Энэ бүгдийг сонссон ах нар зүгээр сууж чадалгүй тэдний гэрт ирсэн нь энэ байлаа.
"ЖОНГҮГ!! ЧИ ЯАЖ..."Жины хоолой үнэхээр ууртай сонсогдох ба хаалганы код хийсээр орж ирж байлаа.
"А-ахаа..."
"Жонгүг! Чи... үнэхээр арай ч дээ!!" Жин түүн рүү хэлэх үг үгүй болсон мэт муухай ширтээд үсээ зулгааж эхлэв.
"Жимин биз дээ? Тэр чамд хүчээр гэрлэх санал тавьсан уу?" Хусог түүнийг сэгсчин хашигчихад Жонгүг түүнийг өөрөөсөө түлхээд "Яагаад гай болоод байгаа юм?....Тайван орхиж чадахгүй байна уу? "
"Жонгүг? Чиний тэхёныг гэсэн хайр ийм өчүүхэн байсан хэрэг үү? "
"...үгүй ээ... Бурхан минь!!"
"Тэр одоо үхсэн амьд нь мэдэгдэхгүй байхад чи энд жиминтай ингээд байж байх гэж.....Чамд хэлэх муу үг олдохгүй нь...Цаашдаа бид чамайг харж чадахгүй нь!!"
"Тэгээд! Тэгвэл яах гэж ирцгээсэн юм! ЗАЙЛААЧ!!" түүнийг хашигчихад л аль хэдийн бүгд гаран явцгаасан байсан юм.