Elizabeth POV
Η σημερινή ημέρα ήταν πραγματικά κουραστική... Στο γραφείο ένας χαμός... Αυτή η καινούργια συμφωνία με τον Salvatore θα μας ταλαιπωρήσει αρκετά...
Στέκομαι μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη και κοιτάζω τον εαυτό μου... Απόψε πρέπει να πάω και στο καζίνο... Γίνεται και εκεί χαμός... Χριστέ μου πρέπει κάπως να βρω τους ρυθμούς μου... Ένα χτύπημα από την πόρτα με κάνει να τιναχτώ
(να μπω;)
Ευτυχώς είναι ο Paul... Ξεφυσάω δυνατά
(ναι)
Μόλις ανοίγει την πόρτα τον παρατηρώ μέσα από τον καθρέφτη να με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό
(καλά δεν το συζητώ κουκλάρα)
(έχω καιρό να ντυθώ έτσι)
Λέω πιο πολύ στον εαυτό μου και εκείνος γελάει σιγανά
(όπως και να είσαι παραμένεις η καλή και αθώα Liz που ξέρουμε όλοι)
Λέει ενώ με πλησιάζει και τότε συνειδητοποιώ πως ίσως και να έχει δίκιο... Όσο και αν θέλω να το παίζω αφεντικό παραμένω η ίδια αθώα Liz... Προσπάθησε τότε να το αλλάξεις...
(εγώ δεν αισθάνομαι έτσι)
Λέω και εκείνος χαμογελάει ενώ γονατίζει δίπλα μου και παίρνει τα χέρια μου στα δικά του... Στρέφω το κεφάλι και τον κοιτάζω
(Liz μπορείς να κρυφτείς από όποιον θες... Όχι από εμένα όμως)
Ξεφυσάω δυνατά
(έχεις δίκιο... Απλώς προσπαθώ να γίνω κάποια άλλη... Κάποια δυνατή... Όχι όπως η απλή συνηθισμένη Elizabeth)
(μα είσαι δυνατή Liz... Περισσότερο από όσο φαντάζεσαι)
Λέει και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου
(αν ήταν ο Alex τώρα εδώ... Όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά)
Μουρμουρίζω και παίρνει μια βαθιά ανάσα
(το ξέρω... Αν ήταν τώρα εδώ)
Κάνει μια παύση και αφήνει μια μεγάλη ανάσα
(μα δυστυχώς δεν είναι... Όμως είμαστε εμείς και πρέπει να παραμείνουμε δυνατή... Αυτό θα ήθελε και εκείνος)
(το ξέρω)
Ψελλίζω ενώ νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν από τα δάκρυα που δεν έχουν κυλίσει ακόμα... Ξαφνικά τυλίγει τα χέρια του γύρο μου και με αγκαλιάζει σφιχτά... Ω Paul... Τυλίγω κι εγώ τα δικά μου γύρο από τον λαιμό του και αφήνω τα δάκρυα μου να τρέξουν ελεύθερα... Έχω τόσο καιρό να κλάψω... Και τώρα νιώθω τόσο αδύναμη... Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω καιρό να ξεσπάσω και τώρα μου έρχονται όλα μαζί
(θα τα ξεπεράσουμε όλα Liz... Μαζί)
Τα λόγια του είναι πολύ ενθαρρυντικά... Κλείνω τα μάτια και σφίγγομαι περισσότερο πάνω του... Ειλικρινά αν συμβεί κάτι και στον Paul... Γαμώτο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι... Είναι από τα λίγα άτομα που έχω δίπλα μου αυτήν την στιγμή... Και δεν θα το αντέξω να τον χάσω...
Leonardo POV
Στέκομαι μπροστά από το μεγάλο παράθυρο του σπιτιού μου... Το Λας Βέγκας φαίνεται τόσο μικρό από εδώ πάνω και οι άνθρωποι τόσο μηδαμινοί... Νιώθεις βασιλιάς εδώ... Πίνω την τελευταία γουλιά από το ουίσκι μου ώσπου ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου... Το βγάζω από την τσέπη και το σηκώνω
(ναι)
(αφεντικό κάποιος ανατίναξε την αποθήκη)
Αμέσως τα μάτια μου γουρλώνουν και η ανάσα μου σκαλώνει στον λαιμό μου
(τι;... Και το εμπόρευμα;)
(κάηκε όλο κύριε)
Τι;... Όχι ρε γαμώτο
(πόσο ηλίθιοι είστε που να πάρει η οργή... Υποτίθεται πως προσέχατε)
(μα προσέχαμε αφεντικό)
(σκάσε ηλίθιε... Γαμώτο βρες μου τώρα αμέσως μια λύση αλλιώς θα σε καθαρίσω... Ακούς;)
Πετάω εξαγριωμένος και το κλείνω... Γαμώτο γαμώτο γαμώτο... Πως τα σκάτοσαν έτσι... Πόσο μαλάκες είναι... Γαμώ την τύχη μου... Τι διάολο θα κάνω τώρα;... Όλο το εμπόρευμα πάει στράφι και ο άλλος θα αρχίσει τις απειλές... Φτου γαμώτο μου... Είμαι σίγουρος πως το έκανε εκείνος ο Salvatore... Αλλά αυτός δεν ήξερε τίποτα για εμένα... Πόσο μάλλον για τις αποθήκες μου... Εκτός και αν... Ο Alex σίγουρα θα της είπε τα πάντα για όλους τους εχθρούς του... Άρα και για μένα... Πρέπει να υπάρχουν αποδείξεις για εμένα... Πρέπει να βρω την κυρία Knights... Ξαφνικά ακούγεται το ασανσέρ... Στρέφομαι και βλέπω μια ψηλή μελαχρινή γυναίκα να στέκεται και να με καρφώνει με τα γαλάζια μάτια τις
(καλησπέρα)
Λέει ενώ εγώ συνεχίζω να την κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω... Παράξενο... Δεν την έχω ξανά δει αυτήν την γυναίκα
(καλησπέρα)
(Anastasia Salvatore)
Λέει καθώς φτάνει μπροστά μου και επεκτείνει το χέρι της... Αμέσως τα φρύδια μου ανασηκώνονται
(σύζυγος του κύριου Salvatore)
Αυτό και αν είναι έκπληξη
(μάλιστα και τι ζητάτε εδώ κυρία Salvatore;)
(πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα κύριε Morgan που σας αφορά)
Τα λόγια τις με εκπλήσσουν και φυσικά θα την ακούσω... Ίσως μου πει πολλά για τον μυστηριώδη κύριο Salvatore... Αν και έψαξα τα πάντα γιαυτόν... Ειλικρινά δεν βρήκα τίποτα το ενδιαφέρον... Ίσως αυτή είναι ο άνθρωπος κλειδί...
Elizabeth POV
Στις μια τα μεσάνυχτα είμαι ήδη κουρασμένη... Χριστέ μου απορώ πως άντεχα τόσα χρόνια... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και η Evelyn μπαίνει μέσα
(γειά σου κολλητή μου)
Λέει με κεφάτο τόνο ενώ κλείνει την πόρτα και έρχεται προς το μέρος μου... Παρατηρώ πως κρατάει δύο μπουκάλια κρασί... Ωχ με όρεξη ήρθε
(ούτε να το σκέφτεσαι)
(σκάσε δεν θα μου λες όχι... Απόψε θα πιούμε μέχρι να πέσουμε κάτω)
(Evelyn έχω δουλειά και είμαι υπερβολικά κουρασμένη... Άστο καλύτερα)
(με τίποτα... Θα πιούμε)
Λέει με κατηγοριματικό τόνο και ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και ο John μπαίνει μέσα
(εμ Liz σε χρειαζόμαστε έξω)
(είναι επείγον;)
Πετάει η Evelyn και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη
(εμ όχι αλλά)
(τότε βγες έξω και κανόνισε το εσύ... Αντε δεν δουλεύεις τσάμπα εδώ)
Χριστέ μου το θράσος της με προκαλεί να γελάσω... Αυτή θα έπρεπε να ήταν στην θέση μου... Έχει το τσαγανό
(μάλιστα)
Λέει ενοχλημένος και φεύγει... Τότε ξεσπάμε και οι δύο σε τρανταχτά γέλια... Θεέ μου έχω τόσο καιρό να γελάσω
(να σε καλά βρε φιλενάδα)
(λοιπόν έλα... Ας πιούμε... Βγάλε και κανένα ποτήρι)
Πφφ είναι τόσο εκνευριστική... Αλλά την αγαπώ... Τέσπα θα υποκύψω για μερικά λεπτά και θα πιω μόνο ένα ποτήρι... Το ξεκαθαρίζω μόνο ένα...
Μερικές ώρες αργότερα...
(αχ τελείωσε και αυτό το μπουκάλι)
Λέει η Evelyn ενώ πετάει το άδειο μπουκάλι στο πάτωμα και γελάει
(αλήθεια από που τα πήρες;)
(από το μπαρ σου... Τους είπα να τα χρεώσον στο αφεντικό... Δηλαδή σε σένα)
(θεέ μου είσαι τρελή)
Λέω και αρχίζουμε να γελάμε δυνατά
(ναι αλλά μ'αγαπάς)
Αποκρίνεται και κάνω μια γκριμάτσα με το πρόσωπο μου και εκείνη βγάζει την γλώσσα της... Ναι ξέρω είμαστε τελείως τρελές... Εντωμεταξύ πρέπει να είναι τέσσερις το ξημέρωμα η πέντε και εμείς έχουμε κατεβάσει και τα δύο μπουκάλια... Μπορεί και μερικά παραπάνω... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και ο Paul μπαίνει μέσα
(καλά ακόμα έτσι είστε;)
Λέει και κοιταζόμαστε μεταξύ μας
(μην παρεξηγείς... Μικρές είμασταν πιο αδύνατες)
Πετάει η Evelyn και γελάμε
(εντάξει τώρα είμαι σίγουρος πως έχετε μεθύσει... Λοιπόν αντε... Ετοιμαστείτε φεύγουμε)
(τι; γιατί;... Αφού περνάμε τόσο ωραία)
Λέω με παραπονεμένο ύφος και εκείνος στριφογυρίζει τα μάτια του
(ετοιμαστείτε είπα... Τώρα)
(πφφ καλά)
Μουρμουρίζω ενώ προσπαθώ να σηκωθώ από την καρέκλα μου... Έπειτα από πολλά λεπτά τελικά καταφέραμε να βάλουμε τα παλτά μας και να βγούμε από το καζίνο... Χριστέ μου έχει αδειάσει τελείως... Πως περνάει έτσι η ώρα όταν πίνεις
(περιμένετε εδώ πάω να φέρω το αυτοκίνητο)
(όχι εγώ θα έρθω μαζί σου)
Δηλώνει η Evelyn και τον ακολουθεί... Στριφογυρίζω τα μάτια μου... Σίγουρα της γυάλισε... Χμμ πλάκα πλάκα αυτοί οι δύο δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα... Ξαφνικά νιώθω τα πόδια μου να μην με βαστάνε... Ωχ θα πέσω... Αμέσως καταρρέω στο πάτωμα όμως κάποιος με πιάνει έγκαιρα και με κράταει στην αγκαλιά του... Σηκώνω το κεφάλι και παγώνω καθώς αντικρίζω το βλέμμα του... Αυτό το περίεργο χρώμα... Αυτό το γκρι κάπως με το καστανό... Τόσο περίπλοκος συνδυασμός... Μα τόσο όμορφος
(Alex)
Ψελλίζω ενώ συνεχίζω να παρακολουθώ τα μάτια του
(με συγχωρείτε δεσποινίς αλλά το όνομα μου είναι Swan)
Ορίστε;... Αμέσως κουνάω το κεφάλι και παρατηρώ καλύτερα το βλέμμα του άγνωστου άντρα που με έσωσε από το να σωριαστώ στο πάτωμα... Το βλέμμα του δεν έχει καμία σχέση με του Alex μου... Γαμώτο
(αλλά αν θέλεις θα μπορούσαμε να περάσουμε μια όμορφη νύχτα μαζί)
Αμέσως σηκώνομαι και τον σπρώχνω μακριά μου
(να μου λείπει)
(νομίζω πως μου το χρωστάς κιόλας κούκλα)
Λέει και αμέσως του αστράφτο ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο του... Εκείνος μένει για μερικά λεπτά σοκαρισμένος ώσπου ο Paul μπαίνει ανάμεσα μας και τον σπρώχνει δυνατά... Τόσο που πέφτει πίσω στο πεζοδρόμιο
(τρέχει κάτι φιλαράκο;)
(όχι όχι συγγνώμη)
Λέει και αμέσως σηκώνεται και φεύγει... Όπως ένα τρομαγμένο σκυλί με την ουρά στα σκέλια... Πφφ τι ανόητος... Αλλά το βλέμμα του... Γαμώτο για μια μικρή στιγμή νόμιζα ότι έβλεπα τον Alex
(είσαι καλά;)
Με ρωτάει ο Paul και γνέφω καταφατικά
(ναι... Ναι πάμε)
Μετά από αυτό δεν πρόκειται να ξανά πιω για το υπόλοιπο της ζωής μου.