- Ale jak to, do kurwy nędzy, nie pamiętasz jej twarzy?! - warknął Matt, mordując wzrokiem skulonego ze strachu studenta medycyny. - Rozmawiałeś z nią jakieś dwadzieścia minut i nie zapamiętałeś nawet koloru włosów?! - Całą wewnętrzną siłą starał się powstrzymać od krzyku.
Cassandra, widząc to, podeszła do niego i położyła delikatnie rękę na jego ramieniu.
- Spokojnie, Matt - szepnęła do jego ucha, a następnie zwróciła się do studenta. - Przepraszam za swojego kolegę.
Matthew wywrócił oczami, strącając dłoń Cassandry. Ktoś bezproblemowo włamał się do policyjnego prosektorium, praktycznie pod ich nosami ukradł dwa ciała, których jeszcze patolodzy nie zdążyli dokładniej zbadać, i zniknął nie zostawiając nawet najmniejszego śladu - kamery nic nie zarejestrowały (obraz ich został zapętlony), a pamięć studenta zamglona jakby ktoś rzucił na niego jakiś urok.
- Nie sądziłem, że zatrudniamy tutaj takich debili - warknął pod nosem, zamykając swój notatnik. - W każdym razie...
- Nie, Matt. On nie jest podejrzany - wtrąciła się Cass, przerywając mu w połowie zdania. Doskonale wiedziała, że to chciał powiedzieć mężczyzna, ale była bardziej niż pewna, że chłopak tego nie zrobił, znała go od dziecka - przyjaźnił się z jego mamą, po znajomości załatwiła mu pracę. Nigdy nie zrobił niczego złego, muchy by nawet nie skrzywdził.
- Cass nie możesz być tego pewna tylko po tym, że go znasz - szepnął. - Jako jedyny był wtedy w pomieszczeniu, a w dodatku nie pamięta nawet jak wyglądała podejrzana. Nie uważasz, że coś tutaj śmierdzi?
Cassandrze drgnęła brew z irytacji, lecz nic nie odpowiedziała.
Nagle do rozmowy wtrąciła się ciemnoskóra doktorka w przydługim, białym, lekarskim płaszczu - główna patolożka na posterunku, a także obecna mentorka studenta, który cały czas kulił się pod ścianą czekając na chwilę, gdy zakują go w kajdany, a cała jego przyszłość legnie w gruzach, a to tylko dlatego, że po raz pierwszy w życiu przeprowadził prywatną rozmowę z przedstawicielką płci przeciwnej.
- Dość tego. Nie potrzebuję tutaj twoich pseudomądrych porad. Wszyscy wiemy, że jesteś nerwowy od czasu twoich kłótni z żoną. - Skrzyżowała ręce na piersi, mordując go spojrzeniem swoich piwnych oczu, mimo że ten sam kolor tęczówek miał Matthew u niej sprawiał o wiele lepsze wrażenie, groźniejsze.
- Moje sprawy prywatne nie przeszkadzają mi w obiektywnej ocenie sytuacji. W przeciwieństwie do was ja nie myślę sercem, gdy chodzi o pracę. - Matt nie miał najmniejszej ochoty na kłótnię, ale skoro sprawy do tego doprowadziły, był gotów jej sprostać.
- A powinieneś - odpowiedziała mu pani doktor, mrużąc ze złości oczy. - Nie wszystko da się ogarnąć rozumem. I mówię to jako doktor.
Zapadła między nimi niezręczna cisza, którą po chwili przerwała Cassandra słowami:
- Matt, może pójdziesz dzisiaj do domu? - Spojrzała na mężczyznę z zatroskaniem i smutkiem. - Ostatnio ciągle bierzesz nadgodziny, wykańczasz się tym. Chwila przerwy dobrze ci zrobi.
Roosevelt prychnął.
- I sprawić by ci z 8-6 zabrali nam sprawę? W życiu. Zacząłem ją, to doprowadzę do końca.
- Wiesz doskonale, że na to nie pozwolę. Tak samo jak ty ich nie znoszę. - Westchnęła. - Proszę cię, idź się przespać.
To wydarzyło się dzień wcześniej. Matthew posłuchał swojej partnerki i zrobił sobie popołudnie wolne, a także następny dzień, gdyż porankiem dopadł go bardzo mocny kac, przez który nie mógł zebrać myśli (popułdnie spędził na topieniu smutków w alkoholu, nie chcąc wracać do domu).
- Niech to trafi szlag - mruknął, biorąc do ust kolejną porcję leków przeciwbólowych. Czuł się naprawdę fatalnie.
Westchnął, przypominając sobie o małej kawiarnii, którą odwiedził na początku śledztwa. Nie zakładał, że znajdzie tam jakieś kolejne dowody, po prostu chciał skosztować tamtejszej kawy, której aromat cały czas pamiętał.
***
Caitlyn uwielbiała czarny kolor, nie, jak się wszystkim wydawało, bo odzwierciedlał kolor jej duszy, tylko dlatego, że nie było na nim widać śladów krwi, zwłaszcza demonicznej, która z natury była ciemniejsza od ludzkiej. Z tego też powodu większość jej ubrań była w tym właśnie kolorze. Jednak nie wszystkie, jeden komplet jej koszul był śnieżnobiały.
Jedną z nich właśnie zakładała na siebie, powoli zapinając guziki. Nie spieszyło jej się, wiedziała, że demon nie zaczął jeszcze szaleć, ani też w najbliższym czasie nie zamierza, gdyby szykował się do ataku czujnik, który kobieta zabrała ze sobą, wskazywałby szybko rosnące w powietrzu skażenie.
Mogła więc ze spokojem przygotować się do łowów.
A jakie to by były przygotowania bez odpowiedniego makijażu? Zwłaszcza ciemno czerwonej szminki, która podkreślała pełne usta i błękitne oczy długowłosej blondynki.
- Nie mogę też zapomnieć o tuszu - mruknęła do siebie Caitlyn, wyjmując z kosmetyczki kolejny kosmetyk. - W końcu dobry wygląd jest bardzo ważny, gdy się kogoś zabija. Wróć, odsyła do piekła. - Uśmiechnęła się. Doskonale pamiętała co obiecała Anthonemu i nie zamierzała złamać danego mu słowa. Nigdy tego nie robiła. Co by złego nie mówić o tej blondynce, a złych rzeczy było mówionych o niej naprawdę wiele, to jednak zawsze dotrzymywała obietnic.
Będąc szczerym to oraz jej piękny wygląd były najprawdopodobniej jej jedynymi dobrymi cechami.
Była naprawdę zepsuta.
***
Minęła godzina czternasta, kiedy Matthew przyjechał do kawiarni. Okazało się jednak, że była zamknięta.
Już zrezygnowany miał wracać do domu, lecz wtem Anthony Widower, właściciel, do niego zagadał. Matt nie zwrócił uwagi, że mężczyzna pojawił się tak właściwie znikąd, zrzucił to na omamy wzrokowe.
- Dzień dobry, miło pana policjanta znowu widzieć - powiedział Anthony, uśmiechając się. - Przyszedł pan się napić kawy? Właśnie otwieramy. - Detektyw nie zarejestrował nutki podejrzeń w głosie Anthony'ego, który przez chwilę zwątpił w siłę swoich zaklęć. Dopiero następne słowa Matthewa go uspokoiły.
- Tak, uznałem, że skoro mam chwilę wolnego, to warto w końcu spróbować tego, co tutaj serwujecie, zwłaszcza, że od trzech dni nie mogę zapomnieć tego aromatu - odpowiedział, siląc się na odwzajemnienie uśmiechu. Od dwóch tygodni nie mógł się porządnie wyspać, a teraz jeszcze doszedł do tego porządny kac, przez co wykrzywienie ust Matthewa nawet nie przypominało uśmiechu. Bardziej grymas potwora z filmów klasy B.
Anthony jednak nie zwrócił na to uwagi, albo bardzo dobrze udawał, że tego nie widzi, gdyż po prostu wyminął Matt'a i otworzył mu drzwi.
- W takim razie zapraszam.
***
Natalie została jedna godzina.
Poprzednie dwie spędziła na psuciu ludziom krwi na rankedach w lolu, lecz pomimo jej trollowania oba mecze wygrała. Liczyła, że w swoich ostatnich chwilach chociaż trochę popsuje komuś humor.
Jednak bezskutecznie.
- Ale dzisiejszy dzień ssie. - Westchnęła, rzucając się na swoje łóżko, obok którego, na krześle siedział Shiki i bacznie obserwował każdy jej ruch. Przez godzinę próbował ją namówić do zmiany zdania, ale bezskutecznie. Mimo że demon był pacyfistą, to i tak chciał aby dziewczyna zawarła z nim kontrakt, nie dlatego, że bez tego może umrzeć skażona demoniczną krwią, lecz ponieważ jeśli tego nie zrobi będzie musiał wrócić do piekła, zwłaszcza, że już od paru godzin czuł zapach duszy łowcy demonów i to jednego z tych potężniejszych - posługującego się przeklętym ostrzem.
Nie chciał stawać z nim do walki, zwłaszcza, że oznaczałoby to nieprzyjemny rozlew krwi, a Shiki był pacyfistą, czy może raczej usilnie to sobie wmawiał.
- Zaraz i tak się przedwcześnie skończy - wymamrotał.
- Huh? - zdziwiła się.
- No zaraz umrzesz.
- Ano, racja.
Demon westchnął, ale nic nie odpowiedział. Pozostało już tylko czekać, aż skażenie dokończy swego dzieła, już teraz rozszalało się po organizmie dziewczyny, sprawiając, że jej żyły stały się bardziej widoczne i poczerniały, tak samo jak jakiś czas temu włosy, lecz Natalie i tak zdawała się to usilnie ignorować.
Traktowała nadchodzącą śmierć jak nieśmieszny prank jakiegoś dzieciaka. Coś w stylu "będę biegał nago po galerii handlowej" albo "płacę za subskrypcję, patrz na to jak rozdaję pieniążki".
W każdym razie nie brała tego na serio, dopóki, w pewnym momencie, nie poczuła jak jej całe ciało zaczęło płonąć. Miała wrażenie, że w żyłach, zamiast krwi, płynie wrząca lawa, wypalająca jej organizm od środka.
Krzyknęła z bólu.
- Zaczęło się - mruknął Shiki, spoglądając na wierzgającą z bólu dziewczynę.
- Co się... - wycharczała przez zaciśnięte zęby.
Mężczyzna uśmiechnął się.
- Chyba nie myślałaś, że twoja śmierć będzie bezbolesna?
///
Tadam~ i jest 6 rozdzialik. Kolejne w przyszłym tygodniu (może nawet w piątek jeśli odwołają mi te 4 lekcje, o których była ostatnio mowa).
Przyznać się, kto zauważył boys love w tagach?
Tak, ja coś teraz sugeruję.
Ale te rozdziały mi się rozwlekają, ale spokojnie. Będzie ich ze czterdzieści, jak nie więcej.
No to, jutro znowu na 7:10... super.
Piosenka w mediach - kolejna z serii mało wspólnego z rozdziałem, po prostu mi się podoba.
A teraz spadam udawać, że się uczę.
See you
Riisny