13 :: Power of the visual
{ ----- }
Hara Camille Untalan's POV
“I was caught red-handed by you. Red-handed for firearms, not food.” Sarkastiko kong saad nang dumating sa tinitirhan nya dito sa Zemirah, where I also live for a while. Ewan ko ba kung bakit dito napili ni Arch na tumira panandalian, I mean Zemirah is the training base of this group and dito kami nakatira.
“Sinabi ko na sayo na ako lang ang hahawak ng mga baril. Just use your knife and your skills. Stay away from firearms.” Pinapagalitan nanaman ako nitong si Arch. Is he my lost father? If yes, I'm thankful that my foster parents adopted me. Lol just kidding.
“Aalis muna ako ngayon. Don't you dare hold another gun or I’m going to bang you.” Pananakot nito habang ngumingisi ito sa akin kaya itinaas ko nalang ang middle finger.
“Tangina mo sagad.” Asik ko sa kanya sabay alis nito.
Okay, he's nice but he still have a sperm inside his body so hindi na ako hahawak ng baril.
Lumabas ako ng bahay at bumungad sa makinis kong mukha ang sariwang hangin na para bang yumayakap sa akin.
Naglakad-lakad ako at sinisipa ko ang bawat na batong madadaanan ko. Inisip ko, kung hindi ba namatay si Charline, manyayari din ba ito?
Maybe this is the consquence of our craziness but there isn't something wrong being yourself. Being mean is in 4-B's dictionary. Every student in 4-B is mean. But if we will measure Charline's mean meter scaling from 1 to 10, I'll give her a 0.5
Habang naglalakad ako ay napansin ko ang isang pamilyar na babae na kasama din ang isang pamilyar na babae.
Lumapit ako para mas malinawan ako sa pagmumukha ng mga ito.
Yung isang babae ay yung Spaghetti Sadako tapos yung isa ay, teka?
“Charleng ko! Buy me ice cream juseyo!”
Hindi ako namamalik-mata. Si Charline nga ang nakikita ko ngayon.
Half of 4-B are already dead because of her and her death but, bakit nakikita ngayon ni Charline na buhay na buhay pa?
“Wala akong pera banana”
Si Charline nga. Let me rephrase what I said, If we will measure Charline's mean meter scaling from 1 to 10, I'll give her a rough 11 over 10.
Habang naglalakad ako papunta sa terminal ng taxi ay naramdaman ko ang pagyukom ng kamao ko.
Walang hiya ka Charline. Ikaw ang puno't dulong dahilan kung bakit namatay ang mga kaibigan ko, lalo na ang pinakamatalik kong kaibigan na si Krystalline.
Gabi-gabi nalang akong lumuluha dahil lagi kong natatandaan ang mukha ng mga namayapa kong kaibigan.
They are shouting for justice. And the key for their justice is Charline's life.
And me, that is aware that Charline is still awake, I'll be the one who will commit a perfect murder.
I don't care if I surpass Shaun's vote, I don't care if their Leader or Visual kills me. I will scream justice for them.
Naramdaman ko bigla ang pag-vibrate ng cellphone ko sa bulsa ng pantalon ko kaya agad ko itong kinapa at tinignan ang screen nito, tumatawag si Shaun.
“Everything ends tonight. Meet me at Charline's cemetery at 9pm sharp”
Agad ding ibinaba ni Shaun kaya napangiti nalang ako. Tumawag ako kay Shaun muli at sinagot din naman nito agad ang tawag.
“No need for investigations. Charline's wide awake and alive.”
“Pano mo nasabi iyan, Hara?”
“I once lived in Zemirah City, training base of the group. There, I found Charline with the Spaghetti Sadako, wide awake and alive.”
“Okay okay. Umuwi ka na dito, ngayon. Make sure that no one is following you.”
Ibinaba ko na agad ang tawag pagkatapos nitong magsalita.
Everything ends tonight. Even Charline's counted happy days.
*****
Someone's POV
Pinagmasdan ko ang mukha ko sa parihabang salamin, ang bago kong mukha.
This is not my real face, this is the face of a late artist.
Dahil kay Daile, nasira ang mukha ko. Ang dati kong mukha.
Akala nya namatay na ako sa pagsaksak nito sa akin. Akala nila na namatay ako. Pero hindi, may lahi akong pusa, siyam ang buhay ko.
At ngayon na nagbabalik na ako, sisiguraduhin ko na hindi na aabutan ng bagong taon si Daile.
My name was once Sunyoung Choi, but now, my name is Risae Kwon.
And I'm going to throw you to the comforting flames of hell, Daile Edison Tamayo.
*****
Jefferson Cruz's POV
Mag-aalas diyes na ng gabi at sarado na ang buong Winslet University. Isinuot ko na ang bonnet kasama ang mga gloves.
“Okay. Our objective is to scan our record to ensure our safety.” Sambit ni Vanessa habang pinipilit na buksan ang lock ng pinakagate ng unibersidad gamit ang hairpin na dinala nya.
“Shit ang laki ng mga daga dito sa lahat ng school.” Reklamo ni Angela pero agad ding tinikom ni Mika ang bibig nito gamit ang isang mask.
Ilang sandali ay nakalas na ni Vanessa ang lock at kusa na itong nahulog sa lapag.
“Told you I'm a gorgeous ninja.” Pagmamayabang pa ni Vanessa sa amin.
Pumasok na kami sa loob ng eskwelahan namin. Binabalutan na ang lugar ng kadiliman at katahimikan. Tanging kaluskos lamang ng mga puno na nanggagaling sa hardin ng campus.
“Jefferson and Vanessa will be on the principal's room and Mika and I will be on the library. Find our files and bring them. Kukunin namin ang lahat ng yearbook ng fourth year last year.” Mala-awtoridad na panuto ni Angela kaya sabay-sabay nalang kaming tumango.
Tumakbo na sina Mika at Angela papunta sa palapag kung saan naroroon ang library.
“Guards have a skeleton key and they place it on the desk.” Biglang saad ni Vanessa at tumungo sa desk sa bandang pasukan ng mga estudyante.
Binuksan nya ito at napansin ko na nasa kamay na nya ang isang skeleton. Ibinato nya ito sa akin at nasalo ko ito.
Tumakbo kaming dalawa papunta sa pintuan ng principal's office at dali-daling binuksan ang pintuan gamit ang nakuha naming susi.
“This school holds tons of informations. And these informations might contain something unusual, like criminal records and medical records.” Sabat nanaman ni Vanessa at inayos ang sleeve ng damit nito.
“Paano kaya kung may mga mentally unstable o mga pyschopath na makapasok dito? Ganito din naman ang nanyari sa 35 bullies. Pero dahil hindi sila kumilos agad ay madaming namatay.” Tanong ko sa kanya at nagsimula na akong magbukas ng mga drawers na naglalaman ng mga dokumento ng mga estudyante.
“Find Fine Arts 1 documents Christopher. Hahanapin ko ang fourth year documents.” Sambit ni Vanessa at nagsimula na syang magbuklat ng mga dokumento, “Hey, I think the criminal records and medical records are separated from the initial records.”
“Hahanapin ko yung files ng Fine Arts. Find for the criminal and medical records.” Suhestiyon ko sa kanya kaya tumango ito at nagsimula nanaman syang magbukas at maghalungkat ng mga drawer at desk sa office.
Nagbukas din ako ng drawer at nakita ko na rin ang hinahanap kong dokumento. Ang dokumento ng Fine Arts 1
Kinuha ko ito at inilapag ko sa lamesa ng principal. Ibinulat ko ito agad at bumungad ang sari-sariling litrato ng klase namin, mapa-grupo o isa.
Tinignan ko ang profile ng bawat kaklase ko. Mostly are born in March, July and October 1996. All students are seniors of the school, except for Hyacinth and Charmaine.
“Shit it's all smudged!” Narinig kong sumigaw si Vanessa kaya agad akong lumapit sa kanya.
“All pages are smudged. Tanging birthday nalang nito ang nakikita ko sa profile nya.” Asik muli ni Vanessa kaya agad kong hinablot ang mga papel sa kanya.
“Multiple Identity Disorder”
May nakapasok na baliw dito?
“Birthday: June @#$% 1997”
“Vanessa, walang 1997 liner sa klase natin. Puro tayo 1995 at 1996. Are you sure that this is our record?” Nagtataka kong tanong sa kanya. Sigurado akong walang 1997 liner sa klase namin.
“Read the header, stupid.” Asar na tugon ni Vanessa
“AAAAHHHH!” Nakarinig kami ng isang malakas na tili. At sigurado ako kung kaninong boses ito, kay Mika.
“Mika!” Sigaw ni Vanessa at dali-dali syang kumaripas ng takbo palabas ng opisina. Sumunod ako sa kanya.
Hingal na hingal man kami dahil sa layo ng library sa opisina ay pinilit parin naming tumakbo kahit na halos matanggal na ang tuhod namin.
Nang makarating kami ay isang nakakabinging sigaw ang lumabas sa bibig ni Vanessa. Napatakip nalang ako ng bibig dahil sa gulat.
Nakahandusay ang walang buhay na katawan ni Mika habang si Angela ay humahagulgol sa gilid habang may hawak syang kutsilyong punong-puno ng dugo sa kamay nya.
Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Napansin kong marami syang bahid ng dugo sa mukha at nagdudugo ang braso't tiyan nito.
“He said-- We need to play a game-- A game of Power Of A Visual-- Two guys wearing a bonnet charged us-- forward-- hanggang sa tumama na ang mga matatalim na kutsilyo sa katawan namin-- pero yung lalaking kumokontrol sa akin-- inangat nya ang kamay ko at hindi ko sinasadyang masaksak ang leeg-- ni-- ni-- Mika..” Putol-putol na paliwanang sa amin ni Angela habang humihikbi ito, “Hindi ko sinasadya..”
{ end of chapter 13 }
Thank you for reading!
Vote and Comment