Kwiaty czasem płaczą
zlane błękitnym deszczem
tonąc w cudzych łzach
Łkają bo patrzą
jak smutek sączy się wiecznie
na wysokich pniach
Chmury cierpią także
niesione w dal tam,
gdzie im nie po drodze
Sunąc lubią patrzeć
jak ich zimny płacz
oblewa ludzkie twarze
Żałobę prowadzą i drzewa
z głowami nad rozpaczą
innych kruchych zjaw
Wiele z nich śpiewa
ale muzykę każdą
zakłóca wietrzny szmer
Czasem z nimi mówię
ale...
Smutną jest to pracą
w świecie spowitym tym lasem
Gdzie kwiaty czasem płaczą
gdy pada na nie kwasem.
21.03.2019