EDUARDO
«Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί!» φώναξε η μητέρα μου εκνευρισμένη πετώντας μια εφημερίδα στην τεράστια τραπεζαρία. Τι έπαθε παλι; Ή μάλλον τι έκανα πάλι;
«Τι είναι πάλι μητέρα;» την ρώτησα ειρωνικά και μου έκανε νόημα να κοιτάξω την εφημερίδα. Την πήρα στα χέρια μου και είδα το θέμα που την έκαιγε τόσο. Υπήρχε μια φωτογραφία μου μαζι με μια τύπισσα στις τουαλέτες ενώς μπαρ. Ούτε που το θυμάμαι. Είμαι χωρίς μπλούζα και το ίδιο και η κοπέλα.
Την πέταξα στο τραπέζι εκνευρισμένος χωρίς να πω τίποτα. Έχω κουραστεί με όλα αυτά. Όπου και να παω με ακολουθούν οι γαμωπαπαράτσι. Ούτε για ένα ποτό σαν κανονικός άνθρωπος δεν μπορώ να βγω χωρίς να με ακολουθούν.
«Δεν θέλω να συχνάζεις σε τέτοια αισχρά μέρη και να στριμωχνεσαι στις τουαλέτες με την κάθε τσουλίτσα. Επίσης θα ήθελα να γυρνάς πιο νωρίς σπίτι σου!» απαίτησε. «Μου είπε ο Τζον ότι γύρισες το πρωί!» συνέχισε αναφερόμενη στον σοφέρ μας.
«Δεν με κλειδώνεις μέσα στο σπίτι να τελειώνουμε;» την ρώτησα ειρωνικά και μου έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι. Ήταν μεσημέρι ακόμα βέβαια αλλά το χρειάζομουν.
«Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά! Και σταμάτα να πίνεις! Το έχεις παρακάνει με το ποτό! Θα καταντήσεις αλκοολικός!» ύψωσε την φωνή της και μου πήρε το ποτό απ'τα χέρια.
«Το βράδυ να είσαι σπίτι, θα έρθει η Βερόνικα με την μητέρα της! Σε παρακαλώ να φερθείς σαν κύριος και να μην πιείς!» συνέχισε να λέει τα δικά της και στριφογύρισα τα μάτια μου.
Εκείνη την στιγμή μας διέκοψε ο πατέρας μου μπαίνοντας στο σαλόνι. Ο μόνος φυσιολογικός άνθρωπος σε αυτο το σπίτι και ο μόνος που δεν με πρίζει συνέχεια.
«Τι συμβαίνει; Γιατί φωνάζεται;» ρώτησε ρίχνοντας το βλέμμα του πάνω μας.
«Τον γιό σου ρώτησε!» είπε η μητέρα μου και εκείνος με κοίταξε περιμένοντας να μιλήσω.
«Ρε άντε παρατήστε με όλοι!» ξέσπασα και βγήκα από το σαλόνι. Άκουγα τη μάνα μου να μου λέει να μην φύγω και τέτοια αλλα την αγνόησα. Άντε γιατί πολλά μας τα έχει κάνει.
Πρέπει να πάω μια βόλτα, δεν μπορώ άλλο εδώ μέσα. Βγαίνοντας έξω είδα τον σοφέρ μας να στέκεται δίπλα στο αυτοκίνητο μου με το κλειδί μου στο χέρι του. Τι νομίζει ότι κάνει ρε;
«Που να σας πάω κύριε Εδουάρδο;» με ρώτησε ο ξινός ειρωνικά μόλις πλησίασα. Δεν με συμπαθεί καθόλου. Ούτε εγώ άλλωστε. Έχω πει στην μανα μου να τον απολύσει γιατί μου σπάει τα νεύρα αλλά εκείνη τον έχει χρόνια στη δούλεψή της και τον αγαπάει πολύ. Επίσης είναι ο μόνος που συμπαθεί από το προσωπικό.
«Δεν χρειάζεται να με πας πουθενά, μπορώ και μόνος μου!» του απάντησα στον ίδιο τόνο και έκανα κίνηση να μπω στο αυτοκίνητο.
«Κύριε!» με σταμάτησε κρατώντας με γερά από το μπράτσο. «Η μητέρα σας μου έχει δώσει σαφές οδηγίες να μην σας αφήσω να πάτε πουθενά μόνος!» μου εξήγησε.
«Προσπάθησε να με σταματήσεις τότε!» του απάντησα ειρωνικά και άρπαξα τα κλειδιά απ'το χέρι του. Μπήκα στο αυτοκίνητο γρήγορα για να μην με προλάβει και έβαλα μπρος αγνοώντας που μου φώναζε να σταματήσω....
MEGAN
«Αγάπη μου είσαι έτοιμη;» άκουσα την μητέρα μου να φωνάζει από κάτω.
«Ναι, κατεβαίνω!» της απάντησα προσπαθώντας να μην ακουστώ κουρασμένη και τράβηξα το φερμουάρ της βαλίτσας μου. Κοίταξα στον καθρέφτη το είδωλο μου. Ήμουν πραγματικά χάλια. Δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες βράδυ. Τα μάτια μου ήταν κατά κόκκινα από το κλάμα.
Ημουν έτοιμη να κατέβω, όταν το κινητό μου άρχισε να χτυπάει.
Ήταν ο Μάρτιν. Το έκλεισα εκνευρισμένη.
Γιατί με καλεί; Πραγματικά πιστεύει πως μπορεί να με αντιμετωπίσει μετά απο αυτό; Να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει ότι με απάτησε με την καλύτερη μου φίλη;
Κατέβηκα στον κάτω όροφο του σπιτιού κουβαλώντας την τεράστια βαλίτσα όπου με περίμενε η μαμά μου.
«Άντε αγάπη μου, θα χάσετε την πτήση σας!» μου είπε βιαστικά και άρπαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της. «Τα κορίτσια;» ρώτησε.
«Μάλλον έρχο-» δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω γιατί το κινητό μου άρχισε να χτυπάει ξανά. Το σήκωσα αγανακτισμένη.
«Μην με ξανά πάρεις, τελειώσαμε!» του είπα αμέσως και του το έκλεισα στα μούτρα χωρίς να του αφήσω περιθώριο να μιλήσει. Δεν θα είχε να πει και τίποτα άλλωστε. Δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτό που έκανε.
«Καυγαδάκι με τον Μάρτιν;» με ρώτησε η μαμά μου γελώντας. Όταν είδε πως δεν γέλασα σοβάρεψε.
«Τόσο σοβαρό είναι αυτό που έκανε;» συνέχισε αλλά την αγνόησα και βγήκα έξω απ'το σπίτι. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω για τον Μάρτιν ή για το πως με κεράτωσε με τη πρώην καλύτερη μου φίλη.
Η μητέρα μου με ακολούθησε μέχρι έξω χωρίς να ρωτήσει τίποτα άλλο.
«Γειά σου φίληη!» άκουσα τότε μια φωνή από μακριά.
Τότε είδα την Άλι και την Κάθριν που πλησίαζαν. Περπατούσαν στο πεζοδρόμιο σέρνοντας τις βαλίτσες μαζί τους.
«Γειά σας κορίτσια!» τους χαιρέτησε η μαμά μου.
«Καλησπέρα κυρία Ριτς!» ανταπέδωσαν εκείνες. Η Άλι φαινόταν πραγματικά πολύ ενθουσιασμένη. Μακάρι να ήμουν και εγώ. Μέχρι χθες ήμουν δηλαδή, αλλά μετά άλλαξαν τα πράγματα.
Τοποθετήσαμε τις βαλίτσες μας στο πορτπαγκάς και μπήκαμε στο αυτοκίνητο περιμένοντας τη μητέρα μου.
«Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω οτι θα πάμε Λονδίνο» ούρλιαξε απ'τη χαρά της η Άλι και χαμογέλασα αμυδρά.
«Λοιπόν, αν δεν βιαστούμε δεν νομίζω ότι θα πάτε!» αστειεύτηκε η μητέρα μου και έβαλε μπρος.
«Είσαι καλά;» μου ψιθύρισε η Κάθριν στο αυτί, αναφερόμενη σε αυτό που έγινε χθες. Μόνο εκείνη το γνώριζε.
«Όχι..» απάντησα ειλικρινά. «Αλλά θα γίνω καλύτερα..» είπα κρατώντας χαμηλά την φωνή μου για να μην με ακούσουν οι άλλες και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο....
Γειά σαςς!👋
Ελπίζω να είστε όλοι πάρα πολύ καλά!💞
Καινούργια ιστορία όπως βλέπετε! Πως σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο; Πείτε μου γνώμες!❤