Αγάπη POV
«Πωπω κοίτα πόσο κόσμο έχει» λέω παρατηρώντας τους δρόμους, που είναι γεμάτοι ζωή. Δεξιά και αριστερά μας βρίσκονται φαρδιά πεζοδρόμια, γεμάτα πολύχρωμες αφίσες και διαφημιστικά, σε συνδυασμό με πανύψηλους φοίνικες που στολίζουν όμορφα τους απασχολημένους δρόμους. Εκατοντάδες στήλες φωτός φωτίζουν τον σκοτεινό ουρανό, ενώ όλα τα μαγαζιά δουλεύουν ακατάπαυστα.
«Τι περίμενες ρε Αγάπη, στο Λος Άντζελες ήρθες, όχι στον Βόλο» αστειεύεται η Βάσια και παρατηρεί χαρούμενη το τοπίο γύρω της, πίσω από το τζάμι του ταξί. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι έχουμε πλέον χωριστεί σε αγόρια κορίτσια και κατευθυνόμαστε στον τελικό προορισμό μας, το διαμέρισμα.
Όσο μου αρέσουν τα ήσυχα μέρη, τόσο λατρεύω τις μεγάλες πόλεις. Το να παρατηρώ αγνώστους στον δρόμο είναι κάτι που βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά μου αρέσει να φαντάζομαι πώς αυτοί οι άνθρωποι είναι στην καθημερινότητά τους, τι τους αρέσει, πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η ζωή τους από τη δική μου.
Γενικά, όπως επισημαίνει και όποιος με γνωρίζει, είμαι άνθρωπος με πολλή φαντασία, σε σημείο που μερικές φορές νιώθω πως ζω στον δικό μου ιδανικό κόσμο. Η ουτοπική αντίληψη που έχω για τη ζωή, σε συνδυασμό με τα όνειρά μου και τον ατελείωτο ρομαντισμό μου, είναι οι κύριοι λόγοι που απογοητεύομαι εύκολα. Το θετικό είναι πως δε βαριέμαι ποτέ.
«Ελπίζω να φτάσουμε γρήγορα γιατί δεν ξέρω πόσο θα αντέξω» λέει η Βάσια και ο δυνατός ήχος που ακούγεται από την κοιλιά της με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
«Ναι παιδί μου, σώπα» της χαϊδεύω παρηγορητικά τα μαλλιά με ένα υπερβολικά δραματικό βλέμμα στο πρόσωπό μου.
«Μαίρη, δεν έχεις σχολιάσει τίποτα τόση ώρα και δε σταματάς να χαμογελάς... Τι έχασα;» Τη σκουντάω παιχνιδιάρικα με τον αγκώνα μου.
«Εε τίποτα, απλά είμαι χαρούμενη που είμαι εδώ μαζί σας» σουφρώνει τη μύτη της μη περιμένοντας ούτε η ίδια να βγει κάτι τόσο γλυκούλι από το στόμα της.
[...]
Το αμάξι στρίβει για μια τελευταία φορά, καθώς το GPS δείχνει ότι φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας. Αριστερά μας, σε ένα παγκάκι, μας περιμένει ο Άρης με τον Νικ, ο καθένας με τρεις βαλίτσες και τα πρόσωπά τους φωτίζονται από τις δυο λάμπες δεξιά και αριστερά τους.
Αντικειμενικά, ο Άρης είναι ένας κούκλος, γεμάτος χιούμορ, με μία ιδιαίτερη προσωπικότητα που πάντα σε πιάνει απροετοίμαστο. Παρόλα αυτά, δε θα μπορούσα ποτέ να τον νιώσω ως κάτι παραπάνω από έναν πολύ στενό μου φίλο. Όσο καιρό κάνουμε παρέα έχω καταλάβει πως είναι ένα άτομο με τα δικά του προβλήματα, τα οποία δε φαίνονται να είναι και λίγα. Αν και γνωριστήκαμε και ταιριάξαμε γρήγορα, του είναι πολύ δύσκολο να ανοιχτεί και να δεθεί βαθιά με κάποιον, γεγονός που σε συνδυασμό με τα δικά μου προβλήματα θα μπορούσε να φέρει απλά την καταστροφή.
Ο Νικ από την άλλη είναι ένα πολύ καλό παιδί, αλλά σε καμία περίπτωση ο τύπος μου. Όταν είμαστε μαζί με κάνει να διασκεδάζω σε έναν ασύγκριτο βαθμό. Καταφέρνει κάθε φορά να μας φτάνει στα πρόθυρα δακρύων από τα γέλια. Για μένα είναι απλά το είδος ανθρώπου που θα μπορούσα να αποκαλέσω κολλητό.
«Έτοιμες;» Μας ρωτάει ο Άρης και κάνει νόημα στη Βάσια να ανοίξει την πόρτα με το κλειδί που μας έδωσε η εταιρεία.
Μόλις ανοίγουμε την πόρτα ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν συνηθισμένο χώρο σε ανοιχτές αποχρώσεις. Δεξιά υπάρχουν γραμματοκιβώτια που αντιστοιχούν στο κάθε διαμέρισμα, ενώ μπροστά βρίσκεται μια μαρμάρινη σκάλα και ένα αδιαφανές, μεγάλο, γυάλινο ασανσέρ.
Παίρνοντας το ασανσέρ, ανεβαίνουμε στον δέκατο όροφο όπου βρίσκεται το διαμέρισμά μας.
Η Βάσια ανοίγει την ξύλινη πόρτα με τον αριθμό 1056 και το πρώτο που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι ο Ανδρέας δεν ήταν υπερβολικός. Είναι αρκετά μεγάλο.
Μπαίνοντας μέσα στο διαμέρισμα, μετά το μικρό χωλ, ο χώρος ανοίγει σε ένα τεράστιο ορθογώνιο. Ακριβώς μπροστά μας βρίσκεται το σαλόνι που αποτελείται από έναν ανοιχτόχρωμο γωνιακό καναπέ με σκούρα μπλε μαξιλαράκια και ριχτάρια μαζί με δύο πολυθρόνες στο ίδιο χρώμα. Υποθέτω ότι και αυτές είναι στολισμένες με τα ίδια μαξιλάρια, αφού βλέπω μόνο την πλάτη τους. Στο κέντρο υπάρχει ένα μοντέρνο σκούρο καφέ τραπεζάκι που η επιφάνεια του καλύπτεται από τζάμι και μία επίσης μπλε πιατέλα με μεγάλα αρωματικά κεριά. Από τους τοίχους κρέμονται μινιμαλιστικά κάδρα και τον χώρο αναδεικνύουν απλοϊκές λάμπες δαπέδου. Πίσω από τον γωνιακό καναπέ υπάρχει μια τεράστια τζαμαρία, η οποία μας επιτρέπει να δούμε την πόλη από ψηλά. Αριστερά, δίπλα από το καθιστικό υπάρχει η κουζίνα που διακόπτει την τζαμαρία, με τα ντουλάπια και τους πάγκους της που είναι στις αποχρώσεις του λευκού. Μια νησίδα στα ίδια χρώματα υπάρχει μπροστά της.
Στο τέλος του μακρόστενου δωματίου υπάρχουν δυο καφέ πόρτες, όπως ακριβώς και στον τοίχο απέναντι από την κουζίνα.
«Ουάου. Μπορώ να πω ότι όταν ο Ανδρέας περιέγραψε το διαμέρισμα δεν περίμενα κάτι τόσο περιποιημένο και άνετο» λέει ενθουσιασμένη η Βάσια και όλοι συμφωνούμε μαζί της.
Περίεργη για την πρώτη πόρτα που συναντάω καθώς περπατάω στο διαμέρισμα, μπαίνω στον χώρο και αντικρίζω ένα πολύ όμορφο μπάνιο. Μπροστά μου υπάρχουν δύο νιπτήρες με έναν μεγάλο καθρέφτη, φωτισμένο από δύο λαμπάκια. Αριστερά είναι η κλασική τουαλέτα και δεξιά μια ευρύχωρη ντουζιέρα περιτριγυρισμένη από γυαλί και δίπλα της κρεμασμένες πολλές πολύχρωμες πετσέτες σε διάφορα μεγέθη. Και στους τέσσερις τοίχους υπάρχουν πλακάκια που μοιάζουν με μαρμάρινα κάτω από τον γλυκό φωτισμό που προσφέρουν τα φώτα στο δωμάτιο.
Βγαίνω γρήγορα από το μπάνιο, κατευθυνόμενη με γρήγορο βηματισμό προς τα υπόλοιπα δωμάτια για να αποφασίσω ποιο θα καταλάβω εγώ. Ακούγοντας όμως την ησυχία που επικρατεί τριγύρω μου, γυρίζω προς τα παιδιά που κάθονται όλοι προβληματισμένοι στο σαλόνι.
«Έχουμε ένα μικρούτσικο πρόβλημα» λέει ο Νικ με σταυρωμένα τα χέρια του.
«Τι θα κάνουμε με τα υπνοδωμάτια; Είναι μόνο τρία» λέει η Μαίρη και παγώνω στη θέση μου. Να τι ξεχνούσαμε.
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_