Καλή ανάγνωση 🖤
"Δεν ακούω κουβέντα! Θα έρθεις μαζί μου!" άκουσε την κολλητή της να φωνάζει μέσα από το τηλέφωνο και αναστέναξε από αγανάκτηση. Ήξερε πως η φίλη της θα της σπάσει τα νεύρα μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. "Δεν έχεις βαρεθεί μωρέ να δουλεύεις και διαβάζεις όλη μέρα;" Συνέχισε απτόητη.
Η Άρτεμις είχε κάτσει σε ένα τραπεζάκι ενώσω έκανε το διάλειμμα της αναπολώντας εκείνη την ημέρα που ο Ορέστης πέρασε από το μαγαζί. Γέλασε λίγο με τον εαυτό της.
"Ρε με ακούς ή μιλάω μόνη μου; "
Δάγκωνε συνεχώς την άκρη του αντίχειρα της και κοίταζε κάθε τρεις και λίγο έξω από το μαγαζί. Δεν μπορεί, σκεφτόταν, θα ξανά περάσει από δω.
"Ε; Ναι ναι, σε ακούω αλλά ξέρω' γω βρε Ευτύχω; Είμαι πολύ κουρασμένη." είπε μελαγχολικά καθώς κοίταζε έξω από την μεγάλη τζαμαρία. Γιατί δεν περνάει;
"Μίλησα. Σήμερα θα βγούμε. Θα πάμε να χαλαρώσουμε λίγο, δεν θα γίνουμε και λιώμα." ανακοίνωσε με σοβαρό τόνο η κολλητή της, ενώ η Άρτεμις γέλασε με εκείνη γιατί αυτό είχε πει και την προηγούμενη φορά και δεν μπορούσε να την μαζέψει με τίποτα.
"Ε άμα είναι για να χαλαρώσουμε λίγο γιατί δεν πάμε για κανά κρασάκι;" πρότεινε η Άρτεμις ύπουλα. Ήξερε πως η κολλητή της ήθελε να γίνει λιώμα.
"Άμα θέλει η κολλητούλα μου κρασάκι, θα πάμε για κρασάκι." την έπιασε εξ απροόπτου. "Αρτ μου, για σένα το κάνω, όχι για μένα. ΑΝΤΕ ΘΑ ΠΑΜΕ;" άκουσε να λέει και αναστέναξε. Κοίταξε προς την είσοδο και έμεινε στήλη άλατος.
"Σε κλείνω." της το έκλεισε στα μούτρα.
Κλείνει το τηλέφωνο και μένει στήλη άλατος καθώς βλέπει εκείνον να περπατά αγέρωχος μέσα την μπλε στολή του που του πηγαίνει εξωφρενικά πολύ, να πηγαίνει κοντά της κάνοντας την να παίρνει φωτιά από τον ενθουσιασμό αλλά και από την ντροπή.
"Ένα φρέντο εσπρέσσο γλυκό θα ήθελα." της είπε χαμογελώντας της σαν κάποιο διάσημο μοντέλο, γιατί ας πούμε την αλήθεια, όλοι η ελληνική αστυνομία είναι σαν να έχουν ξεπηδήσει από κάποιο πρακτορείο μοντέλων.
"Αμέσως." είπε εκείνη και γύρισε να φτιάξει τον καφέ όμως τα χέρια της έτρεμαν σαν ψάρι. Πήρε το κύπελλο του καφέ ενώ μαζί με αυτό πήρε μαζί της και όλα τα υπόλοιπα κυπελλάκια.
Ο Ορέστης γέλασε με την αμηχανία της και απλός παρατηρούσε το μελαχρινό κορίτσι να προσπαθεί να φτιάξει τον καφέ του. Του άρεσε το πώς ήταν βαμμένη, του άρεσε πως είχε πιάσει τα μαλλιά της, του άρεσε το σώμα της. Αλλά τα μάτια της.. αυτά ήταν που τον έκαναν να κολλάει. Άκουγε από τον ασύρματο διάφορα από τους συναδέλφους του, αλλά εσκεμμένα τους αγνοούσε. Τώρα είχε την προσοχή του αλλού. Πήγε προς το ταμείο καθως πήγαινε εκείνη, και άπλωσε το χέρι του να πιάσει τον καφέ του, ενώ ένιωσε το χέρι της κάτω από το δικό του.
Αυτό το άγγιγμα έκανε την Άρτεμις να χάσει την γη κάτω από τα πόδια της, άφησε τον καφέ από χέρια της χωρίς να περιμένει τον Ορέστη να πιάσει σωστά το κύπελλο αφού ακόμα κρατούσε εκείνη αντί για τον καφέ. Και ο καφές έπεσε κάτω κάνοντας την Άρτεμις τον κοιτά τόσο ντροπιαστικά.
"Θα σου φτιάξω α-αλλο! Συγνώμη Ορέστη" είπε και έφυγε βολίδα να φτιάξει άλλον καφέ, όμως αυτή την φορά φρόντισε να τον αφήσει ακριβώς μπροστά του.
Ο Ορέστης πήρε τον καφέ και την ευχαρίστησε "Τι κάνεις απόψε;" πέταξε και την κοίταξε παρατηρώντας την. Η έκφραση της ήταν .. έκπληκτη
"Θα διαβάζω -μάλλον" είπε ευτυχώς όχι τρεμάμενα.
"Καλώς, ευχαριστώ για τον καφέ. Ακριβώς όπως τον προτιμάω" της είπε και της έκλεισε το μάτι. Ανέβηκε στη μεγάλη υπηρεσιακή μηχανή του και εξαφανίστηκε.
Τι πατάτα έκανα θεέ μου; Σκέφτηκε και πήγε να καθαρίσει τον χαμό που έκανε με τον καφέ.
{][}{][}{][}
"Και τι έγινε τελικά; Θα βγείτε;" είπε ο Δημήτρης ενώ είχε κατέβει από την υπηρεσιακή μηχανή του και κρατούσε το λευκό κράνος του στα χέρια του.
Ο Ορέστης είχε σταθεί λίγο πιο δίπλα ακόμα καθιστός στην μηχανή του κοιτώντας την ώρα.
"Μια και μισή η ώρα." είπε αφηρημένος.
"Ορέστη συγκεντρώσου, σε ρώτησα αν θα βγείτε με την μικρή." έκανε ο Δημήτρης αλλά με μια ματιά και μόνο κατάλαβε πως ο φίλος του κατοικούσε σε άλλες διαστάσεις. "Κατάλαβα. Σε έστειλε το μικρό;".
"Όχι ρε." Απάντησε εκείνος.
"Τότε;"
"Την αστυνομία! Την αστρονομία!!" άκουσαν και οι δύο μια δυνατή γυναικεία φωνή. "Την αστυνομία! Καλά δεν ακούτε; Με κλέψανε!!" είδαν να έρχονται δύο νεαρές κοπέλες, πολύ όμορφα ντυμένες να τρέχουν κατά πάνω τους.
"Βοήθεια! Μου έκλεψαν το αμάξι, κάντε κάτι!" άκουσαν και στάθηκαν εκεί καθώς εκείνες έτρεχαν προς εκείνους.
"Τι συμβαίνει δεσποινίς; Γιατί φωνάζετε;" Ρωτάει ο Δημήτρης ενώ ο Ορέστης είχε μείνει κάγκελο.
"Μου άνοιξαν το αμάξι και μου πήραν ότι είχα μέσα! Μα καλά δεν βλέπει τίποτα; Για ποιο λόγο βρίσκεστε εδώ;" φώναζε η κοπέλα μες τα μούτρα τους
"Σας παρακαλώ." έμενε ο Δημήτρης σοβαρά, με έναν πολύ σοβαρό τόνο. "Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό σας, αλλά προσέξετε τα λόγια σας."
"Άντε μωρέ που θα προσέξω και τα λόγια μου! Εδώ σου λέω πως μου έκλεψαν ότι χρήματα είχα στο αμάξι μου ενώ εσύ ήσουν πενήντα μέτρα πιο κάτω!" ούρλιαξε από τα νεύρα της η κοπέλα ενώ έδειχνε το αυτοκίνητο της με το χέρι της.
"Δώστε μου τα στοιχεία σας δεσποινίς και κατεβάστε το τόνο της φωνής σας!" είπε με περισσότερο σοβαρό τόνο.
"Θα σταματήσω να ουρλιάζω όταν βρεθούν θα κλεμμένα πράγματα μου!" ούρλιαξε ξανά "Και μετά λένε πως να στηριχτείς πάνω τους!" έκανε ειρωνικά στην φίλη της η οποία δεν είχε βγάλει μίλια από το σκηνικό.
"Κοπέλα μου, δεν είδαμε τίποτα το ύποπτο για να επέμβουμε! Δώσε μου τα στοιχεία σου, και θα το λύσουμε στο τμήμα." απευθύνεται ο Δημήτρης προς το παρόν ήρεμα, έχοντα στο νου του ότι είναι σε ώρα υπηρεσίας και δεν μπορεί να πλακωθεί στα βρισίδια μαζί της.
"Εγώ στο τμήμα;" ούρλιαξε η η κοπέλα. "ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΑΡΆΝΟΜΗ ΚΡΆΤΗΣΗ!"
"Ηρέμησε κοπέλα μου, θα βρεθεί η λύση!" έκανε ο Ορέστης με πράο τόνο, για να μπορέσει να συνεννοηθεί με τις νεαρές κοπέλες, όσο δύσκολο κι αν του φαινόταν.
"Ξέρετε γιατί υπάρχει τόση μεγάλη εγκληματικότητα στην Ελλάδα, παίδες;" άρχισε να τους εμπαίζει ειρωνικά. "Γιατί είστε άχρηστοι στο να κάνετε την δουλειά σας!" είπε και η φίλη την τράβηξε προς τα πίσω.
"Ευτυχία, τι λες; Σταμάτα!"
"Αυτό που ακούς λέω. Που θα με πάνε και στο τμήμα! Πείτε μου θα ονόματα σας, και θα πάω κατευθείαν στον διοικητή σας!" είπε απαιτητικά.
"Ευτυχία σταματά! Πάμε να φύγουμε!"
"Και το αμάξι;" ρώτησε ξαφνιασμένη από αυτά που έλεγε η φίλη της.
"Δώσε τα στοιχεία σου και πάμε να φύγουμε!" της κάνει ντροπιασμένη μέσα από τα δόντια της.
Η Άρτεμις με το που κατάλαβε ότι τα παιδιά της αστυνομίας ήταν ο Ορέστης με τον άλλον αστυνομικό που της μίλησε εκείνο το βράδυ, ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Αμέσως θυμήθηκε την χαζή δικαιολογία που είχε δώσει στον Ορέστη για να αποφύγει να βγει μαζί του.
Η Ευτυχία έδωσε την ταυτότητα της και τα υπόλοιπα στοιχεία που της ζήτησε ο Δημήτρης, ενώ ο Ορέστης πήρε κοντά στην Άρτεμις.
Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια και χάθηκε στην γοητεία του.
"Ξεχνάω το σημερινό" είπε κείνος καθώς κοιτούσε τα μάτια της "Τι κάνεις αύριο;" την ρωτάει κρύβοντας της την λαχτάρα που είχε μέσα του.
"Ορε-"
"Πάμε να φύγουμε πριν με βάλουν μέσα για φόνο εκ προμελέτης!" ούρλιαξε η Ευτυχία τραβώντας την από το χέρι χωρίς να απαντήσει στον Ορέστη για την πρόταση του.
Τις έβλεπαν να φεύγουν.
"Τρελή ρε φίλε! Θεότρελη!" είπε ο Δημήτρης. Είχε κρατήσει για πολύ ωραία την ψυχραιμία του, για να κάνει υπομονή με την τρελή φίλη της Άρτεμις.
"Δεν το βλέπω να βγαίνω μαζί της φίλε.."
"Άντε μωρέ παρατάμε και εσύ." είπε ο Δημήτρης και έκανε να ενημερώσει τους συναδέλφους του στο αντίστοιχο τμήμα.
[}{][}{][}{]
Η Άρτεμις έφτασε το σπίτι της αργά. Έβαλε ήσυχα ήσυχα τα κλειδιά στην πόρτα προσευχόμενη να μην ξυπνήσει κάνεις, ιδιαίτερα ο πατέρας της. Δεν ήθελε να τον ακούει να φωνάζει ξανά.
Άνοιξε την πόρτα και δεν είδε κανέναν.
Έτρεξε στο δωμάτιο της, γεύθηκε και πήρε το τηλέφωνο της στη παλάμη της.
Να στείλω ή να μην στείλω..;
Ή τώρα ή ποτέ.
"Αύριο είμαι ελεύθερη" έστειλε και απλός προσπάθησε να ηρεμήσει την καρδιά της από το έντονο καρδιοχτύπι.
{Κάλιο αργά παρά ποτέ. Χαιρεταιιιιι! Ήρθε και το άλλο κεφάλαιο!!!
Ελπίζω να σας αρέσει και θέλω πολύ να μου σχολιάζεται και να ψηφίζετε αν σας άρεσε πραγματικά! ❤️
Σας αγαπώ, και εκτιμώ την υποστήριξη σας!
^_^^_^^_^ ❤️❤️🖤🖤}