Δύο χρόνια μετά από αυτό
Harry's POV
Προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί για πάνω από ένα χρόνο τώρα. Η Τέσσα γνώριζε τις πιθανότητες. Ήξερα πως οι συνθήκες βρίσκονταν εναντίον μας, όπως βρίσκονταν πάντα, αλλά ελπίζαμε ακόμη. Ελπίζαμε σε κάθε ραντεβού με τον γυναικολόγο και ελπίζαμε σε κάθε ημερομηνία ωορρηξίας. Πηδιόμασταν και πηδιόμασταν και κάναμε έρωτα σε κάθε ευκαιρία που μας δινόταν. Δοκίμαζε τις πιο γελοίες ιστορίες για παντρεμένα ζευγάρια, και έπινα ένα γλυκόπικρο, τραγανιστό μείγμα που η Τέσσα ορκιζόταν πως είχε δουλέψει για τον σύζυγο μιας φίλης της.
Ο Λίαμ και η γυναίκα του περίμεναν έναν κοριτσάκι σε τρεις μήνες, και εμείς θα ήμασταν οι νονοί της μικρής Αντελάιν Ρόουζ. Σκούπισα τα δάκρυα της Τέσσα από τα μαγουλά της καθώς βοηθούσε στην προετοιμασία της βάπτισης για το μωρό του καλύτερού της φίλου και παρίστανα πως δεν ήμουν στεναχωρημένος για εμάς καθώς βοηθούσαμε στο βάψιμο του δωματίου της Άντι.
Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό. Μόλις είχα σταματήσει να μιλάω στο τηλέφωνο με τον Κρίστιαν. Κανονίζαμε μια εκδρομή ώστε να έρθει ο Σμιθ να μας επισκεφτεί για μερικές βδομάδες το καλοκαίρι. Έκανε πως τηλεφώνησε για αυτό, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούσε να μου προωθήσει μια ιδέα. Ήθελα να εκδώσω άλλο ένα βιβλίο με την εταιρία Vance, μια ιδέα που μου άρεσε αλλά παρίστανα το αντίθετο. Ήθελα απλά να τον τσιτώσω και παρίστανα πως περίμενα μια καλύτερη ευκαιρία.
Η Τέσσα μπήκε φουριόζα από την πόρτα, φορώντας ακόμη τη φόρμα της. Τα μαγουλά της ήταν κόκκινα από τον κρύο αέρα του Μάρτη, και τα μαλλιά της ανάστατα από τον άνεμο. Επέστρεφε από τη συνηθισμένη της βόλτα κάτω στο σπίτι του Λίαμ, αλλά έμοιαζε βιαστική –ακόμη και πανικοβλημένη- κάνοντας το στήθος μου να σφιχτεί.
«Χάρρυ!» Φώναξε καθώς διέσχισε το σαλόνι και μπήκε στην κουζίνα. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και η καρδιά μου έπεσε στο πάτωμα.
Σηκώθηκα, και αυτή σήκωσε το ένα της χέρι, κάνοντας μου νόημα να περιμένω για μια στιγμή.
«Κοίτα.» είπε, ψάχνοντας στην τσέπη του μπουφάν της. Περίμενα σιωπηλά και υπομονετικά να ανοίξει το χέρι της.
Μια μικρή ράβδος ήταν εκεί. Είχα δει τόσα πολλά αρνητικά τεστ τον τελευταίο χρόνο για να με κάνει αυτό να ελπίζω, αλλά από τον τρόπο που το χέρι της έτρεμε και η φωνή της έσπασε όταν προσπάθησε να μιλήσει, κατάλαβα αμέσως.
«Ναι;» ήταν όλα όσα κατάφερα να πω.
«Ναι.» Έγνεψε, η φωνή της σιγανή αλλά γεμάτη ζωή. Χαμήλωσα το βλέμμα μου πάνω της, και αυτή σήκωσε τα χέρια της στο πρόσωπο μου. Δεν είχα νιώσει καν τα δάκρυα εκεί μέχρι που τα σκούπισε.
«Είσαι σίγουρη;» Είπα σαν ηλίθιος.
«Ναι, προφανώς.» Προσπάθησε να γελάσει αλλά ξέσπασε σε χαρούμενα δάκρια, και το ίδιο έκανα κι εγώ. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω της και την σήκωσα στον πάγκο. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στομάχι της και υποσχέθηκα σε αυτό το μωρό πως θα ήμουν τόσο καλός πατέρα όσο κανείς από τους δικούς μου δεν κατάφερε να είναι. Καλύτερος από όσο είχε καταφέρει ο καθένας.
Η Τέσσα ετοιμαζόταν για το διπλό μας ραντεβού με τον Λίαμ και τη γυναίκα του, κι εγώ ξεφύλλιζα ένα από τα πολλά περιοδικά με νυφικά που η Τέσσα άφηνε τριγύρω στο διαμέρισμα όταν άκουσα τον ήχο. Έναν σχεδόν μη ανθρώπινο ήχο.
Ήρθε από το μπάνιο που ήταν συνδεδεμένο με το υπνοδωμάτιό μας, και πετάχτηκα όρθιος, τρέχοντας προς την πόρτα.
«Χάρρυ!» Η Τέσσα είπε ξανά. Αυτή τη φορά ήμουν στην πόρτα, και η αγωνία στη φωνή της ήταν πιο βαριά σε σχέση με την πρώτη φορά που με φώναξε.
Έσπρωξα την πόρτα για να ανοίξει και την βρήκα καθισμένη στο πάτωμα δίπλα από την τουαλέτα.
«Κάτι δεν πάει καλά!» κλαψούρισε, κρατώντας τα μικρά της χέρια γύρω από την κοιλιά της. Το εσώρουχό της βρισκόταν στο πάτωμα. Ήταν γεμάτο με αίμα, και το στόμα μου άνοιξε διάπλατα, μην μπορώντας να μιλήσω.
Βρισκόμουν στο πάτωμα δίπλα της μέσα σε δευτερόλεπτα, κρατώντας το πρόσωπό της ανάμεσα στα χέρια μου.
«Όλα θα πάνε καλά.» Της είπα ψέματα, ψάχνοντας στην τσέπη μου και πιάνοντας το κινητό μου.
Ο τόνος της φωνής του γιατρού μας από το τηλέφωνο και το γνωστό βλέμμα στα μάτια της Τέσσα επιβεβαίωσαν το χειρότερό μου εφιάλτη.
Κουβάλησα την αρραβωνιαστικιά μου μέχρι το αυτοκίνητο, και πέθαινα λιγάκι κάθε φορά που έβαζε τα κλάματα κατά τη διάρκεια εκείνης της μεγάλης, μεγάλης διαδρομής μέχρι το νοσοκομείο.
Τριάντα λεπτά μετά, είχαμε την απάντηση. Ήταν ευγενικοί όταν μας είπαν πως η Τέσσα είχε χάσει το μωρό, αλλά δεν σταμάτησαν τον πόνο που με τσάκιζε κάθε φορά που κοιτούσα την απόλυτη αποκαρδίωση στα μάτια της Τέσσα.
«Λυπάμαι τόσο, τόσο πολύ.» έκλαψε στο στήθος μου αφότου η νοσοκόμα μας άφησε μόνους στο δωμάτιο.
Έφερα το χέρι μου κάτω από το πιγούνι της και την ανάγκασα να με κοιτάξει. «Όχι μωρό μου. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πρέπει να λυπάσαι.» Της είπα ξανά και ξανά. Απομάκρυνα απαλά τα μαλλιά πίσω από το πρόσωπό της και έβαλα τα δυνατά μου ώστε να μην επικεντρωθώ στην απώλεια του πιο σημαντικού γεγονότος στις ζωές μας.
Όταν φτάσαμε σπίτι αργότερα εκείνο το βράδυ, υπενθύμισα στην Τέσσα πόσο πολύ την αγαπώ, πόσο απίστευτη μητέρα θα γίνει κάποια μέρα, και αυτή έκλαψε στα χέρια μου μέχρι που κοιμήθηκε.
Περιπλανήθηκα στο διάδρομο αφού βεβαιώθηκα πως είχε κοιμηθεί. Άνοιξα την ντουλάπα στο παιδικό δωμάτιο και έπεσα στα γόνατα. Ήταν πολύ νωρίς για να ξέρουμε το φύλο του παιδιού, αλλά μάζευα μικρά πραγματάκια του τελευταίους τρεις μήνες. Τα κρατούσα εδώ σε σακούλες και κουτιά, και έπρεπε να τα δω άλλη μια φορά πριν τα ξεφορτωθώ. Δεν μπορούσα να την αφήσω να τα δει αυτά. Ήθελα να την προστατεύσω από τα δει τα μικροσκοπικά κίτρινα παπουτσάκια που η Κάρεν μας είχε στείλει με μέιλ. Θα τα ξεφορτωθώ όλα και θα διαλύσω την κούνια πριν ξυπνήσει.
Το επόμενο πρωί, η Τέσσα με ξύπνησε τυλίγοντας τα χέρια της γύρω μου. Ήμουν στο πάτωμα του άδειου παιδικού δωματίου. Δεν είπε τίποτα για την αφαίρεση των επίπλων ούτε για την άδεια ντουλάπα. Απλά κάθισε εκεί, στο πάτωμα μαζί μου, το κεφάλι της ξαπλωμένο στον ώμο μου και τα χεριά να χαϊδεύουν το μελάνι στο μπράτσο μου.
Δέκα λεπτά μετά το κινητό μου δόνησε στην τσέπη μου. Διάβασα το μήνυμα μόνος και δεν ήμουν σίγουρος πως θα αντιδρούσε η Τέσσα στα νέα. Σήκωσε το κεφάλι της, τα μάτια της επικεντρωμένα στο μήνυμα μπροστά της.
«Η Άντι έρχεται.» διάβασε δυνατά. Την κράτησα πιο σφιχτά, και αυτή χαμογέλασε, ένα λυπημένο χαμόγελο, και μετακινήθηκε από τα χέρια μου για να σηκωθεί.
Την κοιτούσα απλά για πολύ ώρα – έτσι μου φάνηκε εμένα, τουλάχιστον- και σκεφτήκαμε και οι δύο το ίδιο πράγμα. Μαζέψαμε και οι δύο τους εαυτούς μας από το πάτωμα του μελλοντικού παιδικού δωματίου και φορέσαμε χαμόγελα στο πρόσωπό μας ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε δίπλα στον καλύτερό μας φίλο.
«Θα γίνουμε γονείς κάποια μέρα.» Υποσχέθηκα στο κορίτσι μου καθώς οδηγούσαμε προς το νοσοκομείο για να καλωσορίσουμε στο κόσμο τη βαφτιστήρα μας.