Elizabeth POV
Τα μάτια μου ανοίγουν αργά και κοιτάζω τριγύρω... Βρίσκομαι σε ένα μικρό και ζεστό δωμάτιο... Αμέσως ανακάθομαι και κοιτάζω τριγύρω... Όλα είναι όμορφα εδώ... Περίεργο αλλά μπορώ να ακούσω τα κύματα της θάλασσας... Κοιτάζω έξω από το μεγάλο παράθυρο και βλέπω πως είμαι κοντά στην θάλασσα... Τι τρέχει εδώ;... Έχω πεθάνει;... Κοιτάζω μπροστά μου και βλέπω μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα... Σηκώνομαι και πλησιάζω αλλά όσο πλησιάζω μια γνωστή αντρική φιγούρα εμφανίζεται μέσα από τις άσπρες κουρτίνες... Μόλις τις τραβάω το θέαμα με σοκάρει
(Joseph;)
Αμέσως στρέφεται και με κοιτάζει
(μπα ξύπνησες;)
Ορίστε;
(που που είμαι;... Έχω πεθάνει;)
Ρωτάω και γελάει
(όχι Elizabeth... Αν και το προσπάθησαν πολύ δεν τα κατάφεραν... Είσαι ακόμα ζωντανή)
Ορίστε;... Αμέσως τσιμπάω το δέρμα μου και τσιρίζω από τον πόνο... Είμαι ζωντανή... Δεν το πιστεύω
(μα μα πως;... Τι έγινε;)
(κάναμε έφοδο απλά αφότου έφυγε ο Morgan... Σκοτώσαμε όσους έμειναν εκεί αλλά μας ξέφυγαν κάνα δύο... Ύστερα μπουκάραμε μέσα και καταφέραμε να σε σώσουμε... Δεν θυμάσαι τίποτα;)
Ρωτάει και προσπαθώ... Πραγματικά προσπαθώ αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι η μυρωδιά της φωτιάς... Ύστερα δεν άντεξα και απλά κατέρρευσα στο κρεβάτι
(λίγα πράγματα)
Μουρμουρίζω αδιάφορα και κουνάει το κεφάλι
(τέλος πάντων... Το σημαντικό είναι ότι κατάφερες και παρέμεινες ζωντανή)
(ο Leonardo το ξέρει ότι ζω;)
(όχι και μάλιστα μου ζήτησε ραντεβού σήμερα το απόγευμα... Θέλει να μιλήσουμε για δουλειές)
Καθόλου καλό αυτό
(τελικά ο Leonardo κατάφερε πολλά... Σκότωσε τον Alex... Νομίζει πως σκότωσε εμένα... Και τώρα ο επόμενος στόχος του είσαι εσύ)
Λέω και ρουθουνίζει
(εγώ πάλι θα έλεγα πως νομίζει ότι τα κατάφερε)
(τι εννοείς;)
Ρωτάω και χαμογελάει στραβά
(δίψας;)
Ρωτάει και κουνάω μπερδεμένη το κεφάλι μου
(εμ ναι)
(ωραία... Έρχομαι σε λίγο)
Λέει ενώ με προσπερνάει και φεύγει... Κοιτάζω τριγύρω ενώ παίρνω μια βαθιά ανάσα... Δεν το πιστεύω πως είμαι ζωντανή... Νόμιζα πως εκεί ήταν το τέλος μου... Αλλά έκανα λάθος... Πρέπει να παραμείνω μέχρι ο Leonardo να πέσει... Προς το παρόν αυτός κατάφερε να ρίξει τον Alex... Αλλά όχι εμένα... Πρέπει να ανακτήσω τις δυνάμεις μου... Πρέπει να επιστρέψω ακόμα πιο δυνατή... Δεν μπορώ να τα παρατήσω τώρα... Αυτό θα ήθελε και ο Alex
(γιατί να μην είσαι εδώ;)
Ψελλίζω και κατεβάζω το κεφάλι
(ποτέ δεν θα είμαι αρκετά μακριά για εσένα)
Ορίστε;... Από που ήρθε αυτή η φωνή;... Έχω και παραισθήσεις τώρα;... Αμέσως στρέφομαι και αυτό που βλέπω με κάνει να παγώσω
(Alex)
Μου έχει κοπεί η ανάσα... Δεν είναι δυνατόν... Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια μου αλλά δεν εξαφανίζεται... Δεν είναι της φαντασίας μου
(είσαι αληθινός;)
Ψελλίζω και εκείνος χαμογελάει ενώ με πλησιάζει
(ναι Elizabeth... Είμαι αληθινός)
Μουρμουρίζει και τώρα στέκεται μπροστά μου... Η έχω πεθάνει η έχω τρελαθεί... Δεν εξηγείται αλλιώς... Ξαφνικά παίρνει το χέρι μου και φέρνει στο μάγουλο του... Θεέ μου... Τα αξύριστα γένια του γαργαλούν τις αρθρώσεις μου και το βλέμμα του είναι κολλημένο στο δικό μου... Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως όλο αυτό είναι αληθινό
(Alex)
Αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρο από τον λαιμό του αγκαλιάζοντας τον σφιχτά ενώ δάκρυα αρχίζουν να κυλούν από τα μάτια μου
(σσς ηρέμησε μικρή... Εδώ είμαι)
Ψυθιρίζει κοντά στο αυτί μου ενώ σιγά σιγά καταρρέουμε μαζί στο πάτωμα... Θεέ μου νιώθω πως η καρδιά μου χτυπάει ξανά... Σφίγγομαι πάνω του σαν να είναι ο αέρας που χρειάζομαι για να αναπνεύσω... Ω μου έλειψε τόσο πολύ
(συγγνώμη Alex... Συγγνώμη για όλα... Συγγνώμη που σου φώναζα... Που τσακωνόμουν μαζί σου)
(εϊ εϊ κοίταξε με)
Λέει ενώ παίρνει μαλακά το πρόσωπο μου στα χέρια του και τραβιέται
(κοίταξε με)
Ξανά λέει και σηκώνω αργά το βλέμμα μου στο δικό του
(δεν πειράζει... Όλα αυτά δεν έχουν σημασία πλέον)
(έχουν... Γαμώτο έφυγες και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να σε αποχαιρετήσω... Να σου πω πως λυπάμαι... Να σου πω πως)
Αμέσως σταματάω πριν πω την λέξη... Εκείνος κατζουφιάζει και χαϊδεύει τρυφερά το δέρμα μου
(τώρα έχεις την ευκαιρία... Πες το μου)
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τον κοιτάζω μέσα στα μάτια... Πόσο μου έλειψε αυτό το βλέμμα
(να σου πω ότι σ'αγαπάω)
Επιτέλους το είπα... Επιτέλους βγήκε αυτό το βάρος από πάνω μου... Επιτέλους του μίλησα... Επιτελούς είναι εδώ ξανά
(όλων αυτόν τον καιρό ήμουν εδώ για σένα... Για να σε προσέχω... Να είμαι δίπλα σου έστω και κρυφά)
Ω Alex... Σκύβω και τα χείλη μου συναντάνε δικά του σε ένα αργό και γλυκό φιλί... Θεέ μου νιώθω ότι πέρασε αιώνας από τότε που ένιωσα για τελευταία φορά τα χείλη του... Τραβιέται και περνάει τρυφερά μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί μου
(τώρα θα παλέψουμε μαζί... Γιατί τώρα είμαστε πραγματικά μαζί)
Μουρμουρίζει και χαμογελάω πλατιά... Σαν μικρό παιδί... Σκύβει και αρχίζει να φιλάει τα μάγουλα και τα μάτια μου στεγνώνοντας τα δάκρυα μου
(συγγνώμη που διακόπτω την στιγμή αλλά πρέπει να μιλήσουμε)
Η φωνή του Joseph διακόπτει την πολύτιμη στιγμή μας... Ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό του και κλείνω τα μάτια
(σήκω μικρή... Αυτή η ιστορία δεν τελείωσε ακόμη)
Αμέσως τα μάτια μου ξανά ανοίγουν και συναντάτε τα δικά του... Έχει δίκιο... Αλλά είμαι τόσο ευτυχισμένη αυτήν την στιγμή που δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο... Τουλάχιστον τώρα θα συνεχίσουμε μαζί...
(πρέπει να ετοιμάσουμε κάποια ενέδρα ώστε να παγιδεύσουμε τον Leonardo)
(έχεις κάποιο σχέδιο στο μυαλό σου;)
Ρωτάω τον Joseph και χαμογελάει
(κάτι έχω σκεφτεί αλλά... Θέλει δουλειά ακόμη)
(πρέπει να σκεφτούμε καλά τις επόμενες κινήσεις μας)
Λέει ο Alex και ο Joseph κουνάει το κεφάλι του
(πρέπει να προσέξουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια... Ο Leonardo είναι δυνατός αντίπαλος... Έξυπνος... Δεν πρέπει να μας υποψιαστεί και δεν πρέπει να μάθει πως είστε ζωντανοί)
Αποκρίνεται ο Joseph και αμέσως σηκώνεται
(πρέπει να φύγω... Σε λίγο έχω ραντεβού με τον κύριο Morgan)
(ξέρεις πως πρέπει να είσαι έτσι;)
(μείνε ήσυχος)
Λέει ο Joseph και τον συνοδεύει ως την έξοδο... Σε λίγα λεπτά επιστρέφει στο σαλόνι και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ... Αμέσως τυλίγει τα χέρια του γύρο μου και με τραβάει πάνω του... Έχω σαστίσει... Στο παρελθόν όταν είμασταν μόνοι ούτε που αγγίζαμε ο ένας τον άλλον... Εκτός αν τσακωνόμασταν
(πες μου τι σκέφτεσαι)
Μουρμουρίζει και με φιλάει στα μαλλιά
(τι κάνουμε;)
Ρωτάω σιγανά και εκείνος ανασηκώνει τους ώμους
(απλώς μου αρέσει όλο αυτό)
Λέει και με ξανά φιλάει
(τι θέλεις από μένα;)
Ρωτάω ευθέως ενώ στρέφω το κεφάλι και τον κοιτάζω... Μένει για αρκετά λεπτά σιωπηλός ενώ παίζει αφηρημένα με τα μαλλιά του... Από το βλέμμα του μπορώ να διακρίνω πως είναι μπερδεμένος... Ίσως δεν είναι έτοιμος για κάτι παραπάνω... Ίσως και να φοβάται
(το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως μου έλειψες)
Μουρμουρίζει και το βλέμμα του συναντά το δικό μου... Ύστερα χώνει το χέρι στα μαλλιά ενώ γλείφει νευρικά τα χείλη του
(κοίτα Elizabeth... Δεν είμαι καλός στα λόγια και φυσικά δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον... Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να είμαι κοντά σου... Το ξέρω πως εμείς οι δύο κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαστε μαζί... Αλλά θέλω να προσπαθήσω... Αυτό σου φτάνει;)
Ένα τεράστιο χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου καθώς τον ακούω... Θεέ μου τα λόγια του είναι τόσο όμορφα
(ναι... Μου φτάνει)
Μουρμουρίζω και χαμογελάει ενώ σπρώχνει τρυφερά μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί μου
(είσαι πολύ όμορφη... Όλων αυτόν τον καιρό σε παρακολουθούσα... Έβλεπα κάθε κίνηση σου και πραγματικά ένιωσα μεγάλο θαυμασμό... Είσαι μια πολύ δυναμική γυναίκα Elizabeth Johnson)
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα και πραγματικά νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν
(πες μου πως τα κατάφερες και επιβίωσες;)
Ρωτάω και το ύφος του σοβαρεύει... Ωχ δεν μου φαίνεται και τόσο καλό αυτό
(το τζετ δεν έπεσε και πολύ μακριά... Δυστυχώς οι υπόλοιποι δεν τα κατάφεραν... Μόνο εγώ και ένας bodyguard που είχα μαζί μου)
Κάνει μια παύση και με κοιτάζει ερωτηματικά μέσα στα μάτια
(συνέχισε)
Λέω με χαμηλή τραχιά φωνή και εκείνος κουνάει το κεφάλι ενώ παίζει νευρικά με το γένι που βρίσκεται στο κάτω χείλος του
(ο Joseph μας βρήκε με το ιστιοπλοϊκό του... Μας βοήθησε και τότε μου ήρθε η ιδέα)
(δηλαδη;)
Ρωτάω και το βλέμμα του συναντά το δικό μου
(ο Joseph θα έπαιρνε ουσιαστικά μια θέση μέσα στον κόσμο μας κι εγώ θα τον κινούσα σαν μαριονέτα)
Απαντάει λυτά κάνοντας με να σαστίσω
(αυτό είναι... Είναι)
(ήταν η τέλεια ιδέα για εμένα... Έπρεπε κάπως να ελέγξω τον Morgan... Και αφού νόμιζε πως ήμουν νεκρός θα ήταν ακόμη πιο εύκολο)
Σταματάει και απλώνει το χέρι για να πιάσει το δικό μου... Αμέσως παίρνω μια απότομη εισπνοή και νιώθω όλο μου το σώμα να μυρμηγκιάζει... Δέρμα πάνω στο δέρμα
(επίσης ήθελα να σε προσέχω... Έστω και στα κρυφά... Ως τώρα τα κατάφερα... Αλλά δεν το περίμενα πως αυτό το κάθαρμα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο)
(εμένα πάλι δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση... Ο Morgan είναι ένας δολοφόνος... Όπως και εσύ)
Στα τελευταία λόγια η φωνή μου σβήνει και κατεβάζω το κεφάλι... Δεν έπρεπε να το πω αυτό... Αλλά μου βγήκε... Δεν το έλεγξα... Ξαφνικά τοποθετεί δύο δάχτυλα στο πηγούνι μου και ανασηκώνει μαλακά το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω μέσα στα μάτια... Αυτό το βλέμμα του με σκοτώνει
(Elizabeth έχω κάνει πολλά πράγματα τα οποία δεν θέλω να τα μάθεις... Και για τα οποία δεν είμαι περήφανος φυσικά... Απλώς... Αυτός είμαι αυτή είναι η δουλειά μου... Η ζωή μου... Δεν σου ζητώ να με καταλάβεις... Αλλά να μην με κρίνεις)
(δεν θα το έκανα ποτέ αυτό)
Μουρμουρίζω και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του
(το ξέρω)
Αποκρίνεται με χαμηλό τόνο ενώ χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο μου με την αναστροφή της παλάμης του... Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω το απαλό του άγγιγμα... Εντάξει δεν είναι και το καλύτερο να ξέρεις πως αυτός που θέλεις έχει σκοτώσει... Όμως όλα για κάποιον λόγο γίνονται... Στο κάτω κάτω αυτή ήταν πάντα η ζωή του κι εγώ δεν μπορώ να την αλλάξω... Ούτε αυτόν θέλω να τον αλλάξω... Απλώς θέλω να είμαι μαζί του... Κοντά του... Όμως υπάρχουν πολλά ερωτήματα μέσα στο κεφάλι μου... Και το αρχικό είναι ο Leonardo
(γιατί τέτοια κόντρα με τον Morgan... Τι συνέβη ανάμεσα σας και σε μισεί τόσο πολύ;)
Ρωτάω και εκείνος ξεφυσάει δυνατά ενώ κατεβάζει το κεφάλι του
(είναι μια πολύ παλιά ιστορία... Βασικά όλο αυτό προκλήθηκε από ένα λάθος)
(ένα λάθος;)
Λέω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι του
(δηλαδή;)
Ρωτάω και χώνει ξανά το χέρι στα μαλλιά του... Φαίνεται αμήχανος
(υπάρχουν πολλά πράγματα που έχεις να μάθεις για μένα Elizabeth... Πράγματα που αφορούν και εσένα... Είτε το πιστεύεις είτε όχι οι ζωές μας διασυνδέωται μεταξύ τους)
Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια... Δεν καταλαβαίνω
(τι εννοείς;)
Μουρμουρίζω και χαμογελάει αχνά
(αύριο θα σου τα εξηγήσω όλα... Προς το παρόν άφησε με να σου κάνω μια αγκαλιά)
Χωρίς κανέναν δισταγμό χώνομαι στην αγκαλιά του και κλείνω σφιχτά τα βλέφαρά μου... Επιτέλους νιώθω ασφάλεια... Αν και ακόμα έχω πολλές ερωτήσεις να του κάνω... Προς το παρόν για σήμερα θα τις αφήσω... Δεν θέλω ναας ταλαιπωρήσω κι άλλο.