Paul POV
Έπειτα από τέσσερις ημέρες μας ενημέρωσαν πως δεν βρήκαν κανένα σημάδι από τον Alexander... Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουν... Σίγουρα ο Alex... Γαμώτο δεν μπορεί να τα κατάφερε... Όσο και αν θέλω να πιστεύω για το αντίθετο δεν γίνεται... Κόβω βόλτες μέσα στο σαλόνι ενώ περιμένω κάποιο νέο... Η Elizabeth όλη την ημέρα είναι κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο της... Δεν μιλάει ούτε τρώει... Γαμώτο φοβάμαι πως θα αρρωστήσει έτσι όπως πάει... Δεν μπορώ αν την βλέπω έτσι... Θεέ μου λες και το ήξερε πως κάτι άσχημο θα συμβεί... Είχε δίκιο γιαυτό το ταξίδι... Ξεφυσάω δυνατά και ανεβαίνω στο δωμάτιο της... Χτυπάω αρχικά αλλά δεν παίρνω απάντηση... Ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα όμως αυτή δεν είναι στο κρεβάτι... Η μπαλκονόπορτα όμως είναι ανοιχτή... Αμέσως προχωράω προς το μπαλκόνι και την βλέπω καθισμένη στον ξύλινο καναπέ να κοιτάζει φαινομενικά ήρεμη το τοπίο γύρο της... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κάθομαι δίπλα της
(όλα καλά;)
Την ρωτάω και απλά κουνάει το κεφάλι της χωρίς να πει κάτι... Φαίνεται χαμένη... Στρέφω το κεφάλι μου μπροστά και κοιτάζω το όμορφο τοπίο... Είναι ήσυχα εδώ έξω
(εδώ τσακωθήκαμε για πρώτη φορά)
Λέει ξαφνικά και παρατηρώ τα χείλη τις να στραβώσουν προς τα πάνω σε ένα γλυκό χαμόγελο
(δεν περίμενα να έρθει η μέρα που θα μετανιώνω για όλα όσα του είπα)
(Liz πραγματικά... Λυπάμαι)
Ψελλίζω και στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(δεν είναι νεκρός Paul)
Λέει με σιγουριά στον τόνο της φωνής της και ξεφυσάω
(πως το ξέρεις;)
(απλώς... Πφφ Δεν ξέρω)
Ούτε αυτή μπορεί να το εξηγήσει... Είναι παράλογο... Κλείνω τα μάτια και γέρνω πίσω το κεφάλι
(ο Alex έφυγε Liz... Και δεν θα ξανά γυρίσει)
Λέω και εκείνη την στιγμή νιώθω την θλίψη να τρυπά το στήθος μου... Γαμώτο θα μας το πληρώσει αυτός οποίος και αν το έκανε... Αν και υποψιάζομαι ήδη ποιός μπορεί να είναι... Πρέπει να συνεννοηθώ με τον Nathan
(εγώ φταίω... Έπρεπε να επιμείνω)
Λέει ξαφνικά βγάζοντας με από τις σκέψεις μου... Στρέφω το κεφάλι και την ξανά κοιτάζω
(όχι όχι Liz... Όχι μην σκέφτεσαι έτσι... Εσύ επέμεινες άσχετα αν εκείνος δεν σε άκουσε)
(έπρεπε να τον είχα κρατήσει... Έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο... Έπρεπε γαμώτο)
Στα τελευταία λόγια η φωνή της σπάει και αρχίζει να κλαίει ενώ κρύβει το πρόσωπο στις παλάμες τις... Αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρο της τραβώντας την στην αγκαλιά μου... Μικρή μου Elizabeth... Την αγαπάω αυτήν την γυναίκα... Μπορεί να δείχνει αντράκι εξωτερικά μα εσωτερικά είναι μια πολύ ευαίσθητη γυναίκα... Ως φίλος της πρέπει να είμαι κοντά της... Θα το παλέψουμε μαζί αυτό... Η αλήθεια είναι πως κι εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω... Ο Alex έφυγε... Γαμώτο ακόμα θυμάμαι τα λόγια του... Λες και το ήξερε ο ίδιος πως κάτι δεν θα πήγαινε καλά... <αν μου συμβεί το οτιδήποτε θέλω να την προσέχεις σαν να είναι οικογένεια... Ξέρω ότι θα το κάνεις... Το ξέρω πως την αγαπάς σαν αδερφή σου... Γιαυτό σε εμπιστεύομαι Paul... Κράτησε την ασφαλή από οτιδήποτε και κυρίως από τον Morgan>... Εννοείτε πως θα το κάνω... Όχι μόνο επειδή αγαπάω την Liz αλλά και για τον Alex... Ίσως αυτό να ήταν κάτι σαν τελευταία επιθυμία... Ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει και αμέσως σηκώνομαι για να δω ποιός μπήκε στο δωμάτιο... Κοιτάζω και βλέπω την φίλη της την Evelyn
(καλησπέρα... Ενοχλώ;)
(όχι φυσικά και όχι)
Λέω ευγενικά και χαμογελάει θλιμμένα
(είναι εδώ η Liz;)
(ναι... Έλα)
Της κάνω νόημα με το χέρι να πλησιάσει και μόλις την βλέπει κάθεται δίπλα της και την αγκαλιάζει... Εννοείτε πως αποχωρώ... Σίγουρα θα θέλουν να πουν τα δικά τους... Κατεβαίνω στο σαλόνι και ξαφνικά η πόρτα ανοίγει απότομα και ο Nathan μπαίνει φουριόζος μέσα
(που είναι αυτή;)
Πετάει εξοργισμένος και κατζουφιάζω
(ποια;)
(η κυρία Knights)
Ο τόνος του είναι ειρωνικός... Τι τρέχει εδώ;
(τι την θέλεις;)
(να την βρίσω... Αυτή φταίει για όλα όσα συνέβησαν στον Alexander... Απο τότε που εμφανίστηκε στην ζωή του μας έχει κάνει όλους άνω κάτω)
(σταμάτα τώρα... Λες μαλακίες και το ξέρεις... Ο Alex είχε πολλούς εχθρούς και το ξέρεις... Είτε ήταν αυτό το κορίτσι είτε όχι θα συνέβαινε αυτό η έστω κάτι παρόμοιο... Απλά εμείς έπρεπε να το αποτρέψουμε)
(ότι και να λες εγώ επιμένω πως αυτή φταίει και πρέπει να φύγει τώρα από το σπίτι)
Πετάει και κάνει να ανέβει τις σκάλες αλλά αμέσως τον αρπάζω από το μπράτσο και τον σταματάω
(μην τολμήσεις και την πειράξεις... Αλλιώς θα σε λιώσω)
(τι έγινε Paul;... Σου γυάλισε;)
Τα λόγια του με εξοργίζουν... Αμέσως χωρίς να το ελέγξω σηκώνω το χέρι και τον χτυπάω με την γροθιά μου στο πρόσωπο
(μην τολμήσεις να ξανά πεις κάτι τέτοιο για μένα... Ναι την αγαπάω αυτήν την κοπέλα αλλά μόνο σε φιλικό επίπεδο... Τίποτα παραπάνω... Επίσης ο Alexander μου είπε πως οτιδήποτε και αν συμβεί η Elizabeth θα μείνει εδώ... Ήταν κάτι σαν τελευταία επιθυμία κι εγώ θα το σεβαστώ... Αν εσύ δεν μπορείς να το κάνεις τότε φύγε)
Λέω και με κοιτάζει με βλέμμα που πετάει φωτιές... Είναι θυμωμένος... Δεν τον κατηγορώ... Προσπαθεί να ξεσπάσει για τον θάνατο του Alex και δεν βρίσκει άλλον τρόπο από τον θυμό
(δεν τελείωσε εδώ αυτό)
Και με αυτά τα λόγια φεύγει από το σπίτι... Δεν θα τον αφήσω να την πειράξει... Όσο ζω εγώ ή Elizabeth θα βρίσκεται υπό την προστασία μου... Λογικά σε λίγες ημέρες θα ανοίξουν την διαθήκη που άφησε ο Alex... Θεέ μου τι θα ζήσουμε πάλι...
Elizabeth POV
(πως νιώθεις;)
Με ρωτάει η Evelyn και ξεφυσάω δυνατά
(σαν χαμένη)
(βρε Liz... Δεν ήξερα πως θα σε επηρέαζε τόσο πολύ)
Ούτε εγώ το περίμενα για να είμαι ειλικρινής... Η μόνη σχέση που είχαμε εγώ και ο Alex ήταν το μίσος κι όμως... Νιώθω σαν να έχασα ένα κομμάτι μου... Ίσως επειδή τον ένιωσα σαν οικογένεια δίπλα μου... Είχα ξεχάσει πως είναι να σε φορτίζει η έστω να σε προσέχει κάποιος... Με τον Alex ένιωθα ασφάλεια... Τώρα;... Τώρα τι θα κάνω;... Νιώθω όπως τότε όταν έχασα τους γονείς μου
(μην στεναχωριέσαι... Θα δεις πως όλα θα πάνε καλά... Πρέπει να είσαι δυνατή τώρα)
Γαμώτο πως να είμαι δυνατή;... Ένιωσα την μεγαλύτερη απώλεια όταν έχασα τους γονείς μου... Νόμιζα πως δεν θα το ζούσα ποτέ ξανά κι όμως τώρα... Όμως έχει δίκιο... Όσο και αν με εκνευρίζει πρέπει να συνεχίσω... Αυτό θα ήθελε και ο Alex...
Ένα μήνα μετά...
Καθόμαστε όλοι μαζί στο γραφείο του Alex... Η μάλλον στο πρώην γραφείο του Alex... Κάθομαι ανάμεσα στον Paul και στον Nathan ενώ περιμένουμε τον δικηγόρο να ανοίξει την διαθήκη του
(είστε έτοιμοι;)
(μάλιστα)
Λέμε ομόφωνα και ανοίγει τον φάκελο... Ύστερα αρχίζει να διαβάζει όμως εγώ δεν τον ακούω... Ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ πως έφυγε... Μπορεί όλοι να το πιστεύουν όμως εγώ όχι... Έχω ακόμα την ελπίδα πως ζει... Σύμφωνα με το λιμενικό βρέθηκε μόνο το πτώμα του πιλότου... Οι υπόλοιποι τρεις αγνοούνται... Έχω ακόμα ελπίδες... Δεν μπορεί να πέθανε... Δεν το πιστεύω πως τα παράτησε τόσο εύκολα
(τι;)
Η ξαφνιασμένη φωνή του Nathan με βγάζει από τις σκέψεις μου και στρέφω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(είστε σίγουρος γιαυτό που λέτε;)
(μα φυσικά... Ο ίδιος ο κύριος Knights μου τα είχε πει κατά λέξη)
(όχι δεν γίνεται)
Ξαφνικά πετάγεται από την θέση του ρίχνοντας με θόρυβο την καρέκλα κάτω στο πάτωμα... Τι τρέχει εδώ;
(συγγνώμη μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται;)
(φυσικά δεσποινίς... Ο κύριος Knights αναφέρει στην διαθήκη του πως αφήνει όλη του την περιουσία σε εσάς)
Ορίστε;... Το σαγόνι μου έχει φτάσει κυριολεκτικά στο πάτωμα
(όταν λέτε όλα εννοείτε... Όλα όλα;)
(μάλιστα δεσποινίς... Η εταιρία, τα ακίνητα, τα τεκμήρια όλα... Όλα πλέον είναι δικά σας)
Τι λέει;... Δεν γίνεται... Ο Alex άφησε τα πάντα σε μένα... Γιατί;... Κλείνω τα μάτια ενώ παίρνω μια βαθιά ανάσα
(Liz είσαι καλά;)
Ρωτάει ανήσυχος ο Paul ενώ με ταρακουνάει μαλακά από τον ώμο
(ναι... Νομίζω)
Βασικά το κεφάλι μου έχει αρχίσει να πονάει με όλα αυτά
(δεσποινίς αν αποδεχτείτε την κληρονομιά τότε όλα είναι δικά σας)
(εντάξει κύριε Morrison μπορείτε να πηγαίνετε τώρα)
Ειλικρινά είμαι ευγνώμων που ο Paul μιλάει για εμένα επειδή ειλικρινά δεν μπορώ να βρω την φωνή μου αυτήν την στιγμή
(εντάξει λοιπόν... Το γραφείο μου το ξέρετε... Όταν είστε έτοιμοι μπορείτε να μου απαντήσετε... Καλή σας ημέρα)
Λέει ενώ μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το γραφείο
(Χριστέ μου τι κεραμίδα ήταν αυτή)
Μουρμουρίζω ενώ σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(εγώ να σου πω την αλήθεια το περίμενα)
Κατζουφιάζω
(γιατί το λες αυτό;)
(ο Alex δεν έχει ούτε συγγενείς ούτε γονείς... Εσύ ήσουν η γυναίκα του έστω και στα ψέμματα... Οπότε δεν το βρίσκω τόσο παράλογο)
Σωστό και αυτό... Αλλά και πάλι... Όλη του την περιουσία σε μένα;... Είναι εξωφρενικό... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει απότομα και ένας εξοργισμένος Nathan μπαίνει μέσα
(δεν θα αποδεχτείς την κληρονομιά)
Με ξαφνιάζουν τα λόγια του
(και γιατί παρακαλώ;)
(επειδή το λέω εγώ... Δεν θα κάνουμε αποδοχή της κληρονομιάς)
(Nathan)
(σκάσε Paul... Αρκετά σε άκουσα... Από τότε που εμφανίστηκε αυτή η μικρή έχουμε συνεχώς προβλήματα... Τώρα τι περιμένεις;... Να χαρώ επειδή θα γίνει το αφεντικό μας... Με τίποτα... Με απλά λόγια δεν το δέχομαι)
(πάψε)
Φωνάζει ο Paul ενώ σηκώνεται και πηγαίνει μπροστά του
(είτε σου αρέσει είτε όχι αυτή ήταν και θα είναι η γυναίκα του... Σου το είπα και άλλες φορές Nathan... Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την κατάσταση τότε φύγε από δω μέσα)
(να φύγω από το σπίτι μου;... Δεν ξέρω αν το θυμάσαι αλλά εδώ ξεκίνησα από το μηδέν με τον Alexander... Και τώρα θα τα πάρει όλα αυτή η)
Ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω κι εγώ ή ίδια τον πλησιάζω και του ρίχνω ένα δυνατό χαστούκι... Τόσο που το χέρι μου μουδιάζει από τον πόνο αλλά δεν με νοιάζει... Το εξαγριωμένο βλέμμα του συναντάει το δικό μου
(σέβομαι άπλυτα το γεγονός πως τον αγαπούσες και πως τα κάνατε όλα αυτά μαζί... Αν όμως δεν μπορείς να με αποδεχτείς εδώ μέσα τότε μπορείς να φύγεις... Λυπάμαι που σου το λέω αυτό όμως με αναγκάζεις)
(φυσικά κυρία Knights... Μακάρι να ζούσε ο Alexander και να έβλεπε τα χάλια μας... Που καθόμαστε και μας διατάζει μια γυναίκα)
(αν ζούσε ο Alexander τότε ούτε κι εγώ θα βρισκόμουν σε αυτή την θέση όπου βρίσκομαι τώρα... Δεν ξέρεις πόσο το εύχομαι να ήταν εδώ τώρα... Και μέσα μου ακόμα έχω την ελπίδα πως ζει... Όσα και αν έγιναν μεταξύ μας)
Κάνω μια παύση επειδή δεν ξέρω τι να πω... Δεν ξέρω αν μπορώ να πω πως ένιωσα αγάπη για τον Alex... Δεν ξέρω αν μπορώ να το εκφράσω επειδή ούτε εγώ ή ίδια είμαι σίγουρη γιαυτό... Όλα είναι τόσο μπερδεμένα γαμώτο μου
(εγώ το μόνο που έχω να σας ανακοινώσω είναι πως θα εξαφανιστώ από εδώ μέσα... Εφόσον το θέλετε όλοι)
(όχι Nathan... Αυτό το σπίτι ανήκει περισσότερο σε σένα πάρα σε μένα)
Λέω και γελάει ειρωνικά
(άστο... Δεν το σώζεις... Αντίο)
Και με αυτά τα λόγια φεύγει κοπανώντας δυνατά την πόρτα του γραφείου
(μην ανησυχείς... Μαζί θα τα καταφέρουμε)
Χαίρομαι που μέσα σε αυτό έχω και κάποιον που με υποστηρίζει πραγματικά... Στρέφομαι και του χαμογελάω αδύναμα
(πίστεψε με Paul δεν θέλω να τον διώξω... Ήταν τόσα χρόνια φίλοι με τον Alex... Δεν του αξίζει να φύγει)
(εκείνος το επέλεξε Liz)
(κι εγώ θα προσπαθήσω να το αποτρέψω)
Λέω και τα φρύδια του σμίγουν... Δεν ξέρω τι θα κάνω από εδώ και πέρα... Αλλά σίγουρα δεν μπορώ να χάσω την δύναμη μου... Όχι τώρα.
Την επόμενη ημέρα πηγαίνω στα νεκροταφεία ώστε να βρω το μνημείο του Alex... Ένα άδειο μνημείο... Έχω ακόμα ελπίδες... Πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω πως έφυγε έτσι απλά... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βαδίζω μόνη μου ως τον τάφο του... Αφήνω ένα μπουκέτο με λουλούδια πάνω στο μνημείο και ξαφνικά χωρίς να το ελέγξω με πιάνουν τα κλάματα... Χαίρομαι που είμαι μόνη μου αυτήν την στιγμή... Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα είμαι δυνατή... Για εκείνον
(γαμώτο Alex που να είσαι;... Δεν μπορώ να αποδεχτώ τον θάνατο σου... Δε δεν μπορώ)
Ψελλίζω ανάμεσα στα αναφιλητά μου και κατεβάζω το κεφάλι... Ότι και να ήταν ο Alex με βοήθησε... Με κράτησε κοντά του... Όσο άσχημα και αν το έβλεπα... Πφφ μακάρι να μπορούσα να αλλάξω τα πάντα... Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω... Όμως δεν μπορώ... Όσο και αν το θέλω δεν μπορώ... Αν τον είχα τώρα εδώ θα του ζητούσα συγγνώμη για όσες βλακείες και αν του είπα... Για το οτιδήποτε... Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα... Τώρα έχω την ευκαιρία να ξεφύγω από όλα αυτά αλλά δεν θα το κάνω... Προς τιμήν του... Θα μείνω δυνατή... Επειδή ξέρω πως θα το ήθελε και εκείνος... Οι περισσότεροι θα υποθέσουν πως μένω για τα χρήματα και την καλοπέραση... Δεν ξέρουν όμως... Και όσο και αν θέλουν να με μειώσουν δεν θα τους κάνω την χάρη... Εγώ θα παραμείνω δυνατή... Πρέπει να είμαι... Και για εκείνον και για μένα...
Joseph POV
Στέκομαι λίγο παραπέρα και την κοιτάζω... Είναι πραγματικά πολύ όμορφη... Αλλά και τόσο θλιμμένη
(αυτή είναι;)
Τον ρωτάω ενώ στρέφω το κεφάλι και τον κοιτάζω
(ναι... Αυτή)
Λέει αφηρημένος καθώς την κοιτάζει και κουνάω το κεφάλι
(και πότε ξεκινάμε;)
Ξανά ρωτάω και το βλέμμα του συναντάει το δικό μου
(αύριο)
Απαντάει μονολεκτικά και γνέφω καταφατικά... Αύριο λοιπόν θα αρχίσει το παιχνίδι... Ανυπομονώ.