της σύζυγο στο γάμο, και τώρα έπρεπε να προσαρμόσουμε ξανά τις θέσεις. Αρκετά εύκολο.
Η μπροστινή πόρτα άνοιξε, και η Έμερι με προσπέρασε βιαστικά και προχώρησε στο διάδρομο. Ήταν έξι τώρα. Τα μαλλιά της, λίγο πιο ανοιχτό ξανθά από τα δικά μου, ήταν γυρισμένα σε ένα ανακατωμένο κότσο. Ο Χάρρυ της είχε φτιάξει τα μαλλιά για το σχολείο ενώ εγώ ήμουν στο γραφείο του γιατρού.
«Έμερι;» Φώναξα καθώς αυτή έκλεισε με δύναμη την πόρτα του δωματίου της. Το γεγονός πως ο Λίαμ διδάσκει στο σχολείο που πηγαίνουν η Άντι και η Έμερι κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη, ειδικά όταν έχω τόση πολύ δουλειά.
«Άσε με ήσυχη!» Κλαψούρισε. Σηκώθηκα, η κοιλιά μου άγγιξε τον πάγκο καθώς μετακινήθηκα. Ο Χάρρυ βγήκε από το υπνοδωμάτιο μας χωρίς μπλούζα και το μαύρο του τζιν να κρέμεται χαλαρά στους γοφούς του.
«Τι έπαθε αυτή;» Ρώτησε.
Εγώ ανασήκωσα τους ώμους. Η μικρή μας Έμερι έμοιαζε τόσο γλυκιά όσο εγώ, αλλά είχε το χαρακτήρα του πατέρα της. Ήταν ένας συνδυασμός που έκανε τις ζωές μας πολύ ενδιαφέρουσες.
Ο Χάρρυ γέλασε λιγάκι καθώς η Έμερι φώναξε, «Μπορώ να σας ακούσω!». Ήταν μόλις έξι και ήταν ήδη τυφώνας.
«Θα της μιλήσω εγώ.» είπε καθώς γύρισε ξανά στο υπνοδωμάτιο. Επέστρεψε με ένα μαύρο κοντομάνικο στα χέρια του. Παρακολουθώντας τον καθώς τραβούσε τη μπλούζα πάνω από το κεφάλι του, μια ανάμνηση από το αγόρι που γνώρισα κατά τη διάρκεια της πρώτης μου εβδομάδας στο Πανεπιστήμιο. Όταν χτύπησε την πόρτα της Έμερι, αυτή αναστέναξε και παραπονέθηκε, αλλά αυτός πέρασε μέσα έτσι και αλλιώς.
Καθώς έκλεισε την πόρτα πίσω του, εγώ προχώρησα προς τα εκεί και πίεσα το αυτί μου στο ξύλο.
«Τι τρέχει με εσένα, μικρούλα;» Η φωνή του Χάρρυ ακούστηκε στο δωμάτιο. Η Έμερι ήταν πολεμιστής, αλλά λάτρευε τον Χάρρυ, και εγώ λάτρευα το πώς ήταν οι δύο τους μαζί. Ήταν τόσο υπομονετικός και αστείος πατέρας.
Κατέβασα το χέρι μου κάτω και έτριψα την κοιλιά μου, λέγοντας στο μικρό αγόρι εκεί μέσα, «Εσύ θα συμπαθήσεις εμένα περισσότερο από τον μπαμπά.»
Ο Χάρρυ είχε ήδη με το μέρος του την Έμερι, ο Όντεν ήταν δικός μου. Το έλεγα συχνά αυτό στο Χάρρυ, αλλά αυτός απλά γελούσε και έλεγε ότι πιέζω αρκετά την Έμερι, και γι αυτό το λόγο συμπαθεί αυτόν περισσότερο.
«Η Άντι φέρεται σαν κακομαθημένο.» Η μικρή έκδοση του Χάρρυ αναστέναξε. Φαντάστηκα πως βημάτιζε στο δωμάτιο, σπρώχνοντας τα ξανθά μαλλιά της μακριά από το κούτελο της όπως ο πατέρας της.
«Αλήθεια; Πως κι έτσι;» Υπήρχε ειρωνεία στη φωνή του Χάρρυ, αλλά αμφέβαλλα για το αν η Έμερι θα μπορούσε να την καταλάβει.
«Απλά είναι. Δεν θέλω να είμαι φίλη της πια.»
«Λοιπόν, μωρό μου, είναι οικογένεια. Έχεις κολλήσει μαζί της.» Ο Χάρρυ πιθανώς χαμογελούσε, απολαμβάνοντας τα δραματικά λόγια μιας εξάχρονης.
«Δεν μπορώ να έχω καινούρια οικογένεια;»
«Όχι.» Γέλασε, και εγώ κάλυψα το στόμα μου για να γελάσω σιγανά. «Ήθελα καινούρια οικογένεια για πολύ καιρό όταν ήμουν μικρός, αλλά δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. Θα πρέπει να προσπαθήσεις και να είσαι χαρούμενη με αυτή τη μία που έχεις. Αν είχες νέα οικογένεια, θα έπαιρνες και νέα μαμά και νέο μπαμπά και...»
«Όχι!» Η Έμερι φάνηκε να μισεί αυτήν την ιδέα τόσο πολύ που δεν τον άφησε να τελειώσει.
«Είδες;» Είπε ο Χάρρυ. «Πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι την Άντι και το ότι μπορεί να είναι κακομαθημένο μερικές φορές, όπως ακριβώς και η μαμά αποδέχτηκε τον μπαμπά που συμπεριφερόταν κι αυτός έτσι κάποιες φορές.»
«Είσαι κι εσύ κακομαθημένο;» ρώτησε με λεπτή φωνή.
Η καρδιά μου σφίχτηκε, Να πάρει, Φυσικά και είναι, ήθελα να πω.
«Να πάρει, Φυσικά και είμαι.» Το είπε αυτός αντί για εμένα. Στριφογύρισα τα μάτια μου και υπενθύμισα στον εαυτό μου να τον προειδοποιήσω για το γεγονός πως έβριζε μπροστά της. Δεν το κάνει τόσο όσο πριν, αλλά και πάλι.
Η Έμερι προχώρησε σε μια ιστορία για το πώς η Άντι είπε πως δεν είναι κολλητές πια, και ο Χάρρυ, ως ο υπέροχος πατέρας που είναι, άκουγε και σχολίαζε την κάθε γραμμή. Μέχρι την ώρα που οι δυο τους είχαν τελειώσει, είχα ερωτευτεί το μελαγχολικό μου αγόρι ξανά από την αρχή.
Έγερνα στον τοίχο όταν βγήκε έξω από το δωμάτιό της και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Χαμογέλασε όταν με είδε.
«Η ζωή στην πρώτη δημοτικού είναι δύσκολη.» Γέλασε, κι εγώ τύλιξα τα χεριά μου γύρω από τη μέση του.
«Είσαι τόσο καλός μαζί της.» Έγειρα επάνω του, η κοιλιά μου με σταματούσε από το να φτάσω πιο κοντά.
Με γύρισε στο πλάι και με φίλησε, σκληρά.